Met een langzame pas kwam de Eevee aangetrippeld. Ze rook de frisse lucht al, die haar al te bekend voor kwamen. De geur alleen al liet haar denken aan vrede. ''We zijn er,'' sprak Chiara, terwijl ze zich omdraaide en in de donkere ogen van Amaya keek. Ze glimlachtte even, voordat ze zich weer omdraaide. Nu ze hier was kon ze tenminste beginnen met haar speurwerk. Helaas wist ze niet naar wát ze moest zoeken. Ja, iets ongewoons, maar wat is ongewoon?
Chiara snuffelde even aan het gras, maar dat rook zoals altijd... grasachtig. Onzeker keek ze om zich heen. Er waren wel wat pokémon, maar niet om te zeggen dat het hier bomvol zat. Dat was ongewoon, normaal zat het hier vol met pokémon. Misschien waren de meeste bang voor nóg een tornado, of de meeste die hier altijd zaten waren gesneuveld. Ze zuchtte, waarna ze zich neer liet ploofen. Dacht ze eindelijk een goed idee te hebben, was het nog niet goed. Het is best moeilijk om naar iets te zoeken, waarvan je niet eens wist wat.

(kort, weet ik, maar meer wist ik even niet D=)

‘Ik ga er nu heen, dus als je wilt kan je mee,’ zei Chiara. Amaya knikte. Dat leek haar leuk! ‘Zeg Amaya, ben je al eens eerder een evolutie van mij tegengekomen?’ vroeg ze. Amaya knikte opnieuw. “Ja, allemaal!” zei Amaya grijnzend. Vervolgens stond Chiara op en liep ze richting de Peaceful Plains. Amaya liep zonder iets te zeggen achter haar aan. Onderweg keek ze met een geïnteresseerde blik naar alle gebieden waar ze langs kwamen. Ze zou graag nog eens naar dat bos gaan waar ze langs waren gekomen. Ze wist niet hoe het heette, maar daar zou ze nog wel een keer achter komen.
Toen ze bij de velden aan kwamen, werden haar ogen groot. Verschillende Pokémon waren te zien. Ze speelden, waren gelukkig, hadden een familie en vrienden. De sfeer hier was zo fijn.. Het voelde hier zo.. Zo.. Ze wist niet hoe ze het moest zeggen. Misschien.. Dat je je hier goed thuis kon voelen. Ze knikte. Ja, dat was het vast. Ze haalde eventjes diep adem en keek om zich heen. Geen Mijumaru’s te zien. Vreemd.. Ook zag ze geen andere Pokémon uit de regio waar zij uit kwam. Geen Pokabu’s, geen Monozu’s.. Vreemd. Ach, misschien kwam het omdat ze nog niet zo verspreid waren over deze wereld. Vroeg of laat zou ze zeker meer soortgenoten ontmoeten. Dat moest wel. Ze grijnsde licht en keek Chiara aan. Ze wist niet wat ze nu zou moeten doen. En, ze wist niet waarom Chiara hier heen had gewild. Maar, het belangrijkste was.. Wat moest zíj nu doen? Weg lopen of bij Chiara blijven? Ze had geen idee..

Achja, nu ze hier toch was kon ze best even relaxen, toch? Als ze echt voortbestemd was om datgeen te vinden dat wordt gezocht, zou ze het wel tegen het lijf lopen. De Eevee liet zich languit vallen in het gras. Even alle zorgen vergeten, de groepen die hier in Pokerpg waren, de rampen, haar mislukte aanval... Alles vergeten. Gewoon diep in en uitademen, ogen sluiten en zoveel mogelijk relaxen. Daar was de Peaceful Plains tenslotte voor. Ze opende haar ogen voor een paar seconde en zag toen een groepje pokémon de Peaceful Plains opkomen. In eerste instantie leken ze ongevaarlijk, maar in feite plaagde ze elke pokémon die ze tegenkwamen. Chiara's net zo vrolijke uitdrukking veranderde in een kwade. Hoe kun je hier nog pokémon gaan zitten pesten? Ze stond verwoed op, ondanks het feit dat één van hun geevolueerd was. Dat leek haar de 'baas' van het groepje, een Mighteyena. Chiara snoof. Als baas hoor je het goede voorbeeld te geven. Maar al had ze wèl de neiging, de moed had ze niet om erheen te lopen. Natuurlijk zouden ze binnen de kortste keren hier komen, maar of ze nou hier of daar staan, de moed had ze toch niet. Even gooide ze haar blik naar Amaya, om te zien wat zij ervan vond.

(Oké, en weer kan ik niks beters verzinnen x_x)

Amaya lette niet meer op de Eevee, Chiara. Ze had haar aandacht op iets heel anders. Een jonge Piplup! Met kleine passen liep ze erop af. Ze klemde haar handen tegen elkaar en hield haar hoofd scheef. “Awh, Kawaii!” riep ze met een grijns uit. De moeder, een Prinplup, kwam al snel aan en keek haar met een grote frons aan. ‘Liefje, ga maar snel weg bij die rare Pokémon..’ zei ze. Amaya opende haar mond. “Uguu~!” fronste ze. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. Waarom was ze nou weer raar? Omdat ze anders was? Ze keek naar haar schelp. Hmnpf. Zal wel. Zij was tenminste lekker origineel. Ze keek even om zich heen en zag een Eevee. Ze rende erop af. Toen de Eevee om keek, bleek deze echter blauwe ogen te hebben. “Uguu~!” riep Amaya uit en ze rende weer weg, naar een andere Eevee. Maar, ook dit bleek Chiara niet te zijn. “Uguu~..” zuchtte ze toen en ze keek om zich heen. Toen ze een andere Eevee zag, liep ze erop af. Dit was Chiara wel. Net toen ze naast Chiara stond, voelde ze een poot in haar rug die haar omver duwde. Ze kroop snel weer overeind en keek naar een grote Mightyena. Bleekjes trok ze weg. “Uguu~..” mompelde ze zacht, waarna ze haar schelp pakte. “Ga weg!” riep ze uit. Ze zag hoe de Mightyena haar met een vreemde blik aankeek. Ze keek Chiara aan. Zouden ze nu al weer moeten vechten? Zo ja.. Dan wist ze niet of ze hier wel wilde blijven. Tot nu toe had ze al twee keer problemen gehad, en ze was hier pas heel even! Ze slaakte een diepe zucht en keek de Mightyena aan, met haar schelp nog altijd in haar hand.

“Uguu~..” hoorde Chiara. Ze keek op. Het was Amaya, die blijkbaar was omgeduwd. “Ga weg!” schreeuwde Amaya. Ze had de schelp al in haar hand, maar Chiara ging voor haar staan. ''Hé, neem iemand van je eigen lengte!'' De Eevee schrok van haar eigen woorden. Nu was Amaya van hem af, maar had Chiara nu de aandacht. ''Wat moet je, ukkie,'' sprak het wezen kleinerend. Dit maakte Chiara nog meer kwaad. ''Ik verzoek je om te vertrekken,'' verbeet de Eevee. Het klonk eigenlijk best droog, maar het was wel beter als hij wegging. Amaya was hier pas net, en het zou vervelend zijn als ze nu al zoveel moest vechten. De Mighteyena lachtte vermaakt. Ze wilde iets tegen hem zeggen, maar liet dat achterwege. Opeens viel haar iets te binnen. Wat als hij van die slechte groep was. Chiara dacht na. Hoe heette die ook alweer? Ze schudde even haar hoofd, dat boeit nu even niet. Ze weet niet hoe lang ze haar beheersing nog kan houden. Deze pokémon was wel erg grof en zou eens een lesje moeten krijgen, goedschiks of kwaadschiks. Dat was geheel zijn eigen keuze, maar mocht hij voor het laatste gaan, Chiara stond al in de goede houding. Nu alleen maar hopen dat het haar dit keer lukt.

Een gedaante gehuld in een cape zat op de tak van een boom, toe te kijken hoe het er aan toe ging op de velden voor haar. Ze richtte haar blik op een Mightyena en hief haar wenkbrauwen op. Ze had het gevoel dat ze hier op zou moeten gaan treden. Langzaam stond ze op. De Mightyena en zijn vriendjes waren Pokémon aan het pesten, maar dat was voor haar nog niet genoeg om op te treden. Ze zag hen lopen, richting een Eevee en een.. Een.. Wat was dat wezen? Ach, zou wel. Toen ze hierbij kwamen, haalde Amore diep adem. Ze leken niet van plan zijn weg te gaan, en ze had zo het idee dat er een gevecht aan het aankomen was. Bovendien was ze nieuwsgierig naar die Pokémon, waarvan ze geen idee had wat het moest zijn. Daarom zette ze haar handjes op de tak en zette ze zich af.
Met een sierlijke beweging landde ze op de grond en richtte haar blik op de Mightyena. Haar ogen lichtten rood op en ze zette zich op vier poten. Een zacht gegrom kwam op vanuit haar borstkas. “Laat die twee met rust,” zei ze met een lage, onherkenbare stem. Ze zag hoe de Onbekende Pokémon haar met grote ogen aankeek. ‘Waarom zou ik?’ vroeg de Mightyena en hij draaide zich naar haar om. Toen hij haar oplichtende rode ogen zag van onder de donkere cape, zag ze hoe een rilling over zijn rug liep. “Sluit je ogen!” riep ze naar de Onbekende Pokémon en de Eevee. Ze deed een Flash, om vervolgens haar rode donder op volledige kracht af te kunnen vuren op de Mightyena. Toen de Flash verdween, lag de Mightyena op de grond. Niet veel later rende hij met de staart tussen de benen weg. Haar ogen stopten met oplichten en ze keek naar de Eevee en de Onbekende Pokémon. Toen herkende ze de Eevee. Chiara, was het niet? Ach, Chiara zou haar onmogelijk kunnen herkennen. Vervolgens keek ze naar de Onbekende Pokémon. ‘E-Een Mijumaru,’ zei deze, zonder dat Amore wat hoefde te vragen. Amore knikte enkel. Ze zag hoe de Mijumaru trilde, en richtte haar blik toen op de grond. “Rustig. Ik sta aan jouw kant..” zei ze heel zacht.

~Amore & Amaya.~

De gehavende Dragonite, Swift, kwam aanrennen, maar iemand was haar voorgegaan met het wegjagen van de Michteyena. Ze was aangekomen bij de drie Pokemon. Ze zag een Eevee, een... Wat was die Pokemon eigenlijk? En een Pokemon gehuld in een cape. Ze keek even vragen naar de blauw-witte Pokemon, en daarna naar de Pokemon gehuld in een cape. "Hmm... Mijn naam is Swift. Wie zijn jullie?" Sprak ze uiteindelijk. Als de Pokemon met de cape maar geen Guerra Pokemon was. Ze bestudeerde de Pokemon, maar had geen idee wat het kon zijn. Ze wreef even op haar arm, die nog vol met schrammen zat. Het begon weer wat te steken, wat wel vaker gebeurde. De wonden van haar smak tegen de rotswand zullen dan ook niets snel weggaan, dat was zeker.

Korte flutpost.

Chiara sloot haar ogen, zoals gevraagd werd. Ze had geen idee wie deze pokémon zou zijn, maar als hij hun hielp was het vast een goede pokémon. Nadat de Mightyena was weggevlucht bekeek Chiara de gecapete pokémon. Heel even maar, kreeg ze de geur die haar vaag bekend voor kwam. deze was echter zo vlug weer weg dat ze het bijna niet gemerkt had. En als deze pokémon bekend zou zijn, zou ze zijn/haar gezicht wel laten zien, toch?
Amaya leek te trillen van de vreemdeling, maar Chiara was over zichzelf verbaasd dat ze niet bang was. Wel een klein beetje natuurlijk, maar de woorden ''Ik sta aan jouw kant'' stelde haar gerust. Toch was ze lichtelijk verbaasd over de verschijning van deze en had graag willen weten wie er onder dat masker zat. Ondanks het vertrouwen, kreeg Chiara in één keer het idee dat deze pokémon achter de natuurrampen zat. Alhoewel het hoogstwaarschijnlijk was dat een ''kleine'' pokémon als deze dat voor elkaar kon krijgen. De eevee zuchtte. Alsnog op een dwaalspoor.
"Hmm... Mijn naam is Swift. Wie zijn jullie?" Chiara schrok op. Een gehavende Dragonite was erbij gekomen. Chiara had best willen antwoorden, maar kon opeens niet uit haar woorden komen. Ze voelde zich best klein bij de Dragonite. Chiara vroeg zich af hoe de pokémon aan die littekens was gekomen, maar dat was haar zaak niet. Uiteindelijk vond ze de juiste woorden om te antwoorden, ookal was er wel wat tijd verstreken. ''Hallo, Swift. Ik ben Chiara.'' Ze keek Amaya even aan en vervolgens naar de onbekende pokémon.

‘Rustig, ik sta aan jouw kant,’ zei de gedaante. Met grote ogen keek de Mijumaru haar aan. Ze geloofde het, vreemd genoeg. Normaal zou ze een gedaante als dit niet vertrouwen, maar.. Iets voelde er vertrouwd aan. Ze had zo het gevoel dat deze Pokémon wel te vertrouwen was. Toen er een grote Pokémon aan kwam, hief Amaya haar wenkbrauwen op. Wat kwam die hier nou weer doen? ‘Hmm... Mijn naam is Swift. Wie zijn jullie?’ klonk de stem van het grote wezen. ‘Hallo, Swift. Ik ben Chiara,’ klonk de stem van de Eevee naast haar. Amaya richtte haar blik op Chiara. “Amaya.. Een Mijumaru,” zei ze droogjes. Het laatste zei ze erachter omdat ze geen zin had in een vraag van Swift over wat zij was. Ze keek de gecapete Pokémon aan, wachtend tot deze zich voor zou stellen.

Amore merkte dat er nog een Pokémon aan kwam en richtte haar donkere ogen op deze Pokémon. De gedaante kwam haar vaag bekend voor, maar ze kon het niet plaatsen. Toen deze zich voorstelde als Swift, grinnikte Amore even. Dus toch. Chiara zei haar naam ook, en Amore glimlachte even, blij dat ze Chiara’s naam onthouden had. De Mijunogwat stelde zichzelf voor als Amaya. Amore knikte. Toen ze besefte dat de rest waarschijnlijk zou wachten tot zij zich voor zou stellen, schudde ze haar kop wild heen en weer. “Voor nu zal ik mijn identiteit niet kunnen onthullen. Het is zeg maar.. Van groot belang dat mijn identiteit geheim blijft, tot het juiste moment,” zei ze kalm, met de onherkenbare stem die ze al een tijd lang gebruikte. “Het spijt me, ik had het graag anders gewild.” Ze richtte haar blik op Chiara en Swift. “Als ik mijn cape van mijn lichaam zou trekken, zouden jullie mij waarschijnlijk wel herkennen,” zei ze toen zacht. “Ik hoop dat jullie het niet erg vinden. Vroeg of laat zullen jullie de reden voor dit alles zien, en.. Misschien zullen jullie het begrijpen,” zei ze kalm. Ze keek naar Chiara. Ze vertrouwde deze Eevee wel, en wilde het haar ook vertellen, maar.. Niemand buiten de Chiave mocht dit weten. Niemand.

~Amaya & Amore.~

''Hallo, Swift. Ik ben Chiara.'' Zei de Eevee. Chiara dus. Swift grijnsde. Ze merkte dat de Eevee haar best klein voelde vergeleken haar. Ze begreep dat wel, Dragonite was ook niet een bepaald kleine Pokemon. Nu sprak de gemantelde Pokemon: “Voor nu zal ik mijn identiteit niet kunnen onthullen. Het is zeg maar.. Van groot belang dat mijn identiteit geheim blijft, tot het juiste moment,” Dat klonk best geheimzinnig. Als het maar niet een vermomde Guerra Pokemon was. “Het spijt me, ik had het graag anders gewild.” Ze richtte haar blik op Chiara en haarzelf. “Als ik mijn cape van mijn lichaam zou trekken, zouden jullie mij waarschijnlijk wel herkennen,” zei ze toen zacht. “Ik hoop dat jullie het niet erg vinden. Vroeg of laat zullen jullie de reden voor dit alles zien, en.. Misschien zullen jullie het begrijpen,” Dus ze kende deze Pokemon? Dan kon het een ex-Suerte Pokemon zijn of een Guerra Pokemon. Jammer, ze had graag willen weten wie deze geheimzinnige Pokemon was... ''Ik begrijp het,'' Zei Swift uiteindelijk. ''Maar als je misschien een Guerra Pokemon bent, ben je nog niet jarig.'' Zei ze toen wat zachter. De Peaceful plains mochten niet overgenomen worden door de Guerra. Er leefden hier zoveel gelukkige Pokemon, en dus mocht deze plaats niet een gebied van dood en verderf worden. Nooit niet.

“Voor nu zal ik mijn identiteit niet kunnen onthullen. Het is zeg maar.. Van groot belang dat mijn identiteit geheim blijft, tot het juiste moment.” Chiara keek de gemantelde vreemdeling aan. “Het spijt me, ik had het graag anders gewild. Als ik mijn cape van mijn lichaam zou trekken, zouden jullie mij waarschijnlijk wel herkennen. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden. Vroeg of laat zullen jullie de reden voor dit alles zien, en.. Misschien zullen jullie het begrijpen.” Chiara hield haar kop lichtelijk scheef. Eerst begreep ze niet waar deze pokémon het over had. Geen van de pokémon waarmee ze bevriend is geraakt had deze lengte. En toch was er iets aan haar. De flauwe geur van net viel haar weer in. Misschien is ze deze pokémon bewust tegengekomen, want zelfs de stem komt haar niet bekend voor. Tot haar ergernis keek de pokémon haar aan. Ze voelde even een koude rilling over haar rug lopen, maar haalde even diep adem, zodat ze weer rustig werd. Al dit gedoe, ze had er eigenlijk niet om gevraagd, of toch wel? Ze heeft zichzelf opgegeven voor deze missie, en was hoe dan ook voortbestemd geweest deze pokémons te ontmoeten. Tenminste, zo denkt zij erover. ''Ik begrijp het,'' begon de Dragonite, Swift, waarop Chiara meeknikte. ''Maar als je misschien een Guerra Pokemon bent, ben je nog niet jarig.'' Ook hierop reageerde Chiara een beetje verbaasd. Guerra? Heette de slechte groep nu zo? Ze voelde de schaamte al omhoog borrelen, maarja, ze zat in geen een groep, dus hoe moest ze dat weten? Een zucht verliet haar kleine bek, waarna ze weer in gedachten verzonk. Als de Lustro een nieuwe naam heeft gekregen, hoe zou de Suerte dan nu heten?

[Lol, Chiara faalt xD]

‘Ik begrijp het,’ zei de grote Dragonite. ‘Maar als je misschien een Guerra Pokémon bent, ben je nog lang niet jarig,’ vervolgde ze. “Maar wat als ik vele malen sterker dan jou ben?” vroeg Amore kalm. Ze grijnsde licht, ook al was dit voor de rest niet te zien. Amore richtte haar blik op de lucht. “Maar, nee. Ik kan je verzekeren dat ik geen Guerra-lid ben. In de toekomst zal je misschien wel vaker iemand zien in een cape zoals deze,” zei ze kalm, waarna ze even zacht grinnikte. “Val ze niet lastig, zorg dat ze kunnen doen wat ze moeten doen. Het is beter voor iedereen als het zo gaat,” zei Amore. Als de oorlog snel kwam, zouden de capes waarschijnlijk niet gebruikt worden. Maar, op het moment zag het er naar uit dat ze de Rivier en de Canyon eerst terug zouden moeten winnen, voordat de oorlog zou komen en ze het zich automatisch toe zouden kunnen eigenen. ‘W-Wat is de Guerra?’ hoorde ze de Mijumaru ineens zacht vragen. Amore keek op. “De Guerra is de slechte groep van PokéRPG, geleid door een Umbreon, Akira. Op het moment is de rivier en de Canyon van hun, dus probeer daar uit de buurt te blijven als je geen problemen wil,” zei Amore rustig, waarna ze een lichte glimlach op haar gezicht toonde, ook al wist ze dat dit niet te zien was voor de rest. Ze zag hoe de Mijumaru knikte en haalde diep adem. Een Mijumaru, he? Ze fronste. Een vreemde Pokémon, die ze nog nooit eerder gezien had. Waren er dan nog meer Pokémon? Tot nu toe had ze alles eigenlijk wel gezien, dacht ze. Maar, blijkbaar was deze er ook nog. En, waarschijnlijk waren er nog veel meer die ze nog nooit gezien had..

~Beide accounts, alweer.~

“Maar wat als ik vele malen sterker dan jou ben?” Daar had de pokémon wel een punt. Maar Chiara vertrouwde erop dat deze niet kwaadaardig gezind was. Ze heeft per slot van rekening geholpen daarnet. “Maar, nee. Ik kan je verzekeren dat ik geen Guerra-lid ben. In de toekomst zal je misschien wel vaker iemand zien in een cape zoals deze,” begon ze waarna ze zacht grinnikte. Chiara hield haar kopje ietwat schuin. “Val ze niet lastig, zorg dat ze kunnen doen wat ze moeten doen. Het is beter voor iedereen als het zo gaat,” ging ze verder. Nu wist Chiara in ieder geval dat ze díé pokémon met rust moest laten, of zou ze ze kunnen helpen, als dat nodig was? Ze besloot het maar niet te vragen, het kwam nogal dom over. Chiara haalde even diep adem via haar neus en zuchtte dezelfde hoeveelheid daarna weer terug uit. De Eevee sloot kalm haar ogen, terwijl ze naar de uitleg van de vreemdeling luisterde. Plots schrok ze op. Het woord ''rivier'' moest ze even laten bezinken. Bedoelde ze de Untamed River? Maar daar waren ze net nog geweest. Dan hebben ze waarschijnlijk geluk gehad niet met een Guerra lid in contact te zijn geweest. Van een Canyon had ze nog nooit gehoord. Maar het zou in ieder geval wel een goed idee zijn elk gebied met de naam Canyon te vermijden. Chiara zuchtte en opende haar ogen weer. Ze staarde de pokémon even aan, en kreeg het vage vermoeden dat dit één van de goede was. Misschien wilde ze zich wel verbergen voor de Guerra, om zo de gebieden weer te heroveren. Het lag eigenlijk wel voor de hand dat deze pokémon strijdde voor het goede. Ze was geen slechte pokémon en ze wilde niet herkend worden. Eigenlijk een soort superheld. Chiara grinnikte. Ze had eigenlijk ook bij de goede groep gewild, maar was iets te enthousiast geweest. Hierdoor had ze geen repect getoknd, wat haar enorm speet. Wat ze uit haar antwoord had opgemerkt, wost ze dat ze zichzelf nog een keer mocht proberen aan te melden, maar hier wachtte ze liever mee. Ze wilde ontdekken wat voor nut zijzelf eigenlijk had, maar had tot nu toe geen succes. Haar aanvallen mislukte steeds, ze hield niet echt van vechten, maar is tot de conclusie gekomen dat het soms wel moet. Met helen is ze zelfs flut, haar kleine pootje heeft weken gedaan over het heelproces dat zij koos, dus dat hoefde ze niet te kiezen. Misschien had ze nog een kans bij tactiek bedenken, maar dat had ze nog nooit geprobeerd. Kortom, ze voelde zich totaal nutteloos. Ze kon nooit ergens tussen kiezen, en al zou ze willen evolueren, hoe zou ze dat voor elkaar krijgen als ze niet eens wist in wat? Eevee's hadden een uitgebreide keuze, maar voor was het iets teveel. Opnieuw ontsnapte een zucht uit haar bek. Het leven had veel te bieden, maar je moest wel weten wat je precies wilde.

"Maar wat als ik vele malen sterker dan jou ben?" Swift keek nogal beduusd naar de gemantelde Pokemon. "Eeeeh..." Was het enige wat ze kon uitbrengen. "Maar, nee. Ik kan je verzekeren dat ik geen Guerra lid ben. In de toekomst zul je mischien wel vaker iemand zien met een cape zoals deze. Val ze niet lastig, zorg dat ze kunnen doen wat ze moeten doen. Het is beter voor iedereen als het zo gaat." Swift keek eerst even wantrouwig naar de gemantelde Pokemon, maar glimlachte daarna. "Oke, wat jij wilt." De gemantelde Pokemon leek niet slecht. Maar, waren er meerdere gemantelde Pokemon? Dit was de eerste en de enigste die ze gad gezien. Mischien was het een geheim verbond, of iets dergelijks. Ze keek nog even peinzend vooruit, niet opmerkend dat dat er mischien een tikkeltje eigenaardig uitzag. Ze merkte het niet, en bleef vooruit kijken.

Korte flutterige post.

Amaya sloeg haar donkere ogen neer en beet op haar lip. Ze liet de woorden die ze net gehoord had even tot zich door dringen, terwijl ze nadacht. Wat was dit voor Pokémon? Ze liep in een cape, en zei dat ze niet tot de slechte kant behoorde. Betekende dit dan automatisch dat ze aan de goede kant hoorde? Amaya wist dit niet zeker, maar ze had respect voor deze Pokémon. Zelf zou ze het geen moment volhouden zo. Ze sloeg haar ogen neer. Zou ze ooit zo zelfverzekerd worden dat ze ook een echte strijder kon worden? Waarschijnlijk niet.

Amore snoof zachtjes. Het was stil. Iets wat haar niet zo heel erg beviel. Dan dwaalde ze altijd helemaal af. Ach.. Iets beters had ze toch niet te doen.
Als eerste richtte ze haar blik op Amaya, de Mijumaru. Een niet al te bekende Pokémon, want.. Ze had er nog nooit één gezien. Amaya straalde een lieflijke energie uit, en zag eruit als iemand die niet met zich liet sollen, maar nooit een onschuldig iemand pijn zou doen. Qua uiterlijk vond Amore haar een beetje raar. Ze had een hele grote bruine neus en de schelp op haar buik kon er af, waardoor ze zich af begon te vragen hoe die er in Arceus’ naam op bleef zitten. Zat er een klip aan of zo? Of een soort magneet? Ze grinnikte zacht. Een schelpenmagneet. Ze snoof even. Zou Amaya ooit van schelp wisselen? Of zou ze die schelp voor haar hele leven houden? Ach.. Onbelangrijke informatie, maar toch was ze er om een of andere reden nieuwsgierig naar. Erom vragen was echter te onbeleefd, dus keek ze snel naar de volgende.
Chiara was een Eevee die Amore al eerder had gezien. Chiara had de Chiave, destijds Suerte, gejoind, maar Amore had haar eruit gegooid in verband met haar gedrag. Amore vond Chiara (nog) niet geschikt voor een plek in de Chiave, op dit moment. Maar, misschien in de toekomst. Ze leek nu veel rustiger en meer volwassen, en Amore dacht dat ze het nu wel zou kunnen redden binnen in de groep. Persoonlijk vond Amore Chiara wel betrouwbaar, maar.. Ze wist het niet zeker. Ze haalde even diep adem, en keek toen naar de volgende.
Swift, de Dragonite. Ook zij had eerder bij de Suerte gezeten. Als Amore het goed had, was ze er wegens inactiviteit uit gegooid. Destijds was ze nog veel jonger geweest en was ze nog niet zo ver geëvolueerd. Swift was nog jong, dus Amore wist nog niet goed wat ze van haar moest denken. Ze was soms niet al te volwassen, maar.. Amore vond het altijd fijn als er een jong persoon was om wat energie en zorgeloosheid te brengen. Maar, de Chiave was geheim. Misschien ooit, maar nu niet.

~Kudpostt.~

Chiara zag dat Amaya haar ogen neersloeg. Zou zij hetzelfde denken als de Eevee? Maar ach, wie weet, misschien kreeg Amaya daar de kans wel voor. Vervolgens keek de Eevee naar Swift. Opnieuw lag de vraag ''Hoe kom je aan die wonden?'' op het puntje van haar tong. Ze slikte de woorden echter in, ze wilde niet als een bemoeial overkomen en daarbij zou ze nieuwsgierig klinken. Er viel echter een pijnlijke stilte. Chiara haatte stiltes, altijd al gedaan. Als je iets te verbergen had en het werd stil, achterhaalde de waarheid altijd de leugen. De Eevee staarde naar de gemantelde pokémon. Heel even kreeg ze het gevoel alsof deze terugstaarde, wat haar nogal ongemakkelijk liet voelen. Zou ze iets over Chiara denken? Ze schudde zachtjes haar hoofd. Ze moest niet zoveel nadenken. Langzaam liet ze zichzelf zakken. De hele tijd staan had haar wat energie gekost, dus ging ze maar zitten. Ze sloot even haar ogen en dacht na. Hier in de Peaceful Plains zou het wezen echt niet zitten die al die rampen veroorzaakte. Maar, waar dan? Opeens viel haar iets in. Ze moest niet naar de gebieden die al aan de beurt zijn geweest, ze moest op zoek naar de volgende! Maar, hoe moest ze nu weten welke de volgende zou zijn? Allereerst moest ze nadenken over welke al een ramp hadden gehad. Peaceful Plains, Sandtomb Dessert, maar verder wist ze er geen. Zou de volgende dan een belangrijke plek zijn? De Peaceful Plains waren belangrijke voor iedere pokémon, de woestijn voor grondsoorten, dus welke daarna? Misschien.. Pokémon City? Als ze daarheen zou gaan kwam ze langs verschillende gebieden, dus dat leek haar een waterdicht plan. Chiara opende haar ogen weer en keek naar het groepje. Geen van hen kon met haar mee, die hadden zich waarschijnlijk niet aangemeld. Toch had de Eevee haar twijfels over de pokémon met de cape. Als zij goed was, zou dat dan betekenen dat ze hiervan wist, of niet?

Swift had even het gevoel dat de gemantelde Pokemon naar haar keek, maar dat was moeilijk te zien. Swift draaide haar kop naar Chiara. Ze dacht al een tijdje dat de Eevee meer wou weten over haar verwondingen. Ze grinnikte. "Mijn verwondingen? Door een natuurramp. Wervelstorm. Keihard tegen een rotswand aangeslagen. Silverbreeze heeft me gered." Had Silverbreeze haar wel gered? Had ze haarzelf niet gered door Arceus te verslaan? Ze had Arceus verslagen in haar coma-droom, dus het kon niet daardoor zijn. Maar toch... Silverbreeze had haat wel gered door haar naar Timerise Forest te brengen, ondanks zijn verwondingen en staartbreuk. Silverbreeze was een erg goede vriend. Ze richte haar kop nu naar de onbekende Pokemon. Elke Guerra Pokemon zou kunnen zeggen dat die goed was, maar deze Pokemon had een overtuiging die haar vaag bekend voorkwam... Maar van wat? En waarom droeg ze een mantel? Wou ze niet herkend willen worden? Swift hield haar kop scheef.

Amore richtte haar perfect zwarte ogen op Swift, die onder de wonden zat. Ergens vaag in haar achterhoofd klonk een vraag. Hoe komt ze daaraan? Maar.. Eigenlijk had ze daar geen interesse in. De wonden waren niet groot en diep genoeg om iets indrukwekkends te hebben, en het kon Amore weinig schelen wat Swift allemaal overleefd had. Dat klonk gemeen, maar.. Ze had meer dan genoeg aan haar eigen problemen op het moment, en er kwam ook nog een moeilijke toekomst aan. Helaas, alsof de Dragonite haar gewoon probeerde te pesten, begon deze te vertellen waardoor ze die wonden had. Niemand had er om gevraagd. Voelde ze zich zo speciaal met haar wonden? Amore slaakte een zucht, maar luisterde. ‘Mijn verwondingen? Door een natuurramp. Wervelstorm. Keihard tegen een rotswand aangeslagen. Silverbreeze heeft me gered,’ zei Swift. Amore hief één wenkbrauw op, maar dat was onzichtbaar voor de Dragonite, de Eevee en de Mijumaru. Had ze nou niks meer te zeggen? Wauw, wat een lange uitleg.
Natuurrampen waren niet echt interessant, want er was niks wat zij er tegen kon doen. Zij richtte zich meer op de problemen die zij wel tegen kon gaan. Daar had ze op dit moment veel meer aan. Eigenlijk te veel. Ze haalde diep adem en sloeg haar ogen neer. Groepsproblemen waren er, bijvoorbeeld. Althans.. Problemen die met de groep te maken hadden. De oorlog kwam er aan. Waren ze er klaar voor? Of zouden ze iemand verliezen tijdens de oorlog? Amore sloeg haar ogen neer. Ze kon de Chiave niet beloven dat er niemand zou sterven. Betekende dat dat ze een slechte leider was?
Snel schudde ze haar kop heen en weer. Ze moest er met haar kop bij blijven. Een onzelfverzekerde leider kon een groep niet leiden. Ze moest zeker zijn van alles wat ze deed. Dat was de enige manier waarop ze de Guerra aan konden. Amore slaakte een diepe zucht en sloot haar ogen.
“Ik ga,” zei ze zacht, waarna ze zich omdraaide en zonder nog wat te zeggen op vier poten wegrende. Ze hoorde ergens vaag achter zich dat Amaya ook zou vertrekken, maar bestad er geen aandacht aan.

~1000e post! ~

"Mijn verwondingen? Door een natuurramp. Wervelstorm. Keihard tegen een rotswand aangeslagen. Silverbreeze heeft me gered." Chiara schrok even op. Kon de Dragonite gedachten lezen? Maar nee, ze zal het vast aan Chiara hebben gemerkt. De uitleg van Swift liet haar weer denken aan 'de missie'. Zou Swift ervan af weten? Silverbreeze had haar wel gered, dus misschien had hij het haar verteld. Toch besloot ze haar mod te houden. De kans was klein dat Swift meehielp en daarbij waren er nog twee andere pokémon bij die er waarschijnlijk niet van afwisten. De woorden “Ik ga” klonken ver weg. Chiara was erover na aan het denken om ook weg te gaan, maar ze wilde Amaya niet zo achterlaten. De Eevee beet op haar onderlip, keek toen beide pokémon aan die er nog waren en sprak:''Ik moet ook gaan.'' Ze wist vrijwel zeker dat Swift Amaya niks zou aandoen, en daarbij moest ze Amaya toch vroeg of laat achterlaten. Ze knikte even naar de twee pokémon en liep toen kalm een paar passen van hen weg, voordat ze overging in een sneller tempo. Ze hoopte de rest nog eens een keer weer te zien, maar dan zonder deze heibel. Zonder de natuurrampen, zonder problemen. Gewoon rustig relaxen op de Peaceful Plains. Helaas zat dat er nu niet in en de kans was groot dat Chiara verwndingen opliep. Ik hoop van niet dacht ze, waarna een rilling over haar rug verscheen, maar evenvlug verdween. Ik hoop van niet.