Ik voel me alleen. Ik zit nu in mijn eentje op het strand, en het enige wat me gezelschap geeft is het water en de zon. Silverbreeze heb ik al een tijdje niet meer gezien. Waar zou hij naartoe gegaan kunnen zijn? Ik slaak een zucht. De wind speelt met de sliertjes die aan mijn kop hangen, en laat mijn vleugels zachtjes klapperen in de wind. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik Silverbreeze ontmoet had: Bij Crystal lake. We mochten elkaar toen niet zo heel erg. Toen was Dustfire net gestorven. Dat doet me eraan denken, zou Silverbreeze de kleine Dustfire al gevonden hebben?

De nadenkende Swift zat wat dromerig naar het water te kijken. Het geluid van de golven stelde haar gerust, en deden haar even niet aan de pijn van haar wonden denken. De zon was vandaag warm, met een aangenaam windje. Het was candaag een mooie dag, bij de Infinite Sea. Een paar Wingulls vlogen vrolijk aan de hemel, om weer te vertrekken als de zon onder ging. Swift klapperde wat met haar vleugels, maar vliegen was nog erg moeilijk. De scheur in haar rechtervleugel was nog niet helemaal gegeven, en deed soms veel pijn. Maarja, het zal vast wel weer overgaan. Een liedje kwam in haar op. Ze begon te zingen. ''Where is the moment we need it the most... You pick up the leaves and the magic is lost.. They tell me your blue sky's faded to grey. They tell me your passion's gone away. And I don't need no carrying on... Stand in the line just to hit a new low. You're faking a smile with the coffee you go. You tell me your life's been way off line, you're falling to pieces every time. And I don't need no carrying on...'' Ze wist het leidje nu niet meer verder.

Langzaam liep Melodie over het zand, haar spitse voeten zonken diep weg in de zachte korrels, dus ging ze dichter bij de zee lopen. Hier was het zand altijd steviger. Har rode ogen keken uit over het water dat heen en weer deinde. Er stonden witte koppen op de golven die telkens weer aan kwamen zetten. De Gardevoir zuchtte even en genoot van de warme zonnestralen die op haar gezicht vielen. Sinds ze zich bij de Chiave had gevoegd was ze voornamelijk in dat gebied gebleven, maar ze miste de zee. Haar cape had ze in het kasteel laten liggen, ze had geen behoefte om zich te verbergen.

Een stem kwam naar haar toe zweven. Een bekend liedje vulden haar hoofd en ze glimlachte. Wie zong deze mooie klanken? Melodie keek in de verte en zag een Dragonite in het zand zitten. Ze liep naar de pokémon toe, terwijl ze het lied steeds duidelijker hoorde. “You tell me your life's been way off line, you're falling to pieces every time. And I don't need no carrying on...'' Melodie was nog best ver weg, maar viel meteen in. “Because you had a bad day, you're taking one down, you sing a sad song just to turn it around. You say you don’t know, you tell me don’t lie, you work at a smile and you go for a ride. You had a bad day, the camera don’t lie, you're coming back down and you really don’t mind. You had a bad day. You had a bad day.” Zong ze melodieus, ze was net klaar toen ze naast de Dragonite stond. Ze glimlachte. “Hallo, ik ben Melodie. Mag ik erbij komen zitten?” Ze gebaarde naar het zand naast de Dragonite.