"Uuuhmm... Ja, nog wat hier en... Klaar." De Dragonite, Swift, keek tevreden naar haar vleugel. Ze was net gaan zitten op een de resten van een omgevallen boom. Ze had de scheur die er in zat, aan elkaar gelijmd met het slijm van een of andere Pokemon. Niet heel fris, maar het had geholpen. Haar vleugel zag er stukken beter uit. Ze klapperde er even mee, en stond op. Ze liep naar een struik vol glanzende, blauwe, sappige Oran bessen. Ze plukte er een, en at het op. De verfrissende, zoete smaak vulde haar mond. Ze slikte het door, en liep verder. Timerise forest was haar favoriete plek in heel Pokerpg. Er waren veel Pokemon, veel bessen, en bijna iedereen was aardig. Een perfecte plek voor iemand als Swift. Ze keek wat rond, en zag wat Combee's rondzoemen, opzoek naar bloemen voor hun zoete, lekkere honing. Veel Furrets kwamen uit hun holen, om te genieten van de zon. Wat Pidgey's vlogen van hier na daar rond. Een mooie dag. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Dit is hoe het leven van elke Pokemon zou moeten zijn. Maar met die stomme Guerra...

Geen slechtheid, ik heb geen zin om te vechten.

Dahaka keek naar de Dragonite die met zijn vleugel klapperde. Het leek of hij/zij gewond was. Daarom liep de Zigzagoon richting de Dragonite. ''Hoi! Ik ben Dahaka en wie ben jij?'' zei hij vriendelijk terwijl hij met grote ogen naar de grote, sterk uitziende Dragonite. Kort daarna keek hij rond naar de andere Pokémons die hier en daar wat eten plukte, rondvlogen of rondliepen. ''Ik snap niet waarom sommige er zo bang uit zien.. Misschien zijn ze nieuw netzoals mij?'' dacht Dahaka terwijl hij weer naar de Dragonite tuurde.

''Shadow Ball!'' Een enorme paarse bol verscheen voor haar bek, die ze direct erna afvuurde. Met grote oge keek ze het ding aan. Was het haar nou echt gelukt? Had ze de techniek nu eindelijk een keer goed? Ze moest niet te vroeg gaan juichen, want het was pas de tweede goedgevormde aanval. Chiara snapte niet hoe ze die aanval voor de eerste keer dat ze hem gebruikte goed deed. Het was tegen een Luxray, die Rowan heette, dacht ze. Nu ze erover nadacht kon hij misschien wel lid zijn van de Guerra. Misschien? Dat was zeker! Ze sloot even haar ogen, terwijl ze nog steeds in de aanvalshouding stond. Niet lang daarna opende ze haar ogen weer en probeerde het nog een keer.

Na het nog tien keer te hebben geprobeerd heeft ze hem nog één keer goed gedaan. Ze begint de smaak te pakken te krijgen, wat een gunstig teken was. Zodra ze nog meer aanvallen heeft geleerd is ze eindelijk een waardige tegenstander. Tenminste, dat hoopte ze. Maar Chiara dacht altijd dat het om de tactiek ging, en niet om de aanvallen. Als je tactiek goed genoeg is, is het bijna zeker dat je won. Maarja, soms verloor je, als je als ukkie tegen een enorme pokémon moest. De Eevee vroeg zich af hoe rainers dat met hun pokémon deden. In haar hele leven heeft ze er nog geen gezien, maar ze heeft er wel over gehoord. Trainers vingen pokémon, trainde ze, en met de juiste tactiek wonnen ze een of andere badge, of medaille, of hoe dat ook heette. Chiara zuchtte. Een trainer was dus een soort trainingspartner, en het zou haar goed doen om er ook een te hebben. Helaas zijn trainers hier niet. Nouja, helaas. Dat is maar goed ook. Misschien wil een pokémon haar wel helpen, maar welke dan? Julia had haar ook eens geholpen, maar die was zelf al op zoek naar iets. En daarbij, Chiara wist niet waar Julia was, en om haar nu te gaan zoeken leek haar een vaag idee. Wat zou ze dan moeten zeggen? Julia is geen Eevee, en dat zal ze ook nooit worden. De Eevee zuchtte en dacht na. Wie heeft er ervaring met gevechten?

Het gekrijs van een Pidgey liet haar uit haar gedachten schrikken. Hij was samen met wat andere heen en weer aan het vliegen. Chiara glimlachte even. Het is dan ook een mooie dag om te vliegen, maar dat zou zij niet mee kunnen maken. Al zou het haar wel heerlijk lijken om je vleugels te spreiden en te zweven door de lucht. Even al je zorgen vergeten en lekker op iedereen neerkijken. Dat zou een hemels gevoel zijn. De Eevee stond op en besloot eventjes achter de Pidgey aan te lopen. Wie weet brengen ze haar nog naar iets zinvols, waar ze meer aan heeft dan hier te zitten peinzen. Haar bruine ogen tuurde de lucht in, terwijl ze de pokémon achterna liep.

''Hoi! Ik ben Dahaka en wie ben jij?'' Chiara gooide haar blik naar rechts. Daar zag ze een Zigzagoon en een Dragonite zitten. Een gehandhavende Dragonite. Maar wacht eens, ze kende die Dragonite. Dat was Swift! Een brede grijns verscheen op de Eevee haar gezicht. De Pidgey hadden haar dus toch naar een unteressantere plek gebracht. Chiara trippelde naar de twee pokémon toe. Glimlachend keek ze naar hun. ''Hallo, Dahaka, ik ben Chiara, aangenaam.'' De Eevee staarde Swift even aan, als ze haar naam hoorde wist Swift wel wie ze was.

(Ik had zin in een lange post xD)

"Hoi! Ik ben Dakaha en wie ben jij?" Vroeg een kleine Zigzagoon. Wat schattig. Swift grinnikte even. "Hallo, Dakaha! Ik ben Swift." Zei ze vriendelijk. Als gehavende Dragonite zag ze er slecht uit, dus moest ze extra haar best doen om niet over te komen als een genene grote Pokemon. "Hallo Dakaha, ik ben Chiara, aangenaam..." Klonk een stem. Een bekende stem. Swift draaide haar hoofd naar de Eevee. "Oh, hallo, Chiara!" Zei ze vrolijk. Ze glimlachte vriendelijk. Die kende ze nog van de Peaceful plains, met die gemantelde gedaante... Het was nog steeds een mysterie wie diegene had kunnen zijn. De stem van de Pokemon kwam haar ook niet bekend voor. Nouja, het zal allemaal wel. "Waarom zijn jullie hier? Ik wou naar de Umtamed rivers gaan, maar ik hoorde dat die door de Guerra overgenomen was... Dus ik ben hier naartoe gegaan." Ze keek nog even naar Dakaha, en kreeg de indruk dat die nieuw in Pokerpg was. Leuk, een nieuwe inwoner, maar Pokerpg was niet meer zo veilig als het ooit was...