Zachte voetstappen klonken. Het licht van de maan scheen op de grond. Daar was een grot in verborgen. Iets wat de Guerra leden wisten. Of.. Misschien niet eens allemaal. Een poot schoof de klimplanten opzij. Akira grijnsde. Met voorzichtige passen liep ze de grot in en keek ze rond. Al een lange tijd was deze grot niet meer gebruikt, dus was ze van plan een nieuwe grot te regelen. Haar rode ogen lichtten op, terwijl ze keek naar het hoekje in de schaduwen. Haar hoekje. Ze grinnikte even zacht. Ze dacht aan de leden die de plek van deze grot kenden, maar al lang geen lid meer waren van de Guerra, destijds de groep van Poison en Shiny. Kiara, die Dusknoir, Poison, de Darkrai.. Bovendien wist die Force ook waar de grot was. Akira sloeg een diepe zucht. Met haar poot sloeg ze over de grond, waardoor stof op vloog. Een zacht gegrom kwam vanuit haar borstkas en ze draaide zich om. Ze liep de grot uit, maar bleef voor de ingang staan. Ze draaide zich weer om en duwde de klimplanten terug. Zo. Misschien zouden ze die grot nog eens kunnen gebruiken voor iets anders. Misschien voor ontvoeringen, of iets in die zin. Ja, dat zou wel goed zijn. Buitenstaanders mochten de nieuwe grot absoluut niet vinden.

Met voorzichtige passen en met roodoplichtende ogen beende Akira, leidster van de Guerra, zich een weg door het gebied. Er waren hier verschillende ingangen naar grotten te zien, maar dat waren nou net de grotten die ze niet moest hebben. Ze moest niet iets hebben wat je per ongeluk tegen het lijf kon stuiten. Ze moest iets beters hebben. Iets wat niemand zou kunnen vinden.. Iets wat zelfs haar leden niet zonder moeite zouden kunnen vinden. Toen herinnerde ze het zich.
Met voorzichtige passen liep ze door, tot ze bij een opening terecht kwam. Het was nauwelijks opmerkbaar, sinds het wat afgelegen lag van de andere grotten. Bovendien was het niet al te groot, en lag het verstopt tussen wat hoog gras. Zonder problemen ging ze het hoge gras door en klom ze het hol in.

Van binnen zag het er uit als een typische grot voor hen. Het was ruim, groot genoeg voor alle leden en nog meer. Het was donker, maar het maanlicht scheen er precies in, waardoor een normale Pokémon nog net wat zou kunnen zien. Maar, de Guerra leden zouden zo langzamerhand wel gewend zijn geraakt aan de duisternis om hen heen. Hun ogen zouden er aan wennen. En dan had je natuurlijk nog de Dark Pokémon, die gewoon zonder problemen rond konden kijken hier. Eén van deze Pokémon was zij, als een Umbreon. Ze grinnikte even. In de grot waren verschillende stenen te zien die als plek konden dienen voor de hogere rangs leden. Toen ze deze grot eerder gevonden had, had ze al interesse gehad in de grootste steen, die perfect plat was aan de bovenkant, en linksachter in het hoekje lag. Perfect voor haar dus; ze kon makkelijk zien wie er allemaal in de grot waren en viel niet te veel op voor degenen in de grot. Ze zouden haar misschien kunnen zien, maar ze lag precies in de schaduwen, dus.. Ze zou gewoon opgaan in de omgeving. Ze grinnikte even zacht en liet een luide roep horen naar de Guerra, waardoor ze zouden weten dat ze een nieuwe grot hadden.

De maan scheen helder, een volmaakte, zilveren schijf aan de hemel. Het licht werd weerspiegeld in Rowan’s ogen, terwijl hij midden op de Destroyed Fields zat. Hij bestudeerde de donkere vlekken op de maan, wetend dat die vroeger zeeën waren geweest en dat sommige ronde vlekken waren gecreëerd door meteorietinslagen. Rowan schudde even met zijn manen en liet zijn nek knakken. Hij had wel lang genoeg omhoog gekeken voor vandaag. De grote Luxray kwam overeind en schudde het zwarte af van zijn poten. Onlangs hadden de velden weer in brand gestaan, waardoor opnieuw al het leven was verwoest. Rowan keek even om zich heen, er was geen grashalm of levend wezen te bekennen. Hij voelde in zijn hart hoe jammer hij dit eigenlijk vond. Het was verwoesting van leven. Hij was niet bang om te doden, maar dit was nutteloze verwoesting. Hij zette zich in beweging, bij elke stap dwarrelden er zwarte stukjes as op. Plotseling voelde Rowan een drang in zich opkomen. Hij wilde hier weg, hij wilde niet in dit dode oord blijven. Hij gromde even, zette zich af en spurtte het gebied in.

Zijn poten bewogen ritmisch en beheerst onder zich en langzaam keerde de rust terug in zijn hoofd. De bomen van Skull Forest kwamen in zich en Rowan minderde vaart. In een stevige draf betrad hij het bos. Hij schudde even met zijn hoofd. Het was al een tijd geleden geweest sinds hij zich zo buiten zichzelf had gevoeld, alleen was dat met woede geweest. Hij had veel minder last van zijn woede en frustratie nu hij zich kon concentreren op zijn nieuwe rang en natuurlijk Houndoom. Hij glimlachte even bij de gedachte aan haar. Hij vond het steeds makkelijker om zo over haar na te denken, alsof het een gewoonte werd.

Een huil weerklonk in het bos. Hij herkende Akira’s stemgeluid meteen, maar het klonk een beetje vreemd, met een vreemde echo. Zou ze zich misschien in de grot bevinden? Rowan begon weer te rennen, volgde het pad wat enkel hij kon zien naar de Guerragrot. Daar aangekomen hield hij abrupt halt. Akira was hier niet. Hij hoorde haar niet in de grot en bovendien leidde haar geur hem weg van hier. Op een drafje volgde hij haar geur, kwam langs enkele andere grotten en draafde toen een hoog stuk gras in. In het gesteente bevond zich een kleine opening. Rowan keek even met een scheef hoofd naar de opening, haalde zijn schouders op en dook de opening in.

Het gat had niet kleiner moeten zijn, maar Rowan paste er door. Hij viel een stukje naar beneden en landde soepel op de harde rotslaag. Zijn oplichtende gele ogen speurden door de grot, wat meer een soort ondergronds hol was. Het was net zo groot als de oudere Guerragrot, alleen had deze weer plateaus waar ze op konden liggen. Nu hij hier stond besefte hij wat voor een goede beslissing het was geweest. Hij keek Akira aan en grijnsde. “Mooi optrekje. Het werd wel tijd voor iets nieuws he?” Hij besefte hoe vriendschappelijk hij met haar omging, maar dat kon hij zich nu wel veroorloven als rechterhand. De grote Luxray liep door de grot en nam plaats naast Akira op een lager plateau. Het was een stuk hoger dan de grond, maar lager dan de rots van Akira. Rowan ging zitten en wachtte op de rest.

Met grote passen trippelde de Luxio door. Hij was sinds kort weer in de groep aangenomen, dus besloot hij overal weer een kijkje te nemen. Zijn blik gleed over de stenen die allemaal een heel andere vorm hadden. Het had eigenlijk geen gezicht, maar dat boeide hem niet.
Plots viel Luxor in dat hij nog naar de Guerra grot moest, om even zijn gezicht te laten zien. Dan heeft hij een probleem, hij weet niet precies waar die ligt. Misschien was Akira wel in de grot, dan zou hij de geur van haar kunnen volgen, alhoewel deze ook ver weg kan zijn. Luxor gromde, terwijl hij een trap tegen een steentje gaf.

Luxor verstijfde even. Hoorde hij nou gehuil, of verbeeldde hij zich dat? Het had een echo, dus degene die huilde moest zich in iets dat muren had bevinden. Op de een of andere manier vond hij dat hij erop af moest gaan. Met een versnelde pas ging hij op de plek af waar hij het gehuil vandaan hoorde. Hij stopte even toen hij het hoge gras tegenkwam. Hij merkte de geur van Akira op, dus zij moest hier ergens zijn. Hij duwde zijn neus tussen het gras en rook. Daarna volgde hij de geur die hij vond.
Uiteindelijk kwam hij bij een opening uit. Voorzichtig ging hij naar binnen. Het was best donker hier, Luxor kon met wat moeite nog een klein beetje zien, maar daar zou hij wel aan wennen. “Mooi optrekje. Het werd wel tijd voor iets nieuws he?” Langzaam maar zeker besefde hij dat hij bij twee andere pokémon stind. Ééntje herkende hij als Akira, zijn leidster, maar wie was de andere. Hij keek op en zag dat het een Luxray was. Die had hij niet meer gezien sinds hij vertrok uit zijn roedel. De Luxio nam aan dat die plateau's niet voor gewone leden waren, dus ging hij zitten op de plek waar hij nu stond. Waarschijnlijk wachtte ze op andere leden van de groep.

Rustig sloot de Umbreon haar ogen. De leden zouden zo komen maar.. Ze was moe. Vreemd eigenlijk, dat ze de laatste tijd zo moe was. Ze wist wel waarom dit kwam, maar.. Daar had niemand iets mee te maken. Ze haalde diep adem en opende haar ogen weer. Met slome passen liep ze op de grote steen af en zette ze haar voorpoten erop. Met wat moeite wist ze haar achterwerk er ook op te tillen, de kracht niet hebbend om te springen. Ze draaide een rondje om haar eigen as en ging uiteindelijk liggen. Ze legde haar kop op haar voorpoten en smakte wat. Ze sloot haar ogen en slaakte een genietende zucht. De Leden zouden er zo wel aan komen, dus zou ze niet in slaap mogen vallen, maar.. Het was zo.. Moeilijk tegen te houden..

Voetstappen. Akira liet een zachte kreun horen. “Hmmn..” zuchtte ze en ze kreunde weer even. Ze wilde niet wakker worden.. Ze hoopte dat de voetstappen verdwenen, maar helaas. Degene die aan die voeten vastzat kwam de grot in. Akira opende haar ogen een beetje, en knipperde een aantal keer voor ze eindelijk een beetje normaal open konden staan. Ze keek met een slaperige blik naar Rowan die in de opening zichtbaar werd. “Haa..” Ze gaapte luid en smakte wat, waarna ze opnieuw probeerde hem te begroeten. “Hallo,” zei ze droogjes. Rowan kwam op het Plateau naast haar liggen en ze haalde diep adem. ‘Mooi optrekje. Het werd wel tijd voor iets nieuws hè?’ klonk Rowan’s stem. Het duurde even voor de woorden tot Akira doordrongen, en nog langer voor ze iets kon verzinnen om te antwoorden. Ze gaapte even.
Toen kwam er nog iemand de grot binnen. Akira richtte haar blik op de Pokémon. Het was die Luxio, Luxor. Ze grijnsde licht en keek toen naar Rowan. Het duurde even voor ze zich zijn vraag herinnerde. “Te veel buitenstaanders kenden de grot,” zei Akira kalm. “We moesten dus wel,” zei ze toen. Ze slaakte een diepe zucht. “Bovendien kwam niemand meer in de grot. Ik hoop daar hiermee verandering in te brengen,” zei ze toen. Ze grijnsde licht. Ze wist dat ze er super slaperig uit zag, maar dat boeide haar niet. Misschien zouden de twee wel denken dat ze zo slaperig was omdat ze zo hard werkte.. Gheghe.. Nee.. Ze had zo haar eigen redenen waarom ze zo moe was. Dat zou binnenkort wel weer over zijn. Akira onderdrukte een gaap en smakte wat, waarna ze doods voor zich uit staarde. Ze legde haar kop weer op haar voorpoten. Ze probeerde de slaap tegen te houden, wat maar half lukte. Haar ogen vielen de hele tijd half dicht, maar ze wist ze telkens weer een beetje te openen.

De blinde Raichu, Spark, snoof. Hij ruikte... Een Umbreon, een Luxio, en een Luxray... Maar hun geur kwam niet uit hun oude, vertrouwde grot. Hun geur kwam ergens uit een andere grot, iets verder weg. Hij liep verder, totdat hij voor wat grassen stond. Hierachter moest die grot zich bevinden. Waarom zouden ze hier zitten? Het zou een nieuwe grot kunnen zijn... Met een van zijn voorpoten duwde hij wat grassen opzij, en klom de grot in. De geur werd steeds sterker. Hij tikte even met zijn voorpoot op de stenen ondergrond, en wist toen dat hij in dezelfde ruimte stond als de drie andere Pokemon. "Hallo..." Zei hij zacht. Hij ging zitten. "Zou iemand mij kunnen vertellen waarom jullie in deze grot zitten? Zijn we van grot veranderd?" Vroeg hij daarna, iets harder. Hij had flink geoefend met zijn geur en hoorvermogens, zodat hij nu veel beter kon aanvallen en ontwijken. Hij keek even rond, ookal zag hij niets meer dan zwart. Nouja, als hij kon zien, was het vast toch niet veel anders geweest. Hij zat immers in een grot van het Guerra gebied.

Het ligt witte maanlicht scheen op de vel witten tanden van een Umbreon. De Umbreon keek neer op een Hiyappu. Een Pokémon die hij nog nooit eerder had gezien. De Pokémon had vast ver gereisd om in PokeRPG te komen. Het gebied waar geen mensen waren, maar jammer genoeg zou zijn reis nu eindigen. ''Je weet dat dit het gebied van Guerra is hé?'' Hij keek de Hiyappu vals aan. 'Wat is Guerra?' De Hiyappu keek de Umbreon raar aan. ''Jammer genoeg zul je daar nooit achter komen..'' De Hiyappu keek hem weer raar aan. Ondertussen had Shiny zijn mond geopend en een Dark Puls opgeladen. De duistere straal schoot naar de Hiyappu op. De Hiyappu sprong geschrokken weg. 'Waar was dat nou voor nodig?' riep hij boos. Hij opende zijn mond en schoot een rare aanval af, Boiling water. Het warme water kwam tegen de Shiny Umbreon aan die een oog sloot van de pijn. Wat was dat voor aanval, hij had zo'n aanval nooit gezien. ''Je zult spijt krijgen dat je me hebt aangevallen.'' De Shiny Umbreon zijn ogen begonnen helder blauw te gloeien. De Hiyappu werd opgetild en tegen een boom aangeslagen. Shiny liep naar hem toe en drukte een van zijn poten tegen de Hiyappu zijn keel aan. ''Daag..'' Shiny opende zijn mond en schoot een gele straal tegen de hoofd van de Pokémon aan. Bloed vloog alle kanten op. Shiny ging even door met de aanval maar stopte uiteindelijk. Hij keek de Hiyappu even aan het was zeker weten dood..

Shiny liep langzaam naar het water van de Untamed Rivers om het bloed weg te vegen wat tegen hem aangevlogen was. Hij stak een van zijn poten in het water, en langzaam verdween de rode bloed door zijn vacht zat. Een luide huil was opeens te horen. Het kwam helemaal van het Guerra- gebied. Zou er iets aan de hand zijn dat ze in de nacht werden geroepen? Of gingen ze gewoon iets bespreken? Als ze iets gingen bespreken zou dit vast niet het goeie tijdstip zijn. Even snoof Shiny waarna hij begon te rennen. Hij nam de kortste weg naar het Guerra gebied. Hij moest er zo snel te laat komen. Als je te laat kwam betekende dat dat je de Guerra niet serieus genoeg nam om snel te komen. En dit deed Shiny wel. Het duurde even voordat Shiny in het Guerra gebied kwam. Hij liep gelijk naar de Guerra grot. Deze leek verlaten te zijn. ''Ik wist zeker dat ik echo hoorde, ze moet wel in een grot zitten.'' Hij liep uit de grot en keek even heen en weer. Misschien was er een nieuwe grot? Maar hoe kon hij de grot dan vinden?

Met zijn snuit tegen de grond aangedrukt liep Shiny lang verschillende grotten. Akira was hier nog maar net geweest, en het was makkelijk om haar te vinden. Hij liep door en kwam uiteindelijk uit bij hoge gras. Hij bleef met zijn snuit boven de grond in de richting waar de geur vandaan kwam lopen totdat dit niet meer kon. De geur stopte hier was Akira gewoon verdwenen? Hoe was dat mogelijk? Misschien was de grot te goed verstopt? Maar hoe zou Shiny hem dan kunnen vinden? Hij sloot zijn ogen zodat zijn ringen zouden gloeien en er meer licht kwam. Nu er meer licht was was de opening van de grot gelijk te zien. Hij zorgde er weer voor dat zijn ringen ophielden met gloeien en sprong in de richting van de opening. 'Zou iemand mij kunnen vertellen waarom jullie in deze grot zitten? Zijn we van grot veranderd?' hoorde Shiny iemand nog zeggen voordat hij bij de viertal Pokémon aan kwam. ''Gegroet..'' Hij keek alle vier de Pokémon aan. Akira, Rowan, Spark en een Luxio. Had hij de Luxio niet eerder gezien? Het was een oude Guerra lid. Toch? Waarom was hij dan terug? Er was een oude regel dat als je er uitgegooid werd dat je weg moest blijven, of had hij het mis? Al was de regel al een paar keer eerder gebroken door hogere rang leden. Houndoom was eens in de Guerra, maar ging toen weg. Akira ging ook eens weg toen ze nog een lid was, en bij terugkomst werd ze gelijk een bèta en hijzelf was ook eens weggeweest al was hij niet echt er uit gegooid. ''Dus dit is de nieuwe Guerra grot? Het werd tijd dat er een nieuwe kwam..''

Akira’s ogen vielen opnieuw dicht, en opnieuw, en opnieuw.. Tot ze haar ogen niet meer open kreeg en langzaam in een diepe slaap weg dommelde. Haar ademhaling kalmeerde, en ook al was ze niet bij bewustzijn, ze wist dat ze snel weer wakker gemaakt zou worden door een lid van de Guerra, die ze dit dan niet kwalijk mocht nemen, hoe graag ze het ook wilde. Ze voelde hoe ze deze slaap nodig had, en was blij dat ze toch in slaap was gevallen.
‘Hallo..’ Het drong niet tot haar door dat dit geen onderdeel van haar droom was. Daarom bleef ze kalm liggen te slapen. ‘Zou iemand mij kunnen vertellen waarom jullie in deze grot zitten? Zijn we van grot veranderd?’ vroeg diezelfde stem, die bekend was, maar ze kon het niet plaatsen. Hmmn.. Vreemd.. Waarom klonk het alsof de stem van zo ver weg kwam, terwijl het overduidelijk dichtbij was? Er was iets wat niet klopte, maar ze wist niet wat.. Per slot van rekening was ze nog niet echt wakker. Ze wilde haar ogen openen, maar het lukte niet. Ze kon zich niet bewegen. Ach.. Dan niet.. Ze besloot zich er bij neer te leggen.
Toen kwam de stem van een oh zo bekend iemand, iemand die ze altijd zou kunnen herkennen. ‘Gegroet.’ Dat was absoluut Shiny. Akira kneep haar ogen dicht en wist ze uiteindelijk haar ogen heel licht te openen. Ze kon vaagjes wat zien, maar de vormen kon ze niet van elkaar onderscheiden. ‘Dus dit is de nieuwe Guerra grot? Het werd tijd dat er een nieuwe kwam..’ klonk Shiny’s stem weer. Voor Akira klonk het op dit moment alsof hij in een vreemde taal sprak. Het duurde heel lang voor de woorden tot haar door waren gedrongen. Ze wilde antwoorden, maar kon de kracht niet vinden om haar stem te gebruiken.
Haar kop lag nog altijd op haar poten en ze keek met haar bijna gesloten ogen naar Shiny. Ze knipperde een keer, en voelde hoe ze langzaamaan weer aan het wegzakken was. Nee.. Ze wilde niet.. Niet slapen.. Nee.. Maar, wat moest ze er tegen doen? Ze kon op dit moment toch niks.. Dus, veel kwaad kon het vast niet als ze toch weer in slaap zou vallen, of wel? Ach.. Al kon het het wel.. Ze kon er niks tegen doen. Ze voelde hoe haar ogen langzaam dicht zakten, en hoe alles om haar heen leek te verdwijnen in het niets..

Tonu hoorde een roep naar alle Guerra leden. Rustig kwam hij erop af en keek hij waar de rest was. Nu hij Akira beter kenden voelde een Guerra samenkomst heel anders. Terwijl hij zich dat bedacht kwam hij in een donkere grot. Hij zag bijna niets en vertrouwde dus op zijn andere zintuigen. Ruik,Hoor en tast vermogen. Hij rook de geur van Akira,Shiny,Spark,Rowan en 1 onbekende geur. Hij probeerde de vorm van de nieuwe Pokémon te onderschatten. De pokémon had in ieder geval een rare staart die Rowan ook had. Tonu stapte verder en zag toen gele ogen erbij verschijnen. Gelijk wist hij dat dat een Luxio was. Waarschijnlijk een oude lid van Guerra. Tonu snoof en knikte richting Akira voor zover hij alles kon zijn. Voorzichtig stapte hij door en vond in een hoekje, een platte steen. Hij blies het stof weg en ging erop liggen. Dit was zijn nieuwe plek. Hij hoorde vaag iets over 'de nieuwe Guerra grot'. Nogmaals probeerde hij om zich heen te kijken. Veel was er niet te zien maar het was wel ruim.
(Sorry, was gisteren bij een verjaardagsfeestje )

Luxor keek om. Een Raichu was erbij komen zitten, maar die boeide hem niet veel. Hij had die nog nooit gezien, dus veel intereseerde hem die niet.'Zou iemand mij kunnen vertellen waarom jullie in deze grot zitten? Zijn we van grot veranderd?' Dus er was eerst een andere grot? Luxor keek verward naar de Raichu, maar die kon dat klaarblijkelijk niet zien. ''Gegroet..'' Die stem kwam hem wel bekend voor. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en zag dat het een Shiny Umbreon was. Luxor grijnsde, het was de vorige leider van Guerra, die hem had toegelaten. De naam was makkelijk te onthouden aangezien hij Shiny was. ‘Dus dit is de nieuwe Guerra grot? Het werd tijd dat er een nieuwe kwam..' Luxor hield zich stil. Hij voelde zich niet echt thuis, aangezien hij al een keer uit de groep werd gegooid, maar ook omdat hij niet echt vrienden had gemaakt hier. De enigste pokémon waar hij eigenlijk echt een gesprek mee had aangepapt was Houndoom. Hij had gehoord dat zij de trainster was van Guerra. Hij grijnsde licht. Dat pastte perfect bij haar, zij had hem namelijk al vaker de les gelezen. Uiteindelijk verscheen nog een pokémon. Luxor was al langzaam gewend aan het duister, waardoor hij opmerkte dat deze de vorm van een Leafeon had. Deze zei echter niets, maar ging stil in een hoekje liggen. Het was stil, te stil naar zijn smaak, wat hem nog ongemakkelijker liet voelen.

Akira groette hem, maar reageerde verder niet op zijn opmerking. Naja, hij had het ook retorisch gevraagd. Geritsel klonk buiten de grot en al gauw kwam er een Luxio naar binnen. Rowan trok even een wenkbrauw op, keek eerst naar de Luxio en daarna naar Akira. Die leek helemaal niet verbaasd om de nieuwe pokémon te zien. Rowan richtte zijn blik weer op de Luxio. “Welkom, mijn naam is Rowan. Ik ben de Ayuda van de groep, oftewel Akira’s rechterhand.” Zei hij vriendelijk, maar dat effect deed hij nogal teniet door te grijnzen en een rij blinkende tanden te tonen. “Te veel buitenstaanders kenden de grot,” Zei Akira plotseling. Rowan wendde zijn kop en besefte dat ze zijn vraag alsnog beantwoorde. “We moesten dus wel. Bovendien kwam niemand meer in de grot. Ik hoop daar hiermee verandering in te brengen,” De Luxray knikte ter antwoord. De Umbreon maakte het zich gemakkelijk op de rots, maar Rowan bleef rechtop zitten.

Hij knipperde even met zijn ogen die van geel naar rood kleurden. Hij keek opnieuw rond, maar keek nu dwars door de muren heen. Achter zich was de muur massief, maar bij de opening zag hij de grond en ongeveer een meter van het buitengebied. Een viertal poten bewoog zich deze kant op, behoedzaam en een beetje klungelig. Rowan snoof de lucht op en herkende Spark. Op dat moment kwam de Raichu in kwestie de grot ook al binnen. Rowan glimlachte bij het zien hoe de pokémon zich al kon redden, ondanks zijn blindheid. Spark zei hallo en Rowan groette terug. "Zou iemand mij kunnen vertellen waarom jullie in deze grot zitten? Zijn we van grot veranderd?" vervolgde Spark. Rowan deed zijn mond open om te antwoorden, maar op dat moment kwam Shiny binnenvallen. “Gegroet.” Antwoordde Rowan de Umbreon, waarna die ook nog eens constateerde dat dit de nieuwe Guerragrot was. Rowan rolde even met zijn ogen. Moest iedereen dit nou gaan herhalen? Blijkbaar niet, want Tonu kwam in stilte binnen en koos een plekje achterin. “Hallo Tonu.” Zei Rowan. Hij was blij at de Leafeon zich een beetje had ingebonden.

Vervolgens richtte hij zich tot Shiny en Spark. “Ja, dit is de nieuwe grot, Akira heeft hem gevonden. Omdat er wat leden uit zijn gegooid, die de locatie van de andere grot kennen, moesten we verhuizen.” Rowan keek even met een schuin oog naar Akira. “We zullen de grot nu wat vaker gebruiken als vergaderzaal, verzamelpunt en gezamenlijke schuilplaats, hoewel jullie vrij zijn om jullie slaapplek elders te zoeken.” Rowan knipperde met zijn ogen, zodat zijn ogen weer geel werden. Het was hoogst irritant als je telkens overal doorheen keek. Hij trok even zijn nagels in en uit, terwijl hij nadacht over wat hij net gezegd had. Elk lid kon nu beseffen dat hij een plek had om naar toe te gaan, om op terug te vallen. Een thuis.

Van degene die niets kon zien waren de andere zintuigen krachtiger, werd er gezegd. Lunaria wist niet meer hoe goed of slecht ze vroeger kon horen, dus wist ze ook niet of het beter was geworden. Bovendien had ze een andere manier van 'zien' gevonden, al had ze besloten die deze keer niet te gebruiken.

Haar gehoor volgde het gekraak van blaadjes, die aanduidden dat er een Rattata rondliep. Lunaria wist welke Pokémon het was omdat ze het simpelweg herkende. Hoe vaak had ze wel niet op een Rattata gejaagd? Te vaak, maar het bleef smakelijk. Haar vleugels sloeg ze af en toe omlaag, zonder geluid te maken. Door haar kop te bewegen probeerde ze uit te vinden waar de Rattata precies liep. Dat kostte tijd, maar zolang ze niet opgemerkt werd kon het ook wel even duren.

Haar maaltijd moest echter even wachten, want een roep klonk. Een roep van Akira, een roep naar de leden van Guerra, waar Lunaria ook bij hoorde. De stappen van de Rattata vermeerderden zich vlug en voor Lunaria het wist, waren ze nauwelijks meer te horen. Ze kon er achteraan vliegen, maar besloot eerst de roep van Akira te beantwoorden. Ze keerde zich om, en vloog richting de grotten, want daar was het geluid vandaan gekomen. Haar 'zicht' schakelde ze toch maar aan. Hoewel ze precies wist waar ze hen moest gaan vond ze het toch prettiger om iets te zien dan niets.

De tocht was eentonig en saai, dus was Lunaria blij toen ze eindelijk de grot in zicht kreeg. Op dit punt zou ze stemmen moeten horen, maar de gaten on haar hoofd werden alleen gevuld met het ruisen van de wind. Een frons ontstond op haar gezicht en ze besloot verder te zoeken, hopend de stemmen later toch nog te vinden.

En inderdaad; een eind verderop begon Lunaria zacht stemmen te horen van een aantal welbekende Guerra leden. Eerst onverstaanbaar, maar al snel kon ze woorden en ook zinnen herkennen. Ze vloog in de richting, de grond af zoekend naar enig teken van leven. Bij een graspol werden de stemmen behoorlijk sterk, dus besloot Lunaria te dalen. Als ze het goed deed, zou ze precies op het gras landen, wat betekende dat als er een grot achter zat, ze meteen naar binnen kwam. Ze richtte haar klauwen op het gras, zodat ze 'rustig' zou landen. Haar vleugels gebruikte ze om niet al te hard te dalen. Hoe dichter ze bij het gras kwam, hoe meer het opzij geblazen werd en de opening zichtbaar werd. Omdat ze klein was voor een Noctowl kwam ze makkelijk door het gat heen. Haar klauwen raakten de grond al snel, zodat ze kon ophouden met flapperen. Meteen liet Lunaria haar blik rond glijden, om te zien wie er waren. Akira, Rowan, Shiny, een Luxio die haar niet bekend voor kwam, een Raichu die ze ook niet kende en de Leafeon die de naam Tonu droeg, toch? Ze snoof zachtjes en zette zich toen weer af, om een stukje door de grot te zweven en iets verderop weer te landen. Zo was ze centraler en kon ze beter om zich heen kijken, wat ze prettiger vond.

Na het horen van een bekende roep had de Eevee meteen geweten waar ze heen moest. Er was echter één probleem; ze wist niet wat het grote monster ervan vond dat ze ineens weggerend was. Maar, wat maakte het uit? Ze moest er persé heen. Daarom gingen haar poten zo hard als ze konden, terwijl ze langs de rivier rende. Ze lette niet op het geluid wat veroorzaakt werd door de stroming. Het enige waar ze op kon letten waren haar poten en de richting. Ze mocht niet verdwalen, maar struikelen was ook niet al te handig, natuurlijk.
Het duurde even voor ze aankwam bij een Duister Gebied. Vanaf hier wist ze de weg niet meer, maar ze wist wel wat ze moest doen. Ze zette haar neus op de grond en snoof de geur op. Toen ze na een tijdje een bekende geur ertussen herkend had, bleef haar neusje aan de grond, terwijl ze met langzame passen verder liep. Haar ogen stonden gericht op de weg voor haar, zodat ze nergens tegen aan liep. Het was moeilijk om je te concentreren op je neus én ogen als je zo jong was, wist Chiya. Maar, het zou haar lukken. Ze zou het vinden. Dat moest!

De geur werd alsmaar sterker naarmate Chiya hoog gras naderde. Toen ze er doorheen liep, merkte ze dat er een soort hol was, waar het geurspoor in verder ging. Ze wachtte even voor de ingang, terwijl ze wat snifte. Ja, het was hier. Met voorzichtige passen liep ze de grot in. Ze kon hier zien. Al vanaf haar geboorte had ze in een donkere grot gezeten; haar ogen waren hieraan gewend.
Met grote ogen keek ze rond. Er was een Leafeon, dat was één van de keuzes die ze had om in te evolueren, wist ze. Een Luxio, die had ze nog nooit gezien. Verder was er een wezen dat groter was dan die Luxio, maar er wel veel op leek. Misschien was het zijn vader. Verder had je nog een dik wezen en een vogel. En.. Twee Umbreons. Eén met blauwe en één met gele ringen. “Papa! Mama!” riep ze met een lief lachje uit. Ze rende op haar moeder af en sprong naar de steen, maar kwam er niet op. Met tranen in haar ogen rende ze toen maar naar haar vader toe, zich niet realiserend dat niemand wist wie zij was. Het maakte haar niet uit hoe ze zouden reageren. Ze was vergeten dat er nog andere Pokémon waren, en dat ze gevolgd werd door haar broertje, zusje en het Grote Monster. Ze had haar Papa en Mama weer gevonden, en voor haar was dat op dit moment genoeg.

~Gheghe.~

Nero had droog aangekeken naar hoe zijn zus wegrende. Dat was niet eerlijk! Ging zij wegrennen als ze bij een monster stonden zodat Shira en hij werden opgegeten! ''Wacht op Newoo!'' hij Nero daarna geroepen. Hij wou van het monster afspringen toen hij zich besefte dat het veel te hoog was. Straks ging hij nog dood! Langzaam klom hij vanaf de monster haar hoofd naar de rug van het monster. Daarna hing hij aan de staart van de monster en klom langzaam naar de grond. Eenmaal op de grond begon hij te rennen in de richting waar Chiya ook was weggerend even stopte hij om zich om naar Shira te kijken. ''Nie dood doen hé!'' zei hij droog waarna hij weer omdraaide om naar Chiya te rennen.

Shiny zijn blik viel weer op Akira. Was ze zou moe geweest dat ze in slaap was gevallen? Ze had het vast druk. Even keek hij door de grot heen om een steen voor zichzelf te vinden. Er waren vele stenen, en geen was precies even groot of had precies dezelfde vorm. Zijn blik viel op een steen een beetje afgelegen van de andere stenen. Het was precies groot genoeg voor hem. Langzaam liep hij naar de steen toe. Vanaf deze steen zou hij de hele grot kunnen zien en alleen de Pokémon dichtbij hem zouden hem ook kunnen zien. Hij besloot er op te gaan liggen. Langzaam sloot hij zijn ogen, klaar om te slapen toen er opeens een andere Pokémon de grot in kwam, Lunaria. Even keek hij naar Lunaria, hij knikte ter begroeting maar keek al snel weer naar de opening waar nog wat geluid vandaan kwam. Al snel verscheen er een andere Pokémon. ''Papa! Mama!'' riep deze uit met een lief glimlach, De Eevee rende op Akira af, maar leek niet door te hebben dat deze sliep. Ze sprong tegen de steen aan om vervolgens met trainen in haar ogen naar hem te rennen. ''Rustig maar..'' Hij stond op vanaf zijn steen en ging voor de Eevee zitten. ''Waar zijn Nero en Shira?'' vroeg hij daarna gelijk. Even keek hij de Eevee aan toen hij opmerkte dat de Guerra leden er nu bij zaten. Hij keek ze droog aan. ''Dit is Chiya..'' zei hij droog.

Waar was Chiya nou heen gegaan? Bang rende hij rondjes om een boom heen. Hij had niet door dat hij steeds om dezelfde boom rende. Hij dacht juist dat hij al heel veel had gerend! Uitgeput stopte hij met rennen om weer naar de boom te kijken. ''Be ik hie nie al gewee?'' zei hij droog nog kijkend naar de boom. Vast wel! Een frons verscheen op zijn gezicht. Was hij nu verdwaald? Hij ging op de grond liggen. Zijn oortjes gingen slap lang zijn hoofd. Hij snoof even. ''Wag eens.. Ikke ruik Tsjiej!'' riep hij blij. ''Tsjiej moe echt doesjeh,'' zei hij daarna droog. Chiya was hier langs geweest! Dat wist hij zeker. Zo snel mogelijk probeerde hij Chiya te vinden met behulp van de geur. Uiteindelijk kwam hij uit bij gras. Het duurde even voordat hij merkte dat er een grot was. Hij sprong er door heen en lande met een plof op 4 pootjes. Dat was raar.. hij kon niks zien.. Hij deed een stapje opzij zodat het maanligt wat meer naar binnen kon komen zodat hij meer kon zien. Het eerste wat hij zag was Rowan. ''Andewe Monsteh!'' riep hij hysterisch. Snel daarna zag hij Tonu, Lunaria, Spark en iets wat op de andere monster leek. ''Meew Monstehs!'' riep hij daarna hysterisch. Het duurde even voordat hij ook Akira zag liggen, maar ze bewoog niet.. en haar ogen waren gesloten. Was ze dood? ''Jullie hebben mama doowd gedaan!'' riep hij nu uit. Hij keek even heen en weer. Nu pas zag hij Chiya en Shiny. Chiya stond net op om naar Chiya te lopen. ''Papa! Maak Mostehs doowd! Hun hebben mama doowd gedaan!''

Een tweede kleine Eevee kwam binnen. Shiny keek droog naar de Eevee. Als twee Eevee's de grot zo makkelijk konden vinden zou het helemaal makkelijk zijn voor andere Pokémon. Droog keek hij naar Nero die iets riep over monsters. ''Heb ik je niet al eerder gezegd dat monsters niet bestaan?'' zei Shiny kalm tegen de Eevee. ''Maa ik heb zelf gezien!'' zei de Eevee droog. Hij ging naast Shiny zitten. 'Heewl leluk! Dikke kont! Ee hoorn kapowt en kan vuuw spuwen!' legde hij droog uit. 'Vraag maa aan tsjiej!' Shiny keek droog naar Chiya. De helft wat Nero had gezegd had hij niet verstaan, dus nu wachtte hij op de uitleg van Chiya die al wat beter kon praten.

'Hallo Tonu.'klonk er van Rowan vandaan. Tonu draaide zijn kop naar hem toe terwijl de hele grot opeens wat helderder leek. Zijn ogen waren waarschijnlijk gewend geraakt aan de duisternis. "Gegroet Rowan"sprak hij. Vervolgens ging hij weer liggen en sloot hij zijn ogen. Hij was moe, al had hij de laatste tijd weinig tot niks gedaan. Maar de mest voorliggende refden was waarschijnlijk dat hij te weinig zonlicht had gekregen. Want Tonu bleef vooral in het Guerra gebied en enkel bij de ontmoeting met Akira had hij nog échte zonlicht opgenomen. Ook laatst kreeg hij wat zonlicht maar het was te weinig. Zijn oren waren licht bruin aan de toppen, evenals zijn staart. Maar de herfst begon gevolgd door een winter wat hem zeker zou doen verzwakken. Hij moest iets hebben om het najaar te overleven. Maar wat?

Juist op dat moment verscheen er een Eevee die gelijk naar Shiny en Akira toe kwam. Tonu opende chagarijnig zijn ogen en zag nog een Eevee verschijnen. Lichtjes begon hij binnenmonds te grommen maar ze bleken de kinderen te zijn van Shiny en Akira. De pupillen van Tonu verwijdde zich. Hadden ze nou kinderen?Hij had ze eigenlijk nooit gezien wat vreemd was. Hij bleef op zijn steen liggen in plaats van naar ze toe te gaan. Want ze waren de kinderen van 2 hooggeplaatste Pokémon. Dus waren die kinderen qua rang hoger dan hij. Hij moest ze dan met respect behandelen dus bleef hij ook liggen. Maar hij was wel nieuwsgierig geraakt , want de Eeevee's leken maar een paar weken oud. Terwijl Tonu al bijna 3 maanden in de groep zat. Hij rustte maar vervolgens zijn kop op zijn poten en hield zijn ogen half open. Ook zijn oren gingen niet helemaal omlaag, enkel om nog meer te weten te komen over de Eevee's. Kort erna besefte hij wel dat hij niet meer de jongste was in de groep, maar dan moest hij wel op de Eevee's passen wanneer de oorlog kwam. Of de ouders zouden ze zelf trainen, Alsnog bleef Tonu liggen, wachtend op wat er kwam.

Rowan liet zich door zijn voorpoten zakken en ging op zijn steen liggen. Zijn oplichtende, gele ogen keken de grot door. Veel van hun leden ontspanden zich, ze voelden zich op hun gemak in deze grot, bij deze pokémon. Het deed hem glimlachen, iets wat hem verbaasde. Lunaria kwam de grot binnen, Rowan knikte haar vriendelijk toen, maar zei niks. Moest een grot niet erg beklemmend zijn voor een vogelpokémon? Rowan besloot er verder niet over na te denken, Lunaria wist dat ze zich hier moest tonen, dus deed ze dat. Plots hoorde hij voetstappen buiten de grot, kleine, lichte voetstappen die hem onbekend in de oren klonken. Hij hief zijn kop en staarde strak naar de ingang, terwijl hij de lucht op snoof. Onbekend.

Een kleine, jonge Eevee kwam de grot binnen en Rowan kwam langzaam overeind, zijn tanden ontbloot een een grom achterin zijn keel. “Papa! Mama!” kirde de pokémon plotseling, waardoor Rowan verstijfde, zijn grom nog op zijn lippen. Zijn blik ging langzaam van Akira naar de Eevee, die eerst op de steen probeerde te springen en toen maar naar Shiny rende. Een lichte plof trok zijn aandacht, waardoor hij zijn kop weer op de ingang richtte. Een tweede Eevee was de grot binnen gekomen, hij keek de pokémon dreigend aan met zijn gele ogen. ''Andewe Monsteh!'' gilde de Eevee, waarna hij om zich heen keek en schreeuwde dat er nog meer monsters waren. Met stomheid geslagen liet Rowan zich weer op zijn achterwerk zakken en keek hij verbijsterd toe hoe ook deze Eevee naar Shiny toe rende en een verhaal afstak waar Rowan niks van begreep.

Akira en Shiny, kinderen, nu al? Hij merkte dat hij zich vreemd voelde. Wat was het? Teleurstelling? Verrassing? Rowan keek naar de twee kleine pokémon bij Shiny en voelde een steek in zijn hart. Hij wist wat het was. Hij miste Houndoom. Hij was jaloers. Rowan slikte even en schudde zijn kop om het gevoel kwijt te raken. Dat was absurd. Hij had nooit een kinderwens gehad. Waarom voelde hij zich dan nu zo..? Het gevoel was niet te beschrijven en voor het eerst sinds zijn leven had hij de behoefte om te huilen. Hij voelde het zilte vocht achter zijn ogen branden. Nee, dat ging hij niet doen.

Resoluut liet hij een blokkade in zijn gedachten neervallen, een ijzeren muur die de gevoelens, de gedachten binnen sloot. Zijn gezichtsuitdrukking werd volledig neutraal, uitdrukkingsloos. Hij stond op, keek opnieuw naar Shiny, de Eevee’s en toen naar Akira. “Jullie hebben wat uit te leggen, denk ik?” zei hij vragend, monotoon. In zijn hoofd had de zin aanvallend geklonken, maar op het moment lagen alle emoties achter slot en grendel.

Met een moeilijke frons op haar voorhoofd geplant, had Houndoom toegekeken hoe de Eevee’s van haar weg waren gerend. Ze was eerst van plan geweest om ze achterna te gaan, aangezien ze in het Guerra gebied waren, maar had uiteindelijk besloten dat zoiets niet nodig was. Twee kleine Eevee zouden het nooit lang kunnen volhouden in zo’n gebied. Ze had van de laatste Eevee verwacht dat deze ook weg zou rennen. Houndoom gromde wat woorden binnensmonds, en liep vervolgens haar neus achterna naar de nieuwe Guerra grot. De Eevee hadden haar chagrijnig gemaakt, en hadden haar een ongemakkelijk gevoel gegeven. Aan de ene kant voelde ze een verleidelijk gevoel, dat haar vertelde om de drie Eevee zo snel mogelijk terug te brengen naar hun ouders. Die zouden vast bezorgd zijn. Aan de andere kant wilde ze zichzelf straffen voor die ideeën. De Eevee’s waren niet nuttig als ze hen terug zou brengen naar hun ouders.

Ze liep met langzame en slepende passen, niet van plan om zich te haasten. Als ze te laat zou komen, nou en? Ze zouden heus niet zo gestoord zijn om haar om die reden iets aan te doen. Al helemaal niet omdat ze te laat was… Houndoom snoof lichtjes. De geuren waren sterker geworden, en hadden zich vermengd met de geuren van de andere Guerra leden. Ze was blij dat haar reukzintuig zo goed was ontwikkeld. Ze was slecht in het onthouden van namen, dus zou ze niemand meer van elkaar kunnen onderscheiden als ze het niet op geur kon baseren. Ze zagen er misschien wel anders uit, maar… Houndoom’s ogen schoten zoekend heen en weer, in een poging de ingang van de grot te vinden. Ze lette al een paar minuten niet meer op de Eevee, die haar in de tussentijd allang niet meer interesseerde.

Ze haalde diep adem, nam de frisse geur die de nieuwe grot met zich meebracht in zich op, en wandelde vervolgens naar binnen. Ze had ook de geur van de Eevee’s geroken. Waarom zou ze die geur ook in de grot hebben ruiken? Houndoom fronste. Natuurlijk, daar kon maar een antwoord op zijn. Haar ogen zochten Akira en Shiny. Ze gaf een kort knikje naar hen als teken van begroeting, sloeg haar blik neer, en liep vervolgens verder de grot in zonder nog iemand aan te kijken. Ze vond uiteindelijk een geschikte plek bij de muur, waar ze haar logge lichaam neer liet ploffen. Fijn, de Eevee die ze zojuist bedreigd had, waren dus… Natuurlijk, dat had ze kunnen weten. Welk ander paar in Pokerpg had zulke irritante kinderen kunnen voortbrengen?

‘Papa! Mama!’ klonk er ergens vandaan. Het klonk heel vaag, maar de stem was zo bekend.. Het duurde even voor de woorden langzaam tot haar door drongen; tot ze zich realiseerde dat zij geroepen werd. Langzaam maar zeker opende ze haar ogen. Ze rekte zich even uit en keek naar een jonge Eevee, die op Shiny af rende. Chiya? Ze richtte haar blik op een andere Eevee, die de grot ook binnen was gekomen en dingen riep die ze niet echt begreep. Nero? Ja. Dat was absoluut Nero. Hij begon een gesprek met Shiny, maar Akira luisterde er niet naar.
Toen realiseerde ze ineens dat ze hier niet alleen waren. Haar ogen werden groter en haar bek viel open, terwijl haar blik langs de Guerra-leden gleed. Snel sloeg ze haar ogen neer. Ze had niet in slaap moeten vallen. Ze slaakte een diepe zucht en schudde haar kop heen en weer, waarna ze weer naar Chiya en Nero keek. Waar was Shira eigenlijk? Ze fronste, maar besloot daar even niet op te letten. Chiya en Nero waren al terug.
‘Jullie hebben wat uit te leggen, denk ik?’ klonk Rowan’s stem. Geïrriteerd keek Akira hem aan. Hij wist maar net iets te goed dat hij een hoge rang had, wist ze. Daar kon ze niet helemaal tegen op sommige momenten, zoals nu. Gingen haar persoonlijke zaken hem iets aan? Nee. “Misschien hebben wij daar wel helemaal geen behoefte aan, Rowan,” zei ze. Ze fronste. “Wat valt er uit te leggen? Ik zal niet zeggen: ‘Het is niet wat je denkt dat het is.’ Want, om eerlijk te zijn.. Dat is het wel,” zei ze toen. Ze keek de groep rond en grijnsde licht. “En.. Ik heb er geen spijt van. Hoe irritant ze nu ook zijn.. Ze zullen opgroeien tot grote Guerra-strijders,” zei ze toen. Vervolgens kwam er een lichte, valse glimlach op haar gezicht. Ze tilde haar poot op en wees naar Chiya. “Zij is de oudste, en dus.. Ach.. Jullie weten toch wel wat het betekent om het oudste kind van de leider te zijn?” vroeg ze kalm. Ze grinnikte eventjes zacht. “Jullie zullen hen moeten accepteren. Ze krijgen een hoge rang, als.. Ach ja.. Zie het maar als een soort alfakinderen, want.. Dat zijn ze ook,” zei ze vaagjes. “Chiya is dus, zoals ik zei, de oudste. En dan heb je nog Nero,” zei ze, en ze knikte even richting Nero. “En.. Shira..” mompelde ze toen, waarna ze diep zuchtte. “Ik neem aan dat er verder niemand is met een opmerking of vraag hierover?” Ze hief haar wenkbrauwen op en draaide haar kop een beetje naar links, waardoor ze de groep vanuit haar ooghoeken aankeek.

Met haar grote ogen keek Chiya haar vader aan. ‘Rustig maar,’ sprak deze. Chiya’s bruine staart ging zacht heen en weer, terwijl ze hem met een =D-gezicht aan keek. ‘Waar zijn Nero en Shira?’ vroeg hij toen. Chiya wilde net antwoorden, toen ze de blik op haar vaders gezicht zag veranderen. Ze hield haar kop scheef en sloot haar bek. ‘Dit is Chiya..’ zei hij. Het was duidelijk dat hij het niet tegen haar had. Daarom keek ze de rest heel even aan, niet begrijpend waarom het voor hen boeiend zou zijn om haar naam te weten. Zij wist hun namen toch ook niet?

Voetstapjes klonken. Chiya spitste haar oren en keek om. Nero kwam de grot binnen. “Allo Nero!” riep ze uit. Nero riep wat vage dingen over monsters, maar, zoals altijd, negeerde Chiya het en keek ze met een =,=-gezicht voor zich uit. ‘Papa! Maak Mostehs doowd! Hun hebben mama doowd gedaan!’ riep hij toen ineens. Chiya opende haar bek verbaasd. Was Mama dood? Ze richtte haar blik op haar moeder. Die had haar ogen onderhand al geopend. “Mama leeft, dombo,” merkte ze met haar =,=-gezicht op. ‘Heb ik je niet al eerder gezegd dat monsters niet bestaan?’ vroeg haar vader aan Nero. Chiya keek haar vader weer aan en knikte. Dit had hij inderdaad eens gedaan. ‘Maa ik heb zelf gezien! Heewl leluk! Dikke kont! Ee hoorn kapowt en kan vuuw spuwen! Vraag maa aan tsjiej!' riep haar broertje toen uit. Chiya hief haar wenkbrauwen op, zijn woorden ontcijferend. Ze merkte dat haar vader haar aan keek. Hij wachtte dus duidelijk ook op een ontcijfering. Ze schraapte haar keel.
“Hij zei..” begon ze rustig. “Maa ik heb ‘t zelf gesien! Heel lelijk! Dikke kont! Eén hoorn kapot en kan vuur spuwen! Vraag maar aan Chiya,” zei ze droogjes. “Hij heeft het over..” Ze fronste even en keek om. Heel toevallig scheen het monster inderdaad binnengekomen te zijn. “Over dat monster. Ze von ons bij de rivier, waar we heen waren gegaan omda ik niet meer seker wist waar we heen moesten, maar wist da we daar langs moesten,” legde Chiya uit. Ze keek Houndoom aan. Ze was niet boos. Ze was dankbaar. Houndoom had hen teruggebracht naar hun ouders! Chiya slaakte even een diepe zucht en keek haar vader aan, maar keek daarna de grot rond. Ze luisterde even naar de woorden van haar moeder, maar reageerde niet. “En.. Wie sijn jullie?” vroeg ze toen aan de groep. “Waarom sijn sij in dese grot?” vroeg ze toen aan haar vader. Dit was hun grot! Althans.. Haar mama lag op de hoogste steen, en.. Chiya had het gevoel dat dat toch wel iets betekende. Ze hield haar kop scheef, wachtend op een reactie.

''Maa ik heb ‘t zelf gesien! Heel lelijk! Dikke kont! Eén hoorn kapot en kan vuur spuwen!'' Luxor schrok op, was hij nou in slaap gedommeld? Waarom? Zo moe was hij toch niet? Bovenal waren er nu meerdere pokémon aanwezig. Ondanks al deze pokémon hield hij zich stil. “Over dat monster. Ze von ons bij de rivier, waar we heen waren gegaan omda ik niet meer seker wist waar we heen moesten, maar wist da we daar langs moesten,” hoorde hij weer. Hij keek op naar de richting waar het vandaan kwam en zag daar een Eevee staan. Hij zuchtte, de enige rede die hij hiervoor kon bedenken was dat het de kleintjes waren van Akira. Hij keek even naar de richting waar de Eevee naar keek, waarna hij zag dat het Houndoom bleek te zijn. “Waarom sijn sij in dese grot?” Luxor ving steeds maar een beetje op, waarschijnlijk was hij nog niet helemaal wakker. Hij wilde natuurlijk wel een beetje uitleg, maar dat vroeg hij niet. Hij zou het vast wel na een tijdje zelf begrijpen. Tenminste, dat hoopte hij. Hij lette aleen op de Eevee's die er waren. Het zag er best wel ironisch uit, schattige pokémon als slechte pokémon. Hij glimlachtte even, maar niemand zou dat merken. Het was immers donker op de plek waar hij lag. Hij zuchtt, niet dat hij sowieso opgemerkt wilde worden.

'Jullie hebben wat uit te leggen, denk ik?' klonk Rowan’s stem. 'Misschien hebben wij daar wel helemaal geen behoefte aan, Rowan. Wat valt er uit te leggen? Ik zal niet zeggen: ‘Het is niet wat je denkt dat het is.’ Want, om eerlijk te zijn.. Dat is het wel. En.. Ik heb er geen spijt van. Hoe irritant ze nu ook zijn.. Ze zullen opgroeien tot grote Guerra-strijders.' Shiny bleef het gesprek volgen. Aangezien Houndoom de Espada van Guerra was, was het haar taak, als Shiny het goed had, om de kindertjes te trainen. Hij richtte zijn blik op Nero die met een grote grijns naar zijn moeder keek. 'Mamwa gaa hem opweten!' riep hij nog grijnzend. 'Zij is de oudste, en dus.. Ach.. Jullie weten toch wel wat het betekent om het oudste kind van de leider te zijn? Jullie zullen hen moeten accepteren. Ze krijgen een hoge rang, als.. Ach ja.. Zie het maar als een soort alfakinderen, want.. Dat zijn ze ook. Chiya is dus, zoals ik zei, de oudste. En dan heb je nog Nero. En.. Shira.. Ik neem aan dat er verder niemand is met een opmerking of vraag hierover?' Nero bleef kijken naar wat zijn moeder te zeggen had. Hij bleef beleefd wachten totdat zijn moeder klaar was met praten, dat had hij al geleerd! Daarna stapte hij naar voren en keek Rowan aan. ''Jah..'' zei hij droog. ''Jij moe Newo ap..'' hij stopte even omdat het een moeilijk woord was. ''Aseperen!'' Verbeterde hij zichzelf hierna. Hij bedoelde eigenlijk accepteren maar dat woord was nog iets te moeilijk voor hem. Hij draaide zich om en ging weer naast Chiya staan. Hij kon nog net horen was ze zei. Ze zei iets over dat de monster was gekomen. Nero draaide zich met een ruk om. Hij zocht de hoogste steen om, die van zijn moeder en klom er op, hij moest nog op zijn twee achterpoten staan zodat de de monster eindelijk in haar ogen aan kon kijken. De monster was groot zeg! ''Jij!'' riep hij wijzend naar het monster. ''Mosteh moe dood! Val aan!'' riep hij droog. Hij keek naar zijn moeder die op de steen lag, aangezien Nero zo klein wast paste hij er nog op naast haar. Hij stapte naar voren vergeten dat hij op de steen zat. Hij viel naar beneden en lande met een grote plof op de grond. Hij stond weer op, er was niet aan de hand totdat hij opmerkte dat er mini sneetje op zijn poot zat. Een druppeltje bloed kwam van het sneetje vandaan. Gelijk werden zijn ogen groter en vochtig. ''Mamaaw!'' riep hij luid. ''Neewoo heeft Auw!'' Hij draaide zich om en wou weer op de steen klimmen, wat hem niet lukte. Hij liep heel hard tegen de steen aan om weer op de grond te vallen. ''Bewaaaah!'' riep hij luid uit wachtend op zijn moeder die hem zou komen oppakken.

De jongste Eevee verscheen plots in de opening van de grot, hoewel niemand het door leek te hebben. Haar oren lagen plat in haar nek en ze trilde. Overal in haar vacht zat een ranzige roze/paarse derrie. Haar ogen hadden een duidelijk niet-vrolijke blik, al was dat misschien niet te zien doordat het licht van achter haar viel.
''Neewoo heeft Auw!'' riep haar broer, Nero. Ze onderdrukte de neiging om te snuiven. Hij was gewoon gevallen, meer niet. Hoe erg zou hij dan wel niet huilen als hij in haar situatie was geweest! Shira hield zich echter groot, hoewel ze wel bang was geweest. Dat was ze nog steeds, omdat ze niet wist hoe de andere zouden reageren. Het liefste wilde ze zo snel mogelijk schoongemaakt worden, maar dan moest ze uitleggen wat er gebeurd was. En daar had ze nou net geen zin in. Eén keer het beleven was al vervelend genoeg. Ze liet haar kop een beetje zakken van schaamte. Waarom moest ze dan ook het pad verliezen? Haar geheugen was blijkbaar niet goed genoeg geweest om zich te blijven herinneren waar de roep vandaan kwam. Dat betekende dat ze geen gevoel voor richting had, en dat betekende dat ze echt een mislukkeling was. Nero en Chiya konden alles en waren veel beter; zij had alleen slechte eigenschappen gekregen. Ze zuchtte, voor ze zich besefte dat de andere Pokémon in de grot dat misschien wel konden horen. Shira hees haar kop op, afwachtend of iemand haar had opgemerkt. Haar oren bleven omlaag hangen, maar of dat nou van het gewicht van de smurrie of van schaamte was was niet duidelijk.

Tonu zag nog een Eevee verschijnen die onder de smurrie zat. Vervolgens zuchtte de Eevee wat een treurige naklank had. Hij voelde wat medelijden opkomen terwijl hij dat zelden had voor andere Pokemons. Hij kwam traag overeind en maakte enkele stappen richting de Eevee die had gezucht. "Gaat het?"sprak Tonu zacht, terwijl hij nog een paar stappen richting de Eevee verzette. Hij was zelf op het moment ook niet bepaald schoon. De brandwonden van zijn training waren er nog maar de grootste wonden waren bijna genezen. Hij stond stil en keek vervolgens de Eevee aan met zijn bruine ogen. "Hulp?"besloot hij maar te vragen waarna hij zijn wenkbrauw op hief. Het was nog een jonge Eevee, dat zeker de kind was van Shiny en Akira. Maar hij merkte ook op dat de Eevee jonger bleek te zijn dan de rest, door haar formaat. Tonu wachtte kalm op een antwoord terwijl hij de smurrie bekeek. Hij wist niet wat het precies was dus likte hij een klein stukje weg. Een gore smaak kwam er in zijn bek waardoor hij bijna moest kokhalzen maar hij hield stand. Met een betrokken, zure gezicht likte hijj nog wat smurrie weg dat bij de linkerpoot van de Eevee zat.

''Gaat het?'' Een stem liet Shira opkijken, waardoor haar blik die van een Leafeon kruiste. Ze wilde zich omdraaien en wegrennen, maar bleef moedig en bleef staan. Haar bekje hield ze echter gesloten; voor ze het wist zei ze iets verkeerds. ''Hulp?'' klonk de stem van de Leafeon weer. Ze schudde twijfelend haar kop, terwijl haar ogen strak op de grote bladeren van de Pokémon gericht waren. Zo kon zij ook worden, als ze dat wilde.. Maarja, als zij Leafeon werd, werden Nero en Chiya natuurlijk grotere evoluties. Ze draaide haar blik weg en voelde toen een tong over haar vacht strijken. Een rilling ging door haar heen en ze richtte angstig haar blik op de Leafeon. Hij was niet papa of mama! Alleen papa en mama mochten haar schoonmaken! Ze maakte een soort blazend geluid toen hij hij poot begon te likken. Ze trok de gelikte poot terug en haalde toen krachtig met haar klauwen uit naar het gezicht van de Leafeon. Daarna rende ze met haar ogen stijf dicht naar de Umbreon die ze iets verder achterin de grot had gespot. Zodra ze voelde dat ze tegen zachte vacht aan rende opende ze haar ogen. En jawel, daar stond haar moeder. ''Mama!'' klonk haar stemmetje. Iets te enthousiast zette ze haar oren overeind, zodat er smurrie vanaf vloog, tegen de schone vacht van Akira aan. Zodra ze zag wat ze gedaan had liet ze haar oren weer zakken en zakte ze door haar poten. ''S.. Sowwy..'' Ze sloot haar ogen, klaar om gestraft te worden.

“Dag,” had Akira slechts gemompeld, voor een blauwe gloed haar omhulde en ze in het niets verdween door een Teleport, uitgevoerd door Music. Het voelde vreemd om je zo te verplaatsen, zo snel.. Maar op het moment had Akira er de aandacht niet voor.
Eenmaal aangekomen in de grot, voelde ze hoe de grond weer onder haar poten verscheen. Of, beter gezegd, hoe haar poten weer boven de grond verschenen. Ze voelde hoe de zwaartekracht weer effect op haar had, en haar trillende poten konden haar lichaam nog maar nauwelijks houden. Met slome passen, niet de kracht hebbend om zich sneller voort te bewegen, liep ze op haar steen af en klom, met de nodige moeite, de steen op, om vervolgens op de steen neer te vallen en de groep aan te kijken. Wat moest ze nu doen? Ze keek Music even aan en zuchtte. “Amore..” gromde ze zacht. Het was niet nodig om de groep te vertellen dat ze het goed hadden gedaan. Het was goed gegaan, tot de voltexplosie. “Music, jij hebt wat uit te leggen.” Natuurlijk, de actie was niet dom geweest, maar.. Het was Music’s schuld dat de Voltexplosie kwam, of niet? Music scheen dit in te zien en begon direct te spreken.
‘Zoals jullie weten ben ik een tijd weggeweest. Ik heb veel gezien. In de toekomst, het heden en het verleden,’ zei de Kirlia, waarna ze de groep aankeek. Akira snoof zacht. ‘Onder andere.. Het verlies van de Guerra. Er is aan onze kant nu niemand gestorven. In mijn visioen was dit echter anders,’ zei ze toen. Akira merkte hoe de Kirlia een paar leden onderling aankeek en kreeg de rillingen toen hun rode blikken elkaar kruisten. ‘De voltexplosie was echter iets wat ik niet aan zag komen. Amore of Riolu, ik weet niet wie, had een andere beslissing gemaakt wat betrof Senna. Eén kleine verandering kan de hele toekomst beïnvloeden. Het spijt me dat ik niet iedereen wist te beschermen, maar het kwam nogal.. Onverwachts,’ zei ze toen. ‘Maar.. Als het anders was gelopen, waren we zeker meer verloren dan.. Alleen de gebieden,’ zei Music. Akira knikte en snoof, waarna ze haar kop op de steen liet vallen. Ze voelde haar wonden, maar besteedde er geen aandacht aan. Het was niets boeiends, of zo. Sommigen waren er misschien nog slechter aan toe dan zij. Amore had flink wat verwondingen opgelopen, waar Akira stiekem trots op was, aangezien Amore nu alsnog even niet op vrije voeten zou kunnen lopen. Ze richtte haar blik op Rowan. “Geslaagd,” zei ze droogjes. Hierna keek ze naar Taresh. “Same,” mompelde ze droog. Rowan had Melodie vermoord, Taresh had Riolu ernstig verwond. “Natuurlijk de rest ook,” mompelde ze toen. Ze hadden allen een goed gevecht geleverd; Akira had niet voor meer kunnen wensen. Ze zette een lichte, geïrriteerde grijns op haar kop toen ze merkte dat zwarte vlekken haar zicht belemmerden. Daarom sloot ze haar ogen maar. Het maakte niet uit als ze nu ging rusten. Niemand kon het haar kwalijk nemen.. Toch? En als ze haar nodig hadden.. Ze zou hen heus niet vermoorden als ze haar wakker maakten..

Music&Akira. ~

Tonu voelde ineens geen koude,vochtige grond meer onder zich,kort erna voelde hij weer een koude grond. Traag opende hij zijn ogen en kwam hij moeizaam overeind. Zijn poten zaten duidelijk onder de schrammen en allemaal gaten zat er in zijn oren en staart. Zelfs als hij Synthesis gebruikte zou niet alles genezen. Toen zijn poten wat minder trilde keek hij naar Akira en Music. Toen merkte hij op dat ze dus hadden gewonnen, of niet?Alsnog was hij er niet zo blij op. Ze waren ernstig gewond en dus kwetsbaar, maar voor hoelang?
'Music, jij hebt wat uit te leggen.'Klonk uit Akira's richting vandaan. Tonu was er ook nieuwsgierig naar waarna hij zijn achterwerk rustte op de koude grond. Een pijnscheut ging door hem heen terwijl hij zijn ogen wat dichtkneep. De pijnscheut verminderde waarna hij niet meer met een pijnlijk gezicht naar Music keek.‘Zoals jullie weten ben ik een tijd weggeweest. Ik heb veel gezien. In de toekomst, het heden en het verleden,’Legde Music uit. Kirlia's waren Psychische soorten en konden in de toekomst kijken. 'Onder andere.. Het verlies van de Guerra. Er is aan onze kant nu niemand gestorven. In mijn visioen was dit echter anders,’Sprak Music. Tonu snoof enkel zacht. Zijn oren ging naar achteren. ‘De voltexplosie was echter iets wat ik niet aan zag komen. Amore of Riolu, ik weet niet wie, had een andere beslissing gemaakt wat betrof Senna. Eén kleine verandering kan de hele toekomst beïnvloeden. Het spijt me dat ik niet iedereen wist te beschermen, maar het kwam nogal.. Onverwachts,’Sprak Music 'Maar.. Als het anders was gelopen, waren we zeker meer verloren dan.. Alleen de gebieden,’. Tonu begreep wel wat ze bedoelde en keek kort naar de rest van Guerra. 'Geslaagd,'Sprak Akira tegen Rowan en vervolgens 'Same,' tegen Taresh. Hun hadden natuurlijk iemand gedood en ernstig verwond.Maar de rest ook?'Natuurlijk de rest ook,'Sprak Akira toen. Een pijnlijke glimlach kwam op Tonu's gezicht waarna hij zijn voorpoten boog en zijn buik de grond raakte. Hij strekte toen zijn voorpoten een beetje waarna hij zijn kop op zijn poten rustte. De koude grond leek wel de pijn te verminderen, net zoiets als verdoving dat deed. Tonu's pijnlijke glimlach werd een normale vrolijke glimlach. De oorlog was voorbij...