Met een ruk opende Taresh zijn zwarte ogen. Onder hem voelde hij de harde grond. Droge grond. Hij fronste, hees zichzelf omhoog en keek rond. Het duurde even voordat zijn zicht weer was hersteld en tegen de tijd dat de wereld niet meer om hen heen draaide zag hij dat ze zich in een grot bevonden. Hoogstwaarschijnlijk de nieuwe Guerra grot. Hoe was hij hier terecht gekomen?
Een schok schoot over zijn lichaam en hij slaakte een zachte kreet. Zijn huid bestond uit moleculen die elektriciteit geleiden, het zou dus nog wel even duren voordat zijn lichaam de volt had weten te verwijderen. Voorzichtig probeerde Taresh overeind te komen. Zijn gespierde armen, die onder de krassen zaten, liet hij op een steen leunen en met behulp van dit krachtsteuntje kwam hij omhoog. Voorzichtig nam hij plaats op die steen en liet hij zich tegen de rotswand aanvallen. De vraag hoe hij hier was gekomen spookte al niet meer door zijn kop. Hij wilde nu alleen rust.
Taresh sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren op het slapen, niet op de af en toe van hem wegschietende vonken. Zijn lichaam schokte pijnlijk elke keer als er zo'n vonk over hem heen schoot, maar hij slaagde erin niet te gaan schreeuwen. Langzaam zakte hij weg in een slaap, een pijnlijke weliswaar.

Toen hij bewusteloos was geweest had hij niks gevoeld, enkel leegte. Nu was dit wel anders. Zelfs in zijn slaap kon hij de pijn voelen, maar de pijn van een herinnering was nog wel het ergste. Taresh fronste toen de beelden in zijn kop verschenen. Hij was liever bewusteloos.

'Waarom ben je teruggekeerd?' De Psyduck maakte zich groot en keek om zich heen, zoekend naar die lage bekende stem. Hij bevochtigde de randen van zijn snavel en negeerde het feit dat hij stond te trillen op zijn poten. "O-omdat ik het een en ander wil rechtzetten. Het is niet eerlijk hoe u mij hebt behandeld en ik wil u laten zien dat ik geen zwakkeling ben!" Bij die laatste woorden maakte hij zich nog groter, maar zijn dapperheid zakte al snel weer weg toen hij de vele blikken opmerkte. 'Dwaas!' riep dezelfde stem. De Golduck stapte naar voren. Hij was reuzachtig, had overal littekens en spieren zo hard als metaal. Hij liet zijn blik minachtig op de Psyduck neervallen, de Psyduck met de grote zwarte ogen en die hij nog geen jaar geleden had verbannen. Zijn zoon, Taresh. 'Denk je nou echt dat je door hier te verschijnen indruk op mij maakt? Dat ik door jouw woorden je verbanning weer ophef?' Hij snoof en liet een kille lach horen, zo kil dat Taresh in mekaar kromp. "Ik-" meer kon hij niet zeggen, want zijn vader gaf hem een lelijke mep tegen zijn kop. Hij viel naar achter en het duurde even voordat hij de moed had verzameld om weer naar zijn vader te kunnen kijken. Deze was naar voren gestapt. 'Je bent een schande voor de groep, verdwijn!' "Nee!" Met een kwade uitdrukking krabbelde Taresh overeind, vastberaden niet voor zijn vader uit te wijken. Hij maakte zich weer groot, zijn blik niet van hem loslatend. "U bent een schande! U, mijn vader, verbande een kind enkel omdat hij anders was. U dacht hem op deze manier de les te kunnen lezen. Nou, geloof me, ik heb veel geleerd, maar niet dankzij u!"
Er viel een stilte, de hele groep leek even overrompeld te zijn door zijn woorden. Een vrouwelijke Golduck stapte naar voren en pakte haar man vast. 'Terak, alsjeblieft..' tranen sprongen in haar ogen. Taresh keek haar aan en liet zijn schouders hangen, "Mam.." Een pijnscheut trok door zijn wang en weer werd hij naar achter geslagen. Terak sloeg zijn vrouw weg en stapte naar voren, naar de Psyduck die trillend probeerde overeind te komen. Hij boog voorover, totdat hun adem elkaar kruiste. 'Je hebt een grote fout begaan, mijn jongen. Een hele grote fout,' sprak hij kil. Hij hief zijn klauw. 'Een daar zul je voor boeten.' Tareshs ogen werden groot. Zijn vader sloeg toe. Een kreet weergalmde door het woud.

Zonder het te beseffen gleed Tareshs nagel even over het zachte weefsel van zijn litteken. Er rolde een traan over zijn wang.

Woest sprong de pas geëvolueerde Golduck naar voren. Bloed goot over zijn kop, afkomstig van de wond op zijn oog. Hij drukte zijn vader tegen de grond en bracht zijn klauwen naar zijn keel. "U weet niks van boeten!" siste hij kwaad. "U weet niks van wat ik heb moeten doorstaan, niks!" Hij drukte zijn klauw dieper zijn keel in, dat het begon te bloedden was niet te zien aangezien het bloed van zijn kop al op zijn vader neerviel. Deze gromde kwaad, keek zijn zoon hatelijk aan en gooide hem toen met al zijn kracht van zich af. Hijgend kwam het tweetal weer overeind. Taresh begon duizelig te worden, hoogstwaarschijnlijk door teveel bloedverlies. Zijn vader lachtte. 'Moet je nou zien! Geëvolueerd en nog ben je een mislukkeling!' Taresh wankelde en keek zijn vader kwaad aan. Deze rende naar voren, zijn klauwen klaar voor de laatste slag. Taresh kneep zijn nog werkende oog stijf dicht, het was voorbij. 'Nee!' hoorde hij zijn moeder roepen. Een harde gil werd hoorbaar, die met een ruk werd afgesneden. Snel keek Taresh op. Zijn moeder was voor hem gesprongen, had de klauwen voor hem opgevangen. De blik van Terak vertok. Hij haalde zijn klauwen uit haar lichaam en moest toezien hoe ze dood neerviel. Tranen rolde uit Tareshs oog.

"Nee!" schreeuwde hij kwaad. Met een schok werd hij wakker. Hij voelde dat de wang aan de kant van zijn nog goed functionerende oog nat was. Een grom verliet zijn bek, "Verdomme.." Hij sloot zijn ogen. Hij wilde aan niks denken. Niet aan de droom, niet aan zijn ouders, niet aan het feit dat iedereen hem gehoord had.. Hij voelde zijn borstkas zwaar op en neer gaan en hij bracht zijn hand naar zijn kop. Waarom moest hem dit nou weer overkomen?

Verbaasd keek ik op naar de Pikachu die op de grond lag. Ik grijnsde, dit was mijn kans. Als ik haar nu zou aanvallen zou het voorgoed over zijn. Maar ik zag één ding over het hoofd. De Pikachu laadde een Volt Explosie op. Melodie en Riolu van de Chiave en ook vele Guerra leden zagen dit aankomen. Ook ik merkte het net op tijd. Een groen schild laagje verscheen om hem heen. Een Protect waar hij nog een laagje over gaf. Een dubbele laag Protect, deze moest sterk genoeg zijn om een rode voltexplosie tegen te houden. Ik sloot mijn ogen om extra kracht aan de schild te geven. Op dat moment hoorde ik de knal. Omdat ik het dichtsbij stond was ik de eerste die werd geraakt en ik werd gelijk ook de hardste geraakt.Het zand om de schild heen vloog op maar in mijn schild voelde ik geen pijn. Ik grijnsde blij, dit kon ik nog wel even volhouden. Jammer genoeg brak het eerste laagje van mijn schild door de kracht van de voltexplosie. De kracht bleef op de schild slaan en ik probeerde het zo goed mogelijk op te houden. Al zat er een schild om me heen, door de kracht van de wind werd ik naar achteren geblazen, met schild en al. Ik stond tegen de wand van Groundon's Canyon aangedrukt. Stenen vielen naar beneden door de volt explosie, recht op het schild. Ik voelde het al, ik kon de schild niet meer lang volhouden. Zoals ik al dacht brak mijn schild. Eerst werd ik geraakt door de aanval en ik kreeg veel schade, maar het was genoeg om te kunnen blijven staan. De voltexplosie was binnen enkele seconde afgelopen voor hem. Er was geen tijd om blij te zijn dat zijn Protect het lang genoeg had volgehouden om niet dood te gaan, waar hij op moest richten waren de rotsen die zich eerst op zijn protect hadden gestapeld die nu op hem vielen.

Waarom was alles zwart? Ben ik dood? Ik kon niks zien. Nee ik was niet dood, ik hoorde nog alles, en alles deed pijn. Maar waarom kon ik niks zien? Was ik blind, nee dat was het ook niet. Ik kon wel wat verschil zien tussen het zwart. Wat was ik dan? Niet al te luide geluiden kon ik opvangen vanaf mijn positie. Dus het gevecht was nog bezig. Alleen aan de stemmen kon ik horen dat het Amore en Akira waren die vochten. Ik moest opstaan! Ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Er zat iets zwaars op me, ik kon niet bewegen. En al zou ik het kunnen dan zou het pijn gedaan hebben. Maar Akira dan. Ze vocht, ik moest haar helpen. Opnieuw probeerde ik op te staan maar jammer genoeg lukte dit weer niet. Ik moest hier uitkomen. Een kleine paarse bal zorgde ervoor dat er een gat kwam in mijn hol. Het zon ligt schoot naar binnen zodat ik wat kon zien. Er zat een gigantische steen op mijn rechter achterpoot en ook één op mijn rug. Dus daarom kon ik niet bewegen. Overal zat wel een rode vlek en meer dan de helft van mijn zwarte vacht was niet meer zichtbaar door de rode vlekken. Vanuit de kleine gat die ik had gecreëerd keek ik naar buiten, naar het gevecht dat nu bezig was. Ik was niet de enige die gewond was geraakt door de voltexplosie. Ik zag meerdere Guerra Pokémon op de grond liggen en Akira en Amore vechten. Langzaam maar zeker voelde ik mijn oogleden zwaarder woorden. Waarom was ik zo moe? Mijn ogen sloten zodat alles weer zwart werd.

Langzaam opende Shiny zijn ogen. Het ligt verblinde hem zodat hij zijn ogen snel weer sloot. Na een paar keer geknipperd te hebben lukte het Shiny weer om normaal te kijken. Verward keek hij om zich heen, waar was hij? Na nog een keer rond te hebben gekeken merkte hij het, hij zat in de Guerra stemmen. Hij hoorde Akira praten wen snel daarna ook Taresh iets roepen. ''Hmpf..'' mompelde hij. Bewegen was pijnlijk dus hij zou het niet doen, hij zou in zijn hoekje blijven tot hij het weer kon. Hij sloot zijn ogen kort om ze enkele seconde erna weer te openen om vervolgens Music aan te kijken. Waarom was ze gekomen om de Volt Explosie te starten? Er was een kans geweest dat iedereen dood zou gaan door de Volt Explosie en niemand was gewond geraakt door de volt explosie aan de Chiave kant, op de Quilava na. Dus je kon zeggen dat hun hadden verloren, door Music.

Een kleine Eevee bleef vanachter een steen naar een Umbreon kijken. Waarom had zijn moeder rode vlekken op haar vacht. Het zag er zo.. bleg uit. Ze zou het vast lief vinden als hij het voor haar zou schoonmaken! Onopvallend glipte Nero de grot uit om vervolgens met zo'n groot mogelijke blad gevuld met water terug te komen. De blad zelf was groter dan hem zodat hij het moest slepen met zijn mond. Voorzichtig klom hij op zijn moeder haar steen, nog met de blad om het koude water over haar heen te gooien. Wat zou ze blij zijn als ze zou wakker worden!

De drassige, natte ondergrond van Groudon’s Canyon was verdwenen, en had plaatsgemaakt voor de droge ondergrond van een veilige grot. De Guerra grot, om precies te zijn. Houndoom’s blik gleed door de grot heen. De andere leden waren er ook, en zeker niet zonder schade. Ze sloeg haar ogen neer. Jammer, dan had ze geen reden om zielig te doen. Met haar tong likte ze langs de linkerkant van haar bovenlip. Het bloed stroomde nog steeds, en belemmerde haar zicht nog altijd. Bah. Alhoewel haar linker oog niet haar dominante oog was, bleef het vervelend om maar met een kant te kunnen kijken. Het perspectief waar ze aan gewend was, was verdraaid. Natuurlijk was het erger geweest als ze blind was geworden. Ze kon zich niet voorstellen dat ze het zou moeten doen met alleen haar rechter oog… Ze zou er uiteindelijk wel aan wennen, dat wel. Maar het idee was gewoon zo… zo… vreemd…

Haar blik viel opnieuw op haar gebroken schouder. Het was deze keer geen nette breuk. De delen zaten niet meer tegen elkaar aan, waardoor hij eerst terug gezet zou moeten worden. Zou een van de leden zoiets kunnen doen? Niet dat ze al te veel van hen verwachtte. Ze waren natuurlijk zelf ook gewond. En zelf kon ze er natuurlijk weer niet bij. “Hmpf,” snoof ze. Alhoewel ze nog volledig bij haar bewustzijn was, gierde de pijn van de klap nog steeds door haar lichaam. Behalve haar schouderblad had ze vooral kneuzingen, gelukkig. Kneuzingen waren gemakkelijk te genezen. Breuken in principe ook, alleen was deze nogal lastig omdat ze niet zou kunnen lopen. Ook zou het haar niet echt veel goed doen als de breuk verkeerd zou genezen.

Voor het moment na een oorlog, was het behoorlijk rustig in de grot. Music vertelde iets waar Houndoom niet helemaal naar luisterde, en de stilte werd nog een keer verbroken door een kreet van Taresh. Rustig, dus. Ze sloot haar ogen, in een poging te kunnen slapen. Was het maar zo simpel. In plaats van dat ze in slaap viel van vermoeidheid, bleef ze juist wakker door de brandende pijn van haar schouder. Ze liet een zucht horen, weerhield zichzelf er daarbij van om een kreet van pijn te slaken, en opende haar ogen weer. De kinderen van Akira en Shiny waren er inmiddels ook bij gekomen. Natuurlijk, zonder hen was de groep op het moment niet compleet. Zou ze misschien een van hen kunnen vragen om haar schouder weer in een normale hoek terug te duwen? Nah, het waren haar kinderen niet. Bovendien kende ze hen daar niet goed genoeg voor.

Een frons trok over haar voorhoofd heen. Haar rechteroog zocht naar Rowan’s blik. “Ehm…” begon ze onhandig. “Zou je misschien… mijn schouder weer… terug willen duwen?” vroeg ze. Wauw, wat een vraag. Precies wat iedereen zou zeggen. Niet dus. Ze glimlachte twijfelend, voordat ze haar blik weer afwendde. Het zou vast minder brandden als de twee delen weer fatsoenlijk tegen elkaar aan zaten. Niet dat ze dan al weer kon lopen. Nee, daar zou ze minstens een week mee wachten. Tot het op zijn minst een beetje geheeld was. Aah, bah. Dan zou ze haar conditie weer opnieuw op moeten bouwen. Zachtjes beet ze op haar onderlip, wachtend op de pijnlijke steek die door haar schouderblad heen zou trekken als hij werd terug gezet.

Duizelingwekkend.. Dat was voor Comet de perfecte beschrijving van het teleporteren. Misselijkmakend was ook wel toepasselijk. Het was iets wat hij nooit van zijn leven meer wilde doen. Als hij nog kreeg te leven, tenminste. Hij voelde zich zwak, en doodziek. Het gevoel dat hij kreeg bij het teleporteren was hem teveel geweest en hij was flauwgevallen. Langzaam kwam hij weer bij. De stemmen van de Pokémon in de grot waren vaag. Ook Comet's beeld was vaag. Hij had teveel gruis in zijn ogen gekregen; die waren nu helemaal beschadigd. Als hij knipperde voelde hij een vlijmscherp steentje in zijn ooglid snijden. Hoe had hij zichzelf in deze positie gekregen? Geen enkel gesproken woord wist hij te ontcijferen. Hij zag wat bewegingen en kon misschien net wat Pokémon herkennen, maar meer niet. Er echt over nadenken deed teveel pijn aan zijn kop. Voorzichtig deed hij een poging op te staan. Hij had geen zin om de hele tijd in een plas bloed te blijven liggen. Een plas van zijn eigen bloed, wat net uit zijn rug was komen stromen. Zijn gevoel zei hem dat hij beter af was als hij dood was. Het lukte hem om te blijven staan zonder door te zakken, hoewel hij zijn poten oncontroleerbaar voelde trillen. Het duurde dan ook niet lang voor hij weer doorzakte en moest uitrusten. Hij voelde hoe de inhoud van zijn maag zijn keel vulde, maar niet verder kwam. Een ranzig gevoel, maar er was niks aan te doen. Even bleef hij stil liggen, proberend woorden uit het gebrabbel te onderscheiden. Hij kreeg er echter al snel een barstende hoofdpijn van. Hij kon echter niet de kracht vinden om dat te melden. Niet dat iemand naar hem zou luisteren.. Zijn hele lichaam leek te bonken. Zijn poten zette hij tegen zijn gezicht, waardoor hij zijn eigen hitte voelde. De enorme wond op zijn rug was nu al aan het ontsteken. Hij liet zijn kop uit zijn handen vallen, waardoor die in een plas bloed viel. Misselijkheid drong weer tot hem door. Zijn maaginhoud bereikte zijn keel, maar ging niet verder. Alstjeblieft, gromde hij in zijn gedachten, laat op zijn minst het bloeden stoppen.. Na die woorden bonkte zijn kop nog één keer uitzonderlijk hard, waarna hij opnieuw het bewustzijn verloor.

Akira was naar hun toegelopen, hoewel hij haar niet meer dan een hoofdknik had gegund. Zijn aandacht ging uit naar Houndoom en haar toestand. “Ik neem aan dat jullie wel voor elkaar zorgen?” Sprak de Umbreon, iets wat verbazing bij hem wekte, maar het voelde maar vaag aan, het bevond zich aan de rand van zijn bewustzijn. Zijn felle, gele ogen gleden over Houndoom’s besmeurde vacht, de krassen in haar huid, de afschuwelijke stand van haar schouder. “Jij verdient zeker wat rust,” vervolgde Akira, ze doelde duidelijk op Houndoom. Rowan kon eigenlijk maar niet bevatten dat hij zelf ongeschonden uit de strijd was gekomen. Hij had geen schrammetje, niet één aanval had zijn huid beroerd en dat terwijl hij zelf een Chiave lid had weten te doden. Het was opnieuw Akira’s stem die hem uit zijn gedachten haalde. “En jij bent vast en zeker degene die haar gezelschap gaat houden.” Voor het eerst keek hij op. Het was geen vraag geweest, maar een conclusie. Hij knikte kort. Het was wel duidelijk wat er tussen hem en Houndoom speelde en hij vond het best zo. “Dag.” Hoorde hij plotseling achter zich, zo zacht dat hij het maar nauwelijks hoorde. Toen trok de grond onder hem weg en werd hij opgeslokt door de duisternis.


Een seconde later voelde hij al weer vaste grond onder zijn poten, nog voordat hij zich kon afvragen wat er precies gebeurde. Rowan keek om en zijn gele ogen bleven op Music rusten. Een Teleport. Ze ware in de Guerragrot, weg van het strijdperk. Zijn blik ging even rond de grot, gleed over de leden, ieder van hen was gewond. De Luxray knikte kort, het was een wijze beslissing geweest. Hij hoorde Akira achter zich Amore’s naam sissen. Er verscheen een frons op zijn gelaat. Amore.. Wat was dat voor aanval geweest? Dezelfde aanval die haar dochter in de vorige oorlog had gebruikt? Een Voltexplosie? Rowan snoof even, het was misschien te verwachten geweest. Iedere elektrische pokemon kon last hebben van een hoog voltage, dat had hij al aan den lijve ondervonden. Bovendien had hij veel gehoord over de rode donder van Amore, de gijzeling van Senna had haar zelfbeheersing natuurlijk doen instorten. Music. Het was haar beslissing geweest. Wat had haar daartoe bewogen? En waar had ze het lef vandaan gehaald? Ze had niet de autoriteit voor zulke beslissingen. Rowan merkte plots dat hij zijn bovenlip had opgetrokken. Snel trok hij zijn gezich tin de plooi en hoorde toen de verlossende woorden.

“Music, jij hebt wat uit te leggen.” Dezelfde woorden die hij haar had toegeworpen toen er drie jonge Eevee’s de grot binnen waren gehuppeld. Hij draaide zich naar de Kirlia toe die begon te spreken. Rowan luisterde en voelde opnieuw een frons op zijn gezicht ontstaan, maar dit maal omdat hij nadacht. Elke beslissing veranderde de toekomst. Als hij had besloten Music hoofd eraf te bijten in plaats die van de Gardevoir was alles anders gelopen. Hij vond het vreemd hoeveel invloed een individu op het geheel kon hebben. Zijn blik ging opnieuw rond, tot hij de grote, rode ogen van Akira vond. Ze keek hem strak aan en iets in haar blik zij hem iets, maar hij kon niet vinden wat. “Geslaagd.” Zei ze en hij voelde een lichtje ontvlammen in zijn borst. Hij merkte dat ze ook Taresh en toen de groep toesprak, maar dat drong niet echt tot hem door. Hij had zich iets beseft. Met zijn beslissing, die hij in een pure opwelling had gemaakt, had hij Akira’s respect en vertrouwen gewonnen. Hij had een sterk lid van de Chiave, iemand die zowel Riolu als Amore binnen tien minuten weer kwiek en gezond rond had kunnen laten lopen, onschadelijk gemaakt en ze was hem dankbaar. Hij had niet gedacht dat het hem zoveel zou doen.

Zijn blik ging weer naar Houndoom, het geel in zijn ogen zacht als gesmolten goud. Hij vond haar blik, die hem twijfelend aan keek. “Ehm…” stuntelde ze langzaam. “Zou je misschien… mijn schouder weer… terug willen duwen?”Rowans blik werd even geschokt bij de gedachte dat het haar pijn zou doen. Was het bovendien niet beter als iemand dat deed die handen had, in plaats van poten? De enige die hij kon bedenken was Music, of de Pikachu die hij niet kende. Nee, hij vertrouwde hun niet. Hij zou het zelf doen. Rowan draaide zich naar haar schouder toe en keek met een scheef hoofd naar de breuk. Het leek erop dat het bovenste deel terug naar achteren geduwd moest worden. “Dit gaat even pijn doen.” Zei hij zachtjes. Daarna zette hij zijn rechterpoot op haar arm en zette toen zijn linkerpoot zachtjes op haar schouderblad. “1, 2, 3.” Hij telde zachtjes af, niet wetend of hij het voor zichzelf of voor haar deed. In een vlugge beweging duwde hij haar schouder in een korte, vlugge en stoot in de goede richting. Toen liet hij haar vlug los en zette een pas achteruit. Had hij haar erg veel pijn gedaan?

~Sorry voor de laatheid!~

Na haar uitleg gegeven te hebben hield Music haar hoofd scheef, sloot haar ogen en glimlachte. Zo onschuldig als ze was bleef ze even zo staan, voor ze de rest weer aankeek. Melodie had Riolu geprobeerd te genezen, en zij zou nu hetzelfde proberen voor degenen die dit wilden. Ze hoorde hoe Taresh schreeuwde en keek om. Ze hief haar wenkbrauwen op. ‘Verdomme,’ zei hij zacht. Music schudde zacht haar hoofd heen en weer. Niets ernstigs. Ze keek naar Houndoom, wiens schouder teruggeduwd moest worden. Ze wilde helpen, maar Rowan scheen dit al te doen. Ze zette opnieuw een glimlach op haar gezicht. Vreemd hoe zij, harteloos als ze kon zijn, er niet uit zag als iemand aan de kant van de Guerra.
Het duurde even voor haar de jonge Eevee opviel. Helaas voor Akira was het al te laat. Het koude water werd over de Umbreon heen gegooid, waarna een hoge piep hoorbaar werd, die al snel onderbroken werd. Music sprong snel op Akira af en fronste. Ze pakte de jonge Eevee voorzichtig vast en zette deze op de grond neer. “Dit is niet het juiste moment om te spelen,” zei ze zacht, haar stem veel zachtaardiger dan normaal. Hierna draaide ze zich weer om naar Akira. “Eigen schuld. Moet je maar geen kinderen nemen,” zei ze grinnikend.
Ze snoof eventjes en ging toen op haar knieën naast Akira zitten, om Akira vervolgens een duwtje te geven, zodat ze op haar zij kwam te liggen. “Blijf,” zei Music zacht, maar streng. Ze hield haar handen boven Akira en kneep haar ogen dicht. Ze had dit geoefend.. Het moest lukken. Ze voelde hoe een bepaalde kracht naar haar vingers kwam en een blauwe laag omhulde de wonden. Ze was nog niet echt goed in het genezen, maar kon er op zijn minst voor zorgen dat de bacteriën eruit kwamen, zodat het niet kon ontsteken. Ze concentreerde zich, hopend dat het ging lukken.
Na een tijdje opende ze haar ogen en glimlachte ze. “Nu uitkijken.. Als het goed is zal het nu niet ontsteken,” zei ze zacht tegen Akira, die zichzelf weer op haar buik rolde. “Ja joh, ga lekker op die vieze steen liggen met je wonden,” mompelde Music. Akira gromde. Music snoof zachtjes en sprong van de steen af. Ze liet haar blik rond de groep glijden en hief een wenkbrauw op. Als iemand haar nodig had, zou diegene haar wel roepen, toch?

Oef, kortheid. Nja.. ~

Luxor keek toe hoe de Guerra leden over iets bezig waren. Het was vast de oorlog waar ze een tijdje geleden over beginnen waren. Hij had gezien hoe ze zichzelf naar het strijdveld teleporteerde, maar hij ging niet mee. Misschien moest hij zich eerst bewijzen voordat hij in een oorlog mocht meevechten. De Luxio zuchtte, ze hadden eigenlijk groot gelijk. Hij was er al eens eerder uitgetrapt, dus misschien vertrouwde ze hem niet meer zo goed. Aan de andere kant, ze hadden hem wel een tweede kans gegeven, misschien moest hij het even laten rusten en genoeg actief zijn, om te bewijzen dat hij het waard was.
Eerst ving Luxor wat op over de gebieden die ze kwijt waren. Great, dat hadden ze dus verloren. Even liet hij zijn blik over de grot glijden. Hij zag alle eerder aanwezige pokémon, dus ze waren niemand kwijt geraakt. Dat was maar goed ook, anders hadden ze strijders minder. Desondanks hadden ze... verloren? Hoe was dat dan mogelijk? Of vatte hij het verkeerd op? Misschien was het beter als hij oplette in plaats van rond te kijken of iedereen er was. Toch kon hij het niet laten. Zijn blik bleef even rusten op een Pikachu die hij niet eerder had gezien. Wie zou dit zijn? Hij kon zich alleen een Raichu herinneren, die blind was. En geen Pikachu. Nogmaals ontsnapte er een zucht uit zijn keel. Iedreen zag er zo gewond uit en hij had niks, geen een schrammetje. Even beet hij op zijn onderlip. Was het wel een goed idee geweest hier te blijven wachtten? Het zag er namelijk niet naar uit dat hij ze een warm ontvangst had gegeven, laat staan dat ze hem opgemerkt hadden. Zou hij vragen hoe het is verlopen? Nee, dat zou vaag zijn en daar was het nu niet de geschikte timing voor. Vaag hoorde hij iets van een bekende stem. Het enigste dat hij goed kon opvangen was 'wil' en 'terugduwen'. Nieuwsgierig keek hij naar waar de stem vandaan kwam en zag toen Houndoom staan, samen met de Luxray die Rowan heette. Hij wist weinig van Rowan, maar hij wist wel dat Rowan belangrijk was voor de Guerra. Een vage grijns verscheen op Luxors gezicht, maar die was toch niet zichtbaar. Rowan was al een Luxray, maar Luxor was pas net een Luxio. Zou het moeilijk zijn om uiteindelijk te evolueren in een Luxray? Om van Shinx naar Luxio te gaan was in ieder geval niet lastig, voor hem, alhoewel hij daarna even geen energie had, ondanks het feit dat hij voor de evolutie nog genoeg had.
Luxor keek op toen hij gepiep hoorde. Het kwam bij Akira vandaan, maar of het ook de Umbreon was... Een Kirlia pakte één van de jonge Eevee's op. Deze had blijkbaar water over Akira gegooid, dus die piep moest wel van haar zijn geweest. De Luxio keek toe hoe de Kirlia Akira probeerde te genezen, wat haar ook lukte, voor zover hij het kon zien. Daarna wisselde de twee wat woorden, maar Luxor zat te ver weg om het goed te kunnen horen. Nogmaals was een luide zucht hoorbaar. Was er wel iets dat hij kon doen?

[Kort, maar ben vandaag doodop x_x]

Langzaam opende de Noctowl haar ogen. Haar bewustzijn was net teruggekeerd. Een stekende pijn trok door haar lichaam, waardoor ze geen poging durfde te doen op te staan. Wat was er ookalweer gebeurd? Ohja, de oorlog.. Nu besloot ze toch maar overeind te komen. Door haar klauwen onder haar buik te leggen en haar kop op te tillen zat ze al rechtop. Haar vleugels tilde ze op, waarna ze haar zicht inschakelde en zonder haar kop te bewegen haar vleugels bekeek. Het was duidelijk dat ze wat veren miste, maar veel meer was er niet aan de hand. Vliegend zou ze niet meer so geruisloos als eerst zijn, en haar vlucht zou er ook.. 'grappig' uit zien. Ze klapte haar vleugels in en hief haar kop op. Het leek er op dat de meeste Pokémon aan het bijkomen waren.. Het bloed dat zij verloren was voor haar niet duidelijk. Ze zag plassen op de grond liggen, maar meer niet. En dezen zag ze enkel door de vorm van de grot. Ze wist dat die anders was, en bovendien had het bloed een horizontaal oppervlak. Als iemand er in ging staan begon het te rimpelen, wat aanduidde dat het een vloeistof was. En aangezien Lunaria niet verwachtte dat zulke enorme plassen naar binnen konden regenen, ging ze er van uit dat het bloed was.

Haar blik gleed over de leden in de grot. Deze keer bewoog ze haar kop wel mee. De woorden die gesproken werden besteedde ze geen aandacht aan. Haar blik bleef even stil hangen bij de Kirlia die Akira verzorgde. De Kirlia heette Music, toch? Dat was wel handig om te onthouden, vooral omdat ze blijkbaar kon genezen. Of ze het goed kon kon Lunaria niet zien, maar dat maakte haar ook niet uit. Zijzelf had de genezende krachten niet nodig en Music zou vanzelf beter worden.
De volgende stop die haar ogen maakten was bij de Pikachu die als het goed was Comet heette. Hij was er duidelijk slecht aan toe. De vacht op zijn rug zag er niet meer normaal uit, waaruit Lunaria opmaakte dat die helemaal open lag. En aan de deuken te zien had hij flink diepe wonden. Waarschijnlijk was hij niet meer te redden. Toch had Lunaria geen zin om hem te laten liggen. Misschien..
"Music, liefje?" Haar ogen draaiden zich richting de Kirlia. Hopelijk had ze zo de aandacht van de Pokémon getrokken. "Kan je misschien die Pikachu een klein beetje helpen?" Ze knikte richting Comet, zelfs al was het wel duidelijk dat ze hem bedoelde met 'die Pikachu'. Er waren immers geen andere Pikachu in de grot. Of Music veel kon doen deerde Lunaria niet. Als ze haar voorstel afwees zou het haar ook niet uitmaken. Ze had wel honger.

- Pikachu = muis, Noctowl = uil. Uil eet muis. XD -

“Dit gaat even pijn doen,” hoorde Houndoom Rowan zachtjes zeggen. Ze voelde hoe hij zijn krachtige poot op haar schouderblad neerzette, klaar om hem terug te duwen. “1, 2, 3.” telde hij af, voordat hij de helft terug duwde. Houndoom liet een luide kreet horen. Natuurlijk had ze van tevoren bedacht dat het pijn zou doen. En niet zo’n beetje ook. Maar dit? Nee, dit had ze niet in weten te schatten. Haar ogen bleven gesloten, bewusteloos door de pijn. Misschien was dat maar beter ook. Zelfs met de twee delen weer tegen elkaar aan, zou het nog steeds behoorlijk wat pijn doen. Slaap was misschien ook wel dat wat ze op het moment het meeste nodig had. Slaap, zodat ze kon genezen. Zodat ze even kon vergeten in welke staat haar lichaam op het moment was. Hopelijk.

"Dat ik bij de Dark Side ben gegaan? Of dat zowat iedereen denkt dat ik geschift ben? Of dat ze me een moordenaar vinden?" De stem klonk duidelijk, en galmde na in haar oren. Wie praatte er? De stem klonk bekend, terwijl het Houndoom niet lukte om hem te plaatsen. Moeizaam opende Houndoom haar ogen. "Wie zegt dat jij een moordenaar bent?" vroeg een andere stem. Een van de weinige stemmen die Houndoom nooit zou vergeten. Ze dwong zichzelf om haar ogen te openen, en om te kijken naar wat er speelde. Ze herinnerde het zich. De fout die nu geen fout was, maar slechts een vergissing als gevolg had. Het persoon dat als eerst had gepraat, was zij zelf geweest. Maar half beseffend wat er gebeurde, knipperde Houndoom met haar ogen. De twee figuren waren duidelijk zichtbaar, alsof ze een toeschouwer was van wat er gebeurde, in plaats van dat ze zich iets herinnerde.

"Ik zeg niet dat ik het ben, maar dat ze dat over me denken," klonk haar eigen stem weer, deze keer een stuk geïrriteerde. Houndoom fronste. Waarom was het geweest dat ze zo geïrriteerd was geweest? Hoofdpijn, kon ze zich vaagjes herinneren. Maar was dat ook echt alles geweest? Was ze niet gewoon geïrriteerd geweest omdat ze er van was geschrokken dat Shadow haar nog steeds als dezelfde Houndoom scheen te zien? Dat Shadow haar niet zag als een monster, wat zijzelf juist wel zag? "Houndoom... Ik... Ik... Ik had nooit verwacht dat jíj me op zo'n manier zou verraden!" zei Shadow. Verraden, daar had je dat woord weer. Wat ze er ook aan probeerde te doen, ze kon het niet veranderen. Ze was een vuile verrader, die iedereen om haar heen in de steek liet. En waarom? Omdat ze bang was om hen te verraden.

"Ach wat weet jij er nou van?" hoorde ze zichzelf snauwen. Geïrriteerd klemde Houndoom haar kaken op elkaar. In plaats van de woede die ze uit had willen stralen, hoorde ze iets anders. Angst. Ze was simpelweg een bange schijter, die niet durfde te zeggen wat ze werkelijk dacht. "Laat maar. Jij hoort bij hen, dat is gewoon een feit. Maar, aangezien ik tegen hen ben, zijn we nu vijanden," zei Shadow. Vijanden, dat waren ze nu eigenlijk opnieuw, alhoewel er deze keer geen aankondiging voor was geweest. Geen gesprek, geen ruzie. Geen ontmoeting, alleen maar een akelige stilte die steeds meer macht over haar kreeg, hopend om Houndoom ooit te kunnen overmeesteren. Om de redenen waarom ze niet zou willen vechten te vernietigen, zodat ze zichzelf niet meer tot orde zou kunnen roepen.

Gefrustreerd probeerde Houndoom om weg te lopen van haar herinnering. Ze kon niks bewegen, geen spier. Het enige wat ze mocht doen, was toekijken. ‘Stop!’ wilde ze roepen, in de hoop de volgende actie van haar herinnering te voorkomen. Er kwam echter geen geluid uit haar keel, en ze werd gedwongen om door te kijken. Hoe ze haar vlammenwerper op Shadow afvuurde als schijn aanval, om hem vervolgens in de wilde weg af te schieten. "S-Shadow...?" hoorde ze zichzelf vragen. Juist, het moment dat ze besefte dat ze werkelijk een monster was. Dat Shadow zich had vergist door in haar te geloven. Misschien was het wel zo… dat het vreselijke monster van toen nog steeds in haar rond dwaalde, alleen in een andere gedaante. Geen woede, maar plezier. Plezier bij het vechten tegen anderen, zoals ze had meegemaakt toen ze tegenover Levy stond.

Een gevoel dat ze al een lange tijd niet had gevoeld, overmeesterde Houndoom. Spijt. Waarom had ze Levy verbrand? Waarom had ze breed grijnzend toe kunnen kijken hoe ze zijn huid verschroeide? Het monster had zeker een andere vorm gekregen. Een vorm die er voor zorgde dat ze vergat hoe ze was geweest. Hoe ze nog steeds was, zonder dat ze het zich besefte. De herinnering verdween, en liet haar alleen achter in de witte ruimte, die geen ruimte was. Ze wilde huilen, in tranen uitbarsten, maar kon het niet. Was ze misschien vergeten hoe het was om ergens berouw voor te tonen? Of was het misschien weer dat verschrikkelijke monster dat probeerde om haar in zijn macht te krijgen? Houndoom sloot haar ogen. “Tch,” snoof ze. Ze stond niet toe dat het monster nog meer schade aanrichtte. Brede scheuren verschenen in de witte muren, voordat ze als een spiegel uit elkaar vielen. Het monster zou nog wel merken wie de baas was.

De rest van Houndoom’s slaap, was regelmatig, en zonder witte ruimtes. Geen herinneringen, geen gedachtes, alleen maar zinloze dromen waar niemand iets aan had, behalve zij, omdat ze er van genoot om even niet na te hoeven denken. Om gelijk over te kunnen schieten naar een volgende droom, zonder je de vorige te kunnen herinneren. Nou ja, op de laatste droom na. Het enige wat Houndoom zich kon herinneren, toen ze haar ogen opende en iets vreemds in haar bek voelde wat verdacht veel leek op een van de oren van Shiny, was eten. Ze fronste lichtjes, ging met haar tong langs het voorwerp in haar mond. Behaard. Dun. Godver, het was nog echt een van zijn oren ook. Ze opende haar bek, en wilde wegspringen van hem, voordat ze zich herinnerde dat haar schouder nog steeds gebroken was. Als oplossing, verlegde ze haar kop. Hoe was het oor van Shiny in hemelsnaam in haar bek terecht gekomen? Ze zou nauwelijks moeten kunnen bewegen met zo’n schouder… Haar schouder! Zo goed als ze kon draaide ze haar kop, zodat ze kon zien hoe hij er nu uit zag. Geen uitsteeksel, zo te zien. Haar ogen zochten naar Rowan. Hij had haar schouder terug geduwd… Ze grijnsde, niet geforceerd, waardoor het vreemd aanvoelde. “Eh…” begon ze. “Ik weet zeker… dat jouw oor veel lekkerder smaakt dan dat van Shiny?” zei ze twijfelend.

- Omdat het leuk is om aan oren te sabbelen. c: -