Rustig, alsof er niks kon gebeuren, lag het ei onder een grote boom in het bos. Het had weliswaar een leuke kleur op zich zitten, maar verder waren er geen enkele tekenen dat het ei binnenkort zou uitkomen. Dit zette een toevallig voorbijgaande Mightyena aan het denken. Zou hij het ei met rust laten, of opeten? Hij had een tijd niks gegeten en een ei zou een makkelijk maaltje zijn. Maar tegelijkertijd zou hij problemen krijgen met de ouders. Dan maar hopen dat ze niet zo agressief waren. Hij nam het ei in zijn bek, waarna hij haastig door het bos sprintte. Iedereen die hem zag rennen keek verbaasd naar de Mightyena. Waarom deed hij nou zo vreemd? Was het omdat hij haast had? Of had hij eten gevonden? Schichtig keek de Mightyena rond tijdens het rennen. Dit zorgde ervoor dat hij recht tegen een boom aan rende. Het ei gleed uit zijn bek, maar werd al snel weer meegenomen door een Treecko. Deze sprong vlug door de takken, alsof hij gewoon op de grond rende. Ergens middenin het bos liet de Treecko het ei vallen. Deze landde zachtjes in een struik, waarna hij in een verlaten hol gleed. Deze leek in ieder geval verlaten, maar de meeste Pokémon gingen ervan uit dat er niemand woonde.

Dikke, natte regendruppels vielen uit de lucht. Ze vormden een klein stroompje dat het holletje in gleed. Hierdoor werd het ei uit het hol geduwd. Al snel stond het holletje vol met water. Het ei was niet leeg. In het ei ontwikkelde zich een nieuwe Pokémonsoort, die bekend stond als een Shikijika. Dat was een hert-achtige Pokémon, die per seizoen van kleur veranderde. Dit was weer afhankelijk van het seizoen. Als het lente was, kreeg de Shikijika een roze kleur. Als het zomer was, werd de Shikijika groen. Als het herfst was werd de Pokémon oranje en als het winter was kreeg ze een bruine kleur. De Shikijika in het ei opende voorzichtig haar ogen na het voelen van regendruppels tegen het ei. Ze besefte niet wat gaande was, maar voelde aan dat het geen bedreiging was. Ze bewoog wat, zodat het ei ook bewoog. Door de beweging kantelde het ei, dit ging makkelijk doordat het op een plas water dreef. Als ze dat nu al zou kunnen, dan zou de Shikijika zuchten. Waarom lukte het nou niet? Ze wou eruit! Ze wou weten waar ze was. Ze wou weten wie ze was. En ze wou vooral weten wat ze de hele tijd voelde.

Een lange tijd ging voorbij. Het weer klaarde weer wat op, en een groot deel van het regenwater was opgezogen door de aarde. Een paar Pokémon dronken van het water, maar door het zout stopten ze daar snel mee. Het ei was nu moeilijker te kantelen, voelde de Pokémon die in het ei zat. Ze trapte met haar hoeven tegen het ei. Er ontstond een klein scheurtje, maar dit was niet genoeg om te ontsnappen. Dit zou de Shikijika eigenlijk aan het denken moeten zetten. Waarom zou ze willen ontsnappen, weggaan uit deze veilige plek? Het was buiten deze veilige plek vast onveilig. Maar de nog ongeboren Pokémon dacht natuurlijk niet na. Met een trap wat voor haar leeftijd behoorlijk krachtig was scheurde ze het scheurtje verder open. Een fel licht ontsnapte uit het scheurtje. Het hele ei begon te gloeien. De gloed veranderde van vorm, de vorm van een Shikijika. De Shikijika huilde luidkeels met gesloten ogen toen ze stopte met gloeien. Het was koud hier, zeer koud zelfs. Het was ook vochtig hier, maar daar was ze al aan gewend. Ze opende haar betraande ogen. Ze zag geen enkele Pokémon die haar moeder kon zijn. Ze snikte zachtjes, waarna ze verder ging met huilen. Ze rilde van de kou. Waar was mama? Zou het helpen als ze haar riep? Nee, vast niet. Dan zou ze gemene Pokémon aantrekken. Nee, luid huilen was véél beter. Ze ging verder met huilen. Na een tijdje huilde ze zichzelf in slaap. Opgerold bleef ze op de koude aarde liggen, om zichzelf nog enigszins warm te houden. Ze voelde voetstappen, maar sliep rustig door. Ze was al heel moe, en had geen zin om zichzelf wakker te maken om te kijken wat voor een Pokémon er nu weer langsliep. Nee, ze was véél te moe daarvoor.

(Hmm..)

Langzaam bewoog de Flareon zich voort. Haar poten zette ze elke keer een stukje voor zich uit. Haar oren stonden op scherp en haar blik gleed constant alle kanten op. Haar alertheid kwam door de Guerra. Al meerdere keren had ze de Guerra ontmoet, en ze was er elke keer maar net aan ontsnapt. Zonder een enkel schrammetje! De Guerra had echter een grote mond naar haar gehad, wat voor haar reden was om ze als laf af te gaan stempelen. Maar, ze zou niet aandringen. Ze zou er slechts over beginnen als er naar gevraagd werd.

Haar passen staakten zich. Niet veel verderop klonk een zwak gehuil. Zou het het werk van de Guerra zijn? Ze bleef stilstaan, tot het gehuil zachter werd en uiteindelijk wegstierf. Haar oren stonden recht overeind. Was het wezen verder weg gegaan, of opgehouden met huilen? Ze besloot te vertrouwen op haar twijfels en er op af te gaan. Haar neus bewoog zachtjes op en neer terwijl ze de smerige geur van de Guerra probeerde te vinden, maar er was geen spoor van. Al snel zag ze een klein, hertachtig wezen op de grond liggen, zonder enige beschutting. Het sliep. Zira twijfelde. Het arme wezen was duidelijk alleen, misschien in de steek gelaten. Het stemmetje dat ze had horen huilen paste wel bij de Pokémon. Maar, waarom lag deze Pokémon hier? Iets vertrouwde ze niet. Ze kón het simpelweg niet vertrouwen. Ze besloot de Pokémon weg te halen van hier, naar een beter beschutte plek. Ze stapte naar haar toe en tikte voorzichtig met haar neus tegen haar zachte vacht. Aan haar geur kon Zira opmaken dat het arme ding pasgeboren was. “Hé.. Wakker worden,” fluisterde ze, hopend de Pokémon niet te laten schrikken. “Je bent hier niet veilig.. Kom mee.” Verwachtend dat de kleine Pokémon al wakker was pakte ze het tere nekvel vast. Dit was lastig, omdat herten niet bij hun nekvel opgepakt hoorden te worden. Toch lukte het Zira om de pasgeboren Pokémon vast te pakken en zo op te tillen dat ze niet over de grond schuurde. Haar zicht werd zo flink verminderd, maar dat maakte niet veel uit. Bomen waren duidelijk genoeg te zien en ze zou niet al te hard lopen.

Het wezen was zwaarder dan Zira had ingeschat en ze moest al snel rusten. Haar blik viel op een holle boom waar ze besloot uit te gaan rusten. Zo voorzichtig als ze maar kon legde ze de Pokémon neer. Nu bekeek ze haar eens goed. Ze was duidelijk een Gras Pokémon. Eentje die Zira wel een keer had gezien, maar ze herinnerde zich de naam niet. Een zucht ontsnapte uit haar mond waarna ze zich begon af te vragen waarom er niemand bij haar was geweest. Haar dingen vragen zou waarschijnlijk zinloos zijn; het arme ding was nog zo jong..

De voetstappen stopten bij haar. De Shikijika merkte dat de Pokémon haar had opgemerkt, maar sliep door. Misschien zou de Pokémon denken dat ze dood was, en zou ze haar dus met rust laten. Maar nee, de Pokémon had door dat zij enkel sliep. Was ze nou zo beroerd in dood spelen? Ze voelde iets zachts tegen haar lichaam tikken, maar ze had niet goed door wat het nou kon zijn. “Hé.. Wakker worden,” klonk het op fluistertoon. De Shikijika rilde bij het horen van de stem, al was het zo zacht en rustig. Ze had geen goed gevoel bij die stem, maar diep van binnen toch weer wel. Bij de vreemde maar toch verwachte gedachte dat dit haar moeder kon zijn, opende ze hoopvol haar ogen. “Je bent hier niet veilig.. Kom mee,” klonk de stem van de Flareon. De Shikijika probeerde wat te zeggen, maar het enige wat uit haar keel kwam was een zacht, stotterend geluidje. Ze snikte zachtjes toen ze een beweging naar haar toe opmerkte. Kort daarna voelde ze twee kaken om haar nek geklemd, die haar voorzichtig optilden. De Shikijika probeerde dit keer te huilen, maar dat lukte ook al niet. Ze keek om zich heen, terwijl ze weg werd gedragen door de Flareon. Een paar Pokémon keken de twee verbaasd na. Wat moest die Flareon met dat.. Ding? Wat was het eigenlijk? Een nieuwe Pokémonsoort? Er kwamen steeds meer nieuwe Pokémonsoorten in het gebied, dus dat klonk wel waarschijnlijk. Maar alsnog kon het iets anders zijn, zoals een groot uitgevallen speeltje. Nee, een nieuwe Pokémonsoort klonk het meest waarschijnlijk. Het zou vast wel een vreemde naam hebben. Hertudisa ofzo.

Toen ze zachtjes werd neergelegd bij een holle boom ademde de Shikijika een keer diep in. De greep had haar luchtpijp gedeeltelijk samengedrukt, dus nu kon ze eindelijk normaal ademhalen. Ze keek, toen ze weer rustig kon ademhalen, de Flareon aan. Wie was dat eigenlijk? Zou zij haar moeder zijn? De Flareon zuchtte een keer, al begreep de Shikijika nog niet waarom. Ze besloot haar vraagje te stellen. “M-mama?” stotterde ze zachtjes, half fluisterend maar deels ook hoopvol. Ze had niet helemaal door dat een Flareon ten eerste een andere Pokémonsoort was, en ten tweede kon het net zo goed een ‘gemene Pokémon’ zijn, al was de Flareon zo voorzichtig met haar omgegaan dat die tweede niet waarschijnlijk was. Zou deze Pokémon haar vertellen dat ze niet haar moeder was, of zou ze het accepteren? Veel Pokémon zouden een pasgeboren wees niet zomaar achterlaten, maar misschien deze wel. Misschien zou de Flareon haar zelfs ruw aan het lot overlaten. Maar zou dat zo zijn, dan had ze de Shikijika niet hier neergelegd, dan was ze gewoon doorgelopen. Ze keek de Flareon hoopvol aan. Misschien was de denkwijze van de Shikijika overbodig geweest en zou de Flareon dus zeggen dat ze haar moeder was! Dan had ze weer wat geleerd in haar tot nu toe zeer kort leventje: niet altijd te ver doordenken. Al was dat (misschien) soms wel nodig.

Het wezen had haar ogen geopend en keek Zira aan. Haar ogen waren diepbruin, viel haar op. Best wel schattig.. “M-mama?” stotterde het arme ding. Zira hield haar kop even scheef en dacht na. Zeggen dat zij de moeder was zou niet slim zijn. Ze kon de Pokémon in enorm gevaar brengen door dit te doen. Al kon ze zich ook niet voorstellen hoe het arme ding zou reageren als ze nee zei. Misschien moest ze de waarheid tijdelijk geheimhouden tot ze een goede pleegmoeder gevonden had..

Zira wist een tweifelende grijns op te zetten. Ze ging dicht tegen de Pokémon aan liggen. "Stil maar.." fluisterde ze. Haar dikke vacht zou de Pokémon warm houden. Zira wilde net vragen wat haar naam was, toen ze besefte dat ze die waarschijnlijk niet had of niet wist. Ze was immers pas net uit het ei gekomen. Maar om zelf een naam te verzinnen was zo.. Moederlijk. Ze wilde niet de taak van de moeder overnemen zolang ze niet zeker wist of die er nog was.
Aan de andere kant was ze helemaal alleen geweest en had niemand op het gehuil gereageerd, behalve Zira. En de moeder kon haar kind niet terugvinden omdat Zira haar verplaatst had.. Nee, bedacht Zira zich, de geur is herkenbaar genoeg. De moeder vindt haar kind wel. Toch wist ze niet zeker of dit echt zou gebeuren. Als de moeder nog leefde, waar was ze dan toen haar kind zat te huilen? Ze wist niet wat voor Pokémon vamilie van haar kon zijn, dus wist ze ook niet of de moeder misschien op jacht was. Hoewel ze betwijfelde dat een hertachtig wezen ooit vlees zou eten.. Maar, dan kon de moeder misschien op zoek zijn geweest naar bessen. Maar waar, wááróm had ze dan haar tere ei zo alleen laten liggen tot het wezen binnenin zichzelf bevrijdde? Zira kon zich dat alleen maar afvragen terwijl ze het tere jong warm hield met haar lange vacht.

Toen de Shikijika haar vroeg of zij de moeder was, hield de Flareon haar kop een beetje scheef. De Shikijika keek haar even verbaasd aan. Wat was er aan de hand? Was zij dan niet haar moeder? Maar.. Waarom had ze haar dan opgepakt en meegenomen? Waarom had ze haar niet laten liggen? Dat zou iemand die niet haar moeder was wel hebben gedaan. Tranen welden op in haar ogen. Als de Flareon niet haar moeder was, wie dan wel? De Shikijika rilde zachtjes. Een druppel water viel op de grond, al was dit geen regendruppel, maar een traan. "Stil maar," zei de Flareon zachtjes, waarna ze tegen haar aan ging liggen. De Shikijika wou tegenstribbelen, maar bleef rustig liggen toen ze een vlaag van warmte over haar inmiddels ijskoude lichaam voelde glijden. Ze sloot met een kleine zucht haar ogen. Zou ze dan niet moeten vragen wie dan wel de moeder was? Of was de Flareon wél haar moeder, maar was ze voorzichtig om een of andere reden? Ze snapte er helemaal niks meer van. De Shikijika opende haar ogen, waarna ze die op de Flareon richtte. Ze ademde even in om iets te zeggen, maar hoe? Ze kon nog nauwelijks praten. Enkel kleine woordjes zoals ‘mama’, ‘ja’ en ‘nee’. Hopelijk zou de Flareon haar enigszins begrijpen. “Mama nie?” vroeg de Shikijika voorzichtig, maar alsnog met een lichte trilling in haar stem. Dat maakte duidelijk genoeg dat als de Flareon niet haar moeder was, dat de Shikijika teleurgesteld zou zijn. Zacht uitgedrukt. Want wie was dan wel haar moeder? Zou deze Flareon haar dan aanvallen, maar wou ze vertrouwen opwekken? Wat gebeurde er eigenlijk rondom haar? Shikijika wou alles vragen, maar kon het niet met haar minieme woordenschat. Ze aarzelde kort om zich weg te duwen van de Flareon, maar omdat ze zo warm was bleef ze liggen. Ze wou niet zomaar weg van warmte, vooral omdat ze het koud had. Heel koud zelfs. Maar zou ze alleen maar bij de Flareon moeten liggen omdat ze het koud had? Dan kon ze net zo goed naar iemand anders toe gaan, voor zover ze al kon lopen. Ze had het in ieder geval nog niet geprobeerd. Straks kon ze nog niet lopen, terwijl ze weg probeerde te rennen van een groot gevaar! Maar ze wou het nu niet uitproberen. Nu zou ze alleen maar op een antwoord wachten.

Gelukkig probeerde de Pokémon niet weg te komen toen Zira tegen haar aan ging liggen. Het voelde goed om zo'n kleintje te helpen. Toch wist ze dat de echte moeder haar kind zou gaan missen als ze die niet vond op de plek waar ze hem achtergelaten had. Maar, had de moeder de Pokémon daar wel achtergelaten? Misschien was ze gevangen door een andere Pokémon en toen daar achtergelaten! De moeder zou in elk geval niet makkelijk gevonden worden. En omdat er niemand anders in de buurt was die het arme ding had opgevangen, moest Zira misschien wel voor haar gaan zorgen.. “Mama nie?” De stem van het hertje liet Zira recht in haar bruine ogen kijken. Nu kwam het er op aan. Moest ze de kleine verzorgen en doen alsof ze de moeder was? Maar Zira had geen ervaring met moeder zijn, en al helemaal niet met deze Pokémon-soort. Toch kon ze dit wezen niet achterlaten. Ze zuchtte, zette toen een vriendelijke grijns op haar gezicht. Niet wetend wat ze moest zeggen gaf ze haar een lik over haar kop. Daarna opende ze haar donkergroene ogen. “Ik ben bij je..” fluisterde ze liefkozend, hopend dat de Pokémon hieruit zou begrijpen dat Zira voor haar zou zorgen. De Flareon besefte dat het wezen nog een naam moest hebben, als het tenminste nog geen naam gehad had. “Heb je al een naam?” De woordenschat van de Pokémon was misschien niet groot genoeg om te begrijpen wat een naam was. Maar, Zira kon het altijd proberen..

De Shikijika voelde een zucht over haar kop rollen. Ze schudde met haar kop, waarna ze weer naar de Flareon keek. Deze grijnsde, maar ergens zag het er wel vriendelijk uit. De Shikijika glimlachte even toen ze iets nats over haar kop voelde glijden. “Ik ben bij je,” klonk het op een fluistertoon. Het was geen ja of nee, maar de Shikijika maakte hieruit op dat de Flareon wel degelijk haar moeder was. Ze plaatste haar snuit in de zachte, gele vacht van de Flareon, oftewel haar moeder. Ze was eigenlijk zeer blij. Als ze niet zo moe was geweest had ze zeker de Flareon geknuffeld. Ze sloot haar oogjes. Misschien kon ze nu even slapen. Er zou vast niet veel gebeuren, wel dan? Nou, wel. “Heb je al een naam?” Bij het horen van de stem opende de Shikijka haar ogen. Ze richtte haar oren omhoog, en wendde haar blik naar de ogen van de Flareon. “Naa?” vroeg ze verbaasd. Wat was een naam? Was dat het tegenovergestelde van mama? Zo ja, dan had ze die niet. Aannemend dat naam vader betekende schudde ze triest haar kop, terwijl ze nog steeds met haar snuit in de warme vacht zat. Daarnaast wist ze ook nog niet hoe ze heette. Wacht even.. Betekende ‘naam’ dan hoe je heette? Ach, dan kon ze gewoon nog een keer hoofdschudden. Ze had ook nog geen naam. Veel maakte haar dat ook niet uit. Ze zag het belang van een naam nog niet in.
Het geluid van stappen deed de nieuwsgierige Shikijika opkijken. Een Mightyena sloop voorbij. Wat de Shikijika en de Mightyena niet doorhadden, was dat ze elkaar al eerder hadden ontmoet: het was de Mightyena die haar als ei had meegenomen. Rustig liep de Mightyena verder, tot hij in de bosjes verdween. De Shikijika keek vreemd op, haar snuit uit de vacht van de Flareon weghalend. “Wiesda?” vroeg ze verbaasd, waarmee ze een uitleg over wie die Mightyena was te bereiken. Ze had er niet aan gedacht dat de Flareon de Mightyena misschien niet kende. Maar veel maakte dat haar nog niet uit. Ze maakte zich er niet druk om dat ze fouten maakte. Van fouten kon ze heel goed leren.

De Pokémon maakte duidelijk dat ze niet wist wat een naam was, mar schudde vervolgens toch haar kop. Het was ook zo logisch; zo'n jong wezen kon haar naam toch ook nog niet weten? Zira sloot haar ogen. Nu het wezen haar leek te accepteren als moeder moest ze een naam krijgen. Maar, wat voor naam paste nou bij haar? Zira had niet de tijd om er over na te denken. Een Mightyena liep langs en het kleine hertje had hem opgemerkt. Zira opende haar ogen toen ze vroeg wie het was. Ze kende de Mightyena niet, maar het kon altijd een slechterik zijn. Dus zou Zira waakzaam zijn. Het zou vreselijk zijn als dit wezentje haar moeder nog een keer zou verliezen. “Het is maar een vreemdeling,” suste Zira, hopend dat de jonge Pokémon niet bang zou zijn. De Mightyena liep door, zonder ook maar enig interesse te tonen voor Zira en de jonge Pokémon. Hieruit maakte de Flareon op dat het geen van de ouders was. Helaas..
Een naam, herinnerde ze zichzelf. Ze richtte har blik op de bruine ogen van het hertje. Ze was nooit de beste geweest met namen. Maar, meestal zag ze wel iets inspirerends in de ogen.. Zo ook deze keer.

“Majira.” Zira wist niet of het iets betekende, maar het klonk mooi en paste perfect bij het hertenjong, die nu dus Majira heette. Tenminste, als ze het ook een mooie naam vond. Niet dat zij meteen zou begrijpen dat het haar naam was. Geritsel van bladeren lieten haar oren bewegen, om er achter te komen dat het slechts een voorbijgaande Zigzagoon was. Niks om zich zorgen over te maken. De vraag waar de ouders van het jong waren gebleven drong Zira's kop weer binnen, zelfs al wist ze dat die waarschijnlijk nooit beantwoord zou worden.

“Het is maar een vreemdeling,” hoorde de Shikijika haar moeder zeggen. Ze knikte, al wist ze niet zeker wat een vreemdeling was. Uit de manier van de manier van spreken kon de Shikijika afleiden dat er niks aan de hand was. Ze glimlachte even, waarna ze met haar kop langs de vacht van de Flareon ging. Ze was blij dat ze haar moeder gevonden had. Ze vond het alleen wel apart dat de Flareon lang had gewacht tot ze had toegegeven. Maar veel aandacht besteedde de Shikijika daar niet aan. Ze besteedde haar aandacht aan de bomen en struiken die rondom de twee stonden. Een Tsutarja verschool zich in een struik, om vervolgens een nietsvermoedende Caterpie te grijpen. De Tsutarja nam de Caterpie vervolgens mee de struik in. De Shikijika keek verbaasd naar de struik. Wat was dat? Iets in haar zei dat ze ernaartoe moest gaan, maar toch wou ze niet. Ze was bang, bang dat er iets ergs ging gebeuren met de Caterpie. Maar vooral bang dat de Tsutarja gemeen was, en haar dus zou aanvallen. Maar een andere reden was dat ze de geruststellende warmte niet wou kwijtraken. De warmte deed haar opwarmen, maar het liet haar ook weten dat haar moeder er nog steeds was, dat ze niet weg was gelopen. “Majira,” hoorde ze opeens. De Shikijika keek verbaasd op. Wat was een Majira? Of nee, haar moeder had haar gevraagd hoe ze heette.. Had ze dan een naam bedacht? Was haar naam dan Majira? Ze ging ervanuit dat het wel zo was, al wou ze het nog even vragen. “Ik Majira?” vroeg ze met een lief stemmetje. Ze keek met een vrolijke blik naar de Flareon. Ze had dus een naam. De Shikijika, of nee, Majira, trok vervolgens haar poten onder haar lijfje vandaan. Ze trachtte haar bovenlichaam op te tillen, al mislukte dat. Fijn. Hoe ging dat opstaan nou? Ze probeerde het maar nog een keer, maar weer lukte het niet. Majira zuchtte even. Ze sloot haar ogen, waarna ze met al haar kracht haar bovenlichaam omhoog probeerde te krijgen. Dit lukte haar wel. Nu alleen nog maar haar achterlijf. Vlug tilde ze die ook op, maar omdat ze uit balans raakte viel ze tegen de Flareon op. Ze schudde haar kop, waarna ze haar aankeek. Zou ze boos zijn omdat ze tegen haar aan viel, of zou ze blij zijn omdat het haar was gelukt op te staan? Majira wist niet zeker wat er nu zou gebeuren. Ze hoopte dat er in ieder geval geen gemene Pokémon zou komen.

- Sorry voor de late reactie, was het topic vergeten o-o" -
Aan het verbaasde gezicht van de Pokémon kon Zira opmaken dat ze het niet meteen begreep. Een grijns verscheen op haar gezicht. Jonge Pokémon zagen er altijd schattig uit als ze zo'n gezicht opzetten. “Ik Majira?” klonk toen het lieve stemmetje van het wezentje. Een zachte grinnik steeg op vanuit de keel van de Flareon. “Ja, vanaf nu ben jij Majira.” Ze wist niet of de Pokémon zoveel woorden achter elkaar wel begreep. Het maakte niet zo veel uit; 'Ja' was waarschijnlijk al genoeg geweest. Het viel haar op dat deze jonge Pokémon bijzonder veel wist voor zo'n jonge Pokémon. Toch kon ze daar niet op oordelen. Ze wist niet precies hoe oud ze was. Ze had enkel een schatting tot haar beschikking en zou dus ook nooit weten wanneer dit arme wezen geboren was. Misschien wel een hele tijd geleden, zodat ze al een hele hoop geleerd had. Opeens merkte Zira dat de koele wind haar vacht bereikte, wat betekende dat Majira op was gestaan. Net toen ze keek viel het arme wezen echter alweer om. Een grinnikend geluid was niet te vermijden. “Voorzichtig zijn,” grijnsde ze. Ze hief haar kop op en ademde éénmaal diep in. De geur van vele bessen drong haar neus binnen. Ze kreeg er spontaan honger van. Haar blik gleed weer af naar Majira. “Wil je-” Ze onderbrak haar eigen zin plotseling. Ze had bijna gevraagd of Majira mee wilde met bessen zoeken, maar het wezen had net bewezen dat ze nog nauwelijks kon staan. Daarom paste Zira haar zin aan om helemaal opnieuw te beginnen. “Wil je wat eten?” 'Eten' was zoiets simpels dat de kleine Pokémon het wel moest kennen. Zira stond voorzichtig op en snoof nogmaals de geuren van de bessen op. Als ze dit vaker deed kon ze makkelijk de lekkere bessen vinden. “Ik ben zo terug..” Ze vond het niet leuk om Majira alleen achter te moeten laten, dus zou ze gewoon de dichtstbijzijnde bessen halen. En niet al te veel, natuurlijk. Ze keek nog één laatste keer om voor ze diep zuchtte en zo snel ze kon wegrende, de geuren achtervolgend.

– In haar volgende post komt ze terug. c: –