~Alleen Sora~

De bomen bewogen zachtjes mee in de wind. Onder de bomenhaag liep een kleine Vulpix. Ze had haar blik op de grond gericht ze was diep in gedachten. Het was heel erg stil om haar heen en de dorre bladeren ritselden onder haar pootjes. Ze wist niet meer waar ze was, maar dat deerde haar niet. Ze voelde zich best eenzaam en alleen. De Vulpix, die Luna heette, stopte even en keek om zich heen. Het was best mooi weer, echt herfstweer. Een paar zonnestralen schenen door de bomen heen op het paadje, de bomen bewogen zachtjes mee met de wind en dit zorgde voor een magisch effect. Luna wilde dat ze dit met iemand kon delen, en aan wie ze haar gedachten en geheimen zou kunnen vertellen. Luna miste een vriend. Ze was nu al een redelijk tijdje in Pokerpg, en had wel een paar Pokémon ontmoet, maar echte vrienden had ze nog niet. De kleine Vulpix liep stilletjes verder, tot ze bij een grote boom aankwam. Ze keek verbaasd omhoog en zag dat het een bloesem boom was, heel anders dan de andere bomen. Hij was heel erg groot en dik en er lagen overal bloesems op de grond. Luna liep dichterbij de boom en ging tegen de stam aanzitten. Ze sloot haar ogen en zuchtte.

Met een snelle pas rende de Growlithe verder. Ze had nog steeds geen idee wat ze zocht, maar zo ging het sneller. Ze grijnsde, terwijl ze het geluid van de bladeren hoorde ritselen. Het was herfst, echt herfst. Dat was te merken aan het weer en de talloze bladeren die op de grond lagen. Eigenlijk was het ook best bedroevend. Herfst betekende dat haar favoriete seizoen voorbij was. De zomer. En een stap dichterbij haar meest hatelijke seizoen, de winter. Ze kon wel tegen de kou, maar had er een vreselijke hekel aan. Bij hitte voelde ze zich thuis. Echt thuis.
Sora stopte even en zuchtte. Thuis. Hoelang was dat al niet geleden? Te lang om nog iets te kunnen herinneren. En nu ze erover nadacht, al haar vrienden waren thuis. Voor zover ze zich kan herinneren waren het allemaal Growlithe, maar er was een heel bijzondere vriend. Een Charmander, die haar bij de meeste dingen had geholpen. Helaas konden beide families het niet met elkaar vinden en moest ze vaarwel zeggen tegen de Charmander. Sindsdien heeft ze die niet meer gezien. Nogmaals zuchtte ze en sloot haar ogen. Hoe heette ze ook alweer?
Sora opende blug haar ogen. Ze rook een bekende geur, maar tegelijkertijd was hij vaag. Dat betekende dat ze de pokémon niet zo vaak was tegengekomen. Opnieuw versnelde ze haar pas, dit keer op de geur af. Het was best wel ironisch, je was naar iets anders op zoek, maar vond altijd wel een andere bekende. De Growlithe snoof nog eens. De geur was dichtbij, heel dichtbij. Ze keek om zich heen. Haar ogen werden groot van ongeloof toen ze een Vulpix zag zitten tegen een enorme boom. Ze liep er voorzichtig op af, maar merkte dat dat niet hoefde. Ze kende de Vulpix immers. Het was Luna, die ze nog niet zo lang geleden was tegengekomen. Luna en de rest hadden wel niet veel gezegd, maar toch. Sora zuchtte opgelucht. Iemand weerzien bestond dus wel nog in haar wereld. Ze liep op Luna af, met een brede glimlach. ''Hallo,'' begon ze,''Luna, toch?'' Dat laatste was een beetje vaag, ze herkende de geur eigenlijk al.

Terwijl ze daar rustig zat hoorde en voelde ze dat er een Pokémon naderde. Ze opende haar ogen en keek recht in het gezicht van een Growlithe. Had ze haar niet eens eerder gezien? "Hallo" zei deze vriendelijk, "Luna, toch?". Oja! dacht ze, Dáar ken ik haar van!. "Ja, dat klopt" zei Luna glimlachend, "dan moet jij Sora zijn?". Ze vroeg het een beetje op een onzekere toon, omdat ze haar niet wilde kwetsen als ze de naam verkeerd had. Ze was echter wel blij dat ze een bekende tegenkwam. Ze kende Sora (ze dacht dat ze haar naam goed had) dan wel nog niet zo lang, ze mocht haar wel. Én ze was natuurlijk een vuur-type, net zoals zij. Luna klopte met haar staart op de plek naast haar, als uitnodiging voor Sora om daar te gaan zitten. Ze voelde zich niet meer zo alleen, en ze hoopte dat Sora nog eventjes bleef.

~Sorry, tis kort~

"Ja, dat klopt," hoorde Sora. Ze wilde zuchtten van opluchting, maar dan zou het vaag overkomen. "dan moet jij Sora zijn?" Het klonk onzeker, maar dat maakte de Growlithe niks uit. Ze hadden elkaar maar één keer gezien, dus de namen hoefde ze nog niet meteen goed te weten. ''Jep,'' antwoordde ze. Luna klopte met haar staart naast zich, om te laten merken dat Sora naast haar kan zitten. Dat deed ze ook, nu ze een bekende was tegengekomen ging ze niet gauw meer weg. Het was soms best pijnlijk om alleen te zijn, dat weet ze zelf maar al te goed. Nu ze erover nadacht, ze had vroeger altijd wel een maatje bij zich. Helaas kon ze zich hun namen niet herinneren, wat haar enorm speet. Het nadeel van samen reizen was natuurlijk wel dat het tempo verschillend lag. Gelukkig had ze daar tot nu toe geen last van gehad. Sora keek Luna aan. De glans in haar ogen verscheen weer. Dezelfde die ze vroeger altijd had bij haar vrienden. Ze kende Luna niet goed, en toch was ze gelukkig op het moment. Voor haarzelf kwam het eigenlijk vaag over, maar dat boeide haar nu niet. Opeens viel haar iets in. Waarom zou Luna hier zijn, zo alleen? Was ze ook alleen hiernaartoe gereisd? Het leek Sora brutaal om te vragen, maar ze deed het toch. ''Luna? Waarom ben je eigenlijk naar Pokerpg gekomen? Heb je geen familie?'' Sora keek de pokémon even droevig aan. ''Als je er niet over wilt praten is het ook goed.'' Als Luna het er niet over wilde hebben was het ook goed. Zijzelf praatte ook niet graag over het verleden, dat liet haar weer denken aan verdriet. En dat was het laatste wat ze nu wilde hebben. Verdriet.

"Jep" antwoordde Sora. Luna was blij dat ze haar naam goed had en glimlachte opgelucht. Ook had Sora haar boodschap begrepen en was naast haar komen zitten. Daarna was het even stil, en Luna was best benieuwd wat Sora nu dacht. "Luna? Waarom ben je eigenlijk naar Pokerpg gekomen? Heb je geen familie?" vroeg Sora, en ze keek Luna even droevig aan. "Als je er niet over wilt praten is het ook goed" zei ze vlug. Luna glimlachte, "Nee, het is ok". Ze was even stil voordat ze verder vertelde. "Dat klopt, ik heb geen familie" zei de Vulpix zacht, "Ik ben wees". Ze zuchtte even lichtjes voordat ze Sora de rest uitlegde. "Ik ben naar Pokerpg gekomen omdat ik een nieuwe start wilde, nieuwe vrienden wilde maken en dat soort dingen" vervolgde ze. Luna keek even naar Sora en glimlachte geruststellend, als teken dat het niet erg was dat Sora naar haar geschiedenis had gevraagd. "En jij?" vroeg ze vrolijk, "En ook voor jou geldt natuurlijk dat je niets hoeft te zeggen als je niet wil".

"Nee, het is ok," sprak de Vulpix glimlachend. Ze was even stil voordat ze verder ging. "Dat klopt, ik heb geen familie. Ik ben wees." Ze zuchtte. "Ik ben naar Pokerpg gekomen omdat ik een nieuwe start wilde, nieuwe vrienden wilde maken en dat soort dingen." Ze glimlachte naar Sora. De Growlithe keek Luna verbaasd aan. Dat was precies waarom zij hier was, wel toevallig. "En jij? En ook voor jou geldt natuurlijk dat je niets hoeft te zeggen als je niet wil." Sora schudde haar hoofd. Luna heeft haar verteld waarom ze hier was, dus was het alleen maar logisch dat zij het ook zou vertellen. De Growlithe keek even naar de grond voordat ze verder ging. ''Ik ben niet bepaald wees. Mijn ouders waren de leiders van een roedel, maar ik heb iets gedaan wat hun niet beviel. Ze hebben me uit de roedel gezet en ik heb alleen gereisd.'' Sora dacht even terug aan Humano, maar moest dan ook meteen aan DG terugdenken. DG was haar eerste echte vriend geweest hier, maar ze heeft hem eigenlijk niet meer teruggezien. ''De rede dat ik hier ben, is precies dezelfde,'' sprak ze. Ze keek op en glimlachtte breed naar Luna. Ze had eigenlijk geen idee waarom, maar ze kon eigenlijk niet anders. Maar wat als ze Luna ook niet meer terug zou zien? Nu ze erover nadacht, heeft ze eigenlijk alleen Riolu één keer weergezien, maar die was er direct weer vandoor gegeaan. Hij had iets in zijn kleine pootjes, maar daar had Sora niet opgelet. Een zucht ontsnapte uit haar bek. Misschien had ze wel een vloek op zich, ofzo. Ze keek even droog naar de grond. Een vloek, ja hoor...

Sora keek haar verbaasd aan en schudde vervolgens haar hoofd. "Ik ben niet bepaald wees. Mijn ouders waren de leiders van een roedel, maar ik heb iets gedaan wat hun niet beviel. Ze hebben me uit de roedel gezet en ik heb alleen gereisd" vertelde de Growlithe aan haar. Luna keek haar aan, maar Sora staarde ergens naar en was zo te zien diep in gedachten. Luna liet haar maar even, ze had het zelf ook wel eens. "De reden dat ik hier ben, is precies dezelfde" ging Sora niet veel later verder, en ze glimlachte breed. Dat was best toevallig, vond Luna en ze glimlachte terug. Sora zuchtte even, en Luna was aan het bedenken waar ze nu over konden praten of wat ze zouden doen. Dit had ze nou altijd; telkens als ze een vriendelijke Pokémon tegenkwam werden dezelfde vragen gesteld en daarna was ze stil. Erg spontaan en origineel was ze dus niet, dacht de Vulpix. Plots merkte Luna op dat niet alleen zij en Sora stil waren, maar de wind waaide niet meer en het hele bos was stil. Luna voelde zich niet op haar gemak in de stilte dus vroeg ze het maar aan Sora. "Wat wil je doen?" vroeg ze. Ze glimlachte onzeker naar Sora en hoopte dat zij wat wist.

"Wat wil je doen?" hoorde ze Luna vragen. Sora keek even op, ze had eigenlijk geen idee wat te doen... Terwijl ze nadacht besloot de wind weer even met haar vacht te spelen. Het kietelde even, maar lachen erom deed ze niet. De wind leek algauw genoeg te hebben ervan, wat eigenlijk geen probleem was. De Growlithe keek even naar de lucht, en zag dat wat vliegsoorten overvlogen. Het was duidelijk de tijd van het jaar voor hun om naar een warmere plek te vliegen, maar toch vroeg Sora zich af waar ze eigenlijk heen gingen. Gingen ze naar een warmer deel van PokéRPG, of gingen ze naar een andere plek? Zuchtend keek ze naar de grond. Verderop speelde de wind wat met de blaadjes die op de grond lagen. Het draaide rond, als een soort mini-tornado. Het zag er wel grappig uit, waardoor Sora wat grinnikte. Sora snoof. Normaal kon ze niks bedenken als het moest, het viel haar gewoon spontaan te binnen. Ze keek naar Luna en hield haar kop wat scheef, op een vragende manier. ''Zullen we een stukje wandelen? Misschien valt ons dan iets binnen,'' sprak ze, met een vragende blik in haar ogen. Misschien zouden ze naar een warmere plek kunnen gaan, zoals de vliegsoorten dat deden. Dat had ze natuurlijk liever dan hier zitten en vervelen. Dan zou ze misschien wat kunnen relaxen, ontspannen. Net zoals de mensen dat doen in de zo geheette SPA's. Sora stond op en keek Luna opnieuw vragend aan, om te zien of ze haar wel wilde volgen.

De Vulpix en Growlithe waren nu al een tijdje stil. Luna wierp even een blik naar Sora en zag dat ze omhoog naar de vliegpokémon keek. Zou Sora graag willen vliegen? bedacht Luna bij zichzelf, Of zou ze graag naar een warm land willen? Zelf vond Luna het wel fijn op deze plek, en ze reisde dan ook liever niet erg veel rond. Het voordeel was dat je veel vrienden kon maken, en veel meer plekken zou zien, maar het nadee was dat je die vrienden ook weer moest verlaten als je verder wilde. En je kon natuurlijk nooit een heel bestaan opbouwen. "Zullen we een stukje wandelen? Misschien valt ons dan iets binnen" vroeg Sora plots terwijl ze Luna aankeek. Luna knikte, ze had wel zin om te wandelen. Sora stond op en keek achterom of Luna wel volgde. De Vulpix was al opgestaan en kwam naar Sora toegelopen. Samen liepen ze verder. Luna wierp een blik omhoog en zag dat de bladeren een haag boven hen maakte. Veel bladeren waren al gekleurd, maar dat zag er wel mooi uit, vond Luna. Rechts van Luna lag, naast het pad waar ze op liepen, een klein meertje. Er dwarrelde een blaadje naar beneden en viel op het meer. Deze herfst was best betoverend, vond Luna. De rode Vulpix keek naar Sora en glimlachte. Vervolgens keek ze naar het eind van het pad, maar ze kon niet zien waar het eindigde.

Sora liep rustig verder toen ze merkte dat Luna achter haar aan kwam. Zodra Luna ongeveer naast haar was begon ze weer te lopen. De Growlithe sloot haar ogen even en ademde frisse lucht naar binnen. Het enige dat nu te horen was was het geruis van de wind tussen de bomen door. Sora kreeg het gevoel dat ze elk moment in slaap kon vallen, onder het lopen, dus opende ze vlug haar ogen weer. Ze zuchtte, waarna ze Luna aankeek. Deze glimlachtte naar haar, dus ze glimlachtte automatisch terug. Vervolgens richtte Sora haar blik weer naar voor, nadenkend over iets wat ze konden doen. Helaas kon ze niks bedenken. Maarja, keuzes maken en bedenken was ook moeilijk. Vooral het eerste ging haar nooit gemakkelijk af. Vooral vroeger niet. Toen moest ze zien hoe ze het maar deed, maar ze nam altijd de verkeerde keuze. Het verkeerde pad. Gelukkig was ze niet kwaad in de zin. Ze heeft het altijd fijn gevonden met andere pokémon om te gaan, dus wat dat betreft was ze nog wel sociaal. Sora keek verbaasd naar Luna. Iedreen was toch sociaal? Zolang je maar goed omging met je medepokémon. Ze liet even haar zwarte ogen glijden over de bomen. Verscheidene aappokémon vermaakte zich hiermee, voornamelijk Aipom. Sora heeft hun staarten altijd al raar gevonden. Waarom een hand als staart? Waren vier poten niet genoeg? Betreurd keek ze naar haar eigen staart. Alhoewel, het was wel handig om een vijfde poot erbij te hebben, haar staart had helemaal geen nut, 't was alleen maar voor de sier. Vervolgens staarde Sora naar Luna's staart. Deze had vele staarten en als ze ze goed had geteld, telde ze er negen. Misschien hadden deze ook niet echt ut, maar het was in ieder geval mooier dan die van haar. Vlug schudde ze haar hoofd, ze raakte veel te snel afgeleid, ze moest nog iets bedenken. Opnieuw kon ze maar voor even nadenken, voordat haar blik weer viel op andere pokémon. Deze waren een gevecht aan het houden, maar het zag er niet vijandelijk uit, eerder vriendschappelijk. Zou het een training zijn? Peinzend staarde ze naar de twee pokémon. Eigenlijk was het niet slecht om af en toe eens te trainen, al is het maar om jezelf te kunnen beschermen. Eigenlijk had zij wel een doel dat te maken had met trainen. Ze wilde namelijk een evolutie ondergaan, maar had eigenlijk nooit de tijd genomen daaraan te werken. Achja, als de tijd daar was zou het gebeuren, vond zij. ''Luna, wil jij eigenlijk evolueren, of ben je tevreden met hoe je bent?'' floepte ze er opeens uit. Eigenlijk was dat beter, om alleen maar te lopen zonder te praten was ook niks. Als Luna zou zeggen dat ze wilde evolueren, zou Sora dan vragen om samen te trainen? Nadenkend staarde ze de Vulpix aan. Was ze eigenlijk wel het type dat weleens wilde trainen?

[Ik had opeens weer wat inspi xD
En ja, mijn vakantie was top, maar die was volgens mij afgelopen voordat jij hem had, tenzij jij twee weken hebt gehad]

Samen liepen de Growlithe en de Vulpix verder. Onder het lopen hoorde Luna ineens wat geluid boven haar hoofd en ze keek omhoog. Ook Sora had het gehoord, en ook zij keek naar de bomen. Plots zag Luna een geel handje tussen de bladeren uitsteken, en daaruit kon ze opmerken dat er Aipom's in de bomen zaten. Ze moest even grinniken, en ze keek naar Sora. Die keek betreurd naar haar eigen staart. Luna vroeg zich af of Sora niet tevreden was met haar staart. De Vulpix keek naar Sora's staart, maar zij vond hem wel mooi. Ze voelde dat de Growlithe naar haar staart keek, en ze bloosde heel even. Zelf vond ze haar staart niet zo mooi, alleen maar onhandig; het waren er tenslotte zes, maar als ze evolueerde zou ze er negen krijgen! Alhoewel.. als ze zich niet vergiste hadden die staarten krachten ofzo. Nou ja, dat geloofde de mensen, maar Luna wist niet of ze het moest geloven. Wat dachten ze ook alweer over die staarten? Volgens mij was het iets met dat wie een Ninetales slecht behandelde, vervloekt werd? dacht ze. "Luna, wil jij eigenlijk evolueren, of ben je tevreden met hoe je bent?" vroeg Sora opeens. Luna keek haar aan, "Mhm.. dat weet ik niet zo goed" zei ze eerlijk. "Ik wil wel evolueren, want dan ben ik sterker, maar ik ben ook blij met hoe ik nu ben" vertelde ze Sora nadat ze even had nagedacht. Als Sora zou evolueren zou ze een Arcanine worden, die zijn erg groot, en misschien wilde Sora dat liever niet? Ze besloot het gewoon maar te vragen; "En jij? Wil jij graag evolueren?".

"Mhm.. dat weet ik niet zo goed. Ik wil wel evolueren, want dan ben ik sterker, maar ik ben ook blij met hoe ik nu ben." Sora dacht even na. Als Luna zou evolueren, zou ze een Ninetales worden. Die had maar liefst negen staarten, en bevatte een legende, volgens de mens. Sora geloofde niet in legendes, dat waren fabeltjes. En als het bewezen was was het opeens geen legende meer. Droog staarde ze voor zich uit, maar Luna had haar uit haar gedachten weten te halen. "En jij? Wil jij graag evolueren?" Verbaasd keek ze Luna even aan, maar het was wel eerlijk genoeg dat zij nu antwoordt gaf. ''Mij maakt het niet zo heel veel uit, als het gebeurt dan gebeurt het. Tuurlijk, ik zou sterker worden, maar daar heb ik geen interesse in, ik heb liever vrienden dan kracht.'' Opnieuw had ze er geen erg in dat ze weer gesproken had. Maar het was wel waar, Sora had liever dat ze omringd werd door vrienden. Wat had je aan kracht als je niemand had om dat mee te delen? Nee, dat was niets voor haar. Ze heeft zelf al hoe gevoled hoe eenzaam het is om alleen te zijn en dat wil ze niet nog een keer meemaken. En trouwens, mocht ze evolueren, dan was ze bang dat elke keer dat ze zichzelf zag ze haar ouders zag. Ook dat gevoel deed pijn, want het liet haar terugdenken aan die tijden. Even staarde ze de Vulpix weer aan. Zou Luna zich ook eenzaam voelen? Ze was per slot van rekening wees, iets wat zij -theoretisch gesproken- nu ook was. Raar, hoe je soms iemand tegen kan komen die ongeveer hetzelfde probleem had. Een glimlach verscheen op Sora's gezicht. Nu was ze dus niet de enige zonder ouders. Niet dat dat zoiets is waar je blij om moet zijn, maar, nu voelde ze zich niet meer zo eenzaam.
Sora keek verbaasd naar haar neus toen er een druppel op was gevallen. Direct erna voelde ze er nog een op haar hoofd. ''Wat krijgen we..'' mompelde ze en hief haar hoofd op, zodat ze de lucht in kon kijken. Wat vreemd, die grijze wolken had ze helemaal niet opgemerkt. Zou het te laat zijn om op zoek te gaan voor een schuilplaats? Nee, ze moest er één zien te vinden, nat worden was nu wel het laatste wat ze wilde. Fijn, nu begon het al wat harder te druppelen. ''Laten we een schuilplaats zoeken, ik heb geen zin om mijn vacht weer uren te laten drogen,'' sprak ze en keek de Vulpix kort aan. Dat wilde Luna vast ook niet, dus was het handiger om samen op zoek te gaan. Ze snoof even, maar kwam er algauw achter dat dat geen effect had. Grotten hebben geen geur, pokémon wel. Misschien dat ze via de geur van pokémon er één kon vinden? Nee, ze had geen zin in andere pokémon bij de schuilplaats. Daar kreeg je alleen maar narigheid van, dat wist ze al uit ervaring.