Het zachte getrippel van voetstapjes klonk langs de rivier. Enkele Pokémon gromden zacht bij het opmerken van dit jonge wezen, maar wanneer ze haar recht in haar ogen keken, excuseerden ze zich altijd en liepen snel weg. Ze nam het hen niet kwalijk. Ze moesten de rivier beschermen tegen indringers, en konden niet van tevoren weten wie zij was. Chiya, dochter van Akira en Shiny. En Akira was nou eenmaal Guerra’s enige echte leider, dus diende ze respect te krijgen. Ook al was ze nog zo jong; dit besef was tot haar doorgedrongen. Met trippelpasjes liep ze verder. Ze was niet van plan bij de rivier te blijven. Ze zou PokéRPG verkennen! Haar moeder had haar hiervoor toestemming gegeven. Nu haar identiteit bekend was bij de Guerra leden, liep ze geen gevaar. De Chiave leden zouden haar niks doen, wist ze.

Na een tijdje was ze eindelijk aangekomen op een groot grasveld. Ze opende haar bek en keek met grote ogen voor zich uit. Dit was.. De perfecte speelplaats! Ze zette zich af en rende de grote velden op en liet zich op haar rug vallen, waardoor haar blik op de prachtig blauwe lucht viel. Haar staart zwiepte over de grond heen en weer, terwijl ze een vrolijk kreetje slaakte en weer op vier poten ging staan. Ze keek naar de Pokémon die zich op de Velden bevonden.
Bij het zien van een Oddish zakte ze door haar voorpoten en begon ze te sluipen. Eenmaal opgemerkt door de Oddish, begon ze te rennen en sprong ze uiteindelijk op de Oddish af. Deze rende echter hard weg, waardoor ze in het niets greep en hard op de grond viel. Echter, zo jong als ze was, sprong ze vrolijk weer op alsof er niks gebeurd was. Dit was.. Leuk! Haar staart ging hard heen en weer terwijl haar blik over het grasveld gleed. Vele Pokémon waren te groot voor haar, maar toen ze een Rattata zag grijnsde ze. Die zou ze vangen! Ze gebruikte dezelfde tactiek als eerder. Ze zakte door haar voorpoten en sloop geluidloos op de Rattata af. Toen deze haar opmerkte, omdat ze op een takje ging staan, zette ze zich af en rende snel op hem af, om vervolgens omhoog te springen en hem tussen haar voorpoten te klemmen. Eigenlijk had ze geen idee wat ze verder moest doen, en liet de Rattata dus maar weer gaan.
Vrolijk begon ze rondjes te rennen. Het was haar gelukt! Het was haar echt gelukt! Ze had een Pokémon gevangen! Met haar ogen gesloten rende ze door, tot ze uiteindelijk tegen iets aanknalde, ze keek omhoog, naar degene die voor haar stond. Ze slikte. Wat nu?

De Peaceful Plains was rustig vandaag. Niet veel Pokémon waren gekomen. Ze had vandaag met een andere Glaceon afgesproken, maar zo te zien kwam die ook al niet op dagen. Naja, zij kon makkelijk zichzelf vermaken. De zon scheen in haar ogen, wat irriteerde. Ze was niet zo fan van de zon. Om zichzelf iets meer op haar gemak te stellen sproeide ze een kleine oppervlakte met ijs, waar ze op ging zitten. Ah, dat was heerlijk verfrissend. Eigenlijk had ze wel zin om een heel groot oppervlak te sproeien met ijs. Zonder toestemming te vragen of andere Pokémon aan te kijken begon ze uit het niets een groot stuk gras en net gegroeide bloemetjes te bedekken met een middelmatige plak ijs. Hierop ging ze staan en begon wat te lopen, hierdoor gleed ze al zachtjes. Ze sloot haar ogen, haar intuïtie hielp haar wel met het voelen waar het ijs ongeveer lag. Ze draaide een rondje, en nog een rondje, en nog een rondje. Het was eigenlijk best plezierig. De zon was ze inmiddels al helemaal vergeten, zo lekker koud was het ijs. En de lichtbol was net niet warm genoeg om het ijs heel snel te smelten, dus hier kon ze nog wel eventjes van genieten. Een Oddish, die blijkbaar al chagrijnig was, scheen dit niet te pikken en gromde luid, wat haar niet zoveel deed. De Oddish ging er niet op in en liep naar een andere plek. Nariko had er zoveel plezier van dat ze even vergat waar het ijs eindigde en gleed er zo vanaf, waardoor ze tegen iets aanbotste. Geschrokken opende ze haar ogen en zag een kleine en schattige Eevee, die natuurlijk veel kleiner is dan haar.

De kleine, nog jonge Eevee keek met een frons naar de lichtblauwe poten met donkere ‘sokjes’, die overliepen in een lichtblauw lichaam met een lichtblauwe kop. De donkerblauwe ogen stonden op haar gericht en ze slikte. Ze wist wat dit was. Een Glaceon. Eén van de Evoluties van de Eevee, ook wel bekend als Eeveeluties. Ze deed een stapje naar achteren en kneep haar ogen dicht. “Niets doen! Ik ben gevaarlijk!” riep ze droogjes. “Of.. Ik niet..” verbeterde ze zichzelf en ze keek met een frons naar boven. “MamaAkira en PapaShiny zijn wel gevaarlijk!” riep ze toen met een =D-gezicht uit, blij dat ze het nu wel goed zei. Ze keek naar het ijs wat achter de Glaceon lag. “Schaatsen!” riep ze uit en ze rende op het ijs af. Ze zette haar pootjes erop en begon verder te rennen. Ze gleed, door de beruchte gladheid van ijs, uit en gleed zo op haar buik verder over het ijs. Ze giechelde zachtjes. Dit voelde grappig! Helaas was het ijs wel wat te koud naar haar smaak, maar dat maakte op zich niet zo super veel uit. Ze zette haar voorpootjes weer op het ijs en probeerde op te staan. Dit mislukte, zoals velen waarschijnlijk wel verwacht hadden, waardoor ze opnieuw op haar buik landde en een stukje opzij gleed. Ze fronste, wetend dat dit niet handig was. Het duurde even voor ze een oplossing wist. Ze opende haar bek. Een klein balletje kwam voor haar bek. Een Schaduwbal; één van de moves die ze haar moeder vaak genoeg had zien doen en nu ook een beetje kon. Ze vuurde het af voor haar, waardoor ze zelf naar achteren gleed, en van het ijs af viel. Haar staart ging hard heen en weer terwijl ze opstond en giechelde. Ze nam een aanloop en sprong op het ijs, om op haar buik naar de andere kant te glijden en er daar vervolgens giechelend af te vallen. Helaas lag er een klein laagje water op het ijs, wat haar vachtje vies maakte. Met een frons keek ze Nariko aan. “Ik ben Chiya, dochter van Akira en Shiny,” zei ze met een lief grijnsje. Ze had in de Groepsgrot wel gemerkt dat haar moeder belangrijk en bekend was, dus kon het indruk maken als ze zich zo voorstelde, toch?

'Niets doen! Ik ben gevaarlijk! Of.. Ik niet..' Waarbij de Eevee een stapje achteruit deed en haar oogjes fijn dichtkneep. Hiervan kreeg Nariko een glimlachje op d'r kop. 'MamaAkira en PapaShiny zijn wel gevaarlijk!' Riep ze vervolgens blij uit. Dat deed haar weer denken aan haar oudere zus Akira. Waarschijnlijk weet de Eevee niet dat Nariko haar tante was. ''Hmm.. Sinds wanneer heeft Akira kinderen?'' Vroeg ze zichzelf zachtjes af, terwijl de kleinere Pokémon zich vermaken was op 't ijs dat door haar was gemaakt. Nariko ging rustig zitten en keek rond of er in de buurt iets van bessen waren. Verschillende kleuren hingen aan een bepaalde struik. Nog even keek ze naar de Eevee, maar die was te druk met het spelen op het ijs. Toen besloot ze om er even naartoe te lopen en er een paar op te eten. Een paar sprongetjes en ze was er. Er hingen een paar blauwe, roze, paarse en oranje. Van de oranje wist ze dat die vertrouwbaar waren, maar de rest had ze nog nooit gezien. Ze rook voorzichtig aan de blauwe, die wel erg lekker rook. Nieuwsgierig pakte ze hem met haar tandjes en nam er een hapje van. Wat heerlijk! Haar ogen schoten er wijdopen van. Ze voelde van binnen haar hartje een sprongetje maken, dit waren rare bessen! Hier wou ze nog wel een hapje van. Van lekkerheid at ze hem helemaal op en pakte er zelfs nog een. Deze twee bessen vulde gelijk al heel wat in haar buikje en ze had ontzettend zin om te gaan stuiteren, maar ze hield zich nog maar even in aangezien haar 'net ontmoette' nichtje daar nog in de buurt was. Met nog steeds wijdopen ogen keerde ze terug naar de ijsplaats. De Eevee gleed van het ijs af, met een natte vacht, en keek haar met een frons aan. 'Ik ben Chiya, dochter van Akira en Shiny,' begon ze gelijk tegen Nariko te praten. Nariko grinnikte even zachtjes en bedacht zich hoeveel kleine Eevee's ze wel niet kunnen hebben. ''Hee Chiya, aangenaam kennis te maken. Ik ben Nariko. Lijkt een beetje op Akira he? Maar ik weet niet of je moeder het al verteld heeft.. Maar ik ben haar zus. Dus voor de duidelijkheid, ik ben je tante, liefje.'' Nariko wist even niet hoe ze het anders moest brengen, maar ze kon het beter gelijk voor de boeg gooien dan ergens midden in hun band.

Langzaam en met haar neus aan de grond liep een Umbreon langs de rivier. Ze volgde een spoor, dat van haar dochter. Ze was nu al een tijdje weg, en Akira had geen zin om haar kwijt te raken. Haar neus bracht haar naar de Peaceful Plains. Daar zag ze inderdaad een jonge Eevee. Chiya, haar dochter. Bij de Eevee was een Glaceon. Akira rolde met haar ogen en sloot deze vervolgens, om te horen wat ze zeiden. De Glaceon scheen Nariko te zijn, en vertelde Chiya familie te zijn. Nu zou Akira in moeten grijpen.
Nadat Chiya zich voorgesteld had, deed Nariko hetzelfde. 'Hee Chiya, aangenaam kennis te maken,' begon de Glaceon. 'Ik ben Nariko. Lijkt een beetje op Akira he?' vroeg ze toen. Chiya schudde haar hoofd. Nee, dat leek niet op elkaar, vond ze. 'Maar ik weet niet of je moeder het al verteld heeft.. Maar ik ben haar zus. Dus voor de duidelijkheid, ik ben je tante, liefje,' zei de Glaceon, die zich voor had gesteld als Nariko, toen. Chiya fronste. Dus dit.. Wezen.. Was familie? Chiya keek haar met een ¬¬'-gezicht aan. Dit.. Wezen.. Kon nooit familie zijn van haar moeder. Ze had nog nooit van dit wezen gehoord, terwijl bijna iedereen de naam van haar moeder wel kende, en haar naam zou de geschiedenis ook ingaan. Ze hield haar kop hoog en snoof zacht. "Je liegt," zei ze geïrriteerd.
"Helaas is het waar," klonk Akira's stem toen. Ze liep op het tweetal af en keek Nariko met haar geïrriteerde blik aan. "Dit wezen is inderdaad mijn zus," zei Akira. "Maar, wees niet bang. Je zult geen gelijkenissen treffen met haar," stelde ze Chiya gerust, alleen om Nariko dwars te zitten. Vervolgens richtte ze haar blik weer op de Glaceon. "Lang niet gezien. Jammer dat dat nu wel moet. Zo te zien heb je één van mijn kinderen al ontmoet," zei ze zacht. Haar zwarte staart ging heel even zacht heen en weer, terwijl ze Nariko met haar bloedrode ogen aankeek. "Nou, wat moet je?" vroeg Akira toen met haar geïrriteerde blik.

~Slecht. Moet weg. Akira, Chiya, en dan weer Akira. ~