Het was een tamelijk rustige dag. De zon scheen, en zo nu en dan waaide er een plezant briesje. Verscheidene vlieg Pokémon vlogen rond, zoekend naar voedsel. Andere Pokémon speelden, of genoten van het goede weer. Naast een kabbelend beekje lag een jonge Cyndaquil, die de naam Katana droeg, te slapen.

Langzaam opende ze haar vuurrode oren. Waar was ze nou ook alweer? Nog slaperig stond ze op, en bestudeerde de omgeving. Oja, ze was in PokéRPG, om haar zus te zoeken. Alleen... Het was hier zo mooi! Ze had totaal geen zin om hier tijd te besteden aan het zoeken van haar zus. Er was hier vrede, wat er niet was in haar eigen land. Dat vond ze mooi. Pokémon zouden niet moeten vechten. Ze sjokte naar het beekje, en dronk wat water, goed opassend dat er geen druppels op haar kwamen. Ze veegde haar mond af, wat een licht brandend gevoel gaf, maar het kon ermee door. Ze was niet als haar broertjes en zusjes: ze ging niet huilen om elk wissewasje. Die gingen al zitten brullen als ze omvielen, wat ze opmerkelijk vaak deden. Zat er een draadje los in hun kleine hoofdjes? Ze geeuwde. Zin om er over na te denken had ze niet. Ze sjokte terug naar de plek waar ze eerst stond, en geeuwde nogmaals. In de korte tijd dat ze hier was, was er niet veel gebeurd. Op de rug van een Staraptor, een oude vriend van haar vader, was ze hier aangekomen. Mischien kon ze hier blijven. Het was immers een mooie plaats om te leven. Altijd genoeg te eten, en ze kon hier zeker weten veel nieuwe vrienden maken, als die niet bang zouden worden van het feit dat haar ogen altijd open waren. Ze rekte haarzelf uit, en liep wat fitter naar een struik met Pecha berry's. Ze plukte een goed rijpe bes van een struik, en hapte er een stukje uit. De heerlijke zoete smaak vulde gelijk haar mond. Deze bessen had ze eerder gegeten. Ze likte haar lippen af, en propte de rest in haar mond. Sap droop van haar gezicht af. Ze liep weer terug naar het beekje, en maakte haar voorpootjes nat in het water. Daarna bracht ze haar voorpootjes naar haar gezicht, en schrobde haarzelf schoon.

Rustig klonken de stappen van een Quilava langs de waterkant. Hij liep zo dicht bij de rand dat hij er zo af kon vallen, maar zijn evenwicht hield hem netjes op de rand. Hij wou er zeker van zijn dat die val op zijn hoofd geen schade had gedaan, en daarom deed hij voor zichzelf zulke kleine testjes. Zou het een bepaald deel van zijn hersenen of zijn evenwichtsorganen aangetast hebben, dan zou hij zeker al in het water gevallen zijn. Zijn concentratie op zijn passen verloor hij echter toen hij een persoon bij het water zag. Meteen deed hij voor de zekerheid een paar stappen van de kant af, en liep toen verder. Zijn ogen konden hem al gauw vertellen wat voor Pokémon daar stond. Zijn ogen werden even groot. Het was een Cyndaquil! Cyndaquils zouden heus wel vaak voorkomen, maar in de tijd dat hij hier in PokéRPG was geweest had hij volgens hem nog nooit een Cyndaquil gezien. Alleen zijn neef, een Quilava zoals hem, en zijn moeder, Nouz, die een Typhlosion was. Hij versnelde zijn pas, en bleef staan wanneer hij nog maar een paar meter afstand van Katana verwijderd was. Het was zoals hij verwachtte een zeer jonge Pokémon, en hopelijk zou ze niet van hem schrikken. Zijn blik viel op haar open ogen. Wacht.. open ogen? Normale Cyndaquils hadden toch altijd dichte ogen? Hij wist het niet zeker meer, aangezien hij vroeger hetzelfde had. Open ogen. Hij had kunnen zien, terwijl andere Cyndaquils dat niet gekund hadden. Dat maakte praten met deze Pokémon nog interessanter. ''Hallo!'' begon hij maar op een vriendelijke toon tegen de kleine Cynda. Met een vriendelijke glimlach probeerde hij een aardige indruk te maken. ''En wie ben jij, als ik vragen mag?'' vroeg hij daarna aan haar. Misschien kwam ze wel uit hetzelfde gebied als hij vandaan kwam. Wie weet..

Katana veegde haar gezichtje af, waardoor het brandende gevoel een klein beetje weg was. Waarom wou ze nou toch altijd schoon zijn? Het was niets dan narigheid om jezelf te wassen. het deed geweldig veel pijn, al helemaal als je een plens water over je heen kreeg. Gelukkig had ze dat nog nooit gekregen. ''Hallo!'' Hoorde ze opeens. Van schrik viel ze naar voren, recht het beekje in. Een pijnscheut ging door haar lichaampje heen, en deed haar rillen. Hijgend klom ze aan de kant. Ze liet haarzelf vallen, maar kwam al snel weer overeind. De pijn was maar even, gelukkig. ''En wie ben jij, als ik vragen mag?'' Hoorde ze diezelfde stem weer. Ze draaide haar kop naar de richting waar de woorden vandaan kwamen, en zag een Quilava staan. Was ze daarvan geschrokken? Gelukkig was het niet iemand met kwaad in de zin. Iemand met kwaad in de zin zou nooit zo doen. Haar vader had ooit gezegd dat het net vwas alsof zij kon voelen of iemand kwaad in de zin had, en ze geloofde wat haar vader zei. Haar vader... ''Katana, zwaard.'' Zei ze op haar altijd lieve toontje tegen de Quilava. Katana en zwaard waren twee van de weinige woorden die ze kon zeggen. Het 'zwaard' zei ze er altijd achter, omdat haar vader had verteld dat Katana zwaard betekende. ''En jij?'' Ze hield haar kop scheef, en wachtte op het antwoord van de grote Quilava.

Flut.

De Cyndaquil was van schrik in het water gevallen. Even trok Evening zijn wenkbrauw op. Zo onverwachts was hij ook niet aan komen lopen. De Cyndaquil richtte uiteindelijk haar blik op Evening en begon te spreken.''Katana, zwaard.''zei ze op een toontje zo lief, dat je er de rillingen van zou krijgen. Katana, zwaard? Wat zou ze ermee bedoelen? Katana leek duidelijk een naam, maar zwaard? Misschien was het de betekenis van haar naam. Evening vroeg zich af in welke taal dat zou zijn. Zou het Japans zijn? Het klonk wel zo. ''En jij?'' vroeg Katana aan hem, en hield haar kopje vragend scheef. Evening knipperde met zijn ogen. ''Ik?'' sprak hij op een vragende toon, en er kwam een glimlach op zijn gezicht. ''Evening.. 'avond' in het Engels, maar die betekenis wist je vast al.'' Natuurlijk vormde deze Cyndaquil geen gevaar voor hem, en om zich heen kon hij ook niks bespeuren. Langzaam ging hij neerzitten en keek de Cyndaquil met de geopende ogen aan. Hij vroeg zich af wat die kleine Cyndaquil hier deed in haar eentje, zonder ouders. Zouden haar ouders dood of weg zijn, of was ze slechts de weg kwijtgeraakt? Evening schraapte zijn keel lichtjes en begon de vraag maar te stellen. ''En wat brengt jou hier in PokéRPG?''

[Inspiratie =-0,025.a²+a A=40.]

De druppels van het water gleden nog over haar gladde vel. Fijn vond ze het niet, omdat het een licht brandend gevoel gaf. Alsof ze een gras-Pokémon was, die net geraakt was door een vuuraanval. "Ik?" Hoorde ze de stem van de Quilava. Hij had een glimlach op zijn gezicht. Glimlachen zonder aanleiding was iets wat ze nog nooit gedaan had. Zo'n vrolijk type was ze niet, na alles wat er gebeurd was. "Evening... 'avond' in het Engels, maar dat wist je vast al." Nee, dat wist ze niet. Ze kon al amper Nederlands. Hele zinnen zeggen was al moeilijk genoeg, laat staan echte gesprekken. Ze was niet zo goed in talen, terwijl haar jongste zusje dat wel was. Aandachtig keek ze naar de grote Quilava, Evening. Hij leek wel een beetje op mama. Mama was ook een Quilava, maar zij was gemeen. "En wat brengt jou hier in PokéRPG?" Hoorde ze Evening. Tranen welden op in haar ogen. "Zusjes. Morgan, Truth, Sheila. Sheila mama mee. Mama heeft papa dood, ik wegwezen. Nu ik papa's vraag doen." Zei ze, wanhopig proberend goede zinnen te maken. Een traan liep over haar wang, nu ze eraan terugdacht. Die verschrikkelijke dag... Ook gelijk de dag dat ze voor het eerst haar ogen opende. Toen had ze alleen maar de ellende van de wereld gezien. Mischien was dat ook de aanleiding van haar deprissieve karakter...

Ik moet een cursus RPG posten gaan volgen... -.-