Levy keek rond. Zijn stenen vlogen in het rond, vooral richting houndoom. Sommige stenen faalden om bij houndoom ook maar in de buurt te komen, of haar huid aan te raken, omdat ze geblokkeerd werden door de hoorns. Leby beet op zijn lip. "Fijn.." Levy keek hoe al zijn rotsblokjes een voor een weggevaagd werden door een shadowball ember en ijzer staart? (srry dat deel begrijpte ik neit zo goed). Een kleine explosie was gecreëerd, en achter de explosie kwam houndoom tevoorschijn met een trickery. "Wat is dat..?" Levy schudde zijn hoofd. Het was niet de tijd om vragen te stellen, maar om te vechten. Met volle snelheid schoot levy zich op de trickery af. "Laaast resoooooort!" Riep Levy hard. Hij hoorde niks meer om hem heen. Was de oorlog gestopt ofzo? Naja, hij ging verder. De 2 aanvallen ketsten tegen elkaar, en levy beukte tegen de trickery aan. Levy werd weggeblazen door de kracht van de aanvallen, en vloog tegen de rotswand aan. "Auw.." Zei Levy. Levy zag wat rook voor zich, en stond ongemakkelijk op.

Opeens zag hij een kirlia staan. Ze was wat aan het vertellen. Naja, levy had de helft van de uitleg toch al niet gehoord. Maar, het zag er in ieder geval serieus uit. Tenminste, levy wist niet wat hij nu moest doen. Doorgaan of stoppen? De kirlia bevool nu om de oorlog te stoppen. Levy slikte en stopte maar. Misschien was de kirlia wel heel krachtig. “Dus, Chiave..” zei ze, waarna ze hen kwaad aan keek. “Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..” zei de kirlia. Levy begreep het niet goed. Wat wou ze nou bereiken? Hij zag een riolu. Aha, dat was dus het kind van amore en riolu. Maar wat had die er mee te maken? “Laten we eens even goed kijken,” zei de kirlia toen vals en ze keek de groepen rond. “Amore, Riolu!” riep ze toen luid en ze wees naar het kind. “Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?” vroeg de kirlia toen. Levy dacht dat hij wist waar het om ging. De kirlia zou de riolu gaan vermoorden...als ze de oorlog niet stopten!? Het ging wel om een leven van een pokémon, maar toch. Levy was net midden in zijn gevecht.. Levy slikte, en keek de andere chiave leden aan.

Ruw werd Riolu in zijn aanval gestopt en tegen de grond aan gesmeten. Hij voelde hoe het gesteente over zijn huid sleet en remde zich snel met zijn handen en voeten af om verwondingen te voorkomen. Voorzichtig kwam hij overeind, zijn blik op Akira neervallend. Ze was door haar voorpoten gezakt, als een Mightyena die zijn prooi besluipt. Ze keek hem met eenzelfde blik aan als hij. Hun felrode ogen waren gevuld met haat, moordlustigheid. Zelfs Riolu had op dit moment neigingen om haar aan stukken te scheuren. De gedachte dat dit niet kon, dat ze haar klauwen op zijn zwakke plek had, maakte dit bijna onverdraaglijk.

Een enorme straal van duistere energie werd zijn kant op geschoten. Riolu kneep zijn ogen tot spleetjes, vormde een blauwe bal tussen zijn handen en schoot deze toen met volle kracht in het hart van de aanval. Een explosie volgde. De Dark pulse had de Aura sphere veroberd, maar Riolu ongedeerd gelaten.
De rook van de explosie werd gemengd met het stof dat Akira creeërde door een tweede Hidden power af te vuren. Het zicht werd compleet ontrokken, het tweetal was zo goed als verdwenen. Er werden een aantal klappen hoorbaar. Waar was Riolu? Had hij de witte golven kunnen ontwijken, of was hij ten slachtoffer gevallen? Er vormde zich een donkere vlek in de lucht, duidelijk afkomstig van een gedaante. Sierlijk landde Riolu op de grond, zijn ogen gesloten en zijn zwarte flaporen omhoog leviterend. Van de aanval had hij enkel een schram op zijn arm opgelopen. Riolu zette zich af en rende razendsnel op Akira af, de duistere schaduw waar hij zich al het hele gevecht op concentreerde en die hij nu dus ook moeiteloos kon vinden. Riolu liet zijn vuist gloeien, opende zijn ogen en sprong.

Het is onvoorstelbaar hoeveel gedachtes er door je kop kunnen gaan in een fractie van een seconde. Riolu voelde de woorden door zijn gedachtestroom vloeien. Amore, leefde ze nog? Hij kon niet kijken, kon haar niet helpen, hoe graag hij dit ook wilde. Deze oorlog.. zou het zijn einde betekenen? Zou Akira te sterk voor hem zijn? Wat zou er met Amore gebeuren als hij daar straks op de grond lag? Slap als een natgeregend blad. Hij vreesde niet voor zijn eigen leven, maar wel voor die van Amore, de Chiave leden, en zijn dochter. Hij wilde blijven leven, om het leven van hun te kunnen beschermen. Was dat.. logisch? Niet alleen leven voor jezelf, maar ook voor iemand anders.

De plotselinge aura die zijn hart bereikte zorgde voor zo’n klap dat Riolu tijdens de sprong meteen verslapte. Hij landde voor Akira op de grond, zijn ogen stonden groot. Senna.
Er werden rookbommen naar beneden gegooit, waardoor de complete kloof gevuld werd met dit verstikkende gas.
Riolu hoestte, deed een paar stappen naar achter en moest zijn arm voor zijn gezicht brengen om zijn ogen te kunnen beschermen toen de rook uiteindelijk door iemand weg werd ‘geblazen’. Tussen hem en Akira werd een gedaante zichtbaar, een gedaante in een cape die hen beval te stoppen met vechten. Ze deed haar capuchon af, maar dit was niet waarom Riolu’s hart opeens een slag leek over te slaan. Nee, zijn blik was gevallen op het wezen dat de Kirlia in haar handen had. Er vormde zich een misselijkmakend gevoel in zijn buik bij het zien van de slap liggende Riolu. ‘Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu.’ Senna.. Een overweldigende haat ontstond in zijn lichaam en zijn gevoel leek hem wel toe te schreeuwen dat hij de Kirlia moest vermoorden toen deze met haar nagel over Senna’s tere wangetje ging. ‘En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven.’
Hij wist het. Hij wist dat de Guerra met zoiets als dit zou komen. Het was hun zwakke plek, hetgene waar ze de Chiave mee konden pakken. Riolu keek Music fel aan, maar eveneens met een bange, smekende blik. Hij bad tot Arceus dat ze haar niks zouden doen. Niet Senna, niet zijn dochter.
‘Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..’ vervolgde de Kirlia, waarna ze rond begon te lopen zodat de twee groepen van elkaar gescheiden werden. Anders aanpakken in de vorm van overgeven, wist Riolu. Het was over. De Guerra had gewonnen.

Music gooide Senna op de grond. Ze bleef liggen, nog steeds verzonken in een diepe slaap. Zo diep dat haar aura zwak aanvoelde, dit was niet natuurlijk meer. Riolu liet zijn blik op haar vallen. De drang om naar haar toe te rennen was enorm. Het was alsof iemand hem in zijn greep had, in een ijzige, hardhandige greep. Hij wilde wel, maar kòn niet naar haar toe. Deed hij dit wel was zijn dochter ten dode opgeschreven.
‘Amore, Riolu!’ Riolu keek kwaad op. ‘Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?’ vroeg de Kirlia op een manier waardoor het eigenlijk geen vraag meer was. Iedereen wist het antwoord, maar het kon, mòcht gewoon niet zo zijn. ‘Wat?’ riep Evening, ’Zijn jullie niet in staat om verder te vechten? Ik had wel wat beters van jullie verwacht.’ Snel draaide Riolu zijn kop en keek hij hem aan. “Evening,” zei hij zacht, bang dat de Quilava’s woorden het einde van zijn dochter zouden betekenen. Hij wierp hem een veelbetekende blik en keerde zich toen tot Amore. Het leek wel alsof hij zich bovenaan een afgrond bevond. Zijn dochter’s leven moest gespaard worden, maar was het eerlijk tegenover de groep? Mocht hij de Chiave opofferen voor iets wat hem dierbaar was?
Riolu sloot zijn ogen. Hij wist wat hij ging doen, en Amore wist dit ook. Er werd deze avond iets opgeofferd. Het was niet de Chiave. Het was niet Senna. Maar hij.

Amore landde sierlijk op de grond en keek Shiny met haar roodoplichtende ogen aan. Wat zou de Umbreon doen? Ze richtte haar blik naar achteren, waar Akira en Riolu in hun gevecht bezig waren. Riolu stond nog, dus er was niks waar ze zich zorgen over hoefde te maken. Ze hapte naar adem en keek weer naar Shiny, wachtend op de aanvallen die zouden volgen.
Hetgeen waar ze op zou moeten letten kwam niet uit de richting van Shiny, maar van achter haar. Een gigantische rookwolk kwam en Amore moest naar adem happen en haar ogen sluiten, zodat ze zichzelf kwetsbaar opstelde. Maar, op dit moment maakte dat weinig uit; niemand kon wat zien. Het was onmogelijk. Ze voelde hoe al snel de lucht zich verplaatste en de rook verdween. Ze hoestte, om vervolgens haar ogen te openen en om zich heen te kijken.
Haar blik viel op een gedaante in een cape. Amore keek de groepen rond en gromde zacht, zakte door haar rug heen, klaar om haar groep te beschermen. Maar, toen zag ze wat dit wezen vast had. “Senna!” siste ze, haar stem zo wanhopig. Wat, of wie, was dit wezen? Wat was het van plan met haar dochter? Ze keek naar Riolu, die Senna overduidelijk al had opgemerkt. Het wezen deed zijn cape af en scheen een Kirlia te zijn. Amore gromde zacht, voelde een diepe haat voor dit onbekende wezen. Het duurde even voor ze alles om zich heen weer kon horen, en opmerkte dat de Pokémon was gaan praten. ‘Laten we eens even goed kijken,’ zei de Kirlia. ‘Amore! Riolu! Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?’ vroeg de Kirlia toen. “Nee..” siste Amore met grote ogen.

Het voelde alsof haar hart samengeknepen werd, alsof iemand haar binnenste in stukken scheurde. Hoe konden ze dit doen? Ze hoorde, vaag, hoe Evening iets zei. ‘Wat? Zijn jullie niet in staat verder te vechten? Ik had wel iets beters van jullie verwacht,’ klonk zijn stem, maar het duurde lang voor de woorden tot Amore doordrongen. Ze zag Riolu’s lippen bewegen, maar kon niet horen wat hij zei. Ze viel neer op haar knieën en keek met een lege blik voor zich uit.
Zou het waar zijn? Zou haar nu nog een dochter ontnomen worden? Was dit het? Een straf voor alle slechte dingen die ze had gedaan? Onmogelijk. Dit lag niet aan haar verleden.. Dit lag aan het heden, aan wat zij en Riolu bereikt hadden. Was het iets onmogelijks, om gewoon een goed leven te leiden? Ja. Dat was het. Absoluut.
Haar blik schoot naar Riolu. Ze voelde hoe haar ogen begonnen te prikken, hoe de tranen over haar wangen wilden lopen. Maar, ze mocht niet huilen. Nu was het niet de tijd daarvoor.
Ze keek met diezelfde doodse, lege blik voor zich uit. Er zou vanavond iets of iemand opgeofferd worden, dat was duidelijk. Wie zou het zijn? Zij, Senna of Riolu? Akira wilde haar het liefste hebben, wist Amore. Zou.. Zou zij zich dan op moeten offeren? Ze keek naar Riolu, en toen weer naar Senna. Vervolgens richtte ze haar bloedrode ogen op Force.
“NEE!” riep ze uit, haar stem zo luid, al haar gevoelens daarin duidelijk. Ze zette haar handen op de grond, waardoor ze op haar knieën en handen op de grond zat. De tranen kwamen niet, die had ze diep in haar binnenste weggestopt, in een grote rots waar ze alles wat pijn deed wegstopte. Ze kneep haar ogen dicht, waardoor de verandering daarin niet zichtbaar werd. Schokjes rolden over haar lichaam, steeds meer en meer.
Een bliksemflits was zichtbaar, bijna direct gevolgd door luid gerommel. En nog één, en nog één. Steeds meer, steeds groter, steeds dichterbij. Amore leek het echter niet op te merken. Haar hele lichaam trilde, terwijl ze een steeds groter wordende pijn voelde. Ze balde haar vuisten, waardoor haar nagels over de grond krasten. Ze vergat alles om zich heen, kon zich nog maar op één ding concentreren..

~666 woorden. ~

Een groen e schild verscheen zich voor de vogel Pokémon. Een Protect dus? Dat was een slimme zet, zo kon ze beide aanvallen toch wel tegenhouden. De Protect kon het net houden al lukte het een vonkje om door te breken. Force was eerst ontevreden tot hij merkte dat ze verlamd werd/was door de aanval. Het zou het makkelijker maken, maar zelfs nu de vogel Pokémon verlamd was zou het moeilijk zijn. Lunaria had een goeie verdediging en een goeie aanval. Hij moest een betere manier verzinnen om haar te raken. Maar wat kon hij doen? Hij keek Lunaria weer aan die net op de grond was geland. Misschien kon hij het water elektrocuteren zodat ze werd geraakt. Nee, dan was er kans dat hij Chiave leden zou raken zodat hun ook verlamd zouden raken. Dat was niet de bedoeling.

Lunaria begon weer met aanvallen. Dit keer gebruikte ze een Hypnosis aanval. Force grijnsde, hij wist hoe deze aanval geen effect zou hebben! Snel sloot hij zijn ogen zodat de aanval geen nut had. Je kon zeggen dat het dom was, je ogen sluiten. In deze tijd kon Lunaria hem makkelijk raken en dat deed ze ook. Ze veranderde haar Hypnosîs aanval in een Extrasensory aanval zodat Force werd geraakt. Hij vloog wat naar achteren om op zijn bibs in het modder te vallen. Het modder schoot de lucht in zodat zijn eerst zo mooie gele vacht nu helemaal bedenkt met bruine modder. Force stond snel weer op maar de Noctowl kwam weer zijn richting op vliegen. Snel sprong Force opzij, maar hij was al te laat. In plaats van bij zijn nek, werd hij bij zijn poot meegetroken tot zijn poot tegen de harde rotswand werd gedrukt. ‘’Aww..’’ hoorde je de Pikachu weer roepen. Hij deed zijn andere poot op de poot die tegen de muur werd gedrukt.

Hoe kon hij hier uit komen? Hij keek de Noctowl aan toen hij zich wat bedacht. Als ij nou een bliksemaanval zou doen kon ze het niet ontwijken! Hij haalde zijn andere poot van de poot die tegen de muur aan werd gedrukt af en hield de vleugel van de noctowl vast. Er verscheen een rode voltlaag om de Pikachu heen en je hoorde hem zacht grinniken. Op het moment dat hij zijn donder aanval wou afvuren hoorde je iemand stop roepen. Verbaasd keek Force op naar de gedaante in een cape. ‘Stop met vechten!’ riep ze toen. Het gedaante zette haar vape af zodat het duidelijk werd dat het een Kirlia was. Wie was dit? ‘Dit, mijn vrienden,’ begon ze luid, ‘dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu. En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier ter plekke zou sterven. Dus, Chiave… Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken. Force keek geïrriteerd naar de persoon. Wat waren Guerra leden laf. Hij had het wel vaker gehoord, maar dit.. ‘Laten we eens even goed kijken. Amore, Riolu Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?’ Hij liet zijn blik rusten op Amore. Hij zou pas stoppen met vechten als zij het zou zeggen..

Een Icy wind. Taresh fronste. Niet echt bepaald taktisch. Zonder er echt bij na te hoeven denken liet hij zijn donkere, zwarte ogen blauw oplichten en zorgde hij ervoor dat de windvlagen zijn lichaam niet raakte. De Thunderbolt die volgde was echter wel iets waar hij zich druk over moest maken. De eerste kon hij neerslaan met een Fury swipes, maar de tweede kwam vanuit zo'n andere hoek dat hij die niet kon tegenhouden. De bal knalde tegen zijn lichaam op en liet de elektriciteit met schokken over hem heen glijden. Hij kneep een oog dicht, zakte door zijn poot en moest toen een derde Thunderbolt ondergaan. Toch schreeuwde hij niet, en tegen de tijd dat alle elektriciteit weer was verdwenen kwam er een vreemde damp van zijn lichaam af. Kalm kwam de Golduck overeind. Niks wees erop dat hij pijn leed, al was dit wel degelijk zo. Zijn blik viel op de Shiny Gardevoir. Dat vuile kreng.. Ze dacht daar veilig te zitten. Hij grinnikte vals en creeërde met behulp van zijn gloeiende ogen een blauwe gloed rondom haar lichaam. Een psychisch net dat haar op haar plek zou houden, teleportatie zou niet werken.
Terwijl Taresh haar daar hield, liet hij water om zich heen verschijnen met behulp van een Brine. Ook deze nam een blauwe gloed aan, wat erop wees dat Taresh het water in bedwang hield. Hij sloot even zijn ogen, de concentratie verzamelend om het volgende te kunnen uitvoeren.

Met een ruk opende hij zijn ogen, spreidde hij zijn arm en liet hij het water Melodie's kant op schieten. Met nog meer armbewegingen liet hij dit water in tweeën splitten en vervolgens als een soort stromende bal om haar lichaam heen sluiten. Hierdoor verdween wel het psychische net waarin hij haar gevangen hield, maar Taresh hoopte dat de druk van het water zo groot was dat Teleportatie alsnog niet mogelijk zou zijn. Hij hief zijn hand, de snelstromende bal van water op zijn plek houdend, klaar om de Gardevoir te laten verdrinken.

Dit zou echter niet door gaan. Een plotselinge rookgordijn deed Taresh zijn concentratie doen verliezen en kwaad opkijken. Het water spatte uit elkaar en viel neer op de grond. Taresh keek om zich heen, zoeken naar de bron van het rookgordijn. Hij viel deze echter niet aan toen hij het had gevonden. In plaats hiervan verscheen er een grijns op zijn gezicht, het plan van Music doorhebbend. Het werd tijd dat die Kirlia verscheen. Met een kille grimas liet hij zijn blik op de Chiave in het algemeen vallen, afwachtend op het moment dat deze zich zou overgeven.

Haar Icy Wind leek hem niet te raken en de blauwe gloed in zijn ogen zeiden haar waarom. Melodie fronste even, ze had het altijd moeilijk gevonden om tegen een andere pokémon met psygische krachten te vechten. Tot haar grote genoegen, zo merkte ze geschrokken op, raakten een paar van haar Thunderbolts. Zat hier zou serieus van te genieten? Het verwonden van een levend wezen? Onschuldig kon ze hem niet noemen, ze zag de moordlust in zijn kille, vastberaden ogen en zijn bewegingen toonden hoezeer hij dit vechten gewend was. Melodie beet op haar lip. Ondanks dit alles kon ze haar daden niet rechtvaardigen. De Golduck leek hier echter niet over in te zitten.

Een blauwe gloed omlijste haar lichaam. Melodie schrok op en wilde haar handen uitstrekken om een aanval voor te bereiden, maar de Psygic hield haar op haar plek. Ze wilde teleporteren, maar ook dit werd gestopt door de Psygic. Angst kroop in omhoog, omhulde haar hard en maakte haar ademhaling jachtig. Taresh Stond daar bewegingsloos, water zweefde om hem heen, alles leek stil te staan, alsof ze in een serene luchtbel zaten. Dit was echter schijn. Alles was schijn. Taresh opende zijn ogen en schoot het water en de Psygic op haar af. Ze voelde dat haar lichaam weer deed wat ze wilde, maar alsnog was ze verstijft. Het water kwam haar kant op, ze gilde, sloeg haar armen voor haar gezicht en wachtte op de enorme kracht van het water.

Dit bleef echter uit. Ze hoorde het gebulder wel, hoorde het op de rotsen achter haar kletteren en voelde de druk, maar ze was niet nat. Langzaam opende ze haar ogen en zag het water angstaanjagend dichtbij, gesleten door een onzichtbare barrière. Ze had haar Protect opgeroepen. Nu ze zich dit realiseerde moest moeite gaan doen om het in stand te houden. Haar armen begonnen te trillen en het water kwam wat dichterbij. Plots brak het door haar schild. Melodie gilde, voelde het water op haar drukken, maar dit was slechts het staartje van de aanval. De Gardevoir stond op en schudde zich uit. Haar blik was op de Golduck gericht, alleen keek hij niet naar haar.

De Canyon was plotseling gevuld met rook, maar vanaf haar positie zag ze een kleine gedaante, gehuld in een cape, naar beneden springen. Ze had iets vast, een blauw met zwarte pokémon. De gedaante verdween in de rook, die kort daarop wegdreef. “Stop, stop met vechten!” riep een wel erg bekende stem luid door de kloof. Melodie balde haar vuisten en ze merkte dat ze trilde. Hoe dúrfde Music zich hier te tonen? De Kirlia begon te spreken en Melodie voelde haar ogen groot worden. Had ze.. de dochter van Amore en Riolu? Melodie voelde zich slap worden en een vaag, hard besef drong tot haar door. Het was voorbij.

De Shiny Gardevoir sloot haar ogen en in een flits was ze verdwenen. In diezelfde seconde verscheen ze beneden aan de kloof, aan de kant van de Chiave, waar de groep zich min of meer verzamelde. Ze opende haar oranje ogen en zond Music een haatvolle blik. Achterbaks klein kreng. Schoot door haar hoofd, waarna ze even van zichzelf schrok. Sinds wanneer had ze zulke gedachten? “Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?” Vroeg haar duivelse zusje luid, de vraag echode door de Cayon en vulde haar wezen. Alle moeite was voor niks geweest. Het was voorbij..

“NEE!” riep Amore, haar kreet sneed door haar ziel en ze emoties die Amore ervoer knalde zo hard door haar heen dat Melodie gekweld haar ogen sloot en haar aura volledig terug trok. Zwak, ja dat was het, maar ze kon het niet aan. De gevoelens waren te heftig, te pijnlijk. Ze keek op, haar blik gericht op de Pikachu. Amore zat nu op handen en knieën en er was iets vreemds aan haar. Melodie liet haar blik inspecterend over haar leidster gaan en zag de rode vonken. Plotseling wist ze het. En ze moest iets doen!

Melodie schoot haar aura weer naar buiten, omhulde elk Chiave lid wat verder dan vier meter van haar verwijderd was met haar Psygic en trok ze naar haar toe. Toen gooide ze haar Protect omhoog, dikker en sterker dan ze hem ooit had opgeroepen. Ze moest iedereen beschermen.

~Je mag zelf bepalen of je wordt omvat door de Psygic of dat je al dichtbij genoeg staat~

De antwoorden van de aap waren standaard, dat hij nog maar net begonnen was. Rowan snoof minachtend. O ja? Waarom was de Monferno dan al gewond en had hij nog geen schrammetje? Hij was gewoon zwak. Rowan vuurde zijn aanvallen af, die de Monferno opnieuw frontaal stopte. Niet slim, want daar was het veel te krachtig voor. Rowan grijnsde vals toen de aap achterover geslingerd werd door de explosie die hij zelf veroorzaakt had. Rowan knipperde even met zijn ogen en schudde het water uit zijn manen. De regen was vervelend, maar maakten zijn aanvallen alleen maar effectiever. De Monferno had echter een groot nadeel onder deze omstandigheden. De Shock Wave combinatie kon hij niet ontwijken, dus ging het Chiave lid ook hier frontaal op in met een Flame Wheel. Rowan zuchtte even en zwiepte verveeld met zijn staart. Verdraaid, had hij geen betere gevechtspartner kunnen kiezen? Deze aap matte zichzelf gewoon af, hij hoefde niks te doen!

De Monferno brulde, zijn armen gespreid. Rowan vroeg zich even af of de Monferno misschien op zijn borst ging trommelen, alsof hij King Kong was. Hij grijnsde vermakelijk bij dit idee. Eindelijk viel de pokémon aan. Een Flamethower kwam zijn kant op, Rowan spande zijn spieren en schoot opzij. Hij had verwacht dat de Monferno hem zou volgen, dat de vlammenzee achter hem aan zou komen, maar dit gebeurde niet. Enigszins verbaasd keek Rowan op en zag dat de pokémon gloeide. Met smalle ogen en een halve grijns op zijn gezicht bekeek hij de evolutie. Zou het misschien toch nog interessant worden? De Infernape riep iets in vreugde, maar het lachen zou hem wel vergaan. Rowan gromde, liet de vonken over zijn lichaam rollen, en…

Rook verscheen uit het niets, vulde de Canyon en ontnam zijn zich. Rowan grauwde boos en keek om zich heen. Had iemand een Smokescreen gebruikt? Waarom? Nu kon hij die stomme aap niet vinden! Net zo plotseling als de rook verschenen was, verdween het ook en daar stond Music. Ze had Senna in haar handen en riep iedereen een halt toe. Rowan gromde zachtjes. Wie had haar daar toestemming voor gegeven? Had Akira dit bedacht? Opnieuw achter zijn rug om? Hij moest toegeven dat het een slimme zet was, maar het ergerde hem mateloos dat hij er niet over geïnformeerd was. De Luxray wierp nog een laatste, hatelijke blik op de Infernape en liep toen langzaam naar de groep toe. Zijn ogen zichten Houndoom, zonden aar een vragende, gerustellende blik en liep toen naar Akira. Hij was haar rechterhand, dus daar hoorde hij zich ook te bevinden.

Hij zag de ontgoocheling aan de kant van de Chiave, maar ook de onbegrijpende blikken van sommige Guerra leden. Natuurlijk, niet iedereen kende Music, of wist wie Senna was, maar ze hadden allen door dat het in hun voordeel werkte. Rowan keek afwachtend naar de groep. Amore was in wanhoop neer gevallen. Het was voorbij.

Het waren nier haar rode ogen, niet de vonken, maar haar emoties die mij de neiging gaven om in te storten. Ik voelde hoe mijn ogen zich wilde sluiten, hoe alles zich wilde afkeren van de rest, maar deed het niet.
Mijn oren pikte het geluid op van de steeds luider wordende donder. Ik keek naar het schokkende lichaam van Amore. Er drong een besef tot me door, een besef dat alle plannen wijzigde. Ik balde mijn vuisten en keek bang om me heen. Nee, ik kon niet..
Gelukkig was Melodie daar om de groep te beschermen. Ik keek haar aan en knikte, wetend dat het tijd was.

Het is vreemd hoe je lichaam zo kan protesteren tegen je wil. Hoe bang het kan zijn voor datgene wat je van plan bent. Toch is het die wil die uiteindelijk overwint. Ik beval mijn poten zich af te zetten, zo krachtig dat ze automatisch een wit licht afstootte. Ik had nog maar één doel voor mijn ogen. Ik rende naar voren, naar mijn dochter.

Razendsnel pakte Riolu Senna beet en legde hij zijn handpalm op de borst van Music, dè centrale plek van het lichaam. Hij liet een enorme hoeveelheid kracht naar die handpalm vloeien en probeerde met een Force palm Music naar achter te schieten. Vervolgens tilde hij zijn dochter op en sprong hij de lucht in. Een enorme pijnscheut in zijn rug weerhield hem er echter van om veilig op zijn poten te kunnen landen.

Het was Taresh. Zodra hij had doorgekregen wat Riolu van plan was, was hij naar voren geschoten en had hij zijn klauw in zijn rug gepland. Snel trok hij zijn nagels naar beneden, waardoor de wond alleen maar verder open scheurde. Riolu vetrok zijn gezicht. De pijn was zo hevig dat zijn lichaam niet eens meer de kracht kon verzamelen om te schreeuwen. Hij verslapte, liet Senna uit zijn armen vallen en klapte vervolgens naast haar neer op de grond.

De wereld draaide om mij heen en bij elke hartslag leek mijn beeld zwart te worden. Ik hapte naar lucht en had niet door dat mijn lichaam zich samentrok van de pijn. Er stroomde een warme vloeistof uit mijn rug, de grond onder mij kleurde rood. Ik sloot mijn ogen, toch wist ik dat er een enorme donder uit de lucht ontsnapte. Met mijn laatste beetje kracht wist ik mijn schokkende arm te strekken, Senna's hand beet te pakken en een Protect om ons heen te sluiten.

Evening schreeuwde wat maar Douza luisterde niet. Hij sloot zijn ogen en beet op zijn lip, van schaamte. Hij was bang, waarvoor?Zijn ogen bleven gesloten maar een vreemde kracht trok aan hem en hij voelde voor kort de grond niet meer. Hij opende traag zijn ogen en zag dat er een Protect om alle Chiave leden kwam. Teleurgesteld keek hij naar Melodie. " Nee.."sprak hij zacht terwijl zijn ogen vochtig werden. Hij kneep zijn ogen weer dicht om de tranen niet te laten zien. Nogmaals opende hij ze weer en zag hij Riolu een Force Palm tegen Music doen. Maar een Golduck schoot achter hem aan en boorde zijn scherpe klauwen in het lichaam van Riolu. Druppels bloed vlogen er door de lucht en een Protect bedekten Riolu en Senna.
Douza bewoog zijn kop wat en zag Amore op haar knieen zitten. Ze hadden geen keus. Iets in hem werd woedend en allemaal schokken gingen langs hem heen. De schokken werden sterker terwijl hij recht naar Riolu keek. " Nee" sprak hij nogmaals maar wat harder. Hij kwam helemaal overeind en spande zijn spieren aan. Loerend keek hij naar de Protect dat om hen heen zat. Een laag volt kwam om hem heen terwijl hij zijn lichaam tegen de Protect op botste. Hij wou Riolu beschermen en redden. Douza draaide zich om en keek kwaad naar Melodie. Ze moesten niet aan hun zelf denken, maar aan hun leiders vooral. Maar de woede dat diep in hem zat kwam enkel tot uitbarsting als er iets met zijn vrienden gebeurde. Ook werd zijn woede groter doordat niemand iets leek te doen. Tenminste zo leek het wel voor hem.
Douza schoot een Thundershock naar de wand van de Protect en beukte een paar keer tegen de wand. Hij wilde, nee...moest eruit. Maar niet enkel hij maar de rest moest Riolu helpen. Na elke beuk dat hij tegen de Protect gaf keek hij achterom naar de rest. De pijn dat hij van het gevecht en al die beuken had gekregen voelde hij niet meer door zijn woede, waardoor hij steeds bleef aanvallen. Hij opende zijn bek en deed zijn Swift maar de sterren kwamen niet door de Protect heen. Een vlaag van vermoeidheid ging toen door hem heen waarna hij vermoeid op de grond viel, met zijn poten die langs zijn lichaam zaten. "Riolu moet worden gered.." bracht hij nog moeilijk uit waarna hij zijn kop op de grond rustte. Hierbij sloot hij half zijn ogen en kwam er een zucht uit zijn bek. Hij kon niks doen, dat besef, was wel het ergste....

De regen ruiste met een flinke hoeveelheid naar beneden en ketste op de grond, om hier een stukje omhoog te vliegen maar uiteindelijk weer op de grond neer te komen. Vele diepe plassen hadden zich hierdoor in de Canyon gevormd. Bliksemflitsen verlichtten de Canyon bijna de hele tijd, aangezien ze zo snel achter elkaar kwamen. Er was geen geluid meer hoorbaar behalve het gerommel wat de donderslagen met zich meebrachten. Iedereen wist dat er nu iets aan kwam, maar niet veel wisten precies wat. Enkel die Pokémon die dit al een keer hadden meegemaakt, konden dit verwachten.

Wetend dat de kracht ervoor in haar lichaam zat, probeerde ze het met alle macht tegen te gaan. Als het zou gebeuren, zou ze iedereen pijn doen. Niet alleen Akira, Shiny, en hun zooitje.. Maar ook Riolu, Force, Senna.. Wie zouden er dan nog overblijven? Ze kon dat risico niet nemen.
Een traan ging over haar wang en viel op de grond, maar het viel niet op; haar hele vacht droop al door de oneindige regen. Ze had, na al die jaren, de kracht diep binnen in haar gevonden, de kracht die ze eerder zou willen hebben, die misschien het verschil had kunnen maken in de vorige oorlog.
De gevoelens door haar heen stroomden zorgden ervoor dat de kracht alleen maar groter en groter werd. Wanhoop, verdriet, woede, haat, onrust.. Alles ging door elkaar heen, wat er voor zorgde dat het voor haar moeilijk.. Nee, bijna onmogelijk was om zich op die kracht te richten, die ze kosten wat kost moest onderdrukken.
De pijn die het met zich meebracht zorgde ervoor dat ze de schade die Shiny aan had gericht niet meer kon voelen. Ze zou dat met plezier vele keren achter elkaar aan ondergaan, in plaats van dit ook nog maar één keer mee te maken. De enige manier waarop het over kon gaan, was het te onderdrukken of het los te laten. Het los laten was geen goede optie, aangezien er meer Pokémon waren. Dus, moest ze het onderdrukken. Iets anders kon ze niet, toch?
Bovendien was de kracht het enige waar ze zichzelf aan vast kon houden. De kracht, het gevoel dat ze nog leefde. Als het weg zou gaan, had ze niks meer om zich aan vast te houden, en ze wist niet of ze dan nog bij bewustzijn kon blijven. Het was namelijk niet alleen pijn, het bracht een geweldige hoeveelheid energie met zich mee. Ze mocht het niet laten gaan..
Het zou gelukt zijn, als die volgende gebeurtenis nooit had plaatsgevonden.

Zoals bekend, trekt de staart van een Pikachu elektriciteit aan. Hoe had ze kunnen vergeten dat met haar Voltlevel op dit moment, de bliksemschichten haar met rust zouden laten? Het was meer dan logisch. De schokken schoten van alle kanten haar lichaam af, tot een grote donder vanuit de hemel op haar neerstreek. Een explosie volgde, wat iedereen verblindde met een felrood licht, en alles werd zwart voor Amore’s ogen.
Ze had gefaald, had het niet tegen weten te houden. Het spijt me..

Flut, moet eten. De gehele Chiave + Music/Akira/Rowan zijn door een protect beschermd. De rest is dus zo'n beetje uitgeschakeld. Bedankt voor de medewerking. Ga nu geen vreemde dingen uithalen zonder de Toest. van Amore/Akira & Riolu. ~

“Evening,”klonk de zachte stem van Riolu. Meteen hield Evening zijn mond en keek Riolu aan. Die blik, hij wist meteen dat hij iets slechts had gedaan. Wat als de Guerra door deze opmerking boos werd, en ze Senna zouden vermoorden zonder eerst te onderhandelen met de Chiave?. ‘’S.sorry Riolu..’’ zei hij met diepe spijt, en nam een paar stappen achterwaarts. Hij sloot geërgerd zijn ogen en zuchtte luid. Aan hem hadden ze toch niks, nooit hadden ze iets aan hem gehad. Geschrokken keek hij op toen hij een hartverscheurende kreet hoorde, afkomstig van Amore. “NEE!” schreeuwde de leider van de Chiave onmachtig.

Evening fronste. Nog nooit had hij de leider zo gezien. Altijd had ze haar streng, serieus en trots gezien, maar zonder al te veel plaats voor emotie. Maar nu bleek het wel anders te zijn. Amore zat nu op de grond, op haar knieën en haar voorpoten die haar ondersteunden . Schokjes liepen over haar lichaam heen. Evening wist niet wat te doen, wat er zou gebeuren. Wat was de volgende stap van Amore en Riolu? Evening zag daarna niet meer wat er met Amore gebeurde. Zijn blik viel op de vele lichtflitsen. Vele donders kwamen naar beneden, en steeds dichterbij de Pokémon..

Melodie, de shiny Gardevoir die bij hen hoorde, deed een Psygic en trok leden naar haar toe. Evening stond echter niet in haar reikveld. Ze deed een protect om zichzelf en de Chiave leden heen. Evening keek er wat ongelovig naar. De protect moest zo gehouden blijven om flitsen te weren, dus hij kon er niet meer in. Een gevoel van paniek drong zijn borstkas binnen. Hij keek om zich heen. Het geluid van neerkomende elektrische ladingen werd nu oorverdovend, en het licht deed pijn aan zijn ogen. Evening hoestte luid, ging door zijn poten om energie te sparen en met de energie die hij over had maakte hij een kleine protect om zichzelf heen. Riolu rende richting Music en Senna, en wist met zijn krachten zijn dochter te pakken te krijgen.

Maar Taresh bezorgde een enorme tegenval. Door zijn toedoen was er nu een enorme wond ontstaan op Riolu’s rug, en er een grote lading bloed een plas om hem heen vormde. Evening kneep bang en verward zijn ogen strak dicht. Riolu.. nee.. hij kon niet dood gaan, en Amore ook niet. Dat kon niet, dat mocht niet.. Gelukkig slaagde hij er nog in om een Protect om zichzelf en zijn dochter heen te krijgen, want de volgende gebeurtenissen zouden alle Pokémon die dat niet hadden uitschakelen. Amore haar staart trok steeds meer elektriciteit aan. Grote schokken gingen alle kanten op, en het zag er verschrikkelijk uit.

Uiteindelijk resulteerde dit in een enorme explosie, gevolgd door een felrood licht die zo verschrikkelijk intens was dat Evening zijn ogen aanvoelden alsof ze aan het verbranden waren. Hij wou blijven kijken, hoe het verder ging met amore, Riolu en de groep, maar geforceerd kneep hij zijn ogen dicht. Zijn protect hield ze grootste deel van de klap tegen, maar Evening kon hem niet lang genoeg aanhouden, en zijn blauwe schild klapte uiteen. De enorme kracht van de klap gooide hem een tiental meters verder weg. Zijn kop klapte tegen de keiharde grond aan en zijn lichaam verslapte als bij een dier dat doodgeschoten werd. Verslagen bleef hij op de grond liggen.

Een rookbom werd naar beneden gegooid, recht voor de neus van Akira. Deze gromde luid en snoof. Ze kneep haar ogen dicht en liet haar oren zacht heen en weer gaan. Het geluid van een bewegend wezen in de lucht klonk, maar Akira opende haar ogen niet. Het wezen landde voor haar, waardoor ze een stap naar achteren deed, de neiging om haar ogen te openen weerstaand.
Toen de rook verdwenen was, hoestte Akira even, om vervolgens haar ogen te openen. Voor haar stond een gecapete Pokémon. ‘Stop! Stop met vechten!’ Ze deed haar capuchon af. Music, wist Akira. Music was vroeg. Eigenlijk had Akira haar niet eens meer verwacht. Maar, Akira wist dat Music wel wist wat ze deed. Een valse grijns gleed op haar zwarte kop. ‘Dit, mijn vrienden.. Dit, ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden voor ons..’ begon Music, waarna Akira’s grijns nog breder werd. ‘Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu.’ Music maakte een kras op Senna’s wang. ‘En, och.. Het zou toch zielig zijn als ze hier zou sterven.’ Vervolgens keek de Kirlia naar de Chiave. ‘Dus, Chiave.. Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken,’ zei ze. ‘Laten we eens kijken.. Amore! Riolu! Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?’ vroeg Music. Akira glimlachte. Dit was weer een perfecte actie van Music, zoals vaker.
De Quilava aan de kant van de Chiave maakte een opmerking, maar Akira negeerde het. Riolu sloot zijn ogen, en Akira ging met haar nagels over de harde grond. Als alles nu goed ging, zou de Chiave zich overgeven en zou de Guerra alles overnemen. ‘NEE!’ klonk Amore’s stem toen, vol wanhoop. Akira’s staart ging zacht heen en weer bij het zien van de gecrashte Amore. Oh, zo’n fijn beeld.

Toen zag Akira het. De schokken, het trillen. Ze keek Music aan. Vervolgens keek ze met haar grote bloedrode ogen naar de Chiave. Blijkbaar hadden die het ook door. Nee, dacht Akira, dit kan niet! De Gardevoir aan de kant van de Chiave trok de leden haar kant op en trok een beschermend veld om hen heen. Riolu sprong vooruit en pakte Senna. Ook duwde hij Music naar voren, waardoor die voor Akira terecht kwam. Akira keek achterom. Rowan was bij haar en Music gaan staan, en Akira’s ogen werden steeds groter. “Nee..” siste ze zacht en ze schudde haar hoofd zacht heen en weer.
Een donder streek neer en Akira deed automatisch een stap naar achteren en dook op de grond. De grond trilde ontzettend hard. Het voelde alsof de grond in stukken zou barsten, even als haar botten. Maar, dat was nog niet het angstaanjagende. Een rode bal ontstond om Amore en leek steeds groter te worden. Het verblindde Akira compleet. Een Protect schoot om haar, Rowan en Music heen.
Maar, die kwam niet. Verbaasd opende ze haar ogen. Ze had zo dichtbij gestaan.. De klap had hen allang moeten raken. Hoe kwam het..? Toen zag ze de andere Protect, die de Protect van haar omhulde. Zij was sterker dan Music, maar de psychische krachten van Music waren beter, even als haar verdediging. Akira slaakte een diepe zucht. Ze waren nog ongedeerd.
Dit was waarschijnlijk de enige kans die ze keek. Ze keek om zich heen, naar alle schade die de explosie veroorzaakt had. Ze keek Music aan, en sprong toen..

Ze landde boven op Amore, die verwoedt haar ogen opende. Met een flinke stoot wist ze Amore naar achteren te meppen, zodat deze op haar rug landde. Vervolgens zette ze zich af en met haar rechter voorpoot kwam boven op Amore terecht. Ze zette haar nagels uit, waardoor deze in de gele vacht van de kleine Pikachu terecht kwamen. Een valse grijns kwam op haar gezicht. Ze trok haar nagels snel schuin naar beneden, waardoor er diepe sneeën in Amore’s vacht te zien waren, waar het bloed met niet al te kleine hoeveelheden uit stroomde. Amore kneep haar ogen pijnlijk dicht, maar had overduidelijk nog niet de kracht om terug te vechten.
Akira opende haar bek. "Dagdag," zei ze zacht. Een bal ontstond voor haar bek. Met volle kracht vuurde ze een Hyper Beam af op Amore..
Deze hield haar handen naar voren en vuurde een donder af, die Akira volop tegen haar buik aan kreeg. Met volle vaart werd ze tegen de rotswand aangegooid en viel neer op de grond. Ze kneep haar ogen pijnlijk dicht, maar opende ze al snel weer, kijkend naar de Pikachu, die moeizaam op stond. Zelf stond ze ook op en gromde ze zacht. Ze liep met snelle, grote passen op de Pikachu af, die weer neerviel. Ze tilde haar voorpoot op, om Amore nog een klap te geven. Deze schoof over de grond heen. Het water om haar heen kleurde rood, en Akira glimlachte.
Toen omhulde een rode laag elektriciteit de kleine Pikachu en werd Akira naar achteren geblazen. Ze knalde hard op de grond en schoof ver naar achteren, waardoor verschillende wonden op haar lichaam zichtbaar werden. Kleine schokjes kwamen van haar zwarte vacht. De felrode donder van Amore had zeker wat schade aangebracht, net als de elektrische aanval die ze daarna afvuurde. Met moeite zette ze zich overeind, en keek ze naar de kleine Pikachu, die op de grond lag, zonder zich nog te bewegen.. Akira voelde hoe ze weer door haar poten zakte en kneep haar ogen dicht, terwijl ze voelde hoe de regen over haar kop droop, maar ze kon haar aandacht er niet op richten. Het geluid van de regen en alle pijn leken steeds minder te worden, maar kwamen ook steeds weer terug.. Alsof ze steeds weg viel, maar toch weer terugkwam. Ze liet haar kop in het water vallen, hopend nooit meer te hoeven bewegen.

In deze post wordt gezegd wat Music & Amore doen, maar dat mag ik, en dat weten jullie xd ~

Het was gelukt, dankzij die Kirlia die die Riolu mee had genomen. Beide leiders van Chiave waren neer. Er was slechts één Chiave lid die niet inzag dat ze totaal verloren waren. De Pikachu aan de kant van Guerra stond op zijn vier poten met een duivelse grijns. Wat zouden ze gaan doen? Zichzelf opofferen en de Chiave in de steek laten, of hun dochter opofferen? Beide leiders leken niet meer in staat om verder te vechten. Kijken naar Amore gaf Comet een soort schuldgevoel, maar hij gaf er niet aan toe. Amore was de vijand, en dat wist hij maar al te goed. Hij moest zich niet schuldig voor haar voelen.

Het laatste wat Comet zag, was een enorme donderinslag op Amore. Een felle flits verblindde hem en liet hem naar zijn ogen grijpen. Een enorme soort windvlaag volgde die hem naar achter duwde, tegen een rotswand aan. Hij voelde stenen door zijn vel heen boren en tegen zijn ruggengraat aan drukken. De pijn was zo hevig dat hij gevoelloos werd. Vele vonken gleden over zijn lichaam. Hij had geen controle meer over zijn spieren en voelde dat hij het bewustzijn aan het verliezen was. Toch hield hij vol. Hij deed zijn uiterste best om wakker te blijven en zijn ogen weer te sluiten; er vloog nu allemaal zand en modder in. Hij voelde hoe het warme bloed zijn hele rug langzaam bedekte. De kracht die hem tegen de muur had gedrukt nam af en hij viel roerloos op de grond. Door zijn open ogen leek hij dood, maar dat was hij niet. Nee, hij was niet dood, maar wenste dat hij dat wel was. De pijn die zijn lichaam nu binnendrong was ondragelijk. En zijn ogen! Zijn zicht was helemaal vaag geworden door de zandkorrels die er in geschuurd hadden. Zijn zicht werd donkerder door het bloed dat uit de kleine adertjes in zijn ogen stroomde. Uiteindelijk lukte het hem weer te knipperen en de vloeistof uit zijn ogen te laten druipen. Zijn handen wist hij ook weer te bewegen. Zijn kop bonkte als nooit tevoren en hij voelde zich misselijk, oh zo misselijk. Langzaam wist hij weer overeind te kruipen. Het bloed stroomde door de regen van zijn rug naar zijn buik en de wonden op zijn rug werden zichtbaar. Het leek wel een maanlandschap, maar dan met wonden zo diep als vulkanen. Van de strepen die eens op zijn rug hadden gestaan was niks meer zichtbaar. De misselijkheid overwon zijn weerstand en hij braakte de inhoud van zijn maag op. De gore smurrie werd gelukkig vlug verdund door de regen. Hij knipperde nog een paar keer met zijn ogen om twee gedaantes met elkaar te zien vechten, vermoeddelijk Amore en Akira. Zijn ogen vielen echter al snel weer dicht. Het enige wat hij nog kon was luisteren. Hij moest zijn krachten sparen voor het geval dat..

- Klote drama-post, kan niet heel goed denken vandaag. x3 -

Vals grijnsend trok Tarsh zijn klauw weer terug, waar een grote hoeveelheid bloed op zat. Het droop via zijn nagels, over zijn hand en viel vervolgens in grote druppels neer op de grond. Hij had de Riolu goed weten te raken, met een beetje geluk was zijn zenuwstelsel nu zo verbrijzeld dat zijn leven in één klap over zou zijn. Taresh werd namelijk niet de tijd gegund om het karwei af te maken. Er was namelijk nog die verdomde Pikachu, de pikachu die een voltexplosie aan het laden was. Taresh wist hier echter niks van, hem was nog nooit iets over dit verschijnsel verteld. Dit was ook de reden waarom hij zo snel bij Riolu had kunnen zijn. De meeste hadden zich op Amore gericht, bang voor wat er komen zal, maar Taresh niet. Nee, die had meteen gemerkt dat Riolu iets van plan was en was dan ook op het juiste moment naar voren gesprongen.

Nu verkeerde de Golduck zich echter in grote problemen. Hij had zijn klauw nog niet terug getrokken, of hij werd al volop geraakt door de voltexplosie. De enorme hoeveelheid elektriciteit schoot over zijn lichaam. Hij klapte naar achter en viel volop tegen de rotswand aan. Zijn massieve lichaam zorgde voor een grote breuk in het gesteente.
Het felle licht verdween. Rode vonken schoten van Taresh's lichaam af toen hij uiteindelijk op de grond neerviel. Zijn bewustzijn was hij al verloren zodra de volt hem in zijn greep had genomen, iets wat misschien maar goed was geweest ook. Te zien aan de breuk had hij een behoorlijke klap gemaakt. Het was aan zijn bouw en spieren te danken dat hij nog leefde, anders had hij, als waterPokémon, nu dood op de grond gelegen.

Het plan was gelukt, ze had de Pikachu in haar klauwen. Zijn moeder lette echter niet op hun. Bijna bevrijdde hij zichzelf doormiddel van een elektriche aanval toen er opeens een rookbom uit de lucht viel. Alleen doordat ze voelde hoe ze de rook haar longen in zoog wist ze dat. Anders hadden het voor haar gewoon zinlose ontploffende bolletjes geleken. Een stem riep de vechtende Pokémon een halt toe. Lunaria kende de Pokémon niet goed, maar wist dat ze van Guerra was en was bereid te doen wat ze zei. Ze liet de Pikachu los, wierp hem nog een kwaadaardige blik toe voor ze naar de kant van Guerra strompelde en naar de woorden van de Kirlia luisterde.
Ze had een Riolu bij zich die ze voorstelde als Senna, de dochter van Amore en Riolu. Aan hun reacties te zien was dat waar. Lunaria genoot van het lijden van de vijand. Lunaria keek raar naar de Electrike die tegen de voor haar onzichtbare Protect aan beukte. Riolu werd neergehaald door – tot Lunaria's ergernis, en toch ook weer niet – Taresh en Amore stierf bijna van verdriet. Ze was duidelijk erg verward. Al deze toestand liet Lunaria een zacht churr-geluid maken, wat uilachtigen vaker maakten als ze zich vermaakten. Ze zag echter ook de opbouwende elektrische energie bij Amore. In dezelfde fractie van een seconde als de voltexplosie creëerde ze een Protect om zichzelf heen.

Maar, de Protect was nog niet op volle kracht toen de explosie haar raakte. Ze voelde duizenden zandkorrels en stukken steen tegen haar krachtveld aan beuken. De Protect intact houden was misschien nog wel vermoeiender dan de 'aanval' zelf aanvoelen. Ze zag hoe meerdere Guerra-leden tegen de wanden aan gedrukt werden door de kracht van de klap. Zijzelf lag plat op de grond met een miezerig beschermlaagje over zich heen, die ook nog eens in kracht afnam. Ze was te vermoeid. Vermoeid door de pogingen om te blijven vliegen, door de aanvallen die ze afvuurde – hoewel dat niet eens zoveel energie gekost had. De verlamming van de Pikachu had haar ook veel energie gekost. En de regen! Vreselijk. Lunaria voelde zichzelf duizelig worden maar hield vol. Het schild, inmiddels flinterdun geworden en veel zandkorrels doorlatend, bleef intact en beschermde haar tegen het ergste. Zodra ze geen gesteente meer tegen haar krachtveld voelde beuken, liet ze hem verdwijnen en kon ze zich weer beter richten op wat er om haar heen gebeurde.

Dat deed ze echter niet meteen. Hijgend bleef ze op de grond liggen, haar ogen half gesloten, evenals haar snavel. Was ze hier te oud voor aan het worden? Haar oren pikten geluiden van een gevecht op. Wie kon er nu nog vechten? Ze besloot haar zicht aan te zetten zodra ze weer wat normaler kon ademen en zag daar Amore en Akira, vechtend. Alleen de lichaamsbouw van de twee maakte voor Lunaria duidelijk dat zij het waren, en niet bijvoorbeeld Shiny en Force. Het was nog steeds storend om geen kleuren te kunnen zien, maar zodra die gedachte haar kop binnen schoot, bedacht ze zich dat ze blij moest zijn dat ze op zijn minst iets kon zien. Lunaria had niet beseft hoe duizelig ze was; pas nu drong dat tot haar door. Haar hoofd bonkte en haar zicht vervaagde, terwijl haar ogen langzaam zichtzakten en ze haar bewustzijn verloor.

Blauwe vonkjes rolden over het lichaam van Rowan. Blitzy hield zijn gloednieuwe blauwe vuisten in de lucht. Nu zou hij het echt krijgen, nu werd het echt vechten! Juist op het moment dat hij wou aanvallen, zijn botten wou breken en de rest verbranden, kwam er rook op. ''Komaan, is dit het moment voor een Smokescreen, Evening?'' gromde hij geïrriteerd. Toen de rook oplifte zag Blitzy tot zijn grote schrik dat Evening de rook niet had veroorzaakt en er nog een Pokémon was bijgekomen, een Pokémon die hij erg haatte sinds de dag dat hij haar ontmoet had. ''JIJ?!'' schreeuwde Blitzy ontzet uit. 'Stop! Stop met vechten.' sprak ze met die vreselijke stem.

''Kan deze dag nog rotter?'' Hij wou zich opnieuw tot de Luxray richten, maar die keek hem enkel hatelijk aan, en stond op het punt om om te draaien. ''De volgende keer dat ik je zie, maak ik het je niet zo gemakkelijk..'' Blitzy richtte zich hatelijk naar Music. ''Bij de Guerra? Zij?'' 'Dit, mijn vrienden..' begon ze hatelijk. 'Dit, ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden voor ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu.' Ze maakte een kras op haar wang. 'En, och.. Het zou toch zielig zijn als ze hier zou sterven. Dus, Chiave.. Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken,' ''Jij vuile b-!'' schreeuwde Blitzy, die besloot zijn zin maar niet af te maken. Hij hoorde zelfs niet wat Music daarna zei, hij zat vol met vreselijke woede. ''Amore, Riolu wat doe- What the..?!'' 'NEE!' hoorde hij. Hij zag Amore geschokt kijken, en Blitzy had al snel door waarom; Riolu sprintte naar voor greep Senna uit de handen van Music en sloeg haar achteruit. Taresh viel daarna Riolu aan, en maakte een enorme wond in zijn rug. Blitzy's mond viel open van ontzetting, toen hij dat zag. Hij schudde zijn kop. Dit moest wel een boze droom geweest zijn. Hij begon te lopen om Taresh iets ààn te doen, wat hij niet snel zou vergeten. En toen botste hij tegen iets massief op.

Het was vrijwel onzichtbaar, en toch was het er. ''Huh?'' zei hij terwijl hij verschrikt achterom keek. Hij zag dat Melodie een schild rond de andere leden van de Chiave had geroepen. Behalve Evening stond nog buiten. ''Nee! Laat me hier uit!'' riep hij. Amore's staart werd omsingeld door energie, en hij hoorde, ondanks de Protect, een donder. Dat moest Amore's beruchte voltexplosie zijn. En Evening stond nog buiten het schild! ''Melodie! DOE DAT SCHILD WEG!'' schreeuwde Blitzy, terwijl alles in zijn lichaam één grote paniek werd. Hij bonkte met zijn vuisten op het schild, maar het had geen nut. Toen gebeurde het; Amore's voltexplosie ging af. Hij zag dat Evening een blauw schild rond zich opriep. En toen werd zijn zicht belemmerd door de bliksem. Even later zag hij Evening wegvliegen, en toen weer verdwijnen in de rook. ''EVENING!'' schreeuwde Blitzy.

Toen de donder verdween, zag hij dat Akira ook een schild rond zijn ploeggenoten had geroepen. Toen hief ze dat schild op, en liep naar de emotioneel beschadigde Amore. ''Oh nee! Oh nee! MELODIE! Hef-dat-schild-op!''schreeuwde hij terwijl hij moest toekijken hoe Akira verschillende schrammen aan Amore bracht. Hij sperde zijn mond open, en vuurde een Vlammenwerper op het schild af; niets gebeurde, Blitzy kreeg enkel het vuur terug. ''Blah.'' hoestend blies hij as uit zijn ogen. Akira viel aan met een Hyper Beam, en Amore sloeg terug met een Thunder. ''Dit méén je toch niet..'' Blitzy begon nu met zijn Mach Punch op het schild te slaan, er kwamen enkel doffe, metaalachtige dreunen. Douza vuurde ook wat aanvallen tegen het schild af. Blitzy gaf nog een paar dreunen tegen het schild. ''MELODIE! Doe iets aan dat schild of ik doe jou iets aan!'' krijste Blitzy uit woede en paniek. Het maakte niet meer uit of hij nu riep tegen een vriend of vijand, hij wou enkel Evening, Riolu en Amore bereiken, om ze te helpen. ''Melodie..'' bracht hij er verzwak uit, terwijl hij nog een klopje tegen het schild gaf, en zich naar beneden liet glijden.. Het was allemaal verloren.. Amore dood, nu echt, Riolu dood Evening misschien verlamd voor het leven.. Tranen rolden over zijn kop. Dit kon gewoon niet allemaal echt gebeurd zijn!

Een harde klap had geklonken toen de aanvallen van Houndoom en Levy tegen elkaar waren gebotst. Ze had meer schade opgelopen dan ze had gewild, helaas. Ze wankelde op de plek waar ze terecht was gekomen, en kon met moeite voorkomen dat ze omviel. Ze hijgde, en moest haar rechter oog dichtknijpen, om nog helder te kunnen zien. Nee, haar oog zelf was gelukkig niet beschadigd. Er zat een snede boven haar oog, die diep genoeg was om ervoor te zorgen dat het vuile bloed eroverheen stroomde, voorkomend dat ze hem fatsoenlijk open kon houden. Natuurlijk was het niet levensbedreigend. Nou ja, misschien wel als ze hem open zou laten, en hem niet schoon zou maken. Maar.. op het moment had het altijd erger gekund. Ze had ergere wonden gehad. Ze likte met haar tong langs haar lippen, en proefde de zoete smaak van haar nog warme bloed. “Stop. Stop met vechten!” klonk een stem. Houndoom snoof lichtjes, en draaide haar kop naar de pokémon die had geroepen. Ze leek wel gek, haar kop wegdraaien tijdens een gevecht. Maar, ze herkende de stem. Het was Music, een van de Guerra leden. Tenminste, dat dacht ze. Ze had haar al een tijd niet meer gezien. Nu ze er over nadacht, ze had Music nauwelijks vaak genoeg gezien om te kunnen zeggen dat ze haar kende. Naast Music stond een jonge Riolu. Wacht. Die Riolu…? Houndoom fronste.

“Dit, mijn vrienden, dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu. En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven. Dus, Chiave.. Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..” Music teleporteerde zich naar een andere plek, waar ze verder ging met praten. “Laten we eens even goed kijken. Amore, Riolu! Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?” Houndoom draaide haar kop weg. Goed, ze zat misschien bij de Guerra, maar iets als dit uitvoeren? Dat was gewoon fout, hoe je het ook bekeek. Natuurlijk, ze wilde winnen. Ze wilde laten zien dat ze niet waardeloos was. Maar niet op deze manier. “Music, jij vuile..” siste ze kwaad. Ze had haar kop weer teruggedraaid. Music aanvallen was geen optie. Nee, dat zou dom zijn. Ze voelde dat Rowan naar haar keek, maar negeerde hem. Ze ontblootte haar tanden lichtjes, en liet een zachte grom horen.

Wat er daarna gebeurde, ging snel. Te snel als het aan Houndoom lag. Het ene moment stormde Riolu op Music af, en het leek slechts secondes later dat er een enorme explosie was, veroorzaakt door Amore. Instinctief boog ze haar kop naar voren, ter verdediging tegen de klap, wetend dat het nauwelijks zou werken. Een schok ging door haar lichaam heen, en slingerde haar meerdere meters weg. Ze probeerde haar val niet te stoppen, dat zou haar lichaam alleen maar meer beschadigen. Haar lichaam bleef bewegingsloos liggen. Soms bewoog het schokkerig, als naweeën van de electriciteit. Zelfs het feit dat ze niet eens zo dichtbij hadden gestaan, had de impact niet al te veel veranderd. Ze had haar kaken op elkaar geklemd, geïrriteerd door het grote aantal meters dat ze was weggeslingerd. Jezus, kon ze niet eens een elektrische schok aan van een Pikachu? Ze wilde bewegen, overeind komen, en laten zien dat ze niet uitgeschakeld was.

Een nieuwe naschok ging door haar heen. Welke verwondingen had ze eigenlijk opgelopen door haar crash? Het was irritant dat ze het niet precies kon voelen door het bij effect van de schok, de verlamming. “Ngg…” grauwde ze, bij het voelen van een nieuwe naschok. Wanneer gingen die schokken eindelijk weg? Moeizaam probeerde ze haar lichaam te bekijken met haar linker oog. Geen lichaamsdelen die eraf waren, gelukkig. Haar oog viel op haar rechter schouderblad, die op een niet normale manier zichtbaar was. Niet uit de kom, maar gebroken, en vervolgens van de breuk afgeschoten door de harde klap op de grond. Oh, fijn. Dat was weer een plek minder die ze nog nooit had gebroken. “Tch,” snoof ze. Een nieuwe schok ging door haar heen. Het was de adrenaline die nog steeds door haar lichaam heen werd gepompt, die ervoor zorgde dat ze de pijn van haar verwondingen nog niet voelde. Maar, als ze zich alsnog zou bewegen, zou dat daarna nog meer gevolgen hebben dan het nu al had. Houndoom sloeg haar ogen neer, wachtend op het moment dat de adrenaline uit haar bloed zou zijn verdwenen.

Alles ging erg snel toen. Een shiny Gardevoir deed een Protect om alle Chiave leden en 1 Pokemon bleek geëvolueerd te zijn. Vervolgens was er een Quilava die een Protect om zichzelf deed wat hem verraste. Waarom?Een grote rode donder ontstond er en alles in het gebied leek fel rood te zijn. Kort erna schoten allerlei schokken naar de Guerra leden toe. Tonu ging gelijk in alle haast plat op de grond liggen zodat hij niet geraakt zou worden en de elektriciteit kon afgeven aan de grond. Maar helaas was hij niet snel genoeg om zijn oren plat te houden waarna hij hard werd geraakt. " Aa.." kreeg hij met moeite uit waarna zijn lichaam bleef door schokken. De pijn was onbeschrijfbaar en door de schokken kwam hij steeds van de grond vandaan. Alles werd wazig en dubbel waarna hij zijn ogen sloot om niet misselijk te worden. Hij voelde zijn hart bonzen in zijn keel terwijl hij vervolgens op zijn zij ging liggen. Al waren alle elektriciteit aanvallen bij hem gehalveerd, had hij alsnog grote schade opgelopen. De schokken kwamen langzaam aan niet zo snel meer achter elkaar en enkel de linkervoorpoot van hem bleef steeds schokken. Hij had de neiging om zijn poot eraf te rukken maar alles werd ineens zwart voor zijn ogen. Zijn lichaam lag er levenloos bij terwijl zijn hart nog steeds bontste. Hij leefde nog maar was bewusteloos. Het was maar goed ook dat de donder niet recht door zijn hart werd geleid.

(Flut post :S)

Daar stond ze dan, haar armen uitgestrekt naar buiten, alsof ze zo haar schild kon dwingen te blijven staan. Langzaam opende ze haar ogen, omdat ze wist dat er iets mis was. Niet iedereen zat onder haar Protect. Riolu was naar voren gesprongen en had zijn dochter gegrepen. Melodie’s ogen werden groot toen ze Taresh, de Golduck waar ze zelf tegen had gevochten, naar voren zag schieten. Zijn scherpe nagels verdwenen in Riolu’s rug en trokken het vlees kapot. Riolu stortte neer en haast tegelijkertijd kwam er een enorme, rode donder uit de lucht schieten. Riolu wierp een Protect over hem en Senna heen en Melodie zuchtte opgelucht. Helaas was niet echt iedereen blij me haar actie. “Douza, hou op! Jij ook Blitzy. Hij kan zichzelf wel redden.” Riep ze de twee toe. Haar blik was gefixeerd op Amore, die na de inslag explodeerde.

Melodie zag een rode bel op hun af komen, haar schild trilde en ze kneep haar ogen dicht. Al haar energie stopte ze in de Protect, ze moest het houden! Toen was de druk weg, ze keek op en zag dat Amore was neergevallen. Alleen was zij niet de enige geweest die een protect had opgeroepen. Akira, Music en de Luxray waren beschermd geweest en de Umbreon viel onmiddellijk Amore aan. Melodie keek echter niet naar hun, maar staarde in de oge van Music. Hoe kon ze? Die jonge Riolu bedreigen, chanteren, doden. Hoe konden ze zo van elkaar verschillen? Enkel dor hun opvoeding? Het was absurd.. Dreunen en trillingen in haar schild deden haar opkijken. Blitzy, die nu overigens een Infernape was, probeerde tevergeefs haar schild te doorbreken. Hulpeloos keek ze rond, ze wilde de Protect niet weghalen, ze waren hier veilig! Laf. Schoot er door haar hoofd. Ben je te bang om te vechten? Melodie fronste boos. Nee, ze moest vechten.

Ze sloeg haar armen neer en het schild verdween. Haar aura schoot weer naar buiten en ze onderzocht de Chiave leden. Evening leek in orde, het was slecht gesteld met Amore en Senna, maar nog wel het slechts met Riolu. Zijn aura was niet veel meer dan een dof lichtje. Melodie begon te rennen, niet in staat te teleporteren door de onrust in haar lichaam. Haar oranje ogen waren gefixeerd op Riolu, ze wilde de slachtoffers van Amore’s Voltexplosie niet zien. Bij de Riolu knielde ze neer, haar witte rok kleurde rood door het bloed. Ze slikte. De wond op zijn rug was groot en het vlees lag opengeslagen als een rafelig doek. Voorzichtig legde ze het vlees goed, liet haar handen boven de wond zweven en concentreerde zich. Geel, stroperig aura droop van haar handen, wervelden rond de wond, gas noch vloeistof. Het bloeden stopte langzaam en de randen het vlees groeiden weer een beetje aan elkaar. Melodie voelde zich loom en leeg, ze had al veel te veel energie gebruikt. Maar ze moest hem helpen.

Plotseling kwam iets met een doffe dreun tegen haar aan. Ze gilde van schrik en vloog samen het het zware, harige ding door de lucht. Met een klap lande ze op de grond, de lucht werd uit haar longen geslagen, maar dat was niks vergeleken met de pijn die ze daarop voelde. Vlijmscherpe tanden boorden zich in haar nek. Haar ademhaling werd een zacht gepruttel terwijl haar luchtpijp werd dicht geklemd. Ze zag een fel, geel oog dichtbij de hare die haar vol intense haat aan keek. Het oog verdween achter de zwarte vlekken die haar gezichtsveld vulde, totdat alles zwart werd..

Ik zweefde. Het was hier wit, licht en schoon. Ik bestudeerde mijn handen en rok, maar er was geen bloed meer te bekennen. Ik bewoog ook. Ik liep niet, maar zweefde naar voren. Ik keek op, voor me was een fel, wit licht te zien. Ik kon het niet helpen, maar ik voelde me intens gelukkig. Er was geen pijn, geen strijd, geen twijfel.
Twee zwarte gedaantes verschenen voor het licht en terwijl ik dichterbij zweefde herkende ik ze. “Papa, mama?” Een glimlach ontstond op mijn gezicht terwijl de Gardevoir en Lucario dichterbij kwamen en allebei een hand naar me uitstrekten. Ik pakte ze vast, ze voelde warm en vertrouwd aan. Met z’n drieën liepen we het licht in, om nooit weer terug te keren.

Hij begreep het niet. De Gardevoir trok alle Chiave leden naar zich toe en riep een schild op. Waarom? Zijn blik schoot naar Riolu, die naar voren rende, Senna greep en Music achteruit duwde. Rowan stapte naar voren, maar Taresh was sneller. Met zijn scherpe klauwen haalde hij de rug van de Riolu open. Rowan keek onbewogen toe, zijn gezicht een emotieloos masker. Dit veranderde echter snel toen er plots een rode donder uit de wolken schoot. Hij trof Amore, die op haar beurt ontplofte. Zijn ogen werden groot, hij zette zich schrap, maar de Voltexplosie trok over hun heen. Verbaasd keek hij op en zag een dubbele protect over hun heen staan. Akira en Music. Hij knikte even dankbaar naar de twee, maar Akira had zich al op Amore gestort.

Rowan keek om zich heen en zag dat de Guerra was uitgeschakeld. Houndoom, Lunaria, Tonu, Taresh. Allen lagen op de grond, omgeven door rode vonken. Zijn gele ogen bleven even op Houndoom rusten. Ze was gewond. Woede raasde door zijn lichaam en in eerste instantie keek hij naar Amore, die in gevecht was met Akira. Toen viel hem iemand anders op. Een Shiny Gardevoir zat gehurkt bij Riolu en was hem aan het genezen. Een wilde grauw rolde over zijn lippen. Hij had haar onderschat. Haar kracht lag niet bij het vechten. Ze had de Chiave beschermd voor de explosie en genas nu één van zijn leiders. Ze moest verdwijnen.

Rowan zette zich af en stormde geruisloos op Melodie af. Misschien twee meter van de Gardevoir verwijderd sprong hij. Met een doffe klap raakte hij de pokémon en sleurde haar enkele meters mee door de lucht. Ze landden op de harde, stenen grond. Zijn poten rusten op haar smalle borstkas en in een reflex greep hij haar keel. Met een ijzeren greep verpletterde hij haar luchtpijp, haar ademhaling stokte en onder zijn poten begon haar hart steeds langzamer te slaan. Rowan keek haar aan met één oog en legde er zoveel mogelijk haat in. Met een rukje bewoog hij zijn hoofd en met een kort, knappend geluid brak haar nek.

Rowan liet haar los, het levenloze lichaam viel slap op de grond. Meteen draaide hij zich om, zijn rug naar de canyon wand in een defensieve houding. Hij gromde even en rende toen terug naar de Guerra. Hij bleef dicht bij de wand, totdat hij ver genoeg van de Chiave verwijderd was. Rowan rende naar Houndoom toe, die gelukkig wel bij positieven was. Hij ging zo bij haar staan dat hij met zijn gezicht in de richting van de vijand stond. “Houndoom, alles oke?” vroeg hij bezorgt. Zijn blik ging over haar lichaam en bleef rusten op haar schouder. Ai, die was gebroken. “Kan je staan?” vroeg hij zachtjes. Als ze niet in staat was om te lopen zou hij haar dragen. Naar een veilige plek waar ze samen zou wachten totdat ze genezen was.

Blitzy die een Infernape was geworden richtte net als hij wat aanvallen op de Protect. Al vlug zag Douza een fel rode licht waarna alle Guerra leden in elkaar vielen. Hij was net voor de rode donder weer bij bewustzijn van een grote trilling. Helaas waren niet echt alle Guerra leden geraakt door de rode donder. Akira,de Kirlia en de Luxray waren ongedeerd gebleven door een Protect. Akira viel ineens Amore aan en vervolgens vochten ze. Amore bleef haar rode bliksem gebruiken als verdediging en aanval. Ze kwamen uiteidelijk hard neer op de grond en bewogen niet meer. Ze waren niet dood maar bewusteloos, omdat hun buik nog wat bewoog telkens dat ze ademhaaldde. De Protect was verdwenen dat Melodie had gemaakt en verbaast keek hij nog naar Melodie met een dankbare glimlach. Zij had ook door dat ze Riolu en Amore moesten helpen. Melodie ging gelijk naar Riolu toe om hem te genezen maar een Luxray greep haar. "Nee!"had Douza nog tevergeefs gezegd maar Melodie lag al dood op de grond met een plas bloed. De Luxray was vervolgens naar een bijna bewusteloze Houndoom gegaan en had iets gevraagd wat Douza niet kon verstaan. De Luxray was al afgeleid dus nam hij de kans om naar Riolu te gaan. Zijn poten sliepen waardoor de eerste stappen er fraai uitzagen maar na een paar stevige passen kwam hij bij Riolu.
"Gaat het?"Besloot hij twijfelend te vragen. Hij keek naar de grote wond in de rug dat deels genezen was door Melodie. Toen hij aan haar dacht liet hij bijna een traan los, maar daar was het het moment niet voor. Hij draaide zich om om te kijken of er nog een Pokemon aan kwam, zodat hij niet als Melodie zou eindigen. Met de weinige energie die hij had deed hij zijn Double Team voor het geval dat de Luxray of de Kirlia hem zou aanvallen. Alle Electrike's keken ook bezorgd naar Senna, die er niet zo erg aan toe was dan Riolu zelf. Een glimlach kwam op zijn gezicht evenals de andere Electrike's, doordat ze niet ernstig gewond was. Helaas raakten wel wat dikke regen druppels de Electrike's waardoor die verdwenen. " Godv..."gromde Douza binnenmonds. Waarna er allemaal elektrische schokken over hem heen gingen. Verbaast keek hij naar de donkere wolken, waarna hij grijnsde. Er zou een bliksem komen, een hele grote zelfs doordat de schokken groter werden die op zijn lichaam was. Uit voor zorg deed hij een paar stappen achteruit zodat de bliksem Riolu en Senna niet zouden raken. Douza stak zijn kop weer in de lucht en bleef afwachtend staren. De bliksem die aan zou komen, zou gevaarlijk en sterk zijn....

(Ik weet niks om te typen :S)

Angstig keek Force naar zijn moeder. Zo had hij haar nooit gezien. Hij voelde dat Lunaria zijn poot losliet, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Hij bleef kijken naar zijn moeder. Schoken schoten van alle kanten van haar lichaam. Niemand leek actie te ondernemen tot Melodie dat deed. Een Psychic omringde hem en hij werd door de lucht meegetroken naar achteren om vervolgens hard op de grond te landen. Gelijk stond hij op om de gebeurtenissen te aanschouwen. Melodie had elke lid, behalve Evening, beschermd met een Protect. Force richtte zijn blik op Riolu, ook deze ondernam actie. Hij rende richting Music om vervolgens Senna terug te nemen. Force grijnsde blij, dus het zou toch goed komen? Zijn grijns verdween echter toen hij zag dat iemand hem beneden opwachtte. Hij wou Riolu de naam nog schreeuwen, om hem te waarschuwen. Maar het was te laat. De poot van de WaterPokémon was in de Riolu zijn rug gepland. ‘’Riolu,’’ fluisterde hij zacht. Hij zag het bloed uit Riolu zijn rug stromen, ging hij dood? Dat was het enige waar hij aan dacht. Dit veranderde echter toen hij een luide knal hoorde. Een Volt Explosie. Dit was de tweede keer dat hij het zag. De eerste keer was toen hij tegen zijn zusje vocht. Het was een van de eerste keren dat ze het gebruikte, dus hij was niet zo krachtig als die ze later gebruikte, maar hij was zo sterk dat Force niet meer kon bewegen. Het duurde even voordat hij wakker werd en kon ontsnappen. Nu moest je je bedenken dat zijn moeder hem gebruikte. Amore was vele malen sterker dan Secret dus als je werd geraakt door een Volt Explosie van haar kon dit de dood betekenen. Dankbaar keek hij naar Melodie, het was dankzij haar dat hij veilig was, hijzelf zou verlamd zijn van angst en niet snel genoeg zijn om een protect op te roepen. En al zou hij het oproepen, de protect zou niet sterk genoeg zijn. Ook Akira , Rowan en Music zaten onder een protect zodat ze de kracht van de aanval niet hoefde te voelen. Force richtte zich op zijn moeder, ze kon zo niet vechten tegen 3 Guerra leden. Akira viel Amore aan en het zag er naar uit dat Akira zou winnen. Akira stak haar nagels in Amore haar vacht om vervolgens een Hyper Beam te willen afvuren. Amore was echter te snel en kon een aanval terug afvuren. Force sloot zijn ogen, dit kon hij niet aanzien! De Protect zat nog om hem heen, dus hij kon haar sowieso niet helpen. En al kon hij het, hij was niet sterk genoeg om serieuze schade toe te richten aan iemand zoals Akira als hij het niet eens kon tegen Lunaria, een vogel Pokémon die moeite had met vliegen door het regen en blind was.

‘Nee! Oh nee! MELODIE! Hef-dat-schild-op! Dit méén je toch niet.. 'MELODIE! Doe iets aan dat schild of ik doe jou iets aan!’ Force opende zijn ogen weer om de aap Pokémon aan te kijken. Force had het al eerder opgemerkt maar het drong hem nu pas door, hij was geëvolueerd. ‘’Blitzy,’’ mompelde Force kalm. ‘Douza, hou op! Jij ook Blitzy. Hij kan zichzelf wel redden.’ Had Melodie nog gezegd voordat ze de schild had opgehefd. Force keek in de rondte, Amore, Riolu, Evening en Comet. Allemaal leken ze.. dood. Als ze niet bewogen waren ze dood, toch? Hij keek kwaad naar de stichter van de problemen, Akira. Akira leek nog niet dood te zijn, ze leefde nog. Dat kon Force wel zien. Wraak! Op dit moment leek Akira weerloos te zijn. Dit was de beste kans om haar te vermoorden. Een rode voltlaag verscheen om hem heen, hij was klaar voor een volt Tackle. Als Akira het niet zag aankomen en hij zou haar vol op raken dan zou er een kans zijn dat ze dood ging. Toch? Hij wou op 4 poten gaan staan maar de pijn aan zijn linker poot, de poot die Lunaria tegen de stenen muur had aangeduwd weerhield hem daarvan. Dan maar op 3 poten. Force rende, als je het dat kon noemen, zo snel mogelijk naar Akira. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat Melodie en Douza ook in actie kwamen, hun rende naar Riolu om hem te helpen. Maar, hij was toch dood?

Zijn gedachten zeiden tegen hem dat hij Akira moest afmaken, als dat kon. Maar zijn lichaam bewoog vanzelf in de richting van Amore. Voor Amore stopte hij. Hij keek haar even kort aan, iets in hem zei hem dat ze nog niet dood was. Maar zijn zich had hem nog nooit bedrogen, ze bewoog niet. EN al dat bloed. Het kon niet anders, ze moest wel dood zijn. Zacht begon hij te snikken, nog steeds naar Amore kijkend. ‘’Mam, je mag niet dood gaan,’’ zei hij nog snikkend. Hij keek Comet even aan. ‘’En Senna, Pucca en Evora dan? Ze kunnen niet opgroeien zonder ouders!’’ Dit was niet helemaal de waarheid. Ze konden het wel, maar het was moeilijk. Sommige Pokémon zeiden dat het erger was als je je ouders verloor op een jonge leeftijd dan later. Maar Force vond dit niet waar. Hij had zelf gevoeld hoe het was om geen ouders te hebben, al leefde ze in die tijd nog. Zijn moeder zag hij bij zijn geboorte om op dezelfde dag vrij gelaten te worden in de bos, hij zag haar daarna een paar keer voordat ze een paar maanden weg ging. De geruchten gingen dat ze was vermoord, en Force had het ook geloofd. Hij was blij geweest om haar weer te zien. En zijn vader dan, die liep de grot uit om Secret te zoeken, de dag van zijn geboorte zodat Force hem nooit meer kon zien tot nu, de dag van de oorlog. Maar dan niet eens aan hun kant, nee aan de kant van de tegenstander. En toen Force gevangen zat in de Guerra grot en hij nog beta was, kon Comet niet gewoon komen om hem te bevrijden? Vond hij dat groepje van hem echt belangrijker dan hem? ‘’Laat maar,’’ mompelde hij zacht. Hij keek weer naar Amore haar ‘lijk’. Zat hij nu echt tegen iemand te praten die al dood was?

Ik was het niet die de Protect had afgevuurd. Oke, het was mijn aanval geweest, maar toch had ik er geen zeggeschap over gehad. Dat kon ik ook niet, mijn lichaam was al dood.
Ik werd bijgesteld door twee schimmen. Hoe ik dit wist kan ik nu nog niet vertellen. Ik wist het gewoon, voelde hun aanwezigheid. Zij waren degene die mijn protect tot stand hielden, zodat de enorme hoeveelheid volt mij en Senna niet kon bereiken. Het voelde vertrouwd, zìj voelden vertrouwd. Toch kon ik me de twee aura's niet voor de geest halen.

Nu nog kan ik niet vertellen wie het waren, al heb ik wel een vaag vermoeden. Aan hun heb ik mijn leven te denken, nouja, voor een deel dan. Het andere deel deed Melodie, maar dit realiseerde ik me pas toen ik weer bijkwam. Het is gek. Ik was dood, maar toch heb ik me nog nooit zo levend gevoeld. Dat ik die aura's voelde gaf mijn ziel weer de wilskracht om te leven. En het was die wilskracht die ze nodig hadden. Het laatst wat ik me nog kan herinneren was dat ik een zachte hand op mijn borstkas voelde en toen met een schok ontwaakte.

Riolu opende zijn ogen. Alles kwam weer terug. De pijn, de emoties, het besef. Hij ademde diep in, voelde hoe zijn longen gevuld werden met zuurstof. De pijn op zijn rug was een stuk verminderd. Iemand had zijn ruggegraat hersteld. Iemand had het bloeden gestopt en de wonden samengesmolten tot littekens. Het waren niet die schimmen geweest, die hadden hem niet geheeld, maar het leven geschonken. Wie was het dan wel? Riolu bracht zijn hand naar zijn hoofd. Zijn andere hand was nog gevestigd in die van Senna, en hij was ook niet van plan die los te laten. Voorzichtig rolde hij zich op zijn rug. Een pijnscheut trok door zijn lichaam en hij vertrok zijn gezicht. Hij wilde teveel, te snel, zijn lichaam waarschuwde hem dit niet te doen. De wond was misschien genezen, maar hij was nog herstellende. Toch negeerde Riolu deze waarschuwing en hees hij zijn bovenlichaam omhoog.
De wereld duizelde. Riolu moest zijn hand op de grond neerleggen om niet alsnog bewusteloos neer te vallen. Voorzichtig keek hij om zich heen, proberend zijn zicht weer goed te laten functioneren. Hij wilde zien, zien wat er met de rest was gebeurt. Amore, Force, Melodie en de rest van de leden. Hadden ze de klap overleeft? Had Melodie haar protect staande weten te houden? Was Amore ongedeerd gelaten? Riolu wilde het weten, zou ook niet rusten voordat hij dit wist. Maar, tegen de tijd dat hij antwoord kreeg, wenste hij nooit te zijn ontwaakt.

Het beeld van de slappe lichamen van Amore, Evening en Melodie deden hem koud worden. Een vreselijk naar gevoel overwelmde hem en leek zijn luchtpijp dicht te knijpen. Hij stond op, liet Senna los - wetend dat Douza bij haar zou blijven - en wankelde. Zijn poten trilde, weigerde hem te dragen. Riolu voelde de grond onder hem duizelen, maar zette stug door. Hij rende naar Amore toe, knielde naast haar neer op de grond en pakte haar hand vast. Zijn borstkas ging zwaar en onregelmatig op en neer, een verschijnsel dat niet door het rennen kwam. Force stond er ook, blijkbaar net zo verslagen als hij.
Riolu legde een hand op Amore's hartstreek en negeerde de rode vloestof die hierdoor op zijn huid terecht kwam. Een felle flits verlichtte de canyon, toonde het ravagebeeld dat door de oorlog was ontstaan. Riolu negeerde de hierop volgende klap. Zijn blik was enkel op Amore gericht. Hij schokte, sloot zijn ogen en voelde hoe de vocht over zijn wangen rolde. De tranen waren echter niet te onderscheiden van de regen. "Amore.." kwam er zacht uit zijn keel. Snikkend opende hij zijn ogen. Ze mocht niet sterven, niet zij, niet Amore. "Nee, Amore!" zijn kreet weergalmde tussen de wanden, al zijn pijn en verdriet daarin duidelijk. Hij liet zich voorover vallen, op het slappe lichaam van zijn geliefde. "Amore, alsjeblieft.." Een traan gleed over zijn neus en viel op haar borst, waar het zich al snel vermengde met het bloed. Riolu keek ernaar en sloot toen zijn ogen, niet van plan die ooit nog te openen als zij dat ook niet zou doen.

Het onzichtbare schild verdween. Blitzy sprintte meteen naar Evening, en Melodie ging naar Riolu, en Force ging naar Amore. Traag bekeek hij Evening, en legde zijn hand op zijn rechterborst, waar hij tot zijn opluchting iets hoorde en voelde. ''Hij leeft nog!'' zei hij opgelucht. ''Melodie hoe gaat het met Riolu?'' riep hij naar Riolu toe. Hij zag dat Melodie Riolu's wond probeerde te genezen. Blitzy richtte zijn aandacht terug naar Evening. ''Evening, kun je me horen?'' zei hij. Opeens hoorde hij zware voetstappen, maar hij besteedde er niet echt aandacht aan. Toen hoorde hij een gil. ''Huh?!' verschrikt draaide Blitzy zich om en tot zijn grote schrik zag hij dat Melodie en Rowan door de lucht vlogen. Ze landden met een doffe klap op de grond, en Rowan's klauwen gingen in een reflex naar Melodie's keel en toen besefte Blitzy wat hij van plan was. ''HEE! Laat dat!'' schreeuwde hij. Bloed kwam vanuit Melodie's keel. En een doffe knap deed Blitzy's rugharen overeind staan. Daarna ging Rowan weg. ''Blijf staan! LAFAARD!'' schreeuwde hij uit woede. Hij keek naar Melodie's lichaam. ''Melodie, nee!'' Traag zag hij het laatste beetje kleur uit haar oog verdwijnen. Hij hoorde dat ze stopte met ademen. Traag liet hij Melodie's levenloze lichaam los en sloot haar ogen. Als je al het bloed zou wegdenken, zou je denken dat ze sliep.

''Als ik je te pakken krijg! Dan ga je er echt aan!'' riep Blitzy in de richting waar Rowan verdwenen was. Riolu was opgestaan, en begon Amore's naam te fluisteren. Hij zag dat Riolu erg zwak was. ''Jongens..'' begon hij vaagjes. ''We moeten ze ergens onderdak geven, ergens waar we ze kunnen verzorgen en...'' Hij keek naar Melodie's levenloze lichaam. ''Voor haar is het te laat en... ze verdient een prachtige begrafenis, ze heeft het verdient!'' Na die woorden ging hij terug naar Evening. Hij kon niet langer in deze nattigheid blijven. Melodie was al erg genoeg, maar hij zou gewoon niet meer willen vechten, of verder gaan zouden Evening, Amore en Riolu ook zouden sterven..

Na het gevecht van Akira had ik mijn kop in het water laten vallen en had gevoeld hoe mijn bloed en het water zich vermengden. Ik kon het echter niet zien, kon de kracht niet vinden om mijn ogen te openen. Langzamerhand leek de pijn ook steeds minder te worden, terwijl het bloed niet stopte met lopen. Ik wilde horen wat er zich om mij heen afspeelde, maar ik hoorde niks meer. Al mijn zintuigen waren uitgeschakeld.
Was het nu dan echt mijn beurt? Mijn beurt om te sterven? Kon ik mijn leven zo makkelijk opgeven? Kon ik tegenstribbelen? Op de laatste vraag was het antwoord nee, maar de andere vragen waren mij een raadsel. Het enige wat ik kon doen was mij overgeven aan alles. Het spijt me, Riolu, Force, Senna, Evora, Pucca.. Chiave.. dacht ik bij mezelf. Ik.. Ik heb gefaald.

Ik kon mijn ogen openen, maar wist dat dit niet de realiteit was. Het gehele gebied om me heen was wit. Was dit een droom, of was het iets.. Iets buiten deze wereld? Een lichte frons ontstond op mijn gezicht. Een Pikachu, haar ogen zo groen als een Smaragd. Haar vacht prachtig geel, zonder ook maar een enkel plukje dat verkeerd zat. Ze nam plaats voor mij en nam mijn handen in de hare. Ook al had ik haar nog nooit gezien.. Ik wist dat ik haar kon vertrouwen. Ze voelde bekend. En ergens, ver in mijn achterhoofd, wist ik wie zij was.
‘Amore,’ klonk de zuivere stem van de Pikachu. Toen pas zag ik wat er echt achter die perfecte, smaragdgroene ogen te zien was. Verdriet. Het was duidelijk dat deze Pikachu niet zo perfect was als ze leek. ‘Amore,’ zei ze nogmaals. ‘Mijn naam is Myra.’ Mijn diepzwarte ogen werden groot. “Myra,” fluisterde ik haar zacht na en ik fronste. Mijn moeder was dood. Betekende dit dat ik dat ook was? Het moest wel.
‘Ik heb het je nooit kunnen zeggen, want ik heb je nog nooit gezien. Ik ben trots op je.’ De woorden.. Ze klonken zo oprecht. Ik zag hoe tranen de ogen van mijn moeder vulden. “Mam,” zei ik zacht. Het voelde vreemd om dit ene woordje uit te spreken, maar aan de andere kant was het zo vertrouwd. ‘Ik wil niet dat je opgeeft,’ klonk haar perfecte stem toen. Haar stem klonk als die van een engel. ‘Je mag niet opgeven,’ herhaalde ze.
Toen verdween ze in een wit licht en kwam de pijn terug.

Het water prikte de wonden in mijn buik, maar hield ze wel schoon. Ik voelde hoe de regen zacht op mijn rug landde, maar kon er mijn aandacht niet op richten. De pijn was zo plots teruggekeerd, dat het voelde alsof het stuk huid er net pas afgescheurd was. De pijn leek echter te verzachten toen ik een stem hoorde.
‘Mam, je mag niet doodgaan.’ De stem klonk zo vaag, zo ver weg.. Toch wist ik hem te herkennen. Force. Ik wilde mijn ogen openen, zeggen dat alles wel goed zou komen. Maar, ik kon het niet. Mijn lichaam lag slap op de grond, en het enige wat ik kon doen was luisteren naar wat er zich om me heen afspeelde en voelen hoe langzaam maar zeker steeds meer bloed mijn lichaam verliet. ‘En Senna, Evora en Pucca dan? Ze kunnen niet opgroeien zonder ouders!’ “Dat is niet waar,” wilde ik zeggen, “Zij.. Nee.. Jullie.. Jullie hebben Riolu nog, toch?” Helaas werkte mijn lichaam nog altijd niet mee, en kon ik de woorden niet over mijn lippen krijgen.
‘Laat maar.’ Die twee woorden, ze maakten me bang. Hoe zag dit eruit voor de rest? Wisten ze dat ik hen kon horen, of dachten ze dat ik dood was? ‘Ik wil niet dat je opgeeft.’ Wat moest ik doen, dan?

‘Amore..’ Nog een stem, opnieuw vaag en ver weg, maar net zo herkenbaar als de vorige. Riolu.. Hij leefde nog. Zijn stem klonk zwak, maar hij leefde.. Ik wilde glimlachen, maar kon het niet. Mijn lichaam leek dood. Was het maar zo.. Waarom moest ik mijn lichamelijke pijn, de minst belangrijke, wel voelen, maar kon ik niet zorgen dat de pijn van anderen stopte? De pijn die ik hoorde in hun stem.. De pijn die ik, zoals altijd, veroorzaakt had.
‘Nee, Amore!’ klonk Riolu’s stem, luider dan hiervoor. Als mijn lichaam had geluisterd, hadden de tranen over mijn wangen gelopen bij het horen van deze twee woorden.. Bij het horen van hoe zijn stem klonk bij het roepen van die twee woorden.
Ik voelde hoe Riolu zich op me liet vallen, hoe zijn warmte mijn hele lichaam leek te verwarmen. Langzaam maar zeker werd de pijn in mijn buik steeds erger, maar de mentale pijn leek het nog te overstemmen. Door de pijn kneep ik mijn ogen nog harder dicht, me niet realiserend dat ik dit nu ook werkelijk kon. ‘Amore, alsjeblieft..’ Een traan rolde mijn rug op, zo veel warmer dan de regen die uit de lucht neerkwam.

‘Ik wil niet dat je opgeeft,’ waren de woorden die nog nagalmden in mijn hoofd, alsof mijn moeder ze iedere keer opnieuw zei.
Ik zal niet opgeven, dacht ik bij mezelf. Ik voelde hoe mijn hele lichaam zijn kracht terug leek te krijgen en hapte naar adem, wat niet echt gezond klonk. Mijn ogen hadden zich hierbij opengesperd. Mijn lichaam ging hard op en neer bij het ademhalen. Ik kon me niet omdraaien, kon de kracht niet vinden om dat te doen. Spreken leek even onmogelijk op dit moment, maar ik moest het proberen.
“Alles..” zei ik zacht, mijn stem trillend. Dat moest opnieuw.. Het zou niet geloofwaardig klinken zo. “Alles.. Komt goed..” zei ik, na een keer diep adem gehaald te hebben. Nog altijd klonk het niet erg geloofwaardig, maar.. Het was beter dan niets. Ik wilde me om kunnen draaien, want zo kon ik Riolu niet zien. Maar, ik was allang blij dat ik mijn lichaam weer terug had, ook al dansten er vele zwarte vlekken rond in mijn zicht door het bloedverlies.

Helemaal ik-vorm, omdat ze bijna de hele tijd buiten bewustzijn is. ~