Comet's staart sloeg hij hard de grond in, waardoor hij moeite moest doen hem weer de grond uit te trekken. Zodra dat gelukt was, zag hij de vurige sterren zijn kant op komen. Comet wist dat Swift niet kon missen. Dus ging hij op vier poten staan, klaar voor een niet al te grote dosis pijn. Hij zag hoe de regen de vlammen doofde, maar de sterren niet kon vernietigen. Elke ster die het lichaam van de Pikachu raakte veranderde in een soort gouden glitter. Bloed verscheen niet al te snel erna en werd door de regen door zijn hele vacht verspreid. Toch hield de Pikachu zich sterk; het waren niet al te grote wonden. Ze prikten, omdat de sterren nog heet waren, maar hij zou nog niet toegeven. Hoewel hij niet meer bij Guerra hoorde was het voor hem een grote eer om te strijden voor die groep. Hij geloofde er in dat zij iets konden bereiken, zolang ze maar hun best bleven doen en meer sterke soldaten aannamen. Comet zag dat de Quilava nog geen nieuwe aanval zou uitvoeren en nam daarom de tijd om zich heen te kijken. Hij zag geen dikke grijze Raichu waar hij van gehoord had. Waar zou die zijn? Die was vast te laf om in een oorlog mee te vechten.. Zijn blik viel even op Force en daarna op Amore, die Shiny raakte. Zijn gevoelens waren gemengd bij dat beeld. Hij was voor de Guerra, en zou niet zijn kont omdraaien en voor de andere kant gaan vechten. Toch bleef hij, tot zijn eigen ergernis, iets voelen voor Amore. Hij wilde zichzelf slaan voor zijn stomheid; het was oorlog, waarom liet hij zijn gedachten steeds afwenden? Zijn kop draaide zich weer richting Evening. Vonken kwamen uit zijn wangen en gleden door zijn natte vacht. Wat moest hij doen? Hij wilde iets doen wat de Quilava niet zou verwachten, maar zijn inspiratie was op. Misschien..
Comet zette zich af en een witte straal verscheen achter zijn lichaam. In het witte licht was het nauwelijks te zien dat ook zijn staart begon te gloeien. Hij naderde de Quilava, liet meer vonken uit zijn wangen komen en sloeg toen voorover, waardoor zijn staart over hem heen en hopelijk op de kop van de Quilava landde. Wat hij ook raakte, hij raakte het met genoeg kracht om zichzelf de lucht in te werpen. Een paar salto's verder wist hij zich weer richting zijn vijand te keren. Nog steeds kwamen er vonken uit zijn wangen, die door de regen door zijn hele vacht trokken. Met een vreemde beweging wist hij in een draai te komen. Meer vonken kwamen uit zijn wangen en bedekten nu zijn volledige lichaam. De draai zorgde dat hij sneller naar beneden viel, met zijn kop richting de Quilava. Veel vonken schoten alle kanten op door de regen. Het draaiende beeld maakte hem duizelig en hij wist dat hij niet goed zou kunnen landen, maar het was het waard als zijn aanval raakte. Áls zijn aanval raakte..

Midden in de lucht stopte Force. Wat gebeurde er? Hij keek even naar de blauwe gloed om zich heen. Lunaria had hem gepakt met behulp van een Psychic. Maar wat kon hij daar tegen doen? Hij kon zijn moeder roepen zodat ze hem kon helpen . Nee, dat moest hij niet doen. Hij moest laten zien dat hij het ook zelf kon, hij kwam niks verder door zijn moeder de hele tijd te roepen. Force keek Lunaria even aan. Nu pas merkte hij op dat ze blind was. Vocht hij tegen een blinde? En nog erger, stond hij aan de verliezende kant. Maar ze zag de Electra Ball wel aankomen en ook hem zag ze aankomen toen hij naar haar toe sprong. Dus ze was blind, maar ze kon zien? . ‘Je zag wat ik met je aanval deed, en dat kan ik ook met jou,’ hoorde Force Lunaria zeggen. Snel daarna werd hij hard naar achteren gesmeten. Force draaide zich om om met zijn gezicht richting de grond te duiken. Wat kon hij doen om zachter te landen? Een Volt Tackle zodat hij door de wand heen zou beken? De wand was vast veel te dik om dat te doen, hij moest wat anders verzinnen. Dat was het! Force stak zijn handen naar voren en dook met behulp van een graaf aanval in de wand. Snel daarna kwam hij onder de plek waar Lunaria stond weer naar boven. Zijn lichaam kreeg een rode gloed en ook zijn ogen werden roder van kleur. Snel daarna schoot er een grote rode straal, een donder aanval, de lucht in, richting Lunaria. Force keek weer naar boven. Een fysieke aanval had vast geen nut bij haar, ze zou hem gewoon met een Psychic aanval optillen. Maar ook een aanval zoals donder zou ze met haar Psychic kunnen optillen. Wat moest hij doen? Ze kon niet twee dingen tegelijkertijd tegenhouden met een Psychic aanval! Dus als hij twee dingen tegelijkertijd zou afschieten dan kon ze er maar een tegen houden en werd ze door de ander geraakt. Force zetten zijn handen bij elkaar zodat er een bal ontstond. Hij schoot een Shock Wave af. Verschillende stralen, dus het was moeilijk om tegen te houden. Het was onmogelijk om te ontwijken, de enige kans die Lunaria had was het breken van de Shock Wave.

Amore balde haar vuist toen Shiny geraakt werd door haar aanval. Ze keek naar haar Dubbelgangers, die in het niets verdwenen. Vervolgens richtte ze haar perfect rode ogen weer op Shiny, die aanviel. Een donkere straal kwam op haar af. Amore wachtte tot hij dichtbij was, en sprong toen de lucht in. De straal ging onder haar door. Het raakte de grond, maar die was van steen, en veel te stevig om door zo'n straal schade te krijgen. Amore landde op haar voeten en één hand op de grond. Dom, want hierdoor zag ze de schaduwballen niet aan komen. Aangezien er geen tijd meer was om te ontwijken, hield ze haar armen gekruist voor zich. Het hielp niet veel, maar elk klein beetje was goed op zo'n moment. Bij elke schaduwbal schoof ze een stukje naar achteren, maar het zag er uit alsof het haar helemaal niks deed.

Ze wist, zolang het leek alsof ze nog geen schade had, zou Shiny steeds wanhopiger worden om schade bij haar aan te richten. Dan zou hij niet meer logisch nadenken, en kon ze dit voor eens en altijd afmaken. Een grote grijns verscheen op haar gele kop toen de Schaduwballen klaar waren. "Was dat alles?" vroeg ze aan Shiny, met haar bekende valse grijnsje. "Je moet met meer komen dan Schaduwballen, wil je mij verslaan," zei ze toen. Haar stem vol strijdlust, vol zelfvertrouwen. Zo hadden velen haar nog nooit gehoord. Maar, hoe kon het ook anders? Per slot van rekening was dit niet helemaal de waarheid. Natuurlijk, ze zat vol strijdlust en had best wat zelfvertrouwen, maar de aanvallen die haar geraakt hadden hadden wel degelijk schade aangericht. Dit liet ze echter niet merken.

Zij zou nu de aanval weer inzetten. Ze zette zich op vier poten. Tot nu toe had ze veel aanvallen van dichtbij afgevuurd.. Shiny vuurde juist aan van veraf, bang wezen dat hij was. Nu zou ze het eens zo aanpakken. Ze keek naar de wand waar ze Shiny een beetje naartoe gedreven had in haar aanvallen. Een valse grijns ontstond op haar gezicht. Ze had een plan, en Shiny zou er vast intuinen. "Te bang voor een fysieke move, lieverd?" vroeg ze, haar stem zo kalm, maar met zo'n valse ondertoon. Ze zette haar Agility in en rende op Shiny af. Opnieuw sprong ze net voor hem naar boven, maar deze keer vuurde ze een bliksemstraal af, om vervolgens tussen hem en de muur in te landen. Voor Shiny leek het nu alsof ze in een hoekje gedreven was. Hij moest eens weten. Ze keek hem met een valse blik aan, waarna ze voorzichtig een stap naar achteren deed, alsof hij haar in een of andere val had gelokt.

De Dark Puls vloog naar de grond onder de Pikachu toe. Jammer genoeg stortte hij niet in zoals Shiny hoopte. Ze had zeker te diep gegraven. Hoe dieper je groef, hoe meer ruimte er tussen zat. Dus als de aanval de gangen niet bereikte konden ze niet instorten. Gelukkig deden de Shadow Balls die hij had afgeschoten wel wat. Ze raakte de Pikachu tenminste. ‘Was dat alles?’ vroeg Amore aan hem. ‘Je moet met meer komen dan Schaduw ballen, wil je mij verslaan,’ zei ze nu zelfverzekerd. Shiny gromde. Het leek alsof de aanvallen niks hadden gedaan al had hij haar nu toch wel best vaak geraakt. Maar waarom? Shiny wist zelf al dat de Shadow Bals niet zijn sterkste aanvallen waren. Helemaal niet omdat het er meerdere tegelijkertijd waren. Eén grote was sterker dan 10 kleine. Maar bijvoorbeeld zijn andere aanvallen? De Last Resort. Dat was wel een sterke aanval en ze werd naar achter geblazen. Maar als je nu naar haar keek leek er alsof er niks aan de hand met haar was. Shiny gromde weer, Akira had hem Amore toevertrouwd en hij mocht haar niet teleurstellen. Hij moest en zou haar vermoorden. Shiny ging even op de poot staan die bloede. Hij kon er wel op lopen als hij maar niet te wild er mee was.

De Pikachu ging op 4 poten staan. ‘Te bang voor een fysieke move, lieverd?’ vroeg de Pikachu. Shiny keek Amore geïrriteerd aan. Een fysieke aanval zou wel veel damange kunnen doen, maar met zijn poot. Amore was sneller dan em en zou het dus makkelijk kunnen ontwijken. En als zij van dichtbij zou aanvallen met bijvoorbeeld een donder aanval zou het veel damange doen. Hij moest niet van dichtbij aanvallen tot hij zeker was dat hij haar kon raken. Dan noemde ze hem maar bang, daar zou ze niks meer aan hebben als ze dood was. Amore begon zijn richting op te rennen. Ze sprong net voor hem naar boven om in de lucht een bliksemstraal af te vuren naar hem. Shiny grijnsde, zijn ogen kleurde blauw en ze pakte de rode bliksemstraal op. Deze gooide hij wat verderop. Hij keek de Pikachu weer aan. Ze zat ingesloten, tussen hem en de muur. Dit was zijn kans. ‘’Je wou een fysieke aanval zien,’’ grijnsde hij. Zijn ogen kleurde blauw. Als het goed was zou Amore nu ook blauw kleuren en tegen de muur aangeslagen worden, een psychic aanval. Daarna kleurde zijn hele lichaam wit en rende hij naar Amore toe met een Last Resort aanval.

Aan Shiny's blik kon Amore zien dat hij erin was getrapt. Nu was het nog wachten op die fysieke aanval die ze nodig had om hem in haar val te trappen. Als hij een fysieke move zou doen, zou ze haar snelheid gebruiken om die te ontwijken. Dan zou hij in het hoekje zitten, en kon ze op volle kracht aanvallen. Ze balde haar vuisten en kneep haar ogen heel even dicht, maar opende ze al gauw weer. Ze mocht de aandacht niet verliezen. Misschien ging hij wel niet fysiek aanvallen. Wat moest ze dan doen? Ze zat nou eenmaal in een hoekje. Ach.. Ze moest er gewoon op letten dat ze niet al te ernstig geraakt werd. En ze moest zorgen dat hij dacht dat ze nog niks mankeerde. Dat was haar doel voor nu, ze zou wel zien wat er nog meer bij zou komen. 'Je wou een fysieke aanval zien,' klonk Shiny's stem. Amore keek hem vals aan. Ze moest echt opletten.

Na die woorden uitgesproken te hebben, kleurden Shiny's ogen blauw. Amore gromde. Dit was geen fysieke aanval. Een blauwe gloed omhulde haar en ze werd opgetild. Ze wist al wat hij van plan was; haar tegen de muur aangooien. Daardoor kon ze op tijd haar poten tegen de muur plaatsen en er licht doorheen zakken. Een volt laag ontstond om haar heen en ze zag hoe Shiny op haar af kwam met een Last Resort. Hij zat nu in de lucht; ontsnappen was onmogelijk. Ze sprong recht op hem af met haar Volt Tackle. Ze wilde echter zelf geen schade, en probeerde dus haar hand op zijn hoofd te zetten, om zichzelf af te zetten, en hem dus naar beneden te duwen waardoor hij hoogstwaarschijnlijk de muur zou raken, en op de grond te landen. De Volt Tackle was echter niet voor niets; de volt die zij om zich heen had, zou hem alsnog raken tijdens die aanval, als zij hem al wist te raken. Ze hapte naar adem en probeerde de aanval uit te voeren. Als het zou missen, ook al wist Amore nog zo net niet hoe Shiny dat in godsnaam voor elkaar zou moeten krijgen, zou het enige wat er zou gebeuren zijn dat ze over hem heen sprong, in plaats van boven op hem.

Sierlijk landde ze op de grond, net achter de plek waar Shiny gestaan had. Wat hij ook zou doen, hij zou tussen haar en de muur in moeten landen, aangezien hij haar af was gesprongen; richting de muur. Ze wachtte tot zijn poten de grond raakten, voor ze vals grijnsde. Ze voelde hoe haar volt steeg, hoe haar ogen weer opnieuw steeds roder en roder leken te worden, ook al had dat eerder deze dag nog onmogelijk geleken. Normaal zou een Shock Wave nu handig zijn; het kon niet missen. Maar, door de naar beneden stortende regen, had ze haar Thunder, die ook onmogelijk kon missen. Rode vonken schoten over haar lichaam heen. Ze ontblootte haar tanden en vuurde haar Thunder af op de vospokémon.

Blauwe schichten vlogen van zijn lichaam in de richting van de Monferno. Die reageerde door de aanval frontaal te stoppen met zijn mach Punch. Rowan fronste even en begon weer om de pokémon te lopen. Blijkbaar had hij de Monferno iets onderschat. De pokémon keek hem grijnzend aan, zijn vuisten knetterden van zijn elektriciteit. “Hallo poesje.” Zei de Monferno terug. Rowan gromde luid, liet het geluid over zijn tong rollen en trok zijn boven lip hoog op. Dat kleine misbaksel had het recht niet hem zo te begroeten. Niemand had dat.

De Monferno naderde hem, maar Rowan deed geen passen terug. Hij hield halt, liet de vonken over zijn vacht rollen en grauwde woedend naar de aap. Die ging echter op zijn handen staan om de Ontlading af te geven aan de grond. Rowan keek even naar de kwetsbare rug, wilde aanvallen, maar de Monferno stond al weer op zijn voeten. De Luxray vloekte binnensmonds, waarom was hij zo traag? Hij wist het wel. De helft van zijn gedachten waren bij Houndoom. Zou ze al gewond geraakt zijn? Of had ze de Aipom al verpulverd? Hij wist het niet, maar hij kon ook niet kijken. Dat zou zijn dood kunnen worden.

De Monferno zei iets tegen zichzelf en hield toen zijn vlammende armen defensief voor zijn lichaam. Rowan trok een wenkbrauw op. Kon dat beest alleen maar verdedigen? “Zozo, dus dat heeft de Chiave je geleerd? Als een bang kippetje je verdediging ophouden?” sneerde hij naar de Monferno. “Jammer, ik had toch iets meer verwacht van dit gevecht.” Zei Rowan op een gemaakte toon. Rowan opende zijn bek, laadde een Thunderbolt en sloeg deze vervolgens weg met een Ijzerstaart om de aanval meer kracht te geven. Rowan concentreerde zich even, deed toen Hidden Power in combinatie met Shock Wave. Een ring van Elektriciteit en vreemde, paarse bollen schoot van hem af. Hij zou die aap eens laten zien hoe je moest vechten!

De Pikachu ving de klap op door zijn poten tegen de muur te richting. Daarna zette ze zich weer af tegen de muur en schoot ze met een volt Tackle zijn richting op. In plaats van direct naar hem toe te vliegen zette ze zich zoals gewoonlijk weer op hem af. De volt hoorde naar hem toe te vliegen maar een groot deel werd tegengehouden door de gloed van de last resort zelf. Hij werd wel door de kleinere deel van de volt geraakt. Het lukte de Pikachu om achter te staan. Fijn, nu was hij degene die ingesloten zat. Shiny draaide zich om en keek weer naar de Pikachu, deze grijnsde vals. Dus het was haar bedoeling geweest om hem in te sluiten? Hier kreeg hij geen tijd om over na te denken. Amore viel namelijk al weer aan met een volgende aanval. Een donder, roder dan de vorige donder’s en andere elektrische aanvallen die ze in het gevecht had gebruikt vloog zijn kant op. Shiny opende snel zijn mond. Een gele bal ontstond, hij werd sowieso geraakt door de aanval. Dus het was slimmer als hij probeerde de aanval te breken zodat ook Amore schade kreeg van de aanval. Een geel, oranje straal schoot naar de donder toe.

De twee aanvallen kwamen tegen elkaar aan en door de kracht van beide aanvallen vormde zich een explosie tussen de twee Pokémon in. Shiny schoot naar achteren, tegen de stenen wand aan die zich achter hem bevond en viel daarna op de grond. Het duurde even voordat Shiny luid hijgend opstond. Een blauwe gloed verscheen om zijn lichaam. Hij moest zich weer genezen. Langzaam begonnen kleine wondjes te verdwijnen. De grotere wonden bleven. Eenmaal klaar keek hij om zich heen om de kleine Pikachu te vinden. Waar ze ook was, deze aanval zou sowieso naar haar toe vliegen. De blauwe ring om zijn staart begon te gloeien en hij opende zijn mond. Hij wou een swift aanval afvuren maar bedacht zich ineens dat het niet zou werken. Hij had zojuist een hyper beam aanval afgevuurd dus moest hij nu even wachten.

Douza snelde zich naar de Leafeon’s maar de regen doofde al het vuur dat om hem heen zat. Ook alle Electrike’s verdwenen. Verbaast keek hij naar de Leafeon die net als hij, verrast was. Maar al vlug deed de Leafeon een Sunny Day waardoor hij verblind raakte aan het zonlicht. Hij had al een tijdje geen zonlicht gezien dus dat dit kon gebeuren, was onvermijdelijk. Hij stopte zijn Quick Attack en knipperde een paar keer met zijn ogen om weer een normale zicht te krijgen. De Leafeon deed zijn Synthesis, waardoor hij kon genezen. Jammer genoeg, hadden Electrike’s geen aanvallen waarmee ze zichzelf konden genezen. Net toen hij alles weer zag kwam er een Energy Ball naar hem die hij maar net ontweek.

Maar Douza struikelde over zijn poten en viel hard op de grond. Hij kneep zijn ogen half dicht en gromde zacht, van woede. Waarom was hij nou zo bang? Hij kon die vraag niet beantwoorden in zo’n korte tijd, doordat de Leafeon zijn Head Butt deed. Vlug stond Douza op en draaide zich vlug om waarna hij een Flamethrower deed die verrassend groot was. Hij had al zijn woede in zijn Flamethrower gestopt in de hoop dat hij de Head Butt kon stoppen.
Maar de Leafeon was in een hoger niveau dan hij waardoor hij steeds wat naar achteren schoof. Opeens voelde hij iets hards en wist toen dat het een rots was. Hij grijnsde kort, hij had een idee bedacht. Hij liep steeds verder naar achteren en klom op de rots terwijl hij zijn Flamethrower bleef doorvuren.

Vervolgens stopte hij zijn Flamethrower en sprong hij van de hoogste punt van de rots af. Met een grote snelheid kwam hij recht op de Leafeon af. Om zijn hoektanden kwam er een laag vuur terwijl hij dichter en dichter bij de Leafon kwam. De Leafeon zou zeker op de rots zijn gebotst met zijn Head Butt en zou vervolgens worden geraakt door Douza’s Fire Fang. De Fire Fang werd groter en het vuur schoot zijn bek bijna uit door de zelfverzekerdheid die Douza weer had gekregen. Hij zag ook opeens zijn leven in de PokeRPG voorbij gaan. Mistake, Grovyle, Melodie, Blitzy, Levy, Amore, Riolu, kwamen er voor. Douza schudde zijn kop en een witte gloed kwam om hem heen. Zo kon zijn snelheid sneller worden. Met de gedachte aan al zijn vrienden dook Douza steeds sneller en sneller naar beneden. Hij zou die Leafeon raken!

Shiny scheen een tegenaanval te hebben en vuurde zijn Hyper Beam af op Amore's donder. Dit was haar kans. Ze wachtte, telde af in haar hoofd. Toen de aanvallen elkaar raakten, ontstond er een explosie, waarbij de verplaatsing van lucht zorgde voor een enorme windkracht. Amore dook net op het moment dat het stof omhoog schoot de grond in. Shiny had dit onmogelijk kunnen zien, en Amore wist dat voor hem op dit moment aanvallen en bewegen onmogelijk was. Deze Graafaanval was enkel en alleen geweest om aan de explosie te ontsnappen. Met snelle, gehaaste passen rende ze ondergronds, naar de plek waar Shiny stond. enmaal schuin onder hem, sprong ze omhoog en kwam ze schuin boven hem terecht. Een valse grijns kwam op haar gezicht, waarbij ze haar tanden ontblootte. Ze moest en zou dit.. Monster uitschakelen. Het was onorigineel om weer haar donder te gebruiken, maar het was nou eenmaal haar sterkste aanval, en hij kon niet missen door de regen. Bovendien was Shiny verlamd door de Hyper Beam, en was het dus één van de kansen die Amore kreeg van hem, om hem voor eens en altijd uit te kunnen schakelen. Ze rekte zich uit en grijnsde. Rode elektriciteit kwam om haar heen en werd in een grote straal, net íets kleiner dan hiervoor maar nog steeds vele malen sterker dan een normale donder, op Shiny afgeschoten.

Amore landde grijnzend op een rots op de rotswand. Met een neerbuigende blik keek ze naar beneden, maar ze sprong al snel op een andere rots, en zo door, zodat Shiny geen rots kon breken zodat ze naar beneden viel. Bij het horen van die gedachte kwam er een grote grijns op haar kop. Natuurlijk. Waarom had ze daar niet wat eerder aan gedacht? Ze schoot een bliksemstraal af. Niet op Shiny, maar op de rotswand boven hem. De rots knalde door die kracht uit elkaar en viel in stukken naar beneden, ondertussen andere rotsen meenemend in zijn val. Ze haalde diep adem en bleef even op haar eigen rots staan, maar keek toen naar de gevechten. Comet was er ook. Ze sloeg haar ogen even neer, maar richtte haar blik al snel weer op Shiny.

Ze mocht niet afdwalen in het verleden. Dat zou haar zwak maken. Maar, had dit allemaal nog wel nut? Waarom probeerde ze het nog? Iedereen was aan het vechten.. Akira zou afgeleid raken als er iets met haar gebeurde, en dan zou Riolu toe kunnen slaan. Zodra Akira dood was.. Wat was er dan nog te beginnen met de Guerra, zonder hun leider? Zou er iemand zijn die de leiding zo snel over kon nemen? Akira's doel was om haar te doden, wist ze. Als dat doel bereikt was, wat zouden ze dan doen? Zou Akira zich op Riolu richten, samen met Shiny, om er dan een eind aan te maken?
Snel schudde Amore haar kop wild heen en weer. Nee, zo mocht ze niet denken. Riolu had laten zien dat hij om haar gaf, en ze moest blijven. Voor Force, Riolu, Senna, Evora, Pucca, en de groep. Ze hapte naar adem en sprong met een sierlijke beweging al die meters naar beneden, om op twee voeten te landen en Shiny vals aan te kijken.

Flut, heb geen tijd. ~

Helaas wist de Pikachu door de rotswand te graven en liet hij zich vervolgens weer zien onder Lunaria. Ze wist zeker dat hij een aanval ging doen, maar wat voor een? Die vraag werd al snel beantwoord. Een rode Thunder schoot al knetterend de lucht in. De regen geleidde de aanval zo dat ontwijken geen zin nou hebben. En tegenhouden zou ook lastig worden. Daarom liet ze een groenachtig schild verschijnen; Protect. Ze voelde de Thunder hard tegen het schild aan slaan en het kostte moeite om het schild heel te laten. De Thunder werd bovendien ook nog eens bijgestaan door een Shock Wave. Gelukkig kwam de regen niet door de Protect heen.. Eén enkele vonk wist zich door het schild heen te breken en raakte Lunaria. Het schild verdunde flink, maar bleef bestaan. Pas toen de elektrischiteit verdween liet ze ook het schild verdwijnen. Haar vleugels stopten plots met bewegen en meerdere vonken gleden over haar lichaam. Ze viel, terwijl ze uit alle macht probeerde haar vleugels weer te bewegen. Dat lukte niet, tot enkele meters boven de grond. Mar helaas had de regen haar zwaarder gemaakt en moest ze noodgedwongen zichzelf vertragen met Psychic. Zo kon ze voorzichtig haar klauwen op de grond zetten en Force weer opzoeken. Ze vond hem en liet haar ogen gloeien. Opnieuw gleed er een vonk over haar lichaam, wat er op duidde dat de verlamming er nog steeds was, maar gewoon even niet meer werkte. Hoe kon één enkele vonk zoiets aanrichten? Het maakte niet uit; zolang die etter van een Pikachu er maar aan ging. En zijn moedertje er meteen bij. Lunaria wierp een blik op Shiny die zijn poten duidelijk vol had aan de muis. Misschien moesten ze een poging tot samenwerken doen. Als Lunaria Amore kon afleiden, kon hij haar in haar rug aanvallen. Haar blik viel weer op Force, het perfecte lokaas. Haar ogen begonnen te gloeien en een aantal ringen gingen richting Force; Hypnosis. Dit was echter meer een afleiding, omdat haar ogen vervolgens een andere kleur begonnen te gloeien en ze haar snavel opende voor een Extrasensory. De straal ging recht op de Pikachu af, maar zou hij raken? Voor extra kans op succes sloeg ze haar vleugels uit en deed ze een poging op te stijgen. Dat lukte, al kwam ze niet meer dan een meter boven te grond. Zo hard ze kon vloog ze op Force af. Slechts een paar meter van hem af stak ze haar klauwen uit om zijn keel te grijpen en hem tegen een rotswand aan te drukken. Als ze hem op die manier klem kon krijgen bracht ze zichzelf in gevaar, maar kon ze ook met één simpele kneep van haar klauwen een einde maken aan het leventje van de Pikachu. En als Amore dat zag, zou ze misschien afgeleid zijn en had Shiny een goede kans om haar af te maken.

De kop van Tonu voelde ineens warm aan. Hij keek vervolgens recht naar voren en wendde zijn blik weer af. Een Flamethrower had zijn aanval vertraagd. Maar de Flamethrower was ook weer ineens erg sterk en toen weer ineens wat zwakker waardoor zijn eigen aanval gevaarlijk dichtbij de rots kwam. Toen de Flamethrower van een andere kant kwam gebruikte hij zijn Protect en stopte hij met zijn aanval. Door de snelheid die hij met de Head Butt had. gemaakt viel hij bijna op de rots maar remde zich deels door zijn poten de grond in te zetten. Hij opende zijn ogen en zag dat het maar een paar centimeters had gescheeld voordat hij de rots zou raken. Hij zuchtte opgelucht maar hoorde wat boven hem. Hij hief zijn kop en zag de Electrike zijn Fire Fang doen gemengd met een Quick Attack. Hij gromde zacht en sprong weg van de plek. De Electrike zou niet zo snel van richting veranderen door zijn snelheid.
Nu waren de rollen omgedraaid; de Electrike zou nu te pletter gaan tegen de keiharde grond. Tonu zat op een afstand van anderhalve meter van hem vandaan als de Electrike in plaats van in de lucht op de grond stond. Hij wilde een grootse aanval doen waarmee hij het leven van de Electrike kon beëindigen. Hij opende zijn bek met een korte grijns en sprak nog zacht"Slaap lekker, Electriketje". Een gele, oranje bol ontstond bij de bek van Tonu waarna hij die recht naar de Electrike schoot. Zeker van die harde klap van de grond zou de Electrike nog suffig zijn. Tonu zette vervolgens nog wat extra kracht achter zijn Hyper Beam en zette zijn staart trots overeind. Maar door een harde wind viel zijn staart bij zijn nek. Wolken verschenen in de lucht en weer begon het te stormen.
"Niet nu, hea?"Dacht hij. De storm zou enkel de kracht van zijn tegenstander sterkerder maken, doordat hij van een donder soort was. Maar alsnog was zijn Hyper Beam al gelanceerd op de Electrike. Hij stopte zijn aanval en de bol verscheen als sneeuw voor de zon. Hij was licht gespannen, omdat zijn Hyper Beam was geëxplodeerd op de plek waar hij hem had gericht. Dat was het nadeel van die aanval; je wist nooit of je je tegenstander had geraakt. Dus enkel 1 vraag kwam in hem op;Was de Electrike geraakt?

Levy was op houndoom neergestort, en had haar dus geraakt. Levy bouncede zich eigen van houndoom af, nu stond hij op de grond. 1 Meter maar van houndoom af. Dat was niet veel.. Ze kon vanalles doen op levy, dat was wel duidelijk. Door het lange gevecht was er minder kans dat levy veel aanvallen ging ontwijken, hij moest tenminste zijn krachten sparen voor het einde van het gevecht. Zo kon hij misschien bepalen wie zou winnen. Langzaam stond ze op. Levy keek naar houndoom, en zag een schaafwond onder op haar buik zitten. Hij had dus een goeie zet gedaan, de bounce dan, gezien door de schade. Ineens kreeg houndoom een vreemde grijns. Het beviel levy niet. "W-wat ga je doen?" Hij keek zenuwachtig om zich heen.

Het was zover. Houndoom sprong op levy af, en deed haar aanval. Het was Payback! "Ik had het kunnen weten.." Zei Levy net voordat hij geraakt werd. Levy crashte tegen een rotsblok aan. Langzaam kwam hij overeind. Zijn benen waren beiden opengesprongen. "Goed dan.." Fluisterde Levy. Hij sprong op het rotsblok en bleef daar even staan. Zijn staart begon te gloeien. Zou houndoom denken dat hij haar met een focus slag zou aanvallen? Dat was in ieder geval niet zijn plan. Levy sprong toen in de lucht en liet zijn staart in de steen storten. De steen vloog uiteen en levy gebruikte zijn handen en zijn staart om de rotsblokjes naar houndoom te schieten. Een voor een werden ze geraakt door een vuur slag, ijs slag of donder slag. Focus slag zou te sterk zijn, het zou de rotsblokjes niet wegschieten maar breken. "Probeer dit maar eens te vermijden." Levy liet zich langzaam vallen op de grond. Hij wachtte af op houndooms reactie..

(niet zo'n lange post)

Zoals verwacht deden de onafwendbare sterren hun status eer aan, en raakte ze de Pikachu. In brand waren ze niet meer toen ze hem raakte, maar dat was juist goed, vuur kon de wonden namelijk weer dicht schroeien. Nu zou het alleen maar meer pijn doen. Het bloed droop naar beneden, maar Evening wist dat de regen het veel erger kon laten lijken dan dat het werkelijk was. De Pikachu leek hem te onderschatten, want hij dacht geen nieuwe tegenaanval terug te krijgen, en keek om zich heen naar de andere vechtende Pokémon, Evening daar in tegen was klaar voor een nieuwe zet. Maar hij wachtte tot de Pikachu een aanval deed, zodat hij de tweede zet had, en de aanval kon ontwijken, bedwingen of afstoten.

En dat had hij goed. De Pikachu laadde zijn rode wangen op, en je zag de stroomstootjes alle kanten op springen. Ah, wat haatte Evening electriciteit. Het was zo’n soort pijn die dwars door je lichaam heen ging, waardoor je overal pijn had, en daarbij kon je ook nog eens verlamd raken. Maar deze keer was hij niet van plan zich te laten raken. Comet zette zich af, en raasde met een witte straal die hem achtervolgde zijn kant op. Een snelle aanval dus, waarschijnlijk gepaard met een andere aanval. Ook al was het snel, Evening kon het makkelijk van te voren aan zien komen. Hij spande zijn borstspieren en ademde diep vanuit zijn borst een dikke zwarte rook uit.

Smokescreen was een vervelende aanval voor je tegenstander, ze konden je niet of veel slechter zien, en daarbij kon je ook ongezien naderen. De Pikachu naderde, en deed zijn ‘ijzerstaartsalto’. Evening kon het echter makkelijk ontwijken. Ijzerstaart was al niet een aanval die altijd raakte, en zeker in dit geval niet. Evening schudde zijn kop. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Kon hij daar nog de vonkjes heen en weer zien springen. Deze keer gebruikte hij een vlammenwiel en een snelle aanval, maakte een sprong en sprintte op de Pikachu af. De regen had hier geen effect op, omdat steeds wanneer dat wat vuur uit maakte, Evening zijn vlammen gewoon weer versterkte. En nu maar hopen dat hij de Pikachu in deze rotzooi zou raken..

“Gheh,” grijnsde Houndoom toen ze Levy had geraakt. Payback was normaal niet haar sterkste aanval. Deze keer wel, gelukkig. Ze hijgde lichtjes. Het uitvoeren van aanvallen was al een stuk vermoeiender aan het worden, besefte ze. Als ze op hetzelfde tempo door zou gaan als nu, raakte ze binnen de kortste keren uitgeput. Nee, dat mocht niet gebeuren. Ze bleef stilstaan, in een poging zoveel mogelijk op adem te komen terwijl het stof dat Levy’s val tegen het rotsblok had veroorzaakt. Elke seconde waarin ze kon uitrusten, telde nu. Elke onnodige beweging die ze maakte, kon haar laatste van het gevecht zijn. Nee, ze kon er beter voor zorgen dat ze genoeg energie had voor een volgende aanval.

Het opgetrokken stof, zorgde ervoor dat Levy’s opengereten benen zichtbaar werden. Niet opengereten door haar, maar door de klap tegen de rots. Ai, dat had pijn moeten doen, dacht Houndoom. Zijn staart begon te gloeien. Alweer een Focus Punch? Nee, hij had iets anders bedacht. Hij sloeg tegen een rots aan, met een Ice-, Thunder- of Fire Punch, en sloeg de stukken naar Houndoom. Beseffend dat het zinloos zou zijn om alle kleine rotsblokjes te ontwijken, richtte Houndoom haar hoorns naar voren als schild, om het grootste deel van de schade tegen te houden. Een deel van de stenen schoten door, en raakte de kleine stukken onbeschermde vacht op haar rug, waar geen bescherming was van haar andere beschermende ‘botten’.

Als ze zo bleef staan, kon ze hem niet terug aanvallen. Houndoom wachtte tot het moment dat ze zo min mogelijk schade kon krijgen als ze weg sprong, maar gokte verkeerd, waardoor een van de op haar afvliegende stenen een diepe snee in haar linker wang maakte. Ook andere stenen raakten haar, alhoewel ze daar minder aandacht aan besteedde, omdat ze die plaatsen niet kon zien. Gehaast maakte ze een Shadow Ball, waar ze haar Ember op gebruikte, om hem vervolgens met een harde klap recht op Levy af te vuren met haar ijzerstaart. De aanval was niet bedoeld om hem schade te geven, maar om de stenen te laten stoppen. Ze sprong achter de vuurbal aan, klaar om haar volgende aanval af te vuren. Trickery genaamd. En aangezien Levy’s normale aanvallen nog steeds versterkt waren door de dubbele Claw Sharpen, zou haar aanval ook een stuk meer effect hebben.

De kracht waarmee de Golduck het rotsblok spleet deed een rilling over haar rug lopen. Hij was sterk, verbazend sterk. Zelf had ze zichzelf nooit echt sterk gevonden. Ze was goed met haar genezende krachten en ze kon een fantastische Protect oproepen, maar ze had nooit echt leren vechten. Dit schoot door haar hoofd terwijl ze haar combinatie uitvoerde. De Golduck, waarvan ze wist dat hij Taresh genoemd werd, hief beschermend zijn armen, maar werd wel geraakt door haar Magical Leaf. Dit gaf haar weer een beetje moed. Dit zakte haar echter weer in de schoenen bij het zien van zijn combinatie.

Met zijn psychische krachten manipuleerde hij zijn eigen Psybeam en stuurde deze op haar en haar kopieën af. Melodie slikte, wetend hoeveel kracht en concentratie hiervoor nodig was. Hoe meer kopieën verdwenen, hoe minder plaatsen ze had om naar toe te teleporteren. Toen alleen zijzelf nog over was vuurde Taresh een Psybeam op haar af, maar die ontweek ze gemakkelijk door nogmaals te teleporteren. Ze was nu toch al bezig. Bljkbaar was het tijd voor een andere tactiek.

Ze stond misschien twee meter van hem af, hief haar armen en deed haar Icy wind. Een glimlach gleed over haar gezicht terwijl vlagen ijzige wind en sneeuw van uit haar armen naar Taresh toe vlogen. De pokémon hier wisten nog niet de helft van de aanvallen die ze zich meester had gemaakt in de afgelopen 34 jaar. Ze had ze enkel nooit gebruikt. Melodie bracht haar handen bij elkaar, vormde in een enkele seconde een kleine bal elektriciteit en vuurde de Thunderbolt op Taresh af. Meteen teleporteerde ze, stond nu schuin achter de Golduck en vuurde opnieuw een bal af. Dit herhaalde ze ettelijke keren, waarna ze op een hoge rots aan de canyon wand verscheen, waar ze zich even veilig waande.

~Sorry voor de late posts, was/ben ziek..~

'Zozo, dus dat heeft de Chiave je geleerd? Als een bang kippetje je verdediging ophouden?' sneerde de Luxray. ''Je moest eens weten..'' riep Blitzy terug. 'Jammer, ik had toch iets meer verwacht van dit gevecht.' ''Wat? Ik ben pas begonnen.'' antwoordde Blitzy half lachend. Zijn vastberaden grijns verdween toen Rowan zijn bek opende. Een blauwe bol van licht verscheen in zijn bek. Net op het moment dat hij de Thunderbolt afschoot, deed hij er een Ijzerstaart achter. Blitzy spreidde zijn vurige armen. Uit zijn armen kwamen rook, door de regen, zo leek het alsof hij plots geen armen meer had. De Thunderbolt kwam dichterbij, en viel niet meer te ontwijken. Net toen de Thunderbolt op het punt stond hem te raken, klapte Blitzy zijn armen dicht. Een gigantische explosie leek zijn ledematen van zijn lichaam af te scheuren. Hij voelde zijn voeten van de grond loskomen, en hij kon zijn evenwicht herstellen door een achterwaartse salto.

Blitzy belandde bijna pijnloos op de grond. Blauwe vonken en regendruppels liepen over Blitzy's lichaam. Toen hij zijn kop had geschud, en zijn wazig zicht zich hersteld had, zag hij een schokgolf met paarse bollen erin. Shock Wave viel niet te ontwijken, dus zat er maar één ding op. Blitzy liep naar de aanval, maakte een voorwaartse salto, en toen hij op zijn rug belandde, was hij nog maar enkel een bol vuur, die op de Shock Wave afraasde. Een gigantische explosie met blauwe bliksemstralen en bloedrode vlammen markeerden de plaats van de botsing. Blitzy kwam vermoeid overeind. Hij bloedde op verschillende plaatsen, en door de regen die erop neerkwam, begon het vreselijk te branden. Met een luide brul spreidde hij armen, als teken dat hij nog kon vechten. Een grote vuurbal verscheen in Blitzy's mond. Hij concentreede zich op de Luxray. Hij haalde diep adem en met een luide knal schoot de vuurbal naar de Luxray af. Een onherkenbare woede spreidde door zijn lichaam. Het was alsof zijn lichaam in brand stond. Hij brulde oorverdovend naar de Luxray. En toen gebeurde het; het moment waar hij al heel lang op wachtte. Heel onverwacht begon het witte licht over heel zijn lichaam te spreidden. Hij had het pas door toen zijn armen begonnen met gloeien. ''Huh? Wat gebeurd er?'' Het licht ging over zijn nek, en daarna bedekte het zijn kop. Toen voelde hij iets heel raars, alsof zijn botten in een paar seconden drie keer zo lang werden. Hij voelde de vaste tinteling in zijn staart verdwijnen, en er kwam een tinteling op zijn hoofd. Toen verdween het witte licht rond hem, en hij voelde zich op de grond vallen. Enkel was hij... anders; zijn vingers waren blauw, en had een gouden schildje rond zijn handpalm. Blitzy's blik volgde zijn armen, die drie keer zo lang waren geworden, en dan naar zijn vacht, en zijn benen, die wit waren geworden. De vlam op zijn staart waren verdwenen. ''He JA!' schreeuwde hij uit blijschap. Het was eindelijk gebeurd; hij was geevolueerd in.. een Infernape!

Douza dacht dat Tonu tegen de rots was gebotst maar had zich verzet door zijn poten in de grond te boren. Dit hinderde hem niet waarna hij zijn Fire Fang, groter en groter maakte. Zijn pupillen werden groot bij het zien van dat de Leafeon met een soepele beweging onder hem verdween. Een klein hoog piep geluid kwam uit de bek van de Electrike waarna hij dacht bijna op de grond in te storten. Vlug draaide hij zijn hele lichaam verticaal en richtte hij een Flamethrower tegen de grond. Door de draaiende beweging kwam hij hoger in de lucht. Hij liet zich zakken door zijn Flamethrower wat te verzwakken. Toen hij de grond kon raken met zijn voorpoot stopte hij zijn Flamethrower en zuchtte hij opgelucht.
Kort erna ontstond er een gele bol bij de bek van Tonu, die een straal werd en op hem werd gericht. “Nee, mijn einde is niet nabij..”Sprak hij dapper. Hij opende zijn bek en allemaal sterretjes schoten uit zijn mond gevolgd door een gele volt laag. De 2 aanvallen konden de Hyper Beam tijdelijk tegenhouden totdat hij iets wist om de Leafeon echt te verzwakken. Hij moest een aanval nemen die altijd raakte gemengd met een andere aanval. Shock Wave raakte altijd, en Flamethrower was erg effectief, maar hij had die aanval te vaak gebruikt. Terwijl hij zijn tegenaanval doorzette bedacht hij nog een bepaalde type aanval dat veel schade aan gras soorten bracht, namelijk ijs.
Hij kon 1 ijs aanval, Ice Fang. Maar die had hij maar 1 keer gebruikt, zou hij het nog beheersen?Hij hoopte van veel, want zijn leven stond op het spel. Een grote warmte trok hem uit zijn gedachte. De Hyper Beam was zeer dicht bij hem gekomen en zijn tegenaanval verzwakte.
“Het is tijd!” Dacht hij waarna hij zijn aanval stopte. De Hyper Beam ging recht door hem heen en de pijn was vreselijk maar hij verdroeg het met moeite. Een laag volt kwam om hem heen terwijl dat niet zo goed zichtbaar was en kwam recht op Tonu af. Steeds sneller begon hij te rennen terwijl zijn Shock Wave hem omhulde. De Hyper Beam was raak dus de Leafeon kon 1 beurt niks doen, dat kans zou hij grijpen. Wat centimers tussen zijn snuit en de snuit van Tonu in, kwam er een cyaan kleurige laag om zijn hoektanden. Vervolgens schoten er een paar cyaan kleurige schokken uit dat recht op hem af kwamen. Maar alsnog beet hij in de nek van de Leafeon. Een paar druppels bloed kwam er op de grond, daardoor beet Douza harder. De Leafeon zou stikken, bevriezen of Paralyzed raken. Allemaal in 1 zet!

Shiny bleef om zich een kijken om de Pikachu te vinden. Door de explosie was er niet meer veel over waar je achter kon verstoppen, dus waar kon ze zijn? Zijn blik viel op de grond. Dat was het. Ze was vast weer ondergronds gegaan. Al was Amore snel, ze kon nooit snel genoeg zijn om na een kleine explosie te verwijnen uit zijn zich. Als hij nu maar kon bewegen.. Langzaam begon Shiny het gevoel in zijn benen weer terug te krijgen. Zou hij nu weer kunnen beweggen? Hij zette een kleine stap naar voren. Bewegen kon hij wel weer. Een aanval afvuren zou wat langer duren. Langzaam zette hij nog een stap maar nu met zijn andere poot. Dit ging al wat beter. Tevreden keek Shiny om zich heen. Zou Amore echt wachten tot hij weer goed kon bewegen en aanvallen? Op dat moment sprong Amore uit de grond. Ze sprong schuin boven hem en grijnsde even naar hem. Een rode gloed verscheen om haar zodat er een donder naar hem toe vloog. Shiny sloot enkel zijn ogen. Hij werd vol op geraakt door de aanval. Shiny ontblootte zijn tanden en opende zijn ogen om Amore kwaad aan te kijken.

Amore sprong van rots naar rots. Wat deed ze? Nu maakte ze zichzelf alleen moeier. De Pikachu stopte al snel om een bliksemstraal op de rotswand achter hem af te vuren. Fijn, moest hij ook daar op letten. De snelste manier om de rotsen te ontwijken was om ondergronds te gaan. En dat deed hij ook. Hij sprong de lucht in en dook vervolgens de grond in. Snel graafde hij door de grond om weer naar boven te komen op een plaats waar de stenen niet kwamen. Amore sprong naar beneden om voor hem te landen en hem aan te kijken. Nu zou hij eens schade aanrichtte. Zijn ringen gloeide blauw en hij kreeg een paarse gloed achtige iets om zich heen. Snel daarna schoten er meerdere paars, roze golven naar amore toe. De Confuse Ray zou er voor zorgen dat Amore verward zou zijn, als ze een van de golven raakte dan. Een verwarde pikachu zou alles zo veel makkelijker maken.

Shiny liet het niet alleen bij de Confuse Ray. Deze keer zou hij meerdere aanvallen gebruiken. Hij opende zijn mond en vlak achter de Confuse Ray schoot hij een volgende aanval. Als Amore de Confuse Ray simpelweg wou ontwijken door weg te springen zou ze door deze aanval, yawn, geraakt worden en in slaap gebracht worden. Shiny zou vervolgens een dream eater aanval gebruiken en om het af te maken zou hij een Hyper Beam gebruiken. Er was een grote kans dat ze het zou ontwijken, dat wist Shiny maar al te goed. Amore was wel slim genoeg om te weten dat het niet goed was om geraakt te worden door een aanval die je zou verwaren of in slaap zou brengen dus verwachte Shiny dat ze er alles aan zou doen om de aanvallen te ontwijken.

Nu hij twee status aanvallen had afgevuurd zou hij er een derde aanval bij afvuren Een aanval die wel damange kon doen. Shadow Balls? Nee. Als hij er maar één zou afvuren was het te makkelijk te ontwijken en als hij meerdere zou afvuren waren ze te zwak. Hij zou een aanval afvuren die meerdere kansen had om te raken en sterk kon zijn. Zijn ogen kregen een witte gloed en er verschenen witten bolletjes om hem heen. Dit keer zou hij een combo gebruiken. Hidden power + Psychic. De Hidden power bolletjes zouden Amore volgen tot ze haar zouden raken. Hij zou het haar moeilijk maken door als ze ze probeerde te breken ze te verplaatsen. En hij zou haar geen tijd geven hem aan te vallen zodat de psychic zou wegvallen.

~ Srry van het aantal aanvallen. ~

Bij het zien van de blik in Shiny's ogen, maakte Amore een salto naar achteren, zodat er ruimte tussen haar en Shiny te zien was. Ze zou weer gebruik moeten maken van de muur. Ze sprong op een omgevallen rotsblok, om zo omhoog te gaan. Hiermee ontweek ze zijn Confuse Ray en Yawn. Met een valse grijns zette ze zich stil boven op een rots. Helaas was die te zwak, en stortte hij neer. Ze kon geen andere rots meer vinden om zich aan vast te houden, maar wist op het laatste moment van de neerstortende rots af te springen zodat de klap voor haar niet voelbaar zou zijn. Ze landde sierlijk op de grond. Even sloot ze haar ogen en keek toen met grote ogen op, maar zag door de gebeurtenis van even geleden de aanval van Shiny pas heel laat aankomen, wat natuurlijk zo zijn gevolgen had.

Met grote ogen keek ze naar de naderende aanval. "Nee," siste ze zacht. De blauwe laag om de bolletjes en om Shiny's ogen vertelden haar dat Shiny ze bestuurde, en ontwijken dus vrijwel onmogelijk zou zijn. Misschien.. Helaas was het al te laat en werd ze geraakt door de Hidden Power. Ze schoof een stukje naar achteren en verloor heel even de controle over haar gezicht. Ze bleef even met een frons staan, wachtend tot de pijn weer een beetje verdwenen was. Toen keek ze met een grijnsje naar Shiny. "Nee, sorry. Grapje. Met een Hidden Power versla je me niet," zei ze geïrriteerd, alsof er niks aan de hand was. Alsof wat ze net deed enkel acteren was geweest. Alsof.. Alsof ze nog geen schade had. Natuurlijk was dit alles één grote leugen. Het was zo dat ze nog meer dan genoeg kracht over har om verder te vechten. Maar, ze had al wat schade opgelopen, ja. Dat was de waarheid. Ze zakte een beetje door haar rug en keek Shiny met een valse blik aan.

Toen viel haar oog weer op Riolu en Akira. Hoe zou Shiny reageren als zijn partner uitgeschakeld werd? Was hij harteloos genoeg om dat aan zich voorbij te laten gaan, of zou hij daarvoor in willen grijpen? En.. Andersom? Als Amore Shiny wist uit te schakelen, zou dat Riolu helpen? Ze balde haar vuist, en met die gedachte in haar hoofd besloot ze, uiteindelijk, de aanval op Shiny weer in te zetten. Maar, wat moest ze doen? Ach.. Niet al haar moves hoefden spectaculair te zijn, toch? Dat zou ook saai worden. Bovendien was het niet zo dat een normale move van haar weinig kracht had. Ze liet de elektriciteit als kleine schokjes haar lichaam verlaten, waardoor het water onder haar voeten de elektriciteit geleidde, wat haar een beetje kietelde. Ze schoot de elektriciteit met een rode bliksemstraal naar Shiny, oplettend wat zijn reactie was, zodat zij met een reactie daarop kon volgen.

~ Kort.

Tonu had gezien hoe Douza niet te pletter viel door een Flamethrower op de grond te doen. Vervolgens werd zijn Hyper Beam geblokkeerd door een combinatie van een Shock Wave en een Swift, aanval. Kort erna rende Douza opeens zijn kant op en gebruikte een lichtgevende aanval dat hij niet gelijk kon herkennen. Hij beet op zijn lip waar al eerder een wondje zat en bleef stilstaan. Hij kon zich 1 beurt niet meer bewegen. Toen de Hyper Beam helemaal verdwenen was zag hij dat Douza een Shock Wave had gedaan. De ogen van hem werden groot toen hij zag hoe dichtbij de Electrike bij hem gekomen was. De hoektanden van de Electrike kregen een cyaan kleurige laag waarna er 2 grote schokken vandaan kwam en hem raakte. De schouderbladen van hem werden geraakt en een grote klont ijs kwam daar terecht. De pijn was te erg geworden. Hij was ook lichamelijk verzwakt wat de Electrike zeker ook moest zijn. Hij moest weer genezen maar de Electrike boorde zijn Ice Fang in zijn keel terwijl de Shock Wave hun omhulde. “Dit zet ik je betaalt!”Sprak hij moeizaam. Hij zette zijn staart en oren weer overeind waarna hij een Solarbeam laadde. Hij kon weer aanvallen. Maar de Electrike zou niks merken, omdat die bezig was om hard te bijten. Nog meer bloed stroomden langs zijn keel naar de grond.

Moeizaam ontstond er een lichtgevende bol bij de bek van Tonu waarna hij die net achter de nek van Douza, afschoot. Een grote explosie ontstond er en Tonu schoot de lucht in en viel weer hard op de grond. Hij had weinig tot geen energie meer om iets te doen. De wond die in zijn nek was gemaakt was erg diep en bloedde flink. Ook werd alles wazig maar Tonu zou het niet opgeven, kosten wat de kost. Hij deed zijn Sunny Day en rustte vervolgens weer zijn kop op de grond. Vervolgens lichtte zijn lichaam weer op en gebruikte hij zijn Synthesis om te herstellen. De wond bij zijn nek geneest maar voor de helft. Hij kwam overeind en zijn poten trilde. Hij moest het gevecht snel beëindigen. Hij keek recht naar de plek waar de Explosie had plaatsgevonden. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en wachtte af.

Het was tijd voor de grootste en sterkste aanvallen. Maar wel gemengd met een andere aanval waardoor hij niet gewond kon raken als hij de aanval moest laden. De Electrike was wel slim om 3 status aanvallen te gebruiken, maar de ability van Leafeon’s zorgden ervoor dat er tijdens zonlicht de status problemen verdwenen. Dat was weer het voordeel. Dus was zijn Sunny Day een goede aanval geweest. Vanuit zijn ooghoeken keek hij weer naar de rots. Hij kreeg gelijk daarna een idee. Een blaadje verscheen er bij de bek van de Leafeon waarna hij een Grass Whistle deed. Hiervan zou de Electrike in een diepe slaap vallen. Vervolgens legde hij het blaadje weg en boog hij voorover en deed hij Double Team. De Leafeon’s omsingelden de Electrike en richtte een Toxic aanval. Dat was enkel om zeker te zij dat de Electrike ook echt werd geraakt. De Double Team verdween weer waarna hij een Schadow Ball op de rots mikte. Een deuk verscheen er in de rots en wat kleine steentjes brokkelde ervan af. Hij schoot nog een Schaduw Ball waarna de rots omviel en recht op de Electrike af kwam. Toen de rots met een knal de grond raakte brak het in vele grote stukken. Met een grijns liep hij naar de grote stukken rotsen. “ Het is voorbij, Chiave zwakkerd”Sprak hij met dezelfde grijns op zijn gezicht. Maar voor de zekerheid deed hij weer zijn Double Team terwijl alle Leafeon’s om de stenen gingen staan en hun Sword’s Danc deed. Die aanval vergrootte de aanvalskracht. De kop van alle Leafeon’s gaven vervolgens een licht af waarna ze hun Giga Drain deden en een rare straal recht naar de Electrike ging. Zo kon de ‘echte’ Tonu dat extra herstellen en de overige energie van Douza wegnemen.

Bovenaan de Canyon stond een Pokémon zuchtend te kijken naar hoe de gevechten er beneden aan toe gingen. Velen konden niet zien wat er zich beneden afspeelde, maar zij wist het al. Haar toekomstbeeld had haar alles verteld wat ze moest weten, en met behulp van haar psychische krachten kon ze gemakkelijk weten wat er zich beneden allemaal aan het afspelen was op het moment. Ze rolde met haar ogen en keek opzij. Hier lag een Riolu te slapen. Een valse grijns ontstond op haar kop en ze pakte de Riolu weer aan haar nekvel. Deze Riolu was degene die haar vandaag zou helpen. In haar slaap. Voorzichtig gleed de Pokémon met haar nagels over het wangetje van de Riolu, die ze eerder vandaag uit de voormalige Guerra Grot gehaald had. De kooi openbreken was voor haar gemakkelijk geweest. Akira wist namelijk nog niks van haar plannen. Zo kon alles namelijk veranderen. Akira wist niet eens dat ze in PokéRPG was. Grijnzend schudde ze haar kop heen en weer, waarna ze met haar vrije hand haar capuchon een beetje naar voren trok. Het was tijd.

Met een sierlijke beweging pakte ze een aantal kleine balletjes uit de zak van haar cape, die ze naar beneden gooide. Eenmaal beneden zouden ze tegen de grond, of op een hoofd, ketsen en zouden ze ervoor zorgen dat alles bedekt zou worden met rook. Ze wachtte even, tot ze er zeker van was dat niemand haar aan kon zien komen.
Met een sierlijke sprong landde ze in het midden van de groep Pokémon. Haar ogen kleurden blauw en de rookwolk leek weg te ‘waaien’. Grijnzend keek ze naar alle Pokémon. “Stop,” begon ze, haar stem luid. “Stop met vechten!” riep ze toen. Ze deed haar capuchon af, waardoor het voor iedereen zichtbaar was wie zij was. Natuurlijk, velen hier kenden haar niet. Maar, wat maakte haar dat uit? Ze zag hoe Akira licht grijnsde. Helaas was dat nu even niet waar ze op moest letten. Ze richtte haar bloedrode ogen op Amore, en toen op Riolu. “Dit, mijn vrienden,” begon ze luid, “dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu,” zei ze toen fel. Ze ging met haar nagel opnieuw over het wangetje van de jonge Riolu, waardoor er een kras op haar wang kwam. “En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven,” zei Music toen met haar valse grijns. “Dus, Chiave..” zei ze, waarna ze hen kwaad aan keek. “Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..” Ze liep, zoals altijd, op haar tenen rond, wachtend tot de twee groepen zich teruggetrokken hadden. Hierna liet ze het kind, Senna, op de grond vallen. Ze sliep toch, veel maakte haar niet uit. Iedereen wist dat als ze haar maar probeerden te pakken, Music zichzelf en Senna weg kon teleporteren en ze Senna af zou maken, zonder genade te tonen.

“Laten we eens even goed kijken,” zei Music toen vals en ze keek de groepen rond. “Amore, Riolu!” riep ze toen luid en ze wees naar het kind. “Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?” vroeg Music toen, wetend dat Amore en Riolu begrepen dat als ze nu zouden gaan vechten, Senna’s leven over was.

~Oké. Je mag je gevecht nu beëindigen en doen wat Music zei. Verder niets doen bij Music, of zo. Dit is allemaal deel van het plot.. (x~

Smokescreen was misschien wel de domste zet die de Quilava tot nu toe gebruikt had. Hij was zeker vergeten dat rook electrischiteit licht geleidde. In combinatie met de regen was het de perfecte geleider die de hele wolk vulde met duizenden felle vonken. De vonken konden Evening gewoon niet missen. Comet voelde in zijn draaiende beweging een warmere plek naderen en besloot door een behendige beweging opzij te gaan. Het lukte; hij boog af en voelde de warmte stukken minder erg. Het enige probleem wat hij nu nog had was dat hij de grond niet aan kon zien komen, en bovendien met een rotgang naar beneden stortte. Het gestoorde idee dat een Quick Attach zou werken drong opeens zijn gedachten binnen. Maar hoe? Ach, het kon hem niks schelen. Alsof hij rende begon hij wild met zijn poten te spartelen. Het zag er ongelofelijk debiel uit, dus was hij de Quilava dankbaar voor de rook. Zijn lichaam was nog steeds omhuld door een laag elektrischiteit. Plots voelde hij de grond onder zijn voorpoten. Doordat hij die bewoog alsof hij rende knalde hij niet helemaal tepletter. Alsnog voelde hij hoe het gewicht van zijn lichaam door zijn snelheid hard tegen zijn poten werd gedrukt, wat resulteerde dat die het niet konden houden en onder hem weg gleden. Zijn buik klapte hard op de grond. Hij lag languit met zijn ogen gesloten. Hijgend. Gelukkig had hij zijn poten gebruikt, anders was hij met zijn kop recht de grond in geboord. Dan had hij het niet overleefd. Hij voelde hoe de vonken uit de rook naar hem toe gingen en hem nieuwe energie boden. Hij wist dat als de Quilava nog in de rook stond, het zijn energie juist af zou nemen. Comet stond op, genietend van de schokjes die hem voedden met nieuwe lading. In deze duisternis kon hij beter geen risico's nemen. Daarom besloot de Pikachu om een Shock Wave te doen. Die aanval kon niet missen en zou bovendien opnieuw de rookwolk opladen. Zeer waarschijnlijk zou het zelfs buiten de wolk treden, vanwege de regen.

Comet wist echter niet of zijn aanval goed was aangekomen, want de rook verdween opeens en een Kirlia met een Riolu trok de aandacht door te roepen. Comet keek haar met samengeknepen ogen aan. Wie was ze, wat had ze te zoeken in deze oorlog? Hij wilde grommen, maar besloot eerst naar haar woorden te luisteren. “Dit, mijn vrienden,” begon ze luid, “dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu.” Comet wendde zijn blik even af naar Amore. Dus ze was weer bij Riolu en had een kind, misschien wel meer.. Hij snoof onhoorbaar en keek toen weer naar de Kirlia. “Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..” Comet zag hoe de Guerra en de Chiave elk naar en kant toe liepen en stapte daarom naar de Guerra leden toe, terwijl zijn blik nog steeds op de Kirlia gericht was. Ze vroeg vervolgens aan Amore en Riolu of ze door wilden vechten. Voor Comet stelde ze hiermee vast aan de Guerra kant te staan. Hij was benieuwd wat dit allemaal te betekenen had en hoe Amore en Riolu gingen reageren..

Tonu spitste zijn oren toen hij een onbekende stem hoorde. Wat ze eerst zei hoorde hij niet maar hoorde vervolgens wel wat klonk als 'Stop met vechten!'. Hij draaide zijn lichaam naar de Pokmon toe en gromde zacht. Maar toen hij de Kirlia wat beter zag herkende hij de Pokemon. Die was tijdens een training van Guerra opgedaagt. Hij hief zijn wenkbrauw op en ontspande zijn spieren. 'Dit, mijn vrienden,' riep de Kirlia vervolgens. 'dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu,'ging ze verder. Een Riolu werd zichtbaar bij de Kirlia. De ogen van Tonu werden groot terwijl zijn bek openviel. Hadden ze kinderen, dan?Dat wist hij niet. Maar de Kirlia was wel goed bezig dus verscheen er op zijn gezicht een grijns. De Kirlia maakte een snee op de wang van de jonge Riolu en Tonu zag wat bloed af druppelen. 'En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven,'ging ze verder. "Ga door"dacht Tonu en rustte zijn achterpoten op de grond. Wat de Kirlia deed was slim en had een goede timing. 'Dus, Chiave..' begon ze'Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..'. Tonu ontspande zich helemaal en ging weer terug naar de plek waar hij was voordat de oorlog echt begon. Dus de plek waar hij de eerste aanval deed. Hij draaide zich om met de rug richting de rots en grijnsde. Hij sloot vervolgens zijn ogen en zette zijn staart over zijn poten.

Het was jammer dat de oorlog voorbij was maar hij had alsnog van de Electrike gewonnen, want die zou uitgeschakeld zijn. Hij opende vervolgens zijn ogen weer en draaide zijn kop weer naar de plek waar de Electrike zou zijn. Hij keek vervolgens naar een Pikachu dat aan de Guerra kant stond. Hij had die Pikachu nooit eerder gezien maar alsnog knikte hij naar de Pokemon. Een zachte wind speelde met zijn vacht waarna hij zijn staart weer terug trok en achter zich rustte. Was de oorlog gelijkspel of was er een winnaar?Dat was de vraag dat door hem heen ging.

Evening rende snel door. De Pikachu had het voor elkaar gekregen om zijn aanval weer te ontwijken. Eenmaal uit de verblindende wolk verdween het vuur rondom Evening vandaan, en hoestte hij geërgerd wat spuug uit, wat donker gekleurd was door de ingeademde rook.Hij veegde de slijmerige slierten van zijn bek af, en keek naar de wolk. Kleine electrische ladinkjes dansten in de lucht, maar hij had ze niet eens gevoeld. Uit de rookwolk kwam een shock wave. Evening keek er snuivend naar. Wat haatte hij aanvallen die sowieso raakten. De Shock wave raasde op hem af en raakte hem als verwacht, en hij tegen de grond geslingerd.

Maar hij kreeg alle tijd om op te staan, want een nieuwe tegenaanval van de Pikachu kwam er niet. Kleine bolletjes vielen door het hele strijdveld heen op de grond, en lieten allen een rookwolk vrij. Evening krabte aan zijn hoofd. Lekker dan, net die vieze stinkrook uit, om weer met een andere overladen te worden. Evening zag dat de Pikachu weg rende, en zelf bracht hij zich dichter naar de grond en begon te kruipen, op deze manier kreeg hij zo weinig mogelijk rook binnen. Wanneer de rook weer wegwaaide stond hij snel op, en landde de Kirlia in zijn gezichtsveld. Hij trok verbaasd een wenkbrauw op. Wie was dat nu weer?

“Stop,” zei ze luid tegen alle Pokémon. “Stop met vechten!” De kirlia liet haar gezicht zien, en Evening liep richting de Chiave leden, ietwat overdonderd door deze radicale stop.“Dit, mijn vrienden,” begon ze luid, “dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu,’’ nu pas zag Evening dat ze Senna vast had. Haar nagels gingen over haar wang, waardoor er een roodgekleurde kras op haar wang kwam. “En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven,” Evening gromde. Duidelijk een Guerra lid. Wat wou ze bereiken met het ontvoeren van de dochter van Amore en Riolu?

“Dus, Chiave..” de blik van de Kirlia ging de kant van Evening en de andere Chiave leden op.. “Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..” Evening zette zichzelf in een aanvallende houding en keek richting Amore en Riolu. Wat gingen ze hiertegen doen?. “Laten we eens even goed kijken,’’ ze keek de Chiave rond, en daarna riep ze de namen van Amore en Riolu. “Geven jullie je over, of gaan we door met vechten?” Weer verliet een grom Evening’s mond. Wat was dit voor zwakke actie? En waarom zo snel? Had ze niet eerst beter kunnen wachten tot de Pokémon elkaar daadwerkelijk verwond hadden? Sommige Pokémon waren al zwaarder beschadigd, maar Evening had nog lang niet het gevoel dat hij klaar was met Comet.
Zelf had hij ook niet veel zichtbare schade. Zijn vacht was nat en door de war, en hij voelde zich een stuk zwakker door die schokken van net, maar hij voelde zich nog sterk genoeg om nog een rondje te vechten. Boos keek hij naar de Kirlia. De Guerra had blijkbaar zijn dieptepunt bereikt. Evening kon het niet laten om er iets over te zeggen. ‘’Wat?’’ riep hij naar Music. ‘’Zijn jullie niet in staat om verder te vechten? Ik had wel wat beters van jullie verwacht.’’ Zei hij met een afkeurende blik op zijn gelaat.

Er ontstond een gele bol bij de bek van Tonu waarna er een Solar Beam op Douza werd afgestuurd. Douza schoot ook de lucht in en knalde hard neer op de grond. Door de harde knal schoot er allemaal zand de lucht in waardoor Douza niet kon zien wat de Leafeon deed. Hij sloot zijn ogen en vergat de pijn die hij voelde. Hij dacht enkel aan leuke dingen, zoals met vrienden zijn. Een glimlach vormde op zijn gezicht waarna hij rustig bleef liggen en de tijd vergat. Maar de tijd was op dat moment belangrijk en dat drong niet in hem door. De ogen van hem waren half gesloten toen hij iets zag dat licht gaf. Het had de vorm…van Tonu! Geschrokken kwam Douza gelijk overeind en keek hij met een geopend bek naar de Leafeon. Wat zou hij nu doen? Hij had al zijn status aanvallen overleefd! Douza zuchtte en zag dat de Leafeon Synthesis gebruikte om zichzelf te genezen, logisch na een IceFang. De Leafeon deed zijn Double Team gevolgd door een Toxic. Douza aarzelde niet en deed zijn Thunder en raakte met de stralen alle Toxic’s aan en vernietigde ze. De Double Team verdween weer terwijl Douza erg hijgde. Hij was erg vermoeid geraakt.

Opeens verscheen er een Schaduw Ball bij de bek van Tonu die vervolgens naar een rots ging. De rots viel niet om maar wel bij de 2de Schaduw Ball. De rots viel recht op hem maar hij richtte vlug zijn Thunder aanval op de grote stenen en brak er enkele. Maar een paar waren te groot en vielen recht op hem en verplette hem vervolgens. Zijn longen werden samengedrukt en allemaal zand kwam in zijn bek. Hij had zijn ogen dichtgeknepen om niet zijn wonden t kunnen zien, die vrij ernstig waren. Hij hoorde vervolgens een mooie melodie en opeens voelde hij geen pijn meer. Was hij…Dood? Maar hij voelde zich enkel vrij maar niet als een geest of ziel. Maar dat gevoel dat hij geen pijn meer had hield hij vast en was al vlug in een diepe slaap. Maar iets in hem zei dat hij in een diepe slaap was. Hij gebruikte van de gelegenheid zijn Rest om wat energie te krijgen. Een rare straal maakte Douza weer wakker en stal wat van zijn energie, maar door de Rest had Douza nog wel energie over.
Een laag volt kwam om de hoektanden van hem heen en deed zijn Thunder Fang om alle stenen te breken dat boven hem lag. De laag volt verdween weer en kwaad keek hij naar de Leafeon terwijl er veel schokken langs hem heen gingen. Opeens was er veel rook verschenen dat hem verraste.
‘Stop,’klonk er ineens dat gelijk de aandacht van de Leafeon trok. Grommend keek hij naar de Pokemon die verschenen was met een jonge Riolu. De Leafeon gromde ook wat hem niet verraste. Ze waren in een oorlog, dus wie wou hun nou storen? ‘Stop met vechten!’ Sprak ze vervolgens. Hij hief zijn wenkbrauw en de Leafeon deed hetzelfde. De Pokemon deed zijn capuchon af en het bleek een Kirlia te zijn. ‘Dit, mijn vrienden,’begon ze, ‘dit.. Ach.. Velen zullen het wel weten, maar.. Voor de onwetenden onder ons.. Dit is Senna, de dochter van Amore en Riolu,’. Douza wist dat wel. ‘En, och.. Het zou zo zielig zijn als ze hier terplekke zou sterven,’ Sprak ze met een valse grijns ’Dus, Chiave..’ Zei ze. ‘Stop met vechten, allemaal. Zoals ik al zei. Laten we dit eens anders aanpakken..’. Douza had er een slecht gevoel bij en gromde harder toen de Kirlia in de wangen van Senna sneed. Dat persoon moest wel van Guerra zijn. Douza keek toen om naar Tonu die er amuserend naar keek. Hij snoof en keek toen naar Amore en Riolu. Zouden ze stoppen, dat was wel zeker, maar toch? ‘Laten we eens even goed kijken,’sprak ze verder. ‘Amore, Riolu!’. Zwijgend keek hij naar Amore en Riolu, de ouders van Senna en de leiders van Chiave. Ze hadden de verantwoordelijkheid over een groep en hun kinderen. Hij draaide zich weer naar Tonu om maar die liep weg! De Leafeon zat bij de plek waar hij de eerste aanval lanceerde. Verbaast keek hij naar de Leafeon waarna hij zelf ook naar de ‘Chiave’ kant liep met wat aarzeling. Hij rustte zijn achterwerk op de grond en zuchtte. “Nou…dus”sprak hij zacht terwijl hij recht naar Amore en Riolu keek.