Kleine pootjes bewogen zich snel maar behendig over de gevaarlijke oppervlakten van de Marble Mountains. Steile hellingen, afbrokkelende stenen en verraderlijke inwoners en planten maakten het reizen door de bergen van PokéRPG een zware tocht. Ze hoestte zachtjes, en liep voorzichtig naar een wat vlakker oppervlakte.Daar ging ze neerzitten en haalde haar tas van haar schouder af. Ze riste hem zo geruisloos mogelijk open. Ze haalde er een fles uit gevuld met water, klemde haar tanden om de dop en draaide die open. Daarna reikte ze met de fles naar haar mond, en dronk er een paar flinke slokken uit voor ze hem weer sloot en terug in haar tas deed. Haar groenige ogen zochten de vlakten af. Als vuur Pokémon was ze goed in staat om de warmte te weerstaan hier boven, maar ze mocht niet uitdrogen. Niet drinken was een grote fout als je aan het bergbeklimmen bent en loopt snel fataal af.

Ze schoof haar tas weer over haar schouder, liep naar een rand van de berg en tuurde naar beneden. Het zou nog een behoorlijke tijd duren voordat ze eindelijk uit deze bergketen en weer op normaal, plat land was, maar ze was in ieder geval over de helft van deze laatste berg, wat betekende dat ze voor de rest van de reis genoeg consumptie en water mee had. Rustig liep ze de berg weer af, tot ze in de gaten kreeg dat iets of iemand haar aan het volgen was. Af en toe verschoof er een steen of kraakte er een tak vlak bij haar. Fraude stopte met lopen en hield zich muisstil. Tik tik tik.. kleine steentjes vielen langs Fraude haar poten naar beneden. Gesnapt.. Haar groenige ogen richtten zich op een Murkrow die met een grote glimlach op zijn gezicht opsteeg en vervolgens landde op een tak van een dode struik. Speels draaide hij zijn kop schuin, maar Fraude kon een spelletje niet waarderen.

'Rot op,' gromde ze lichtjes, terwijl ze weer voor zich keek. Eén verkeerde beweging en ik ben er geweest.. Schoot er door haar kop. Ze moest zich concentreren, ook als er een lastpost in de weg zat. Dit stuk begon zeer stijl te worden, en als je hier viel zou je tientallen meters naar beneden kletteren voordat je uiteindelijk de niet-zo-zachte grond raakte. Met het idee in haar hoofd van dat ze op de grond als moes uit elkaar kon klappen, liep ze stapje voor stapje met alle voorzichtigheid naar beneden. Hopelijk bleef die stomme strontvogel weg.. Maar de Murkrow landde met een eigenwijs gezicht op haar kont. Fraude klemde haar kaken op elkaar. Ze wou hem wel van zich af branden, maar dat zou te gevaarlijk zijn, ze zou vallen. 'Ga van me af of ik zorg dat je mijn avondeten word..' sprak ze dreigend, hopend dat de Murkrow hierdoor weg zou vliegen. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan grinnikte hij en pikte vermaakt op haar hoofd. En nog eens, en nog eens. Fraude gromde woedend.

Nu is het genoeg.. Ze maakte een woeste schuddende beweging waardoor de Murkrow zijn balans verloor en wel moést opstijgen. Daarna sperde ze haar bek open en liet er een krachtige vlammenwerper uitkomen. De vlammenwerper raakte, maar slechts een van de vleugels van de vogel. Ze kon bijna horen hoe de veren een voor een verschroeiden.. De Murkrow wou doorvliegen, maar met zijn kapotte veren lukte dat niet, en hij stortte neer. Fraude grinnikte. Dat krijg je er nou van. Maar blijkbaar was ze vergeten dat ze op gevaarlijk terrein was, want ze maakte een wijde nonchalante pas. Ze stapte mis, waardoor ze met haar tenen op een steen kwam, maar de rest van haar poot kwam ernaast, waardoor ze een bot brak. Ze schreeuwde het uit, trok haar aangedane poot op en viel hierdoor neer. Ze voelde zichzelf door de stenen naar beneden schuiven, dus ze was gelukkig nog op de berg, en niet er naast.

Maar als ze nog meer vaart zou maken zou ze de controle over haar eigen lichaam kwijtraken en verder over de berg heen rollen. Dan zou het nog eens slecht kunnen aflopen. 'Shit..' Na enige aarzeling hield ze een stevig uitziende rots vast met haar ongedeerde poot, en haalde opgelucht adem. Nou ja, opgelucht? Zoveel grip had ze niet met slechts één voorpoot en daarbij was er een eindje verderop een afdaling die recht naar beneden liep. Als ze daar naartoe viel, was ze straks meer een Pannenkoek dan een Vulpix. Ze gromde luid en agressief. Het was haar eerste dag in dit nieuwe gebied, en nu moest ze al om hulp roepen! Ze schudde haar kop. Ze wou er niet zo zwak en hulpeloos uitzien wanneer er een Pokémon aankwam. Ze wou een goede frisse start maken in een gebied, zich laten zien hoe ze was. Maar in plaats daarvan zou ze eruit zien als een klein zielig weerloos vosje. 'Dat is d'r!' Hoorde ze ineens hard geschreeuwd. Ze hief een wenkbrauw op. Het klonk dichtbij.

Zou het over haar gaan? Maar niemand kende haar hier. Tenzij... Een groep zwarte schaduwen trokken over haar gezicht. Ze kneep haar ogen dicht en opende ze zo snel mogelijk weer. Ze keek naar boven en zag daar een enorme zwerm Murkrow's zweven. 'Trap d'r de berg af!' zei een grote Murkrow met een grijns op zijn snavel. De rest knikte of kakelde een strijdkreet. Een paar seconden later scheerden ze met z'n allen op Fraude af. Haar ogen werden groot en haar oren gingen plat naar achteren. De zwerm zou haar pikken tot ze doodbloedde of van ellende losliet. Ze keek naar haar ene poot die er voor zorgde dat ze hier nog hing. Hij kon haar niet lang meer houden, en begon te trillen. Fraude kneep nog eens haar ogen dicht, en nam een grote hap lucht. 'HELP!!!' echode er door de bergen heen, en hopelijk werd deze hopeloze schreeuw door iemand gehoord, anders kon dit nog wel eens een heel vroeg einde worden.

Een Arcanine zette zich af en begon te rennen. Haar grote poten raakten de grond steeds sneller achter elkaar, terwijl ze zonder problemen door het berglandschap rende. Ze was liever een ander soort Pokémon geweest, maar dan moest ze er eerst één tegenkomen die geschikt was. Anders was het transformeren een beetje moeilijk. In het begin was het lastig geweest om de verschillende soorten poten, vleugels en wat dan ook onder controle te krijgen, maar nu werd het steeds makkelijker. Het voelde steeds minder vreemd om te vliegen of te rennen, aangezien ze eigenlijk nooit haar eigen vorm aannam, enkel als ze van de ene vorm naar de ander wisselde.

Ze rende een berg op en bleef op de top staan. Een zacht briesje liet haar vacht zacht heen en weer waaien. Het prachtige uitzicht liet een grijns op haar grote kop ontstaan. Even sloot ze haar ogen om te genieten van een ander zacht briesje, maar al snel opende ze haar ogen weer. Ze was in PokéRPG, het gebied wat zeker bekend was, ook buiten zijn omgeving. Ze had veel gehoord over dit gebied, over de groepen die hier leefden en de oorlogen die hier geweest waren. Maar, het meeste wat ze gehoord had was positief geweest, dus had ze al gauw besloten hierheen te trekken. En.. Het uitzicht was nog mooier dan ze zich voor had kunnen stellen. Er was veel variatie wat de gebieden betrof. Een rivier, een zee, bergen, velden, een bos.. En nog veel meer.

Een groep Murkrow vielen haar op. Wat deden ze? Ze zagen er niet bepaald leuk uit en leken ook niet veel goeds in de zin te hebben. Ze keek met een snelle blik om zich heen, tot haar oog viel op een Togekiss. Perfect. Haar kleur veranderde in een soort geel, waarna ze de vorm van een Ditto kreeg. Vanuit die vorm ging ze bijna direct over in de vorm van een Togekiss. Ze spreidde haar grote vleugels en zette zich af. Ze keek even om zich heen, maar had al snel de Murkrow weer in zicht. “Daar gaan we dan,” zei ze zacht tegen zichzelf, voor ze richting de Murkrow vloog.

Al snel hoorde ze een kreet. ‘Help!’ Het was meteen duidelijk dat het uit de richting van de Murkrow kwam. Ze begon sneller te vliegen en zag dat er een Vulpix was, die nog net niet viel. Als de Vulpix zou vallen, zou ze er zeker niet heelhuids vanaf komen. Eerst de Vulpix redden of eerst de Murkrow pakken? Ze besloot dat het handiger was om eerst de Vulpix te halen. Ze schoot met een rotvaart onder de Vulpix langs, zo dat de Vulpix waarschijnlijk op haar rug terecht zou komen. Hierna schoot ze omhoog om de Vulpix bovenop de berg neer te zetten en naast de Vulpix te landen. Ze zette een glimlach op haar gezicht en richtte haar blik naar voren, waar de Murkrows ergens vandaan zouden moeten komen als ze van plan waren nog te komen. Ze spreidde haar vleugels en haalde diep adem. Ugh..

Ugh. Geen geweldige post of zo.. ~

De nog jonge Vulpix sloot gefrustreerd haar ogen. De kleine en onregelmatige vleugelslagen van de zwarte kraaien klonken steeds harder in haar grote oren, steeds kwamen ze dichterbij, dichterbij haar ondergang. Als ze haar zouden bereiken was ze kansloos, slechts een enkele duw of pik kon zorgen dat haar grip wegviel waardoor ze neer zou storten. En wat de vogels daarna met haar zouden doen.. Daar wou ze liever niet aan denken. Het waren tenslotte aaseters. Fraude slikte wanneer een suizend geluid weerklonk in de verte. Zou dat een nog grotere Pokémon zijn die het ook op haar gemunt had? Een Hochkrow of iets dergelijks? Maar nee, het viel haar niet aan en deed haar ook geen enkele pijn. Datgene wat het rare geluid produceerde scheerde vlak langs haar.

Fraude had nog steeds haar ogen gesloten, maar op dat moment voelde ze het onder haar door vliegen en de kracht van de wind aan haar haren trekken. Verschrikt verslapte ze haar laatste paar tenen die haar hangend hielden, maar ze viel niet in een oneindig lijkende afgrond. Ze lande op iets raars en vliegends. Het was niet hard, maar ook niet erg zacht. Nog nooit had ze dit eerder gevoeld. Wacht... Was ze dood? Fraude opende knipperend haar ogen, en zag dat ze op een witte Pokémon lag. Deze maakte een onverwachte opwaartse beweging, en krampachtig hield Fraude zich vast met haar ene poot. Ze had nooit van vliegen gehouden, of van grote hoogtes. Haar haartjes begonnen instinctief overeind te staan. Maar de Pokémon had blijkbaar goede bedoelingen, want eenmaal weer op de berg werd Fraude neergezet, en landde de Pokémon naast haar.

Fraude had moeite met op drie poten neer te komen, omdat ze dit gewoonweg niet gewend was. Bijna viel ze voorover, maar net op tijd merkte ze het op en kon ze haar evenwicht bewaren. Ze boog haar kop naar beneden en kon de Murkrows zien vliegen. Haar hoofd bleef stil, maar haar pupillen schoten naar de Pokémon, en nu pas zag ze het dat het een Togekiss was, een vrij zeldzame laatste evolutie van Togepi. Interessant. ’Bedankt’ mompelde Fraude, wat veel minder dankbaar klonk als dat ze daadwerkelijk was. De Togekiss spreidde haar vleugels. Fraude wist niet wat dit betekende. Misschien wou deze Pokémon de zwerm bevechten? Een klein grijnsje verscheen op het bosachtige gezicht van de Vulpix. Ze hief haar hoofd weer op en rees haar gewonde poot voor haar in de lucht.

Het was de bedoeling dat ze deze balde als een vuist, maar dat lukte natuurlijk niet. Ze concentreerde zich weer op de Murkrows, die nu met een afschrikwekkende snelheid op de twee af kwamen vliegen. Fraude genoot er van, nu ze niet meer in zo’n benarde situatie zat, en nu alle mogelijkheden had om aan te vallen. Haar aangedane poot boeide haar niet, ze zou niet opgeven door zo’n kleine nietige verwonding. Ze gromde en sperde haar bek open, klaar om een nieuwe krachtige vuuraanval te lossen op de vogels, mochten deze nog dichterbij komen dan ze nu waren. 'Bring it on..'

De Vulpix rees haar poot op en wees naar de Murkrow die eraan kwamen. Het viel haar op dat de Vulpix een gewonde poot had, iets wat hoogstwaarschijnlijk door de Murkrow kwam. Ze vroeg zich af waarom de Murkrow zo’n Vulpix aanvielen. Maar, misschien konden ze beter eerst de zwerm bevechten, voor ze hieraan zou denken. Ja. Ze zou, ongeacht de reden voor het aanvallen van de Murkrow, de Vulpix helpen. Ze had wel zin in een gevechtje. Ze vocht niet vaak, behalve als het nodig was. En.. Nu was het nodig, toch? Ze glimlachte. Ja.. Nu moest het wel. Ze was er nu bij betrokken. De Murkrow waren vast niet blij met het feit dat ze de Vulpix al geholpen had, dus.. Kon ze beter doorgaan. ‘Bring it on,’ klonk de stem van de Vulpix. Kaiya richtte haar blik even kort op de Vulpix, maar richtte haar blik toen weer op de Murkrow. Een Togekiss hield gewoonlijk niet van gevechten, zou problemen vermijden. Maar, zij was geen echte Togekiss. En.. Ze genoot van elk gevecht dat ze had, ook al zou ze nooit een onschuldige Pokémon willen verwonden. Enkel op een moment als deze, of in een vriendschappelijk duel, zou ze vechten.

Opnieuw strekte ze haar lange witte vleugels. De Murkrow naderden, dus het zou beginnen. Met een Extreme Speed wist ze zichzelf af te zetten en dwars door de zwerm Murkrow heen te vliegen. Sommigen doken op tijd aan de kant, anderen werden hard tegen de grond aan gesmakt. Ze steeg op en keek met een valse grijns naar één van de Murkrow die op de grond lag. Ze bracht haar twee vleugels bij elkaar en creëerde een blauwe bol tussen hen in. De ogen van de Murkrow werden groot, maar Kaiya wist enkel een glimlach op haar gezicht te zetten, voor ze de Aura Sphere afvuurde. Deze raasde op de Murkrow af en raakte hem volop. Ze keek even grijnzend naar de Vulpix, maar richtte haar blik toen weer op de Murkrow.

Even wierp ze een snelle blik om zich heen, voor haar oog viel op een groep Starly’s, Staravia’s en Staraptors. Ze glimlachte. Zou ze..? Ach, waarom niet. Ze verloor haar kleuren en werd geelachtig, waarna ze haar eigen vorm en kleur terugkreeg. Al snel werd ze weer geelachtig en veranderde ze in een Staraptor. Ze zag hoe een stel Murkrows naar haar keek en grinnikte. Als Staraptor was het vliegen voor haar veel makkelijker, dus was het handiger om zo door te gaan. Ook al beschikte een Togekiss over de move Aura Sphere, wat zeker een handige move was, een Staraptor kon ook leuke aanvallen, die zeker handig konden zijn als je aangevallen werd, of de aanval op iemand inzette.

Ze had expres de leider van de groep vogels gekozen, zodat ze betere aanvallen zou hebben. Ze keek naar een Murkrow die ergens onder haar vloog. Ze richtte zich naar beneden en ging met een Aerial Ace op de Murkrow af, om deze naar beneden te gooien en zelf vlak boven de grond te draaien, zodat ze over de grond vloog en hem op het nippertje niet raakte. Ze klapte een keer hard met haar vleugels, zodat ze weer opsteeg. Grijnzend draaide ze zich om en vloog met een snelle aanval op de Murkrow af, om hem een harde beuk te geven. Ugh.. Ze moesten sneller gaan, wilde ze dat de Murkrows sneller uitgeschakeld raakten. Misschien als ze een Whirlwind deed.. Dan zouden er zeker een aantal aan de kant vliegen. Ze konden dan misschien weer terugkomen, maar.. Dan hadden ze even de tijd om snel na te denken over een volgende zet.

Het geluid van een Extreme speed deed Fraude omkijken naar waar de Togekiss net nog had gestaan. De Pokémon vloog recht door de groep Murkrows heen, met als doel zoveel mogelijk te raken en uit te schakelen.Fraude besloot eerst de verdere vechttechnieken te bekijken van de Togekiss, voordat ze zelf begon met aanvallen. Ze kon het niet riskeren om de Togekiss te raken met haar vuuraanvallen. Zoals Fraude al verwachtte, waren sommige Murkrows niet snel of behendig genoeg om de Togekiss te ontwijken. De Pokémon schoot een Aura sphere af op een Murkrow die al geraakt op de grond lag. Even keek Fraude verbaasd naar deze actie. Ze had niet verwacht dat de Togekiss zo vals was. Een grote grijns kwam op het gezicht van Fraude. Des te beter.. De Aura sphere raakte volop, en Fraude wendde haar blik even af. Het bleef onprettig om een gewonde Pokémon te zien.

Ze keek weer terug, en zag Kaiya naar haar kijken, met een grijns op haar gezicht. Ook de grijns van Fraude kwam weer terug, en ze maakte een klein knikje met haar hoofd. Ze besloot maar in beweging te komen, want ze wou niet alle lol zomaar weggeven aan de Togekiss. Ietwat strompelend rende ze dichter bij de rest van de Pokémon. Ze had wel eerder op drie poten gerend, maar het bleef moeilijk, zeker op deze berg. Terwijl ze met moeite rende bleef haar blik gericht op Kaiya en de Murkrows. Maar er gebeurde iets raars met Kaiya. Terwijl ze keek naar een groep bestaande uit Pokémon uit Starly evolutielijn. De togekiss kreeg ineens een gele kleur, en veranderde in de vorm van de leidende Staraptor. Fraude sperde haar ogen wijd open. Oh?.. was het een Ditto? Maar Ditto’s waren toch roze, en blauw als ze shiny waren? Het maakte haar vechtmetgezel alleen maar interessanter.

Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze een vuuraanval oplaadde. Kaiya ging op een andere Murkrow af. Fraude ging stilstaan op een rotswand en keek de lucht in. Het zou handig zijn geweest als ze op Kaiya’s rug mocht rijden, want dan kon ze de Murkrow’s zeer makkelijk raken. Maar ze moest het hier maar mee doen. Fraude schatte in waar ze haar aanval naartoe kon schieten, zonder dat ze haar per ongeluk raakte. Veel vechtervaring had Fraude wel, maar ze had altijd moeite gehad met het beheersen van haar vuuraanvallen. Niet zoals andere Vulpixkinderen had ze geen vuurlessen gehad. Maar.. dat maakte haar nog niet minderwaardig. Ze nam een grote hap lucht en schoot daarna een vlammenwerper richting de Murkrows. Sommigen werden geraakt en stortten neer, anderen ontweken haar aanvallen, maar ze kon haar kop gewoon heen en weer bewegen en blijven richtten op de vogels.

Een voor een vielen ze. Vliegen konden ze wel goed, want ze werden niet volop geraakt, maar het vuur brandde hun veren kapot en maakte hun vleugels onbruikbaar. Fraude had er veel plezier in om ze uit de lucht te zien vallen, en ze werd zeer enthousiast. Ze besloot maar een sterkere vuuraanval te laden, zodat ze er heel veel tegelijk uit kon schakelen. Haar bek sperde weer wijd open. Deze keer kwam er een Fire Blast uit. Oh nee.. Dit was niet wat ze bedoelde. Een Fire Blast was groot, en raakte een groot oppervlakte, dus was het effectief voor in de lucht. Maar nu was er een grote kans dat ze Kaiya kon raken. Toen de aanval eenmaal tegen de Pokémon vloog sloot Fraude snel haar ogen. Als dit maar goed kwam…

In een rustig tempo liep de Luxray over het bergpad. Ze zette haar poten lichtjes neer, zodat ze geen last zou krijgen van haar overgevoelige zenuwen. Haar lichtblauwe tot witte ogen waren nergens op gefocust. Ze staarden in het niets, zonder zich te vestigen op een doel waar ze naartoe zou lopen. Haar bewogen kalm heen en weer. Ze ademde de lucht diep in en werd overladen met verscheidene geuren. Oude, nieuwe… Ze kon ze allemaal ruiken en onderscheiden. Al haar zintuigen waren uitzonderlijk. Ze had ze verder ontwikkeld dan normale Pokémon. Maar alles heeft zo zijn redenen. De enige reden waarom dat zij het kon was vrij simpel; Haar ogen, glazig en niet instaat om ze ergens op te laten focussen noch ze te gebruiken waarvoor ze bedoeld waren: Om te zien, om dingen waar te nemen qua bewegingen. Blind geboren en getogen. Groot gebracht door haar ouders, familie en het leven. Maar toch was er altijd dat verlangen; het verlangen om te kunnen zien. De woorden die haar ouders haar zowat in haar hoofd hadden gestamd deden haar niets. Ze droomde ervan, verlangde ernaar om voor een keer de wereld om zich heen te kunnen zien, hoe wreek deze ook was. Maar ze raakte eraan gewend, verloor de hoop dat ze ooit nog eens het vermogen zou kunnen vinden om te zien. Ze zette zich ervan af en ging verder; verder met haar leven. Ze ontwikkelde haar overige zintuigen, in de hoop het een beetje te kunnen compenseren. Het lukte haar min of meer. Maar ze zou nog steeds achterliggen als het aankwam op het beschrijven van iemand. Ze kon beter ruiken dan anderen, beter horen en beter voelen. Ze had zich er zelfs op gericht trillingen in de grond te voelen; dat zou handig zijn in een gevecht. Het had haar lang geduurd, maar ze had het eindelijk min of meer onder de knie. Wel had dit als nadeel dat ze niet kon stoppen met het trainen ervan, wat als gevolg had dat ze de kleinste trillingen al voelde. Daarom liep ze altijd lichtjes, met haar poten die zachtjes de grond beroerde.

Ze had al een tijdje gelopen en de wind door haar vacht voelen aaien en nieuwe geuren meebrengend voor haar, om haar reukvermogen op de proef te stellen. Wel voelde ze iedere keer nogal wilde trillingen, maar ze negeerde ze. Nieuwsgierigheid knaagde lichtjes aan de Pokémon, maar ze had al geleerd dat het haar vaak in de problemen bracht. Maar opeens bracht de wind de geur van verbranding mee. Zo snel ze kon trippelde ze lichtjes naar de plaats delict. Op een soort van verhoging, een paar meter van de geluiden verwijdert, bleef ze staan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en trok, zoekend naar geluid, met haar oren. Haar staart zwaaide nerveus heen en weer. Ze hief haar neus op en stak deze in de lucht, de lucht diep in ademend. Ze voelde trillingen… Wilde en hectische trillingen. En ze hoorde het klappergeluid van vleugels. En ze rook… Rook? Het duurde haar echter niet lang om uit deze beweringen de conclusie te trekken dat Pokémons met elkaar aan het vechten waren. Het geluid van de klapperende vleugels oversteeg zowat de trillingen van de bewegende Pokémon op de grond. Iemand die in een hinderlaag is gelopen? dacht ze weifelend. Met een frons die zich boven haar ogen aftekende bleef ze een tijdje roerloos staan; twijfelend over wie ze te hulp zou moeten schieten. Misschien waren die Pokémon op de grond alles wel begonnen, of misschien werden ze gewoon aangevallen omdat de vlieg Pokémon het grappig vonden… Ze ging er maar simpel vanuit dat het een hinderlaag was. Want ze kon twee kleine Pokémon onderscheiden uit de trillingen. En de klappergeluiden van de vleugels… Die waren simpelweg gewoon in de meerderheid. Ze zou zich dus richten op het aanvallen van de Pokémon in de lucht. Wel was ze dan in het nadeel, omdat ze niet goed kon zien waar ze uithingen. Nou eigenlijk kon ze het helemaal niet zien. De Luxray haalde eventjes diep adem en sloot haar ogen. Ik zal ze helpen… Ik zal ze allemaal helpen… Snel sprong ze op en opende ze haar ogen terwijl ze zich begon op te laden doormiddel van een Charge aanval te gebruiken. Kleine blauwe stroomschokjes gingen door haar vacht en ze voelde haar spieren samentrekken. Ze ontblootte haar tanden en stortte zich op het eerst beste klappergeluid dat ze hoorde. Ze opende haar bek, waar stroomschokjes uitschoten. Een Thunderfang aanval. Ze beet de Pokémon in zijn vleugel. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar en viste hem zonder enige moeite uit de lucht. Ze plantte een van haar voorpoten op zijn lijf en liet hem los. Met een neutrale blik keek ze naar de Pokémon die ze had gevangen. De structuur van de vleugels voelde als die van een Murkrow. Ze zag zijn blik niet, maar ze voelde dat hij op haar was gericht vol met haat. Ze liet een dreigend en laag gegrom van diep haar keel horen. Ze wou hem geen erge wonden toetakelen, dat was nergens voor nodig. Met moeite wist de Murkrow los te komen uit haar greep en weg te vliegen. Ze wou hem vragen wat er eigenlijk aan de hand was, maar ze hoorde al dat de meeste van de vliegende Pokémon zich terugtrokken. Blijkbaar had die vuur aanval die ze had geroken zijn taak volbracht. Kalm liep ze op de twee overige Pokémon af, die blijkbaar bij elkaar hoorde en aan elkaar zijden hadden gestreden. Ze staarde in het niets, niet eens naar de grond. Het zou toch geen zin hebben; ze zou ze hoe dan ook niet kunnen zien. ‘Gaat het een beetje met jullie?’ Haar stem was zachtjes, maar toch ook weer helder. En hij klonk vooral ook bezorgd en warm. Ze kon niet zien hoe ze eraan toe waren, misschien zou ze het aan hun ademhaling kunnen horen. Maar ze zou toch wel antwoord krijgen, dus daar hoefde ze geen moeite voor te doen. Rustig wachtte ze af.

- Tutu dwong me hier te posten, dus daarom ja...
Als je niet wilt dat de Murkrows zich terugtrekken moet je dat even zeggen,
Dan verander ik m'n post (; -

Ze klapte haar vleugels een keer en keek met een valse blik om zich heen. Ze ontweek aanvallen van Murkrows en die van Fraude alsof het allemaal niets was. Het ontwijken was zo makkelijk met de snelheid die ze had als Staraptor. Ze had een glimlach op haar gezicht staan, genoot duidelijk van het vechten. Vaak vloog ze gewoon hard omhoog en nam vele Murkrows mee in haar bewegingen, omdat ze veel groter was en het dus geen probleem was om ze weg te slaan. Toen ze in haar ooghoek iets groots aan zag komen werden haar ogen groot. Een Fire Blast. “Nee,” siste ze zacht en ze kleurde geel. Ze werd een Ditto. Dit duurde niet lang, want bijna gelijk transformeerde ze in een Vulpix, om op de grond te landen. Het vuur maakte nu niets uit. Met een lichte glimlach keek ze Fraude aan. Fire Blast, dus? Ze opende haar bek en vuurde een Fire Blast af de lucht in, waardoor nog veel Murkrows geraakt werden. Het was vreemd; net had ze nog in de lucht gevlogen. Ze was groot geweest. Nu was ze een kleine Vulpix, die zich op vier poten voort moest bewegen.

Er kwam een andere Pokémon aan - een Luxray, als ze het goed zag - met witte ogen. Hij keek nergens naar in het speciaal. Dus, daardoor - en door de kleur van zijn ogen - gokte ze dat hij blind was. Ze zakte een beetje door haar voorpoten, klaar voor de aanval. Maar, hij scheen hen te helpen. Hij viel een Murkrow aan zonder genade te tonen. Zij zou ook weer aanvallen. Ze opende haar bek en liet een Fire Blast naar de Murkrows gaan. Hij raakte er flink wat. En, door het feit dat er nu ook nog een Luxray bij was, vluchtten de Murkrows. Een grote glimlach ontstond op het gezicht van de Ditto - nu Vulpix.

‘Gaat het een beetje met jullie?’ vroeg de Luxray. Ze keek op en haalde diep adem. Ze was groot, maar leek ongeveer even oud als zij en de Vulpix. Door het feit dat de Luxray zo voor zich uit keek, leek het alsof ze echt gelijk had. De Luxray móest wel blind zijn. Even haalde ze diep adem. Ze vond het knap dat de Luxray dan nog kon vechten. Ze haalde even adem. O ja, de Luxray had wat gevraagd. “Met mij gaat het goed,” antwoordde ze kalm. Ze richtte haar blik op de Vulpix. “Gaat alles wel met je?” vroeg ze toen. Ze plofte op haar kont neer op de grond en haalde diep adem.

“Waarom werd je eigenlijk aangevallen?” besloot ze vervolgens te vragen, geïnteresseerd naar wat het antwoord zou zijn op deze vraag. Misschien was het wel terecht. Misschien hadden ze deze Vulpix wel niet moeten helpen. Nee, zo mocht ze niet denken. Ze had geleerd dat elk leven dierbaar was, wat deze ook had uitgespookt. Elke individuele Pokémon moest je helpen als je dit kon, omdat je wilde dat zij dat ook voor jou zouden doen als je in hun schoenen stond.

Snel opende ze haar ogen weer en wende haar blik weer terug. Waar was ze mee bezig? Straks gebeurde er iets met Kaiya, en dan moest ze het oplossen. Maar een grote grijns verscheen op haar gezicht wanneer ze zag wat er gebeurde. Kaiya was zich bewust van de speciale krachten van een Vulpix. De kracht om immuun te zijn tegen vuur aanvallen. Wanneer ze de Fire blast zag veranderde ze snel om naar een Vulpix, en uiteindelijk deed de aanval van Fraude haar helemaal niets. Gelukkig… Kaiya glimlachte daarna, en vuurde zelf een Fire Blast af op de Murkrows. Weer vielen er vele vogels neer. Fraude grinnikte. Ditto’s kopieerden dus ook je aanvallen. Als Ditto had je dus een geweldig assortiment aan Pokémonsoorten en aanvallen. Handig.

Ondanks alle aanvallen kwamen er nog Murkrows op Fraude afgelopen. Ze wou geen Fire Blast meer gebruiken, want die kon ze nog niet controleren. Ze draaide zich om en wapperde met haar zes roodbruine staarten. De Murkrows lachten hierom. Wou ze nou opgeven en weglopen? Die zouden ze eens mooi in haar kont pikken. Er verschenen echter blauwe vuurbollen, bij haar staarten, die daarna op de Murkrows af raasden. De Murkrows waren te laat om deze aanval te kunnen ontwijken, en het blauwe vuur knalde tegen ze aan. Een Will-O-Wisp bracht geen directe schade toe, maar zorgde ervoor dat je tegenstander een verbranding opliep. Eventjes grinnikten de vogels ook, totdat hun veren alsnog weg schroeiden, en ze met een doffe klap neervielen.‘Hoogmoed komt voor de val…’ sprak Fraude met een vermaakte glimlach op haar gezicht.

Wanneer ze omkeek zag ze dat een Luxray vlak bij hen stond. Even keek ze wantrauwig naar de grote Pokémon, maar ze spitste haar oren verrast toen ze zag dat de Pokémon blind was. Wittige ogen, dat had ze wel vaker gezien. Het moest wel blindheid zijn, of staar. Van de Luxray vandaan kwam de vraag of het goed met haar een Kaiya ging. Fraude nam een diepe zucht en hinkte dichterbij de andere Pokémon, om het praten wat gemakkelijker te maken. Kaiya had de Luxray al verteld dat alles goed met haar ging. Mooi, dan heb ik niemand in gevaar gebracht.. Fraude glimlachte lichtjes, en ging daarna neerzitten, om maar niet te hoeven blijven staan op haar gebroken poot.. “Gaat alles wel met je?” kwam nu ook dezelfde vraag van Kaiya. ’Afgezien van mijn poot..’ begon Fraude, en trok haar poot richting haar borst toe. .’Gaat het redelijk.’

Ze richtte haar kop even naar de Luxray. ’Hallo trouwens,..’ zei ze tegen hem. Oh, wacht even.. ze kon niet weten dat Fraude het tegen haar had…’...Luxray.’ Vervolgde ze haar zin, en keek toen naar Kaiya, want weer stelde die een vraag. Deze keer waarom ze werd aangevallen door de Murkrows. Fraude schraapte haar keel. Ze hoefde niet na te denken, aangezien het slechts enkele minuten geleden was gebeurd. ’Ik liep langs deze bergwand, om mijn reis te vervolgen en mijn doel te behalen, die om hier in het gebied te komen..’ zei Fraude, en toch ging haar blik weer even naar de Luxray. ’Een Murkrow was me aan het pesten, en ik brandde hem van me af. Daarna kwam een hele bende op me af..’ zei ze, en begon daarna ietwat kwijnend aan haar gewonde voorpoot te likken. Daarna gingen haar grote glimmende ogen weer naar Kaiya. ’Bedankt, trouwens..’ sprak ze met een kleine dankbare glimlach.

Kalm liet Felicity haar blik naar onderzakken. Het was wit voor haar, alles was altijd wit, eentonig wit. Ze wist niet eens wat kleuren waren. Ze draaide een van haar oren toen ze een geluid opving. ‘Met mij gaat het goed,’ antwoordde een van de Pokémon. Kalm draaide de Luxray haar kop richting de stem en knikte met een onderdrukte glimlach. Ze was blij dat het goed ging met de ander. Ze voelde het tenslotte als een soort van plicht om anderen te helpen. ‘Gaat het wel met je?’ hoorde ze dezelfde stem die haar toen net antwoord had gegeven zeggen. Blijkbaar was die andere Pokémon ook nieuwsgierig naar de conditie van de ander. ‘Afgezien van mijn poot, gaat het redelijk.’ Felicity haar hart kromp ineen. Kon ze nu maar zien. Dan had ze de conditie van de andere Pokémon kunnen zien. Ze liet haar blik nog verder afdwalen. Voor iemand die nu kon zien zou de grond nu zien, maar Felicity zag niets.

‘Hallo trouwens, Luxray.’ Langzaam keek Felicity op naar de andere Pokémon. Ze had er een tijdje over gedaan voordat ze dat Luxray erachter zei. Blijkbaar deed ze dat om duidelijk te maken dat ze tegen haar zat te praten en niet tegen de ander. Als een soort van bedankje knikte Felicity. ‘Noem me maar Felicity, Luxray klinkt zo…’ Haar stem viel eventjes weg, ‘Zo mannelijk, vindt je niet?’ grapte ze zachtjes met een glimlachje dat zich rond haar blauwe lippen sierde. Ze wou vragen naar de namen van de anderen; maar eentje kwam alweer met een vraag. ‘Waarom werd je eigenlijk aangevallen?’ Felicity liet haar oren een beetje zakken, uit nieuwsgierigheid. De vraag was eigenlijk nog niet in de Luxray opgekomen. Maar langzaam begon hij haar gedachtes over te namen. Kalm wendde ze haar blik weer op de andere Pokémon.

Ze schraapte eerst haar keel voordat ze antwoord gaf: ‘Ik liep langs deze bergwand, om mijn reis te vervolgen en mijn doel te behalen, die om hier het in het gebied te komen. Een Murkrow was me aan het pesten, en ik brandde hem van me af. Daarna kwam een hele bende op me af…’ Begrijpend knikte Felicity, waarna ze eventjes een soort van om zich heen keek. Maar ze was blind, dus wat voor nut zou het dan hebben? De geuren en de geluiden. Ze roken en hoorden anders aan als je je kop in een andere positie had. Ze hoorde de Pokémon nog wat zeggen en richtte toen haar aandacht weer op de twee. ‘Hoe gaat het nu eigenlijk met je poot? Kun je nog lopen?’ Ze had haar blik tussen de twee ingericht, op niets gericht. Want dat kon ze niet; ze was en bleef blind, ook al zou ze misschien doen alsof ze toch wat zou zien.

Sorry voor flutpost ;x

‘Ik liep langs deze bergwand, om mijn reis te vervolgen en mijn doel te behalen, die om hier in het gebied te komen..’ antwoordde de Vulpix - Fraude - op de vraag die Kaiya even geleden gesteld had. ‘Een Murkrow was me aan het pesten, en ik brandde hem van me af. Daarna kwam een hele bende op me af..’ zei de Vulpix toen. Kaiya - nu ook in de vorm van een Vulpix - knikte. Oké.. Dan was het niet erg dat ze geholpen hadden, al zou het sowieso niet erg zijn geweest. Elk leven was heilig, dus was het je taak om een ander te helpen indien mogelijk. Voor haar - met haar kracht om van vorm te kunnen veranderen - was het makkelijker om anderen te helpen, aangezien ze (bijna) nooit in het nadeel was qua type. Bovendien wist ze meer van Pokémon, omdat ze zelf ook in die kon transformeren en er dus wel de nodige informatie over nodig had.

‘Bedankt, trouwens,’ zei de Vulpix - Fraude - toen. Kaiya knikte glimlachend. “Geen dank. Ik kon toch niet zomaar weg lopen..” Een frons ontstond op haar kop. “Mijn welgemeende excuses. Weg vlíegen,” verbeterde ze zichzelf, waarna ze verder ging, “als ik iemand aangevallen zie worden? Dat zou harteloos zijn.” Ze glimlachte, om vervolgens naar de Luxray te kijken.
‘Hoe gaat het nu eigenlijk met je poot? Kun je nog lopen?’ merkte de Luxray - Felicity - op. Kaiya fronste. Oh, ja. De Vulpix - Fraude - had iets aan haar poot. Ze leek er erg last van te hebben, gezien het feit dat ze er steeds aan zat. Kaiya haalde even diep adem en schraapte met haar nagels over de grond. Ze voelde zich zo klein als Vulpix nu ze bij Felicity stond, maar als ze in een Luxray zou veranderen zou Fraude zich misschien zo klein voelen. Bovendien zou ze zichzelf dan weer zo groot voelen. Was er niemand in de buurt met de grootte van een Glaceon, of zo? Dat zou veel makkelijker zijn..

Na een snelle blik om zich heen te hebben geworpen was het maar al te duidelijk dat er geen Eeveelutie in de buurt was. Ze slaakte een diepe zucht en richtte haar blik op vogel Pokémon in de verte. Maar, daar was ze ook niet in geïnteresseerd. Ach, dan moest ze maar even door als Vulpix.. Ze zakte door haar voorpoten en liet vervolgens ook haar achterwerk zakken, zodat ze op de grond kwam te liggen. Ze haalde diep adem terwijl al haar staarten zacht heen en weer gingen. Een briesje streek door haar vacht en liet een paar rillingen over haar rug glijden. Ze legde haar kop op haar poten en keek naar Fraude. En nu? Gewoon weggaan, of blijven? Ze had geen idee.

Slecht. (: ~

Kaiya knikte glimlachend op haar bedankje. “Geen dank. Ik kon toch niet zomaar weg lopen..” Fraude wou net haar mond opentrekken, maar de Ditto –Nu Vulpix- verbeterde een deel van haar zin. “Mijn welgemeende excuses. Weg vlíegen,..als ik iemand aangevallen zie worden? Dat zou harteloos zijn.” Ze glimlachte. Fraude knikte niet erg overtuigend, en keek even opzij. Het was harteloos, ja. Maar daarom had Fraude juist geluk gehad. Niet alle Pokémon in haar vorige gebied hadden een puur hart, en velen van hen zouden haar laten hangen om te kijken hoe het af zou lopen, of er zelf voor zorgen dat ze de berg af kletterde. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Dit eerste incident en de Pokémon die haar hielpen waren fijn, maar bewezen nog niet dat de Pokémon hier vergeleken met die in haar vorige gebied een stuk beter waren. Één ding wist ze wel zeker. Ik blijf hier nog wel een tijdje..

‘Hoe gaat het nu eigenlijk met je poot? Kun je nog lopen?’ Fraude werd uit haar gedachten geschud door de vraag van de Luxray. Fraude probeerde haar poot neer te zetten maar trok hem al gauw weer op. Ze snoof lichtjes. Hmm.. daarnet had ze geprobeerd haar tenen te bewegen, en dat lukte haar niet. Het was overduidelijk gebroken, zelfs Pokémon die bijna niets van medicatie af wisten konden dat opmerken. Natuurlijk konden de Ditto en Luxray het niet van buiten zien, dus moest ze maar vermelden wat ze ervan dacht. ‘’Het is gebroken..’’ sprak ze zachtjes en snel. Veel tijd zou ze er nu niet aan besteden; eerst maar een veiligere plek zoeken, en daarna de poot ergens spalken, of laten spalken als dat kon. Zo goed was ze nou ook weer niet in eerste hulp.

Meer viel er ook niet te vertellen, dus wendde Fraude haar blik weer af naar Kaiya, die neer ging liggen. Vervolgens keek die haar aan alsof ze wou weten wat er nu zou gebeuren. Want ja, Kaiya en Felicity kwamen hier vast gemakkelijk weg, maar Fraude niet. Haar ogen stonden nog steeds op de Ditto gericht. Kaiya kon zonder moeite in een andere Pokémon veranderen. Fraude wou het echter niet vragen of Kaiya haar hier weg kon brengen. Ze wou niet zwak en afhankelijk lijken. Daarbij was deze berg afkomen op haar eigen poten een goeie training voor haar. Ze zuchtte zachtjes. Langzaam stond ze op, en keek de Pokémon beiden even aan. ‘’Hier is verder niets meer te doen of te zien.. ik denk.. dat ik maar weer moet gaan..’’

Zei richtte haar kop nog snel even naar achteren ‘’Ik redt het wel..’’ praatte ze voordat Felicity en Kaiya haar hierin konden tegenspreken. Ze nam een hap lucht en keek om zich heen. Als ze zich maar bleef concentreren op hoe ze liep en de verbazingwekkende omgeven, dan vergat ze de pijn vast wel snel. Ze zou eerst de omgeving verkennen, een plek zoeken om de nacht door te brengen, en tijd voor vrienden maken had ze wel wanneer ze had besloten of ze hier zou blijven, of verder te trekken. Ze keek voor zich, en zag dat de steilheid van het pas langzaam afnam. Ze sloot haar ogen en strompelde rustig verder, ervan vertrouwd dat ze dit zou redden op eigen kracht.

Kalm hoorde Felicity het gesprek tussen de twee Pokémon aan. Ze wachtte rustig af totdat haar vragen beantwoord zouden worden; wat snel genoeg zou gebeuren. ‘Het is gebroken…’ sprak de gewonde Pokémon vluchtig en zacht. Op dit soort momenten wou ze dat ze kon zien. Dan had ze kunnen zien hoe erg het werkelijk was en kunnen kijken of ze wat voor de Pokémon kon betekenen qua eerste hulp. Ze was natuurlijk niet echt goed in eerste hulp en dergelijke, maar ze wist de basis dingetjes. En dat was genoeg voor haar. Want haar verloren zicht belemmerde haar ervan om ooit echt kundig te worden erin. Want als je iemand echt wou helpen moest je kunnen zien waar de wond zat en kunnen zien of je het goede medicijn te pakken had.

Er hing een korte stilte tussen de drie. Felicity vond dit op zich niet erg, ze was druk bezig in haar gedachtes met van alles en nog wat. ‘Hier is verder niets meer te doen of te zien… Ik denk… Dat ik maar weer moet gaan…’ sprak de Vulpix opeens. Met haar oren fier omhoog draaide Felicity haar kop naar de Pokémon. Dat kon ze toch niet menen? Ze wist wel waarom ze niet om hulp vroeg. Zij haatte het ook om vroeger hulp te moeten vragen van anderen, omdat ze niets kon zien. Je hulpeloos voelen en je moeten laten vernederen door het vragen van hulp. Het was werkelijk een kwelling. Ze begreep het maar al te goed, en hield dus ook haar mond. ‘Ik red het wel…’ zei ze er snel achteraan, om te voorkomen dat er enige tegenspraak kwam. Begrijpend knikte Felicity, maar ze zou haar niet alleen weg laten gaan… Dat kon ze niet toestaan.

Ze draaide haar kop eventjes richting de andere Pokémon, die leek gezond te zijn. Dus ze hoefde nu eigenlijk alleen maar oog te hebben voor die gewonde. Ze voelde aan de trillingen in de grond hoe ze wegliep. Moeizaam slaakte ze een zucht, ze wist al een beetje hoe ze het moest gaan aanpakken. Ze stond op en keek in het niets, zoals gewoonlijk. ‘Ik ga denk ik ook maar,’ grijnsde ze. Geloof ik zou de andere Pokémon haar wel doorhebben, maar dat deerde haar niet zoveel. In een rustig drafpasje volgde ze het spoor van de gewonde Pokémon, hopend haar nog in te kunnen halen. Haar geur werd sterker, tot Felicity haar opluchting. Ze ging langzamer lopen, en paste zich aan het tempo van de ander aan wanneer ze meende naast deze te lopen. ‘Denk nu niets verkeerds van me; dat ik me zorgen maak om je, je probeer te helpen,’ begon ze snel, voordat de ander woorden naar haar toe kon gooien. ‘Maar ik weet de weg hier niet, kan niet eens zien. En ik dacht dat ik wel zo’n beetje dezelfde kant opmoest als jou… En ik was ook bang om te verdwalen,’ legde ze uit, voor zich uit kijken. ‘Dus daarom ben ik je soort van gevolgd.’ Ze zou wel kijken wat de Vulpix te zeggen had, als ze weg moest gaan… Misschien zou ze het doen, misschien ook niet. Ze zou wel zien. Het enige wat ze nu kon doen was wachten op een reactie.

De Vulpix begon wat zachter te ‘lopen’, het was vermoeiender dan ze van tevoren dacht. De vorige keer dat ze iets gebroken was was tijdens haar kindertijd, en herinneren ging haar moeilijk af. Moest ze eigenlijk wel zo door gaan? Wat als ze nog een hele lange weg te gaan had? Ze was sterk, en had zeker uithoudingsvermogen en kracht genoeg, maar het zou onmogelijk zijn als het te lang zo door ging. Ze zou van uitputting neervallen, en ze kon niet nog een andere keer zo’n geluk hebben als dat ze net had gehad. Ze spitste haar oren. Hoorde ze achter haar het geluid vaan voetstappen? Fraude probeerde uit het geluid van de voetstappen na te gaan wat voor Pokémon er achter haar liep, zodat ze niet naar achteren hoefde te kijken. Was het een vreemdeling, of was het één van de twee vrienden?

Nu ze na dacht, klonk het wel als een grote Pokémon.De passen van de Pokémon werden langzamer, zo langzamer dat de passen ongeveer gelijk gingen met die van Fraude. Fel keerde Fraude haar kop om, maar nu zag ze wie er naast haar liep. Het was Felicity, de blinde Luxray. ‘Denk nu niets verkeerds van me; dat ik me zorgen maak om je, je probeer te helpen,’ Fraude kreeg een lichte glimlach op haar gezicht. ‘Maar ik weet de weg hier niet, kan niet eens zien. En ik dacht dat ik wel zo’n beetje dezelfde kant opmoest als jou… En ik was ook bang om te verdwalen,’ Fraude wou nu antwoord gaan geven, maar weer wierp Felicity woorden naar haar toe. ‘Dus daarom ben ik je soort van gevolgd.’ Fraude bleef rustig doorstrompelen, en wachtte even. De Luxray scheen te zijn uitgepraat. ‘’Ik begrijp het..’’ gaf Fraude uiteindelijk toe aan Felicity.

Ja, deze Pokémon had een puur hart. Achter haar aan komen, terwijl ze zelf blind was. Het had de Luxray niet uitgemaakt dat Fraude zei dat ze het redde, ze zou toch achter haar aan komen. ‘’Het was dom van me om te zeggen dat ik het wel zou redden..’’ Fraude stopte met lopen, en hijgde terwijl ze haar kop wat liet zakken. Na een tijdje ging haar blik naar Felicity toe. ‘’Ugh..’’ zei ze pijnlijk, en sloot haar ogen. Wat moest ze doen? Ze stond nu al op instorten. Niet te geloven hoe zwak ze was, en hoe afhankelijk van het lopen op al haar poten tegelijk. Misschien.. misschien wou de Luxray haar helpen. Ze opende langzaam haar ogen weer, en zuchtte. Ze richtte haar aandacht op Felicity. Niet te geloven dat ze dit ging vragen. ‘’Kan… euh.. mag ik misschien op je rug meerijden?’’ vroeg ze uiteindelijk met moeite. Ze stapte dichterbij de Pokémon.

‘’Ik zal je ogen zijn..’’ zei ze daarna wat zachter, en toverde een grote glimlach op haar gezicht, ook al wist ze dat het geen zin had, het werd toch niet gezien. Ze grinnikte maar zachtjes, dan kon de Luxray haar horen. Wat zou ze antwoorden?

Felicity was blij dat de Vulpix haar woorden goed opnam. ‘Ik begrijp het…’ Waren de woorden waarmee ze dat mee aangaf. Ze was blij dat ze niet werd weg gestuurd, ze wou deze Vulpix maar al te graag vergezellen, vooral omdat ze een gemakkelijk doelwit zou zijn voor andere Pokémon om aan te vallen. Dus zou ze – zonder het te laten merken – als een soort van bodyguard dienen voor de ander. ‘Het was dom van me om te zeggen dat ik het wel zou redden…’ sprak de Vulpix. Felicity lachte zachtjes, en draaide haar kop zijdelings naar haar metgezel. ‘Geloof me; het was geen dom. Ik snapte het volkomen, ik zelf maar al te vaak dit soort situaties mee gemaakt. Alleen was ik dan degene die zei dat ze het wel zou redden. Het is enkel een klein foutje, we overschatten onszelf te snel, meer niet.’
Ze voelde op een gegeven moment niet meer de zwakke trillingen die in de grond kwamen als de Vulpix liep, dus stopte ze. Ze wist niet waar ze naartoe moest kijken, wel wist ze dat ze waarschijnlijk de Vulpix voorbij moest zijn gelopen. Ze hoorde een zucht en draaide haar kop richting de plaats waar het geluid vandaan kwam. Daar moest de Vulpix vast zijn. ‘Kan… euh… Mag ik misschien op je rug meerijden?’ De vraag viel te verwachten, maar toch was er oprechte verbazing in de blik van Felicity. Ze had verwacht dat de Vulpix haar limieten zou verleggen, omdat ze koste wat het kost zichzelf niet wou verlagen tot het niveau om anderen te vragen of ze mee mocht liften op hun rug. Maar ze had door al de jaren heen al begrepen dat haar inschattingsvermogen niet zo goed was als ze had gehoopt. Dus daar was haar blindheid wel weer goed voor: anders zou ze afstanden verkeerd schatten. En ze wist hoe fataal dat soort fouten konden zijn.

Opnieuw voelde ze een trilling, de Pokémon deed een stap in haar richting. ‘Ik zal je ogen zijn…’ sprak ze zachtjes, gevolgd door een lieftallig zacht grinnikgeluidje. Felicity wist dat dit zo’n soort momenten waren waarop haar gesprekspartner een grijns of glimlach op zijn of haar gezicht zou hebben. Maar zij zou nooit een echte glimlach kunnen zien, haar ouders moesten soms zelfs zeggen dat zij glimlachten, wilde ze dat zij terug lachte. Maar deze Vulpix deed dat dus door zachtjes te grinniken, wat best schattig overkwam. Kalm liet de Luxray een glimlach haar gezicht sieren, wetende dat de ander deze wel zou kunnen zien. Rustig liep ze naar haar toe. Toen ze schatte dat ze zo ongeveer voor de ander moest staan liet ze zich door haar poten zakken. ‘En ik zal jouw benen vervangen,’ sprak ze met een warme stem. Ze had al vaker gehad dat anderen aanboden om haar te begeleiden, meestal werd ze dan altijd woedend en keurde ze ze af. Maar ze leerde het te accepteren. Zij wisten niet hoe ze zich voelde, ze zouden het nooit kunnen ervaren. Maar ze bedoelden het goed, dat snapte ze nu ook. Meestal accepteerde ze het dan gewoon. Ze deed dan ook alsof ze het waardeerde – wat eigenlijk ook voor een deel waar was – maar ze waardeerde alleen het feit dat ze haar wouden helpen, en niet aan haar lot wouden overlaten. Ze kenden genoeg Pokémon die haar gewoon zouden hebben laten stikken. Maar ze wist wel beter nu. Ze was al wijs genoeg door al haar levens lessen, want ze ging ook al een paar jaartjes mee. Afwachtend staarde ze voor zich uit, zonder iets te zien, wachtend tot ze zou voelen dat de Vulpix op haar rug klom. Ze kon immers niet zien waar ze zich nou bevond, dus zou ze haar ook niet eigenhandig op haar rug zetten.

Een glimlach kwam op het gezicht van Felicity. Mooi. Ze begreep waarom Fraude grinnikte naar haar. Het was in haar hoofd de beste manier om een glimlach te vervangen voor Pokémon die blind waren. Daarna liep de Luxray langzaam naar haar toe. Eventjes richtte Fraude haar ogen op de Pokémon, en weer concentreerde ze zich op het feit dat de Luxray vergeleken met haarzelf een stuk groter was. Ze haatte het dat ze zo klein en nietig was. Ze kon dan ook niet wachten tot ze zou evolueren in een Ninetales. Het enige probleem was dat ze daar een Fire Stone voor nodig had, en die had ze tot nu toe nog niet kunnen vinden. Daarbij wou ze zichzelf eerst nog trainen, want ze wou er niet krachtig uitzien terwijl ze slap was.

Ze richtte zich weer op de realiteit. De Luxray zakte wat door haar poten, waarmee ze aangaf dat ze de vraag van Fraude positief zou beantwoorden. ‘En ik zal jouw benen vervangen,’ zei ze met een warme stem. Fraude glimlachte breed. Wat was het toch eigenlijk een vriendelijke Pokémon. Misschien zou ze het niet zo erg vinden om vrienden te maken voordat ze een thuis vond in dit nieuwe gebied. Nu nog hopen dat de rest hier ook zo was. Langzaam stapte ze naar de rug van de Luxray. Ze zette zich af met haar achterpoten en kwam met een klein plofje neer op de Pokémon. Met één van haar voorpoten pakte ze voorzichtig de dikke manen beet.

Ze had eigenlijk nog nooit op een andere Pokémon gereden of gevlogen, dus zenuwachtig was ze wel een beetje. Stomme jeugd. Haar ouders hadden het nooit toegestaan, en daarbij hadden ze nooit de tijd gehad om met haar spellen te doen waarbij ze op hun rug kon rijden. Fraude trok haar ene poot in en hoopte maar dat ze met de andere genoeg houvast had. Voor de zekerheid klemde ze haar achterpoten om de middel van Felicity heen. Niet te hard.. suisde er door haar kop heen, maar ze hield haar mond dicht. Ze moest haar zenuwen bedwingen. Ze nam een hap lucht, en liet een zucht horen, waarbij ze een deel van de zenuwachtigheid verloor. Ze keek ietwat vrolijk naar Felicity.

De weg naar beneden was nog best lang, maar op de rug van een Luxray zou het vast veel sneller gaan. Wanneer de Luxray zou beginnen met lopen, zou Fraude haar gids zijn. Maar ach, de grootste delen zou Felicity zelf wel redden. Hoe zou ze anders hier terecht gekomen zijn? Fraude liet haar kop wat zakken en knipperde met haar ogen. Ze zou gewoon stil blijven, tot de Luxray aangaf dat ze hulp nodig had.

[Inspiloos, mensen xD]

Felicity voelde hoe de Vulpix op haar rug klom. Ze kon overduidelijk voelen dat het een vuurtype Pokémon was. Deze voelde altijd abnormaal warm aan vergeleken met andere types, vooral vergeleken met ijs en water. Ze voelde dat er een beetje aan haar manen werd getrokken, waarschijnlijk de Vulpix. En later ook een nogal verkrampt gevoel rond haar middel, de achterpoten die grip zochten. Om eerlijk te zijn was ze het niet gewend om iemand te hebben die eens voor de verandering op haar rug meereed. Vroeger was zij altijd – als Shinx zijnde, en ook een klein tijdje Luxio – degene die meereed op de ruggen van anderen. Vanwege haar blindheid. Ze had zelf ook graag iemand willen dragen, eens wat terug doen voor hun. Maar haar ouders verboden het haar om iemand op haar rug te dragen, omdat ze bang waren dat het mis zou gaan. Ze dachten dat ze ook mentaal niet goed was, dat ze aan alles gehandicapt was en verdoemd was nooit normaal te kunnen leven. Dit was gedeeltelijk waar; omdat ze niets kon zien zou ze natuurlijk nooit kunnen leven zoals normale Pokémon. Maar ze leerde, en kon haar andere zintuigen gebruiken zoals geen ander kon. Dus was ze niet compleet hulpeloos, ze kon meer dan – iedereen die haar op het eerste gezicht zou zien – zouden denken. Ze voelde hoe een paar van haar haren werden weg geblazen. Ook hoorde ze het geluid van een zucht - vast afkomstig van haar meelifter - die ervoor zorgde dat ze weer terug kwam naar de werkelijkheid.

Langzaam stond ze op, ervan uitgaand dat ze zich nu wel goed vast kon houden. Ze stond eventjes stil, voelend of de Vulpix zich goed vast zou kunnen houden. Natuurlijk zou ze niet in het wilde weg beginnen te rennen, nog een drafpasje aannemen. Gewoon rustig lopen, desnoods snelwandelen als ze haast hadden. Maar de ander had maar drie poten waarmee ze zich vast kon houden. De Luxray was een beetje gespannen, wat als het dadelijk fout zou gaan?... Ze had niet zoveel ervaring met het dragen van anderen op haar rug. Ze vermande zich, dit was niet het moment om te gaan twijfelen. Als ze ooit iets wou betekenen voor de anderen, die daar liepen en misschien hulp nodig hadden zoals deze Vulpix, dan zou ze ook niet kunnen twijfelen. Het was een kwestie van gewoon handelen. Natuurlijk moest je wel een beetje vooruit kunnen denken over de gevolgen, maar niet teveel.

Rustig begon ze met lopen. ‘Kun je je goed vasthouden zo?’ vroeg ze, checkend naar hoe het met de Vulpix ging. Ze had haar blik naar voren gericht, met haar ogen – zoals altijd – starend in het niets. Haar stappen waren zoals altijd weer lichtjes, net alsof ze de grond niet aanraakte. Ineens viel haar iets in; ze wist de naam van de Vulpix niet eens… Ze hapte één keer naar adem, waarna ze begon te spreken: ‘Als ik het mag vragen, wat is je naam eigenlijk? Dat praat wat fijner.’ Een onderdrukte glimlach sierde haar gezicht. Natuurlijk zou iedereen altijd zijn twijfels hebben over haar glimlach. Je kon immers niet uit haar ogen aflezen of ze het nou meende of niet. Want ze kon hem namelijk nooit echt goed op iemand richten, maar toch had ze nog nooit een valse op haar gezicht geprent. Omdat ze zelf nooit wist wanneer iemand anders glimlachte, nou soms wel… Dan kreeg ze een vage tinteling in haar vacht, maar dat telde eigenlijk niet echt. Maar ze glimlachte gewoon als haar mondhoeken het toestonden, en dat betekende dus dat het altijd een oprechte moest zijn, toch? Of ze moest zichzelf wel voor de gek houden. Rustig liep ze door, terwijl ze afwachtte op het antwoord van de Vulpix.

Nu maak je mij ook inspiloos met jouw inspiloosheid ;x

[Omdat ik geen inspi heb laat ik even Guardian in het topic komen. x) ]

De Luxray begon te lopen, maar met lichte, rustige passen, waardoor Fraude niet uit balans kon raken. ‘Kun je je goed vasthouden zo?’ Fraude glimlachte lichtjes. ‘’Ja hoor, het gaat goed..’’ antwoordde ze met een lichte gnif in haar stem. Eventjes was de Luxray stil, waarna ze weer een vraag naar Fraude wierp. Een vraag die zeer logisch was om te vragen als je een nieuwe Pokémon ontmoette, maar tot Fraude haar verbazing hadden ze die vraag beiden nog niet in hun mond genomen. Felicity stond even stil bij het stellen van deze vraag. ‘Als ik het mag vragen, wat is je naam eigenlijk? Dat praat wat fijner.’ Natuurlijk. Fraude grijnsde. ‘’Dat we dat vergeten zijn..’’ maakte ze duidelijk. ‘’Mijn naam is Fraude.’’ Sprak ze, terwijl ze haar ogen gericht had op de kleine glimlach die op Felicity’s gezicht geprent stond.

Wanneer de Luxray onverwacht weer begon te lopen greep Fraude zich weer wat beter vast. ‘’En?..,’’ zei ze kort, op een vragende toon. ‘’Hoe mag jij dan wel niet heten?’’ zei ze, maar met een vrolijk klinkende stem. Na deze vraag gesteld te hebben ging haar blik weer naar de mooie omgeving. In de zomer was het in de bergen prachtig. De grijze of bruine kleur van de bergwanden vermengd met de verschillende kleuren groen van de begroeiing en het blauw van de lucht die beschilderd was met witte, pluizig ogende wolken. Maar nu was het winter. Al het groen leek weggestopt onder de laag sneeuw, die in de bergen altijd een stuk dikker was dan op het gewone land. Maar opeens richtte ze haar grote oren op, en was haar blik gefocust op een gedaante in de verte. Huh?.. Daar, in de sneeuw liep een gele muisachtige Pokémon. Wie of wat zou dat zijn?

De Pokémon zijn poten hadden een klein oppervlakte, en daarom maakte hij zowat geen geluid bij het lopen door de sneeuw. Fraude keek even naar de kop van Felicity. Als ze de Pokémon niet kon horen, kon ze niet weten dat ‘ie er was. Voorzichtig tikte Fraude een van haar oren aan. ‘’Felicity..’’ fluisterde ze in dat oor. ‘’We kruisen een Pokémon..’’ sprak ze daarna, waarna ze zich zo rechtop mogelijk stelde om de Pokémon te zien. Aha.. Net wat ze dacht. Het was een Pikachu.

Guardian liep met langzame passen door de bergen. Het was hier fris, maar hier hadden veel planten zich aangepast aan de kou, vooral bovenaan de bergen. Hier kon hij nog wel eens wat voedsel vinden. Wanneer hij een stuk bol staande sneeuw in het vizier kreeg, liep hij daar naartoe en veegde het met zijn voorpoot weg. Aha, een type bessen dat hier in de bergen groeide. Hij reikte met zijn hand naar de tak en greep zoveel bessen als hij maar kon. Hij hield zijn hand op en bekeek de bessen goed. Ja, deze had hij eerder gegeten, zonder verdere consequenties. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, waarna hij een voor een bessen in zijn mond stopte. Wanneer hij genoeg kreeg van de smaak likte hij de resterende bessensap van zijn lippen af en besloot hij verder te lopen.

Wanneer hij zich omdraaide kreeg hij echter een Luxray met op de rug een Vulpix in het oog. Hij hief een wenkbrauw op en bleef stilstaan. De Luxray liep door, maar de Vulpix leek hem te hebben opgemerkt. Nadat de Vulpix iets in het oor fluistert had van de Luxray begon Guardian door te lopen. Dichtbij de twee stopte hij. Hij merkte iets raars aan de ogen van Felicity. Waarschijnlijk was ze blind, of leed ze aan een ziekte aan haar oog. ‘’Hallo..’’ zei hij tegen de twee Pokémon, redelijk vriendelijk waarna hij zijn kop ietsjes schuin hield. ‘’Waarom zijn jullie hier, in de bergen?’’ vroeg hij daarna, aangezien die vraag hem bezig hield. Want naast de lekkere bessen was hier niet zoveel te zoeken, en de Pokémon leken hem niet zozeer op zoek naar voedsel. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, als teken dat hij het goed bedoelde.