Met een rechte rug liep de Infernape doelloos in het rond. Geen enkel detail ontging haar groene ogen. Ze sloeg een arm om haar buik heen en pakte haar andere onderarm vast. Ze had een nogal onzekere uitstraling, niet wetende waar ze was. En niets was minderwaar. Ze onbekend in dit gebied. Ze was hier nog nooit geweest. Ze was eigenlijk pas aangekomen in dit gebied, om precies te zijn. Ze wreef nerveus over haar onderarm en keek een beetje in het rond. Ze vond het wel een fijn gebied hier. Misschien zou ze kunnen blijven… Of ze zou weer vertrekken en verder trekken naar het volgende gebied. Ze slaakte een zucht bij de gedachte daaraan. Hoe oud was ze nu eigenlijk al niet? Hoe lang had ze nu al rond gezworven? Vanaf haar zesde. En ze was nu zestien, dus ze was al tien jaar aan het rondzwerven. Ze schudde haar hoofd, ze moest er niet aandenken. De reden dat ze weg was gegaan omdat ze zelfstandig was geworden en dat wou bewijzen aan haar ouders. Maar die waren nu zowat van de aardbodem verdwenen. Ze zou alles doen om ze weer eens te kunnen zien, als ze überhaupt nog leefden dan. Haar hart kromp ineen. Haar eerst ze sierlijke stappen veranderde in wat triest slentergangetje. Haar blik die eerst gevuld was met ontzag, nieuwsgierigheid en blijdschap was veranderd in een nogal trieste grimas. Ze kon haar voeten niet meer zien door de bladeren die op de grond lagen. De grond voelde koud aan. Net zoals zij zich van binnen voelde. Afwezig trapte ze een steentje, dat ze onder haar tenen voelde, nogal hard weg. Een zachte ‘Oeps’ verliet haar mond, ze had iets harder getrapt dan ze eigenlijk verwachtte te doen. En nu was het steentje ergens naartoe geschoten en was ze hem uit het oog verloren.

Een harde koude windvlaag deed haar terug de werkelijkheid in trekken. Nogal verward keek ze op. Ze had een slecht gevoel. Ze hield halt en keek met een ernstige blik zoekend om zich heen. Ze hoorde een soort van woest gekrijs in de verte. Met een ruk draaide ze haar hoofd ernaar toe. Haar ogen werden groter, maar haar pupillen juist kleiner. Niet goed, was de eerste gedachte die in haar opkwam. Angst probeerde zich meester te maken van de Infernape, maar ze verzette zich er tegen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde te zien wat er zou komen. Een gestalte tekende zich af in de verte. Een groter gestalten dan haar. Ze zwaaide wild met haar staart en klemde haar tanden op elkaar. Ze zou niet wegrennen, zo zat ze niet in elkaar. Ze wou zich bewijzen tegenover de wereld, en wegrennen zou daar niet bij helpen. Ze balde haar vuisten en zette een van haar benen naar achter; voor meer grip. Ze zette zich schrap op het ergste.
De gestalte kwam dichterbij en al snel kon ze er een Pinsir uit herkennen. Ze ontblootte haar tanden, ze weigerde alsnog weg te rennen. Met een woeste blik rende de Pinsir op haar af en stortte hij zich op haar. Hij greep met zijn beiden armen richting de Infernape; maar deze hield ze tegen door ze vast te pakken. Waarom valt hij me aan? Het was niet echt een afvragende gedachte, maar eerder een gefrustreerde. Langzaam begon de Pinsir te bewegen en duwde hij haar naar achter. Met een felle en zelfverzekerde blik keek ze naar de Pinsir, die haar een blik vol afschuw toewierp. Ineens trok de Pinsir zich los en duwde hij haar hard naar achter. Ze vloog zowat naar achter en knalde hard met haar rug tegen een boom op. Pijn bekroop haar via haar ruggengraat. Zowat verlamd viel ze op de grond. Ze probeerde overeind te komen, maar pijn maakte zich meester over al haar ledenmaten. Met ogen vol pijn keek ze naar de Pinsir, die op haar afkwam lopen; klaar om haar nog een klap toe te takelen. Ze balde haar handen tot vuisten. Wat moest ze nu doen?... Ze kon zichzelf amper bewegen, dus een aanval op hem afvuren zou geen aanspraakbare optie zijn… Het was een verloren zaak. Al de hoop varend latend gooide ze haar blik naar onder, en keek ze naar de grond. Was ze nou toch maar gevlucht…

KRAK! Dat was het geluid dat weergalmde over het halve bos. Een grote voet boorde in een stam, en nog geen seconde later stootte de voet zich weer los van de boom. Met een sierlijke salto landde de eigenaar van de voet op de grond. Nochtalant keek hij rond. Blitzy hield ervan om zijn krachten en zijn free-running-mogelijkheden te trainen. Zijn ogen vingen een voetspoor op. Een voetspoor dat op zijn voetspoor leek, maar toch iets anders was. Traag benaderde Blitzy het voetspoor. Hij herkende het meteen; er liep hier een soortgenoot van hem rond. Hij bestudeerde de richting van de voet, en toen zag hij nog meer voetsporen. Op een drafje volgde Blitzy de sporen. Na een tijdje was het voetspoor niet meer te zien door het bladerdek. Blitzy gokte erop dat zijn soortgenoot bleef rechtdoor lopen...

Iedere stap die hij zette maakte een opvallend luid gekraak. Het begon aardig koud te worden in het bos, zelfs voor een Vuur-Pokémon. Op het moment dat Blitzy dacht dat de Infernape een bocht genomen had, en haar kwijt was, klonk er een harde klap, die nog luider leek door de stilte in het bos. Blitzy volgde de echo van de klap en kreeg eindelijk de Infernape te zien die hij volgde, enkel zat er een Pinsir op haar rug die blijkbaar haar als avondmaal wou gebruiken. Blitzy sprong naar de Pinsir, en liet hem achteruit knallen door een knalwitte vuist. De Pinsir grijnsde, blijkbaar dacht hij een feestmaal vast te hebben, had hij het even mis. De Pinsir liep naar hem af. Blitzy reageerde door zijn armen vlam te laten vatten, en ze voor zijn lichaam te houden. De Pinsir haalde uit, Blitzy stopte zijn hoorns met zijn beide handen. Nu waren nog zijn voeten vrij. Hij trapte op een rake plek. De Pinsir brulde van de pijn. Blitzy liep op hem af, haalde uit met zijn vuist en... De Pinsir viel op de grond, ''Die komt de eerste uren niet meer wakker.'' zei hij met een grijns naar het ingezakte hoopje. Blitzy richtte zijn aandacht naar de Infernape, ze lag nog op de grond, misschien was ze bewusteloos. ''He! Gaat het?'' vroeg hij beleefd. De Pinsir zou haar toch niet al vermoord hebben..?

Ze wou gillen wanneer ze een stevige voet op haar rug voelde; maar haar keel was te droog. Hardhandig duwde de Pinsir haar weer tegen de grond met een van zijn voeten. Al de lucht werd uit haar longen geperst door het gewicht van de Pokémon. Proberend haar longen te vullen met lucht begon ze te happen naar adem, haar longen pijnlijk vullend met lucht. Maar de voet die haar ingewanden plette weerhield haar ervan om haar longen goed te kunnen vullen met lucht. Woest balde ze haar vuisten, proberend de pijn te verdragen en niet in huilen uit te barsten. Het is met me gedaan… Net op het moment dat ze zich over wou geven, zich mee laten lokken door de stemmen die tegen haar spraken, haar belovend dat ze haar pijn weg konden halen, verdween het gewicht dat op haar rug duwde. Meteen greep ze de kans om haar longen te vullen met lucht door één keer goed naar adem te happen. Het deed vreselijke pijn, maar het voelde goed. Goed om te weten dat er nog iets van hoop was. Ze wist eventjes op te kijken. Ze zag vlammen, een gestalte dat ze ergens van kende… Maar vreemd genoeg herkende ze het van haarzelf. Misschien ben ik al dood… Ze schudde haar hoofd. Ze was nog niet dood. Want anders zou ze deze ondragelijke pijn niet voelen.

Uitgeput ging ze weer plat op de grond liggen, niet de kracht hebben om wat te doen. Ze hoorde een doffe klap. Was het de Pinser? ‘Die komt de eerste uren niet meer bij,’ hoorde ze een stem zeggen. Ze trok daar de conclusie uit dat de klap van de Pinsir afkomstig moest zijn geweest. Ze hoorde iemand op haar aflopen. Wat als die Pokémon ook slechte zin had? Wat als hij die Pinsir niet had aangevallen om haar te helpen, maar gewoon omdat hij er zin in had… En om haar als volgende slachtoffer aan te zien. Ze schudde snel al de gedachtes van zich af en focuste zich weer op de voetstappen. Ze stopte dicht in de buurt van haar. ‘He! Gaat het?’ klonk de stem opnieuw. Het viel alsof er een grote last van haar schouders viel. Ze was niet meer in gevaar. Maar nu was het niet angst dat haar bekroop, maar diepe schaamte. Schaamte voor zichzelf. Proberend de weinige waardigheid dat ze nog had te beschermen kwam ze met moeite overeind. Van pijn kneep ze haar ogen dicht en klemde ze haar tanden op elkaar. Met veel moeite kwam ze in een zit houding terecht en leunde ze naar achter, tegen de boom aan waar ze tegenop was geknald. Het deed pijn en een klein kreungeluidje ontsnapte uit haar mond. Met moeite opende ze haar ogen en keek ze naar de persoon die haar… Gered had. Hoe erg ze het ook vond. Om het nog eens erger te maken was het een soortgenoot. Een andere Infernape. Ze keek hem eventjes aan om vervolgens beschamend haar blik af te wendden naar de grond. ‘Ja,’ antwoordde ze kortaf. Ze schaamde zich kapot. Ze was niet instaat geweest zichzelf te beschermen. En nu had iemand haar zelfs moeten komen redden… En het was ook nog een soortgenoot! ‘Dank je voor het redder,’ wist ze met moeite over haar lippen te krijgen in een mompelend binnensmonds toontje. Ze snoof eventjes, maar bewoog niet. Alles deed pijn en ze voelde zich zwak en moe. En haar schaamgevoel hielp daar niet echt bij.

De Infernape ging kreunend overeind zitten, en toen opende ze haar ogen. ''Fijn, je leeft nog.'' zei hij opgelucht. 'Ja.' zei ze kortaf. Ze staarde naar de grond, alsof ze zich ergens voor schaamde. Blitzy liet zich met een zachte plof op de grond vallen, tegenover de Infernape. 'Bedankt voor het redden.' zei ze nauwlijks hoorbaar. ''Geen probleem, ik heb al zwaardere gingen meegemaakt dan een Pinsir.'' antwoordde hij. Zijn grijns veranderde in een glimlach.

''Ik zie dat je niet van hier bent..'' zei hij opeens na een tijdje de bewegingen van de bladeren gevolgd hebben die van de bomen vielen. Anders zou je vast al geweten hebben gebieden als deze niet veilig zijn.'' Blitzy zuchtte. ''Een groep geestelijk gestoorde Pokémon die dit mooie land wilt veroveren.. Dan nog natuurrampen.. Een vloedgolf die ik op het laatste nippertje overleefde.. Anders is dit land echt mooi.'' zei hij duister. ''Ach, we ve-'' Blitzy's stam hakkelde weg. ''-Ik bedoel, het waait wel over.. hopelijk. Ik heet Blitzy, trouwens.'' voegde hij er vriendelijk aan toe om van onderwerp te veranderen.. ''Je ziet er erg moe uit.. Waar kom jij zo ongeveer vandaan?'' vroeg hij vriendelijk.

-Sorry, kortheid ofzo. x.x-

‘Fijn, je leeft nog.’ Ze negeerde zijn woorden simpelweg. Ze had liever dood willen zijn op dit moment. Ze schaamde zich en al haar zelfvertrouwen was weg gewaaid. Ook was haar moed haar in de schoenen gezakt om zich nog flink te gedragen tegenover de ander. Ze sloeg haar ogen op wanneer hij weer wat zei. ‘Geen probleem, ik heb al zwaardere dingen meegemaakt dan een Pinsir,’ glimlachte hij. Alsof ik dat niet heb gehad, dacht ze fel. Ze had het enkel aan het feit te danken dat ze afgeleid was, althans; dat hield ze zichzelf voor. Net toen ze op het randje stond om in haar gedachtes af te dwalen trok hij haar eruit door zijn mond weer open te trekken: ‘Ik zie dat je niet van hier bent…’ merkte hij op. Kalm knikte ze; ze was ondertussen al zo’n beetje vergeten waar ze eigenlijk vandaan kwam. ‘Anders zou je vast al geweten hebben gebieden als deze niet veilig zijn,’ zuchtte hij. Nou, dat was nu wel in haar geheugen gegriefd na die bijna doodservaring. ‘Een groep geestelijk gestoorde Pokémon die dit mooie eiland willen veroveren… Dan nog natuurrampen… Een vloedgolf die ik op het laatste nippertje overleefde… Anders is dit land echt mooi,’ omschreef hij het een beetje duister. De Infernape fronste. Hij was niet echt goed van het aanprijzen van zijn eigen leefomgeving, hij maakte het enkel nog afstotelijker dan het al was. ‘Ach we ve-’ Het leek alsof hij de rest niet over zijn lippen kon krijgen, wat nieuwsgierigheid bij haar opriep. ‘-Ik bedoel, het waait wel over… Hopelijk.’ Duizenden vragen werden er bij haar opgeroepen door de woorden van de ander. Er was hier iets gaande, en haar nieuwsgierigheid wou weten wat.

‘Ik heet Blitzy, trouwens,’ probeerde hij van onderwerp te veranderen. Ze kneep haar ogen een beetje tot spleetjes. Hij wou er duidelijk niet over praten… ‘Je zier er erg moe uit… Waar kom jij zo ongeveer vandaan?’ Ze wendde haar blik af en keek naar boven. Nadenkend. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Blitzy. ‘Aangenaam, Blitzy. Ik ben Veruka,’ stelde ze zichzelf voor. Ze keek een beetje zoekend om zich heen. ‘Nou, ik kwam daarvandaan,’ sprak ze al wijzend naar de richting waar ze vandaan kwam. ‘En ja… Waar ik precies vandaan kom is een goede vraag. Ik ben al tien jaar zwervende; dus ik kan me niet echt herinneren waar ik vandaan kwam. Waarschijnlijk ergens ver weg, denk ik,’ dacht ze een beetje hard op na. Met moeite veranderde ze eerdere zithouding in een kleermakerszit, dat vond ze persoonlijk lekkerder zitten. Ze zwaaide een keer met haar staart en keek toen weer een beetje rond. ‘Zeg Blitzy… Hoe komt het eigenlijk dat je me… Gevonden had? En naast het feit dat ik een mede Infernape ben; waarom heb je me eigenlijk gered?’ vroeg ze licht verbaasd. Ze wist dat de meeste Pokémon uit instinct gewoon soortgenoten redde. Maar na zijn woorden was ze zich een hoop gaan afvragen over de Infernape en ook een hoop in twijfel gaan trekken over hem.

~ Geloof ik heb ik ook kortheid ;x ~

'Aangenaam, Blitzy. Ik ben Veruka,' stelde de Infernape zichzelf voor. 'Nou, ik kwam daarvandaan,' Blitzy volgde de richting waarin Veruka's vinger wees. Met een opgeheven wenkbrauw probeerde hij door miljoenen bomen heen te kijken. 'En ja… Waar ik precies vandaan kom is een goede vraag. Ik ben al tien jaar zwervende; dus ik kan me niet echt herinneren waar ik vandaan kwam. Waarschijnlijk ergens ver weg, denk ik,' Hij staakte zijn pogingen om door de bomen te kijken. Hij herinnerde zijn eigen geboorteplaats, onder de grote boom, ver weg van hier, hij was er best gelukkig, totdat die ene dag kwam dat een groep Duistere Pokémon het hele nest uitmoordde, die eik bestond nog, dat wist hij zeker.. Die oude eik.. een plaats die hij waarschijnlijk nooit meer zou zien. Blitzy werd wakkergeschud door Veruka's stem. 'Zeg Blitzy… Hoe komt het eigenlijk dat je me... Gevonden had? En naast het feit dat ik een mede Infernape ben; waarom heb je me eigenlijk gered?' ''Ik vond je voetsporen..'' antwoordde Blitzy. ''Ik zie niet iedere dag een soortgenoot in dit gebied, ik besloot je voetsporen te volgen, en toen vond ik je, en die Pinsir die op het punt stond je te vermoorden. Ik kon toch moeilijk toekijken hoe je werd afgemaakt?'' zei hij vlug.

Blitzy leek eventjes in gedachten verzonken te zijn, maar dat deerde Veruka niet. Zijzelf dwaalde ook erg vaak af van het eigenlijke onderwerp, doormiddel van zich over te geven aan haar gedachtes. ‘Ik vond je voetsporen,’ antwoordde hij ineens kortaf op haar eerdere vraag. Een beetje van haar stuk gebracht keek Veruka naar hem. Ze was zelf ook niet meer zo goed met haar hoofd erbij gebleven. ‘Ik zie niet iedere dag een soortgenoot in dit gebeid, ik besloot je voetsporen te volgen en toen vond ik je, en die Pinsir die op het punt stond je te vermoordden. Ik kon toch moeilijk toekijken hoe je werd afgemaakt,’ voegde hij er vlug aan toe. Begrijpend knikte ze, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde. ‘Ja, dat is op zich wel logisch.’ Ze voelde zich nu aardig stom door haar vraag. Ze had daar zelf ook nog achter kunnen komen. Nogal beschamend wendde ze haar blik af.
Met een glazige blik staarde ze naar de grond. Ze pakte een blaadje op en begon die langzaam uit elkaar te trekken. Ze slaakte een moeizame zucht. ‘Ik denk dat-’ Ze probeerde tijdens het praten op te staan, maar toen ze voelde hoe erg haar benen trilden onder haar gewicht liet ze zich weer op de grondvallen. Ze had een nogal norse uitdrukking, overduidelijk niet blij dat ze niet kon opstaan. Ze had zichzelf al genoeg voor schud gezet tegenover deze Infernape en als het aan haar lag zou ze zo snel mogelijk nu van de aardbodem willen verdwijnen, om nog meer beschamende dingen te voorkomen. Maar haar benen waren nog niet bijgekomen van de klap; dus kon ze nog niet weg. Ze had zich nu nog meer voorschut gezet. Kon het nog erger?

'Ja, dat is op zich wel logisch.' glimlachte Veruka. Haar glimalch verdween echter snel. Ze keek rond alsof ze niet wist wat ze moest doen. ''Gaat het wel..?'' vroeg Blitzy met een opgeheven wenkbrauw. Haar reactie was dat ze een blaadje greep en dat uit elkaar begon te trekken. Blitzy staarde Veruka aan en keek hoe dat blaadje verscheurd werd. Toen deed ze eindelijk haar mond open. 'Ik denk dat..-' Zou wou rechtstaan, maar haar benen begaven het meteen en ze viel terug op de grond. ''Je denkt wat?'' antwoordde hij. ''Eh..? Heb je nog ergens pijn van die Pinsir?'' vervolgde hij met een toontje dat nét iets te sarcastisch klonk. ''Trouwens, je zwerft al... tien jaar, zei je?'' besloot hij te zeggen. ''Je zou echt je zwerftochten eens moeten stopzetten en hier blijven.. Je wilt toch niet je hele leven doelloos zwerven?'' voegde hij er grijnzend aan toe.

‘Gaat het wel?...’ klonk de vraag van Blitzy. Veruka schonk hem een zijdelingse blik die eigenlijk zijn vraag al beantwoordde aangezien hij nogal droog was. Na haar tevergeefse poging om op te staan vroeg hij opnieuw wat: ‘Je denkt wat?’ Opnieuw zweeg de Infernape. Ze voelde geen behoefte om te praten, dat zou alleen maar negatief voor haar uitpakken had ze al gemerkt. Ze werd echter overladen met vragen, waardoor ze zich af begon te vragen of de ander misschien wanhopig was naar een gesprekje met haar, of wat woorden uit haar mond. ‘Eh?... Heb je nog ergens pijn van die Pinsir?’ Zijn toon was sarcastisch. Maar toch schudde Veruka haar hoofd als antwoord; natuurlijk had ze wel las van die aanval. Ze kon niet eens opstaan! Maar om zichzelf nog meer te vernederen door te zeggen dat ze niet meer kon opstaan en daardoor hopeloos was nu zou niet helpen. ‘Trouwens, je zwerft al… Tien jaar, zei je? Je zou echt je zwerftochten eens moeten stopzetten en hier blijven… Je wilt toch niet je hele leven doelloos zwerven?’ De grijns van Blitzy merkte ze niet eens op. Ze legde haar hoofd naar achter, tegen de boom aan en een bittere glimlach sierde haar gezicht. ‘En jij zou moeten stoppen met hier te blijven… Je kan toch niet je hele leven doelloos op een saaie plek blijven?’ Het was op een erge sarcastische en spottende toon. Een zucht verliet haar mond. ‘Denk je nou serieus dat ik nog nooit heb overwogen om ergens te blijven? Natuurlijk smacht ik ernaar ergens te kunnen blijven. Maar het is mij niet gegund. Op iedere plek waar ik kom gebeurt er wel iets dat mij duidelijk maakt dat ik niet gewenst ben. Zo simpel is het.’
Een zucht verliet haar mond. Ze was nu eigenlijk al veel te lang op deze plek blijven rondhangen, die Pinsir had al duidelijk gemaakt dat ze hier niet gewenst was. Ze liet haar blik weer afdwalen naar Blitzy en keek hem neutraal aan. ‘Waarom zou ik eigenlijk moeten stoppen met rondzwerven? Je kunt het ook als reizen bekijken. En ik heb al erg veel dingen in mijn leven beleefd… Zou ik niet hebben beleefd als ik gewoon op een plek was blijven hangen. Ben van het reizen gaan houden.’ Het laatste kwam er nogal dromend uit, alsof ze weer dacht aan al de mooie momenten van haar leven als nomade. Maar al gelijk kwamen ook de vervelende beelden de hoek om kijken, ervaringen zoals met die Pinsir. Ze focuste zich weer op de ander. ‘Kun je me een goede reden geven om hier te blijven?’ vroeg ze zachtjes. Ze zou dolgraag een normaal leven willen hebben, maar al vaak genoeg was aangegeven dat men dat niet wou. Ze was verdoemd, verplicht om als een nomade te leven. Ze hapte één keer naar adem, ze wou daarna een zucht slaken. Maar ze wist dat deze verlangend over zou komen en dat hij dan wist dat hij een zwakke plek had geraakt bij haar en dan wou ze niet. Ze wou niet zwak overkomen, want dan zou ze kosten wat het kost weer proberen weg te komen hier: haar doel was om ergens te blijven waar ze bekend stond om hoe sterk ze was, hoe heldhaftig. En niet om hoe zwak ze was. Afwachtend keek ze weer naar Blitzy.