Een kleine Eevee liet zich zakken. Met de tenen van haar rechter voorpoot raakte ze bijna het water. Haar oren hingen vooruit, en haar ogen hadden een droevige uitdrukking. Ze voelde zich.. Bwah. Er was niet echt een woord om te omschrijven zoals ze zich voelde. Haar naam was Shira en ze was de dochter van Akira en Shiny. Maar of ze daar trots op moest zijn, wist ze niet. Ze was de jongste van het stel en voelde zich ondergeschikt. Alsof ze niks kon. Een rotgevoel waar ze altijd over in zat. Ze herinnerde zich nog hoe ze onder de smurrie had gezeten. Ze had een klein foutje gemaakt, die haar broer en zus niet gemaakt hadden. Zacht snoof ze. Ze haalde uit met haar poot, alsof ze het water wilde krabben, maar wist dat ze een schok zou krijgen als ze het aan zou raken. Zou ze dan dood gaan? Misschien was ze dood beter af. Dan had niemand last van haar. Opnieuw haalde ze uit. Nee, ze wilde niet dood. Ze wilde niet dood maar ook niet leven met dat ondergeschikte gevoel. Ze was een leiderskindje, maar har niet het gevoel dat ze zo behandeld werd. Lag dat aan haarzelf? Een zucht drong zich nu haar mond uit. Het lag aan haarzelf, natuurlijk. Maar, hoe kon ze makkelijk ergens goed in worden? Hoe kon ze boven Chiya en Nero uitsteken in iets als zij overal al beter in waren? Oefenen? Maar dat was zoveel werk, en Shira was nog maar zo jong. Ze kon nooit zo snel ergens goed in worden zonder dat Nero en Chiya er ook in oefenden en beter werden. Als ze als eerste evolueerde misschien.. maar waar in? Voor bepaalde Pokémon had ze happiness nodig, en ze was nou niet bepaald happy. Voor die anderen had ze vrijwel onvindbare stenen nodig. Jippie, daarmee schoot ze dus niks op. Een nieuwe zucht floepte zomaar haar mond uit. Haar blik viel op haar spiegelbeeld in het meer. Daar zag ze een gewone Eevee. Eentje die nergens in uitblinkte en die dat ook nooit zou kunnen. Een zachte kreun klonk en ze liet droef haar kop hangen.

Only toestemming!
Senna, Evora, Pucca, Chiya, Shira & Nero!

De kleuren.. Ze waren compleet verdwenen. Kalm keek de jonge Riolu voor zich uit. Althans, zo zag het eruit. Van binnen was ze op hol geslagen. Ze moest het haar ouders nog vertellen, maar hoe? Hoe zouden ze reageren als hun dochter niet zo goed was als zij waren? Dat was immers wat haar ouders waren, het moest wel. Perfect. Iedereen had respect voor ze, of haatte ze.
Dat laatste was omdat er Pokémon waren die de wereld vanuit een ander punt zagen, waardoor ze de dingen anders bekeken en er anders over dachten. Sommigen noemden die Pokémon slecht, maar dat zou de jonge Riolu nooit doen. Ze hadden haar ontvoerd, een lange tijd gevangen gehouden. Maar, harteloos waren ze niet. Ze hadden haar te eten en te drinken gegeven. En.. Ze had zich niet verveeld. Ze had de aura’s zorgvuldig onderzocht en had maar al te goed kunnen voelen dat ze wel gevoelens hadden. Bij sommigen leek het echter alsof hun hart een grote holle steen was, waar alles in verstopt lag. Waarin ze alles binnen konden houden, zodat de emoties niet naar buiten kwamen. Hun leider had dit best erg. Alleen leek haar wand veel dunner dan die van de Golduck, bijvoorbeeld. Senna had kunnen voelen wat de Umbreon soms voelde en het maakte haar soms bang. Ze had de Umbreon willen helpen, ook al was het niet normaal om zo te denken in haar situatie. Maar, wat was nou nog normaal? Ze wilde weten wie de Pokémon écht waren, wilde weten wat ze nodig hadden. Misschien kon ze hen wel helpen. Ze wilde het, maar wist niet hoe.

Een kleur. Voorzichtig keek de jonge Riolu op. Ze wist al wat het betekende als ze een kleur zag. Het was de kleur van een aura, want die bleven nog altijd gekleurd. Nu, nu de andere kleuren haar niet meer af konden leiden, vielen de aura’s extra veel op en zou niemand zich meer voor haar kunnen verstoppen. Misschien was haar kleurenblindheid wel een voordeel en zou ze het ooit kunnen gebruiken, maar op dit moment leek het er alleen op alsof het de wereld er uit liet zien zoals hij was: verpest, kleurloos. Een wereld bedekt met schaduwen. Want, ook al wist ze niet wát.. Het leek erop alsof het met de oorlog tussen de Guerra en Chiave alleen nog maar begonnen was..
Ze dwaalde af. Dat mocht niet. Ze haalde diep adem en keek weer naar de aura. Het was een donkerpaarse aura, iets wat erop duidde dat de Pokémon eenzaam was. Een lichte frons ontstond op haar blauwe koppie bij het zien van de Eevee. Dit gebied lag tussen het Chiave Gebied en het Guerra Gebied in. Alleen de leden van die twee groepen hadden toegang tot hier. Maar, de Eevee was duidelijk geen Chiave lid, anders had ze haar wel gezien bij of na de oorlog. Wat deed ze dan hier? Was ze een Guerra lid? Even haalde ze diep adem. Als het waar was, so what? Guerra leden hadden echter een muur om zichzelf heen gebouwd, maar harteloos waren ze niet. En, aan de aura van dit jonge wezen te zien, was zij dat zeker niet.

Met langzame passen liep ze op de Eevee af. “Gaat het?” vroeg ze zacht. Een Eevee, dus. Die hadden een grote keuze als het ging om hun evolutie. Zelf kon ze enkel evolueren in een Lucario. En.. Dat wilde ze niet. Haar papa en mama zouden dan kleiner zijn dan zij, wat er natuurlijk heel mongolisch uit zou zien. Ach.. Ze kon natuurlijk gewoon een Riolu blijven, net als papa. Dat kon geen kwaad. Ze haalde diep adem. Niet afdwalen. “Mijn naam is Senna,” zei ze rustig en ze glimlachte. “Wat doe je hier, in het oorlogsgebied?” vroeg ze toen. Wat zij hier zelf deed? Nou eh.. Ze was er onbewust heen gelopen, waarschijnlijk aangetrokken door deze aura.

Niet geweldig. ~

Was er dan echt niks wat deze jonge Eevee kon? Van alles schoot door haar gedachten heen, maar bij vrijwel alles wist ze meteen dat Chiya of Nero er beter in moest zijn. Bovendien was ze ook de slimste niet. Misschien moest ze eerst slimmer worden voor ze iets kon vinden waar ze goed in kon zijn. “Urgh,” gromde ze, waarna ze haar voorpoten op haar ogen drukte. Dit was het niet waard. Wat ze ook vond, zodra ze tegen Nero of Chiya zei dat ze ergens goed in was, bleek één van hen wel weer beter te zijn. Misschien hoorde ze wel niet bij de Guerra. Maar waarom zat ze er dan bij?

“Gaat het?” Shira had niet eens gehoord dat er iemand aan kwam door haar gedachten. Ze draaide haar kop om, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor en voorover het water in viel. Gelukkig bleef ze nog net liggen. Even kreeg ze de neiging te grommen naar dit wezen. Ze had geen zin in gezelschap van de Guerra en de Chiave mocht ze niet. Tenminste, was dat wel zo? Waaróm haatte ze de Chiave dan? Omdat haar ouders dat ook deden? “Mijn naam is Senna,” stelde de Pokémon, van wie Shira vermoedde dat het een Riolu was, zicht voor. Ze knikte lichtjes, duidelijk makend dat ze het gehoord had. “Wat doe je hier, in het oorlogsgebied?” Oorlogsgebied? Shira keek even om zich heen. Hoe kon dit een oorlogsgebied zijn als er niet overal lijken lagen? Oké, ze had de meeste Guerra leden ook terug gezien na de oorlog, maar toch. In zo'n oorlogsgebied verwachtte ze op zijn minst één skelet. Toen haar blik weer op de Riolu viel herinnerde ze zich pas weer dat ze een soort van in gesprek was. “Ik ben Shira,” mompelde ze zachtjes. Deed ze er wel goed aan om haar naam te zeggen? Niet twijfelen nu, sprak ze zichzelf toe. Misschien kan ze helpen. Een zucht verliet haar mond, waarna ze de vraag besloot te beantwoorden. “Ik wilde.. even alleen zijn.” Ze hield het vrij algemeen, zodat ze niet over haar broer en zus begon en toch de waarheid sprak. Hoewel het vooral er om ging dat ze Chiya en Nero even niet meer wilde zien, was ze ook weg gegaan om even weg te zijn van alle andere Guerra leden. Ze bedacht zich pas iets later dat dit Senna weer kon wegjagen. En hoewel haar oorspronkelijke plan inderdaad was om alleen te zijn, vond ze het wel prettig om iemand te hebben om tegen te praten. Ze wist zelfs even een onzekere grijns op haar gezicht te toveren.

“Senna?”
Voorzichtig roepend bewoog Evora zich voort. Eigenlijk had ze bij haar zus moeten blijven, maar die was opeens weg. Ze zuchtte diep, waarna ze nogmaals de naam van haar zus herhaalde. “Sennaa!” Ze zette deze keer iets meer kracht achter haar stem, hopend dat Senna haar hoorde. Er kwam echter geen reactie. De Riolu sloeg haar ogen droevig teneer. Waar was ze heen gerend? Er was één ding was ze nog kon doen, maar was het genoeg om te werken? Ze sloot haar ogen, zodat alleen de aura's zichtbaar werden voor haar. Ze waren nog niet erg duidelijk, wat betekende dat de Riolu nog niet echt sterk was. Maar dat maakte niet uit, want zo kon ze in elk geval het aura van Senna herkennen. Zodra ze die bekende kleur vaagjes herkende opende ze haar ogen weer en begaf ze zich in haar richting; het Thunder Lake.

Evora zelf kende deze naam niet en het maakte haar ook niks uit. Waar het om ging was dat ze haar zus weer zou vinden. Ze moest tenslotte eigenlijk bij haar blijven, maar door een klein foutje was dat niet helemaal gelukt. Al snel zag ze een andere jonge Riolu en was het duidelijk dat ze inderdaad het aura van Senna gespot had. Gelukkig maar, anders moest ze zich misschien ook nog wel uit de problemen werken. Er was echter ook een ander aura bij haar zus. Een donkerpaarse. Wie was dit?

“Ik wilde.. even alleen zijn,” klonk een onbekende stem die ongetwijfeld van de andere Pokémon afkomstig was. Evora, die had gerend, verminderde haar vaart. De paarse kleur van deze Pokémon duidde op eenzaamheid. Maar, Senna was bij haar. Dan kon ze helemaal niet eenzaam zijn, toch? Evora schudde haar kop zachtjes. Nee, dat was een domme gedachte. Zelfs als je tussen honderden Pokémon stond kon je je nog alleen voelen. Bovendien wist ze niet waaróm deze Pokémon zich alleen voelde. Dat maakte ook nog uit. Je kon je alleen voelen doordat anderen je niet opmerkten of omdat er niemand bij je was. Ook kon je je door bepaalde opmerkingen alleen voelen. Maar, het maakte allemaal niet uit. Evora's twijfels werden verlicht terwijl ze de laatste stappen richting de twee deed.

Een Eevee lag aan de waterkant. Evora vond Eevee leuke Pokémon. Ze zou er echter geen willen zijn; geen handen hebben leek haar vreselijk. Haar blik bleef even op Senna rusten, maar wendde zich toen weer richting Shira. Ze had haar naam niet mee gekregen, maar zou er niet om vragen. Misschien zou Senna het vertellen. Evora's blik ging lngzaam weer terug naar haar zus. Dit heen en weer draaien met haar ogen deed ze alleen omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Wat had de Eevee gezegd? Ze wilde even alleen zijn.. Dan was het geen wonder geweest dat haar Aura eenzaamheid uitstraalde. Maar echt een vrolijke eenzaamheid was het niet. Evora raakte ongelofelijk in de war van deze Pokémon. Ze besloot maar even te gaan zitten en tot rust te komen, zonder nog een woord te spreken. Als ze iets moest zeggen zou er wel iets aan haar gevraagd worden, toch?

Zachtjes neuriënd hees Pucca zichzelf op een tak. Ze zette eerst haar achterpootjes volledig op het hout, voordat ze zich weer overeind zette en naar een volgende tak greep. Een dunnere dit keer. Vrolijk zette de Pichu zich af en begon ze eraan te zwaaien. Haar grote oren wapperden alle kanten op. Niet ver van haar verwijdert stonden Senna, Evora en de vreemde Eevee. Ze stonden bij een meer, maar Pucca had niet echt de behoefte gehad om te zwemmen. Dit kon ze niet eens, ze had altijd de hulp van haar zussen nodig. En bovendien, het was veels te koud. Nee, Pucca klom op dit moment veel liever in bomen. Ze zou wel in het zicht bijven, want ze had Senna beloofd niet weg te rennen. Senna was nu de oppas. Soms was een ander de oppas, zoals tante Shadow, maar nu niet. Nee, nu was haar grote zus het. Van enthousiasme liet Pucca één hand los en zwaaide ze naar haar zussen. "Seeenna, Evooora!" riep ze blij, haar lichaam met een iets te grote vaart naar voren zwaaiend. Haar andere hand kon het gewicht niet meer aan en ze viel vooroveren. Wild zwaaiend met haar kleine armpjes probeerde Pucca wanhopig een tak te grijpen, maar tevergeefs. Ze viel te midden in een grote hoop bladeren, wat tot gevolg had dat herfstbladeren in alle kleuren omhoog stoven. Met een beduusd gezicht liet Pucca haar kop boven de hoop verschijnen. Gelukkig was ze zacht geland. Hmpf, het bomen klimmen deed ze ook maar niet meer. Ze schudde haar kop en rende toen naar voren, behoorlijk wat bladeren met zich meeslepend. Ze liet een heel spoor achter en toen ze uiteindelijk het drietal had bereikt lag er nog altijd een bruin blad op haar kop. Door de nattigheid wilde deze maar niet loslaten, zelfs niet als ze woest met haar kop schudde. En hij zat precies op zo'n plek waardoor ze er met haar korte armen net niet bij kon. Pucca grijnsde, wipte zichzelf omhoog en gaf toen Senna een knuffel. Vervolgens deed ze hetzelfde bij Evora - op een andere manier weliswaar aangezien deze Riolu zich op de grond had gevestigd - en waggelde toen nieuwschierig naar de Eevee. Ze had wel eens over deze Pokémon gehoord, maar ze nog nooit in levende lijfe gezien. En, wat waren ze schattig! Lieflijk kneep Pucca haar oogjes dicht en gooide ze haar armpjes omhoog. Zo fluffy, ze wilde haar hebben! Pucca klamde zichzelf vast aan de Eevee en keek Senna toen met onschuldig gezicht aan. Bij de zwembandhond was het niet gelukt, maar dit keer was ze vastbesloten de Eevee mee naar huis te nemen. Dan mocht ze bij haar slapen en ze zou hééél goed voor haar zorgen. Nog altijd zwijgend keek ze haar zus aan, wachtend op een reactie.

‘Wake up, my little princess..’ klonk de stem van mijn moeder vaagjes. Ik voelde hoe ze haar snuit tegen mijn schouderblad aanlegde en me een duwtje gaf. Voorzichtig opende ik mijn ogen, zacht smakkend. Ik keek in de bloedrode ogen van mijn moeder. My little princess was hoe ze me al een tijdje noemde. Ik wist maar al te goed waarom. Het was een tijdje geleden dat ze me alles uitgelegd had. Ik, als oudste van haar drie kinderen, was degene die in de toekomst de Guerra op mijn hoede moest nemen. Nu was ik jong, te jong om de groep te leiden. Maar, mijn moeder zou me meenemen naar verschillende besprekingen en trainingen, zodat ik alles kon meemaken. Ze wilde dat ik jong begon, zodat ik al snel ervaring op zou doen. Mijn vader zag ik de laatste tijd weinig, even als mijn broertje. Ik wist niet waar ze heen waren, wat ze op dit moment deden. Maar, mijn moeder scheen daar geen aandacht aan te besteden. Ik wist niet of dit was omdat het haar niet uitmaakte, of dat het was omdat ze hen vertrouwde.
‘Shira is al even weg, zou jij even willen kijken?’ vroeg mijn moeder. Ik keek haar met mijn grote ogen aan, wakker geschud uit mijn eigen wereldje. Ik knikte. Ze gaf me vaker kleine opdrachtjes, opdrachtjes die geen gevaar kenden. Misschien om me een groter verantwoordelijkheidsgevoel te geven, misschien om het zelf niet te hoeven doen. In ieder geval keek ik uit naar de dag dat de Guerra onder mijn hoede zou staan. Ik zette me rustig overeind en haalde diep adem. Mijn nagels zette ik op de steen waar ik op had gelegen. Zelfs nu, nu ik op de steen stond en mijn moeder op de grond, stak ze ver boven me uit. Ik wilde.. Nee.. Ik móest evolueren. Maar, ik wist nog niet in wat. Ik wist dat als ik zo vroeg mogelijk evolueerde, ik mijn krachten sneller onder controle zou krijgen. Glaceon, Leafeon, Umbreon.. Er waren zo veel mooie evoluties, dat het er te veel waren. Maar.. Ik wilde niet in een Umbreon evolueren. Dan zou ik teveel lijken op mijn moeder en vader. Ik wilde.. Iets anders. Ik slaakte een diepe zucht. Nu was het niet het moment om daarover na te denken. Ik zette me af en landde naast mijn moeder op de grond. ‘Ik zal haar vinden,’ zei ik kalm. Ik was de oudste, ik had de verantwoordelijkheid over mijn jongste zusje. Met die gedachte zette ik me opnieuw af, zodat ik de grot uit kon rennen.

Met haar neus aan de grond was ze door het Gebied van de Guerra heen gerend. Het gebied wat in de schaduwen lag van de bergen, het gebied wat nooit zonlicht kreeg. Geen wonder dat het door de Guerra uitgekozen was als territorium. Toen ze de schaduwen verliet, gromde ze zacht. Het oorlogsgebied werd het genoemd. Niet omdat de oorlogen hier gevoerd werden, maar omdat er áls er iemand kwam en iemand van de andere groep het zag, het oorlog betekende. Het gebied lag tussen de twee groepsgebieden in, maar niemand wist precies wie het zich toe mocht eigenen. In ieder geval was het er altijd hartstikke stil, aangezien niemand er nog durfde te komen, bang om gezien te worden door de vijand. Een lichte glimlach sierde haar gezicht. Niemand wist dat zij Akira’s dochter was behalve de Guerra, dus liep ze geen gevaar hier. Ze zette haar neus weer aan de grond en liep verder.
Uiteindelijk werd de geur sterker en ze haalde haar neus van de grond. Verderop stond haar zusje. Maar.. Ze was niet alleen. Een frons ontstond op haar kop. Twee Riolu’s en een Pichu. De Pichu had haar.. Vast? Dit kon nooit iets goeds betekenen. Ze zakte door haar voorpoten en rende zo snel ze kon op Shira en de onbekende Pokémon af, om de Pichu hard van de Eevee af te beuken. Vervolgens zette ze haar beide voorpoten aan één kant van de Pichu. “Blijf.. Van mijn zusje.. Af..” gromde ze, terwijl haar lippen omhoog gingen. Ze draaide zich om en keek naar Shira. “Dit is nou niet echt een goed gebied om te blijven. Wie zijn hun?” vroeg ze. Ze was niet boos op Shira, enkel ongerust.

Moet nu kranten doen; post later op Senna. ~

Een tweede blauw met zwart wezen verscheen. Deze was ietsje kleiner, hoewel dat niet veel opviel. Deze tweede Pokémon bleef echter stil. Haar blik boorde een paar keer in Shira, waardoor ze haar oren plat in haar nek legde, maar meer niet. Daar had ze ook geen tijd voor, want voor ze het wist werd ze alweer lastiggevallen door een andere Pokémon. Haar oren bleven in haar nek liggen terwijl haar blik veranderde. Het toonde afkeer. Ze wilde alleen zijn, maar opeens kwam iedereen naar haar toe. Had ze eem bordje op haar kop waar 'Kom mij lastigvallen!' op stond? Ze draaide haar kop weg, duidelijk makend dat ze geen aandacht aan deze Pokémon besteedde, die elkaar duidelijk al kenden. Ze verwachtte het dan ook totaal niet dat ze zomaar geknuffeld zou worden. De korte armpjes van de Pichu drokten zich in de dikke vacht van de Eevee. Doordat deze Pokémon zich aan haar vastklampte kon ze niet wegspringen. Gelukkig werd ze al snel uit de marteling verlost. Een schim beukte de Pichu van haar af. Helaas verloor Shira daardoor haar evenwicht. “Help!” wist ze nog net te gillen, voor ze van de kant af gleed. Ze wist zich nog net aan de kant vast te klampen, zodat alleen haar achterkant nat werd. Grommend hees ze zich weer op de kant, haar oren helemaal plat en haar ogen met een chagrijnige uitdrukking. Toen ze zag en hoorde wie haar gered had, werd haar humeur ook niet beter. “Dit is nou niet echt een goed gebied om te blijven. Wie zijn hun?” vroeg Chiya. Shira schudde haar kont, zodat ze wat droger werd. Hierna richtte de haar blik op Chiya. “Zij is Senna. De rest ken ik niet,” mompelde ze kortaf. Ze ging op haar nog natte kont zitten, deze keer iets verder van de waterkant af. Ze sloot haar ogen en hief haar kop op, waardoor ze er heel arrogant uit zag.

‘Ik ben Shira,’ stelde de Eevee zich voor. Senna knikte. “Aangenaam, Shira,” sprak ze lieflijk. Ze hield haar hoofd scheef, had haar ogen gesloten en glimlachte. Het was een standaard houding geworden van haar. ‘Ik wilde.. Even alleen zijn,’ zei Shira toen, als antwoord op de vraag die Senna eerder gesteld had. Senna fronste. Hmmn.. Betekende dit dat ze weg moest? Ach.. Dan zou Shira er wel wat van zeggen, toch? Bovendien.. Senna voelde in haar emoties niet dat ze zich aan haar gezelschap irriteerde, dus was het best geoorloofd om te blijven. Ze haalde even diep adem en opende haar ogen weer.
Een tweede aura kwam. Evora. Senna’s ogen werden groot. Ze had op Evora en Pucca moeten letten! Ze legde haar hand voor haar mond en keerde zich tot Evora, maar glimlachte toen. Ach, ze waren even oud. De enige waar ze écht op moest letten, was Pucca. Haar jonge, ongecompliceerde gedrag zorgde soms voor bepaalde complicaties, die Senna dan weer op moest lossen. Toen ook Pucca’s aura dichter bij leek te komen, haalde Senna diep adem. “Bereid je voor,” fluisterde ze droogjes, haar woorden zo zacht dat niemand het waarschijnlijk horen kon. Ze voelde hoe Pucca haar een knuffel gaf en haalde het blad van Pucca’s hoofd, om het vervolgens op de grond te laten vallen. Pucca knuffelde ook Evora.
Hierna ging ze op de Eevee - Shira - af. “Arme Shira,” fluisterde Senna, opnieuw zo zacht dat het onhoorbaar was. Ze zag hoe Pucca zich aan de Eevee vastklampte. In haar ogen zag ze de blik die Pucca ook getoond had bij Hollow. Niet omdat ze hem zo lief vond, maar omdat ze hem wilde hebben. En dan bedoelde ze hebben, alsof het een soort huisdier was. Alsof.. Zij een mens was en Hollow haar Pokémon. Senna schudde haar hoofd zacht heen en weer. Mensen.. De wezens die ze niet begreep. Ze had er veel over gehoord van haar moeder, die de mensen beter scheen te kennen. Maar, veel positiefs kon ze er niet uit op maken, behalve dat ze huizen hadden die warm waren.

Net toen Senna wat wilde zeggen, kwam er nog iemand aan. Deze kwam echter zo snel dat Senna geen tijd had om te kijken naar de aura of wat dan ook. De Pokémon beukte Pucca van de Eevee af. “Pucca!” riep Senna uit, waarna ze haar blik wierp op de Pokémon die daar stond. Het was ook een Eevee. Deze ging boven Pucca staan. ‘Blijf.. Van mijn zusje.. Af,’ mompelde de Eevee.
Senna gromde zacht. De aura van deze Pokémon was anders. Het was een zwarte aura, maar de Eevee scheen zich er niet van bewust te zijn. De aura die ze had hield in dat ze zich afschermde, waardoor Senna haar echte aura niet kon zien. Er waren vage strepen in te zien, maar ze kon de kleur niet onderscheiden. Ze haalde diep adem en snoof.
‘Dit is nou niet echt een goed gebied om te blijven,’ merkte de nieuwe Eevee op. ‘Wie zijn hun?’ vroeg ze toen. Senna wilde antwoorden, maar de andere Eevee - Shira - was haar voor. ‘Zij is Senna. De rest ken ik niet,’ zei ze. Senna fronste. “Nu ben ik,” zei ze, ietwat duister. Ze zette een aantal stappen naar voren. Zo snel, dat Chiya het nooit aan kon zien komen. Ze bukte en keek de Pokémon met haar bloedrode ogen aan. “Jij bent degene die van mijn zusje af moet blijven,” zei ze toen met een stem zo kalm dat de woorden misschien nog wel angstaanjagender klonken, alleen hoorbaar voor Chiya. “Dit zijn Pucca en Evora, mijn zusjes,” zei ze. Bij beide namen wees ze naar de bijbehorende Pokémon.

Plotseling beukte iemand zo hard tegen haar aan dat Pucca de Eevee moest loslaten en voor ze het wist lag ze op de grond. De druk op haar lichaampje wees erop dat er iemand bovenop haar stond. Ze keek omhoog en ontmoette de bruine blik van nog een Eevee. 'Pucca!' riep haar zus. Snel draaide Pucca haar kop, zodat ze naar Senna kon kijken. "Ja?" vroeg ze toen. 'Blijf.. Van mijn zusje.. Af,' klonk een tweede stem. Weer draaide Pucca haar kop, haar bovenlijf was inmiddels niet in staat om zich te bewegen, en met een onschuldige blik keek ze de Eevee aan. Deze was niet zo schattig, want ze keek boos. Pucca kon ook heel boos kijken, vooral als ze haar zin niet kreeg. Maar, op dit moment vond ze dat dat niet nodig was. Het enige wat ze deed was de Eevee met een droge blik aankijken, benieuwd of zij ook ooit zo'n mooie witte kraag om haar nek zou krijgen. Zijzelf had alleen wat zwarte vacht.. 'Jij bent degene die van mijn zusje af moet blijven.' Pucca hier haar kop omhoog en keek naar haar zus en de Eevee. De bruine poten waren niet meer op haar gevestigd en ze was weer vrij om te bewegen. Snel veerde Pucca zich omhoog en landde ze op twee pootjes. 'Dit zijn Pucca en Evora, mijn zusjes,' vervolgde Senna. Pucca knikte vrolijk en gooide haar armpjes in de lucht. "Ik ben Pucca!" bevestigde ze, alsof ze vond dat dit nodig was. Haar zwarte staarje zwaaide vrolijk heen en weer, wat een vreemd gezicht was aangezien ze tot het muizensoort behoorde en niet tot het hondenras. "En hoe heet jij?" vroeg ze toen vrolijk, doelend op de Eevee die haar had omgeduwd, maar enigszins ook op de andere die ze mee naar huis had willen nemen. Ze realiseerde zich totaal niet dat ze boos moest zijn om wat haar was aangedaan. Misschien lag dit aan het feit dat haar zus gewoon kalm gebleven was. Of het was gewoon haar naïviteit. Ze kon het niet helpen, ze was gewoon .. jong. Zich van geen kwaad bewust. Dit hoefde ook niet als je onder de bescherming zat van twee zussen, een broer, een tante, een groep en twee ouders.

Voor ze het wist riep iemand van achter haar haar naam. Evora keek om, waardoor Pucca in haar blikveld terecht kwam. Aah, dus die kwam er ook aan.. De Pichu zwaaide aan een boom. Ze liet echter perongeluk los, waardoor ze in een berg bladeren viel. Evora haalde opgelucht adem; ze zou hetzich niet kunnen vergeven als er iets met Pucca gebeurde. Pucca kwam – met een blad op haar kop – richting de Pokémon gerend en gaf vervolgens eerst Senna een knuffel. Evora zag het aan komen dat zij er ook een kreeg dus opende ze haar armen vast. Dit was zeker geen slechte gewoonte van de Pichu, hoewel het ook verkeerd kon uitpakken als ze het bij vreemden deed.
Dat gebeurde bij de Eevee; zij vond het blijkbaar niet leuk dat ze vanuit het niets werd omhelsd. Ze werd echter al snel geholpen door een andere Eevee, die Pucca met volle kracht van Shira af beukte. Evora hoorde Senna zacht grommen maar hield het zelf in. Senna was de oudste, die zou er al wat aan doen, zelfs al wilde Evora zelf ook wel graag de jonge Pichu helpen. Het gesprek wat volgde ging over namen, wat Evora niet helemaal begreep. Toch knikte ze toen haar naam werd gezegd. Nadat Pucca haar naam had bevestigd opende ze zelf haar mond. De Pichu was haar echter voor. “En hoe heet jij?” klonk het vrolijke stemmetje. Evora begreep niet hoe deze Pichu altijd zo vrolijk kon blijven. Ze zuchtte, waarna ze haar groen gekleurde ogen sloot. Er was voor haar geen reden om de vraag van Pucca te herhalen. Zelf vond ze het alleen maar irritant als iemand iets twee keer vroeg. Dus, ze hield haar mond. Haar ogen openden zich weer en richtten zich even op de eerste Eevee. Zij leek totaal niet blij met de redding van de andere Eevee. Iets wat Evora licht verwarde. Misschien was ze nog te jong om het te begrijpen. Ja, vast..

- Flutpost. x.x -

Net als zijn zus eerder had gedaan liep Nero met zijn zwarte snuit langs de grond opzoek naar haar en Shira. HIj was net terug gekomen van zijn reis met zijn vader. Shiny wist dat omdat Chiya de oudste was zei de leidster van Guera zou worden als ze oud genoeg was. Daarom zou Akira haar trainen op een jonge leeftijd zodat als het tijd was, zij de leidster zou kunnen woorden. Dit betekende niet dat Nero en Shira geen training nodig hadden. Hun moesten ook getraind worden om later voor Guerra te kunnen vechten. Shiny had zichzelf dus beloofd dat hij dit zou doen. Hij was al wat begonnen met Nero, maar die leek hopeloos. Na twee weken met hem getraind te hebben had hij nog steeds moeite met zijn schaduw bal aanval. Ze snapte niet waardoor het kwam, was hij gewoon te jong om al te beginnen met gevecht training? Shiny had dus besloten dat hij alvast aan Shira zou beginnen en terug zou vallen op Nero als hij klaar was met Shira. Toen ze thuis kwamen was Shira er echter niet, Shiny had dus gevraagd of hij, nero, haar kon zoeken. En daar was hij dan, met zijn zwarte snuit in het modder.
het duurde een tijdje voordat hij de Pokémon vond. Shira stond half in het water maar klom al snel weer op de kant. Chiya werd van de Pichu afgeduwd door de Riolu. Wie waren die Riolu's en Pichu? Hadden ze ruzie? Het kon niet anders. Waarom zou Shira anders half in het water staan? En waarom werd Chiya van de Pichu afgeduwd? Hij gromde zacht. Niemand pestte zijn zusjes. Hij sloot zijn ogen en rende luid schreeuwend af op de groep Pokémon. Jammer genoeg voor hem passeerde hij de groep Pokémon en rende recht in het water. Hij opende zijn ogen en klom langzaam weer op de kant op de Pichu en de twee Riolu's vies aan te kijken. Hij zou ze krijgen met zijn nieuwe aanval! Hij opende zijn mond zodat er mini paarse bal voor hem verscheen. Het lukte hem echter niet om de aanval af te schieten, en de aanval was te zwak om te exploderen. Dus de aanval liep 'leeg'. De schaduw bal werd steen kleiner en een paarse rook verscheen van de gedeeltes die verdwenen. Dit ging zo door totdat de hele schaduw bal was overgebleven en alleen een hoestende eevee, van het rook, overbleef.

‘Zij is Senna. De rest ken ik niet,’ was het antwoord van haar jonge zusje. Chiya knikte kalm. Ze richtte haar blik op de Riolu met de rode ogen, wie dus Senna scheen te zijn. Vervolgens keek ze naar de Pichu met de donkergroene ogen en de andere Riolu, die ook groene ogen had. Ze fronste, liet haar staart zacht heen en weer zwaaien. Waar waren die groene ogen voor? Soort röntgenstralen of iets dergelijks? Nee, vast niet. Dat zou stoer zijn. En.. Dat waren de drie Pokémon zeker niet.
‘Nu ben ik.’ Bij het horen van deze drie woorden die de Riolu met de rode ogen – Senna – uit sprak, hief Chiya één wenkbrauw op. Voor ze het wist stond de Riolu voor haar neus en stond ze oog in oog met dit wezen. ‘Jij bent degene die van mijn zusje af moet blijven,’ zei de Riolu toen. Haar stem klonk kalm, maar Chiya wist dat dit serieus was. Ze was echter niet bang. Misschien was ze gewoon niet normaal, of zo. Of.. Ze had het van haar moeder – en misschien vader – geërfd. Haar moeder scheen al een tijdje de leidster te zijn van de zogeheten Guerra. Dan moest je toch wel je angsten kunnen overwinnen? Bovendien.. Ze had gehoord dat Shiny – haar vader – ook ooit de leider was geweest, maar dat nu niet meer was. Ze wilde de reden hiervoor wel eens weten. Misschien dat ze er maar eens om ging vragen.
De Riolu ging weer op haar plek staan en keek weer zo onschuldig als altijd. ‘Dit zijn Pucca en Evora,’ zei de Riolu, waarna ze naar de twee wees. ‘Mijn zusjes,’ vervolgde ze. Zusjes? Pichu.. Riolu.. Amore en Riolu! Chiya’s ogen werden groot en ze ontblootte haar tanden in een valse grijns. Haar moeder had hier meer dan genoeg over verteld. Senna.. Dat was de Riolu die gevangen had gezeten in de grot.
‘Ik ben Pucca!’ riep de Pichu uit. “Ja, dat heeft je zus al verteld,” mompelde Chiya, opnieuw geïrriteerd. ‘En hoe heet jij?’ vroeg de Pichu toen. Kwam er dan werkelijk waar niets zinnigs uit de mond van dit mormel? Kon ze niet nadenken? Was ze niet boos? Chiya rolde met haar ogen. “Mijn naam is Chiya..”

Ze wilde nog iets zeggen, maar hoorde geschreeuw. Met een zwaar geïrriteerde blik keek de jonge Eevee opzij. Een luid roepende Nero kwam aangerend. Ze deed een stap naar achteren, zodat ze niet geraakt zou worden. Nero rende met volle vaart het water in. “En dat is mijn broertje, Nero,” zei ze, zacht grinnikend. In een bepaald opzicht leken Nero en Pucca op elkaar, als je hun uiterlijk niet zag. Chiya grinnikte zacht. Even als zij en Senna. Allebei waren ze opgekomen voor hun zusjes. Ze richtte haar nog altijd geïrriteerde blik op Nero, die een schaduwbal probeerde te doen, wat mislukte. Ze rolde met haar ogen en opende haar bek. Een prachtige, paarse bal ontstond voor haar bek en ze vuurde hem af naar Nero. Het zou hem niets doen, aangezien hij een Normal Type was. Maar, misschien was hij te dom dat te begrijpen en zou hij in het water vallen. Dat was grappig. Althans.. Zij vond dat grappig. Het kon haar werkelijk waar niets schelen of de rest het grappig vond.
Ze haalde diep adem en richtte haar blik weer op Senna, maar keek toen naar de Riolu die nog niets gezegd had. “Dochters van Amore en Riolu, als ik het goed heb?” vroeg ze. De vraag was retorisch; ze verwachtte geen antwoord. “Zoals ik al zei is mijn naam Chiya. Samen met Nero en Shira kinderen van Akira en Shiny,” zei ze toen en ze glimlachte. Ze richtte haar blik even op de Pichu, maar toen weer op de Riolu met de groene ogen, benieuwd naar haar reactie. Ze moesten weten wie Akira en Shiny was. Als zij twee het niet wisten, zou de Riolu met de rode ogen het in ieder geval wel weten.

Niet al te best. ~

'Mijn naam is Chiya,' sprak de Eevee. "Chiya," herhaalde Pucca zachtjes, terwijl er zich een lichte frons boven haar zwarte ogen vormde. Hmm.. die naam was moeilijk. Ze ging die geheid vergeten. Een luid geschreeuw wekte haar aandacht. Pucca keek op om te kunnen zien wie de bron van het geluid was. Het wezen ging echter zo snel dat het, voordat ze haar blik er ook maar op had kunnen vestigen, langs haar heen racete en zichzelf het water in wierp. Althans, zo leek het. Snel draaide Puca zich om en nu pas kreeg ze door dat het een Eevee was. Ze fronste. Was het hier een ritueel ofzo om in het water te belanden? En, sterker nog, hoe kwam het dat zei er nog niet in was gevallen? Normaal was zij altijd de eerste die dit soort stunten uit haalde, niet met opzet natuurlijk. Verward krabte Pucca op haar achterhoofdje. Die langorige teddyberen waren maar rare wezen. Schattig, maar raar. De ene wilde niks van haar weten, de andere had haar op de grond gedrukt en deze presenteerde zijn opening door luidkeels te gaan schreeuwen en vervolgens een duik te nemen.

De Eevee krabbelde het water uit en keek de rest met een vies gezicht aan. Pucca keek vies terug, gewoon omdat ze hier zin in had. Plots opende de Eevee zijn bek en verscheen er een paarse bal. Pucca's blik veranderde van vies naar uitermate geboeid. "Oewh!" riep ze enthousiast. Ze rende naar de Eevee en greep met haar handjes naar voren om de bal te kunnen pakken, maar voordat ze deze had kunnen bereiken verging hij al tot rook. "Aawh." teleurgesteld liet Pucca haar armen naar beneden vallen. En, hij was nog wel zo mooi..
Een tweede geluid. Een geluid dat klonk alsof iets op haar af raaste. Pucca spitste haar oren en draaide zich om. In een reflex sprong ze omoog, de paarse bal miste haar op een haar na. Wild spartelend in de lucht greep ze het eerste de beste wat ze pakken kon, de kop van de natte Eevee. Ze klamde zich aan hem vast als een Meowth in de gordijnen. Haar ogen stonden groot en haar oren hingen geschrokken naar beneden. Waarom werd die mooie paarse bal naar haar toe geschoten, ze had toch niks verkeerds gedaan?

Voor ik het wist was mijn hel nog erger geworden. Niet alleen mijn zus Chiya was hier, maar ook Nero maakte zijn entree. Hij raasde domweg het water in, vlak voor mij langs. Mijn oren legde ik plat in mijn nek. Blijkbaar trok ik alleen anderen aan als ik het niet wilde. Wat er gezegd werd interesseerde me niet. Ik verwachtte toch dat ze ruzie zouden gaan maken. Het liefst liet ik me in het water vallen en kwam ik nooit meer naar boven. Ik kon ook nooit met rust gelaten worden.. Ik zuchtte luidruchtig, niet wetend of ik de aandacht trok of niet. Dat kon me ook niks schelen. Deze heisa was niks voor mij, en toch was het hier ontstaan door mij. Tenminste, dat vermoedde ik. Waarom zouden Nero en Chiya me anders opsporen? Vertrouwden ze me niet? Die eerste Riolu, Senna, was naar mij toe gekomen en haar zusjes waren haar gewoon gevolgd. Zie je, ik was hier de oorzaak van alles wat er gebeurde. En dat alleen maar omdat ik even in mijn eentje wilde zijn! Ik wist dat ik enorm de drama queen aan het uithangen was, maar ik vond dit gewoon niet leuk.

De ogen van de Eevee draaiden zich langzaam in hun kassen. Haar blik gleed over alle aanwezige Pokémon. Wat moest ze doen? Vrolijk vriendjes maken met Senna en haar zusjes en doen alsof Chiya en Nero er niet waren? Nee, dan zouden ze alleen vervelend doen. Weg lopen? Dan kwamen ze alleen maar achter haar aan. Haar blik viel even op de zwijgende Riolu. Omdat ze niet had opgelet bij het noemen van de namen wist ze niet hoe ze heette. Ach, wat maakte het uit? Waarschijnlijk waren ze toch gezworen vijanden. De Eevee snoof en stond toen op. Haar oren hield ze niet meer plat in haar nek, maar stak ze arrogant omhoog. Waarom ging ze niet gewoon ergens verderop zitten? Zij had niets te maken met deze Pokémon. Als ze wilden vechten gingen ze hun gang maar, zolang ze haar er maar buiten lieten. Shira stapte tussen de Pokémon door en ging ergens verderop met haar rug naar ze toe zitten. Zo, dat was klaar... En nu? Wat moest ze nu?

Even bleef ze met haar rug naar het groepje zitten. Hoewel ze dat liever langer vol had gehouden trok haar nieuwschierigheid echter haar blik weer naar de Pokémon toe. Twee Riolu's, een Pichu en twee Eevee's.. Bij het zien van deze schattige Pokémon kon ze niet anders dan even grijnzen en haar staart te bewegen. Ja, zij was de oorzaak van dit.. Maar was dit wel zo slecht? Ze was in een slecht humeur geweest toen iedereen kwam, maar als ze ze zo bij elkaar zag was er niks aan de hand. Chiya had weliswaar Pucca getackeld en er was wat spanning, maar.. Waarom? Omdat Pucca Shira een knuffel gegeven had en ze daar niet zo blij mee was geweest? Ze haalde diep adem, zette een klein grijnsje op haar mond en stapte weer richting de Pokémon, zich afvragend waar hun woorden inmiddels over gingen.

[color=#00a6ff]OOC: Geen zin in lezen = zelf inspiratie proberen te maken = Vaag postje van over de 500 woorden! xD[color]