Met een zucht liep de Luxio het gebied binnen. Hier was hij nog nooit geweest, dus hij had waarschijnlijk ergens 'een verkeerde afslag genomen. Kalm keek hij om zich heen. Dit was een fijn gebied voor de vuursoorten, maar juist verschrikkelijk als je niet tegen de hitte opgewassen was. Gelukkig had hij wel vaker een ontmoeting met vuur gehad, dus dit was niet echt een probleem. Daarbij was hij wel vaker in een woestijn geweest. Toch kon hij hier niet lang blijven, hij zou vast en zeker gaan zweten, waardoor hij weer een duik moest nemen in het eerste de beste waterpoel die hij tegenkwam. Achja, nu hij toch hier was kon hij zich maar beter gaan vermaken. Wie weet, misschien komt hij wel een bekende tegen, waarschijnlijk dan van de Guerra. Buiten die groep kende hij eigenlijk niemand. Nogmaals liet hij zijn blik glijden over het terrein. Dit keer niet om het gebied te analyseren, maar om te kijken naar de vele pokémon die zich hier bevonden. Een frons verscheen op zijn gezicht. Net wat hij had gedacht, bijna alleen maar vuursoorten. Hier aan daar nog wat andere pokémon, maar hier gebierde hij niet naar. Rustig liep hij verder naar een plekje wat hem geschikt leek en zakte daarna vermoeizaam in elkaar. Langzaam maar zeker sloten zijn ogen en viel hij in een diepe slaap. Hij had eigenlijk geen idee waarom hij nu ineens zo moe was. Dat kwam vast door de hitte, ofzo.

''Dit kan zo niet langer doorgaan. Hij wil zo worden als ik, maar daarvoor zou hij meer moeten trainen en jij vind dat te gevaarlijk.'' Luxor keek op. Die stem. Die oh, zo bekende stem. Hij herkende hem wel, maar kon hem niet plaatsen. ''Ik vind dat hij best mag trainen, maar om het op deze manier te doen? Zijn evolutie wordt niet zomaar bepaald door iemand anders, alleen als hijzelf er klaar voor is.'' Ook deze stem kwam hem vaag bekend voor. Kalm, maar toch streng. Hier was geen twijfel mogelijk, deze stem was van zijn moeder. Hij ging er automatisch van uit dat de andere stem dus zijn vader was. Maar, was hij niet totaal ergens anders in slaap gevallen? ''Ik wil zijn evolutie niet bepalen, hij moet gewoon leren respect te hebben voor de groepsleden. Zij helpen hem overal bij, maar hij behandeld ze als oud vuil. Hij hoort hier niet thuis, hij zal nooit zoals mij worden!'' snauwde de stem van zijn vader. Luxor had geen idee waar hij was, of waarom hij hier was. Dit kwam hem enkel bekend voor, alsof hij het al had meegemaakt. Wacht eens even... Luxor staarde voor zich uit. Was hij niet hierdoor vertrokken, om te gaan trainen? Vanuit zijn ooghoek merkte hij zijn jonge ik op, nog als Shinx, maar dat was begrijpelijk. Opeens kreeg Luxor het benauwd, heel erg benauwd. Hij had allang in de gaten dat dit niet echt was en dat hij ergens lag te slapen, maar hij kreeg zichzelf niet ertoe gedwongen om wakker te worden.

''Hatsjoe!'' Dat was gek, hij had juist gedacht wakker te worden van de hitte. Droog saarde hij om zich heen. Blijkbaar was hij niet lang weggeweest, de meeste die er net waren, waren er net ook nog. Met een zucht stond hij op. Dit was toch niet een geschrikte plek om in slaap te vallen. In ieder geval niet voor hem. Magma Terrain mag dan wel het einde zijn voor een Ponyta, of enig ander soort, maar niet voor hem. Oh nee, geef hem maar liever de fabrieken, daar voelde hij zich meer op zijn gemak. Maarja, ieder soort zijn eigen smaak. Hij was eigenlijk van plan weg te gaan, tot hij iemand aan zag komen. Iemand waarvan het silhouette bekend was. Iemand die hij al vaker had gezien, dat was zeker.

[Het is de bedoeling dat eerst Houndoom hier post~]

Een lichte frons stond op Houndoom’s voorhoofd gedrukt. Ze had hem weten te negeren, aangezien ze eindelijk had bedacht dat ze hem toch niet weg zou krijgen. Haar helder rood gekleurde ogen gloeiden lichtjes, verlicht door de gloeiende lava. Had ze de plek gevonden? De plek waar het begonnen was? De plek waar ze tegen Shiny had gevochten, en zich uiteindelijk had overgegeven in de hoop dat Blitzy ongedeerd weg had kunnen komen? Een verbitterde grimas trok over haar gezicht heen. Het zou kunnen. Maar waarom was het dat die gedachte haar zo bezig hield? Was het omdat haar actie tevergeefs was geweest? Of was het misschien omdat ze had gedaan wat ze nooit had willen doen? Omdat ze zich aan haar vijand had overgegeven? Eigenlijk wist ze het zelf niet eens. Wilde ze eigenlijk wel weten wat de reden was? Als ze het antwoord zou vinden, zouden er alleen maar nieuwe vragen komen. Nieuwe vragen, die allemaal bedelden om een antwoord. Meer antwoorden, meer vragen, tot in de oneindigheid. Dat was het nadeel van kennis.

Houndoom haalde diep adem, en nam hierbij de nostalgische guur van zwavel in zich op. Wat had ze die geur lang niet geroken… Ja, die gore lucht van rotte eieren… die zou ze nooit kunnen vergeten. De geur van herinneringen. De geur van leven. Haar leven, waarvan ze steeds weer hoopte dat het nog een klein beetje langer kon duren. Zodat ze nieuwe dingen kon leren. Zodat ze kon ontdekken hoe ze zichzelf kon leren kennen. Zodat ze beetje bij beetje kon blijven leren hoe de steeds veranderende wereld in elkaar zat. Meer vroeg ze niet. Of was zelfs dat al te veel gevraagd? Zelfs als haar leven zou eindigen, zou ze waarschijnlijk nog niet snappen hoe de wereld in elkaar zat. Maar wat zou ze dan wel kunnen snappen? Zou ze dan op z’n minst haarzelf wat beter kunnen begrijpen? Zou ze dan kunnen begrijpen waarom ze op het moment niet werd verscheurd door het instinct dat haar gevoel van redelijkheid langzaam wegvrat? Of was het juist dat het opnieuw werd aangemaakt? Dat ze nu pas besefte hoe pijnlijk het was om stil te staan bij je daden?

Een tweede bekende geur drong haar neusgaten binnen. Een geur die ze niet vaak had geroken, maar vaak genoeg om te kunnen vertellen wie de eigenaar was. De geur was afkomstig van een jonge Luxio. Ze had een paar enkele keren met deze pokémon gepraat. En hem weten te irriteren. Luxor was zijn naam, als ze zich niet vergiste. Er was alleen een enkel probleem. Hij was een Guerra lid. Ze was aan de ene kant nieuwsgierig naar hem, maar aan de andere kant, twijfelde ze. Hoe zou ze op hem moeten reageren? Zou ze hem nu moeten beschouwen als een aartsvijand? Of zou ze gewoon een praatje met hem kunnen maken, zonder dat er iets aan de hand was? Ja, als hij niet al het initiatief nam om aan te vallen… Ze was nu immers ook een vijand van de Guerra. En vijanden moesten nu eenmaal geëlimineerd worden. Alhoewel, ze zou vast weinig problemen kunnen krijgen als ze het op een gevecht uit zou draaien. Ze had meer ervaring door haar leeftijd, was sterker, en had het terrein in haar voordeel. Geen enkel probleem, dus.

Ze liep recht op de geur af, en kon al snel de vorm van een Luxio onderscheiden van de vele dampen. Ah, dat was hem. Ze grijnsde lichtjes. Vreemd, zou haar instinct nu niet zo onderhand omhoog moeten komen? Of was het omdat Luxio ook carnivoren waren, dat ze geen aandrang voelde om hem te verscheuren? “Oooi~,” begroette Houndoom hem. Haar stem had een lichtelijk verveelde ondertoon. Ze fronste, maar glimlachte tegelijk lichtjes, om aan te tonen dat ze niet op zoek was naar een gevecht. Nee, ze zou hem net zo goed kunnen behandelen als een totale vreemde. Daar kon ze ook normaal mee praten. Misschien was dat wel omdat deze vreemdelingen haar verleden niet kenden. Als het goed was, in ieder geval. Straks zou ze nog berucht worden. Niet dat zoiets ook echt ooit zou kunnen gebeuren… Nee, ze had in werkelijkheid nog nergens naam mee gemaakt. In ieder geval niets waar ze over wilde praten.

“Oooi~.” Een kleine, scheve grijns verscheen op de Luxio zijn gezicht. Hij had haar toch herkent. Het was Houndoom, ook lid van de Guerra. Tenminste, dat was ze voor de laatste keer dat hij haar zag. Hij ging er vanuit dat ze dat nog steeds was, maar er verandert steeds wel iets. ''Haai,'' sprak hij droog, omdat hij net wakker was. Hij had niet veel zin om een originelere begroeting te verzinnen, niet dat dat uitmaakte. Hij vroeg zich af wat Houndoom hier kwam doen... Eigenlijk was dat best simpel, ze was een vuursoort, dus waarschijnlijk kwam ze hier om te relaxen. ''Hoe... Gaat het met je schouder..?'' vroeg hij onzeker, niet wetende of hij hier wel iets mee te maken had. Eigenlijk wel, hij was immers lid van dezelfde groep als haar. En daarbij, hij was niet helemaal harteloos. Vroeger wel, nu niet meer. Misschien wilde zijn vader dit.. Dat hij meer respect zou tonen. Misschien had hij daarom daar nu over gedroomd, alhoewel hem dat hoogst onwaarschijnlijk leek. Vragend keek hij Houndoom aan, alsof hij verwachtte dat ze vast wel wat te vertellen had. Zelf wist hij niet veel, alleen zijn droom, maar daar waren meerder rede voor om het niet daarover te hebben. Nu hij erover nadacht, ze kende elkaar niet goed, maar... Zou dat dan moeten? Opnieuw keek hij vragend naar haar, dit keer alsof hij hoopte dat ze gedachtes kon lezen. Algauw staarde hij weer naar de grond, omdat dat best belachelijk klonk. Hij zuchtte even. Eigenlijk zou hij moeten gaan trainen, zoveel als mogelijk. Hij wilde sterker worden en meevechten in de volgende gevechten die plaats zouden vinden. Natuurlijk hoopte hij aan de ene kant niet dat er weer ééntje zou komen. Hij had gezien wat de oorlog had gedaan met de Guerra. Maar, oorlog was niet te voorkomen... Tenminste, niet zoals deze oorlogen. Er waren vast oorlogen die nergens om ginegn, of ruzies die nergens op sloegen. Luxor schudde zijn hoofd en zuchtte. Waar dacht hij nou weer aan? Eigenlijk moest hij toegeven dat hij aan het veranderen was. Hij was inderdaad niet meer zoals vroeger. Zou dit komen door zijn evolutie, of juist door de Guerra..? Onzeker staarde hij voor zich uit. Zijn herinneringen waren eigenlijk toch al niets waard. Hij kon zich niet één keer herinneren dat hij niemand af zat te blaffen. Als hij moest kiezen tussen zijn vaders groep of de Guerra zou hij liever bij de Guerra blijven. Ookal had hij nog niet echt met de andere leden te maken gehad, toch voelde de groep hecht, iets waar je niet tussen kon komen. Dat zou je eigenlijk niet zeggen, als je wist wat hu doel was, maar samenwerking was juist heel belangrijk om zoiets te bereiken. Nee, dat was hét belangrijkste wat er bestond. Net als vriendschap.

(Nu al niet veel inspi xD)

''Haai,'' antwoordde Luxor. Met moeite wist Houndoom haar verbazing te onderdrukken. Zijn antwoord leek zorgeloos. Hij zag haar niet als een gevaar. Ach, hoe kon het ook. Ze was nog maar nauwelijks uit de Guerra. Waarschijnlijk wist hij het nog niet eens. Hij was ook niet bepaald een belangrijk Guerra lid. ''Hoe... Gaat het met je schouder..?'' vroeg hij. Houndoom’s mondhoeken trokken lichtjes omhoog. Haar schouder, eh? “Prima. Hij is weer helemaal genezen,” antwoordde ze. Kort liet ze haar blik over de Luxio heen glijden. Hij scheen gegroeid te zijn sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Wat eigenlijk een hele tijd geleden was, als je meerekende dat ze hem niet elke keer dat ze hem toevallig zag uitvoerig in zich op nam. “Hmn…” zuchtte ze. Ze liet zich langzaam door haar poten zakken, om haar lichaam vervolgens te laten rusten op de aangenaam warme grond. Zolang het alleen Luxor was die ze voor zich had staan, hoefde ze zich nergens zorgen over te maken. Nee, ze zou zich pas zorgen hoeven te maken als er andere Guerra leden zouden komen.

“Je bent nog steeds niet erg groot, of wel?” vroeg Houndoom, plagerig grijnzend. Vaagjes kon ze zich herinneren dat Luxor sterker had willen worden. Een onbedoelde belofte die hij had gemaakt. Zou hij werkelijk sterker zijn geworden? Hij leek misschien groter dan eerst, maar dat hoefde niet perse te betekenen dat hij ook daadwerkelijk sterker was geworden. Sterk zijn betekende niet alleen spierkracht, maar ook ervaring, en strategisch kunnen denken. Je tegenstander kunnen lezen, zodat je kan voorspellen wat zijn volgende aanval word. Dat laatste was een van de dingen waar Houndoom zelf nog moeite steeds mee had. Ze had gewoon puur geluk dat haar reactie vermogen haar te hulp schoot, zodat ze op tijd kon reageren. In hoeverre zou Luxor deze dingen meesteren? Of zou hij hier niet eens van af weten?

Afwezig liet ze haar blik van Luxor afglijden. Ze was op hem uitgekeken, zogezegd. Ze had geen interesse meer in het bestuderen van zijn lichaam. Ze was afwezig, omdat haar gedachten haar meesleepten. Ze vroeg het zich nog steeds af. Waarom was het dat haar instinct haar niet vertelde om hem aan te vallen, zelfs al zou ze hem nu als haar vijand moeten beschouwen? Misschien was het daadwerkelijk omdat hij, net als haar, een roofdier was. Misschien was vechten niet het enige waar instinct bij te pas kwam. Misschien was het afkomstig van die eeuwenoude overlevingsdrang. Die er voor zorgde dat ze kon jagen. Die er voor zorgde dat ze kon eten, en daardoor blijven voortbestaan. Op het moment leek dat de enige mogelijk reden.

“Prima. Hij is weer helemaal genezen.” Luxor wilde zuchten van opluchting, maar dat liet hij achterwege, ook al had hij geen idee waarom. De Luxio keek even verbaasd naar de Houndoom, toen hij zag dat haar blik over hem gleed. Hij vroeg zich af of zij hem de laatste keer ook opgemerkt had, in de Guerra grot. “Hmn…” Houndoom liet zich op de grond zakken. “Je bent nog steeds niet erg groot, of wel?” vroeg ze en grijnsde plagerig. Hij gromde zacht, bijna onhoorbaar. ''Ik zal heus nog wel groeien,'' sprak hij, nu wat kalmer. Kritiek kon hij nog steeds niet zo goed verdragen, maar daar wendde hij wel aan, toch? Wel als hij de hele tijd bij haar was, die vol zat met kritiek. Dan zou iedereen eraan kunnen wennen. ''Jij bent anders ook niet één van de grootste,'' mompelde hij zacht. Niet lang daarna merkte hij dat ze nogal afwezig was. Met een vragende blik keek hij haar aan. ''Is er iets?'' vroeg hij, op een toon waarvan hij nieteens wist dat hij die kon opzetten. Hij verwachtte eigenlijk geen antwoord van haar, omdat hij van tevoren al wist dat ze die toch niet zou geven. Houndoom liet niet veel informatie van zichzelf los, tenminste, niet bij hem. Ze veranderde altijd van onderwerp, of gaf weer eens kritiek. Eigenlijk moest hij haar gelijk geven, hij was eigenlijk nog steeds een vreemde voor haar. En zij wist ook niet veel over hem, of wel? Om eerlijk te zijn zag hij het beeld niet echt voor zich, hun twee, gezellig kletsend over elkaars persoonlijk leven. Hij moest even grinniken bij die gedachte.

Een stilte viel. Een pijnlijke stilte. Als hij alleen was, zou hij dit niet erg vinden, maar als je met iemand anders was hoorde het gewoon niet stil te zijn. Hoewel aan de andere kant, waar moesten ze het over hebben? Met een vragende blik in zijn ogen staarde hij voor zich uit. Nadenken was niet één van zijn sterkste punten, dat moest hij toegeven. Hij deed eerder iets, voordat hij iets bedacht. Een doener, geen denker. Houndoom was vast een denker. Tenminste, in zijn ogen. Zij leek iemand die de tegenstanders eerst analyseerde, voordat ze zich in de strijd wierp. Dat was best een slimme aanpak, vond hij, maar hij kon het ook mishebben, over Houndoom. Hij vroeg zich af of Houndoom hem zou willen helpen met zijn trainingen. Hij had er al vaker over nagedacht om een trainingspartner te hebben, omdat dat veel handiger was. Natuurlijk had ze ook nog de Guerra, die ze zou moeten trainen. ''Houndoom...'' besloot hij uiteindelijk te zeggen. ''Nee, laat maar.'' Ze had vast meerdere dingen aan haar hoofd, waarvan hij nog nieteens wist half hoe erg.

''Ik zal heus nog wel groeien. Jij bent anders ook niet één van de grootste,'' antwoordde Luxor. Een flauwe grijns verscheen op Houndoom’s gezicht. Niet een van de grootste? Voor een vrouwelijke Houndoom was ze in ieder geval groot. Boven het gemiddelde, in ieder geval. Waarschijnlijk zelfs even groot als een aantal van de mannelijke Houndoom. Maar klein? Nee, dat zeker niet. Hij moest zich vast vergissen door het feit dat ze was gaan liggen, en daardoor kleiner leek. En als het al niet haar normale grootte was, dan zou ze in ieder geval groot moeten lijken door de spieren die haar lichaam kenmerkten. Niet dat de spieren haar enige kenmerk was. Ook waren de littekens die haar lichaam bedekten, samen met haar bijna weer aangegroeide hoorn, kenmerken van wie ze was. Welke Houndoom had nog meer een afgebroken hoorn? Vrijwel geen enkele, toch? Nee, de afgebroken hoorn voelde als onterend. Een Houndoom zonder hoorn, was hetzelfde als een Jolteon zonder stekels. Een Squirtle zonder schild, of een Charmander zonder vlam om zijn staart. Het klopte gewoon niet.

''Houndoom...'' besloot begon Luxor. Met een vragende blik in haar ogen keek Houndoom naar de jonge Luxio. Wat wilde hij zeggen? ''Nee, laat maar.'' Houndoom snoof. Laat maar? Wat was dat voor een zwak excuus? “Nu wil ik het weten ook, Luxor…” zei ze, hem zogenaamd streng aankijkend. Als je haar een vraag wilde stellen, zou je hem ook moeten afmaken. Ze begon naar hem te staren met een dwingende blik, verwachtend dat hij dan vanzelf wel toe zou geven. Niemand vond het leuk om aangestaarde te worden, dus hij ook niet. Maar wat wilde hij aan haar vragen? Was het misschien te beschamend voor woorden, en had hij daarom uiteindelijk maar besloten om het niet te vragen? Of wist hij niet zeker of hij haar wel kon vertrouwen? Ach, hij had eigenlijk ook groot gelijk. Hij zou haar niet moeten vertrouwen. Ze zou hem vast verraden.

Nog steeds zou ze een manier moeten verzinnen om aan Rowan te vertellen dat ze niet meer bij de Guerra zat. Of zou hij het misschien al weten door toedoen van Akira? Ze wilde er niet eens aan denken hoe dat gevoeld zou moeten hebben. Een tintelend gevoel van schuld bekroop haar. Aah, niet aan denken. Dan zou ze zich alleen maar nog verschrikkelijker voelen dan ze nu al deed. Ze kon dat verschrikkelijke gevoel beter bewaren voor als ze hem onder ogen zou komen. Dat zou voor haar een stuk beter zijn. Tenminste, dat dacht ze. Houndoom sloeg haar ogen neer, en stopte met staren naar Luxor. Nee. Als hij zijn vraag niet wilde stellen, had hij daar het recht toe.

“Nu wil ik het weten ook, Luxor…” Luxor keek Houndoom raar aan. Misschien had hij zijn zin beter niet kunnen maken, of misschien had hij het beter meteen moeten zeggen. Nu liet ze hem vast en zeker niet meer met rust, wat het nog erger voor hem maakte. Hij zuchtte even. Geweldig. Zou hij het haar dan toch maar vragen. Hoopvol keek hij de Houndoom aan, om te zien of ze van gedachten was veranderd, maar dit was niet zo. In feite staarde ze hem aan, iets waar hij niet tegen kon. Nouja, niemand kon daar tegen en zeker niet als je zo lang werd aangestaard. Hij haalde diep adem en vervolgde zijn zin:''Zou je me... Misschien willen helpen? Met mijn training bedoel ik.'' De onzekerheid was duidelijk in zijn stem te horen, maar nu hij het gezegd had was hij wel opgelucht. Hij had vanaf het begin al niet terug moeten krabbelen, iets wat hij normaal gesproken niet gauw deed. Waarom nu dan wel? Waar was hij bang voor? Waarschijnlijk om een simpele 'nee' te horen, ook al was daar niet veel aan. Als Houndoom hem weigerde wilde hij ook weten waarom. Nee, hij zou het opnieuw duidelijk maken. ''Ik zou graag met je willen trainen,'' sprak hij vastbesloten, hopend dat dit beter zou overkomen. Als ze nu nog zou weigeren had hij pech. Hij kon het altijd nog opnieuw proberen, toch?

''Zou je me... Misschien willen helpen? Met mijn training bedoel ik,'' hoorde ze Luxor zeggen. Langzaam maar zeker trok een frons, voor de zoveelste keer, over Houndoom’s voorhoofd heen. Hem helpen met trainen? Of beter gedacht, Luxor trainen, die ze officieel als haar vijand zou moeten beschouwen? Natuurlijk had ze de onzekerheid in zijn stem gehoord. Wat nog erger was, was dat hij niet eens wist dat ze niet eens meer in dezelfde groep zaten. Kon ze het zichzelf eigenlijk wel toelaten om zijn verzoek in te willigen? Het zou nooit iets goeds kunnen betekenen. Als ze ja zou zeggen, zou ze haar eigen vijand trainen. Niet dat ze dat nog niet had gedaan, maar op dat moment had ze nog bij de Guerra gezeten. Dat telde niet mee, of wel soms? ''Ik zou graag met je willen trainen,'' zei hij opnieuw, deze keer een stuk zelfverzekerder klinkend. Houndoom sloeg haar ogen neer. “Waar wil je jezelf in trainen?” vroeg Houndoom, haar ogen nu weer openend. Ze keek hem inschattend aan. “Kracht? Wendbaarheid? Snelheid? Uithoudingsvermogen? Of is het simpelweg ervaring die je zoekt?” vroeg ze. Al deze dingen waren belangrijk als je een langere tijd in een gevecht overeind wilde blijven. Hoe meer je ze beheerste, hoe meer voordeel je ze had. En als het onmogelijk was om deze dingen te beheersen, moest je tenminste weten hoe je ervoor moest zorgen dat je tegenstander deze dingen niet tegen je kon gebruiken. Alles wat in je nadeel was, moest je in je voordeel kunnen gebruiken. Je moest je vijand uitputten, blokkeren, zodat het voor hem onmogelijk was om de overhand te krijgen. Je moest weten hoe je pijn kon negeren, zodat je door kon gaan. En dat waren zelfs nog maar een paar dingen. Ze keek Luxor aan met een blik die tussen vragend en ongeduld in zat. “Nou? Wat is je antwoord?” vroeg ze, haar hoofd een tikje scheef houdend. Ze was bereid om hem te trainen, ja. Maar enkel op een manier waardoor hij zou ontdekken wat hij kon, en niet wat zij kon. Zo moeilijk zou dat niet hoeven te zijn, toch?

“Waar wil je jezelf in trainen?” Begon Houndoom haar vraag, terwijl ze haar ogen weer opende. “Kracht? Wendbaarheid? Snelheid? Uithoudingsvermogen? Of is het simpelweg ervaring die je zoekt?” Luxor keek haar bedenkelijk aan. Het is niet dat hij daar niet over na had gedacht, of dat hij de vraag niet verwachtte, want dat deed hij zeker, maar... Hij wilde haar niet al te veel tot last zijn. Houndoom zou het vast ook druk hebben, ze had wellicht ook te maken met problemen, haar eigen problemen. Luxor kreeg het gevoel dat hij er nu nog één gevormd had. Ervaring kon je eigenlijk alleen opdoen door praktijk, met andere woorden, echte gevechten. Voor de rest wou hij alles trainen, maar hij vroeg zich af of Houndoom daar wel de moeite voor wilde doen. Niet dat hij gewend was dat iemand de moeite voor hem wou doen. Hij zuchtte even, waarom moest hij die droom nou hebben? Net nu. Net nu het weer een tijdje goed ging. Net nu hij het weer naar zijn zin kreeg.

“Nou? Wat is je antwoord?” vroeg ze en hield haar kop scheef. Luxor slikte onopmerkbaar. Nee, niet stamelen nu, gewoon doorzetten. ''Alles,'' sprak hij vastbesloten. Nouja, alles behalve ervaring, dat zou onmogelijk zijn te trainen. Tenzij je gevechten traint, natuurlijk. Even keek hij onschuldig naar de Houndoom, maar die blik veranderde al snel in vastberadenheid. Hij hoopte een goed antwoordt te hebben gegeven, alhoewel hij dat betwijfelde. In zijn gedachten haalde hij al diep adem, klaar voor het ergste, klaar voor het onverwachtte. Het ergste wat hij kon verwachten was, natuurlijk, een ellenlange preek waar hij geen in had. ''Ik zou graag meer willen leren, zodat ik sterker kan worden,'' sprak hij verder, voordat ze iets kon zeggen. Hij duidde eigenlijk niet op aanvallen, maar eerder gevechttechnieken. Hij had wel vaker zijn vader zien trainen met de rest van de groep, waarbij ze af en toe technieken besproken. Wat wist hij niet meer, maar hij wist in ieder geval wel dat technieken je konden helpen tijdens een gevecht. Nee, technieken waren zelfs meer dan dat, zij beslisten het gevecht. Nu was het Luxor zijn beurt om zijn kop scheef te houden. Het maakte hem nu niet meer uit wat voor een antwoordt hij kreeg, hij wilde het gewoon weten.