Gardsign was net aangekomen in Timerise forest, de reis was daardoor niet zo'n pretje. Gardsign heeft in zijn reis vele dingen meegemaakt zoals rotsblokken die bijna op hem vielen en al dat soort dingen, hij dacht in zichzelf "waarom moest ik nou persé zo'n lange reis maken, ik wil eten". Gardsign had er schoon genoeg van en probeerde bij de bessen in de boom te komen, maar dat lukte voor geen ene meter. Gardsign ging tegen een boom zitten en kwam om van de honger. "waarom heb ik dit nou altijd, ik ben zo klein en dat is niet best" zei Gardsign. "Ik wil evelueeren naar een Charmeleon maar dat gaat niet zomaar. Gardsign ging iets verder het bos in totdat hij niet meer kon en hij viel flouw.

Met een behoorlijke snelheid ging hij door de lucht, maar de koude lucht deed zijn oude wonden flink steken. Zijn gladde haarloze huid bood totaal geen bescherming tegen kou, en een vetlaag had hij dit jaar niet opgebouwd. Hij slaakte een zucht, en besloot maar te landen. Steeds langzamer sloeg hij met zijn enorme vleugels, wanneer hij dichter bij de grond kwam. Als hij vlak boven de grond nog krachtig met zijn vleugels zou slaan, dan zouden dingen omwaaien door de wind die hij veroorzaakte. Langzaam en voorzichtig landde hij op de grond, nog steeds had hij last van zijn poten. De bevroren bladeren braken en knarsten onder zijn grote poten.Hij klapte zijn vleugels in en begon door het bos te lopen. Hoe zou het nu met het bos zijn? Waren er nog meer bomen meegesleurd door natuurrampen, of was het gebied zichzelf al langzaam aan het herstellen? Na een tijdje gelopen te hebben vond hij niets. Maar net toen hij wou neerzitten kreeg hij iets in het oog. Iets in het oranje, dat op de grond lag. Hij versnelde zijn pas en liep dichterbij. Het was een onbekende Charmander, die buiten bewustzijn was. Oh nee, een nieuwe inwoner van PokéRPG.. Waar zou hij onder bezweken zijn? Silverbreeze zuchtte, en legde zijn vleugel op het lichaam van de Charmander. Een gele gloed ontstond op de plek waar hij de Charmander aanraakte. Silverbreeze deed een herstel-aanval, in de hoop dat hij de Charmander weer 'wakker' kon krijgen. Hij tilde zijn vleugel snel weer op, en de gloed verdween. Silverbreeze deed een stap achteruit, en wachtte rustig af of dit zou werken, of dat hij misschien andere methoden uit moest proberen.

Gardsign werd wakker en schrok hij zag opeens een heel groot monster voor hem staan, hij dacht in zichzelf "wat is dat nou weer voor een grote pokemon, hij is groot en ik ben klein ik maak geen schein van kans. Gardsign stond op het punt om weg te rennen maar toen hij dat wou doen bedacht hij zich om toch te blijven staan. Hij dacht "mischien kan hij me helpen om wat bessen uit de boom te plukken". Gardsign ging een stukje verder naar de grote pokemon en vroeg "hallo, kan jij mischien wat bessen voor me plukken ik kan er niet zo goed bij en ik heb vreselijke honger, ik weet niet wat ik verder moet". Gardsign wachtte rustig af op het antwoord van de grote pokemon, ondertussen stond hij heel even achter zijn staart aan te rennen. Gardsign was uitgeput na het rennen achter zijn staart, opzich het was niet zo'n slim idee, nu had hij nog meer honger, het hield maar niet op, zijn maag bleef knorren, hij werd dan ook hartstikke ongeduldig, hij verlangde zo naar het hopelijke goede antwoord van de grote pokemon, dat hij weer even stonde te wankellen op zijn benen. Maar hij bleef staan op zijn benen en probeerde geduldig te wachten op het antwoord van de grote pokemon.

Silverbreeze zijn eerste methode had gewerkt, en al snel kwam de Charmander gelukkig bij. Wanneer hij zijn ogen opende en Silverbreeze in het vizier kreeg, zag Silverbreeze duidelijk schrik in zijn ogen. Niet raar als je je bedacht dat Silverbreeze voor zo’n kleine Charmander een enorm beest leek. Maar het duurde niet lang of de Charmander voelde zich weer iets meer op zijn gemak. Hoe zou dat komen? Zou hij beseffen dat Silverbreeze hem wakker had gemaakt, of had hij gewoon een vriendelijk gezicht? Wat het ook was, het gaf de Charmander genoeg moed om tegen hem te praten. "Hallo, kan jij misschien wat bessen voor me plukken? Ik kan er niet zo goed bij en ik heb vreselijke honger, ik weet niet wat ik verder moet". Silverbreeze trok licht geamuseerd zijn wenkbrauw op. ‘’Ik vrees dat je niet zo snel meer bessen zult vinden hier..’’ sprak hij met een wat zware stem. Verbaasd keek hij naar hoe de Charmander achter zijn eigen staart aan rende. Het was duidelijk nog een jonge Pokémon. Een zucht ontsnapte uit Silverbreeze zijn mond. Zijn kop bewoog hij naar boven, en hij staarde naar de lucht. ‘’De winter zal spoedig komen, de planten zijn leeg. Je kan beter naar iets anders zoeken..’’ sprak Silverbreeze. Maar hoe kwam deze Charmander aan ander eten? Plantenetende Pokémon zochten naar planten die hun bladeren in de winter niet afwierpen, of naar gras die onder de sneeuw verborgen zou raken, maar nog wel eetbaar zou zijn. En hijzelf? Als hij echt honger had, dook hij een groot meer of de zee in. De waterplanten en Pokémon bezorgden hem genoeg voedsel. Hij twijfelde echter of deze Pokémon voor hem wel in staat was om zelf te jagen. ''Zeg...'' zei Silverbreeze, op een ietwat vragende toon. ''Wat eten jullie Charmanders eigenlijk, naast bessen?'' weer kreeg hij een vragende blik op zijn kop, terwijl hij de Charmander aan bleef kijken.