De winter had al een tijd ingetreden in het gebied genaamd PokéRPG. De kou en de sneeuw hadden alles bijna onherkenbaar gemaakt. Alles lag onder een dikke laken van puur wit sneeuw, bijna alle wateren waren dicht gevoren en vele Pokémon schuilden veel vaker en veel langer binnen dan normaal. Evening kon de kou niet zoveel schelen. Je zou juist denken dat het voor een vuurPokémon veel kouder was dan voor andere Pokémon, maar dat was niet zo. Het verschil in temperatuur tussen de Pokémon en de omgeving was gewoon veel groter. Hij wist niet wat het was, maar het voelde als een soort innerlijke vlam die hem altijd warm genoeg hield.

Vandaag was hij op stap gegaan richting het meer omdat het al dagenlang stevig vroor. Dat moest dus betekenen dat de laag ijs dik genoeg was om hem te dragen. Hij hield nooit zo van spellen, en over het ijs heen glijden had hij dan ook jaren niet meer gedaan. Met deze gedachte in zijn hoofd versnelde hij zijn pas. Onderweg was het ook nog begonnen met sneeuwen, dus moest Evening zijn ogen half dichtknijpen en zijn kop laag houden. Maar gelukkig was dat bijna voorbij, want wanneer hij zijn blik naar voren wierp zag hij dat hij het meer al genaderd was. Zijn passen namen in snelheid af en zijn kop ging weer ietsjes naar boven.

Er lag best al een hoop sneeuw. De waterkant kon je bijna niet zien, omdat er een minilaagje sneeuw op het ijs lag. Eenmaal aan de waterkant leek hij even te twijfelen, maar al snel stak hij een van zijn voorpoten uit, waarmee hij het ijs aanraakte. Even probeerde hij met zoveel mogelijk gewicht erop te leunen, maar het ijs maakte niet eens een krakend geluid. Daar ging zijn andere voorpoot, en daarna ook zijn achterpoten. Het leek hem vrij veilig. Rustig liep hij een paar meters de kant af. Hij veegde wat sneeuw weg en keek aandachtig naar het ijs. Het leek een donkerblauwe duistere kleur te hebben, maar dat kwam door het water eronder dat niet meer verlicht werd. Het zag er in ieder geval dik uit.

Dom begon Evening met zijn poten van voor naar achteren te schuiven. Wanneer de sneeuw weggeschoven was voelde hij meteen dat hij geen grip meer had, en vrolijk maakte hij daarna schaatsende bewegingen met zijn vier poten. Na een tijdje besloot hij het ook eens op twee poten te proberen, zoals mensen dat deden. Dat was nog een stuk moeilijker. Langzaam gleed hij over het ijs heen, steeds proberend zijn evenwicht te bewaren. Maar vallen deed hij vaak. En ook deze keer. Een van zijn poten schoof te ver door naar voren, waarna hij zijn andere poot introk en hij op zijn achterwerk neerkwam. ''Oef..'' zei hij pijnlijk terwijl hij over zijn hoofd wreef.

Er klonk vermakelijk gelach achter hem. Evening zijn ogen werden groot. Wie was dat? Meteen draaide hij zich om en keek om zich heen. Hmm.. een frons kwam op zijn gezicht. De bosjes belemmerden zijn zicht. Hij kon niets of niemand zien. Had hij zich dat geluid verbeeld of stond er daar toch echt iemand hem uit te lachen? Een klein grommetje ontsnapte uit zijn mond. Met behulp van zijn voorpoten hielp hij zichzelf weer overeind. Langzaam schuifelend kwam hij zonder nog eens te vallen bij de graskant. Weer ging zijn hoofd elke kant op, want hij kon toch duidelijk de bosjes horen ritselen. ''Wie is daar?'' gromde hij, terwijl de haartjes in zijn nek rechtop kwamen te staan.

De vele sneeuwvlokken maakten een krakend geluid terwijl ze verpletterd werden door Houndoom’s gewicht. De zolen onder haar voeten voelden onaangenaam door het water dat er onder zat. Ze had te lang stil gestaan, waardoor de sneeuw onder haar poten was gesmolten. Water… water… Jakkie bah. Sneeuw was tot daar aan toe. Maar als het dan ook nog eens begon te smelten? Nee bedankt. Ze stond liever niet in het water. Langzaam zette ze haar logge lichaam weer in beweging. De sneeuw voelde koud aan. Iets wat niet bepaald normaal voor haar was. Haar type zorgde ervoor dat ze altijd warm bleef, hoe fris het ook was. De sneeuw was anders. Het duurde even voordat het smolt. Net als met ijs, eigenlijk. Het smolt niet meteen. IJs was een stuk minder onprettig dan water, eigenlijk. Alhoewel het nog steeds dezelfde stof was, alleen dan in een andere fase. Ach ja, dat zou vast wel weer aan haar liggen. Ze was gewoon vreemd. Daar was ze allang achter.

Haar rode ogen vingen een gedaante, die heen en weer gleed over een open ruimte. Het was ijs, zo te zien. Een frons trok over Houndoom’s voorhoofd heen. Ze bleef doorlopen, nieuwsgierig naar wat er gebeurde. Ze minderde langzaam vaart, en probeerde er op te letten dat ze zo min mogelijk lawaai maakte. Zich laag houden zou geen zin hebben; haar zwarte vacht was overduidelijk zichtbaar. Niet vreemd als je naging dat er om haar heen overal sneeuw lag. Het enige aan haar wat nog een beetje wit gekleurd was, waren haar hoorns, de ringen om haar poten, en de halve ringen op haar rug. Wauw, echt een fantastische dekmantel, hoor… niet dus. Dat was een nadeel aan de sneeuw. Je voetsporen konden makkelijk worden gevolgd, en je was voor iedereen zichtbaar, tenzij je ook wit was. Misschien zou ze haar zwarte vacht eens moeten verwisselen voor een witte wintervacht.

Ze bleef staan achter een stel struiken, die haar in ieder geval wat bescherming gaven. Onder haar voeten begon het te tintelen door de smeltende sneeuw. Het was een Quilava die op het ijs heen en weer gleed. Vaagjes wist ze hem te herkennen. Ja, ze had hem zeker eerder gezien. Maar… waar? Ze kneep haar ogen samen tot twee kleine spleetjes. Hij was… nee toch? Was hij niet… de partner van Shadow? Houndoom begon te fronsen, proberend om zijn naam te herinneren. Ze wist zeker dat zijn naam wel was genoemd. Hè, bah. Ze kon het zich natuurlijk niet meer herinneren. Dat was typisch iets voor haar. Ze was nooit bijzonder goed geweest met namen. Ze vond het altijd een wonder als ze er een kon onthouden. Dan kon ze weer eens trots zijn op zichzelf.

De Quilava probeerde overeind te komen, om zo op twee poten over het ijs heen te glijden. Houndoom fronste weer. Kon dat ooit werken? Een vrolijke grinnik ontsnapte uit Houndoom’s bek toen ze de Quilava op zijn achterwerk zag vallen. Ze probeerde zichzelf stil te krijgen, beseffend dat ze haar plaats had verraden. De Quilava kwam haar kant op gelopen. Fijn, hij had haar ontdekt. ''Wie is daar?'' hoorde ze de Quilava grommen. Een vage grijns verscheen op haar gezicht. De haren op de rug van de Quilava waren verdedigend omhoog gegaan. Alweer zachtjes grinnikend kwam Houndoom tevoorschijn uit haar schuilplaats. Ze keek de Quilava kort aan, besefte plotseling dat het onbeleefd was om hem in zijn gezicht uit te lachen, en stopte zichzelf door zachtjes in haar wang te bijten.

“Mooie… bewegingen?” zei Houndoom, proberend om de aandacht van zich af te houden. Ze glimlachte zachtjes. Nieuwsgierig liet ze haar blik over de Quilava heen glijden. Bij de vorige ontmoeting had ze zichzelf niet de tijd gegeven om iedereen in zich op te nemen. Hooguit de geuren, zodat ze haar best kon doen om ze niet aan te vallen. Iets wat tot nu toe uitzonderlijk goed gelukt was, tot haar grote verbazing. Ze keek hem vragend aan. “Sorry, maar ik had je naam de vorige keer niet gehoord. Of onthouden. Een van de twee, in ieder geval,” zei Houndoom. Een spijtige frons verscheen op haar voorhoofd. “Hoe.. heette je ook alweer?”

Zacht grinnikend kwam het gedaante uit de bosjes tevoorschijn. Eventjes was Evening stil. Het was een Houndoom. Was het er een van de goede of van de slechte kant? Wacht… Was dat niet die Houndoom die hij de laatste keer had gezien bij de bespreking van de Chiave? Ja, dat was die Houndoom die van de Guerra overgestapt was naar hun kant. Zijn grom was al verdwenen, en nu zakten zijn nekharen ook langzaam weer naar hun plaats. Zijn blik veranderde van wantrouwend naar neutraal. “Mooie… bewegingen?” zei ze, waarna ze zachtjes glimlachte. Evening fronste, maar ook die frons verdween snel weer. De koude wind liet hem eventjes rillen. Hij sloot zijn ogen en warmde zichzelf snel weer op met zijn innerlijke warmte.

Verdomde kou.. Dit vergde te veel energie voor hem. En jagen ging ook al niet zo makkelijk, aangezien hij niet zo behendig was door de sneeuw en op het ijs. En bessen zoeken ging natuurlijk helemaal niet. Ze waren kapot gevroren, van de struiken en bomen afgevallen of ze waren allemaal verstopt onder een laag sneeuw. Hij opende zijn ogen weer toen de Houndoom weer tegen hem begon te spreken. “Sorry, maar ik had je naam de vorige keer niet gehoord. Of onthouden. Een van de twee, in ieder geval,” zei ze, waarmee ze het bevestigde dat ze die Houndoom was die hij vorige keer gezien maar niet ontmoet had. Het was wel handig om andere leden van de Manera en de Chiave te kennen, want tot zijn spijt wist hij bar weinig van de andere leden. Misschien kon dit moment er een verandering in maken.


“Hoe.. heette je ook alweer?” zei Houndoom, met een spijtige frons. Ze leek zich er bijna voor te schamen dat ze zijn naam niet kende, of niet meer wist. Maar Evening nam het haar niet kwalijk. Hij was zo weinig in de buurt van andere Pokémon dat het bijna niet anders kon. Hij schraapte zijn keel lichtjes, en keek de Houndoom een stuk vriendelijker aan dan eerst. “Mijn naam is Evening..’’ zei hij zacht, maar verstaanbaar. Een kleine glimlach verscheen op zijn kop. ‘’En jij heette Houndoom, toch?’’ dat had hij wel nog kunnen onthouden. Een Pokémon met dezelfde naam als hoe haar soort noemde. Even ging zijn blik naar het meer. ''Sorry dat je dat hebt moeten zien'' zei hij grijnzend, terwijl hij met zijn hand over zijn nek wreef.

“Mijn naam is Evening..’’ zei de Quilava. Evening? Ah, hopelijk zou ze zijn naam onthouden. Het zou minstens onbeschoft overkomen als ze zijn naam niet zou onthouden, zelfs nadat ze hem zelfs nog apart had gevraagd. ‘’En jij heette Houndoom, toch?’’ Houndoom knikte. Ergens haatte ze haar naam. Het was gewoon te standaard. 'Sorry dat je dat hebt moeten zien,'' zei Evening vervolgens. Houndoom keek hem lichtelijk verbaasd aan. Ze had niet eens de kans kunnen krijgen om in een gedachten stroom verstrikt te raken, of hij had haar er net al uit getrokken door weer te beginnen met praten. Maar dat was natuurlijk alleen maar omdat ze weer eens teveel nadacht. Iets wat meestal verstandig was bij anderen, maar bij haar slechts een hindernis. Zij was het soort persoon dat nadacht over hoe ze iemand wilde vermoorden, alle mogelijkheden naging, en uiteindelijk afhaakte omdat het dan te ingewikkeld werd om nog te kunnen volgen. Iets wat voor haar zelf nogal ingewikkeld was.

Houndoom liet een korte grinnik horen. “Ik zou je eigenlijk moeten bedanken. Anders was ik het ijs zelf nog opgelopen.” Houndoom begon te fronsen. Alleen het ijs op lopen was natuurlijk geen probleem. Het enige probleem voor haar was dat ze er óf doorheen zakte, of dat ze uitgleed, en er daarna alsnog doorheen zakte. Hoe je het ook bekeek, de uitkomst bleef hetzelfde. “Dat geglibber over het ijs is niets voor mij,” voegde Houndoom er aan toe, niet helemaal zeker of Evening de stille hint in haar vorige zin had begrepen. Een vreemd gevoel overmeesterde haar. Iets dat vertrouwd aanvoelde, en daardoor juist vreemd. Steeds meer vertrouwde gevoelen begonnen de laatste tijd weer op te duiken. Houndoom wendde haar blik af. Het meest irritante was nog wel dat ze geen flauw idee had wat ze met deze gevoelens moest beginnen.

“Ik hoop dat het snel weer lente wordt..” zuchtte Houndoom. Voorzichtig had ze zich weer losgerukt uit haar gedachten stroom, om vervolgens weer naar Evening te kijken. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om haar aandacht ergens op te houden, of wel soms? Ze glimlachte zachtjes, en vooral voorzichtig, alsof ze vergeten was hoe ze moest glimlachen. Aan de andere kant was hij niet geforceerd. Iets waar ze zelfs blij mee was. Het voelde plotseling onnatuurlijk om geforceerd te glimlachen, terwijl het een tijdje geleden nog de normaalste zaak van de wereld had geleken. Glimlachen, knikken, en doen alsof alles in orde is. Alsof de wereld waarvan je dacht dat hij eindelijk weer normaal was, niet nog steeds was ingestort. Dezelfde wereld die zichzelf nu weer beetje bij beetje op scheen te bouwen, op een andere manier dan voorheen. Een nieuwe andere manier, die tot dusver niet eens zo slecht leek te zijn.

De Houndoom knikte. Dit was dus de Houndoom die uit de Guerra kwam. Zou hij haar er iets over vragen? Hmm.. nee, dat leek hem geen slim idee. Misschien was het overstappen wel heel moeilijk geweest voor Houndoom. Misschien had ze daar vrienden of een familie, ook al waren ze slecht. Die was ze nu vast allemaal kwijt. Evening had wel eens van een groep gehoord die elk lid vermoordde die er uit wou stappen. Dan lekte er geen informatie uit naar de goede kant. Slim, maar ongelofelijk. Evening schudde zijn kop wanneer hij de stem van de Houndoom weer in zijn oren hoorde. “Ik zou je eigenlijk moeten bedanken. Anders was ik het ijs zelf nog opgelopen.” Dat was waar. Het ijs hield Evening nog wel, hij was vrij klein. Maar een Houndoom was veel groter en groffer, en Houndoom zou er dus makkelijk door heen kunnen zakken. “Dat geglibber over het ijs is niets voor mij,” voegde ze erna nog aan toe. Evening knikte, en terug naar het bevroren meer. Voor hem was het ook niet echt handig, hij viel meer dan dat hij vooruit kwam.

“Ik hoop dat het snel weer lente wordt..” sprak Houndoom uiteindelijk. Evening’s blik gleed weer haar kant op. ‘’Ik ook..’’ antwoordde Evening zacht. Hij hield zeker niet van de winter. Het was een koude en duistere tijd. Hij miste de bladeren die de bomen eerst nog versierden en de grasgroene kleur van de velden. Alle geuren en kleuren uit het gebied, die nu allemaal weggestopt zaten onder die deken van witte sneeuw. Dat de sneeuw het gebied mooier maakte dan dat het in de herfst was, was het enige voordeel. Evening bestudeerde Houndoom eens. Hmm.. hij wist niet echt iets om over te praten. Zou hij dan toch iets vragen over haar tijd in de Guerra? Hij wist dat hij het beter niet kon doen, maar hij wist al dat hij het niet kon laten. Hoe zou het zijn in zo’n groep? Evening kon zich niet voorstellen hoe het was als hij in een slechte groep zou zitten in plaats van de Manera. Zou het net zo leuk zijn, maar dan op een andere manier? ‘’Zeg, Houndoom..’’ begon hij rustig. ‘’Hoe was het om in de Guerra te zitten?’’ zijn ogen stonden vragend naar haar toe gericht.

Baww ik heb geen inspi >.<

‘’Zeg, Houndoom..’’ begon de Quilava. Nieuwsgierig keek Houndoom Evening aan. ‘’Hoe was het om in de Guerra te zitten?’’ Eigenlijk had ze die vraag verwacht moeten hebben. Allang. Waarom voelde het dan alsof ze een klap in haar gezicht kreeg? Een klap van zichzelf, niet te vergeten. “Het was…” begon Houndoom twijfelend. Hoe zou ze kunnen omschrijven hoe het bij de Guerra was? Ze zou de groep zelfs met haar familie kunnen vergelijken. Iedereen deed wat hij wilde, en was alleen bij elkaar om een enkele reden. Samen kon je je vijanden beter verslaan dan in je eentje. Veel beter. “Het was niet zo dat we constant bij elkaar waren, weet je?” zei ze, lichtjes fronsend omdat ze nog steeds naar de juiste woorden zocht. “We waren alleen bij elkaar tijdens trainingen, en belangrijke besprekingen. En natuurlijk een enkele keer in de grot,” sprak Houndoom. Ja, die trainingen… Met moeite onderdrukte ze een glimlach van plezier, denkend aan de laatste training. De training die zij had georganiseerd. Ah, wat was het toch heerlijk geweest om toe te kijken hoe iedereen er op het einde uit had gezien… Bedekt met modder. Ja, dat was misschien wel een van de leukste herinneringen aan de Guerra. De aanblik van een Akira die onder de modder zat was gewoon geweldig. Alhoewel alleen al het kijken naar Rowan die onder de modder zat genoeg was geweest voor haar. Je kan het je misschien niet voorstellen, maar.. na oorlogen had de Guerra op een vreemd soort familie geleken, die elkaars wonden verzorgt, ondanks dat ze elkaar openlijk haten,” snoof Houndoom, proberend niet te denken aan het moment waarop Rowan haar schouder weer op zijn plaats had geduwd. Pijnlijk. Dat was een goede omschrijving van dat moment. Wat het voor haar erger maakte, was dat ze niks voor hem terug had kunnen doen. Ze had hem na dat moment niet eens meer gesproken… Zou alles eigenlijk in orde zijn met hem? Vast wel. Hij was niet het soort persoon dat zonder reden gewond raakte, in tegenstelling tot haar. Houndoom begon te fronsen, en haalde zichzelf uit haar wirwar van gedachtes die nergens op sloegen. “Sorry. Je zit vast niet te wachten op de vreemde ideeën van mij. Er zal waarschijnlijk niks van kloppen,” zei ze. Twijfelend begon ze aan haar volgende zin. “Je weet dat ik de trainer van de Guerra was. Of niet?” vroeg ze, niet zeker wetend of het wel juist was om daar over te praten. Alhoewel het natuurlijk beter was om daar over te beginnen dan over het feit dat ze zelfs een tijdje tweede leider was geweest zonder daar recht op te hebben gehad.