Strompelend en hinkelend bereikte ze eindelijk een gebied dat wat vreedzamer en makkelijker begaanbaar was. Het veld was eerder bedekt met sneeuw, maar de zon had het grootste deel ervan weggesmolten, waardoor nu weer grote stukken fris, groen gras zichtbaar waren. Fraude was moe, zeer moe. Maar nu ze eindelijk een plekje had gevonden om uit te rusten, kon ze dat laatste stukje ook wel aan. Ze hinkte naar een plekje waar ook enkele bosjes uit de grond staken, en ging er achter liggen. Ze hield er nooit van om in open veld te zijn. Het was onhandig, gevaarlijk. Als er iemand op de loer lag, dan kon hij je uiterst makkelijk zien en snel aanvallen. Zeker nu Fraude niet over het vermogen bezat om hard te kunnen rennen. Uitgeput liet ze haar lichaam op het koude maar zachte gras neerploffen en slaakte ze een zucht. Ugh.. Nog steeds wist ze helemaal niets van dit gebied af, laat staan waar ze moest zijn voor medische hulp.

Haar poot was ernstig verstuikt of hoogstwaarschijnlijk gebroken, aangezien ze haar tenen niet meer kon bewegen. Wat moest ze nu doen? Ze kende niemand, en ze wist geen plek waar veel Pokémon waren, zodat ze hen kon vragen waar ze heen moest. Als het al vriendelijke Pokémon waren, dan. In haar vorige gebied ging dat niet zomaar. Iedereen was wantrouwend, op zichzelf. Samenwerking was er totaal niet, en vriendschappen duurden niet snel en leidden al snel tot verraad. Was de enige oplossing hier dan afwachten? En als er dan niemand kwam? Ze liet haar hoofd nu ook neerliggen op de koude grond. Haar grote, gevoelige oren draaiden in het rond, proberend geluid op te vangen uit de buurt. Maar het enige wat ze hoorde was het gerommel van haar ongeduldige maag. Hou op.. Dacht Fraude, die het geluid zeer irriterend vond. Maar ja, wat deed ze er aan?

Ze had al dagen geen fatsoenlijk maal meer gehad. Het meeste dat ze mee had genomen had ze onderweg al opgegeten. Met een zucht kwam ze weer overeind, en begon in haar kleine bruine tas te graaien. Weer pakte ze de waterfles er uit. Mooi, de sneeuw en ijs was gesmolten. Er dreven wat zwarte vlekjes in, maar het leek uitermate drinkbaar. Met haar tanden draaide ze de dop er af, en met de fles tussen haar ene voorpoot en haar borst geklemd nam ze een paar gulzige slokken. Aahh.. beter. Zonder eten kon ze nog wel even, zolang ze maar dat water bij zich had. Maar toch verlangde ze sterk naar een Pokémon die haar zou zien liggen. Iemand net zoals Felicity, die haar maar al te graag hielp. Een kleine grimas verscheen op haar gezicht. Maar verdween al snel weer wanneer haar oren zich naar achteren bewogen. Ze had een geluid opgepikt. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van een andere Pokémon.

Tussen de sneeuw liep een Absol, je moest goed kijken om haar te kunnen zien want haar vacht was bijna even wat als de sneeuw. Teleurgesteld keek Mayumi naar de stukken weggesmolten sneeuw. Als die helemaal weg was, was ze haar camouflage kwijt en was het moeilijker voor haar om haar prooi te vangen en op te eten. Ze had ook de laatste maanden verschillende natuurrampen aangevoeld, waartussen jammer genoeg geen sneeuwstorm zat. Zelfs nu begon het al moeilijk te worden voor prooien. Dus Mayumi had besloten om doelloos rond te lopen totdat ze iets lekkers of sappigs zag. Iedere stap die ze Mayumi in de sneeuw zette, werd onderstreept door dof geknerp van de sneeuw, terwijl er een doffe bonk kwam als ze haar voet op het gras zetten. 'Ah, de Peaceful Plains.' zuchtte Mayumi genietend terwijl ze over en half ondergesneeuwd veldje liep. Haar neus ging over de grond heen in de hoop iets te vinden onder de sneeuw. Het enige wat ze tegenkwam waren voetsporen van een hond-achtige Pokémon. Maar er was iets niet normaal aan die sporen. Één poot ging nogal slepend in de plaats van een gewone afdruk te maken. Mayumi staarde naar de richting van waar de voetsporen heen gingen. Ze gingen naar de bosjes aan de rand van het veld. Mayumi volgde het spoor, maar soms verdween het spoor door gesmolten sneeuw, dus ze gokte dat ze rechtdoor was gelopen. En ze had goed gegokt. Mayumi bleef loodrecht naar de bosjes lopen. En toen ze haar kop door de takken stak keek ze in de ogen van een angstige Vulpix met een tasje om haar heen en één van haar poten zat in een onnatuurlijke houding. ''Niet bang zijn, ik eet geen hondachtigen.'' zei Mayuimi die vriendelijk probeerde te klinken. ''Je poot ziet er niet zo goed uit.. Ben je gevallen of zoiets?'' zei ze op dezelfde toon.

[Sinds wanneer is Mayumi aardig? xD]

De Pokémon was een tamelijk grote Absol. Waarom kon ze alleen maar grote Pokémon tegenkomen in dit gebied? Tot nu toe waren ze allen aardig geweest, maar Fraude wist dat ze niet voor eeuwig geluk kon hebben. ''Niet bang zijn, ik eet geen hondachtigen.'' probeerde de Absol. Fraude fronste en snoof. ''Vósachtige.'' Hoe durfde ze haar uit te maken voor een hond? Honden waren dom, en ze stonken altijd zo. Vossen daar in tegen wisten tenminste wel hoe ze zichzelf schoon konden houden. Ze haatte honden. Ze wist niet waarom, maar hoogstwaarschijnlijk kwam het door een slechte band met haar vader. Glaede, een Arcanine die erg trots was. Haar beide ouders waren zeer trotse en elegante types, en zij had dat automatisch overgenomen. Maar haar vader was alles behalve aardig voor haar en haar broertje geweest. Ze snoof, schudde haar kop en keek de vrouwelijke Absol fel aan. ''Je poot ziet er niet zo goed uit.. Ben je gevallen of zoiets?'' Fraude zuchtte even, en besloot dat het niet slim was om een discussie of iets dergelijke met deze Pokémon aan te gaan. Ze had dringend verzorging nodig, en had geluk dat er een Pokémon langs was gekomen. Misschien wist deze wat van Eerste Hulp, of misschien wist ze een weg naar een ziekenhuis of iets dergelijke. De felle blik verdween ietwat uit haar ogen. ''Hij is gebroken.'' zei ze uiteindelijk op een rustige toon. ''Weet jij misschien ergens waar ik heen kan? Het moet recht gezet worden.. Ik wil niet dat het gaat vergroeien of iets dergelijks.'' sprak ze daarna. Zijzelf wist wel veel over ehbo en andere dingen waarmee ze zichzelf kon verzorgen en in leven kon houden, maar het was natuurlijk een van haar voorpoten, en ze kon onmogelijk met één poot haar andere poot verbinden of spalken. Ze slaakte nog eens een ontevreden zucht, en duwde haar tasje van haar schouder af. Haar hart klopte in haar poot. Het deed pijn. Het deed vreselijk veel pijn. Ze sloot geforceerd haar ogen en slikte. ''Alsjeblieft..'' zei ze, en hoopte dat Mayumi die woorden niet zo wanhopig vond klinken als zij deed.

Satoko snoof de verse buitenlucht op, de koude lucht van de winter voelde hij niet. Dat kwam door zijn fijne, dikke vacht die hem altijd hielp met dit koude weer. Van de winter hield hij wel, niet elke keer die kleffe hete zon die op z'n vacht scheen waardoor hij begon te zweten en z'n vacht zo akelig nat werd. En door de winter viel hij ook nauwelijks op, dat was ook een groot voordeel. Zo kon hij gemakkelijker prooien vangen, alleen het geknetter van de sneeuw verstoorde dat soms dan. Hij stond op van de grond en keek naar de plek waar hij zojuist nog geslapen had. Het was een kleine plek, in de bosjes verstopt. Eerst lag er nog sneeuw wanneer hij deze gevonden had, maar door zijn lichaamswarmte was het totaal verdwenen. Op een of andere manier heeft zijn vacht dat dus geabsorbeerd, want het was niet nat wanneer hij even checkte of z'n omhulsel niet vies was. Een idee waar hij vandaag naartoe zou gaan had hij niet echt. Misschien was het leuk om weer eens een keer een bezoekje aan de Peaceful Plains te brengen. Het was zo vredig, en heerlijk rustig en stil daar. Hopelijk kwam hij daar Mayumi tegen, zijn geliefde, zijn partner. Al een tijd was hij verliefd op haar sinds hij haar de eerste keer had gezien, liefde op het eerste gezicht noemde men dat. Nadat ze elkaar vaker hadden gezien en op gegeven moment Mayumi vast kwam te zitten onder een boom, had hij zijn leven voor haar gegeven. Die nacht nog waren ze partner geworden, het gelukkigste moment van zijn leven. Zonder dat hij het door had, diep in gedachten verzonken, was hij al in de Peaceful Plains terecht gekomen en liep hij recht op zijn vrouwtje af. Voor hij het wist botste hij tegen haar witte, zachtharige kont op.

''Vósachtige.'' Had de Vulpix tegen haar gesnauwd. Afkeurend trok Mayumi haar neus op. Fraude was een trots type, ze had zelfrespect. Mayumi was ook trots, maar bovenal had ze last van arrogantie. Als ze dat beiden zouden volhouden zouden ze niet bepaald goede vrienden worden. Maar de neidige blik verdween na een tijdje uit de ogen van de Vulpix, waarna ze Mayumi vertelde dat haar poot gebroken was. Ah, natuurlijk. Zou de Vulpix niet aardig tegen haar zijn, dan zou Mayumi haar aanvallen of laten liggen, dan zou ze niet opschieten. Mayumi was haar manier om hier weg te komen. Mayumi trok haar lip even zacht grommend op, maar sloot haar ogen en kalmeerde zichzelf. Misschien.. was het wel leuk om een Pokémon tegengekomen die net zo koppig was als haar. Tot nu toe had ze met niet veel Pokémon kunnen opschieten. De Vulpix vroeg haar om een plek waar ze haar poot recht kon laten zetten. Spalken dus hé? Waarom deed ze dat niet normaal met een houtje, en verbond ze dat met een blad? Even staarde Mayumi naar haar tas. Haar blik vertoonde minachting. Wat was dit voor Pokémon? Met haar moeilijke gebrabbel en haar rare dingen die ze meezeulde leek ze wel een mens. Besefte ze wel dat ze hier wilde Pokémon waren, afhankelijk van de natuur? Maar na het laatste, haast smekende woord van de Pokémon vielen Mayumi’s gedachten toch weer terug en besloot ze de Pokémon maar te helpen. ‘’Er is een plek.. waar ze een ziekenhuis hebben, gerund door de Pokémon zelf.’’ Vertelde ze. Zelf was ze er nog nooit geweest, maar toch was het vrij algemeen bekend dat er zich een ziekenhuis in de stad bevond. Voordat ze de Vulpix wou naderen botste er iets tegen haar bil op. Het voelde zacht, maar ook groot en sterk. Ze deinsde achteruit en richtte haar kop zo dat ze alleen nog maar een schuine hakbeweging hoefde te maken om iemand te doorklieven met haar zwaard. Maar wanneer ze de tijd kreeg om te kijken tegenover wie ze stond, zag ze dat het haar geliefde partner was. ‘’Satoko..’’ zei ze zachtjes, met een licht verbaasde toon in haar stem, en ontspande haar houding. Haar verbaasde blik verdween, en een glimlach verscheen op haar gezicht. ‘’Ik heb je gemist’’ ze liep langs hem, en wreef met haar zachte wang over de zijne. Daarna keerde ze zich om en richtte haar blik weer even op Fraude. Hmm.. misschien moest ze die hier eerst weg krijgen, voordat ze iets met Satoko ging doen. Misschien kon hij zelfs wel helpen. Haar ogen zochten naar de zijne. ‘’Laten we deze Pokémon eerst helpen.’’ Sprak ze, en liep zonder het uit te leggen de kant van de vulpix uit. Ze ging naast haar staan en zakte zelf door haar poten. Nu was het aan Satoko om de Pokémon op haar rug te tillen.

Satoko haalde zijn neus op en keek afkeurend richting de Vulpix. De verwarmende vacht van zijn schat die zojuist nog tegen zijn wang aanstreek was zo heerlijk zacht. Eigenlijk kon dat moment voor hem wel eeuwig duren, helaas kon dat niet. Vooral niet met deze sfeer verstorende roodachtige Pokemon erbij. Hij kon het niet uitstaan, maar zo te zien had ze hulp nodig, dringende hulp. Mayumi was al klaar gaan staan, en wachtte duidelijk totdat hij de Vulpix op haar rug zou zetten. Met een arrogante blik liep hij richting de Pokemon, pakte die onhandig op zonder echt op te letten of de houding echt goed was. Dan deed het maar zeer, dat maakte hem geen ene moer uit. Iedereen moet wel eens een keer van zich afbijten, dus deze Pokemon ook. Met het nekvel in zijn bek zette hij haar voorzichtig op de rug van zijn liefje. Vervolgens spuwde hij de korte haren van walging uit zijn bek. Daarna gaf hij Mayumi een lik over haar wang en boog ook even door zijn voorpoten, zodat ze op ooghoogte zaten. ''Ik heb jou ook gemist, het is al zolang terug dat ik je heb gezien,'' de verliefde blik in zijn ogen zei al genoeg. ''Wanneer we deze Vulpix ergens gedumpt hebben, dan wil ik zo lang mogelijk bij je zijn,'' siste hij zodat de Pokemon op zijn rug het niet zou horen, al was dat best mogelijk. Satoko strekte zijn poten weer zodat hij de Vulpix weer beter kon zijn. ''Zo mannetje, we brengen je naar de dichtstbijzijnde ziekenpost,'' zei hij met een grijns op z'n kop. Nu het roodharige wezen vanwege de poot toch niks kon, was het leuk om haar te plagen. Ze kon waarschijnlijk toch niet vechten op dit moment, en evengoed was hij veel en veel groter dan haar. Dus zoveel kon die toch niet maken. Hij duwde zijn borst vooruit zodat hij nog groter leek dat hij al was en keek trots naar zijn vrouwtje. ''Laten we gaan.'' Zijn zwaard bracht hij in zo'n positie dat die niet gevaarlijk was voor zijn geliefde.

Een andere Absol had Mayumi's weg gekruist, en even dacht Fraude dat de Absol haar hier liet liggen, en weg zou lopen met de mannelijke Absol. Het waren duidelijk partners van elkaar. Zelfs aan de blik in hun ogen kon je de liefde tussen de twee zien. Fraude slaakte een kleine zucht. Liefde. Iets dat zo simpel doch zo ingewikkeld was. Verscheidene keren had ze gelukkige paartjes gezien, maar minstens even vaak had ze verdriet en leed gezien, veroorzaakt door liefde. Pijn in je hart leek verschrikkelijk te zijn voor andere Pokémon, waardoor zijzelf nooit aan de liefde begonnen was. Een vriend, een soulmate, iemand om mee op te trekken, oké, maar liefde? Daar kon ze toch beter nog even niet aan beginnen. De vrouwelijke Absol liep naar haar toe en zakte door haar poten, om haar partner duidelijk te maken dat die Fraude op haar rug moest tillen. De Absol pakte haar beet bij haar nekvel. Fraude voelde er niet veel van. Haar ouders tilden haar vroeger ook altijd zo op. Dit voelde bijna vertrouwelijk. Afgezien van de vreemdeling die haar optilde. Hij probeerde haar voorzichtig neer te zetten, waardoor de pijn beperkt bleef. Fraude slaakte een opgelucht zuchtje, en liet haar kop zakken tegen de rug van Mayumi. Ze kon haar hart voelen kloppen in haar poot. De pijn.. het leek door haar merg en botten heen te trekken.. Ze hoorde wat gepraat van de Absols, maar kon zich nergens anders op concentreren, al zou ze dat wel graag willen. De mannetjesabsol begon echter iets tegen haar te zeggen. Met haar oren gespitst beluisterde ze de Pokémon. ''Zo mannetje, we brengen je naar de dichtstbijzijnde ziekenpost,'' sprak die, met een grijns op zijn gezicht. Fraude ontblootte haar tanden. Zat hij nou een beetje met haar te dollen? Hij dacht zeker dat ze een hopeloze kleine haarbol was! Fraude was heel snel boos te krijgen op deze manier. Kokend van woede schoot ze een vlam uit haar bek op de grote haarbos van de Absol, die ook meteen in de fik vloog. Had je je grote smoel maar moeten houden, sukkel.. Ze richtte haar ogen fel op de Absol. Ze had dan wel een poot gebroken, en de Absol was wel groter dan haar, maar een gevecht zou ze niet uit de weg gaan, want haar kracht was groot.

Nadat hij z'n haarbos van het vuur gedoofd had, bij het dichtstbijzijnde plasje water trok hij zijn bovenlip op en begon te grommen. Niet een speelse grom, nee een grom dat het menens was. Kalm liep hij er weer op af. ''Als jij het nog wilt overleven naar het ziekengebouw dan zou je je gedeisd moeten houden.'' Hij gunde haar een arrogante blik, waarna hij vervolgens een stapje naar voren zette zodat hij weer op ooghoogte met zijn schattebout was. ''Kom, laten we gaan. Ik heb geen zin in deze vuurbal,'' waarbij hij een zucht slaakte. ''Ik snap er sowieso het nut er niet van in, dat jij deze pokémon wilt helpen. Het brengt alleen maar last op. En als ze nog wat flikt, dan hebben wij een lekkere maaltijd vanavond,'' zei hij een tikje geïrriteerd, maar wel als grapje bedoeld. Als de Vulpix nog maar een geintje of wat dan ook uit zou halen, dan had hij het gehad. Wat dacht die wel niet, dat ze alles maar kon doen wat ze wou. Ze werd verdomme geholpen. Als zijn liefje, Mayumi, er niet was geweest dan had ze het alleen moeten doen. Zonder enige hulp. Toen hij achterom keek om haar nog even te checken zag hij vanuit zijn ooghoeken iets liggen, iets aparts wat hij nog nooit eerder had gezien. Geïnteresseerd liep hij er naartoe en pakte het tasje bij het bandje met zijn vlijmscherpe tanden. Zo, nu was het de zijne. Tenzij er nu nog een pokémon aangaf dat het zijn of haar eigendom was. Soepel gooide hij het om zijn nek heen, op zo'n manier dat het geen last gaf met lopen.

Een geluid van ineens vuur klonk in Mayumi's oren. Haar ogen flitsen naar haar partner, en tot haar schrik zag ze dat zijn vacht in de hens stond. Zijn partner ontvluchtte de situatie om waarschijnlijk zijn vacht te doven. Meteen gooide Mayumi Fraude van haar rug af. De Vulpix verwachtte dit niet en viel zonder tijd te hebben om zich te verzetten op de grond neer. Haar gewonde poot raakte eerst de grond, waarna de rest van haar lichaam erop landde. Een kreet van pijn verliet haar mond, maar snel herstelde ze zich weer, waar ze echter veel moeite mee had. Ze ging normaal neerliggen, en slikte, met haar ogen gesloten. Na een paar minuten opende ze haar ogen weer, en keek in die van de vrouwelijke Absol. Mayumi keek haar niet hatelijk, maar wel streng aan. ''Zeg..'' siste ze tegen de Vulpix. ''Zorg ervoor dat ik je niet niet meer mag, anders verpletter ik je nog voor je je grote mond nog een keer open kan trekken tegen Satoko.'' Natuurlijk had Satoko een even grote, en misschien nog wel grotere mond tegen de Vulpix gehad, maar als partner voelde Mayumi zich verplicht om hem te verdedigen. Ze keek even voor zich uit, en tilde de Vulpix op met haar bek, en gooide haar niet al te voorzichtig op haar rug voor haar partner terug kwam gelopen. Meteen richtte hij het onderwerp op Fraude, en noemde haar een vuurbal. Mayumi begon licht geïrriteerd te lopen.''Ik snap er sowieso het nut er niet van in, dat jij deze pokémon wilt helpen. Het brengt alleen maar last op. En als ze nog wat flikt, dan hebben wij een lekkere maaltijd vanavond,'' Mayumi rolde met haar ogen. Misschien was het als grap bedoeld, maar ze had de Vulpix echt even gemogen, en dat had ze niet met veel Pokémon. Maar als beide pokémon bleven discussiëren, dan kwam er nergens iets van. Fraude gromde ondertussen bijna onverstaanbaar, maar Mayumi kon het horen. Ze gromde wel, maar ze zou zich inhouden, dat wist ze. Satoko liep ineens terug, en kwam weer bij ze met een soort grote handtas, of wat het ook was. Ze voelde de Vulpix op haar rug ineens een onverwachte beweging maken. Ze stopte met lopen, en zag de Vulpix haar klauw naar Satoko uitsteken. ''Die.. is van mij..'' sprak ze, met moeite. Mayumi slikte. Ze ging wel snel achteruit. Mayumi keek Satoko even aan, en keek daarna weer terug naar Fraude. ''Je krijgt hem wel terug, maar eerst moeten we je wegbrengen. Ze knikte, en versnelde haar pas, totdat ze uiteindelijk rende. Steeds sneller, zonder ook maar een woord te zeggen, geconcentreerd voor zich uit starend. Wetend dat haar partner haar blindelings zou volgen.