Een klein vogeltje rende voor haar leven. In haar ogen stonden tranen, haar verendek was bruin en vies door de modder waar ze in gevallen was. Silver had haar nog zo gewaarschuwd, en gezegd dat ze niet uit de buurt mocht gaan van hem. En toch verdween ze en verstopte ze zich voor hem. Het voelde zo leuk, zo spannend. Maar nu was het alles behalve leuk. Ze had nu al spijt van wat ze gedaan had. Ze was nog heel klein, en een grote Fearow had haar opgemerkt. Nu was het winter en had elke Pokémon extra moeite om eten te zoeken en te vinden. Een klein weerloos vogeltje op het open veld was een buitenkansje, een kans die de Fearow niet vaak kreeg. Gelukkig stonden er af en toe nog bomen en struiken op het veld, anders was Dustfire nu al dood geweest. Maar helaas was het lot haar niet goed gezind, want de Fearow had haar weer opgemerkt, en waar Dustfire nu ook naar toe rende, ze moest alle kanten op over het gras heen. Ze besloot toch maar te rennen, en vluchtte naar een boom. Maar er viel haar iets goeds op. De boom was van binnen leeggerot, waardoor de binnenkant nu hol was. Een gat was groot genoeg voor Dustfire om erin te klimmen, en dat was dan ook precies wat ze deed. Binnenin was het donker en rook het naar nat en zacht hout, maar ze slaakte een opgeluchte zucht. Ze ging neerzitten op haar kont, en hijgde even uit. Haar korte pootjes waren niet echt gemaakt om mee te rennen, had ze gemerkt. Maar snel mocht die opluchting niet duren. Het geluid van klapperende vleugels klonk steeds en steeds dichterbij. De Fearow kwam luidruchtig neer op de grond, en Dustfire kroop zo ver mogelijk naar achteren. Maar de Fearow was slim, en gebruikte de lengte van zijn snavel goed. De lange scherpe snavel kwam het hol binnen en greep naar Dustfire's lichaampje. Ze had dit alles behalve verwacht, en de Fearow kreeg haar te pakken aan haar kleine vleugeltje. Dustfire krijste als een bezetene, maar de Fearow was dat van zijn prooien gewend, en keek dan ook niet op van het kabaal dat het kleine vogeltje maakte. Dustfire schreeuwde om hulp, maar zou er iemand komen voordat ze in één hap opgeslokt werd?


Oh Om nom nom.

Riolu knielde, pakte een hoopje sneeuw tussen zijn handen en waste hiermee zorgvuldig het bessensap van zijn vacht. Hij gromde en hoorde nog altijd het schaterende gelach van zijn dochter op de achtergrond. Waarom had hij haar ook alweer meegenomen om bessen te plukken? Omdat ze zo graag mee had gewild, daarom. Riolu liet een zucht los, waar een lichte grinnik in zat verborgen. Ze waren nu al wat ouder, maar Pucca had haar streken nog altijd niet afgeleerd. Even, echt maar heel even, had hij zich omgedraaid, en binnen mum van tijd zat hij helemaal onder het bessensap. 'Oeps,' werd er droog gegrinnikt. En bessen waren nog wel zo schaars in de winter.. Riolu raapte de nog hele bessen op en zette het mandje recht. Het was een mooi mandje, prachtig gevlochten van gras. Shadow was hier zeker erg vakkundig in. 'Pap, kom nou!' riep een ongeduldige stem. Riolu stopte de bessen in het mandje en tilde deze op. Met een geforceerde kwade blik liep hij naar Pucca toe, die onderhand tientallen gevleugelde sneeuwpichu's had gecreëerd. Nu zat ze op een heuveltje, met haar oren slap naar beneden van het gewicht van de sneeuw dat op haar kop lag. Riolu veegde dit van haar af zodat haar oren weer omhoog schoten en keek haar hoofdschuddend aan. Pucca grijnsde. 'Sorry,' sprak ze schijnheilig. 'Hier, deze heb ik gevonden.' Ze haalde een blauw bes vanachter haar rug tevoorschijn en reikte die naar haar vader. Er zat een laagje ijzel op van de kou, waardoor hij prachtig glinsterde. Net toen Riolu hem beet wilde pakken, weerklonk er een luid gekrijs door het woud. Meteen stonden zijn zintuigen op scherp, en hij speurde de lucht af op zoek naar de bron van het geluid. Pucca trok hij veilig naar zich toe, zodat deze niet ten prooi zou vallen aan een roofvogel.
Een schaduw trok over hen één, een gevaarte in de vorm van een gigantische Fearow. Hij krijste, veranderde van koers en vloog weg. Aan zijn scherpe blik te zien had hij wat in het oog gekregen. Plots kreeg Riolu een onheilspellend gevoel in zijn lichaampje. Hij verzwakte zijn greep en liet zijn aura over het landschap rollen, op zoek naar het wezen dat de Fearow als lunch had uitgekozen. Een aura, met een gloed in alle kleuren van de regenboog, snelde tussen de bomen door, bang en verdrietig. Riolu had niet lang nodig om te weten wie dit was. Hij verstarde, liet het mandje los en trok zijn Aura snel terug. Hij pakte Pucca beet, zette haar op een tak onder de veilige beschutting van een boom en keek haar streng aan. "Blijf hier." Ze slaakte een zachte kreet waarmee ze duidelijk wilde maken dat ze het er niet mee eens was, maar de rode ogen van haar vader legde haar het zwijgen toe. Met een pruillipje keek ze toe hoe hij zich omdraaide en wegrende, sneller dan ze ooit van hem had gezien. Koppig keerde ze hem de rug toe en ging ze zitten, de bevroren bes nog altijd tussen haar pootjes. Haar blik viel op de glinsterende dennenappels die op de grond lagen.

Als ik maar niet te laat ben. Schoot er constant door zijn gemaskerde kop. Dustfire, zo klein en weerloos. Wat deed ze in Arceusnaam alleen in het bos? Waarom was ze niet bij Silverbreeze? Riolu versnelde zijn pas, zijn voetkussentjes weerhielden hem van uitglijden. Bij elke stap die die zette liet hij sneeuw omhoog vliegen. Steeds sneller, en sneller. Totdat hij zich met een enorme kracht afzette, zichzelf de lucht in gooide en met een kreet zijn witgloeiende vuist tegen de Fearow aansloeg. Deze kraste verrast en liet Dustfire uit zijn lange scherpe snavel vallen. Snel sprong Riolu van de enorme vogel af, en ving hij de kleinere in zijn armen. Met een lichte sliding kwam hij weer op de grond terecht, Dustfire voor zich neerleggend. Vanachter hem klonk kwaad gekrijs. De Fearow vloog op het tweetal af, vastberaden zijn prooi niet zo makkelijk op te geven. Hij opende zijn gigantische bek, Riolu ging klaar staan. Plots werd er een grote dennenappel tegen de kop van de Fearow aan gegooid, dusdanig zo hard dat hij verbaasd zijn vleugels spreidde en stopte. Kwaad keek hij om zich heen, maar zijn belager was nergens te bekennen. Weer werd er een dennenappels zijn kant op gegooid, dit keer vanaf een andere kant. Riolu greep zijn kans, hij sprong naar voren en vuurde een Aura sphere op, die doel trof. De Fearow tuimelde naar achter en knalde zo hard tegen een boom op dat de sneeuw van de takken viel. Er klonk een kinderlijke strijdkreet, en de kleine Pichu rende - bewapend met een dennenappel - op de Fearow af. Deze keek op, schudde pijnlijk zijn kop en deinsde geschrokken achteruit. Echter niet van Pucca - die dit natuurlijk wel dacht -, maar van Riolu die een tweede Aura sphere had geladen. Zo snel als het beest kon sloeg hij met zijn vleugels en maakte hij hoogte, om er vervolgens als een bange Pidgey vandoor te vliegen. Pucca hield halt, begon te springen en riep dingen zoals; 'Ja, ga maar velepte vogel! Niemand komt aan Dustfaaie!' Als afsluiting gooide ze de dennenappel de lucht in, maar hoog kwam die niet omdat Riolu haar bij haar arm beetpakte. "Wat had ik nou gezegd?!" riep hij licht geïrriteerd. 'Maar-'"Niks maar, de volgende keer laat ik je bij je moeder." Met Pucca aan haar arm liep hij zo snel als hij kon naar Dustfire. De bezorgdheid stond in zijn ogen toen hij bij haar neerknielde. "Laat dit geen ritueel worden dametje, dit is al de tweede keer dat ik je uit de klauwen van een vogel moet redden," sprak hij ongerust. "Wat doe je hier alleen? Je zou toch bij Silverbreeze blijven?" Pucca trippelde naar de kleine Ho-oh toe en sloot haar kleine armpjes om haar heen, in een poging haar warm te houden. 'Dustfaaie!' kraaide ze vrolijk.

[Ohmai. Ik zag je post niet eens vanavond ]

De snavel van de grote gemene Fearow was lang, en ook scherp. Voor zo’n klein pietluttig vogeltje voelde het alsof ze vastgepakt werd door een schaar. Maar iets vertelde haar dat de redding nabij was. Een raar gevoel bekroop haar lichaampje, maar toch bleef ze uit alle macht spartelen om zich los te krijgen, ook al zou ze haarzelf daarmee meer pijn doen. De Fearow zou er niet eens iets van merken. Maar ze moest wel. Als de Fearow opsteeg, waren haar kansen weg. In de lucht waren geen Pokémon die haar wouden helpen. Ze had wel eens eerder een grote vogelPokémon gezien met eten. Toen kwamen er anderen die hem aanvielen, ze wouden het afpakken. Ze lieten het eten vallen of scheurden het in stukjes. Dustfire slikte. Ze wou geen stukjes zijn, ze wou heel blijven! Dustfire wurmde en krijste door de pijn. Maar al snel kwam de verlossing. Kleine maar stevige voeten plantten zich in de grond, en al snel werd duidelijk van wie die voetstappen waren. Riolu, een Pokémon die haar wel eens onder haar hoede had genomen. Ze werd losgelaten door de vogel, maar nu kwam het volgende gevaar al weer aan bod. Met grote oogjes keek ze hoe in die paar seconden de grond akelig dichtbij kwam. Maar weer werd ze gered door dezelfde Riolu. Ze werd op de grond neergezet, waarna Riolu een gevecht aanging met de grote boze vogel. Dustfire droogde met een zielig gezicht haar traantjes en piepte toen ongelukkig. De grote vogel had haar vleugel pijn gedaan. Wanneer Dustfire gekras hoorde, keerde ze snel haar kleine pluizige hoofdje om. De Fearow had nog niet opgegeven, en wou haar nog opeten! Maar ineens uit het niets kwam er een dennenappel tegen hem aan. Hij zag er zo stomverbaasd uit dat Dustfire het niet kon laten om even te proestten. De dennenappels waren geen sterke wapens, maar ze waren zeker wel effectief. De vogel was afgeleid, en Riolu kon nog een aanval uitvoeren. De vogel knalde tegen de boom met de witte spul. Een kreetje klonk. Het was Pucca, haar vriendin. Riolu voerde de genadeklap uit, en de grote boze vogel leek ineens veranderd te zijn in een kleine bange vogel die vaak in het gras liepen te pikken. Zelfs als Dustfire naar ze toe liep, vlogen ze al weg. Dustfire grinnikte. ; 'Ja, ga maar velepte vogel! Niemand komt aan Dustfaaie!' Dustfire glimlachte. Het voelde fijn als er Pokémon voor haar vechten, al was dat natuurlijk totaal de bedoeling niet. Pucca had Riolu geholpen, maar toch werd Riolu boos op haar. Dustfire begreep het niet helemaal. Dat was geen aardige manier om iemand te bedanken.. Riolu kwam naar haar toe. "Laat dit geen ritueel worden dametje, dit is al de tweede keer dat ik je uit de klauwen van een vogel moet redden," Sprak hij, en Dustfire begon te pruilen. Daar kon zij toch niets aan doen? Nou ja, eigenlijk wel, maar dat ging ze toch niet toegeven. "Wat doe je hier alleen? Je zou toch bij Silverbreeze blijven?" Dustfire voelde traantjes opkomen. Ze was bijna opgegeten, terwijl Silverbreeze bij haar was geweest. Door haar stomme gedoe kreeg Silverbreeze nu de schuld. Dan mocht hij haar pappa vast niet meer zijn. Met verdrietige oogjes vol spijt keek ze Riolu aan. ‘’Mijn schuld..’’ zei ze snikkend, omdat het haar te moeilijk en te vermoeiend was om het geheel uit te leggen. Pucca omarmde Dustfire en krijsde vrolijk haar naam, maar Dustfire’s koppie bleef verdrietig staan. Schuldgevoel was alles behalve leuk, daar was ze nu al achter.

Dustfire trok een pruillipje en bijna iedereen zou voor die grote tranende kraalogen zijn gevallen. Riolu bleef haar echter nog streng aankijken, maar verslapte toen ze de woordjes 'mijn schuld..' uitkraamde. Hij keek haar aan, volgens hem had ze haar lesje wel geleerd. Riolu liet een glimlach op zijn gemaskerde gezicht verschijnen en knielde voor het kleintje neer. "Hé, het is goed," - zei hij terwijl hij haar optilde - "ik wil gewoon niet dat jullie wat overkomt." Zijn gezicht stond ernstig, maar vriendelijk. Pucca klom via haar vader's arm omhoog en nestelde zich op zijn schouder, terwijl ze Dustfire nog steeds liefkozend over haar veren streek. "Nou, laten we eens kijken naar die vleugel van jou." Riolu pakte het voorzichtig beet en bespeurde het op eventuele wonden. Gelukkig leek het alleen wat gekneusd te zijn. "Oh, dat komt helemaal goed. Maar, we laten Shadow er voor de zekerheid naar kijken," stelde hij de kleine Ho-oh gerust. Pucca liet zich via zijn arm naar beneden glijden en begon aan zijn onderarm te hangen. 'En ik? Ik heb ook au,' jammerde ze geforceerd. Ze stak haar voetje naar voren om aan te tonen dat hier de 'au' zat. Riolu fronste en keek ernaar. "Volgens mij valt dat wel mee," sprak hij grijnzend. "Of moet ik je soms naar tante Shadow brengen, zodat die je in je bedje kan genezen?" Pucca hees zich omhoog, totdat ze met haar bovenlichaam over zijn arm hing, haar achterste nog naar beneden bungelend. 'Nee, dat hoeft niet. Kijk, ik kan er al mee bewegen!' zei ze snel, terwijl ze, om dit te bewijzen, druk met haar voetjes begon te zwaaien. Riolu grinnikte, hees zijn arm omhoog en zette zijn dochter weer op zijn schouder. Vervolgens begon hij te lopen, Dustfire nog altijd in zijn andere arm vasthoudend. "Nou, laten we eerst de bessen gaan halen die je vriendin daar leuk heeft achtergelaten, en daarna gaan we op zoek naar Silverbreeze, goed?" zei hij tegen Dustfire. Hij hoopte dat ze de Lugia op tijd konden vinden, die was waarschijnlijk doodongerust.

Eerst keek Riolu nog boos, en Dustfire had het gevoel alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Maar gelukkig had Riolu een te groot hart om zo streng te zijn tegen een klein pluizenbolletje. Een glimlach kwam op zijn gezicht, en Dustfire kalmeerde meteen. Die glimlach zou ze altijd herkennen, zelfs als Riolu onder de verf zou zitten. Dustfire grinnikte even bij deze gedachte, maar kreeg al snel weer een serieuzere uitdrukking terug. "Hé, het is goed," zei hij, en vertelde daarna dat hij gewoon niet wou dat haar iets zou overkomen. ‘’Ik begijp het.’’ Pruilde Dustfire. Pucca kwam ook weer in beeld, en streek over Dustfire’s veren. Ze glimlachte. Pucca was een echte vriend voor haar, altijd al geweest. "Nou, laten we eens kijken naar die vleugel van jou." Dustfire kreeg grote oogjes en piepte ontevreden wanneer Riolu aan haar vleugel zat. Hij was inderdaad gekneusd. Het was pijnlijk voor het kleine vogeltje, maar het zou snel en makkelijk herstellen aangezien ze nog jong was en ze de vleugel ook niet gebruikte. Ze zou er veel minder last van hebben dan als ze volwassen was geweest. "Oh, dat komt helemaal goed. Maar, we laten Shadow er voor de zekerheid naar kijken’’ Dustfire knikte. Tante Shadow was niet haar favoriete Pokémon, omdat ze altijd zo ernstig was en nooit tijd leek te hebben om te spelen of iets anders leuks te doen. Maar ze kon wel voelen dat de grijze muis om anderen gaf. 'En ik? Ik heb ook au,’ zeurde Pucca. Dustfire keek haar geïnteresseerd aan. Haar blik viel op haar blauwe voetjes, maar er leek niets mee aan de hand. Riolu zei ook dat het meeviel, en zei dat ze anders wel bij Shadow in bed kon genezen. Pucca leek af te wijken, en liet zien dat er inderdaad niets met haar voetje aan de hand was. Dustfire grinnikte met haar tongetje uit haar snavel hangend. Hij zette haar dochter op zijn schouder en begon te lopen. "Nou, laten we eerst de bessen gaan halen die je vriendin daar leuk heeft achtergelaten, en daarna gaan we op zoek naar Silverbreeze, goed?" Dustfire knikte. Ze keek om zich heen, en kon zich gelukkig nog vaag herinneren waar ze vandaan kwam. Verderop kwam er steeds meer begroeiing, maar er leek zich een pas doorheen te vormen waar de begroeiing een stuk minder was. Daar kwam ze vandaan, Silverbreeze en zij waren ook op een plek beland die wat meer open was, want Silverbreeze kon anders niet lopen. Ze stak spastisch haar goed vleugel uit en wees die kant op. ‘’Daar!’’ gilde ze, enthousiast omdat ze blij was dat haar geheugen haar niet in de steek hield. Als Riolu daarheen zou gaan zou het niet lang duren voordat ze de draak tegenkwamen.

Het duurde niet lang voordat Riolu de plek had bereikt waar hij en Pucca nog maar kort geleden bessen hadden staan plukken. Het mandje lag nog altijd op de grond, precies op de plek waar hij het had laten vallen. De bessen waren gelukkig ook niet in beslag genomen door een hongerige bospokémon, er waren er in deze tijd van het jaar al zo weinig. Voorzichtig bukte Riolu om de bessen die op de grond waren gevallen op te rapen en weer terug in het mandje te leggen. Dit leek misschien niet te doen, zo met één arm terwijl Dustfire in zijn andere lag, maar hij had er een handigheid in zien te vinden doordat hij lange tijd een gebroken arm had gehad.
Toen alle bessen uiteindelijk weer in het mandje zaten, richtte Riolu zich weer op de omgeving. Nu moesten ze Silverbreeze gaan zoeken. Dustfire had hem duidelijk kunnen maken dat hij bij de Peaceful plains moest wezen, daar waar er minder begroeiing was. Zij en Silverbreeze waren daar hoogstwaarschijnlijk geland, en toen was de kleine verenbundel vast van hem weggelopen. Tenminste, dat was wat Riolu uit haar geringe 'Mijn schuld,' kon opmaken. Dustfire had er duidelijk spijt van, iets wat een behoorlijke opluchting was. Hopelijk had ze van deze gebeurtenis geleerd en zou ze het niet weer in haar kleine koppie halen om weg te lopen. Riolu glimlachte en zette er weer de pas in. Pucca was ondertussen van zijn schouder afgeklommen en trippelde vrolijk met hem mee. Langzaam werd de afstand tussen de bomen steeds groter en uiteindelijk bereikte ze de velden van Peaceful plains. Deze lagen er prachtig bij, omhuld in een dun ijzig deken van wit. Gierend wierp Pucca zich in één van de kleine heuveltjes, die nog het enige teken waren van het dikke pak sneeuw dat een paar weken geleden op de bodem van Pokérpg had gelegen. De Pichu bezat dan wel een klein wintervachtje, maar voor de zekerheid wenkte Riolu haar terug zodat ze geen vervelende verkoudheid zou oplopen. Hij herinnerde zich nog goed de vermoeiende dagen die ze bezig waren geweest om hun dochters warm in te stoppen, hun gesnotter en gehuil te zussen, en stillende drankjes te brouwen.
Terwijl Pucca weer terug rende, speurde Riolu het landschap af op zoek naar een teken van Silverbreeze. De omgeving was dan wel gehuld in een wit ijzig laagje, zo'n grote legendarische Pokémon kon niet missen.

[Heb je ooit zo'n faalhaas als mij gezien? Het is vakantie, en nog moet je 10 dagen wachten op antwoord O.o]


Riolu speurde de omgeving af, wachtend tot hij het grote wezen zou spotten. Dustfire keek ook druk rond. Maar ze zag hem nog niet. Waar was Silverbreeze nou? Eerst was hij Dustfire kwijtgeraakt, en nu was Dustfire hem kwijt. Toen ze weggelopen was had ze er nooit aan kunnen denken dat ze de weg naar Silverbreeze niet meer terugvond. Ze pruilde, maar barstte net niet in huilen uit. Riolu en Pucca hielpen nu met zoeken naar Silverbreeze, dus het moest wel goed komen. Een ding zat haar nog wel dwars; Hoe zou Silverbreeze reageren als ze weer terug was? Zou hij opgelucht zijn dat hij haar terug had, of zou hij heel erg boos zijn op haar? Een frons verscheen op haar bolle gezichtje. Haar blik ging naar Pucca. Ze keek bezorgd naar haar. Eigenlijk schaamde ze zich heel erg, want het was haar schuld dat ze nu op zoek moesten. Ze schudde haar verendek en ging als een ingekrompen bolletje in zijn armen liggen. Haar blik ging af en toe naar Pucca, die niet vastgehouden werd, maar naast Riolu liep. Daarna sloot ze langzaam haar ogen. Dustfire had de neiging uit Riolu’s armen te springen, maar dat zou vast pijn doen, en straks was er weer een gemene Pokémon in de bosjes die haar wou opeten. Nee, deze keer zou ze voorzichtig doen, en lekker in zijn armen blijven. Behalve als.. Ze schudde haar kop en opende haar ogen weer. Met haar kopje schuin gedraaid keek ze geconcentreerd in de verte. Daar liep iets groots en wits. Silverbreeze? Haar blik ging snel richting het hoofd van Riolu. Zou hij het al gezien hebben, of niet? Voor de zekerheid begon ze het hem maar duidelijk te maken. Met haar nog goede vleugel wees ze snel naar de kant waar ze hem gezien had. ‘’Silvebies!’’ schreeuwde ze met een typische schelle vogelstem. Ze had door dat het niet helemaal klopte, maar Riolu moest haar wel verstaan, toch?

[Dan maar 2 posts, om mijn faal in te halen o3o]


Hij had geen idee van hoe lang hij al aan het zoeken was. Misschien waren het pas minuten, maar voor hem voelde het als uren. Een kleine babyvogel was zeer kwetsbaar. Het feit dat het een legendarische Ho-Oh was maakte niets uit voor een hongerige voorbijganger. Oh, hoe kon ze nou weggeglipt zijn? Het ene moment was ze er nog, en het andere moment was ze ineens uit het zicht verdwenen. Meteen was Silverbreeze opgesprongen, en had hij haar geroepen en gezocht, maar er kwam geen antwoord, nog steeds niet. Zou het … nee, hij mocht er niet aan denken. Haar nieuwe leven was juist begonnen, ze kon niet weer dood gaan, niet nu, niet zo snel al. Zijn taak nu was om haar te beschermen, en als hij daar al in faalde, hoe kon hij dan dit hele gebied beschermen? Oh, hij verprutste ook alles. Het angstaanwekkende gekraai van een vogel klonk boven zijn hoofd. Hij richtte zijn felblauwe ogen naar de lucht. Een fearow. Een grote vogelPokémon die wel een maaltje leek te lustten. Silverbreeze probeerde de vogel vanaf de grond te volgen. Hij wou niet opvliegen, want voor hetzelfde geld kwam hij haar hier op de grond tegen. Natuurlijk was de Fearow sneller in de lucht, en Silverbreeze besloot maar dat het beter was als hij gewoon hier doorzocht. Met zijn vleugels duwde hij een voor een de bladeren van de bosjes aan de kant, om te kijken of er een klein pluizenbolletje onder lag. Maar nee, ze leek als van de aardbodem verdwenen. Silverbreeze zuchtte. Hij probeerde het angstige gevoel te verdringen, anders zou hij doordraaien.
Een tijd later, wanneer hij nog steeds aan het zoeken was, klonk er vanuit de verte een herkenbare stem. ‘’Silvebies!’’ klonk een schreeuwende stem. Meteen draaide hij zich om, en zag daar Riolu met Pucca naast hem en Dustfire in zijn armen. Hij kon niets anders doen dan naar ze toe te rennen. Het was moeilijk rennen met van die korte dunne poten, maar toch lukte het hem om vrij snel bij Riolu aan te komen. Riolu, de reddende engel, zoals hij altijd was. Silverbreeze moest zich gelukkig prijzen dat hij zo’n goede verzorger voor Dustfire had, maar ook deed het hem verdriet dat Riolu hier nu voor hem stond. Hij was wel in staat om Dustfire in veiligheid te brengen, en Silverbreeze niet. Hij slaakte een kleine zucht, en keek Riolu aan. ‘’Riolu.. ‘’ een kleine bescheiden glimlach leek op zijn gezicht te komen. ‘’Wat moet ik toch zonder jou..’’ begon hij maar te zeggen. Riolu wou vast weten wat er hier aan de hand was, een Silverbreeze vreesde dat hij zijn faalactie van net moest uitleggen. Met zijn vleugel wreef hij bedenkelijk over zijn kop heen, zijn glimlach verdween.

(Haha, maakt niet uit hoor. x'D)

Er werd 'Silvebies!' geschreeuwd, en toen Pucca zich had omgedraaid om te kunnen zien waar al die oponthoud over ging, stond er plots een reuzendraak naast hun. Nog nooit eerder had ze zo'n wezen gezien en geschrokken verstopte ze zich achter haar vaders poten. Toen de draak ook nog begon te spreken, omklemde ze zich stevig om de zwarte ledematen. Papa zou haar wel beschermen!

'Silvebies!' schreeuwde Dustfire schel. Meteen draaide Riolu zijn kop en volgde hij verwachtingsvol haar blik. En ja hoor, daar was Silverbreeze, precies zoals Dustfire zei. Nouja, min of meer.
De Lugia snelde op hem af, hij had hen zo te zien eerder op gemerkt dan Riolu. In zijn ogen stond opluchting, wat Riolu goed kon begrijpen. Dustfire was nog veel te klein om alleen rond te zwerven. 'Riolu..' sprak Silverbreeze bescheiden, toen hij het drietal uiteindelijk had bereikt. Riolu maakte een knikkende beweging met zijn kop en glimlachte. 'Wat moet ik toch zonder jou..' De Lugia voelde zich schuldig, dat kon Riolu sterk voelen. Dit was nergens voor nodig en op dit duidelijk te maken zette hij een brede grijns op. "Waarschijnlijk gillend gek worden," antwoordde hij grinnikend. Hij zette Dustfire neer op de grond en gaf de Lugia toen een stootje met zijn elleboog. "Hey, kop op, zoiets als dit kan iedereen overkomen. Geloof me, het zal voor mij ook niet de eerste keer zijn als één van mijn dochters plotseling besluit een gevaarlijk verstoppertje te spelen," sprak hij nog altijd grijnzend. Silverbreeze moest zich niet zo druk maken, hij zou hetzelfde gedaan hebben. Vrienden waren er om elkaar te helpen. Een plotselinge druk om zijn poot deed Riolu zijn blik naar beneden wenden. Daar stond Pucca, angstig verstopt achter zijn poten. Riolu was verbaasd om Pucca een keer angstig en verlegen te zien, dit was ze anders nooit. Oké, ze had dan ook nog nooit zo'n grote Pokémon gezien. Riolu glimlachte en bukte om haar armen van zijn poot los te kunnen peuteren. Hij pakte haar hand vast en trok haar zachtjes naar voren. "Pucca, niet bang zijn. Dit is Silverbreeze, hij is een hele goede vriend en de beschermer van Pokérpg," legde hij uit, in de hoop haar zo te kunnen geruststellen. Pucca keek de Lugia met grote ogen aan en stopte verlegen haar duim in haar mond. 'H-hawllow..' mompelde ze zachtjes.

[Eindlich kan ik een keer rustig achter de computer. Mijn laptop is nu bij de reperateur, misschien en hopelijk kan ik binnenkort weer meer, beter en sneller posten <3]

Met elke Pokémon voor hem gebeurde wel wat. Riolu leek ietwat vermaakt door zijn bescheiden en bezorgde gedrag, zijn dochter Pucca was bang voor hem en dook achter haar vader, en Dustfire werd op de grond neergelegd nadat Riolu iets tegen hem had gezegd. Silverbreeze schudde zijn kop. Hij had het niet eens gehoord, zijn concentratie was net ietwat teveel gevallen op de kleine Pichu. Hij schrok eruit wakker wanneer hij een elleboog tegen zich aanvoelde. Zijn lichaam maakte een schokkende beweging, en zijn blik ging richting de gemaskerde Pokémon. Het was Riolu maar, die hem vriendelijk aankeek, en zijn mond opentrok om iets tegen de draak te kunnen zeggen. "Hey, kop op, zoiets als dit kan iedereen overkomen. Geloof me, het zal voor mij ook niet de eerste keer zijn als één van mijn dochters plotseling besluit een gevaarlijk verstoppertje te spelen," zei hij met een grijns op zijn gezicht. Silverbreeze kon het niet laten om een opgeluchte zucht te laten, en daarna een grote glimlach op zijn gezicht te toveren. Gelukkig maar, hij was niet de enige 'ouder' die zijn kinderen zomaar kwijt raakte. Maar toch voelde hij zich stom. Deze baby was belangrijk, en ze mocht absoluut niet nog een andere keer verdwijnen. Riolu voelde nu de Pichu om zijn been geklemd, en haalde haar los."Pucca, niet bang zijn. Dit is Silverbreeze, hij is een hele goede vriend en de beschermer van Pokérpg," De beschermer van PokéRPG genoemd worden.. dat gebeurde niet vaak. Nog steeds spookte het feit dat Dustfire de echte beschermer was, door zijn hoofd. Het was natuurlijk noodzakelijk, want Dustfire kon in deze staat niks. Silverbreeze wist echter wel zeker dat wanneer ze er weer klaar voor was, hij deze taak aan haar zou geven. Voor hem bleef zij de enige echte beschermer, dat was ze al vanaf het begin. Maar, even terug naar de situatie met de Pichu. Silverbreeze knikte, en glimlachte warm naar het kleintje. Pucca begreep wat haar vader zei, maar nog steeds was ze wat zenuwachtig. Niet gek natuurlijk, als er zomaar ineens een reuzenPokémon voor je neus stond. Nouja, ze kwam er vanzelf wel achter dat ze niet bang hoefde te zijn, en Silverbreeze kon vertrouwen. 'H-hawllow..' klonk er zacht gemompel uit het mondje van de Pichu. Silverbreeze gniffelde. ''Hallo daar.'' zei hij met een voorzichtige, vriendelijke toon. ''Noem me maar gerust Silver. En hoe heet jij dan?'' vroeg hij aan haar. Een prikkend gevoel bekroop een van zijn poten. Silverbreeze keek raar naar beneden, maar het was Dustfire maar, die zijn aandacht vroeg door hem te pikken, omdat ze gewoon geen zin had om hem te roepen. Met een dom gezicht bleef ze Silverbreeze aanstaren, totdat ze uiteindelijk opgetild werd. Ze werd op zijn rug gezet. Ze keek om zich heen. Maar hier kon ze niets zien! Ze kroop snel Silverbreeze zijn schouder op, en keek naar beneden. Ja, daar waren Riolu en Pucca. ''Ikke hoogh.'' sprak ze dom uit, en begon voorzichtig heen en weer te wiebelen.