Met gesloten ogen snoof Chiara even de frisse lucht naar binnen. Wat raar, daarnet rook het heel anders. Nouja, dat was eigenlijk helemaal niet raar, eerder vanzelfsprekend. Daarstraks had ze de geur van water in zich opgenomen, terwijl hier niks te bespeuren was. Maarja, zo had ieder plekje zijn eigen kenmerken, de Untamed Rivers had het water, hier zat het vol met zand. De Peaceful Plains hun gras en rust, terwijl er andere gebieden waren die iets anders hadden. Chiara opende haar ogen weer, om vervolgens de bruingekleurde dingen op de grijze Raichu te richten, die ergens in de buurt moest zijn. Zij was immers degene waardoor ze hiernaartoe waren gekomen. Direct nadat ze daaraan dacht richtte ze haar blik de lucht in. De zon scheen fel, ook al was hier en daar een klein wolkje te bespeuren. Het zag er niet echt bedreigend uit voor een regenbui, ofzo. Gelukkig. Anders was het wel heel toevallig geweest. Ze zuchtte en wilde gaan zitten, maar bedacht zich. Dan zou haar vacht onder het zand gaan zitten, waardoor ze zich moest afspoelen in water. Dan had deze reis niks uitgemaakt, omdat zij dan weer moest drogen. Vlug schudde ze haar hoofd, ze dacht weer veel te diep na, waardoor ze weer als een drama queen zou overkomen. Opnieuw zuchtte ze en draaide zich weer naar Shadow. ''Het ziet ernaar uit dat je snel kan drogen,'' sprak ze om de stilte te verbreken. Natuurlijk had Shadow dat zelf vast ook al door gehad, maar het was enkel en alleen gezegd om het gesprek weer op te pakken die ze eerst hadden.

Diep ademde de grijze Raichu de droge lucht van de woestijn in. De tocht had niet lang geduud en was niet onaangenaam geweest. Ze kon met trots zeggen dat ze een tevreden Pokémon was, omringd door vrienden en andere Pokémon die haar respecteerden. Dat er een gevaar dreigde maakte haar niet uit. Ze had er immers zelf voor gekozen om tegen de Guerra te vechten. Ze vertrouwde er niet op dat de Guerra haar altijd volgde. Het was mogelijk, maar toch ook weer niet.. Het zou op zijn minst opvallen, omdat Shadow inmiddels een aantal Guerra leden kende, en bovendien de geur zou kunnen onderscheiden.

Shadow keek om. Ze zag alleen maar zand, met hier en daar een cactus. Deze plek kon ze zich goed herinneren. Ze was hier niet vaak geweest omdat het er zo heet was, maar was er wel eens perongeluk terecht gekomen. En dat terwijl ze hier al zo lang was. Een zachte grinnik ontsnapte uit haar keel, waarna ze haar blik op Chiara richtte. “Het ziet ernaar uit dat je snel kan drogen,” klonk de stem van de Eevee. Shadow liet haar staart even rustig heen en weer bewegen. O ja, ze was nat. Ze wierp een blik op haar vacht. Echt nat was het niet meer te noemen, eerder vochtig. Had de zon zo snel haar werk al gedaan, of had de wandeling naar de woestijn al veel uit gemaakt? Shadow kon het niet veel schelen. Als ze maar droog werd. Diep haalde ze adem, waarna ze haar armen spreidde en met haar borst naar de zon toe ging staan. Haar ogen gesloten; haar borst ver vooruit gestoken. Zo bleef ze stil staan, terwijl de zon haar werk deed en de laatste restjes vocht uit de grijze vacht verdampte.

Zo bleef ze even staan. Haar armen wijd en haar uitdrukking geconcentreerd. Haar blik verborgen achter haar oogleden. Zo bleef ze staan tot de zon haar vacht te warm maakte. De grijze kleur nam veel warmte op. Dat gebeurde natuurlijk met iedere vacht en een zwarte vacht nam nog meer warmte op, maar toch zag Shadow het als een nadeel van haar vreemde kleur. Ze liet haar inmiddels vrij lamme armen zakken en draaide zich om, zodat haar blik op Chiara gericht werd. Ze grijnsde droogjes. “Nu alleen mijn rug nog,” mompelde ze. Dat was al duidelijk geweest, maar ze vond eht toch nodig om het te zeggen. Stilte was vaak saai en zo ook in dit geval. Nu ze weer naar Chiara gericht stond kon het geen kwaad om een gesprek te beginnen. Dat kon het sowieso niet, maar nu was het gemakkelijker. Hopelijk wist Chiara iets om over te praten. En anders.. Moest Shadow iets verzinnen.

De Raichu's vacht was eigenlijk niet echt meer al te nat. Chiara vroeg zich af of dat kwam door de wandeling die ze hebben gemaakt om hier terecht te komen. Waarschijnlijk was dat wel het geval, aangezien het haar onmogelijk leek dat de zon zo goed brandde. Ze mochten zich dan wel in een woestijn verkeren, het was nog altijd winter. En de zon mocht dan ook schijnen, maar niet zo heftig als het in de lente en zomer deed. Ze snoof even. Lente.. Ze moest nog een maand wachten voor haar favoriete seizoen. Ze had talloze redenen om de lente lief te hebben, maar de allerbelangrijkste rede voor haar was dat de bloemen en alle andere dingen hun leven weer begonnen te tonen. Pokémon die hun winterslaap hielden werden langzaam wakker gemaakt door de zon die zachtjes in hun holletje scheen. De zon die ze amper te zien zouden krijgen in de winter. Haar eigen verjaardag kon haar eigenlijk niet veel schelen. Vroeger betekende het wat voor haar, omdat ze dan een jaartje ouder was geworden en meer kon betekenen, maar sinds ze hier was wist ze dat dat totaal niet het geval was geweest. Ze betekende vrijwel niets in de onbekende wereld zonder haar familie, die haar op den duur beschermde wanneer dat nodig was. Nee, dit jaar zou het voor haar betekenen dat ze een jaar verspild had. Een jaar waarin ze had kunnen laten tonen dat ze eigenlijk wel iets kon betekenen voor andere. In plaats daarvan dacht ze zich te kunnen voegen bij de toenmalige Suerte, maar de waarheid was hard. Er is nooit iets waar je niets voor hoeft te doen. Hard werken, daar bereik je wat mee. Zo dacht de rest er vast ook over, en niet alleen de manera of Chiave. De Guerra vast ook. God weet hoe vaak ze Shadow en de andere probeerde om te brengen. Hoe vaak zouden ze eigenlijk gestreden hebben? Chiara richtte haar blik op de grijze Raichu, die zich kennelijk had omgedraaid. Zou het... Normaal zijn om daar vragen over te stellen? Vast wel, toch? De Eevee nam een serieuze blik aan, met nog steeds haar bruine ogen gericht op die van Shadow. Even slikte ze, nog steeds twijfelend over wat ze precies wilde vragen. Uiteindelijk besloot ze het voor even op deze vraag te houden:''Hoe sterk moet ik de tegenstander inschatten?'' Het was vast niet de normaalste vraag die er te vragen viel, maar het was voor nu de enigste vraag die ze precies zoals wilde kon uitspreken. Misschien kreeg ze, door deze vraag te stellen, wel een antwoordt op een andere vraag.

De blik van de Eevee veranderde. Shadow had haarzelf op een of andere manier geleerd om blikken te herkennen. Sommigen waren overduidelijk, anderen hadden slechts licht veranderde tinten die Shadow er inmiddels wel uit kon halen. De blik van Chiara was duidelijk serieus. Dit leek Shadow niets voor haar. Het was een jonge Eevee, die moest niet serieus zijn. Ze stelde zich Chiara ook niet echt voor als een serieus tiepje. Zijzelf was ook niet altijd even serieus, maar merkte dat ze dat toch vaak wel was. Misschien was de Eevee wel het omgekeerde van haar.. Shadow kende haar echter niet goed genoeg om conclusies te trekken, en liet dat dus nog maar even uit haar kop.
“Hoe sterk moet ik de tegenstander inschatten?” De stem vulde de oren van de grijze Raichu en liet haar trommelvliezen trillen. Ze staarde even in de bruine ogen van de Pokémon voor haar voor ze haar kop ophief en haar ogen sloot. Ze ademde één maal diep in en uit voor ze antwoord gaf op de vraag. “Niet.” Het was een kort antwoord en misschien nietszeggend. Gelukkig had Shadow al een heel verhaal hier achter verzonnen. En dat in maar een paar tellen tijd. Soms kon ze dus wél goed denken. “Het is slecht om een beeld te vormen van je tegenstander. Als je ze wil inschatten, moet je ze hoger inschatten dan mogelijk kan zijn. Wees altijd klaar voor iets onverwachts, want de Lustro zal er zeker voor zorgen dat je dat krijgt.” Het klonk raar, klaar zijn voor iets onverwachts. Maar het was de waarheid.. Je moest je overal op voorbereiden als je tegen de Lustro streed. Ze waren geen watjes en waren zeker klaar om alles uit de kast te halen, alleen om de macht in PokéRPG over te nemen. Gelukkig stond Amore aan hun kant. Of zijzelf zo'n goede aanwinst was wist ze zelf niet e daar zou ze ook niet over oordelen. Een geval apart als Shadow kon je met niemand echt goed vergelijken. Je kon wel duidelijk opmaken dat ze aan de goede kant stond en daar ook altijd zou blijven staan. Ze had genoeg redenen om te blijven aan de goede kant en ook nog eens een hele hoop om zich niet aan te sluiten bij de andere kant. Shadow opende haar ogen weer en keerde ze naar Chiara. “Alert zijn is altijd belangrijk. Ik heb liever dat je op je zintuigen en je snelheid traint, dan op je kracht. En over snelheid gesproken..” Shadow dacht aan de woorden die Chiara bij de rivier had gesproken. 'Ik had het graag willen proberen, maar... Ik kan nog geen Quick Attack.' Snelheid was iets zeer belangrijks als je een goede kans wilde maken om te winnen. Dat wist de Lustro natuurlijk ook.. Alsnog kon het geen kwaad om je snelheid wat op te krikken. “Chiara, zeg eens.. Zou ik je mogen helpen om Quick Attack te leren?” Shadow grijnsde vriendelijk. Als leider vond ze het heel gewoon dat ze haar leden eens moest helpen. Vooral Chiara, omdat zij een gewaardeerd lid was.

- Ofzoiets. -

Chiara merkte dat Shadow haar vraag gehoord had en antwoordt wilde geven. De Raichu haalde die adem, waardoor de Eevee dacht dat het een lang antwoordt werd. “Niet.” Het werd even stil. Niet? Verbaasd keek ze met haar bruine ogen in die van Shadow. Waarschijnlijk verbaasder over het korte antwoordt dan over de betekenis ervan. “Het is slecht om een beeld te vormen van je tegenstander. Als je ze wil inschatten, moet je ze hoger inschatten dan mogelijk kan zijn. Wees altijd klaar voor iets onverwachts, want de Lustro zal er zeker voor zorgen dat je dat krijgt.” De Lustro... Was dat niet de naam van het toenmalige Guerra? Ze knikte begrijpelijk, aangezien ze waarheid achter dit antwoordt zag. Zo'n antwoordt had ze eigenlijk niet verwacht, maar toch was het een begrijpelijk antwoordt. Ze keek even naar de grond, beseffend dat ze wellicht naïef was geweest om zo'n vraag te stellen. Maar, misschien was het juist wel een goede actie. Chiara richtte haar blik weer op, weer terug op Shadow, die op het punt stond verder te vertellen. “Alert zijn is altijd belangrijk. Ik heb liever dat je op je zintuigen en je snelheid traint, dan op je kracht. En over snelheid gesproken..” Voorzichtig hief ze een wenkbrauw op, niet doorhebbend waar Shadow met het laatste op duidde. “Chiara, zeg eens.. Zou ik je mogen helpen om Quick Attack te leren?” De pokémon grijnsde vriendelijk, terwijl Chiara kort nadacht. Het was waar dat ze geen Quick Attack kende en dat wat Shadow net zei ook weer waarheid had. Daarbij had Shadow het haar zelf aangeboden en had er dus geen bezwaar tegen. Bijna automatisch had Chiara dezelfde grijns op haar gezicht als Shadow. ''Van mij mag het.'' Het zou haazelf ook vast goed doen haar snelheid wat op te krikken. Daarbij waren de enige moves die ze kende Tackle en Shadow Ball. Op zich was Shadow Ball niet zo'n slechte aanval, maar dan nog. Het was dan haar enige goede en dat klopte niet. Ze zou echt veel meer moeten trainen, wilde ze zichzelf bewijzen. Nee, Quick Attack zou een goede aanwinst zijn en wie weet, misschien zou ze binnenkort nog wel meer nieuwe dingen leren. Niet alleen aanvallen, maar ook andere dingen. Dingen die ze nog niet wist, maar waarvan het voorbestemd was voor haar om te weten. Maar voor het zover was, moest ze eerst dit onder de knie krijgen.

(srry voor laatheid, en kortheid )

– Lol, Lustro? Ik voel me echt heel dom nu. o.o –
Chiara liet ook een grijns zien. Dat was al positief. Natuurlijk kon het ook een sarcastische grijns zijn, maar daar leek het niet op. Het was fijn om Chiara vrolijk te zien. Vrienden en groepsleden moesten vrolijk zijn. Als één van haar leden ergens mee zat, dan moest die van haar ook naar haar toe komen. Anders kon het de prestaties van de Pokémon verlagen en dan wist Shadow niet waarom.
“Van mij mag het.” Shadow merkte dat haar gedachten weer waren afgedwaald. Ze kon het ook niet laten hè.. Achja, ze had tenminste het antwoord gehoord. Een glimlach sierde haar gezicht. Dus, ze ging een groepslid wat leren.. Een gewaardeerd lid nog wel. Best gek. Een gewaardeerd lid zou toch op zijn minst wel een Quick Attack moeten kunnen. Wat voor aanvallen zou Chiara wel kunnen? Shadow vroeg het niet, omdat dat gewoonweg onbeschoft zou zijn. Bovendien kon ze beter meteen beginnen.
Ze knikte en haalde diep adem. “Oké..” mompelde ze zachtjes. Hoe zou ze dit gaan uitleggen? Ze was het zelf gewend om deze aanval te gebruiken. Ze herinnerde zich niet meer hoe zij het geleerd had. Ze kon het gewoon opeens. Net zoals met elektrische aanvallen. Die kon ze ook automatisch al. Ze liet haar voorpoten op het zand vallen. Zo bleef ze een tijdje staan, denkend over hoe ze dit moest gaan uitleggen. “Oké,” herhaalde ze. Ze richtte haar blik op Chiara en besloot gewoon maar te beginnen. “Op vier poten staan kan je al, lijkt me.” Ze grinnikte. Dit was een dom en zinloos grapje, dus ging ze maar snel verder. “Dan.. Moet je je concentreren op het rennen, en het gevoel dat je daar bij krijgt.” Het klonk vreemd en onjuist. Alsof ze leugens vertelde. Deed ze het zelf wel zo? Ze zette zich af en rende door het zand. Wat een belabberde ondergrond om iemand een ren-aanval te leren. Ze rende, niet al te snel maar wel snel. Ze keek achterom en ging langzamer rennen, zodat Chiara haar bij kon halen. Als dat gebeurd was zou ze verder gaan.

Chiara trok een verbaasd gezicht toen Shadow er opeens vandoor ging. Moest ze nou achter haar aan rennen? Een dom gevoel bekroop haar. Natuurlijk moest dat, dat lag voor de hand. Snel maakte ze vaart om Shadow bij te houden, dat ging lastig, omdat Shadow zelf al heel snel rende. Uiteindelijk minderde ze vaart, waarschijnlijk zodat Chiara haar nu wel bij kon houden. De Eevee dacht even na. Ze moest zich nu concentreren op het renen, had Shadow haar verteld. Nogal logisch, aangezien Quick Attack een aanval was om vaart te maken. Maar ze moest zich ook concentreren op het gevoel dat ze ervan kreeg. Tja, wat voor gevoel kreeg ze hier eigenlijk van? Rennen was eigenlijk vermoeiend, maar... Dat gevoel kreeg ze er niet van. Nee, ze kreeg er eerder energie van. Maar, was dat niet normaal bij rennen? Als je jong was gaf je er niet om dat je moe werd. Vooral bij spelletjes zou je doorgaan, alleen al om de lol. Was dat geen gevoel? Het gevoel dat je kreeg om niet op te geven. Ja, zoiets. Dat gevoel kreeg ze bij rennen. Op dat moment kreeg ze door dat ze Shadow had bij gehaald. ''Goed, wat nu?'' sprak ze toen, nadat ze het doorkreeg. Waarschijnlijk gewoon door blijven rennen? Om snelheid bij te bouwen. Maar misschien had de Raichu wel wat anders in petto voor haar. Dat had ze wel gemerkt bij de rivier, toen ze opeens naar de overkant over het water begon te rennen. Dat was vast de aanleiding geweest voor deze training. Eigenlijk moest ze dankbaar zijn. Als ze Shadow niet was tegengekomen bij de Untamed Rivers, nee, als ze niet zelf daarnaartoe was gegaan had ze nu geen training gekregen. Eigenlijk best raar, training van je eigen leider ontvangen. Alleen zij. Normaal gesproken deed je dat in een groep, toch? Ach, daar moest ze niet aan denken. Ze dacht nu gewoon teveel. Ze moest zich nu concentreren op haar training.

- Dit zal wel een bumpje zijn, maar... Jezus heb ik eindelijk vakantie, vergeet ik te posten T__T -

"Goed, wat nu?" De stem van de Eevee maakte duidelijk dat ze Shadow inmiddels had bijgehaald. Een grijnsje verscheen op het gezicht van de vreemd gekleurde Raichu. Ja, wat nu.. Ze had beter over haar volgende stap na moeten denken. Nu wist ze niet goed wat ze moest doen. Ze besloot maar wat te improviceren. Dat zou waarschijnlijk het beste werken. "Oké.. Nu moet je naar een kracht zoeken, zegmaar." Shadow moest zich inhouden om niet te fronsen. Wat een onzin kraamde ze uit. Waarom wist ze niet meer hoe ze het zelf had geleerd? Ze kon het gewoon en dacht er nooit bij na als ze het gebruikte. "Sluit gewoon je ogen en probeer een kracht te voelen," voegde ze er daarom aan toe. Dat was precies wat zijzelf ook deed. Ze sloot haar ogen en zocht naar het gevoel, de kracht die ze altijd voelde tijdens het gebruik van een Quick Attack. Het leek weinig effect te hebben, maar misschien had Chiara meer succes. Misschien moest Shadow iets doen zodat ze zou geloven dat het werkte.. Vaak werkte het dan ook. Ze haalde diep adem, versnelde haar pas en liet de witte straal achter zich verschijnen. Nu pas voelde ze echt iets. Een soort kracht die haar hielp om sneller te bewegen. Ze kon echter niet beschrijven hoe het voelde. Ze liet de kracht gaan en vertraagde haar pas weer, zodat Chiara haar kon bijhouden - als de Quick Attack haar nog niet gelukt was. Shadow betwijfelde of het met deze training ging werken. Misschien moest ze iets anders verzinnen, maar dan moesten ze misschien naar een andere plek toe.. Nee, Shadow zou het eerst zo blijven proberen. Ze geloofde er in dat het zou lukken, want Chiara was geen domme Pokémon. Althans, voor zover Shadow wist was ze dat niet.

"Oké.. Nu moet je naar een kracht zoeken, zegmaar. Sluit gewoon je ogen en probeer een kracht te voelen," antwoorde Shadow op haar vraag. Chiara knikte, sloot haar ogen en probeerde te doen wat Shadow haar had verteld. Zo te horen deed de Raichu zelf ook wat ze net vertelde, aan de diepe inhalering te horen. De Eevee dacht even na. De kracht die ze moest zoeken, kon dat de energie zijn die ze nu voelde? Daar kon je maar op een manier achter komen. Ze probeerde zich te focussen op de energie, zoals haar verteld was, terwijl ze zelf nu ook diep adem haalde. Daarna opende ze haar ogen en versnelde haar pas. Het duurde even, maar uiteindelijk voelde ze gewoon dat ze uit zichzelf sneller rende. Vlug draaide ze haar hoofd een beetje, zodat ze nog net een kleine witte streep kon zien die achter haar aan zat. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze zich langzaam aan afremde. Chiara kon het haast zelf niet geloven als ze het niet gezien had. Het was haar in één keer gelukt. De Shadow Ball deed er langer over. Heel wat langer. Zou het soms komen omdat ze toen niet echt wist hoe die aanval in elkaar zat? Nu had ze Shadow, die haar ermee hielp. Met iemand samen trainen ging dus een stuk makkelijker dan alleen. Dat was eigenlijk niet zo raar, als je er beter over nadacht. Vooral omdat je elkaar tips kon geven over wat je beter kon doen. ''Bedankt,'' sprak ze, nadat ze weer in de buurt van de grijze Raichu rende. ''Dat was een goede tip.''

Shadow hoorde de voetstappen van de jonge Eevee al net voor ze weer naast haar rende. Ze keek achterom, naar Chiara, om beter te kunnen horen wat ze ging zeggen. “Bedankt. Dat was een goede tip.'' Shadow glimlachte. “Het was niks,” reageerde ze. Uit de woorden van Chiara begreep ze dat het haar was gelukt. Of het meteen al zo goed lukte als Shadow het kon wist ze niet, maar ze kon het nu in elk geval wel. “De sleutel tot het leren van een aanval is oefenen. Daarom verzoek ik je nu om de aanval te oefenen terwijl ik toekijk,” ging Shadow verder. Ze nam dit besluit terwijl ze de woorden uitsprak. “Dus, ren maar vooruit. Wie weet zie ik nog puntjes die verbeterd kunnen worden.” Zelf ging ze wat rustiger lopen, zodat Chiara voor haar kwam. Van achteren kon ze war beter toekijken. Ze wachtte tot de afstand tussen haar en de Eevee groot genoeg was en ging toen weer iets harder rennen. Na zo'n tien tellen zette ze haar eigen Quick Attack weer in. Ze zou Chiara weer bijhalen. Als ze dat eenmaal gedaan had, zou ze nog wat tips geven. Er was vast nog wel iets te verzinnen om Chiara met haar aanval te helpen. En als het niet zo was, zou ze haar kunnen complimenteren en herhalen dat oefenen belangrijk was..

“Het was niks,” was het antwoordt van Shadow. “De sleutel tot het leren van een aanval is oefenen. Daarom verzoek ik je nu om de aanval te oefenen terwijl ik toekijk.” Chiara knikte kort voordat Shadow verder ging. “Dus, ren maar vooruit. Wie weet zie ik nog puntjes die verbeterd kunnen worden.” De Raichu ging wat langzamer lopen, waarna Chiara weer haar pas versnelde. Opnieuw sloot ze haar ogen en probeerde de energie te voelen, wat ze net al had gedaan. Dat ging nu iets sneller dan net, omdat ze nu wist wat ze moest doen. Nadat ze zich geconcentreerd had op het gevoel opende ze haar ogen weer, en begon te sprinten, terwijl ze weer een witte streep achter liet. Echter deze keer hield ze het niet zo lang vol als daarnet. Langzaam remde ze zich af, totdat ze tot stilstand was gekomen. Misschien was het handiger niet alleen de aanval te trainen, maar ook haar conditie. Voor zover ze wist rende ze niet zo vaak, dus haar conditie lag niet echt hoog. Ze hijgde, maar probeerde haar ademhaling te controleren, waarna ze Shadow aankeek, die eraan kwam. ''Sorry,'' sprak ze ietwat zacht, nadat ze weer normaal adem haalde via haar neus. ''Ik ren normaal gesproken niet zo vaak.'' Hopelijk begreep de Raichu dat. Vroeger rende ze eigenlijk alleen bij een goed spelletje tikkertje, meer niet. En sinds ze in PokéRPG is trainde ze eigenlijk alleen maar de kracht van haar Shadow Ball. Nu wist ze van zichzelf al dat ze ook meer aan rennen moest doen, zodat ze haar conditie kon opkrikken.

De Eevee liep niet meer. Blijkbaar was het te veel om het twee keer achter elkaar te proberen. Shadow begreep dat wel. Zodra ze Chiara had bijgehaald, hoorde ze haar zich verontschuldigen. Daarbij trok de grijze Raichu een wenkbrauw op. “Ik ren normaal gesproken niet zo vaak,” legde de Eevee vervolgens uit. Shadow schudde rustig haar kop. “Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen,” zei ze. Ze hijgde zelf ook licht. Haar eigen conditie was ook flink omlaag gegaan, maar zij was al ouder en had meer ervaring. Bovendien had ze al meer training achter de rug. Eigenlijk trainde ze altijd wel iets. Of ze nou aan het rennen was of dingen aan het overleggen was, er was altijd wel iets wat je kon verbeteren of wat je kon leren. “Voor een eerste keer heb je het prima gedaan. Ga zo door.” Ze glimlachte vriendelijk, wetend dat zoiets een heel groot compliment kon zijn. Vooral als het uit de mond van je leider kwam. Shadow had echter liever dat ze gezien werd als een vriend dan een leider. Amore was ook meer een vriendin voor haar geweest dan een leider. Toch luisterde ze vanzelfsprekend naar haar bevelen, maar dit was.. anders. Shadow had het gevoel dat haar toon heel anders was als ze tegen haar vrienden sprak. Ze kon alleen niet uitleggen wat ze bedoelde met 'anders'. Het voelde gewoon niet hetzelfde.. “Voor nu kunnen we rusten. Misschien kunnen we wat cactussap drinken als we dorst krijgen, hoewel ik heb gehoord dat dat nogal sterk spul is.” Shadow fronste even. Misschien zouden ze met een beetje van dat sap wat losser worden; misschien zouden ze dan wat vriendschappelijker naar elkaar doen. Niet als trainer en leerling, zoals het voor Shadow's gevoel nu ging. Maar, liever nam ze het zekere voor het onzekere en zocht ze wel een drinkplaats buiten de woestijn op.

“Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen,” sprak Shadow, nadat ze bij Chiara was gearriveerd en rustig haar hoofd schudde. “Voor een eerste keer heb je het prima gedaan. Ga zo door.” Er stond een vriendelijke glimlach op haar gezicht, wat ervoor zorgde dat Chiara ook begon te glimlachen. Het was bijna automatisch. Het was wel eens fijn om af en toe een compliment te horen. Toch voelde Chiara de drang om het te verbeteren, maar dat had de Raichu al eerder gemeld. Niet dat ze het erg vond, nu kon ze tenminste variëren tussen trainingen. Dat zou vast een stuk fijner zijn. “Voor nu kunnen we rusten. Misschien kunnen we wat cactussap drinken als we dorst krijgen, hoewel ik heb gehoord dat dat nogal sterk spul is.” Chiara richtte haar bruine ogen van de grond, om vervolgens de grijze Raichu weer aan te kijken. ''Om eerlijk te zijn heb ik dat spul nog nooit gehad, maar, als het werkelijk zo sterk kan zijn, kunnen we dan niet beter iets anders zoeken?'' sprak ze eerst, waarna ze haar blik even rond liet gaan. ''Maar als jij het wilt drinken, vind ik het niet erg,'' ging ze toen verder. Eens moest de eerste keer zijn, zeiden ze altijd. Ook al kon dat soms beter wachten. Ach, dit was misschien haar kans om haar vriendenkring wat uit te breiden, en misschien wilde Shadow dat ook. Nee, daar was Chiara zeker van. Anders zou Shadow haar niet mee vragen. En om eerlijk te zijn, vond ze iets verfrissends nu totaal niet erg. Zeker niet na al dat rennen wat ze gedaan had.

Chiara vertelde dat ze nog nooit cactussap had gehad. Shadow had uit haar zin redelijk duidelijk gemaakt dat zij het ook nog nooit had gehad. Anders had ze wel gezegd dat het sterk spul was, in plaats van te zeggen dat ze gehoord had dat het sterk was. Ook stelde de Eevee voor iets anders te gaan zoeken. Shadow keek naar de zanderige ondergrond onder haar voeten en dacht na. Misschien was het wel beter om iets anders te zoeken. Ze besefte zich plotseling dat ze veel hadden gerend, en keek vlug om zich heen. Waar kwamen ze ook alweer vandaan? Natuurlijk, van waar haar rug naartoe was gekeerd. Ze had zich immers nog niet omgedraaid of iets dergelijks, dus zouden ze weer terugkomen als ze in die richting renden. "We kunnen inderdaad beter teruggaan," zei Shadow terwijl ze zich omdraaide. Haar ogen kneep ze lichtelijk samen, alsof ze dan beter kon zien of ze die kant wel op moesten. "Ben je genoeg uitgerust om terug te rennen?" Ze draaide haar kop en keek Chiara aan. Ze zou, vanzelfsrpekend, niet vertrekken zonder de Eevee. Als leider was je verantwoordelijk voor allerlei dingen, en zo ook de bescherming van je leden. Als ze hier te lang zouden blijven zouden ze oververhit raken. Daarom wilde Shadow eigenlijk zo snel mogelijk weg. Maar, als Chiara nog niet wilde, zou zij ook niet gaan. Misschien kon ze als een soort dakje over haar heen gaan staan, zodat zij geen last zou hebben van de brandende zon. Natuurlijk was het dan nog steeds wel heet, maar het scheelde altijd wel wat. Shadow voelde dat de zon zijn werk al deed met haar warme stralen. Liever ging Shadow nu al rennen, zodat ze wat wind in haar gezicht kreeg. Het was eigenlijk geen wind, maar gewoon warme lucht, maar het was altijd meter dan zo stil staan. Tenslotte hadden ze nog een lange reis voor de boeg. Haar blik was nog steeds op Chiara gevestigd, terwijl ze kalm op antwoord wachtte.

Chiara keek de Raichu kort aan, die naar de grond leek te kijken. Ze was vast in gedachten, omdat zand niet zo interessant kon zijn. De gedachtenstroom leek snel voorbij te zijn, aangezien ze algauw weer om zich heen keek. Met een frons deed ze hetzelfde, ook al was er geen rede voor, of ze wist die gewoon niet. "We kunnen inderdaad beter teruggaan," sprak de Raichu, terwijl ze zich omdraaide. Chiara draaide haar hoofd weer, zodat ze naar Shadow keek en knikte. "Ben je genoeg uitgerust om terug te rennen?" De Eevee knikte nogmaals, beseffend dat Shadow haar eerste knik niet had kunnen zien. ''Waar gaan we eigenlijk heen?'' vroeg ze met een dom gezicht. Het was nogal nutteloos om vooruit te rennen zonder een bestemming te hebben. Natuurlijk was iedere plek op het moment beter dan hier, in de woestijn, waar het snikheet was en nog geen druppel water te bekennen was. Ze konden beter in een ander gebied ronddolen dan hier. PokéCity had vast nog wel wat drinken te bieden, alhoewel ze daar laatst al was geweest. Misschien was een bezoekje aan het Crystal Lake ook niet slecht. Welke van die twee was het kortste bij? ''Wat dacht je van PokéCity of Crystal Lake?'' stelde ze voor. Met water was ze al tevreden. maargoed dat ze hier niet echt vast zaten, anders hadden ze een probleem. Maar zelfs al zaten ze vast, dan konden ze er op de één of andere manier wel uit komen. Misschien doormiddel van geuren, ofzo. Gelukkig was dit niet het geval, anders was ze nog verder van huis. Ook al had ze geen vaste woonplek. Met een vragende blik in haar bruine ogen keek ze Shadow aan, wachtend op een reactie van haar voorstel.

Chiara zette een punt. Ze had gelijk. Ze moesten inderdad eerst nadenken over waar ze naartoe moesten. Maar, Shadow had daar eigenlijk geen zin in. In elk geval niet in deze hitte. Ze hield haar rechter voorpoot even boven haar ogen terwijl de Chiara aankeek. De Eevee was duidelijk aan het denken. Mooi, dan hoefde Shadow daar geen moeite voor te doen. Ze vertrouwde er op dat Chiara wel een goede plek kon verzinnen. “Wat dacht je van PokéCity of Crystal Lake?” stelde ze uiteindelijk voor. Met een zacht ‘hmmn’ dacht Shadow na. “Het meer,” zei ze al snel. Het meer trok haar op een of andere manier meer aan dan Pokécity. Ze hield van de natuur en vond Crystal Lake bovendien een erg mooie en inspirerende plek. En er was zeker weten genoeg water, als het niet bevroren was. Ja, het meer leek haar een geschikte keuze. “Ga jij maar voor; ik haal je zo bij.” Shadow grijnsde. Ze was benieuwd of Chiara haar bedoeling begreep. Shadow wilde dat Chiara haar Quick Attack nogmaals probeerde. Zij zou achter blijven om het goed te kunnen zien. Natuurlijk zou ze niet boos worden als Chiara het niet begreep. Misschien was het ook wel te heet voor nog een Quick Attack oefening. Shadow wachtte tot Chiara een eind weg as, haalde diep adem en zette toen haar eigen Quick Attack in.

~ Kortheid, maar ik ben nogal verkouden dus ik kan niet zo goed denken. x3 ~