Voorzichtig strompelde een gele gedaante naar het elektrische meer. Alles aan zijn lichaam deed pijn. En dat terwijl hij al een hele tijd had gerust. Zijn wonden wilden maar niet genezen. Of tenminste, zo leek het. Hij was zwak geworden. Nee, hij was al zwak: hij was nu alleen maar zwakker geworden. Een zwakke grom verliet zijn keel. Hij had alle vier zijn poten nodig om zich voort te kunnen bewegen. Dat haatte hij, vooral omdat het nu nóg slomer ging. Hij kreeg bijna spijt van zijn keuze om mee te doen aan de oorlog. Bijna, maar net niet helemaal. Waarom niet?

Hoewel hij niet weer lid was van de groep had hij wel meer het gevoel dat hij ergens deel van was. Het was een eer om te strijden voor Akira en de rest van haar groep. Vooral omdat hij was gevuld met moedige krijgers. Enkelen van hen waren verraders, maar de meesten niet. Of hij het wel was, wist hij niet. Hij zag zichzelf niet als 'slecht', maar al helemaal niet als 'goed'. Hij wist zeker dat hij niet bij het groepje wattenstaafjes van Amore hoorde. Daar zaten weliswaar ook sterke krijgers tussen, maar geen van hen was zo als de Guerra.. Guerra was beter.

Comet zakte door zijn poten. Recht voor hem lag het meer. Hij hijgde en staarde er naar. Het beeld voor zijn ogen draaide, maar dat negeerde hij. Dit meer was elektrisch; hij kon zich er opladen. Misschien kreeg hij nieuwe energie van een bad. Maar, dan moest hij zichzelf wel in een ondiep stuk zien te krijgen.. Hij zou het niet overleven als hij in een diep stuk terecht kwam. Hij haalde diep adem en trok zijn lichaam het laatste stuk verder. Zijn poot stak hij in het water. Meteen stroomde de elektrische energie door zijn lichaam. Hij trilde even, maakte een pijnlijk geluid en trok zijn poot het water uit. Een paar schokken liepen over zijn vacht. Of dit een goed idee was geweest wist hij niet. De pijn was versterkt, maar hij voelde ook nieuwe energie. Misschien had hij dit nodig gehad. Hij hoopte het, want hij was er zat van om steeds maar stil te liggen en te wachten tot iemand hem met een chagrijnige kop wat eten toegooide. Dit kleine beetje eten had hem sterk doen vermageren, maar dat zou snel veranderen. Voorzichtig zette hij zichzelf weer op vier poten. Zodra dit stevig voelde, duwde hij zichzelf omhoog zodat hij op alleen zijn achterpoten kwam te staan. Hij draaide zich om, hing zijn staart in het water en liet met gesloten ogen de energie door zijn lichaam stromen. Een tevreden grijns was op zijn gezicht te zien toen hij zijn staart weer het water uit trok. Die grijns verdween echter toen hij zijn ogen opende. Een aantal meter van hem vandaan bevond zich een Pokémon, met twee ogen die hem recht aankeken.

Alleen met toestemming. 8D