Een bruine gedaante maakte vaart. Haar poten landden steeds weer met zachte plofjes op de grond, om haar vervolgens weg te duwen en een stuk vooruit te laten komen. De wind duwde haar oren en vacht naar achteren. Het wezen was duidelijk jong en had haar krachten nog niet ontwikkeld. Dat zou nog wel komen, waarschijnlijk. Momenteel kon ze daar echter niet aan denken. Het enige waar ze aan dacht was wegrennen. Ze wilde niet meer daar blijven. Daar vond ze alleen maar verdriet. Misschien was het daarbuiten wel veel beter.. En zo niet, dan zou ze teruggaan. Alhoewel, teruggaan naar die plek waar ze toch niet gelukkig kon worden? Misschien moest ze haar leven dan maar beëindigen.

Vermoeiend was deze tocht. Haar ademhaling werd onregelmatig. Haar vaart verminderde terwijl haar borst sneller op en neer ging. Uiteindelijk stond ze stil en was haar gedaante voor iedereen te zien. Een Eevee. Een kleintje, met iets herkenbaars. Het was niet meteen duidelijk, behalve als je deze Pokémon met hetzelfde herkenbare kende. Ze was de dochter van Akira. De jongste, wel te verstaan. Daar was ze echter niet blij mee. Ze had graag een andere familie gehad. Waarom ze deze zo vervelend vond, wist ze niet. Ze voelde zich gewoon alleen en anders. Shira had nooit echt het gevoel gehad dat ze bij de Guerra hoorde, en toch zat ze er bij.

De Eevee liet haar kont op de grond zakken. Ze staarde al hijgend naar de grond. Haar ogen waren groot, alsof ze ergens van geschrokken was. In werkelijkheid had ze zichzelf gewoon uitgeput. Zodra ze weer op adem was, nam ze de tijd rond te kijken. Ze kende deze plek vaagjes.. Waarschijnlijk had ze zich al eens eerder hierheen gewaagd. Er waren bomen. Veel bomen. Vast een bos. Ze zat op een strook waar duidelijk veel Pokémon langs gelopen waren. Oké dan.. Ze stond weer op en liep naar een struik met kleine rode besjes. Ze roken lekker en zagen er niet onveilig uit, dus at ze er voorzichtig eentje. Het smaakte precies zoals ze verwacht had. Niet te zuur, niet te zoet. Perfect. Ze nam er nog een paar en keek toen weer om zich heen. Het was klaarlichte dag, er waaide een rustig briesje en de temperatuur was warm voor een winterdag. Overal om haar heen bewogen bladeren, door de wind en door andere Pokémon die in het bos zaten. Alles zag er zo vredig uit hier. Misschien ging ze het wel leuk vinden.. Ze grinnikte vrolijk, zwaaide één maal met haar staart en nam toen nog wat bessen in haar mond.

Geen Guerra!

OOC: GODDD, wat een slappe post XD

Een diepe zucht kwam uit haar mond. Ze kon het zo vaak voor zichzelf herhalen. Het was toch al bewezen dat het niet zo was? Want, kom op zeg, als er een legendarische Pokémon doorgedraaid was en was veranderd in een Schaduw Pokémon.. Dan had ze dat nu toch wel gehoord? Ze was niet voor niets de leidster van de Chiave. Ze lette altijd op wat er gebeurde in PokéRPG. Helaas leek het wel steeds kouder te worden. Er waaide meer wind dan gewoonlijks en ze had het gevoel dat er iets ergs naderde, iets ergers dan de oorlog die pas geweest was. Ze liet haar gele oren langzaam zakken. ‘Geloof jij erin?’ hoorde ze Senna in haar hoofd opnieuw vragen. Het was Senna’s reactie geweest op haar verhaal. Ze had nagedacht en had ‘nee’ gezegd, al wisten zij en Senna beiden dat dit niet waar was. Ze bleef er in geloven dat het echt zou gebeuren, al leek alles het tegendeel te bewijzen..

Opnieuw kwam er een diepe zucht uit haar mond. Ze liet zich voorover vallen, waardoor ze op haar handen neerplofte. Dat was één van de voordelen aan een Pikachu zijn. Je kon alles, behalve vliegen. Klimmen, op twee voeten lopen, op handen en voeten rennen.. Alles was mogelijk. Bovendien had ze ook nog allerlei gave dingetjes met elektriciteit die non-elektrische Pokémon niet konden doen. Eigenlijk mocht ze dus best tevreden zijn. En wat betrof de rest van haar leven.. Vanuit de ogen van ieder ander leek het perfect. Ze had de perfecte partner, was leider van de Chiave, had kinderen, kende veel Pokémon, was snel, slim en sterk.. Maar, het was niet zo simpel als het leek. Ze hield van Riolu, maar had altijd het gevoel dat ze niet bij hem hoorde; dat ze een blok aan zijn been was, of iets in die zin. Dat leidergedoe werd zwaar overschat. Het was voornamelijk verantwoordelijkheden en gevaar, vooral aangezien ze een vijand hadden. Haar kinderen.. Natuurlijk; ze hield ongelooflijk veel van ze allemaal, maar.. Ze zag de meesten niet, wat haar niet echt gelukkig maakte. En, dat laatste.. Ze was ook onzelfverzekerd en had nog andere negatieve trekjes. Het was maar net uit welk oogpunt je het bekeek. Ze zou willen dat zij het ineens vanuit die van een ander kon bekijken. Misschien zou ze dan wat gelukkiger zijn dan nu.

Plots vingen haar oren een geluid op. Automatisch ging ze op twee poten staan, om haar neus in de lucht te kunnen steken. Nog een voordeel; haar reukvermogen. Haar oren gingen zacht heen en weer en uiteindelijk wist ze waar zich een levend wezen moest begeven. Ze zette zich weer op vier poten en rende tegen een boom op, om vervolgens - om de stam draaiend - erin te klimmen. Via de takken plaatste ze zich voort. Met een snelle aanval sprong ze steeds van tak naar tak, een beweging die ze met ogen dicht nog kon maken. Uiteindelijk werd een jonge Eevee zichtbaar. Ze had iets bekends, maar aan de andere kant was ze volledig onbekend. Sierlijk sprong ze uit de boom en landde zo’n vijf meter van de jonge Eevee vandaan, om vervolgens haar keel te schrapen, wachtend op een reactie.

× Absoluut geen Guerra. xD

Een besje werd verpulverd tussen de tanden van Shira. Haar kaken bleven daarna echter stil staan. Ze had het gevoel dat de vrede zo meteen over zou zijn. Soms had je dat nou eenmaal. Een onheilspellend gevoel wat meestal niks betekende, maar je wel de rillingen gaf. Net toen Shira weer verder kauwde op de bes hoorde ze een luide plof niet ver van haar vandaan. Van schrik maakte ze een sprongetje, waar bij ze haar gezicht naar de gedaante toe draaide. Ze legde haar oren in haar nek, zakte licht door haar poten en keek met grote ogen naar een gele gedaante. Tijdens haar schrikbeweging had ze het besje uit haar mond laten vallen. Het ding lag nu half verpulverd op de grond, in het zand. De Eevee zag het vanuit haar ooghoek. Ze durfde er echter niet naar te kijken. Ze staarde alleen naar de Pikachu, helemaal verstijfd. Het was onmogelijk voor haar om te bewegen.

Iets in Shira sprak tegen haar. Het zei haar dat ze deze Pikachu kende. Shira had echter geen idee waarvan ze haar dan zou moeten kennen. Voor zover ze wist zat er geen Pikachu bij de Guerra, tenzij je die vage gast die er wel eens was meetelde. Maar, hij hoorde niet bij de Guerra en het was een mannelijke Pokémon. Shira was bovendien niet vaak buiten dit gebied geweest. En toch was er iets aan deze Pikachu, iets wat een lampje licht deed branden.. En opeens wist ze het. “Jij bent Amore!” riep ze uit, zonder na te denken. Een mix van gevoelens drong tot haar door. Moest ze bang zijn, omdat ze de dochter van de Guerra leider was? Of moest ze juist proberen aan te vallen? Nee, dat zou zinloos zijn. Shira was de slimste niet, maar was wel slim genoeg om te weten dat ze Amore niet aan kon. Daarom bleef ze staan in haar schrikhouding, alleen met een andere blik in haar ogen. De angst had plaats gemaakt voor een serieuze, afwachtende blik. Zou Amore kunnen ruiken dat ze van Guerra was? Zou ze aanvallen, of zou ze haar normaal begroeten?