De wind gleed door haar zwarte vacht en sneed door de wonden die zich op haar huid begaven. Ze rilde, maar gaf geen kik. De klauwen van de grote Pokémon hadden zonder problemen haar dunne huid opengereten, iets wat niet zo fijn was voor haar. Maar.. Ze mocht hier niet mee stoppen. Het was nu zo’n twee maanden geleden, als het niet meer was, en nog steeds was er weinig vordering. Maar, ze zou slagen. Ze zou ervoor zorgen dat de Guerra hun grootste wapen ooit zou krijgen. Dan.. Dan zou haar droom.. Nee, de droom van de groep, eindelijk uitkomen. Glimlachend keek ze over zich uit. Ze stond op een rots die aan de zijkant van een berg uitstak, van waar ze een prachtig uitzicht had over de vallei. Vanaf hier zag je alles; het Guerra gebied, de schaduw wat een kleine vallei scheen te zijn - het gebied van de Chiave, dus - en de rest van dit gebied. Haar zwarte staart ging zacht heen en weer terwijl ze haar kop een beetje draaide.
De Guerra leek steeds minder angstaanjagend te worden. Het was lang geleden dat ze een oorlog gewonnen hadden, al was het de één na laatste oorlog geweest. De komende oorlog zou anders zijn.. Het geluk zou aan hun kant staan. De Ho-Oh, de Lugia, Amore, Riolu en Shadow. Zij moesten sterven, dat was het meest belangrijke. Wanneer zij allen dood waren, zou het overnemen van de vallei gemakkelijk zijn. Natuurlijk; je had Houndoom en de Aipom - wat was zijn naam ook weer? - nog, maar ze zouden niet van hen verliezen. Beiden hadden ze een grote kracht, maar niet de kracht om een groep te leiden. Niet de kracht om ervoor te zorgen dat de vallei zich in zou zetten, zodat de Guerra kon verliezen. Nee.. Dat konden ze niet. Daarom had de Guerra vijf doelwitten. De Ho-Oh was op het moment klein en onbelangrijk, wat betekende dat dit juist hét moment was om haar uit te schakelen. Ze mochten niet wachten, want ze wisten allen hoe groot en sterk de Ho-Oh kon worden als ze haar lieten leven. Dan zou alles opnieuw gebeuren. Alles.
Ze voelde hoe haar nagels over de rots gleden en gromde zacht. Ze snoof zacht toen ze even achterom keek, al stond de berg ervoor. Hierdoor kon ze het niet zien; kon niemand in de vallei het zien. Toch wist ze wat voor monster zich achter de grote muur van bergen van de vallei bevond. Een monster dat de Chiave uit zou roeien, voor eens en altijd. De Guerra zou de macht krijgen en zij zou de leider worden van heel dit gebied. Ze schudde even zacht glimlachend haar ogen en opende ze weer. Ze keek uit over de vallei. Als alles volgens plan zou gaan, was dit binnenkort van haar. De glimlach op haar kop werd langzaam groter en ze snoof zacht. Een windvlaag ging langs haar vacht, sneed in haar wonden, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ze had haar blik gericht op de toekomst - figuurlijk, dan -. Een toekomst waar ze met alle plezier naar uit keek.

Met een norse uitdrukking op zijn gezicht staarde Taresh voor zich uit. Voor zijn platte voeten lag het landschap van PokéRPG. Taresh had zich een weg naar boven geklommen, een weg hoog in de bergen, afgezonderd van de rest. Maar, hij was hier niet om van het uitzicht te genieten. Nee, de droom die hij een tijdje terug in de Guerra grot had gekregen zat hem nog steeds dwars. Nog nooit eerder had hij over zijn verleden gedroomd. Hij had het afgesloten, diep weggestopt. Het zou met geen mogelijkheid zijn gedachtestroom mogen bereiken. Waarom had het dit toch gedaan? Wat had dit veroorzaakt? Een zachte grom verliet zijn snavel. Het was vast die verdomde Pikachu. Door haar voltexplosie toentertijd was hij zo toegetakeld, dat zijn geest een enorme klap had gekregen. Dit betekende maar één ding: hij was mentaal niet sterk genoeg. 'Je bent niks anders dan een mislukking,' klonk de lage stem weer. Taresh slaakte een woeste kreet, sprong naar voren en sloeg zijn blote vuisten in een grote steen. Deze kraakte en verpulverde vrijwel meteen. Toen hij weer met zijn voeten op de grond landde, was er niks meer van over. Mislukkeling.. Tèh! Taresh richtte zich op. Zijn knokkels waren geschaafd. Het bloedde, maar de pijn drong niet tot hem door. Dat was ook zoiets wat hij had afgesloten. Pijn was niks anders dan een zenuwschok door je lijf. Je kòn het blokkeren.
Een regendruppel viel naar beneden en belandde recht op zijn kop. In een reflex wendde Taresh zijn blik naar de lucht. Donkere wolken hadden zich samengepakt en vormde de bron van een storm die op komst was. Storm.. Een valse grijns werd zichtbaar op zijn snavel, een grijns die altijd op zijn uitdrukking verscheen als hij iets in zijn kop haalde. Vele druppels vocht begonnen naar beneden te kletteren en gleden over zijn gladde huid. Er rolde een brekend geluid over pokéRPG, en hoog boven in de toppen volgde een felle flits. Taresh wilde zich net afzetten, om nog verder naar boven te klimmen, toen hij plots een schaduw in het oog kreeg. Die dieprode ogen kwamen hem bekend voor, wat deed zij nou weer hier? Verbaasd om Akira, zijn leidster, hier aan te treffen, draaide hij zich om en deed hij een paar passen haar richting op. Vervolgens liet hij zijn schouder tegen de stenen muur aanvallen en vouwde hij zijn armen in elkaar. Zijn diepzwarte blik bleef op de Umbreon gevestigd, alsof hij verwachtte dat ze ieder moment in actie zou komen. Ze zat niet voor niks onder de wonden en met die pretglimlach op haar kop. Wat ze hier ook deed, ze was hier voor een reden.