Regen kletterde neer op de harde, rotsachtige omgeving. Het stroomde door gootjes die zich in de bergen gevormd hadden naar beneden. Waar het heen ging wisten slechts enkelen. Naar een meer, om vervolgens via een rivier weer naar zee te stromen? Naar een ondergrondse gang? De Pokémon die zich dat afvroeg wist het niet. Anders had ze het ook niet in gedachten hoeven vragen. Nee, dan zou ze met een grijnsje er over nadenken dat zij één van de weinigen was die het wel wisten. Maar dat was niet zo.

Een grijze Raichu zat in een grot en staarde naar buiten. Ze luisterde geconcentreerd naar het kletteren van de regen. Het had iets rustgevends.. Iets wat ze net nodig had. Haar gedachten waren afgedwaald naar de regen. Waarom ze eigenlijk hier was wist ze niet meer. Waarschijnlijk had ze in gedachten gewoon haar poten het werk laten doen en was ze hier terecht gekomen.
Shadow was namelijk best wel een dromer. Ze zat vaak met haar gedachten bij andere dingen. Het gebeurde echter niet vaak dat ze dan dingen uit een gesprek miste. Godzijdank, want dat zou toch eens gênant zijn. Ze wist echter altijd wel iets nieuws te bedenken op iets wat gezegd werd of op een gedachte. Het was maar goed dat ze andermans gedachten niet meer kon horen, want dan zou haar kop echt een chaos worden. Dat was het nu soms al.

Hoe ze de overgang had gemaakt wist ze al niet meer. Ze wist alleen dat ze niet lang geleden nog aan stromend water had gedacht. Nu niet meer. Nee, helemaal niet. Ze dacht nu aan een Pokémon die ze vroeger goed kende. Eentje waarvan ze nog niet eens zo lang geleden had gedacht dat ze haar helemaal niet zo goed kende. En dat terwijl ze beste vriendinnen waren geweest. Konden ze die vriendschap weer opnieuw opbouwen? Dat was de vraag die Shadow niet eens durfde de beantwoorden. Ze moesten gewoon beide hun best doen, dan was er een kans.

De regen verminderde. Shadow staarde een tijdje naar buiten zonder dat door te hebben. Toen een Starly langs vloog had ze pas echt door dat het minder regende. Het was zelfs verdund tot een kleine sputterbui. De zon brak door de wolken en liet een lenteachtige zonnestraal op de grot schijnen. Shadow stond op en liep naar de opening toe. Ze legde haar hand tegen de rotswand en staarde een tijdje naar buiten, terwijl de regenwolken langzaam wegtrokken en de zon het rotsachtige gebied weer beroerde. Haar gedachten lagen nog steeds bij Houndoom en hoe het vroeger was. Ze wilde weer net zo'n sterke vriendschap hebben als vroeger. Als ze het kon, zou ze terug gaan in de tijd en zorgen dat Houndoom niet de verkeerde keuze maakte. Maar helaas.. Dat kon ze niet, en dat zou ze ook nooit kunnen. Daarom moest ze iets ondernemen. Als die vriendschap zo veel voor haar betekende, kon ze het beste proberen hem weer te herstellen, toch? Het klonk logisch in haar eigen oren. Ze stapte naar voren en richtte haar blik op de lucht boven haar. Geen wolken, dus geen gevaar voor een donderstorm. En toch was het riskant na zo'n fikse bui.. Nee, sprak ze zichzelf tegen, niet twijfelen nu. Diep ademde ze in, om een grote bliksemschicht naar de lucht toe af te vuren. De straal was zwart, zoals haar elektrischiteit al een hele tijd was. Waarom dit zo was was haar nog altijd een raadsel. Ach, het maakte niet uit, zolang de aanval zijn werk maar deed. Ze hield de aanval zo'n 15 tellen vol, voor ze hem liet verdwijnen en ze haar blik weer op het gebergte kon vestigen. Zo stond ze daar, bij de grot, wachtend op Houndoom, voor wie de roep bedoeld was.

Alleen Houndoom =3

Zonder ook maar een woord te spreken, staarde Houndoom voor zich uit, haar blik gericht op de Buneary voor haar, die, in tegenstelling tot haar, genoten van de regen. Ze verstarde. Jonge Buneary. Ze waren makkelijk te vangen. Makkelijk te doden. Ze opende haar bek lichtjes, en zette een stap in de richting van de Buneary. Waar was ze mee bezig? Een tweede stap naar voren. Ze liet haar poot zo luid mogelijk op de natte grond neerkomen, hopend dat de Buneary haar zouden zien, terwijl ze tegelijk hoopte dat ze onverstoord door zouden gaan met hun spel. Ze hoopte dat ze zichzelf zover kon krijgen om zich om te draaien, en weg te lopen van de twee spelende kinderen. Ze probeerde zich te concentreren op de regen in plaats van de twee pokémon. Regen, kom op. Het was water. Ze háátte water. Of haatte ze het soms niet erg genoeg? Had ze meer nodig dan een paar druppeltjes water om te beslissen dat ze zichzelf koest wilde houden? Ze dwong zichzelf om te stoppen met lopen, en schudde zichzelf vervolgens uit. Ah, de regen kon de pot op. Haar maag rammelde, en ze had behoefte aan eten. Of het nou twee spelende Buneary waren of niet. Met haar ruwe tong likte ze langs haar door de regen vochtige lippen. Vlees. Was er ook maar iets eetbaars dat lekkerder was? Hmn. Nee, toch? Ze had het nog niet ontdekt, in ieder geval. Ze richtte haar blik weer op de Buneary, die haar schijnbaar hadden opgemerkt, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze op het menu stonden van de Houndoom die naar ze staarden. Shit. Daar ging haar maaltijd.

Ze had er –natuurlijk- achteraan kunnen rennen. Het zou haar nauwelijks moeite hebben gekost om de twee pokémon in te halen, en nog minder moeite om ze vervolgens te doden. Het waren immers maar Buneary. Maar.. waarom zou ze? Was het niet de bedoeling dat ze probeerde om geen alles verslindende vleeseter te zijn? Dat was ze in ieder geval wel van plan geweest. Helaas voldeed ‘van plan zijn’ bij lange na niet aan ‘iets uitvoeren’. Bwaah, had ze zichzelf niet iets kunnen beloven dat wat makkelijker was? Zoals voortaan altijd ergens schuilen als het regende? Ook tijdens haar laatste gevecht had het geregend. Ergens gaf de gedachte om iemand levend te kunnen verbranden haar nog steeds een goed gevoel, terwijl het haar anderzijds afschrok. Misschien zou ze zichzelf ook maar eens af moeten leren verbranden. Dat zou in ieder geval makkelijker zijn dan anderen niet vermoorden. Ja, het zuo veel makkelijker zijn als ze het in kleine stapjes deed. Misschien zou ze eerst kunnen beginnen met het verlagen van haar verwachtingen. Misschien zou ze ‘ik sta op het punt om vermoord te worden’ moeten veranderen in ‘ik sta op het punt om over vijf minuten vermoord te worden’. Ja, dat zou al een hele stap zijn. Ook zou het haar waarschijnlijk minder gespannen maken. Het was zo vermoeiend om altijd op je hoede te moeten zijn…

Langzaam, of, zo leek het in ieder geval, nam de regen af. De zon scheen nog niet, maar dat zou vast later komen. Dat, of nog meer regen. Voor de tweede keer schudde Houndoom zich uit, de druppels die zich in haar korte vacht hadden verzameld wild van zich af schuddend. Nu was ze tenminste iéts droger. Een vreemd fenomeen trok haar aandacht. Iets dat zelfs nog vreemder was als je het niet wist te plaatsen. De hemel kleurde zwart voor enkele secondes, om slechts fracties van een seconde een spoor achter te laten dat naar de eigenaar toe zou moeten leiden. Een. Zwarte. Donder. Van wie zou dat kunnen zijn. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Ze zou op de donder moeten reageren, niet? Ze zou kunnen doen alsof ze hem niet had opgemerkt, natuurlijk. Maar dat was ook weer zo… Bovendien had ze geen enkele reden om Shadow niet te willen zien. Alhoewel ze natuurlijk nog niet helemaal zeker was hoe ze zich nu moest gaan gedragen tegen haar. Ze waren eerst vriendinnen. Zou dat opnieuw kunnen veranderen in ‘ze zijn vriendinnen’? Of zou het niet meer zover kunnen komen, en zou het blijven hangen bij goede bekenden? Of erger, kennissen? Bah, wat een rotwoord. Kennissen. Blech. Ze zette zichzelf in beweging, en bewoog zich in de richting van waar ze de donder had zien komen. Het zou niet al te ver moeten zijn, of wel soms? Nee. Vast niet. Ze baande zich behendig een weg tussen de rotsen, en probeerde hierbij haar knorrende maag te negeren. Ah, fijn. Ze had alsnog die Buneary’s moeten… Nah. Ze zou Shadow niet aanvallen. Zo ver wist ze zichzelf nog net te vertrouwen. Ze minderde vaart, en liet haar blik rond glijden, zoekend naar de grijs gekleurde Raichu. Hier zou het ergens moeten zijn, toch? Onbewust ging haar staart heen en weer. Zachtjes, maar genoeg om opgemerkt te kunnen worden.

Het was onvoorstelbaar hoeveel geluid één klein steentje kon maken als hij de diepte in viel. De bergen weerkaatsten het zachte geluid, dat op den duur in kracht toenam. Je moest bij het eerste geluid al goed opletten als je wilde weten waar het vandaan kwam. Dat had Shadow ook gedaan en ze had meteen haar kop in de goede richting gedraaid. Zou het Houndoom zijn? Haar blik was strak gericht op het stuk richel waar het steentje van af was geschopt. Op het eerste gezicht leek er niemand te zijn, maar Shadow geloofde dat niet. "Laat je zien," klonk haar stem streng. Het was een bevel, maar niet gemee bedoeld. Ze wilde weten wie zich zo nodig niet aan haar kon laten zien. "Ik zei, laat je zien!" Het was nu geen gewoon bevel meer: Shadow gromde er bij en liet vonken uit haar wangen komen. Een zacht gegrinnik klonk. Het klonk te laag, te mannelijk om het gegrinnik van Houndoom te kunnen zijn. Shadow snoof en liet de elektrische energie die bij haar wangen vrij kwam stoppen. "Elektrischiteit doet me niks, muisje.." Muisje? Shadow was nog nooit 'muisje' genoemd. Wie dacht deze onbekende wel niet dat hij was? "Dat is mooi, want ik heb ook nog andere aanvallen," gromde Shadow kwaad. Wie deze Pokémon ook was, hij wist niet tegen wie hij het had. "Laat je nu zien of ik stuur de gehele Manera op je af." Een luid gesnuif klonk van achter de rots. Een aantal zware voetstappen lieten merken dat de Pokémon in beweging was gekomen. Een Graveler kwam tevoorschijn en keek Shadow vuil aan. "Maak me niet wijs dat jij aan de goede kant staat. Je Houndoomvriendinnetje en jij zitten gewoon samen in een complot, en wie weet dat mannetje van je ook." Even staarde Shadow de Graveler aan. Waar had hij dát nou vandaan? Shadow rolde met haar ogen en richtte ze vervolgens weer op hem. Ze stond op. "Luister eens, ventje," begon ze, waarna ze vonken bij haar wangen liet verschijnen. "Ik ken Houndoom al langer en beter dan jij. Ze heeft een tijdje bij de slechte groep gezeten, maar maakt dat je meteen slecht? Misschien was het wel een fout. Misschien was het een opwelling die ze niet tegen kon houden. Ze ziet er duister uit maar heeft een hart van goud!" Shadow merkte dat ze steeds harder was gaan praten. Ze meende het. Betekende het dat ze nog steeds een beste vriendin zag in Houndoom? Daar leek het wel op. "En wat jou betreft?" sneerde de Graveler. Shadow zuchtte. Ze werd doodmoe van deze Pokémon. "Ik leid de goede ondergroep. Amore, Riolu, iedereen vertrouwt me. Waarom zou jíj dan aan mij twijfelen? Omdat ik grijs ben?" De Graveler legde zijn armen over elkaar en keek haar aan. Zijn blik beviel haar niet. "Je bent behoorlijk aggressief voor een goede." Shadow kon niet anders dan haar bovenlip optrekken, waardoor haar tanden zichtbaar werden. "Omdat ik wordt gestoord in mijn vrije tijd. Ik ben hier niet om te discussiëren met een Graveler die zijn bronnen niet goed nacheckt. Ik ben hier om mijn band met Houndoom in tact te houden!" Ze deed dreigend een stap naar voren. De Graveler bleef echter nog even staan. "Het zal wel, maar als je toch besluit over te lopen zal ik Chiave maar al te graag helpen door je tegen te houden.." De Graveler draaide zich om en stapte weg. Shadow keek nog even zijn richting op voor ze weer ging zitten en kalmeerde.
Zijn woorden bleven door haar kop rondspoken. Was ze echt zo aggressief? Was ze altijd zo aggressief? Ze schudde haar kop. Nee, tegen de groepsleden was ze anders. Vooral omdat die haar er niet van verdachten dat ze zou overlopen. Ze hoorde voetstappen, maar voelde niet de neiging om om te kijken. Ze luisterde aandachtig. Zou dit Houndoom wél zijn? Shadow hoopte van wel.. Ze had geen zin in nog een discussie..

Langzaam likte Houndoom met haar tong over haar droge lippen heen. Ze probeerde haar hoofd vol te proppen met positieve gedachten. Het leek er op alsof ze op het laatste moment voor een toets probeerde te studeren; net te laat om er nog iets van op te kunnen steken. Balen. Dan moest ze maar haar bijna perfecte nep glimlach tevoorschijn proberen te toveren. Het zou zelfs nog beter zijn als dat niet nodig was, en ze haar echte glimlach tevoorschijn zou kunnen toveren. Het enige wat ze dan nog moest doen was het negeren van de sterke aandrang om van zichzelf weg te rennen. Dat moest wel lukken, toch? Kort werd ze afgeleid door een mokkende Graveler waar ze langs rende. Ze hoorde hem in haar voorbijgaan iets naar haar schreeuwen, waarop Houndoom alleen maar haar best deed om hem te negeren als reactie. Goede gedachtes. Goede gedachtes. Daar draaide het nu om. Ze minderde vaart, en gaf haar neus de kans om de precieze bron van Shadow’s geur te vinden. Daar. Ze minderde nog meer vaart, tot ze uiteindelijk enkel nog maar liep. Niet wetend hoe ze het beste haar aankomst duidelijk zou moeten maken, aangezien ze het nogal voor schut vond om gewoon haar naam te noemen, liet ze het ‘ten allen tijden zo zacht mogelijk voortbewegen’ achter zich zodat haar voetstappen hoorbaar waren. Vlak achter Shadow bleef Houndoom staan. Haar rechter mondhoek trok scheef omhoog, alsof ze twijfelde hoe ze haar nieuwe oude vriendin, of gewoon vriendin, aangezien dat makkelijker was om te zeggen, het beste kon begroeten. Een kille ‘Je had me geroepen?’ zou natuurlijk uitgesloten zijn. Als ze het ook maar in haar hoofd haalde om dat te zeggen zou ze zichzelf iets aandoen. Ze duwde de brok van twijfel van zich af, en maakte haar besluit. Ze strekte haar nek naar voren, over Shadow heen, om haar vriendin opstekop aan te kunnen kijken. Het was op z’n minst een vreemd gezicht, waardoor Houndoom niks anders kon dan zachtjes grinniken. “Boe?” zei ze terwijl ze haar nek weer terug trok. Ze was vrolijk? Hè, nee. Bah. Vrolijk. Dat klonk zo kinderachtig. Ze dwong zichzelf om haar overdreven grijnzende gezicht weer recht genoeg te trekken om enkel te glimlachen. Daar zou Shadow het maar even mee moeten doen, punt uit. Ze liep iets verder, en ging tegenover Shadow zitten. Haar staart zwaaide met een regelmatig ritme heen en weer, maar niet hard genoeg om haar op een kleuter die op haar snoepje wachtte te laten lijken. Nog niet, in ieder geval. Gelukkig maar. Ze had zichzelf al genoeg voor schut gezet door zo overdreven te grijnzen. Zo snel als ze maar kon herstelde ze ook haar stem van haar gedrag, waar ze alsnog het liefst van weg wilde rennen, voordat ze besloot om iets te zeggen. Of liever gezegd, voordat ze zich klaar maakte om antwoord te kunnen geven op wat Shadow mogelijk zou kunnen zeggen. Zou ze zich daar eigenlijk mentaal op voor moeten hebben bereiden, zodat ze klaar was voor wat er dan ook maar gezegd zou kunnen worden? Bah, had ze eerder aan moeten denken. Daar was het nu al veel te laat voor. Niet dat ze ook daadwerkelijk zoiets verwachtte van Shadow…

De voetstappen werden luider, wat betekende dat de Pokémon die het geluid voortbracht dichterbij kwam. Shadow verroerde zich echter niet. Ze zat diep in gedachten en had bovendien geen zin om er aandacht aan te besteden. Ze maakte zich zorgen om de woorden van de Graveler. Als hij zijn woord verspreidde kon de Chiave een slecht imago krijgen. Dat wilde Shadow natuurlijk voorkomen. Maar hoe kon slechts één simpele ziel zoiets voor elkaar krijgen? Dat was onmogelijk..
Opeens werd alles donkerder. Shadow fronste. Ze richtte haar blik omhoog, om het gezicht van een welbekende Houndoom te kunnen zien. Meteen verscheen er een grijnsje op haar gezicht. “Boe?” klonk haar stem. Shadow liet een zachte grinnik horen. Terwijl Houndoom zich weer terugtrok, stond Shadow op. Ze veegde het vuil van haar vacht af en richtte toen haar donkere ogen op de Houndoom die ze al zo lang kende. Houndoom was zelfs de eerste Pokémon in PokéRPG die Shadow had ontmoet. Een grijns sierde haar gezicht. Ze wilde graag iets zeggen of vragen, maar had geen idee wat. Er waren genoeg dingen die ze kon zeggen, maar geen van de dingen die in haar op kwamen leken gepast. Ze wilde bijna fronsen, maar besloot toch maar om dat niet te doen. Misschien vatte Houndoom het verkeerd op. Tenslotte wist Shadow niet zeker of Houndoom's karakter niet totaal veranderd was.
“Dus, hoe is het? Al een beetje gewend aan de goede kant?” Shadow grinnikte zacht, om te laten merken dat het niet echt een serieuze vraag was. Als Houndoom het wilde, mocht ze hem zelfs als retorisch opvatten. Antwoord was niet perse nodig. Tenslotte was het maar een domme vraag die Shadow alleen stelde om geen stilte te laten vallen. Het liefst had ze er nog iets achter geplakt, maar ze kon niks verzinnen. Dus wachtte ze maar af hoe Houndoom hier op ging reageren. Misschien negeerde ze het en stelde ze zelf een vraag, misschien gaf ze doodserieus antwoord. Shadow moest het maar afwachten.

“Dus, hoe is het? Al een beetje gewend aan de goede kant?” vroeg Shadow zachtjes grinnikend. De goede kant. Moest ze dat zien als ‘ben je al een beetje gewend bij de Chiave?’ of als ‘hoe vind je het om weer goed te zijn?’ Ten eerste was het vreemd om wel of niet goed te kunnen zijn. Was er daar eigenlijk wel een onderscheid tussen te maken..? Bah, straks zou ze weer een discussie met zichzelf krijgen. Nee, ze zou het wel opvatten als ‘ben je al een beetje gewend bij de Chiave?’. Dat was een stuk makkelijker. Houndoom liet haar kop wat naar rechts zakken. “Ik.. heb niet echt veel contact met de andere Chiave leden,” gaf ze toe. Niet dat ze wel veel contact had gehad met de Guerra leden, maar toen had ze Rowan nog regelmatig gezien. Meer dan regelmatig zelfs, misschien. En ze had de leden ook meer dan genoeg gezien op die al te leuke trainingen waarin ze altijd weer iets met water moesten stoppen. Geweldige tijden joh.. Maar, het was in ieder geval wel meer dan ze de Chiave leden tot nu toe had gezien. Hopelijk waren er bij de Chiave ook van dat soort trainingen. Maar dan zonder water. Naar dat soort dingen keek ze altijd uit, op de een of andere manier. Het was voor haar dé manier om in contact te komen met andere groepsleden, aangezien ze deze normaal nooit tegenkwam. Of gewone bijeenkomsten. Wat dan ook. Ze liet een luide geeuw horen, en liet zich op haar achterwerk zakken, om vervolgens te gaan liggen. Ze glimlachte zachtjes naar Shadow. “Evening dus, hè?” grijnsde ze. In tegenstelling tot Karai en Joël, had ze geen flauw idee over Evening. Wat waarschijnlijk was omdat ze ook Evening nog nauwelijks had gesproken. Of, ze had hem wel al meerdere keren gezien. Vaag kon ze zich nog iets herinneren met ijs, waar hij op een vage manier over heen gleed. Gevaarlijk had hij in ieder geval niet geleken… Met moeite weerhield Houndoom zich er van om niet zachtjes te grinniken.

- Hopelijk kan je er wat mee.. ;A; -

“Ik.. heb niet echt veel contact met de andere Chiave leden.” Shadow keek haar even aan. Het leek of Houndoom het niet echt fijn vond het toe te geven. Toch klonk het niet geforceerd; ze had het vrijwillig gezegd, niet omdat ze perse antwoord moest geven, want dat hoefde niet eens. Shadow knikte vervolgens, om te laten merken dat ze het gehoord had. Een verdere reactie was naar haar mening niet nodig. Tenslotte kon Shadow niet de ongesproken ‘en jij’ vraag beantwoorden: zijzelf zat al haar hele leven aan de ‘goede’ kant. Ze had zo haar duistere kanten, maar die weerhielden haar er niet van om de Guerra tegen te houden. Die was nu weliswaar gevallen, maar dat betekende nog niet dat het gevaar geweken was. Shadow wist vrijwel zeker dat de duistere Pokémon nog door het gebied ronddwaalden en een plannetje hadden om zomaar toe te slaan. Wie weet was dit wel een techniek om de goede kant in verwarring te brengen. Helaas zaten er slimme Pokémon bij Chiave die je niet zo makkelijk in de maling kon nemen. Shadow was één van hen. Ze zou altijd waakzaam zijn, haar best doen het onverwachtse te verwachten, wat natuurlijk vrij onmogelijk was. En toch deed ze haar best om de goede groep bij elkaar te houden. Hoeveel moeite dat haar ook zou kosten.
“Evening dus, hè?”
In eerste instantie begreep Shadow niet wat Houndoom bedoelde. Wat was er met Evening..? Ze fronste even en schudde heel licht haar kop, voor ze besefte dat ze nog vrijwel niet over haar grote liefde had gepraat met Houndoom. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze liet een zachte grinnik horen. “Jep,” antwoordde ze droogjes. Wat moest ze anders antwoorden? Hij was het, hij was perfect voor haar en dat zou hij altijd blijven. Ze hield meer van hem dan van wie dan ook. En haar kinderen natuurlijk. Die had Houndoom ook nog niet ontmoet! Hoe zou deze serieuze Pokémon reageren op de kleine pluizebolletjes van Shadow? Ze moest een grinnik onderdrukken bij die gedachte. “En hoe zat het met jou en R.. Ro.. Rowan?” Shadow moest even moeite doen zich de naam te herinneren. Ze hoopte dat ze de goede naam te pakken had. Ach, anders kon Houndoom het haar toch wel vergeven? Shadow wist niet zeker of ze op dit onderwerp over moest gaan. Tenslotte had Rowan aan de ‘slechte’ kant gestaan.. Misschien had ze de vraag beter achterwege kunnen laten, maar daar was het nu te laat voor.

“Jep,” antwoordde Shadow met een zachte grinnik. Houndoom kon het niet laten om zachtjes te grijnzen. Natuurlijk zou ze door willen vragen. Jammer genoeg wilde ze zichzelf niet té onbeleefd over laten komen. “En hoe zat het met jou en R.. Ro.. Rowan?” hoorde ze Shadow’s stem. Haar eerste reactie was dat ze Shadow aankeek op een manier alsof ze het niet goed had verstaan. Rowan.. Hoe wist Shadow van Rowan af? En beter gezegd, wát wist ze? Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht, alsof Shadow zojuist naar het weer had gevraagd. “Rowan is.. verleden tijd,” antwoordde ze, om pas na het uitspreken van de woorden het gewicht er van te beseffen. Was dat eigenlijk wel zo? Was Rowan wel verleden tijd? Vaagjes dacht ze terug aan dat korte moment waarop ze hem weer had gezien. Natuurlijk kon vluchten als een laffe daad worden beschouwd, en al helemaal als je naging waarvan ze hem verdacht. Zou ze Shadow eigenlijk iets moeten vertellen over Rowan’s plannen..? Ze weerhield zichzelf er van om twijfelend op haar onderlip te bijten. Aan de ene kant was dat haar taak, aangezien ze een Chiave lid was. Maar.. wilde ze Rowan wel verraden? Ze sloeg haar ogen neer, en begon te fronsen. Ze hoefde geen keuze te maken tussen de twee. Nu niet, in ieder geval. Ze zou het gewoon.. voor zichzelf houden. Vroeg of laat zouden zijn ‘plannen’ toch wel bekend worden, en kon ze doen alsof er niks aan de hand was. Aan de ene kant wilde ze alles vertellen. Alles wat er was gebeurd. Elk detail. Maar… de situatie was zo anders. Zo nieuw. Alsof ze weer voor het eerst in Pokerpg was aangekomen, en haar best moest doen om ervoor te zorgen dat anderen haar mochten. Zodat ze niet in de problemen zou komen. Problemen waar ze niet vanaf kwam. Problemen waar ze op het moment nog steeds mee zat. “Shadow? Wat is.. houden van iemand?” vroeg Houndoom plotseling, haar vriendin vragen aankijkend op een bijna smekende manier. Ze wilde het persé uit kunnen sluiten. Ze wilde een medicijn hebben, dat haar keuze-probleem zou kunnen verhelpen. Zodat ze niet elke seconde van haar leven een discussie met zichzelf zou hebben over elk klein dingetje dat er gebeurde, dat was gebeurd, of dat nog zou moeten gebeuren. Als daar toch eens een remedie voor was…

Houndoom reageerde niet echt goed op Shadow’s vraag. Misschien had ze hem inderdaad toch niet moeten stellen. Ze wilde net zeggen dat Houndoom het antwoord kon laten zitten toen de hond-achtige Pokémon zelf haar bek open trok en antwoordde. “Rowan is.. verleden tijd.” Shadow knikte en ging er verder niet op in. “Sorry,” mompelde ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en liet haar kop even hangen. Wat was ze soms toch ook een sul. Ze moest meer denken voor ze dingen ging vragen. Ach, nu was het al gebeurd. Soms deed je gewoon iets waar je spijt van kreeg. Daar piekerde je dan een aantal jaar over, voor je besloot dat het zinloos was. Zo waren er wel meer dingen waar Shadow nog lang over had zitten piekeren. Gelukkig waren er dan die Pokémon die je hielpen in moeilijke tijden. Pokémon die er altijd voor je waren, of je nou mentaal of fysiek gebroken was. “Shadow?” klonk plots een stem. Shadow keerde haar hoofd om, zodat ze Houndoom kon aankijken. “Wat is.. houden van iemand?” De blik in Houndoom’s ogen beviel haar niet. Ze vergat even wat ze moest zeggen. Moest ze beginnen over hoe zij over Evening voelde? Ze wist zeker dat ze van hem hield. Maar, zou dat Houndoom pijn doen? Ze wilde niet dat haar vriendin zich rot ging voelen alleen door wat Shadow voor Evening voelde. Toch moest ze eerlijk zijn. “Houden van.. is..” begon Shadow langzaam. Nu moest ze haar zin wel afmaken. “Dat is als je vrolijk wordt alleen maar als je iemand ziet.” Bah, wat een vreselijk antwoord. Kon ze echt niks beters verzinnen? Ze schudde haar kop licht, waarna ze haar armen om Houndoom heen sloeg. “Je weet het wel wanneer je van iemand houdt,” sprak ze toen zachtjes. Ze glimlachte, hoewel dat niet te zien was doordat ze Houndoom een knuffel gaf. Ze liet de Pokémon weer los en keek haar aan. Een knuffel krijgen was niet echt iets wat vaak gebeurde in Guerra. Daarom was Shadow wel benieuwd hoe Houndoom hier op ging reageren. Zijzelf was verbaasd dat ze Houndoom zo snel weer had geaccepteerd. Ach, wat moest ze anders? Ze geloofde er in dat Houndoom weinig kwaads in de zin had. Daar had ze te mooie herinneringen voor.