Een winter wonderland, dat was het gebied nu. Het was mooi, maar ook heel koud. Eevee's hadden er niet zo heel veel last van door hun dikke vacht, maar toch was het Shira even te veel geworden. Iedereen was weg. Haar broer en zus en moeder en vader had ze al een tijdje niet meer gezien. Zij was alleen overgebleven. Ze had verwacht dat ze hier vrolijker om zou zijn, omdat ze nooit dacht dat ze haar broer en zus echt mocht. Toch voelde ze zich alleen zonder enige familie of vrienden.
Ze was naar het warmere gebied gegaan om de kou zelf te ontvluchten, en om te zien of er nog andere Pokémon waren die dat gedaan hadden. Ze wilde nieuwe vrienden maken, zodat ze weer iemand had die ze lief kon hebben. Nu was ze alleen. Een kleine Eevee, tussen alle grote vuur-Pokémon die dit gebied tot huin eigendom hadden verklaard. Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om hier heen te gaan. Ze voelde zich nu nog eenzamer.

De Eevee zocht een plekje op een rots uit. De rots was lekker warm en er zat een kuiltje in waar ze precies in paste. Ze rolde zich op en keek naar alle andere Pokémon die door dit gebied liepen. Er waren duidelijk meer Pokémon gekomen die de kou ontweken, maar Shira wist niet welke ze aardig zou vinden en welke niet. Ze zuchtte, en sloot haar ogen. Een dutje zou haar vast wel goed doen..

Haar droom kon ze zich niet meer herinneren. Ze opende haar ogen en rolde zich om, vergetend dat ze op een rots lag. De rots hield achter haar op. Ver er onder was een stroom lava. Minstens 20 meter, maar toch. Ze rolde zich om, voelde de richel in haar rug prikken en voor ze het wist hing ze aan haar twee voorpootjes aan de rand. Ze verstijfde van angst. Haar ogen waren groot, haar achterpootjes probeerde ze nog tegen de rots te zetten en haar voorpootjes klauwde ze zo hard ze kon in de rots. Om hulp roepen kon ze niet: ze was haar stem kwijt van angst. Hoe moest ze nu duidelijk maken dat ze hulp nodig had?

De rode stenen die in de zomer een bloedrode kleur hadden, leken plots heel wat lichter van kleur, en de lava gaf niet meer zoveel stoom af als het een tijd terug deed. Zelfs het Magma Terrain voelde de gevolgen van een strenge winter. Voor de meeste Pokémon leek deze temperatuur nu draagzaam geworden, en nu was de populatie van dit gebied gestegen. Blitzy zat chagrijnig op een rotsblok toe te kijken naar het volk. Een paar maanden terug kon hij nog eenzaam door de gebieden zwerven, parkours-stunts uitoefenen zonder dat er iemand hem vaag aankeek. Nu was het gewoon een soort kampeerplaats geworden, alsof de meeste hier kampeerde om een festival bij te wonen. Ook de andere bewoners van het Magma Terrain waren ook niet blij met de nieuwe bevolking. Vroeger kon een Ninetales-familie met gemak haar prooien vangen, nu was het onmogelijk. Zelfs stiekem proberen jongere Pokemon proberen mee te krijgen lukte niet, want als ze in de buurt kwamen stonden hun waakzame ouders bij ze. Nu zaten ze grommend iets te bespreken vlakbij de lavapoel die de meeste Pokémon meden. Blitzy besloot zijn rots te verlaten en naar het groepje te gaan. 'De temperatuur zal wel snel gaan stijgen.' zei de grootste Ninetales. 'Ja.' grinnikte eentje. 'Met een beetje geluk zullen een paar jonkies de geest geven als de temperatuur stijgt en-' ''Vergeet dat maar, er zijn verschillende Water-Pokémon die bereid zijn om de zwakkeren wat fris water te geven.'' 'Hij heeft gelijk, Fedrico. We kunnen enkel wat eten hebben als er iemand per ongelijk in de lava valt en wij het lichaam eruit kunnen pikken.' 'En die Eevee dan die bij de lavastroom ligt te slapen? Die lijkt me wel een mals stukje.' 'Ik wed één van mijn staarten ervoor dat er een sterke Pokémon bij is, als Eevee moet je gestoord zijn om alleen dit gebied te betreden, vooral in deze periode.' Blitzy stond op. 'Waar ga je heen?' vroeg een Ninetales. ''Eten zoeken buiten het gebied'' zei Blitzy vlug.

In werkelijkheid was hij niet naar eten gaan zoeken, hij ging gewoon even controleren waar die Eevee was. Speurend keek hij rond naar de stroom van het afgekoelde maar het nog steeds dodelijke lava. Die begon vanuit de poel waarbij de Ninetales stonden en ging langzaam dieper het dal in. Blitzy zuchtte. Als die Eevee echt daar heen was gegaan.. Hij stapte richting de poel, en keek toe hij hij naar beneden ging. In de verte zag hij een kleine gedaante op een uitstekende rots zitten. Gevaarlijk dichtbij de rand waar 20 meter lager kolkende lava stroomde. Het was de Eevee! Zonder na te denken sprong Blitzy naar de andere oever van de stroom en sprintte tussen de rotsen naar het rotsblok. De Eevee scheen wakker te worden, en bewoog haar lichaam nog dichter bij de rand. Blitzy's aandacht was zo hard op de Eevee gericht dat hij niet zag dat een gevaarlijk grote kei op zijn weg lag. Hij struikelde en zag nog net hoe de lava op zijn neus afkwam. ''Aw..'' vloekte hij luid. de stroming was minder diep dan hij had gedacht en z'n neus stond nu pijnlijk gezwollen. Traag richtte hij zijn kop op en zag nog net hoe de Eevee haar voor poten wou strekken, maar nu hulpeloos zat te bengelen met haar achterpoten als enige steun. Één seconde keek hij toe maar toen liep hij, alsof hij in een soort trance was. De rots kwam dichterbij, toen hij er nog maar twee meter van was zette hij zich af en in één behendige sprong greep hij zich vast aan het rotsblok, dat blijkbaar geen Infernape kon dragen. Traag kantelde het blok. Blitzy's hand reek naar de Eevee, greep haar lichaam en sprong van het blok af, dat twee seconden later de lava in tuimelde. ''Alles in orde?'' hijgde Blitzy. Er kwam een klein beetje bloed uit zijn beide neusgaten na die val. ''Wees gerust, ik ben geen carnivoor.'' zei hij geruststellend terwijl hij het bloed wegveegde. ''Maar die Ninetales-groep zijn wel vleeseters en als ze weten dat jij hier alleen bent.. Ze hebben al een hele tijd niets gegeten en nu eten ze alles op wat ze krijgen, het is hier allesbehalve veilig.''

De redding was nabij: Shira ving met haar scherpe gehoor het geluidvan voetstappen op. Nog even volhouden, moedigde ze zichzelf aan. Ze kraste met de nagels van haar achterpoten tegen de rots, in de hoop grip te vinden. Echter klonk er plotseling een dreun, waarna de naderende voetstappen verdwenen. Wat was er gebeurd? Betekende dit dat ze toch ging sterven? Ze kon zich tenslotte niet lang meer vastklemmen aan de rots. Ze voelde hoe haar pootjes weggleden. Ze hitte van de lava onder haar maakte haar duizelig. Ze voelde hoe ze de grip verloor en hoe ze langzaam naar onderen gleed. Voor haar ogen zag ze haar leven voorbij flitsen. Dit was blijkbaar het einde. Ajus, wrede wereld. Blijkbaar mocht deze Eevee niet langer leven dan enkele maanden.. Plots verscheen er een Infernape voor haar. Ze gilde, liet nu echt los, voelde een hand haar vastgrijpen en besefte zich plotseling dat de rots afgebroken was. Haar staart krulde ze op onder haar buik terwijl ze zich van angst zo klein mogelijk maakte. Haar ogen kneep ze dicht. Ze maakte zich helemaal klaar om de hete lava in te vallen.. Maar dat gebeurde niet.

In plaats van dat haar lichaam verbrandde landde ze rustig op de koelere rotsen. De hand liet haar los en ze ontrolde zich weer. Haar ogen deed ze voorzichtig open, waarna ze achterdochtig naar de Infernape keek. "Alles in orde?" klonk zijn stem, hijgend. Shira gaf niet meteen antwoord. Ze keek hem gewoon aan, met grote ogen. Iel, er kwam bloed uit zijn neus! "Wees gerust, ik ben geen carnivoor. Maar die Ninetales-groep zijn wel vleeseters en als ze weten dat jij hier alleen bent.. Ze hebben al een hele tijd niets gegeten en nu eten ze alles op wat ze krijgen, het is hier allesbehalve veilig." Niet wetend wat ze anders moest doen, knikte Shira. Haar oren legde ze plat, waarna ze haar blik van hem afwendde. "Misschien was dat wel beter geweest," mompelde Shira zachtjes. Tenslotte was ze haar hele leven al een buitenbeentje geweest. Het was vast geen ramp als ze aan stukjes gereten en gevoerd werd aan zij die het nodig hadden. Ze richtte haar blik weer op de Infernape. Hij leek haar erg aardig. Misschien wel Chiave-aardig. Moest ze hem dan haten? Tenslotte was ze de dochter van de grootste vijand van Chiave. Moest ze hem dat vertellen? Nu in elk geval nog niet. Misschien zou hij haar haten als hij dat wist. Ze kon beter eerst proberen vrienden te worden. Hij had haar tenslotte gered. Ohja! "Dankje," sprak Shira plotseling, luider dan wat ze eerst had gezegd. Ze keek de Infernape vriendelijk maar verlegen aan. Tenslotte werd je niet iedere dag gered..