''Koop hier uw verse Oran Berry's! 2 voor de prijs van 1! Mis deze speciale aanbieding niet!'' Chiara zuchtte, en probeerde het geschreeuw te negeren. Waarom was ze eigenlijk ook alweer naar de markt toegelopen? Ze was beter af in een straatje waar het niet zo druk was. Hier moest ze haar best doen om niet geplet te worden door de menigte, wat best moeilijk was, vooral voor zo'n kleine pokémon als haar. Voorzichtig probeerde ze zich door de menigte te wurmen, die haar er, klaarblijkelijk, niet door wilde laten. Ze had geen idee waarom het er eigenlijk zo druk was. Het kon toch niet door die 'speciale aanbieding' zijn, of wel? Wat waren pokémon toch verschrikkelijk naïef. Zij ook, dat moest ze toegeven, maar ze was wel slim genoeg om zich te bedenken dat ze gewoon verse Oran Berry's zelf kon plukken. En dat was gratis. Eigenlijk was dat de beste aanbieding die je kon krijgen. Uiteindelijk was ze de menigte voorbij. De Eevee zuchtte opgelucht. Ze was bijna omvergeduwd door een Rhyhorn, platgestampt door een Magmortar en in elkaar gedrukt door een groepje pokémon. Gelukkig was ze een stuk sneller geworden dankzij die training, anders was ze vast als een pannenkoek geëindigd. Wat pokémon wel niet allemaal deden voor een Oran Berry in de aanbieding. ''Ah, een Eevee. De evolutie-pokémon.'' Chiara trok een verbaasd gezicht terwijl ze opkeek. ''Interesse in een evolutiesteen?'' Een Kecleon keek haar van achter het kraampje vragend aan. Evolutiesteen? ''Euh...'' stamelde ze, terwijl ze de inhoud van het kraampje bekeek. Er lagen allemaal verschillende stenen op, met ieder hen eigen element erin gekerfd. Ze keek er van een afstandje naar, bang dat ze al zou gaan gloeien als ze te dichtbij in de buurt kwam. ''Ik euh..'' stamelde ze weer, waarna ze haar blik weer richtte op de Kecleon, die een vriendelijke glimlach tevoorschijn toverde. ''Ik weet niet zo zeker of ik wel wíl evolueren.'' De verkoper trok een verbaasd gezicht, alsof hij net een klap in zijn gezicht had ontvangen. ''Weet je het zeker? Je hebt genoeg keus,'' sprak hij toen. Chiara schudde zachtjes haar hoofd. ''Teveel keus als je het mij vraagt. Ik denk niet dat ik klaar ben voor een keuze. Ik ben tevreden met mijn lichaam,'' antwoordde ze weer op de verkoper. Het was wel waar dat ze tevreden was met hoe ze eruit zag, maar, er waren andere dingen die voor haar anders hadden gekund. ''Oh, ik snap het,'' ging de Kecleon verder. ''Als je niet wilt evolueren, wat dacht je dan van een Everstone?'' Dit keer was het weer Chiara's beurt om een verbaasd gezicht te trekken. De Kecleon merkte het en begon smakelijk te lachen. ''Een Everstone zorgt ervoor dat je niet kunt evolueren,'' legde hij toen uit. De Eevee knikte toen, waarna ze een nadenkend gezicht trok. Dat zou wel van pas kunnen komen, maar ze had geen plek om hem ergens te laten. Daarbij had ze toch geen geld. Dat plan ging dus ook weer niet door. ''Sorry, meneer, maar ik ben platzak,'' begon ze haar zin, waarna ze even pauze nam. ''Maar bedankt voor de informatie.'' Na dat gezegd te hebben knikte ze kort naar de Kecleon en liep toen weg. Ze had niet eens meer een idee van wat ze hier eigenlijk kwam doen, maar ze was blij dat ze gekomen was. Nu had ze tenminste weer wat bijgeleerd. Vrolijk sloot ze haar ogen en begon een vreemd deuntje te neuriën, waardoor ze niet in de gaten had waar ze liep. Het duurde ook niet lang voordat ze tegen iemand aanknalde. Van schrik opende ze haar ogen en verontschuldigde zich meteen, haar blik gefocust op degene waar ze eigenlijk tegen aan was gelopen.

Verveling 8D

Lente was weer begonnen en alles was groen. Alle tekens van de winter waren volledig verdwenen. Dus ook de enige tekenen die de Guerra nog had. Na de oorlog was het stil, te stil. Tonu’s wonden waren lang geleden al genezen en ook zijn energie kwam terug. Maar zijn eenzaamheid was juist gegroeid. De Guerra was weg. Hij begon er zelfs net aan te passen. Tonu beet op zijn lip terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Het boeide hem niet waar hij heen ging. Bij elke stap probeerde hij zijn klauwen de grond in te boren. Uit frustratie. Nu er geen Guerra meer was, wat moest hij dan? Hij stopte met lopen en stak zijn kop de lucht in. Een grote oude boom stond naast hem en was duidelijk dood. Die had de winter niet overleefd. Tonu bewoog zijn kop wat en een jonge boom verscheen in zijn gezichtsveld. Met zachte passen liep hij er naar toe en keek er naar. Deze was pas net ontkiemd. Was dit een teken?Een teken dat hij zichzelf opnieuw moest ontdekken?

Tonu stapte verder en hoorde uit het niets hard geschreeuw. Zijn oren kwamen recht overeind, maar zijn blik bleef gevestigd naar voren. Weer hoorde hij dezelfde geschreeuw en de stemmen van andere Pokemons. ‘3 Pechaberry’s voor weinig geld!’Riep een Pokemon. Tonu zuchtte diep en licht geërgerd. Hij was bij een markt aangekomen. Een plek waar hij niet eerder was geweest, maar hij haatte deze plek wel. Het stonk er vreselijk en de drukte was niet te harden. Gelukkig was er een strook van bomen en struiken tussen hem en de markt zelf. Tonu liep verder en hoopte op een zijweggetje dat hem van deze plek af zou leiden. Maar helaas was er d’r geen. Geërgerd slaakte hij een kreet die nauwelijks boven de stemmen en geschreeuw van de andere Pokemons kwam.
Zijn ogen keken steeds vaker naar de markt. Hij begon nu wel trek te krijgen. Hij likte zijn bek af waarna hij vervolgens naar zijn buik keek. Zijn buik maakte al tijden een rommelend geluid. Honger. Tonu stak zijn snuit de lucht in en rook een..Een…. Oranbes. Hij likte weer zijn lippen af en sloot zijn ogen. Hij zou zich concentreren op zijn ruikvermogen. Hij stapte door de grens tussen het bos en de markt en een schok van geschreeuw kwam over hem heen. Gelijk daarna botste een Tauros op hem waarna hij zich snel herstelde en dodelijk naar de Tauros keek. De Tauros verzette enkele stappen verder en keek over zijn schouder naar Tonu. ‘‘Kijk uit mormel!”Zei de Tauros. Vervolgens liep hij weg. Tonu beet op zijn lip en hield zich net in om niet de Tauros aan te vallen. Die Tauros zou hij maar laten gaan, aangezien hij honger had. Hij volgde zijn snuit en kwam uit bij een Oran bessen kraam. Een Rhydon, Electivire en een Tyranitar stonden voor hem en kozen zorgvuldig de bessen die ze wilden komen. Tonu grijnsde enkel. Dit was zijn kans.
Tonu hield zich zeer laag en kroop over de grond, tussen de poten van de Rhydon door. Hij liep naar een doos vol Oran bessen en probeerde veel Oranbessen in zijn mond te proppen en rende gelijk weg tussen de poten van de Rhydon. Helaas, merkte de Rhydon hem op, maar reageerde die te traag. “Pak die dief!”Riep de Rhydon. Tonu sprintte zeer snel weg van het kraampje en zigzagde langs alle kraampjes en Pokemons. Na een tijdje kwam hij bij een rustige deel van de markt en zocht hij een steegje op waar hij zijn Oran bessen op at. De vochtige, zoete smaak stopte het rommelende geluid van zijn buik. Tonu liep het steegje weer uit en botste tegen iets op. Gelijk laadde hij een Energybal op, maar zag een jonge Eevee voor hem staan. Hij hoorde de Eevee zich verontschuldigen. Tonu glimlachtte kort.
Gelijk daarna werden zijn ogen open en verdween zijn Energy Bal en glimlach. Hij moest de Eevee aanvallen. Gelijk daarna volgde er een tegenstelling in zijn kop. Hij was geen Guera lid meer. Toen begon hij te twijfelen, zou hij de Eevee verwonden of heel laten. Tonu snoof en besloot de 2de te doen. Dit was dan maar even de enigste keer dan. Ook was het nog druk, dus zouden er anderen zijn gevecht met de Eevee bemoeilijken.“Geeft niet”Besloot Tonu te zeggen, waarna hij het steegje in liep en met een Oran bes uit kwam. ‘‘Hier’’ Zei Tonu met een glimlachje en nam de Eevee goed op. Tonu keek even rond en zag de bos weer. Er zat een grote gat in de grens die bestond uit bomen en takken. ‘‘Zullen we naar een rustige plek gaan?”Besloot Tonu te vragen. Hij zou de Eevee niet verwonden zelfs als er geen andere Pokemons bij waren.

“Geeft niet,” sprak de Leafeon waar ze tegen aan was geknald. Meteen daarna liep hij weg. Chiara fronste, niet wetend wat ze nu eigenlijk moest denken. Verbaasd staarde ze naar het steegje waar de Leafeon in was verdwenen, om vervolgens een beetje op te schrikken toen hij weer tevoorschijn kwam. ‘‘Hier,’’ sprak hij en gaf de Oran Berry die hij mee had genomen uit het steegje aan haar. Fronsend keek ze het aan. Waarom zou je eigenlijk een Oran Berry geven aan de pokémon die tegen je aan was geknald? Ach, de Leafeon wilde vast beleefd zijn. Ze raapte de bes op, maar at hem nog niet op, omdat ze geen honger had. ‘‘Zullen we naar een rustige plek gaan?” Opnieuw fronste, maar knikte, om op zijn aanbod in te gaan. Misschien niet zo'n goed idee bij een vreemde pokémon, maar, misschien wel het begin van een nieuwe vriendschap? Ze had wel vaker gehad dat, toen ze met vreemden meeging, ze vrienden werden. Maar aan de andere kant kon dat ook gewoon geluk zijn. En dat hoefde dit keer niet het geval te zijn. Niet dat ze zo ver nadacht, ze stemde in met haar eerste gedachte nog voor ze het tweede kon bedenken. ''Waar wil je naartoe?'' mompelde ze, vanwege de Oran Berry, die ze vergeten was. Hopelijk was het verstaanbaar geweest voor de andere pokémon. Chiara grinnikte droogjes, maar het was waarschijnlijk te zacht voor iemand anders om te horen. Daarna richtte ze haar bruine ogen weer op de gras-pokémon, terwijl ze wachtte op een antwoordt. Misschien had hij een plek in gedachten, maar misschien had hij het gewoon gezegd omdat hij niet van drukte hield. Dat kon ze wel begrijpen, vooral met haar eigen lengte. Het was makkelijk om verpletterd te worden op deze plek. Zelf was ze ook veel liever op de Peaceful Plains, daar was het meestal lekker rustig en rond deze tijd van het jaar kon je er lekker in liggen zonnebaden. Nouja, het was net een week lente, maar, je moest toegeven dat dit weer ideaal was om je gewoon ergens neer te laten vallen en van de zon te genieten. Ja, dat was perfect. Dé reden waarom de lente zo heerlijk was. Zacht schudde ze haar kleine kopje. Ze verzonk weer eens te gauw in haar gedachten...

Tonu keek kort om zich heen. Waar zouden ze uberhaupt heengaan? De bos leek het beste optie. Hij keek kort naar de Eevee en liep alweer richting het bos. Daar was het rustig en hoorde je geen voortdurend geschreeuw. Hij hoopte dat de Eevee hem volgde, anders zou het best wel een faal moment zijn. "Ik ben Tonu en jij?"Vroeg Tonu terwijl hij zijn kop licht opzij bewoog. Hij slikte daarna kort. Was het verstandig zijn naam te zeggen? Hij snoof. Het was niet slim om zijn identiteit bekend te maken. In de Guerra was hij de jongste en het leek voor hem zelf dat hij nog veel moest leren. Helaas, stopte Guerra en kon hij niet meer verder leren. Hij moest het zelf doen. Heel misschien met vrienden, maar hij wilde slecht blijven. Ondanks deze ontmoeting met deze Eevee. Hij had even een dipje en zou later weer iedereen de angst injagen. Maar dat was niet slim om dat in je uppie te doen. Een bittere glimlach kwam op zijn gezicht te staan. Zoveel veranderingen, in zo weinig tijd. Hij had zijn eerste les al geleerd. De wereld bood veel keuzes aan, maar als je er al enkele heb gekozen blijven er weinig over. Tonu zuchtte.
Ineens voelde hij iets hards tegen zijn buik en voelde hij pijn. Met wat gemoppel deinsde hij traag achteruit en probeerde weer balans op zijn poten te vinden. Toen hij uit zijn gedachten verlost was zag hij dat hij tegen een boom was aangebotst. Tonu snoof weer. Hij was zeker nu al bij het bos belandt. Dat ging snel. Maar hij zat vast in zijn gedachtes, dus kon hij er niet veel aandoen of wel? Tonu schudde kort zijn kop en zijn ogen werden wijd. Had de Eevee zich perongeluk al voorgesteld terwijl hij in zijn gedachten was? Tonu draaide zich om en wachtte op de reactie van de Eevee. Hij wist dat hij via de emotie van andere Pokemons wat verloren tijd kon zien. Zou dat werken?

Chiara keek hem opniuew verbaasd aan toen hij weer weg liep. Was het de bedoeling dat ze hem dit keer volgde? Ze twijfelde, maar liep algauw achter hem aan. Waar hij ook heen liep, het zou vast een stuk rustiger zijn dan hier. "Ik ben Tonu en jij?" De Eevee spitste haar oren toen ze hem weer hoorde praten. ''Ik heet Chiara,'' sprak ze toen, weer vergetend dat ze die bes in haar mond had. Misschien was het beter hem op te eten, maar, de vraag was of ze dat wel kon tijdens het lopen. Ze had eigenlijk nog niet echt honger, maar hij zat in de weg en ze wilde de bes niet achterlaten. Het ging alleen best lastig. Ach, ze kon hem altijd nog opeten als ze tot stilstand was gekomen. Ze rende een stukje, zodat ze de Leafeon bij kon houden, en vertraagde haar pas toen ze dichtbij genoeg was. Aan de richting te zien die hij op liep gingen ze naar het bos. Op zich niet een slecht idee, eigenlijk. Het was een tijdje geleden dat ze daar was geweest, alhoewel ze net in PokéCity was aangekomen. Achja, het maakte haar eigenlijk niet uit. Ze had er niet eens een rede voor gehad, dus had ze er ook geen rede voor om te blijven. Op dat moment richtte ze haar bruine ogen op Tonu. Een Leafeon was een evolutie van Eevee, dat was wel zeker. Hoe kon je eigenlijk in een Leafeon evolueren? Nouja, niet dat ze dat hoefde te weten. Ze wilde niet evolueren, had ze besloten. Om dan informatie op te pikken over evolutie was een beetje vaag. Ze zuchtte, e sloot haar ogen even. Had ze wel de goede keus gemaakt? Wacht, die keus hoefde nu nog niet vast te staan. Natuurlijk kon ze ooit nog ervoor kiezen om te evolueren. Deze keus stond niet vast, evolutie wel. Dat kon je niet meer terugdraaien.

Chiara opende haar ogen weer en zag dat ze gearriveerd waren in het bos. Ze staarde tientallen seconde naar Tonu, geen idee hebbend wat ze nu verder moesten. Vervolgens liet ze de bes los, omdat ze kramp kreeg in haar kaken. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op. Zo lang had ze hem toch niet vastgehouden, of wel?

Tonu kreeg een gerusttellend gevoel toen de Eevee zijn blunder niet eens opmerkte. Hij glimlachte en vergat zijn blunder gelijk. Hij draaide zich 90 graden om en liep recht door. Chiara, dat was dus de naam van de Eevee. "Leuke naam"Zei Tonu terwijl hij zijn pas stopte. Praten terwijl de andere Pokemon nog achter liep was niet beleefd en was onhandig. Toen gingen zijn ogen recht naar de ogen van Chiara. Die blik. Dat zag er zo bekend uit. Tonu zuchtte. Die blik kende hij al te goed. Evoluatie. Gelijk liep hij weer recht naar de Eevee en glimlachte. De wind bewoog zijn staart en oren wat naar rechts toe terwijl zijn overige lichaamsdelen recht stonden. Hij leek zo op een boom. Op een grassoort.

"Ik wil je helpen"Sprak hij met een knikje. "Evolutie is iets zeer belangrijks. Het is alsof je opnieuw geboren wordt..."Begon Tonu, maar vervolgde voor alle zekerheid met"...Maar je karakter blijft, evenals je vrienden, je familie en de wereld". Een rare lichtflits was in zijn ooghoek te zien. Dit was het perfecte moment. Tonu knikte tegen Chiara en liep naar het licht toe. Het was 5 meter verderop, maar hij werd verblind door de felle gloed. Het licht verminderde weer en er verscheen een lichaam. Een lichaam van een Growlithe. Tonu zag iets glinsteren bij de Growlithe's zijn poten. Het was een glimmende steen met een vuurteken erin. Het was een Fire Stone!Zijn ogen gleden naar Chiara. Hij had geluk. "Kijk"zei Tonu en bewoog zijn snuit richting de Growlithe. Om de Growlithe stonden er 2 Arcanine's;De ouders. Ook stonden er nog een Croconaw en een Treecko omheen;Zijn vrienden. De Growlithe begon weer licht te geven en toen leek het alsof de Fire Stone met hem samen smolt en een nieuw, sterker lichaam maakte. De contouren van de Pokemon werden zichtbaar en na 2 tellen verdween de gloed. De Arcanine keek trots om zich heen en gaf een luide brul gevolgd door een Flamethrower. Vervolgens zag hij de pas geevolueerde Arcanine zijn lichaam pronken en maakte zijn vrienden er een grapje over. Tonu glimlachte, maar zijn ogen werden vochtig. Hij had niemand om zich heen toen hij evolueerde. Hij keek weer naar achteren naar Chiara. Hij hoopte dat zelfs als ze niet evolueerde, bij haar familie en vrienden zou zijn. Tonu draaide zijn lichaam toen om en liep het bos weer in. "Zie je"Zei Tonu kalm terwijl zijn ogen weer droogde door het zonlicht.
"Zie je"Herhaalde Tonu weer, maar deze keer zacht. Het was tegen hem zelf bedoelt. Hij had goed zijn woorden gekozen, terwijl hij dat nauwelijks had meegemaakt. Hij sloot zijn ogen en liet zijn kop licht hangen. Hij was niet verdrietig, maar tevreden. Een klein glimlachje op zijn gezicht bewees dat. Hij opende zijn ogen weer na een tijdje en stak zijn kop de lucht in. Een straal zonlicht kwam recht op zijn ogen waardoor die even leek te glinsteren. Toen keek hij Chiara weer aan. "Het is dus je eigen keus. Helaas, hebben Eevee's zoveel keuze's om in te evolueren. Ik zou je wel willen assisteren bij het kiezen ervan. "Zei Tonu waarna hij weer stopte met lopen. "Het is jouw keuze"Zei hij terwijl zijn gezicht ineens serieus naar de Eevee keek. Het was een serieuze vraag en dat moest Chiara begrijpen.

"Leuke naam." Chiara richtte haar hoofd op. ''Bedankt,'' sprak ze en een kleine glimlach vormde op haar snuit. De Leafeon was al een stuk vooruit gelopen, maar zodra hij in haar ogen had gekeken kwam hij teruggelopen. Ze trok eerst een verbaasd gezicht, maar toen hij begon te praten werd het haar duidelijk. "Ik wil je helpen," begon hij en knikte. Zelf knikte ze ook, automatisch, terwijl ze het zelf niet merkte. "Evolutie is iets zeer belangrijks. Het is alsof je opnieuw geboren wordt...Maar je karakter blijft, evenals je vrienden, je familie en de wereld." Opnieuw knikte ze, om duidelijk te maken dat ze het begreep. Op dat moment merkte ze licht op, en keek ernaar. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Tonu naar haar knikte en vervolgens op het licht afliep. Ze volgde hem, opnieuw automatisch, maar ze wist dat ze dat beter kon doen. Het licht verdween uiteindelijk, en een Growlithe werd zichtbaar. De Eevee keek hem aan, om vervolgens op te merken dat er meerdere waren. Twee Arcanines die waarschijnlijk de ouders waren en een Treecko en Croconaw. Dat konden of vrienden of gewone omstanders zijn. De Growlithe begon opnieuw licht te geven, dit keer blijvend, maar voor een paar seconden. Zijn lichaam groeide, begon een nieuwe vorm te krijgen. Vol bewondering staarde de Eevee ernaar, wetende dat dit proces zeer bekend was. Evolutie. Toen het licht verdween kwamen de kleuren van de net geëvolueerde Arcanine tevoorschijn. Vol trots stond de Arcanine te pronken met zijn lichaam, om vervolgens zijn Flamethrower te showen. Chiara grinnikte even bij het zien ervan. Evolutie was niet alleen verandering van je lichaam, je werd sterker, volwassener. Opnieuw geboren worden, zoals Tonu zei. "Zie je?" sprak de Leafeon. Ze knikte. Dit heeft haar een andere kijk op evolutie gegeven, maar haar beslissing bleeft hetzelfde. "Het is dus je eigen keus. Helaas, hebben Eevee's zoveel keuze's om in te evolueren. Ik zou je wel willen assisteren bij het kiezen ervan," sprak Tonu weer, terwijl hij haar aankeek. "Het is jouw keuze." De Eevee knikte nogmaals en koos toen de woorden die ze wilde zeggen. ''Ik geloof niet dat ik er klaar voor ben. Nog niet,'' begon ze, waarna nu zij in de ogen van Tonu staarde. ''Misschien dat ik ooit weet in wat ik wil evolueren, en of ik het ook echt doorzet, maar nu nog niet. Nu ben ik nog blij met hoe ik ben.'' Als ze sterker wilde worden zou ze vast de keuze maken om te evolueren. Dan zou ze meer onderzoek doen in de keuzes, welke het beste bij haar zou passen, en welke ze het liefst zou willen hebben. Maar voor nu bleef ze de Eevee die ze was. Langzaam vervolgde ze het pad die zij en Tonu af zouden leggen, langzaam genoeg zodat Tonu haar bij kon halen.

Chiara beantwoordde dat ze nog niet wou evolueren. Tonu kon dat wel begrijpen, maar voor hem was dat geen optie. Iedereen viel hem steeds aan, dus hij moest vroeger wel evolueren. Tonu zuchtte kort en glimlachte daarna. Hij had zin om....te helpen?Tonu schudde zijn kop. Waarom kreeg hij nou dat gevoel?Hij stopte met lopen en kneep zijn ogen dicht en vervolgens bewoog hij zijn kop heftig alle kanten op. 1 vraag bezorgde hem hoofdpijn. Zou hij slecht blijven of naar de andere kant stappen? Hij wist er het antwoord niet op waardoor de vraag met de tijd meer hoofdpijn bezorgde. Tonu's ogen gingen open en leken doelloos te staren waarna hij uit het niets zijn Headbutt op een boom deed en in elkaar viel. Hij wou van die hoofdpijn af zijn!
Tonu krabbelde overeind met een kleine zucht en lanceerde weer een Headbutt op de boom, nogmaals kwam hij daarna hard op de grond terecht. Tonu krabbelde weer overeind en deed weer zijn Headbutt. Toen hij voor de derde keer op de grond was gekomen verdween de hoofdpijn opeens en kreeg hij allemaal pijnsteken in zijn lichaam. Hij strekte zijn poten en probeerde zich op te tillen, maar zijn poten trilde hevig waardoor balans niet mogelijk was. Hij gebruikte vervolgens zijn staart als een soort weegschaal om zijn balans die hij nog nauwelijks had, te behouden. Met trillende, gestrekte poten kwam hij met moeite naar de Eevee toegestapt en glimlachte flauw.
"Sorry, hoofdpijn"mopperde Tonu terwijl zijn ogen naar de grond gericht waren. Zijn poten trilden niet meer, waardoor hij weer normaal kon lopen. "Maar is er iets waar ik je dan mee kan helpen?Zoals..."Begon Tonu waarna hij weer in de lucht keek met een nadenkende blik,"..Aanvallen?". Zijn blik schoot terug naar Chiara. De Eevee was nog jong, dus kon ze misschien niet zoveel aanvallen. Maar je moest nooit op uiterlijk beoordelen, dat wist hij.

Terwijl ze liep vormde er een raar, maar blij deuntje in haar hoofd die ze algauw zacht begon te neuriën. Ze had geen idee waarom dat opeens in haar was opgekomen, maar het voelde goed. Hoe lang was het wel niet geleden dat ze een vrolijk liedje neuriede? Nu ze erover nadacht, ze kon het zich totaal niet herinneren. Op dat moment schrok ze op uit haar gedachten door de Leafeon. Hij knalde zichzelf tegen een boom aan, wat ervoor zorgde dat ze lichtelijk fronste. Een tweede keer volgde en een derde keer. De Pokémon klapte steeds op de grond. Ze had geen idee waarom hij dat deed, maar wel had ze gezien dat hij een Headbutt gebruikte daarvoor. Uiteindelijk stond Tonu weer op en kwam op trillende benen naar haar toe gelopen, met een flauwe glimlach gevormd op zijn gezicht. "Sorry, hoofdpijn," mompelde hij, terwijl zijn blik op de grond gericht stond. Chiara fronste, waarom zou je je hoofd dan tegen een boom aanknallen? Kreeg je dan niet nog meer hoofdpijn? Blijkbaar niet, anders deed hij het niet. Misschien dacht ze het wel verkeerd. De Eevee merkte op dat hij niet meer trilde. De pijn was blijkbaar verdwenen. "Maar is er iets waar ik je dan mee kan helpen? Zoals..." hoorde ze de Leafeon zijn zin beginnen. Hij trok een nadenkend gezicht en staarde naar de lucht. "..Aanvallen?" Zijn blik viel terug op Chiara, waardoor ze elkaar nu recht in de ogen aankeken. Dit keer was het haar beurt om na te denken. Ze had net Quick Attack geleerd, zou het dan verstandig zijn meteen een nieuwe aanval te leren? Vast wel, hoe meer aanvallen ze had, hoe beter ze zich kon verbeteren. Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht.

''Dat aanbod sla ik niet af, als je het niet erg vind,'' sprak ze enthousiast. Natuurlijk vond hij het niet erg, anders vroeg hij het niet. Wat ze zich wel afvroeg was wat voor aanvallen hij haar precies wilde leren. Zij kon geen gras type aanvallen uitvoeren, dus moesten ze het simpel houden en het bij normale houden. ''Waar beginnen we mee?'' vroeg ze na een tijdje nog steed sop dezelfde toon. Misschien kende hij wel graaf, of ijzerstaart. Dat waren goede, sterke aanvallen, als je ze goed genoeg trainde. Het liefst leerde ze die, maar die keus lag geheel aan Tonu. Hij was de leraar, dus hij koos, vond ze. Het zou droog zijn als zij hem vertelde wat voor een aanvallen ze geleerd moest hebben. Nouja, moest was een groot woord. Wat ze wílde geleerd hebben. Dat klonk al veel beter.