Zacht getrippel klonk. Lucht gierde door de longen van de jonge Cyndaquil. Dit was een hele speciale dag. Een dag die zij zelf onvergetelijk moest maken. Dit was namelijk de eerste dag dat ze alleen buiten mocht zijn. Zonder haar vader en moeder. De anderen mochten ook, maar Angel had niet gewacht tot die zouden komen. Ze wilde deze dag in haar eentje leuk maken. Als ze iemand tegen kwam zou ze die gebruiken, en anders zou ze er zelf voor zorgen dat ze heel veel lol had. Het was haar ook gelukt om zichzelf te vermaken toen de anderen sliepen, dus waarom zou het buiten niet lukken? Tenslotte was hier veel meer te doen dan in het kasteel. Ja, deze dag kon onmogelijk mis gaan..

Angel mocht niet buiten de vallei gaan, was haar verteld. Daarom zou Angel dat ook niet doen. Het klonk dom om naar zo'n regel te luisteren. Vooral omdat Angel graag het gevaar op wilde zoeken. Maar er was genoeg te doen in de vallei en ze wilde haar leven op deze dag nog niet in gevaar brengen. Tenminste, niet op zó'n manier. Ze wilde best in een rivier springen of whatever, maar ze wilde niet in de klauwen van een slechte Pokémon vallen. Nee, avontuur was alleen leuk als je zelf kon bepalen wat er ging gebeuren.

De Cyndaquil bereikte al hijgend het strand. Haar blik gleed rond en haar pas vertraagde. Ze kon nog niet zo snel rennen als haar ouders, maar ze zou trainen en trainen en misschien zelfs wel sneller worden dan zij waren! Ja, Angel was een dromer en een avonturier. En een echte optimist. Maar of deze combinatie echt handig was, was nog maar de vraag. De Cyndaquil stapte - nog steeds hijgend - op het water af. Als vuurpokémon moest ze bij water vandaan blijven, werd haar gezegd. Maar hoe kon ze anders schoon worden? Bovendien leek zwemmen haar eigenlijk wel heel tof. Daarom waagde ze zich toch voorzichtig in het water. Ze zou niet te ver gaan: ze liet het water niet hoger komen dan haar borst. Maar, dat was nog maar moeilijk inschatten. De golven hielpen haar nou niet echt. Sommige waren zelfs zo sterk, dat ze weer een stukje teruggeduwd werd, of van de grond los kwam. Maar de Cyndaquil was niet bang. In tegendeel, ze had enorme lol. Uit haar mond kwamen voortdurend vrolijke lachkreten. Wat maakte het uit als ze hier toch veilig was? Ze wist al ongeveer hoe ze moest bewegen om te kunnen zwemmen. Ze probeere het af en toe, en het lukte haar steeds weer om stukjes terug naar het zand te zwemmen.

Na een tijdje had ze echter geen zin meer. Het water was lekker en ze had heel veel lol, maar het begon toch een beetje te vervelen. Daarom ging ze terug naar het zand, waar ze zich even flink uitschudde, voor ze een plekje ergens achter op het strand zocht. Hier was een klein stukje gras waar ze lekker op kon liggen drogen. Ze sloot haar ogen en genoot van het licht, terwijl ze langzaam wegviel in een diepe slaap..