Espe en haar familie waren weer aan het rond trekken. Het Crystal Lake hadden ze een aantal dagen geleden verlaten en ze waren op weg naar het oosten. Ze hadden gehoord dat het daar veiliger was. Hun hol bij Crystal Lake hadden ze goed verstopt voor het geval ze toch terug gingen. De 5 slofte vooruit. Espe voor op. Ze waren vele gebieden langs gelopen maar toch vond Espe dit deel toch wel een beetje griezelig. Ze keek even achterom en zag dat haar zusje, Sarah nieuwsgierig naar de oude fabriek keek. Espe stopte met lopen en keek naar Sarah. ''Sarah, kom je?'' maar Sarah zei niets terug. Een zucht ontsnapte uit haar mond. ''Kom, we gaan verder.'' Zei Espe en draaide zich weer om, om verder te lopen. Maar toen ze zich opdraaide was Sarah weg. ''Sarah?'' vroeg Espe paniekerig en keek om zich heen. Ook de andere keken om zich heen. ''Sarah!'' Riep de hele groep. Maar er kwam geen antwoord van de 5 maanden oude Eevee.

In Espe's ooghoek zag ze Sarah weg sprinte naar de fabriek. Casper zag dit ook en rende ook vooruit om achter zijn kleine zusje aan te gaan. ''Casper, kom hier!'' riep Espe. Ze keek naar de andere die er ook achter aan wouden gaan. ''Blijf hier, ik ben zo terug.'' Zei ze en sprinte achter de twee aan. ''Casper! Sarah! Kom onmiddelijk hier!'' Riep ze terwijl ze vooruit rende. Sarah verdween in de schaduw van de fabriek. Maar Casper bleef staan en keek naar Espe. Toch sprong hij ook naar binnen. ''Jongens! Kom hier! Het is daar gevaarlijk!'' Riep ze nog een keer voordat ze zelf naar binnen rende.

Het was donker in de fabriek en het rook er erg muf. Espe kon geen hand voor ogen meer zien. ''Sarah?!'' Riep ze. ''Casper!'' Riep ze vervolgens. ''Jongens, alsjeblieft kom mee terug!'' Piepte ze terwijl ze verder liep. Ze zag het witte puntje van de staart van Casper de hoek om gaan. Espe rende er achterna en pakte de staart beet. Casper slaakte een hoge gil. ''Laat me los!'' Piepte hij terwijl Espe de Eevee naar buiten sleurde. ''En blijf daar!'' Riep ze naar hem toen de Eevee buiten was. Casper ging terug naar Lola en Jasper en Espe ging weer naar binnen.

''Sarah!'' Riep ze luid. Haar stem galmde luid door de fabriek. ''Sarah, waar ben je?!'' riep ze dit keer wanhopig. Ze kon haar kleine zusje hier toch niet achter laten. ''Sarah kom alsjeblieft hier, ik zal niet boos op je zijn..'' Riep ze. Maar na een kwartier roepen had ze nog steeds geen antwoord. Espe slofte door de fabriek heen, ze had het gevoel alsof ze rondjes liep. Vermoeid liet Espe zich door haar pootjes zakken en keek rond. Tijdens haar zoektocht naar haar zusje was ze zelf verdwaald geraakt in de grote fabriek. Teleurgesteld legde ze haar kop op haar poten. Een kleine traan gleed via haar vacht naar beneden. Ze wist niet wat er ging gebeuren met haar, laat staan met haar broertjes en zusje die buiten wachten. Laat staan met Sarah. De kleine eevee was vast bang hier en ook verdwaald net als zij.

Na enige tijd stond Espe weer op om verder te gaan. Misschien was Sarah wel bij de andere. Ja dat moest het zijn. Ze slofte vermoeid verder en keek rond. Ze deed nog een paar pogingen om antwoord te krijgen van Sarah maar ze hoorde niets. Maar toen ze de hoek om ging zag ze Sarah liggen. Haar oogjes waren gesloten en ze lag onder het puin van de fabriek. Espe's ogen werden groter en rende er op af. Wanhopig probeerde ze haar zusje onder het puin vandaan te halen maar Espe was daar niet sterk genoeg voor. Ze deed wat stappen achteruit en deed een snelle aanval maar niets hielp. Espe kon een schaduwbol afvuren maar als ze dat zou doen, kon de gehele fabriek in sorten en dan waren ze beide in de problemen. Espe snikte luid en beet zachtjes in de oor van Sarah die moeilijk adem hield. ''Ik ben hier, alles komt goed, dat beloof ik je..'' Zei ze zachtjes met een waterig glimlachje. Maar of dit wel goed zo komen was niet zeker. Espe keek rond toen ze iets hoorde. Maar doordat het zo donker hier was kon ze haast niets zien in de verte. ''Iemand?! Help!'' Riep Espe, misschien kon dit wezen hen helpen maar misschien ook niet. Er waren vele donkere pokémon die het enkel leuk vonden dat er zoiets gebeurde. Espe begon tegen het puin aan te duwen maar te vergeefs. Ze moesten wachtte op een wonder. Iemand die hun wel kon helpen.

Het was donker om hem heen. Het deed hem goed, even niets zien. Meer indrukken kon hij vandaag niet meer verdragen. Hij had Houndoom na zijn lange afwezigheid gezien en gesproken, maar of dat hem nou goed had gedaan.. Ze was overgelopen, had zich bij de Chiave gevoegd. Hij begreep het niet, hij had gedacht dat ze zijn idealen had gedeeld, want net als hij was Houndoom het niet altijd eens geweest met het handelen van Akira. Rowan zuchtte even. De Guerra bestond niet meer, net nu hij al zijn energie daarop gericht had. Er was geen groep meer om te leiden, maar wilde hij wel een nieuwe verzetsgroep leiden? De pokémon die zich bij de Guerra hadden gevoegd waren allen afstandelijk en eigenzinnig geweest, maar Rowan eiste trouw en onderdanigheid. Alleen op die manier kon een groep feilloos samenwerken en hun doelen bereiken. Niet door iedereen als kip zonder kop rond te laten rennen, te laten moorden voor niks. Zo bereikte je niks.

Rowan opende zijn ogen, maar het was nauwelijks lichter. Hij bevond zich diep in de fabriek, gelegen onder een afdak van puin. Hij wist niet goed waarom hij hierheen was gegaan, het enige monument van de mensen die al lang, lang geleden uit dit gebied waren vertrokken. Nadat hij Houndoom in het moeras had gesproken, wilde hij niet meteen terug naar het Guerra gebied. Hij moest zich reorganiseren, zijn volgende stap uitdenken. Rust was de oplossing, niet impulsief ingrijpen.

''Sarah!'' Galmde er plotseling door de fabriek. Rowan hief zijn hoofd en hoorde de stem opnieuw. ''Sarah, waar ben je?!'' De wanhoop in de stem was zo duidelijk, dat Rowan zijn eigen pijn even vergat. Hij glimlachte smalend bij deze gedachten en legde zijn kop weer op zijn poten. Een kwartier lang luisterde hij naar het roepen van de stem. Hij hoorde dat hij vrouwelijk was en toen het geluid van rennende poten dichtbij kwam, knipperde hij met zijn ogen. Zijn ogen lichten rood op en hij keek dwars door de muur van het vertrek waarin hij zich bevond. Hij zag een Eevee, ze kon niet veel ouder zijn dan 4 jaar. Ze zocht, haar blik wanhopig. De wanhoop in haar grote, blauwe ogen dreven Rowan tot actie.

Toen de Eevee weer wegrende, kwam de grote Luxray overeind. Lanzgaam volgde hij de Eevee, die haar zoektocht leek op te geven. Plotseling rende ze weg, hij hoor de het geluid van een aanval. Rowan kwam naderbij, maar bleef in de schaduwen lopen. ''Iemand?! Help!'' De schelle stem weerklonk in de fabriek en Rowan kwam naderbij. Zijn blik gleed over het kleine lichaam dat onder het puin van de fabriek lag. Hij knipperde even met zijn ogen, waarna ze rood oplichten. Zo keek hij door het puin heen en zag dat de gehele achterhand van de jonge Eevee beknelt lag. Misschien waren zelfs haar heupen al gebroken. “Ik weet niet of ze nog te redden valt.” Zei Rowan kalm, proberend zijn stem niet te kil over te laten komen. Hij knipperde nogmaals en keek nu met zijn gele ogen de oudere Eevee aan. Hij merkte op hoe klein ze was, maar niet zo klein als de Eevee onder het puin.

Espe was te wanhopig om te wachten. Ze begon tegen het puin te duwen en te trekken. Ze oefende vele aanvallen uit maar niets leek te helpen. het puin verschuifde een beetje maar het was te veel. Espe rende nog een keer op het puin af met een strijdkreet en werd tegen het puin gewoon weer kaatst. Hijgend kwam ze neer. Haar langere haren hingen voor haar ogen terwijl ze hijgde. Wat wankel op haar pootjes keek ze naar Sarah die met haar ogen dicht onder het puin lag. ''Ik laat je hier niet alleen, dat beloof ik je..'' Zei Espe zachtjes en rende weer op het puin af. Na enkele aanvallen zakte ze hijgend door haar pootjes heen en keek teleurgesteld naar het pijn. Waarom moest ze nou weer zo eigenwijs zijn en hier naar binnen gaan. Ondanks Espe dat had gezegt niet te doen. Espe kwam weer wankel overeind en likte over het gezichtje van haar kleine zusje. Ze zuchte zachtjes en liet zich weer neer ploffen. Wachtend op een wonder.

Ze hoorde het getik van nagels en keek schichtig naar de schaduw. Ze kneep haar oogjes tot spleetjes en tuurde de duisternis in. ''Hallo?'' vroeg ze onzeker. Een grote Pokémon kwam uit de schaduw. Zijn ogen rood lichten op in de schaduw. Espe sprong van schrik op en kromp een beetje in elkaar en keek de Luxray wat angstig aan. De Pokémon was rond de 25 jaar. Ze slikte even en keek de Pokémon met haar grote blauwe ogen aan. “Ik weet niet of ze nog te redden valt.” zei de Luxray kalm. Espe stond weer recht en keek de pokémon aan. ''Ik moet haar redden.'' Zei ze vast beraden. ''Ik laat haar niet achter,'' Zei ze met geheven hoofd. Haar ogen fonkelde fel terwijl ze Pokémon aan keek. Ze was haar angst te boven want haar zusje ging nu voor. Ze zuchte even en keek de Pokémon haast smekend aan. ''Kunt u me altublieft helpen, ik zou dan voor eeuwig bij u in het krijt staan.'' Vroeg ze onderdadig. Want de Pokémon was veel sterker dan zijn en kon het puin vast wel weg halen of in elk geval helpen. ''Alstublieft?'' vroeg ze op smekende toon terwijl ze de Luxray aan keek.

((OOC: Ik hoop dat je hier wat mee kan, want hij is wat kort x:))

De Eevee keek hem recht aan en verklaar dat ze de Eevee moest redden. ''Ik laat haar niet achter,'' sprak ze met geheven hoofd. Haar ogen fonkelden en opeens voelde Rowan respect voor de klein pokémon die zo veel moeite deed om iemand te redden die al nauwelijks meer te redden viel. Ze moest wel veel van de jonge Eevee houden, hij zag het in haar ogen. Het was niet haar partner, hij had gezien dat de jonge Eevee onder het puin een vrouwtje was. Het zou haar jong kunnen zijn, of een jonger zusje. Zulke liefde ging diep, zelfs dieper dan de liefde die hij voor Houndoom koesterde. ''Kunt u me altublieft helpen, ik zou dan voor eeuwig bij u in het krijt staan.'' Zei de Eevee. Rowan hoorde de smekende ondertoon en zag haar onderdanigheid. Ze gooide al haar angsten overboord en vroeg een oudere en veel gevaarlijkere pokémon om hulp. Was dat waanzin, of echte liefde? ''Alstublieft?'' vroeg de pokémon opnieuw. Rowan keek haar recht aan, het was duidelijk dat hij nadacht, maar niet alleen over deze situatie.

Tot hoever kon iemand gaan om iemand te redden van wie hij hield? Hoe ver zou een pokémon gaan om zichzelf te redden? Hij zou de Eevee van alles kunnen laten doen, hij zag het aan de wanhoop in haar ogen. Was dat de sleutel tot het succes? Iemand iets aanbieden waarvan hijzelf sterker of beter van zou worden of juist iemand van wie hij hield te redden? In ruil daarvoor zou hij die pokémon alles kunnen laten doen, laten geloven. Er was een enorm scala aan mogelijkheden. Rowan knipperde even met zijn ogen om zichzelf uit zijn gedachten te halen. “Goed dan.” Zei hij, zijn toon vlak. “Je hebt me met iets geholpen en in ruil daarvoor help ik jou.” De Eevee kon niet begrijpen waarmee ze hem zojuist geholpen had, tot welke inzichten hij gekomen was, maar voor hem was het voldoende om de pokémon de helpende poot te bieden.

De grote Luxray liep naar de hoop puin en gestudeerde het even. Waarschijnlijk was het genoeg om de onderste plaat omhoog te duwen en dan kon de Eevee de jongere Eevee er onder wegtrekken. Rowan bukte zich, zette zijn schouder onder de plaat en keek de pokémon tegenover hem aan. “Ik duw het puin omhoog en dan moet jij haar eronder weg slepen, oke?” Hij wachtte verder niet op een bevestiging, maar zette zich schrap en duwde toen met een grauw de plaat en al het puin dat er bovenop lag omhoog. Hij voelde het staal tegen zijn schouderblad schaven, zijn poten trilde lichtjes onder de inspanning. Die Eevee kon maar beter snel handelen..

~Wilde je niet godmoden, dus zie maar hoe je reageert ~

“Goed dan.” hoorde ze de Pokémon zeggen. Een brede glimlach sierde Espe's gezicht. Ze zou de Pokémon wel willen omhelsen van blijdschap. Maar dat deed ze niet. Ze keek de dankbaar dankbaar aan. Want dat was ze ook. Ze was hem heel erg dankbaar alleen al voor het feit dat hij haar wou helpen. De meeste pokémons die hier liepen waren slechte Pokémon laat staan dat ze je zouden willen helpen. Maar deze Pokémon ondanks zijn grote en het gevaar wou hij haar toch helpen. De Luxray was een erg moedige Pokémon in haar ogen en ook erg machtig. Espe zou zich aan haar woord houden en alles voor deze Pokémon doen totdat ze echter kiet stonden. “Je hebt me met iets geholpen en in ruil daarvoor help ik jou.” Espe begreep niet goed waarmee ze de Pokémon mee had geholpen maar knikte enkel wat onbegrijpelijk. Maar ergens vroeg ze zich af waarmee ze de pokémon had geholpen. Maar dat was een zorg voor later. Eerst moest haar zusje onder het puin vandaan. Haar liefde voor haar zusje was veel groter dan de liefde die ze zou voelen voor een partner ondanks ze die niet had gehad gaf ze meer om haar familie dan de liefde. Want familie ging boven alles.

De grote Luxray stapte op het puin af en Espe ging dicht bij haar zusje staan. Ze likte even over haar gezicht. ''We halen je eruit..'' Zei ze zachtjes tegen haar zusje. Sarah piepte zachtjes maar Espe suste haar dat alles goed zo komen ookal was dat niet zeker. Ze keek naar de Luxray bestudeerde de puinhoop en zetten uiteindelijk zijn schouder onder een een grote plaat. “Ik duw het puin omhoog en dan moet jij haar eronder weg slepen, oke?” Espe knikte en ging klaar staan om haar zusje er onder vandaan te trekken. Ze hoorde een grauw en de plaat kwam omhoog. Espe pakte Sarah's nekvel vast en trok. Het puin was niet ver genoeg omhoog gegaan en Espe trok uit volle kracht. Toen het puin nog een stukje omhoog ging zag ze in haar ogenhoeken de poten van de Luxray rillen maar Espe schonk er geen aandacht aan en trok. Langzaam kwam Sarah los en Espe trok op volle kracht. Met een ruk kwam de kleine Sarah onder het puin vandaan.

Espe legde Sarah veilig neer en keek bezorgd naar haar kleine zusje. Espe hijgde en haar haren hingen voor haar ogen. Ze keek dankbaar naar de Luxray. ''Ik ben u voor eeuwig dankbaar,...'' Ze wou zijn naam zeggen maar omdat ze die niet wist zei ze maar: ''Meneer..'' Voegde ze aan haar zin toe en keek de Luxray dankbaar aan. Ze boog met haar hoofdje naar beneden en liet haar voorpootjes iets zakken als ze diep boog voor hem maar richten zich weer op Sarah die hijgend naar adem hapte. Ze gaf een lik over de neus van Sarah en keek naar haar heupen. Die waren duidelijk gebroken. Ze beet op haar onderlip. Ze zou haar zusje maar moeten dragen want lopen kon ze niet meer. Hopelijk geneesde het maar dat was niet zeker want dit kon ook voor altijd zijn dat ze gehandicapt was want een laag puin op een klein lijfje deed niet veel goeds. Espe liet haar ogen verder over Sarah heen glijden, ze had ook wat ribben gebroken sommige staken zelfs uit. Dit betekende dat ze naar het pokécenter moesten. Ze zuchte en wreef met haar pootje over de bol van Sarah en keek de Luxray aan. ''Als ik ooit iets voor u kan doen, moet u het maar zeggen..'' Zei ze met een glimlach. Haar felle blauwe ogen keken hem dankbaar aan terwijl ze twinkelde. Ze was de Luxray voor eeuwig dankbaar.

Rowan voelde een rilling door zijn poten trekken, maar knarste met zijn tanden en wachtte totdat de Eevee haar soortgenote eronderuit had gesleept. Hij deed een stap opzij en liep de plaat met een klap vallen. Hier en daar verschoven wat stukken metaal en Rowan keek achterdochtig naar de stapel, maar het leek niet zijn kant op de vallen. De Luxray rolde even met zijn schouder, het was een flink gewicht geweest. Hij keek naar de Eevee die hijgde en zich over de gewonde pokémon ontfermde. Rowan schudde zijn manen uit, waarbij ze zachtjes knetterden. Zijn schouder voelde op een vreemde manier stijf aan, maar dat zou zo wel weg trekken. ''Ik ben u voor eeuwig dankbaar,...'' Zei de Eevee, duidelijk zinsspelend op zijn naam. Ze voegde deer nog een ‘meneer’ aan toen, wat hem zwakjes deed grijnzen. Die grijns werd echter een geamuseerde glimlach toen de Eevee diep voor hem boog. Wat waren zieltjes toch makkelijk te winnen.

“Mijn naam is Rowan.” Zei hij, terwijl de Eevee zich weer oprichten. Hij keek toe hoe ze opnieuw bezorgt naar het gewonde exemplaar. Zijn blik gleed onderzoekend over de kleine Eevee en stelde vast dat haar verwondingen nog ernstiger waren dan hij had gedacht. De oudere Eevee slaakte een zucht en wendde zich weer tot de Luxray. ''Als ik ooit iets voor u kan doen, moet u het maar zeggen..'' Opnieuw gleed er een geamuseerde glimlach over zijn gezicht, maar hij trok zijn gelaat snel weer in de plooi. “Voor nu heb ik enkel nog wat advies voor je.” Antwoordde hij. “Maar ik zal dit voorval niet vergeten.” Voegde Rowan er waarschuwend aan toe. Hij zwiepte even met zijn staart en keek opnieuw naar de gewonde Eevee. “Goed, als ik jou was zou ik haar nu niet verplaatsen. Zet haar heupen juist neer en zet het vast met lianen of iets dergelijks, anders groeit het verkeerd vast. Geef haar veel Sitrius Berry’s, ze zal al haar krachten nodig hebben. Probeer een Psychische pokémon te vinden die haar kan genezen, anders geef ik haar weinig kans.”

Zijn gele ogen fixeerden zich weer even op de oudere Eevee, waarna zijn blik naar de fabriek verplaatste. Het was tijd om te gaan. Hij had een nieuw plan, maar hij was hulp nodig. Rowan knikte even naar de Eevee’s en liep toen richting de uitgang. Na een paar passen bleef hij even staan en keek hij over zijn schouder. “Succes.” Zei hij nog, waarna hij verdween in de duisternis van de fabriek.

De plaat viel met een harde klap weer op zijn plaats. Hier en daar verschoven er enkele metale platen en buizen maar het puin zou niet omvallen. Gelukkig maar, want anders hadden ze een groot probleem. Espe bedankte de Luxray maar wachten af of de Pokémon zich nog ging voorstellen. Ze zag dat hij greens maar Espe was niet bang voor de Luxray. “Mijn naam is Rowan.” stelde de Luxray zichzelf voor. ''Mijn naam is Espe en dit is Sarah..'' Zei ze en keek even naar haar kleine zusje en daarna naar de Luxray.

Ze zuchte en wende zich weer tot Luxray genaamd Rowan. Opnieuw bedankten ze hem waardoor de Pokémon geamuseerd greens. Maar al snel keek de Luxray haar weer serieus aan. “Voor nu heb ik enkel nog wat advies voor je.” Antwoordde de Luxray. “Maar ik zal dit voorval niet vergeten.” Voegde de Pokémon er waarschuwend aan toe. Espe knikte en keek hem afwachtend aan. Ze was benieuwd naar wat voor advies de Pokémon haar zou willen geven. De Luxray keek weer onderzoekend naar haar kleine zusje en ook Espe kon het niet laten om even een blik op de jonge Eevee te werpen. “Goed, als ik jou was zou ik haar nu niet verplaatsen. Zet haar heupen juist neer en zet het vast met lianen of iets dergelijks, anders groeit het verkeerd vast. Geef haar veel Sitrius Berry’s, ze zal al haar krachten nodig hebben. Probeer een Psychische pokémon te vinden die haar kan genezen, anders geef ik haar weinig kans.” Espe knikte, ''Lianen, heup vast zetten, Sitrius Berry's, niet verplaatsen. Psychische pokémon zoeken...'' Herhaalde ze voor zich zelf en knikte opnieuw bevestigend. ''Begrepen,'' Zei Espe en keek daarna weer naar de kleine Eevee. Ze zuchte, ze kon hier moeilijk blijven toch? En daarbij waren ze vlak bij een Pokécenter. Misschien konden ze wel iemand daar halen. Ja dat zou ze doen.

Rowan knikte haar toe en ging weg, na een paar passen bleef hij even staan en keek haar weer aan. “Succes.” Zei Rowan nog voordat hij verdween. Espe knikte hem nog toe en toen hij weg was. Ging ze zitten. Ze liet een huil horen naar haar broertjes en zusje die nog buiten de fabriek waren die nu hoogwaarschijnlijk op weg hier naartoe waren. Daar zou ze haar broertjes de ordes geven om Lianen en Sitrius Berry's te zoeken. Lola zou bij haar zusje blijven en zodra ze terug waren met de Lianen zou Espe haar heup verbinden en daarna mochten ze haar niet meer verplaatsen. Ze moesten er nu maar op vertrouwen dat er niets in ging storten. Ze zuchte zachtjes en zag al snel de 3 Eevee kopjes om de hoek verschijnen. Espe glimlachte even en de rest keek even bezorgd naar Sarah. ''Dat komt er van als je niet luisterd, maar voor nu heb ik een taak voor jullie..'' Zei Espe.

Een paar uur verstreek en de Lianen werden om Sarah's heup gebonden. Ze kreeg wat Sitrius Berry's gevoerd en de rest rusten even uit. Espe stond na enige tijd weer op en trok de nog een paar lianen goed strak. ''Jullie blijven hier, Casper heeft de leiding nu. Terwijil ik weg ben gaan we hier niets onderzoeken. Jullie blijven hier op jullie plaats. Begrepen.'' Ze knikte en Espe draaide zich om. ''Waar ga je heen..'' ''Ik ga naar het Pokécenter, hulp halen..'' Mompelde ze waarna ze vertrok.

Ze ging niet echt met een gerust hart weg uit de fabriek maar er waren nu belangrijkere dingen. Mompelend kwam ze buiten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om te wenen aan het licht en begon vervolgens te rennen. Richting Pokécity op zoek naar een Psychische pokémon.

(( END TOPIC...))