[Pff, ik ben zo lang bezig geweest met deze post. Steeds als ik hem af wou maken moest ik afsluiten >.<]

De sudowoods was het trainingsgebied van de Chiave, maar werd echter niet tot bijna nooit gebruikt door de leden. Wat er wel voor zorgde dat dit gebied er prachtig uitzag, en zeer stil was. Eigenlijk wist Evening niet waarom hij hier liep. Misschien was hij wel verward door alles wat de laatste tijd met hem gebeurd was. Ten eerste zag hij zijn moeder nooit meer, die hij juist hier in dit gebied ontmoet had. Waar zou ze zijn? Ze was zo gelukkig toen ze hem had gevonden.. Waarom zag hij haar dan nooit meer? Het gat van het gemis van zijn ouders had ze opgevuld, maar helaas voor een zeer korte tijd. Wel was hij haar dankbaar voor wat ze hem geleerd had. De vuurwoede, een kracht die blijkbaar alleen Pokemon uit hun bloedlijn konden beheersen. Zo had zijn moeder het kunnen bevestigen, dat hij haar zoon was. Punt twee was natuurlijk het feit dat Amore en Riolu verdwenen waren uit het gebied. Ach, daar kon hij niks meer aan doen. Dat was volledig hun keuze. Hij schudde zijn kop even. Hij en Shadow zouden er voor zorgen dat de slechte Pokemon niet de overhand kregen in PokeRPG. Zowel hij en Shadow hadden hier een thuis gevonden, en zouden samen hun kinderen hier opvoeden. Niemand zou hun dat mogen afpakken. De Quilava slaakte een kleine zucht en liep stug verder door het bos waar alleen de geluiden van de vogels in je oren klonken. Hoewel een kleine glimlach zijn gezicht sierde voelde hij zich niet al te gelukkig. En waarom niet? Hij kon het maar niet uitvogelen. Misschien moest hij zijn frustraties die hij zo lang weggestopt had wel kwijt. Hij richtte zijn blik in een flits op een boom, en snoof diep uit. De vuurwoede maakte het voor hem mogelijk om zijn frustraties te gebruiken voor een enorm sterke vuuraanval, beter en krachtiger dan hij ooit eerder had gezien. Zou het hem helpen snel zijn frustraties kwijt te raken? Of moest hij het niet doen, omdat het gevaarlijk was? Hij wist nog wat er vorige keer gebeurde, hij kon de kracht niet aan.. Was hij te zwak geweest? Ugh.. Evening zuchtte. Hij was altijd al de zwakste geweest. Dat had hij onder andere kunnen zien bij de oorlog tussen de Chiave en de Guerra. Altijd kwam iedereen er bijna ongeschonden uit, maar hij was elke keer gewond geraakt. Hij was bang dat als het er echt een keer op aankwam, omdat hij nu de leider was van de ‘goede’ groep, hij niet eens een simpel gevecht kon afmaken. Zouden de Pokemon uit het duistere gebied bezig zijn met een plan? Evening hoopte het niet. Want al stelde hij zich stoer op voor alle Pokemon van Pokerpg, vanbinnen was hij nog steeds die bange, schuwe Evening die liever weg zou vluchten in plaats van vechten. Hij was bang, bang dat hij zou falen, falen om Shadow, zijn kinderen en de rest van de Pokemon te beschermen. Hij moest wel trainen. En de vuurwoede onder controle kunnen krijgen. Hij draaide zich naar de boom en concentreerde zich. Hij moest al zijn frustraties boven halen om dit het beste te laten werken. De Quilava sloot zijn ogen, en hoefde niet lang na te denken. Zijn hele leven was vol geweest met woede, angst en frustratie. Vroeger in ieder geval. Hij had hier een leven, maar was ervoor alles kwijtgeraakt. Zijn familie, vrienden en zijn thuis. Hij probeerde alles waar hij mee in de knoop zat naar boven te halen. En de vuurwoede begon. De vlam op zijn kop en achterlichaam ontbrandden, zijn ogen schoten open. Zijn nu felle blik stond gericht op zijn doel; de boom. Een lichte grijns kwam op zijn gezicht terwijl de vlammen op zijn kop en achterkant zo groot werden dat ze elkaar bijna konden aanraken. Hij balde enkele momenten zijn twee vuisten, zette zichzelf daarna op vier poten, en rende op volle snelheid op de boom af. Hij sprong de lucht in, draaide voorover, en slaakte een kreet terwijl hij de boom raakte met zijn achterste steekvlam en achterlichaam. Terwijl hij door de lucht vloog spitste hij zijn oren, en hoorde de boom raken. Maar zijn grijns verdween ineens. Hij had gelijk gehad, zijn lichaam kon de vuurwoede niet aan. Zijn vlammen doofden, en zijn lichaam verloor zijn kracht. Als een slappe pop viel hij neer op de grond, naast de boom. Maar dat was niet het grootste probleem. De boom was verzwakt, en de boomstam brak door. Evening opende zijn ogen en zag de boom op hem afkomen. ''Damn..'' siste hij, en rolde met zijn laatste kracht opzij. Wanneer hij weer stil lag hoorde en voelde hij de boom met een harde klap net naast zich neer komen. Een vermoeide, teleurgestelde, maar vooral ook een opgeluchte zucht verliet zijn mond. Maar hij voelde zich nog niet goed genoeg om op te kunnen staan. Hij probeerde zichzelf op zijn buik te rollen, maar het lukte hem niet. Verslagen keek hij omhoog, en hij hoopte maar dat hij snel zijn kracht weer terug kreeg, voordat iemand hem zou vinden. Dit was nog maar de tweede keer dat hij de vuurwoede probeerde te controleren, en toch schaamde hij zich voor dit vertoon. Oke, het maakte hem al niet meer uit als iemand hem vond. Als het maar iemand was die hem overeind kon helpen. Hij fronste, en keek dom naar de lichtblauwe lucht.

Een kleine rookpluim waaide over de boomtoppen van het ontwakende woud. Verschillende vogel-Pokémon die net ontwaakten keken nieuwsgierig naar de rook, het was te weinig rook om een bosbrand te zijn, dan zou het hele bos in lichterlaaie staan. De rook was echter afkomstig van een kleine open plek, waar een uitgedoofd kampvuurtje stond, en degene die het had aangestoken; Een Infernapie die genoot van zijn rust na een oorlog. Hij had zich in de bossen teruggetrokken na de plotse verdwijning van de Guerra. Grote bossen zoals het Timerise Forest of deze Sudowoods. Maar meestal bracht hij zijn dagen door in dit bos, in alle stilte. Soms trainde hij er, maar dat waren enkel wat lichaamsoefeningen. Een echte aanval zou hij niet zo snel afvuren in dit bos. Straks zou hij nog een volledige bosbrand veroorzaken en dan zou hij juist kapotmaken wat hij al jaren probeert te beschermen. Blitzy stond op en liet stampte met zijn voet in de as, om zeker te zijn dat het vuur uit zou zijn. 'En hoe ga jij je dag vandaag weer opvullen?' zei er iets in zijn hoofd. 'Hetzelfde als gisteren, en de dag daarvoor...' Nuja, daar had die stem gelijk in, gebeurde er maar iets boeiends.. Dat laatste was nog niet door zijn hoofd heengegaan of er klonk een luid geknetter wat verder. Verschillende Pokémon vlogen verschrikt uit hun nesten en bomen. Het leek er zelfs op dat een kleine Pidove voor het eerst probeerde te vliegen, maar het lef er niet voor had en uit schrik voor het geluid weggevlogen is. Blitzy's oorschelpen stonden gericht naar de richting van het geluid. Dat klonk als het kampvuur dat gisteren brandde, maar veel keer luider en harder. Nog geen twee seconden na zo te denken, was de open plek plots leeg, op het kampvuur na, je kon nog enkel een paar seconden het geluid van krakende takjes horen, en toen was het zoals het altijd was geweest; de stilte..

Een goeie paar 100 meter verder was er een grote gloed zichtbaar. Blitzy duwde de laatste bosjes opzij en zag nog net hoe een Quilava met abnormaal grote vlammen tegen een boom opbotste en de vlammen langzaam uitgingen. Er was een flink stuk uit de boom gereten zodat er slechts enkele flintertjes hout overbleven. Eerst leek Blitzy de Quilava niet te herkennen maar toen zag hij het herkenbare litteken aan zijn oog; het was Evening. En de boom leek zijn geest te verliezen, hij viel net richting Evening! Het was te laat, Blitzy kon nu niet meer uit de bosjes springen en hem vanonder de baan van de boom sleuren. De boom kwam neer met een oorvedovende dreun en verschillende stofwolken rezen op. 'Evening?' zei Blitzy vertwijfeld. De stofwolken trokken weg, en toen zag hij Evening net naast de boom, ongeschonden. Hij had zich net op tijd weg weten te rollen. Een gevoel van opluchting ging er door Blitzy's lichaam heen. 'He, Evening, gaat het?' vroeg hij bezorgd. 'Je hebt echt geluk dat je nog net kon opzij rollen anders was je net zo plat als een Maggyo. En.. wat betkende al dat vuur om je heen net? Dat zag er een van de moeilijkste te beheersen aanvallen ooit!'

[Vind deze comp echt irri typen dus hij kan wat kort worden. Maarja, maakt niet uit. xD]

Misschien had het in het echt niet zo heel lang geduurd voordat er een Pokemon richting Evening liep, maar voor hem leek het een eeuwigheid. Hij slaakte een zucht. Ugh. Was zijn moeder hier nog maar. Zij had hem verteld over de vuurwoede. Zij kon hem misschien beheersen, en Evening helpen de aanval ook te beheersen. Maar ze was weg, en nu moest hij deze moeilijke aanval zelf leren te beheersen. Ugh, hij had het al zo vaak geoefend. Maar elke keer vergde het teveel van zijn lichaam, en stortte hij ter aarde. Hoe moest hij zo ooit een gevecht winnen van een andere Pokemon? Als hij de vuurwoede zou gebruiken en hem zou missen, zou hij de andere Pokemon geen schade toedoen, maar zou hij zelf wel totaal kwetsbaar zijn. Als hij op zo’n moment in een gevecht zat met een slechte Pokemon, dan zou die hem met een enkele aanval vermoordden. Evening gromde om zijn eigen stomheid, en sloeg met zijn vuist tegen de grond. Nee, hij moest doorgaan met trainen, en zo vaak mogelijk in het Chiavegebied, waar de kans dat hij aangevallen zou worden het kleinst was.

Voetstappen weerklonken naast hem, en een bekende stem liet Evening zijn oren spitsen. 'Evening? Klonk de herkenbare stem van Blitzy, de Infernape, een lid van de Chiave. Evening had geluk gehad, een Pokemon met een goed hart had hem gevonden. 'He, Evening, gaat het?' vroeg de Infernape met een bezorgde toon in zijn stem. Evening probeerde zichzelf op zijn buik te rollen voor de tweede keer. Deze keer echter lukte het hem. Hij kreunde, en kon nu eindelijk omkijken naar de Pokemon die naast hem stond. 'Je hebt echt geluk dat je nog net kon opzij rollen anders was je net zo plat als een Maggyo. En.. wat betkende al dat vuur om je heen net? Dat zag er een van de moeilijkste te beheersen aanvallen ooit!' Evening zuchtte. Vanwaar al die vragen, in plaats van hem omhoog helpen? Op dit moment had hij eigenlijk niks aan de Infernape. Evening zette zich af met zijn voorpoten, en balanceerde wat onhandig op zijn achterwerk en achterpoten. Hij strompelde een meter en greep zich vast aan de stam van een boom, zodat hij zich met veel moeite eindelijk weer omhoog kreeg. Hmm, oke, hij kreeg zijn krachten langzaamaan weer terug. Blijkbaar was dat vermoeiende effect van de vuurwoede tijdelijk, en kon hij zich vrij snel weer herstellen, als hij niet flauw viel. Wanneer hij zich helemaal opgehesen had kwam er een zwakke glimlach op zijn gezicht, al leek die niet gemeend.

Langzaam liep hij op zijn achterpoten naar Blitzy toe en veegde wat as van zijn lichaam af. ‘’Blitzy..’’ begon hij, en keek de Infernape aan. ‘’.. die aanval die ik deed heet de vuurwoede. Mijn moeder heeft me dit geleerd in de korte tijd dat ik haar gezien heb in dit gebied. En andere vuurPokemon kunnen me er ook niet mee helpen, want ze vertelde me ook dat alleen Pokemon uit mijn bloedlijn deze aanval kunnen leren en eventueel beheersen.’’ Vertelde hij Blitzy, zodat die iets meer begreep van deze situatie. Hij zuchtte even zachtjes en keek naar de grond, en veegde nog wat as weg onder zijn ogen vandaan. Daarna keek hij weer op. ‘’En ja, je hebt gelijk. Deze aanval is zeer moeilijk te beheersen. Het is gewoon zo krachtig.. je voelt je steeds krachtiger, je voelt macht, maar daar gaat het fout. De aanval is zo sterk dat het gewoon bezit van je neemt.. ‘’ Evening balde zijn vuisten en schudde zijn kop. ‘’Ugh.. het gaat nog lang duren voordat ik het doorkrijg, en zorg dat ik weet wat ik doe terwijl ik de aanval doe. Misschien kan ik de vlammen dan stoppen voordat ik m’n kracht kwijtraak.’’ Hmm. Nu had hij de Infernape alles verteld. ‘’Wat doe jij hier eigenlijk in de Sudowoods, Blitzy? Ben je ook aan het trainen?’’ besloot hij maar te vragen, om een stilte in het gesprek te voorkomen.

Uiteindelijk lukte het voor Evening om overeind te komen, maar hij strompelde naar een boom. 'Eh, volgens mij zou je beter wat gaan ligge-' wou Blitzy zeggen, maar Evening wist zich vast te grijpen aan een boomstam. Toen leek het dat hij zijn krachten terug had gewonnen. Zijn voorste pootjes kwamen los van de grond, en Evening stond veilig op zijn achterpoten. Hij had dus werkelijk zijn krachten teruggewonnen. Mooi zo. Langzaam kwam Evening op hem af. 'Blitzy...' zei hij. '.. die aanval die ik deed heet de vuurwoede. Mijn moeder heeft me dit geleerd in de korte tijd dat ik haar gezien heb in dit gebied. En andere vuurPokemon kunnen me er ook niet mee helpen, want ze vertelde me ook dat alleen Pokemon uit mijn bloedlijn deze aanval kunnen leren en eventueel beheersen.' vertelde hij 'Waw.. klinkt.. super' zei Blitzy verbaasd. 'Maar waarom lag je dan net op de grond?' 'En ja, je hebt gelijk. Deze aanval is zeer moeilijk te beheersen. Het is gewoon zo krachtig.. je voelt je steeds krachtiger, je voelt macht, maar daar gaat het fout. De aanval is zo sterk dat het gewoon bezit van je neemt..' ging Evening verder. 'Hmn... dus je vergt ieder stukje energie en zet het om in vuur, wat dus tegen een hoge tol is, zodat je het niet lang volhoudt, klopt?' 'Ugh..' zuchtte Evening. 'Het gaat nog lang duren voordat ik het doorkrijg, en zorg dat ik weet wat ik doe terwijl ik de aanval doe. Misschien kan ik de vlammen dan stoppen voordat ik m’n kracht kwijtraak. ' 'Misschien kun je gewoon blijven oefenen en vanaf het moment dat het je teveel wordt dat je onmiddelijk stopt en je gaat zo van.. Zenn?' zei hij hoopvol. 'Wat doe jij hier eigenlijk in de Sudowoods, Blitzy? Ben je ook aan het trainen?' Vroeg Evening. 'Een beetje.. Maar ik geniet de laatste tijd van een welverdiende rust tussen de schaduw van de bomen. In die hete zon lopen is niets voor mij.' Zei hij. 'Achja, nu we hier toch zijn kunnen we samen trainen voordat ik mijn conditie kwijtgraak. Zelfs die 300 meter die ik naar hier gesprint heb begint een beetje lastig te worden.' grijnsde Blitzy. 'En als er weer een natuurramp komt ben ik dan zeker dood.' Blitzy betwijfelde zich wel of er ooit nog iets ergs als een natuurramp zou komen, maar toch, je kon beter voorbereid zijn..

[Sorry voor de kortheid ofzo, het is hier heet en ik kan niet nadenken in die heetheid xD]

Nadat hij zijn vraag gesteld had was Evening nog steeds bezig om op adem te komen. Snel maar geruisloos ademde hij steeds weer in en uit. Maar ach, het ging wel weer. Hij sloot zijn ogen en voelde zijn hart langzaam weer tot rust komen. Steeds langzamer, klopte die, tot het uiteindelijk weer in een normaal ritme klopte, waarna Evening zijn ogen weer opende, en een klein zuchtje lucht uit zijn mond liet komen. Blitzy had al snel een antwoord op de vraag van de kleine Quilava. 'Een beetje.. Maar ik geniet de laatste tijd van een welverdiende rust tussen de schaduw van de bomen. In die hete zon lopen is niets voor mij.' Hmm, ergens klonk dat raar. Evening glimlachte lichtjes. ‘’Je zou juist zeggen dat grote vuur-Pokemon als jij het juist fijn zouden vinden in de hete zon.’’ Zei hij terwijl zijn glimlach veranderde in een klein grijnsje. Ergens had hij gelijk, want vuurPokemon hadden veel minder last van warm weer. Velen konden zelfs door lava heen lopen zonder ook maar gewond te raken, dus als de zon op z’n hoogst scheen, en iedereen in de schaduw moest vluchten, dan konden vuurPokemon met gemak nog rondrennen. Maargoed, dat was in theorie. In het echt waren het natuurlijk nog gewoon levende wezens. Ze voelden warmte, en velen hadden dan ook nog een dikke vacht. Misschien merkte ze wel niet zo veel van de warmte zelf, maar net als andere Pokemon hadden ze ook last van die benauwdheid van de lucht. Evening haatte het zelf altijd als zijn vacht tegen lijf aan plakte. Blergh. 'Achja, nu we hier toch zijn kunnen we samen trainen voordat ik mijn conditie kwijtgraak. Zelfs die 300 meter die ik naar hier gesprint heb begint een beetje lastig te worden.' Evening kon het niet laten kort te lachen. Blitzy praatte of hij een of andere oude man was. Zo oud was hij toch nog niet? Even oud, misschien een paar jaar ouder dan Evening. Maar ach, Evening had geen idee van hoe oud verschillende soorten Pokemon konden worden. Blitzy had een grijns op zijn gezicht staan. 'En als er weer een natuurramp komt ben ik dan zeker dood.' Evening glimlachte breed. ‘’Het lijkt me leuk om samen met je te trainen, Blitzy.’’ Zei hij vrolijk. Even ging zijn blik naar de boom die hij net vernietigd had. ''Die training was niet zo'n succes'' grapte hij er maar over, en keek daarna Blitzy aan. ''Weet jij nog een goede oefening, Blitz?'' vroeg hij aan zijn mede-groepslid.

'Je zou juist zeggen dat grote vuur-Pokemon als jij het juist fijn zouden vinden in de hete zon.' zei Evening grijnzend. 'Ja, ik hou ook van warmtes, maar als ik naar die zon kijk word ik verblind en zie ik bijna niets..' besloot Blitzy terug te zeggen. Dat was ook zo, een tijdje terug krijste een vogel Pokémon boven zijn hoofd, en toen hij wou kijken waar het vandaan kwam, keek hij enkel in de felle zon, met een hele kleine schim in, die dan verdween, erna kon hij een paar minuten heel slecht zien. 'Het lijkt me leuk om samen met je te trainen, Blitzy.' zei Evening. 'Die training was niet zo'n succes.' zei Evening grijnzend naar de boom waar er nog lichtjes rook uitkwam. ' 'Blijkbaar..' zei Blitzy grijnzend. 'Weet jij nog een goede oefening, Blitz?' zei Evening. 'Hmn.. geen idee.' antwoordde Blitzy. 'Allesinds iets niet met veel vuur, ik wil niet dat het hele bos in brand staat. Wat dacht je van iets met snelheid en behendigheid.. Hmnn.. Een hindernis-parcours? Ja dat is iets! Ik neem aan dat je snel en behendig bent?' zei Blitzy grijnzend naar Evening. 'Mooi zo,' Nu ze hadden gevonden wat ze wouden doen moesten ze nog een goed parcours zijn uit te stippelen. 'Wat dacht je van.. Tot die grote eik daar?' Blitzy wees in de richting van een eeuwenoude eik die boven andere bomen uitstak. 'Op de onderweg ervan heb je een bos netels dus daarvoor moet je over de netels gaan door in de bomen te gaan. Wat verder heb ik weet van een klein meertje, maar je kunt er via wat stenen over springen, dan als laatste de boom beklimmen. Zie je die uitstekende takken? Die zijn een hulpmiddel.' legde Blitzy uit. 'Zeg me maar als je klaar bent om te vertrekken.'

[Sorry als deze post niet veel inhoud om op terug te reageren XD]

'Hmn.. geen idee.' antwoordde de grote Infernape tegen de veel kleinere Quilava. 'Allesinds iets niet met veel vuur, ik wil niet dat het hele bos in brand staat. Wat dacht je van iets met snelheid en behendigheid.. Hmnn.. Een hindernis-parcours? Ja dat is iets! Ik neem aan dat je snel en behendig bent?' zei Evening krabde zijn nek even. Tjah, een vuuroefening konden ze inderdaad beter niet doen. Een precisieoefening wel, waarbij je je concentreerde op een voorwerp, en alleen daar op richtte, maar als je vlammenwerpers ging gebruiken of iets dergelijks, dan werd het een zootje. Vlammenwerpers waren niet zo precies als veel Pokemon dachten. Het was sowieso moeilijk om sterke vuuraanvallen in bedwang te houden, zelfs voor grote vechters met veel ervaring. Hmm.. en of ie snel en behendig was? ‘’Ik stond om mijn behendigheid bekend..’’ antwoordde Evening met een klein grijnsje. Dat was waar, hij had ook een zeer lang en soepel lichaam, waardoor hij bijna overal kon komen, en toch kreeg hij het ook voor elkaar om snel te zijn met zijn korte pootjes. 'Mooi zo,' antwoordde Blitzy. Evening gaf een knikje, en wachtte daarna weer, luisterend naar wat Blitzy hem te vertellen had. 'Wat dacht je van.. Tot die grote eik daar?' De vinger van de Infernape werd richting een grote, stevige maar oude eik opgestoken. Hij stond vrij ver weg, maar Evening kon onderweg al een paar hindernissen spotten. Het was perfect voor een stevige, maar niet zo lang durende oefening. Blitzy vertelde dat je onderweg brandnetels had. Evening rilde. Hij zou zeker zijn best doen om die rotplanten te ontwijken. Hij had een kort vachtje, en als hij zich tegen zo’n ding stootte, stak die gewoon door zijn vacht heen. Het resultaat? Zijn armen, poten en onderlichaam vol met die pijnlijke en jeukende bultjes. Blitzy vertelde ondertussen verder. Ook was er een plas, waar je doormiddel van stenen overheen kon springen. Aha, een spel van precisie en balans. Wou je te snel, dan verloor je je evenwicht en viel je het water in, ook iets wat Evening het liefste uit de weg ging. En Blitzy zou het zeker naar vinden, met die brandende vlam op zijn hoofd. Als laatste zouden ze de boom gaan beklimmen. Hmm, makkelijker voor Blitzy dan voor Evening. Blitzy had klauwen en lange armen en benen, zeer geschikt om mee te klimmen. De Quilava keek naar zijn eigen armen. Kort, maar wel krachtig. Hij moest het maar proberen’’ Zie je die uitstekende takken?’’ zei Blitzy. Evening richtte zijn blik op de boom, en zag inderdaad nu dat er vele takken uitstaken, waar je je perfect aan kon vasthouden en omhoog trekken. 'Zeg me maar als je klaar bent om te vertrekken’’ sprak de Infernape als laatste. Evening balde zijn vuisten. ‘’Waar wachten we nog op?’’ zei hij glimlachend tegen de grote aap.

'Ik stond om mijn behendigheid bekend.' antwoordde Evening. Blitzy glimlachte. Na de rest van zijn uitleg over het parcours, zei hij; 'Waar wachten we nog op?' 'Nergens..' zei Blitzy en hij schoot weg. Het netelbosje kwam dichterbij. Blitzy liep op een steen, en greep zich vast een een tak, van een rij bomen die hoog genoeg waren om de netels te ontwijken. Behendig bewoog hij van de ene naar de andere, met Evening in zijn kielzog. Hij wou niet dat hij te ver zou achter graken. Het was ten slotte ook niet de bedoeling om als eerste in de boom te arriveren. Hij had dus toch nog duidelijk zijn fitheid behouden. Het sprintje van net was enkel vermoeiend omdat zijn botten nogal stijf waren. Nu had Blitzy het gevoel dat alles weer werkte. Bij het einde van de netels, en dus ook de rij bomen kon je via een omgevallen boomstronk naar beneden huppelen. Maar in de plaats ging hij naar een van de hoogste takken, en bij de laatste tak zette hij zich zo hard mogelijk af, zodat hij de ochtendlucht in zijn neusgaten voelde. Even leek het wel mooi maar toen kwamen de wetten va de zwaartekracht; Het vallen. Daar had hij al voor gezorgd. Hij kwam met beide benen tegelijk op de grond, en liet zijn lichaam naar voren vallen zodat hij de klap van de val had gebroken door een koprol te maken. Nu de stenen. 'Ik hoop dat ze niet glad zullen zijn.' riep Blitzy over zijn schouder naar Evening zonder te kijken of hij al voorbij de netels was. Als er iets was zou hij waarschijnlijk wel roepen. Het was maar een smal riviertje, maar toch was hij diep. Zijn voet ging naar de eerste steen. Het had gelukkig niet geregend, anders zouden ze te glad zijn. Tweede.. Derde... Vierde... En zo ging het door totdat hij veilig aan de andere oever was. Nu als laatste de klim van de eik. Hij sprong tegen de stam, met één voet uitgestoken, op het moment dat zijn voet tegen de stam lag zette Blitzy zijn been af en greep een tak. 'Zal het voor jouw lukken, Evening?' zei Blitzy. Toch zou hij beter op Evening wachten voordat hij zou beginnen aan de klim.

'Nergens..' sprak de Infernape, en voor Evening het wist speerde hij weg. Het eerste deel ging hem makkelijk af, hij had lange, sterke en lenige armen die perfect waren voor slingeren en klimmen, en toch keek Evening met een glimlach toe. Hij had niet zoveel geluk met de bouw van zijn lichaam, maar hij zou het toch op eigen kracht gaan redden. Hij balde grijnzend zijn vuisten, en zette de achtervolging in. Hij zette zich af met zijn achterpoten, en zweefde enkele seconden door de lucht voordat hij zich kon vastgrijpen aan een tak. Het ging niet heel soepel, en hij klampte zich met al zijn poten vast aan zijn enige houvast. Hij trok zich op en keek nadenkend over de takken heen. Zoals Blitzy verder gaan kon hij niet. Hij had de kracht niet in zijn armen om zich ver genoeg weg te slingeren, dus moest hij over de takken heen. Het eerste stuk moest hij nog hangen onder de takken, en zichzelf zijwaarts verder bewegen onder de tak door, maar wanneer de takken dik genoeg waren tilde hij zichzelf weer naar boven en hees zichzelf erop. Hij rende zo behendig verder, zelfs zonder staart die de meeste Pokemon hadden om in balans te blijven. Snel maar met voorzichtigheid sprong hij af en toe van tak tot tak, tot hij voorbij de eerste obstakel was, de brandnetels die hij net had ontweken. 'Ik hoop dat ze niet glad zullen zijn.' deze zin liet Evening opkijken toen hij weer op de grond was. Evening grijnsde. De stenen die je kon oversteken om over de rivier heen te komen. Als je zou vallen kon je je flink verwonden aan de stenen op de bodem, maar Evening was dan ook niet van plan om dat te laten gebeuren. Snel spurtte hij verder, ook al was dit geen race. Hij plaatste zichzelf op de eerste steen, en was blijverrast van hoe droog deze was. Hij gleed niet gemakkelijk uit. Hij sprong naar de volgende, en de volgende, deed zelfs in een sprong een kleine salto voor de grap, om het leuker te maken. Wanneer hij weer op het droge was keek hij naar Blitzy, die al in de boom hing, en vroeg of het hem zou lukken. Evening hijgde even, maar was nog lang niet uitgeput. Toch leek de volgende uitdaging wat moeilijk voor hem. ''Vast wel!'' riep hij naar hem, met een stomme grijns op zijn kop. Hij rende naar de boom toe, en greep zich vast aan de onderste boomtak. Hij moest zichzelf optillen, wat erg moeilijk voor hem was, zijn lichaam was een hele last voor zijn spillige voorpoten. Toch lukte het hem met wat moeite. Hij nam een sprong, greep een volgende tak af, en probeerde met zijn voet houvast te krijgen tegen de boom aan, maar dat kon hij niet vinden. ''Hnng o3o'' kreunde hij geïrriteerd, en probeerde het nog een keer, zonder succes. Damn. fluisterde hij in zichzelf, terwijl zijn armen steeds slapper en slapper begonnen te voelen. ''Blitz?'' sprak hij terwijl hij naar beneden keek. Hij keek weer naar boven, en liet een stomme grijns zien. ''Help?' xD

Evening volgde hem goed. Hij ging zelfs probleemloos over de stenen heen. Blitzy grijnsde bij het zien van een salto. En uiteindelijk was hij bij de eik gearriveerd. Hij zei dat het hem wel zou lukken voor in de boom te klimmen. 'Ga maar eerst.' zei hij uiteindelijk waarna Evening de onderste tak trok en zichzelf, met enige moeite, omhoog. Blitzy keek rond de hele boom, de takken waren van ongeveer dezelfde afstand. Het zou hem vast wel lukken. Hoopte hij... Hij zette zijn voet af, terwijl zijn andere voet tegen de stam kwam. Die voet duwde hij af om kracht te krijgen om omhoog te gaan en veilig op de tak te landen. En die beweging herhaalde hij opnieuw om op een hogere tak te landen. En toen hij halverwege de derde sprong was hoorde hij een Evenings stem. 'Blitz.. Help?' Blitzy grijnsde, maar ging in één sprong terug naar Evenings tak. De klap was hard maar zijn staart hield zijn balans bewaren. Hopelijk niet hard genoeg om Evening zijn tak los te laten. 'Ik had het moeten weten..' zei hij terwijl hij zijn beide poten vastgreep en zijn lichaampje omhoog hief en liet hem op de tak vallen. 'Wil je nog verder doen?' Zonder een antwoord van hem af te wachten zei hij; Evening, grijp m'n rughaar!'. Hopend dat hij op zijn rug zat sprong hij omhoog, en hoger en hoger. Uiteindelijk slaagde hij erin één van de hoogste takken te bereiken die nog stabiel genoeg waren om erop te staan. 'Hoger durf ik niet.' zei hij. 'Ze worden dunner en ik denk dat ze gaan breken onder ons gewicht.' Blitzy keek uit over het gebied, de open plek waar hij overnachtte was nu zo goed als onzichtbaar, de rookpluim was verdwenen. Het leek al zo lang geleden dat hij wakker werd daarginds, nog eenzaam zonder iemand gezien te hebben, laat alleen een woord gesproken te hebben.. 'Zullen we dan eens naar beneden gaan?' zei hij tegen Evening.