~Sora Plz xD~

Net zo eenzaam als altijd liep de Deino wat doelloos rond. Ach, wat kon je voor doelen hebben als je Blind was? De wereld verkennen? Dat was toch een stuk minder leuk als je hetgeen wat je verkende ook kon bekijken. Zijn doel hier eerder was geweest om hier rustig te kunnen trainen om snel te kunnen evolueren. Maar hoe vaker Oko er over nadacht, hoe een minder goed plan hij het vond. Over twee evoluties had hij dan wel zijn volledige zicht terug, maar hij keek er niet bepaald naar uit om zijn halve leven met twee koppen rond te lopen. Hij kon het zich gewoon niet voorstellen, het leek belachelijk. Vrienden maken dan? Hij had wel een paar vrienden hier. Blitzy de Infernape, Sora de Growlithe en ook nog Bailey, de Bulbasaur, die hij het laatste was tegengekomen. Alhoewel, moest hij Bailey nog wel als een vriend rekenen? De kleine Deino slaakte een lichte zucht. Bailey leek hem gesmeerd te zijn. En dat terwijl ze het zo leuk hadden gehad met elkaar. En.. hij had een soort klik tussen hen twee gevoeld. Of had hij dat zichzelf slechts voorgesteld? Was het, zoals hij al eerder dacht, te snel gegaan? Ja, hij liep meteen al na de eerste ontmoeting als een hondje achter haar aan. En wat was ervan gekomen? Niets. Hij zat hier alleen, achtergelaten. De Deino begon zachtjes een lied te zingen die hij zich vaagjes kon herinneren van vroeger.
'Isn't it strange,
That you told me one thing and suddenly changed your mind?
Isn't it strange,
That you'd come here for me, turn away, and leave me behind?'
Hij glimlachte lichtjes. Het was geen vrolijk lied, het paste wel bij de situatie. Maar in wat voor situatie hij ook zat, en wat voor lied hij ook zong, door zingen voelde hij zich altijd een beetje beter. Hij had zich er vaak voor geschaamd, maar Bailey had het niet erg gevonden. Ze had zelfs met hem mee gezongen. Hmm.. hij hoopte dat de andere Pokemon hier er hetzelfde over dachten, want op deze manier uitte hij zijn gevoelens het allerbeste. Maar goed. Bailey was weg, en hij voelde zich er nu al ellendig om. En hij kende haar amper. Oko ging neerzitten vlak bij het water van de rivier, en richtte zijn hoofd richting het water. Hij wist dat het daar was, want het stromende water in een rivier maakte altijd een mooi geluid. 'Am I that pathetic?' Vroeg hij zichzelf af, en frontte. Ja, hij was pathetisch, naïef. Ach, wie wou er dan ook een blinde, Engels sprekende vreemdeling? Oko grijnsde dom. Zo'n persoon was gek, of had het vermogen door al die minpunten heen te kijken. Ach, hij was nog jong, en had nog alle tijd om de echte ware te vinden. Hij was een geduldig man. Wat Bailey betreft, hij moest haar maar zo snel mogelijk vergeten. Hij wou niet zo'n iemand zijn die ellenlang treurde om zo iets.
'I hope you don't feel just like me, I hope you're happy.'
zong hij nog zachtjes voordat hij de gedachten aan haar uit zijn hoofd gooide. Zo als hij zich kon herinneren uit hetzelfde lied als zijn vorige gezang. Hmm.. Oko glimlachte lichtjes, en wierp zichzelf op de grond. Hij rolde zichzelf op zijn rug en richtte zijn kop naar boven, al had hij daar niets om te zien. Hij wist niet of de zon daar boven hem scheen, of dat het nacht was en de maan en miljarden sterren de lucht beeldschoon maakten. Ach, het maakte hem niet uit, zo lang hij maar kon genieten van dit rustige moment.. Of niet? Rustige voetstappen klonken achter hem. Maar Oko raakte dit keer niet in paniek door zijn gebrek aan zicht. Hij was zo rustig als maar kon op dit moment. Hij wachtte gewoon tot er iets gebeurde, of tot er een stem naast hem klonk. Wie zou zich bij hem gevoegd hebben?

Langzaam zette Sora steeds een stap vooruit. Ze was moe, uitgeput, maar liep toch stug door. Ze had te lang getraind en voelde daar nu het gevolg van. Waar liep ze eigenlijk heen? Vragend keek de Growlithe om zich heen, en constateerde toen dat ze richting de Untamed Rivers ging. Hoe erg ze water ook haatte, ze wilde nu niets liever. Iets drinken zou op het moment niet verkeerd zijn. Ze wilde niets liever dan het vochtige vloeistof in haar nu droge keel voelen. De enige keer dat ze vandaag gedronken had was in de ochtend, om wakker te worden. Direct daarna was ze begonnen met trainen en het was nu al aan het schemeren. Aangezien de zomertijd is ingegaan was het dus al vrij laat. Ze zuchtte even, en spoorde zichzelf aan haar tempo te verhogen. Hoe eerder ze er was, hoe sneller ze iets kon drinken en hoe sneller ze weer een slaapplek voor zichzelf op kon zoeken. Eigenlijk maakte het haar niet uit waar ze sliep, ze was immers toch alleen. Altijd al geweest, en dat zou waarschijnlijk ook altijd zo blijven. Ergens hoopte ze dat er nu iemand tevoorschijn, iemand die ze kende, maar dat gebeurde helaas niet. Ze gromde zachtjes, deels geïrriteerd, en vervolgde haar pad. Misschien viel er nog wel iets te beleven bij de rivieren. Daar kon ze alleen nog maar op hopen.

Met grote slokken kreeg ze het verfrissend water binnen. Wat was ze opgelucht dat het niet meer zo ver was geweest hierheen. Het kon haar niets meer schelen dat het water tegen haar aanklotste, omdat de stroming sterk was. Langzaam richtte ze haar kop weer uit het water, om vervolgens een bekende geur op te pikken. Was dat.. Oko? Vragend keek ze om zich heen. Hoe kon dat nou weer, normaal gesproken duurde het eeuwen voordat ze een bekende weer zag. Ze had hem laatst nog gezien, en nu kwam ze hem weer tegen? Lichtjes fronsend besloot ze maar haar neus achterna te gaan. Als ze zich niet vergiste was het deze kant op. Haar lichaam draaide een kwart slag, waarna ze langzaam weer begon te lopen. Uiteindelijk merkte ze de zwarte pokémon op. In eerste instantie begon ze breed te glimlachen. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat hij op zijn rug lag. ''So we meet again, huh?'' sprak ze uiteindelijk, luid genoeg voor hem om het te horen. Ze liep nog wat dichterbij en ging uiteindelijk naast hem zitten. Denkend over wat ze nog meer kon zeggen wachtte ze op zijn antwoord. Misschien kon ze het gesprek beter voeren als hij eerst iets had gezegd. Wie weet, misschien sliep hij wel, en dan zou zij hem natuurlijk wakker maken met haar gebrabbel. Niet bepaald prettig als je lag te slapen, zeker niet als je vermoeid was. Afwachtend wat er ging gebeuren richtte ze zelf ook maar haar blik naar boven. De schemering zorgde voor verschillende mooie kleuren in de lucht. Het duurde niet lang meer of de sterren vulden de donkerblauwe hemel al. Ze zuchtte nogmaals, nu bijna niet hoorbaar. Ze wilde natuurlijk niet dat Oko dacht dat er iets aan de hand was, mocht hij wakker zijn.

Ja, er klonk een stem. En Oko herkende de stem ook nog. Natuurlijk was hij hier nog niet veel Pokemon tegengekomen, maar zelfs als dat zo was, dan kon hij nog deze stem identificeren. Dat was Sora, de Growlithe. ''So we meet again, huh?'' sprak ze. Oko glimlachte gelukzalig. Hoe zou het toch komen dat ze elkaar steeds weer tegenkwamen? Of was het gewoon puur toeval dat hij deze Pokemon nu al drie keer tegen was gekomen. Oko draaide zijn hoofd naar de richting waar de stem vandaan was gekomen, en stond daarna op zodat Sora er zeker van kon zijn dat hij klaarwakker was. ''Sora..'' zei hij met een brede glimlach. ''What a pleasure to s.. err, hear you again.'' zei hij, en grinnikte om zichzelf. Nee, opnieuw zien kon hij haar niet, maar dat maakte hem niet uit. Hij was al blij genoeg dat hij een bekende terugzag. Hij hoorde de Growlithe daarna neerzitten, en Oko ging zelf ook zitten. Hmm.. en wat moest hij nu zeggen? Dat het een lekker weertje was? Hij had geen idee wat voor weer het was. Het was vrij warm, en hij voelde ook geen regen, dus misschien was het dag of schemerde het net. Hij slaakte een kleine tevreden zucht. ''Yes, we meet again. What an coincidence, huh?'' probeerde hij maar, om een gesprek op gang te krijgen. Zijn kop richtte hij naar het water dat constant tegen stenen aan klotste. Na er even naar geluisterd te hebben richtte hij zijn gezicht weer richting Sora. ''You know Sora, I'm happy I met you. I never talked with you for long, but I already see you as a good friend.'' zei hij met een kleine glimlach. Zou ze er ook zo over denken, of zou ze hem maar een weirdo vinden? Ach, het maakte hem niet uit, hij liet andere Pokemon tegenwoordig lekker denken wat ze wouden denken. Misschien moest hij maar wat dingen over haar te vragen, om een completer beeld van haar te krijgen. ''Have you been here for long? In this region, I mean.'' Besloot hij te vragen aan haar. Verder zei hij niks. Zij hoefde dat niet meer van hem te weten, hij was haar voor het eerst tegengekomen toen hij verdwaald was in de woestijn. Hij was dus duidelijk een nieuweling hier. Hij was nog steeds nieuw, maar voelde zich al een heel stuk wijzer dan die keer. Nieuwsgierig richtte hij zijn kop op, wachtend op een antwoord.

[Ik weet niks x.x]

''Sora..'' Bij het horen van haar naam keek de Growlithe op, en zag dat Oko was opgestaan. ''What a pleasure to s.. err, hear you again.'' De Deino moest zelf grinniken om zichzelf, waardoor Sora ook lichtjes begon te grinniken. Oko ging naast haar zitten, en was even stil, net als haar. Ze fronste lichtjes en begon na te denken. Fijn, zag ze eindelijk weer eens een bekende, wist ze niet waar ze over moest beginnen. Gelukkig wist Oko dat wel, aangezien hij zijn mond weer open deed. ''Yes, we meet again. What a coincidence, huh?'' De Growlithe knikte afwezig, ook al kon hij dat niet zien. Het was opnieuw even stil, maar de stilte werd alweer verbroken door Oko's stem. ''You know Sora, I'm happy I met you. I never talked with you for long, but I already see you as a good friend.'' Sora keek hem lichtelijk verbaasd aan, maar zag toen de glimlach op zijn gezicht. ''I hardly talk with other pokémon for long, and never see them again. So I'm happy I've met you as well, because you are the only one I keep seeing,'' antwoordde ze, na even te hebben nagedacht. Het was in ieder geval wel de waarheid. Aan de ene kant was ze daar blij om, maar aan de andere kant ook weer niet. Achja, wat maakte het nu ook uit.

''Have you been here for long? In this region, I mean.'' Opnieuw begon Sora na te denken. Dit keer deed ze dat met een zacht 'hmmn' geluid dat uit haar keel kwam. ''Well,'' begon ze uiteindelijk, na haar zinnen goed doordacht te hebben. ''I've been wandering here for at least a year now, so I guess I'm not a newbie anymore,'' ging ze verder met een kleine glimlach op haar snuit. Uit zichzelf wist ze al dat Oko hier minder lang dan haar was. Ze had hem toen ontmoet in de woestijn, en toen was hij net aangekomen, toch? In dat geval moest ze iets anders verzinnen. ''Where does your species come from, actually? I've hardly seen them before.'' Oko was eigenlijk de enige die ze had gezien van zijn soort. Had hij eigenlijk ooit gezegd hoe zijn soort heette? Ze fronste lichtjes, en begon weer na te denken. Voor zover ze zich kon herinneren had hij dat nooit gezegd, maar zij had er ook nooit naar gevraagd. Misschien kwam het antwoord op haar vraag wel voor in het antwoord op de vraag die ze net stelde. Dan zou ze eigenlijk moeten opletten, in plaats van in haar gedachten verzinken.

''Well,'' Begon de Growlithe uiteindelijk, na blijkbaar even nagedacht te hebben over haar antwoord. Oko bleef nieuwsgierig wachten op wat er achter aan kwam. ''I've been wandering here for at least a year now, so I guess I'm not a newbie anymore,'' Oko knikte, en liet een grijnsje zien toen het woord ‘newbie’ viel. Ugh, een jaar al, een jaar liep de Growlithe hier al rond. Ach, het was niet echt heel lang. Voor hetzelfde geld was ze hier al jarenlang of ze had hier geboren kunnen zijn. Dan had Oko zich helemaal een newbie gevoeld. ''Where does your species come from, actually? I've hardly seen them before.’’ Sprak Sora erna. Oko schudde zijn kop, en dacht even na. ‘’I am a Deino, and I lived in the Unova region with my family. We mainly lived in caves there, or on the mountains. There were many other Deino there, and I think our species only live in that region. I’ve never met Pokemon like you before either. I guess the regions where we came from are like two different worlds.’’ Sprak hij, en draaide zijn kop alsof hij rond aan het kijken was. ‘’Of course I can’t see how the world here looks like, but it feels a lot different than my home.’’ Hij glimlachte lichtjes, en knikte. Ja, het voelde anders. Maar het voelde ook beter. Het voelde hier lichter, vrijer en vrolijker. Het maakte hem niet uit of het in het echt ook zo was, want dat zag hij toch niet. 'You know what I'm also happy about? Nobody thinks I'm weird. Other Pokemon just.. accept me here. It was a different story in my previous home' vertelde hij haar. Ja, het was voor de andere Pokemon zeer grappig geweest om hem te pesten, of ineens uit het niets aan te vallen. Hij had toch niks door, totdat hij aangevallen werd en voor de zoveelste keer neerviel op de grond, terwijl de andere jonge Pokemon hem pijn deden, en hem weer smeerden. Oko merkte dat zijn gezicht al snel op onweer stond, en schudde zijn kop. ''Ah well, I'm happy I'm here now..'' zei hij uiteindelijk, en viel daarna stil.

‘’I am a Deino, and I lived in the Unova region with my family. We mainly lived in caves there, or on the mountains. There were many other Deino there, and I think our species only live in that region. I’ve never met Pokemon like you before either. I guess the regions where we came from are like two different worlds.’’ Sora knikte zachtjes. Dat zou je eigenlijk wel denken door de verschillen die zich afspeelde. Zij had zijn soort nog nooit eerder gezien en hij die van haar. Op zo'n moment begin je je toch iets af te vragen. ‘’Of course I can’t see how the world here looks like, but it feels a lot different than my home.’’ De Growlithe fronste lichtjes. Anders hoe? Verkeerd? Ze moest toegeven dat hij gelijk had. PokéRPG wás anders dan de andere regio's waar ze was geweest. Hier mocht je doen wat je wil, zonder dat iemand je afblafte. Natuurlijk waren er hier waarschijnlijk ook regels die niet opgeschreven waren, maar..

"You know what I'm also happy about? Nobody thinks I'm weird. Other Pokemon just.. accept me here. It was a different story in my previous home," ging Oko verder. Ze bekeek de Deino kort. Ze begreep het. Ze begreep wat hij bedoelde. Alleen... Ze wist niet of hij zich zo voelde door zijn eigen soort. Zij wel. ''I get wat you mean,'' sprak ze zachtjes, ergens hopend dat hij het niet had gehoord. Toch was het verstaanbaar genoeg geweest. ''Ah well, I'm happy I'm here now..'' hoorde ze nog even, voordat het even stil werd. ''Sounds like you didn't have the best past as well. We have something in common, then,'' sprak Sora uiteindelijk, met een scheve glimlach op haar snuit. Kon ze serieus niks beters verzinnen? Iets... Vrolijkers. Dat was veel beter dan over hun verleden te beginnen, die, zo te horen, niet zo geweldig was. ''Say...'' begon ze twijfelend, niet zeker of ze het wel moest vragen. ''Are you still traveling alone? I mean... This is not the safest place of PokéRPG.'' Als je in het water terecht kwam, had je een enorm probleem. Wie weet hoeveel pokémon hier wel niet in verzopen waren. Eigenlijk wilde ze daar niet eens aan denken.. Ze schudde licht haar hoofd, proberend die gedachte van zich af te zetten.

''I get wat you mean,'' sprak de Growlithe zachtjes, maar verstaanbaar. Oko knikte. Hij was blij dat ze hem begreep, zo ver als ze hem kon begrijpen. ''Sounds like you didn't have the best past as well. We have something in common, then,'' Oko bleef stil. Dus Sora had ook een niet al te goede tijd achter de rug. Hoe nieuwsgierig hij er ook om was, hij zou haar er niets over vragen. Hij had ook niet zo’n zin om te praten over zielige dingen op het moment. Hij wachtte wel tot ze er zelf een keer over begon. Hij schudde zijn kop. Hij moest ook eens zijn verleden achter zich laten. Hier kon hij proberen gelukkig te worden. ''Say...'' sprak de Growlithe. Oko keek op. Sora klonk onzeker, maar toch ging ze verder. ''Are you still traveling alone? I mean... This is not the safest place of PokéRPG.'' Oko keek verbaasd. Probeerde ze nou.. hem te vragen of hij samen met haar wou reizen? Net als Bailey een tijd geleden had gedaan? Natuurlijk zou het beter voor hem zijn om samen te reizen. Dan had hij iemand die hem ervan kon verhinderen dat hij in het water liep, in de lava of tegen iets gevaarlijks. Daarbij had hij zich hier best wel eenzaam gevoeld. Alleen reizen deed hem niet goed. ‘’D..do you want to travel together? Is that what you’re trying to ask?’’ vroeg hij om bevestiging te krijgen, en glimlachte lichtjes, om te laten merken dat het idee hem wel aanstond. Daarna richtte hij zijn kop naar de grond. ‘’You know, someone asked that to me before. She was really nice, like you. But she vanished… I’ve never seen her again.’’ Zei hij. Hij probeerde neutraal te klinken, maar je kon duidelijk in zijn stem horen dat hij er van baalde. Hij had duidelijk een vonk gevoeld.. maar nu.. Hij richtte zijn kop weer op. ‘’But ... You are gonna stay here, right? In that case.. I would love to travel with you, Sora.'' zei hij, en zijn glimlach kwam geleidelijk terug.

‘’D..do you want to travel together? Is that what you’re trying to ask?’’ Sora keek verbaasd op. Eigenlijk... Op dat moment zag ze de glimlach van Oko. Zou dat betekenen dat hem dat wel wat leek? Nee, dat zou ze niet erg vinden. Het was niet echt waar ze naartoe ging, maar ze was blij dat het zo overkwam. ‘’You know, someone asked that to me before. She was really nice, like you. But she vanished… I’ve never seen her again. But ... You are gonna stay here, right? In that case.. I would love to travel with you, Sora.'' De Growlithe toverde een glimlach tevoorschijn. ''I'm sorry to hear that... But I would never leave one of my friends,'' antwoordde ze. Ze had dat toen wel geweten, toen ze dat een keer had gedaan. Het was nieteens haar bedoeling geweest om die pokémon in de steek te laten, maar het moest van haar ouders. In die tijd had ze in een vurige strijd gestaan. Niet alleen omdat het tussen vuursoorten ging, maar ook omdat het een heftig iets was geweest. Ze had spijt van wat ze gedaan had. Dat had ze nu nog steeds. Ze zwoor zichzelf dat nooit meer te doen, aangezien ze niet alleen de ander, maar ook zichzelf ermee pijn had gedaan. Ze zuchtte even, voordat ze zich weer richtte op de Deino.

''So, it's decided? From now on, we'll travel together?'' Het was al bijna zeker dat het besloten was. Eerlijk gezegd was ze opgelucht dat ze nu Oko weer had ontmoet. Anders had ze nu waarschijnlijk geen reisgenootje gehad. Ze was blij dat ze er nu één had. Nu hoefde ze niet meer alleen rond te zwerven, denkend dat ze vervloekt ofzo was. Nee, nu had ze iemand om mee te praten tijdens hun reisjes. Bij die gedachte kwam er weer een glimlach op haar gezicht. Haar blik gleed weer even op de lucht. Het werd al aardig donker. Misschien dat het wel veilig genoeg was om hier te blijven in de nacht, maar.. ''It's getting pretty late...'' mompelde ze. Ach, wat maakte het ook uit. Ze konden net zo goed hier overnachten, niet?

- Inspiloos -

[Dude. Echt niet. Hij’s langer dan de mijne =O]

De Growlithe glimlachte. Natuurlijk kon Oko dit niet zien, maar hij voelde op een of andere manier dat het wel goed zat. Daarom kwam er op zijn gezicht ook een lichte twijfelende glimlach. ''I'm sorry to hear that... But I would never leave one of my friends,'' Oko’s glimlach werd breder. .Goed, dus dan kon hij erop vertrouwen dat ze hem niet zomaar achterliet, zoals Bailey dat had gedaan. Hij kon haar echter niets verwijten, want hij wist niet waarom ze weg was. Misschien was er iets dringends in een ander gebied. Wat het ook was, hij zou haar evengoed vriendelijk begroeten als ze ooit terug kwam. Een zucht van de Growlithe liet Oko weer opkijken. ''So, it's decided? From now on, we'll travel together?'' sprak ze tegen hem. Oko knikte langzaam. ‘’I guess so.’’ Zei hij, en grijnsde. Hij was echt blij dat hij weer een maatje had om mee te reizen. Hij heeft bijna altijd alleen gereisd, en veel Pokemon hadden hem uitgemaakt voor einzelgänger, depressief of emo, maar dat soort Pokemon kenden hem totaal niet. Elke nacht die hij alleen doorbracht had hij gebaald van zijn eenzaamheid. Maar hij was niet zo spraakzaam geweest, dus hij had het nooit gezegd tegen iemand. ''It's getting pretty late...’’ mompelde Sora. Hmm.. Dat was met Bailey ook zo. Het was laat geworden, en ze hadden een grot opgezocht om in te overnachten. Hier was geen grot, maar als het niet zou gaan regenen zouden ze gewoon onder een boom kunnen gaan liggen, ofzo. ''It's not gonna rain, right?'' zijn hoofd ging richting de lucht, maar hij zag niet of de lucht helder was, of dat er regenwolken rondzweefden. Daarna keek hij Sora's kant op, want die kon het wel zien en bepalen of het droog zou blijven.

''It's not gonna rain, right?'' De Growlithe hief verbaasd een wenkbrauw op, maar toen begreep ze waar hij hene wilde. Ze richtte haar blik op de lucht en constateerde dat er niet echt wolken aan het rondzweven waren. ''No, it doesn't seem like it. Wanna stay here?'' Haar maakte het niks uit, eerlijk gezegd. Zelfs al zou het regenen. Ze was dan wel een vuurpokémon die water in principe haatte, ze was gewoon niet meer uit haar humeur te krijgen. Blij dat Oko met haar mee reisde. Blij dat ze niet meer alleen hoefde te zijn. Ze was op het moment dolgelukkig. De Growlithe liet zich uiteindelijk door haar voorpoten zakken. Ze had al een tijdje langer de neiging gehad om te gaan liggen, maar nadat ze bevestigd had gekregen dat Oko hier wilde overnachten, liet ze die drang pas zijn gang gaan. Een stilte viel, waardoor ze iets in haar gedachte kreeg. ''Say.. Have you ever met humans? If so, you must know what music is,'' begon ze, waarbij ze even bedenkelijk keek. Die paar keer dat ze echt in aanraking was geweest met mensen, had ze kennis gemaakt met de muziek. Er waren verschillende soorten. Sommige vond ze een verspilling van tijd, maar via de muziek kon ze wel afleiden hoe die persoon in elkaar zat. ''Do you know any good songs?'' Muziek vond ze geweldig. Vooral het gezang. Sommige teksten waren diep, en dat zette haar aan het denken. Dat vond ze niet erg. In sommige teksten kon ze zich zelfs inleven. Misschien kende Oko inderdaad wel een paar liedjes. Misschien kende zij die ook. Dan zouden ze samen de tijd kunnen doden, niet? Nu was er zo'n rare stilte, die haar eigenlijk helemaal niet beviel...

- Oké, dan heb ik nú geen inspi. Dat, en ik had de slappe lach van 'Dude. Echt niet.' XD -

Na zijn vraag werd het even stil. Waarschijnlijk was Sora op dit moment naar de lucht aan het kijken. Zijn gedachten werden bevestigd toen hij haar stem hoorde klinken. ''No, it doesn't seem like it. Wanna stay here?'' Oko glimlachte. Gelukkig, het zou niet regenen. In dat geval hoefden ze niet echt een dichte schuilplaats te zoeken. Het was voor hem warm genoeg, en voor Sora vast ook, want die beschikte over een dikke wollige vacht. Daarbij was het hier rustig, en kon je terwijl je in slaap viel luisteren naar de zachtjes stromende rivier. En dat ook nog samen met Sora. Oko slaakte een gelukzalig zuchtje. Wat had hij toch weer een geluk. Blijkbaar werd geduld toch beloond. Hoe vreselijk Pokemon hem ook behandeld waren, hij was altijd open geweest voor nieuwe vriendschappen. ''Say.. Have you ever met humans? If so, you must know what music is,'' klonk de sten van de Growlithe weer. Oko keek verbaasd op. Hij had nog nooit een andere Pokemon over muziek horen spreken, maar hij hield er zelf erg veel van. Oko knikte snel. Nee, hij had ze niet echt ontmoet, maar ze wel gehoord, dat telde toch ook? Hij had een groot deel van zijn leven in de hooggebergten doorgebracht, en vaak waren er reizigers langsgekomen, of stookten ze ergens een vuur. Oko zocht deze vuren vaak op, en bleef vanaf een afstandje luisteren naar datgene wat de mensen maakten.. ‘Music’ ja, zo heette het. Muziek. Vanaf het moment dat hij het eerst hoorde was hij er gek op geweest. Vaak zongen de mensen in het engels, en had hij geluisterd naar de prachtige songteksten die erbij hoorden. Er waren zoveel liedjes dat er bij elke emotie of situatie wel een liedje hoorde. Dat was nog het mooiste eraan. Als je je verdrietig voelt of juist heel vrolijk, dan luchtte het zingen van een lied altijd op. Oko glimlachte. ‘’Yes, they came to the mountains very often. Many Pokemon think they are bad creatures because they catch Pokemon, but that music they make.. It’s wonderful.’’ Vertelde hij haar met een glimlachje. Hij was blij dat hij weer iemand tegen was gekomen die waarde hechtte aan een goed lied.''Do you know any good songs?'' vroeg ze hem. Oko dacht na. Eigenlijk kende hij niet zoveel liedjes die bij zijn emotie van nu hoorde. Vrolijkheid. Hmm, dat was niet handig. Hij grinnikte dom. ‘’Err, I know a lot of songs but none of them is relevant to the feeling I have now.’’ Zei hij, liep tot dicht naast Sora, en ging naast haar op de grond liggen. ‘’Do you know a good happy song?’’ vroeg hij haar, en keek haar vrolijk aan.

[Rofl. XD En OMGGG op deze computer leek deze post vet lang in word. I am disappoint.]

‘’Yes, they came to the mountains very often. Many Pokemon think they are bad creatures because they catch Pokemon, but that music they make.. It’s wonderful.’’ Sora glimlachte licht. Ja, dat klopt. Muziek was geweldig. De dingen die je door muziek wel niet kon voelen... Soms werd ze zelfs opgevrolijkt door muziek. ‘’Err, I know a lot of songs but none of them is relevant to the feeling I have now,’’ sprak Oko, en liep op haar af, waarna hij naast haar ging liggen. ‘’Do you know a good happy song?’’ De Growlithe begon na te denken. Het was al zo lang geleden dat ze haar laatste mens was tegengekomen die zong, dat ze het zich niet meer zo goed kan herinneren. Na nog een tevergeefse poging te hebben gedaan schudde ze haar hoofd en zuchtte. ''No, I'm sorry,'' begon ze en richtte haar blik op Oko. ''It's been a while for me with music,'' vervolgde ze. ''I kinda hoped you knew a song.'' Ze grinnikte lichtjes met een onschuldige blik in haar ogen, alhoewel Oko dat niet kon zien. Het ging automatisch.

- Omg wat weinig.. ;w; Ik hoop dat je er iets mee kunt >< -

[Geeft niet xD]

Het werd even stil nadat Oko gevraagd had of zij wel een goed liedje wist. Door die stilte wist Oko al dat ook zij waarschijnlijk niets wist. ‘’No, I’m sorry,’’ zei ze uiteindelijk, waarmee ze Oko’s gedachten bevestigde. ''It's been a while for me with music'' legde ze daarna uit. Oko liet een kleine glimlach zien. ''That doesn't matter at all, we can enjoy ourselves without music, too.'' sprak hij zachtjes tegen haar. Daarna vertelde de Growlithe hem dat ze had gehoopt dat hij wel een lied kende voor nu. Daarna grinnikte ze lichtjes. Hierdoor werd Oko zijn glimlach nog breder. Wat klonk ze schattig.. zou ze er net zo lief uitzien als ze klonk? Oko richtte zijn blik langzaam richting de lucht. ''If I lay here.. If I just lay here..'' Hij 'keek' even snel Sora haar kant op, maar vervolgde het lied daarna weer. ''..Would you lie with me and just forget the world?'' zong hij zachtjes verder, en stopte daarna. Ondanks zijn dikke nekvacht voelde hij het al kouder worden, maar hij kreeg het niet koud naast de warme Sora. hij krabte met een van zijn voorpoten over zijn bos haar heen. Eigenlijk had hij zich altijd a afgevraagd of hij dat niet weg kon halen. Of in ieder geval een deel. Want hij had wel dergelijk ogen onder die bos haar. Oko schudde zijn kop, en keek weer Sora's kant op. Hij opende zijn mond zeer wijd, en klapte hem weer dicht. Ugh, waarom moest hij nou weer gapen? Achja, eigenlijk was hij best moe op het moment. Maar hij wou nog lang niet in slaap vallen naast zijn nieuwe vriendin. Hij grinnikte kort. 'Sorry..'' zei hij zachtjes, en bleef haar kant op kijken. Shit, hij wist haar helemaal niks meer te vertellen aan haar,waardoor er een stilte viel. Hij slaakte een zachte zucht, en besloot maar af te wachten of Sora nog iets te zeggen had, of dat ze wou gaan slapen.

''That doesn't matter at all, we can enjoy ourselves without music, too.'' Gelukkig, zijn reactie was waar ze op gehoopt had. Een korte stilte viel, maar die werd alweer verbroken door Oko, die zachtjes begon te zingen. ''If I lay here.. If I just lay here..'' Sora merkte dat hij zich naar haar toe draaide. ''..Would you lie with me and just forget the world?'' ging hij verder, en stopte daarna. Sora glimlachte. Op dat moment zag ze hem gapen. Blijkbaar was hij moe? ''Sorry..'' sprak hij zacht. De Growlithe schudde haar kop. ''You tired?'' grinnikte ze. Eerlijk gezegd begon zij ook een beetje moe te worden. Aan de andere kant vond er een aardbeving plaats in haar maag. Blijkbaar vond die dat ze spontaan honger moest krijgen, zonder een aanleiding, ofzo. Het liefst gromde ze nu nukkig, maar omdat ze gezelschap had deed ze dat maar niet. Wacht, ze had gezelschap. Oko had haar rommelende maag vast gehoord. Ze grijnsde lichtjes, nog net in staat om niet te giechelen als een schoolmeisje die net een smerige roddel had gehoord. ''Sorry..'' kopieërde ze Oko's tekst, en richtte haar blik op de Deino. Het was niet echt slim om te eten voordat je ging slapen, zeggen ze, en aangezien Oko net gaapte...

[Ik snap nog steeds niet hoe mijn post hier verdwenen is ;-; Iig was de eerste versie van deze post langer dan mijn vorige post hier, en nu..poep ]


''You tired?'' hoorde Oko Sora zeggen met een grinnik in haar stem. ''Maybe.. a little.'' zei Oko met een kleine glimlach. Hij knipperde vermoeid met zijn ogen, en weer slaakte hij een gaap. Even later keek hij verdwaasd op toen hij een raar rommelend geluid maakte. Wat was dat? Hij keek raar Sora's kant op, maar had zich al snel bedacht dat het het geluid van een rommelende maag was. ''Sorry..'' klonk de stem van de Growlithe. Oko grinnikte even. ''Are you still hungry at this late hour?'' vroeg Oko vermaakt aan haar. Hmm.. hij was best moe, maar Sora hoefde daar niet onder te lijden. Hij glimlachte even, stond op en keek Sora's kant op. Om deze tijd van het jaar groeiden er allerlei bessen en andere vruchten in de bosjes. Als je je neus in de lucht stak in het bos of een dichtbegroeid stuk van dit gebied, kon je de zoete bessen zelfs ruiken. Vooral Razz bessen en Bluk bessen groeiden hier volop. Oko likte snel zijn lippen af. ''What do you think 'bout a quick evenin' snack?'' zei hij grijnzend tegen haar, en draaide zichzelf richting de bosjes. Misschien vond Sora het geen goed idee, misschien ook wel. Het zou er in ieder geval voor zorgen dat hun magen stil bleven als ze probeerden te slapen. Geduldig wachtte de Deino op een antwoord of reactie van de Growlithe.