“Huuuu…” Met een lichtelijk geïrriteerde blik in haar ogen, keek Houndoom toe hoe twee Aron zich met elkaar vermaakten. Toekijken was genoeg voor haar- ze wist wel beter dan dat ze mee zou doen. Ten eerste was ze er honderd procent zeker van dat de twee haar zouden vermijden, en ten tweede zou ze zichzelf alleen maar voor schut zetten. Haar leeftijd alleen al was voor haar voldoende om zichzelf er van te overtuigen dat ze volwassen was. Of dat ze zich op zijn minst zo zou moeten gedragen. Mokkend wendde ze haar blik af. Eerlijk gezegd miste ze het ergens wel. Dat vrolijk ronddartellen zonder welke zorg dan ook te hebben. Een wrange glimlach verscheen op haar gezicht. Wat haatte ze het om ouder te worden. Het enige detail wat haar niet bejaard maakte, was dat ze geen kinderen had, alhoewel ze niet zeker wist of dat wel iets positiefs was. Pokémon, wel, bekenden van haar, die jonger waren, hadden onderhand wél al kinderen. Het voelde alsof ze het enige persoon zonder was. “Hmpf,” snoof ze, geïrriteerd door haar eigen bevindingen. Ze wist onderhand wel beter dan opzoek te gaan naar iemand die ze leuk vond. Het zorgde in haar geval alleen maar voor problemen. Nee, ze zou gewoon als een eenzame kluizenaar sterven, die krankzinnig werd door haar eenzaamheid, om vervolgens een massa moordenaar te worden, die voor haar eigen bestwil vermoord zou worden. Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond. Als ze bij de Lustro had gezeten, was dat krankzinnige gedeelte vast nu al gebeurt. Het enige wat ze nog betwijfelde, was het ‘vermoord worden’. Ah, wat zou het ook. De Lustro was verleden tijd. Elk woord wat er was gezegd, zou vergeten moeten worden. Elk gevoel dat ze had gehad. Elke emotie die ze met iemand anders had gedeeld. Ze dwong zichzelf om Rowan uit haar gedachtes weg te persen door haar blik weer op de Aron te laten glijden. “Mazzelaars,” mompelde ze. Met een soepele beweging stond ze op. Kort gleed haar blik over haar verweerde lichaam heen. Terwijl haar zwarte vacht weer netjes was aangegroeid, waren er van dichtbij nog steeds meer dan genoeg littekens zichtbaar, een prijs die ze maar al te graag betaalde voor de gevechten die ze had weten te vechten. Ze vond het leuk om te vechten. Sterker nog, ze hield er van. Genoeg om door te gaan tot alle botten in haar lichaam gebroken waren, als ze kon. Gelukkig wist ze van zichzelf wanneer ze op moest geven. Als ze niet meer kon lopen, bijvoorbeeld. Vreemd genoeg hechtte ze nog steeds genoeg waarde aan haar leven om niet te willen sterven. Nóg niet, in ieder geval. Ergens had ze last van een met fantasie versierd idee, waarin ‘sterven voor iemand die je dierbaar is’ of ‘al je vijanden met je meenemen’ naar voren kwam. Niet dat een van de twee ooit zou gebeuren. Zoals het er nu voor stond, zou ze gewoon een eenzame dood sterven. Al helemaal als ze door ging met het vermijden van anderen. Langzaam begon ze zich te lopen, terwijl ze zich half afsloot van haar omgeving, iets dat nooit een erg goed idee was. Deze keer, echter, leek het haar weinig kwaad te kunnen. Ze wilde alleen zijn met haar gedachtes, net zoals ze altijd deed. Bovendien, de enige personen die haar iets aan zouden kunnen doen, hielden zich nu gedeisd. Op een enkele na. Jammer genoeg verwachtte ze niet dat dit persoon plotseling op zou duiken. Helaas. Bij het horen van een luid geknars van rotsen, schoot haar blik naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Ze had haar omgeving blijkbaar niet genoeg genegeerd. “Wie is daar?” vroeg ze. Een argwanende grom was hoorbaar in haar stem. Lichtjes snuivend staarde ze naar de rotsen die haar zicht belemmerden. De wind kwam van achter haar, wat het onmogelijk maakte om welke geur dan ook te kunnen ruiken. Ze klemde haar kaken op elkaar, en nam een gespannen houding aan die er in elke mogelijke manier op wees dat ze op het punt stond om welke aanvaller dan ook te lijf te gaan. Hopelijk was het een vijand. Ze had te weinig plezier de laatste tijd. Een klein gevecht zou meer dan welkom zijn. Wat moest ze anders doen tegen de verveling? Met anderen praten? Dacht het niet.