Een schaapachtige grijns stond op Shadow’s gezicht. Haar blik gleed over de rij met mandjes vol bessen. Het was tijd voor een training van de Chiave, maar Shadow kon steeds maar niks goeds bedenken. Tot ze een wandeling door de tuinen van de groep maakte, samen met Angel. Ze wilde eigenlijk gewoon wat bessen verzamelen voor een voedelopslag, maar kreeg tijdens het plukken een veel beter idee. En nu stond ze hier, met een domme grijns en een hele hoop bessen. Ze draaide zich om en stuurde een grijze donder de lucht in. Eindelijk zou de Chave de training krijgen die Shadow lang geleden al had willen geven.

“Mam, wat ben je nou van plan?” De kleine Cyndaquil keek haar moeder aan. Het enige wat ze wist, was dat Shadow opeens veel meer bessen nodig had, en ook meer mandjes. Ze had niks aan haar eigen dochter verteld, zelfs al was die er de hele tijd bij geweest. “Oh, gewoon.” Shadow ging naast Angel zitten. “Een training voor de Chiave. We zullen eens zien hoe behendig iedereen in de groep is..” Angel trok een bedachtzaam gezicht, waarna ze haar blik op de bessen liet vallen. “Mag ik eentje proeven?” vroeg ze, met haar schattige kinder-stemmetje. Shadow slaakte een zucht. “Vooruit, ééntje mag wel.” De Cyndaquil stond vrolijk op en waggelde naar de manden met fruit toe. Ze zocht er een mooie grote bes uit en propte hem in haar bekje. Ze hoorde haar moeder achter haar grinniken. Ach, dat mocht ze ook wel. Het zag er vast heel stom uit, maar het smaakte ook goed.

Shadow stak haar neus in de lucht. Ze stond weer op bij het ruiken van de geur van een Chiave lid. Op haar gezicht stond nog steeds een vrolijke grijns. Ze had enorm veel zin in deze training. Sommige Pokémon zouden haar voor gek verklaren, anderen zouden extreem veel lol hebben. Maar wat iedereen zou krijgen, was een goede behendigheidstraining.

{ Chiave + mensen die lid willen worden zijn welkom. Heb je al een roep gedaan maar is het topic nog niet afgerond, dan doe je maar of je al lid bent. De kids mogen ook komen. (: }

Een groene hond achtige Pokémon met gele strepen over enkele delen van zijn rug sprintte door de bossen van de PokeRPG. De geuren roken nieuw, maar sommigen brachten hem fijne herrineringen op. Er was 1 geur van Shadow. De grijze Raichu die zijn nieuwe leider was geweest bij de Manera, die weer was verdwenen. Over de verdwijning had Douza integendeel van gehoord, en ook die van Guerra. Een grijns krulde op Douza's gezicht. Dat was goed nieuws. Nu zou hij niet meer steeds aangevallen worden door Pokémons die 1 ding wilden. Doden en de macht hebben. Wacht, even. Dat waren 2 dingen. Douza liet in zichzelf een schaapachtige grijns zien. Ach ja, hij was blij terug te zijn. Wat iedereen makkelijk had opgemerkt was zijn onzekerheid. Zelf had Douza die ook opgemerkt. Hij had er wat aan gewerkt. Hij had het niet echt kunnen oefenen om het kwijt te raken. Hij had zich mentaal uitgeput. En lichamelijk had hij gewoon wat meer aan zijn aanvallen gewerkt. Douza was gegroeid en dat was te zien. Die verlegenheid was ook iets verminderd. Zijn enthousiasme bleef integendeel. Het was zonde die weg te halen.
Douza's poten mepten alle bladeren weg die op de grond lagen. Die verhinderde zijn route terug naar de PokeRPG. Toen de wind weer langs hem streek en hij een bekende zwerm Altaria's over hem zag vliegen wist hij dat hij d'r was. Na enkele stappen te hebben gezet in het levendige gebied schoot er een grijze donder de lucht in. Dat was Shadow!Gelijk rende Douza weg van de plek waar hij stond en ging hij naar de plek van die donder. Al snel volgde er een plek waar hij een Cyndaquil en een grijze Raichu zag. Douza rende lichtjes op haar af en remde net voor haar. "Hey, Shadow."Zei Douza en keek opzij naar de Cyndaquil,"Hallo, daar!". Toen keek hij opzij,naar de manden vol bessen en hief zijn wenkbrauw op terwijl zijn blik terug naar Shadow gleed. Enkele schokjes gingen langs zijn vacht doordat hij die had opgewekt doordat hij rende. Wat was de bedoeling?

Met een langzame tred sjokte Houndoom voort. Net zoals normaal, was vandaag een dag zoals altijd. Ze stond op, zocht eten, ging weer slapen, werd weer wakker, en ging vervolgens ronddwalen door Pokerpg. Niets bijzonders. Rondslenteren was tegenwoordig haar hobby geworden. Het was niet alsof ze iets anders te doen had. Niemand had haar op het moment nodig, of wel soms? Ah, het was weer net zoals vroeger. Het enige verschil was dat ze op het moment geen sterke drang voelde om zich bij de Guerra aan te sluiten. En dat was niet omdat er geen Guerra meer was. Onbewust vormde er een flauwe glimlach op haar gezicht. Bij alles wat ze deed moest ze terugdenken aan dié tijd, of niet soms? Ze haalde diep adem. Het werd intussen tijd dat ze zich eens met andere dingen bezig zou houden, of niet soms?
Haar aandacht werd getrokken door een grijze donder die de lucht kleurde. Shadow, eh? Zonder er al te veel bij na te denken maakte ze meer vaart, in de richting waar ze de donder had gezien. Het was naar haar idee veel te lang geleden dat ze andere Chiave leden had gezien. De leden die ze kende, in ieder geval. Het was zelfs al veel te lang geleden dat ze Shadow had gezien. Behendig sprong ze over een in de weg liggende boomstam heen. Ze moest eens wat meer aan haar conditie gaan doen. Straks zou ze nog te dik worden om nog te kunnen bewegen. Vastbesloten om zoiets niet te laten gebeuren, maakte ze meer vaart. Ze was dichtbij genoeg om Shadow’s geur te kunnen volgen.
Pas op het moment dat Shadow ook daadwerkelijk in beeld kwam, begon ze vaart te minderen. Haar ogen namen de vier pokémon die er al waren in zich op. Shadow. Een kleine Cyndaquil. Een Elektrik. Een Pikachu die ze ergens vaagjes van scheen te herkennen. Ze moest zichzelf eens aanleren om gezichten te leren herkennen. Het begon irritant te worden dat ze steeds opnieuw moest vragen naar de identiteit van iemand. Een twijfelende grijns trok over haar gezicht heen. Ze was nooit bijzonder goed geweest als het om groepen ging. Op een geschikte afstand bleef ze staan. Dichtbij genoeg om er nog bij te horen, maar ver genoeg om niet teveel aandacht te trekken. Dat hoopte ze, in ieder geval. “Goedemiddag!” sprak ze, met een gemaakte grijns van oor tot oor. Het was middag… toch?

Op haar hardst liep Hope door het bos. Ze had mama weg zien gaan, samen met haar zusje Angel. Wat gingen ze doen? Waar gingen ze heen? Eigenlijk voelde Hope zich een beetje beledigd, in de steek gelaten. Waarom nam mama haar niet mee? Het was niet eerlijk! Opeens schoot er een bliksemschicht de lucht in. Hope slaakte een gilletje van schrik en viel achterover op haar kont. Dat was dichtbij geweest! Het vreemde was dat deze bliksem de verkeerde kant op was gegaan. In plaats vanuit de wolken naar de grond te gaan, ging hij van de grond naar de lucht. Hope wreef nadenkend over haar wang. Er was nog iets vreemds geweest. Die donder was grijs geweest. Mama!

Snel werkte Hope zich weer overeind en waggelde door het bos. Omdat ze zo klein was leek elke tak een enorme boomstronk en was elke steen een blokkade. Daardoor duurde het even totdat ze op een kleine open plek kwam. "Mama!" riep Hope blij, terwijl ze naar haar moeder sprintte. Ze gaf Shadow een knuffel en begroette haar zusje enigszins koel. Ze was een beetje jaloers dat Angel wel mee had gemogen. Toen pas zag Hope de andere pokémon. Een groen met gele hond, een gele pokémon met lange oren en een gigantisch, zwarte hond met hoorns. Hope kroop een beetje weg achter haar moeder, zoveel nieuwe pokémon.. Haar blik ging opnieuw naar de gele pokémon voor haar en ze realiseerde zich dat dit een Pikachu moest zijn, de tussen evolutie van Pichu en Raichu. Tenminste, hij voldeed wel aan de beschrijving van Chiara. Waar was die eigenlijk?

OOC: Een hoop onzin xD

Een brede grijns ontstond op Shadow's gezicht. De eerste Pokémon die zich bij haar voegde had ze al enorm lang niet gezien. Tenminste, dat gevoel had ze. Of het echt zo was wist ze niet zeker, maar dat maakte haar niet uit. "Douza! Wat leuk dat je er ook weer bent!" Ze glimlachte breed. Angel keek haar even raar aan. Alsof de Cyndaquil niet begreep waarom ze hierbij moest zijn. Shadow had echter niet lang de tijd zich op haar dochter te concentreren. Nog een Pokémon die ze lang niet had gezien voegde zich bij de groep. Het was Force, de zoon van Amore, de vorige leidster van de Chiave. Het was fijn hem weer terug te zien, vooral omdat hij er zo goed uitzag. Beter dan ze hem ooit had gezien. Op de vlekken in zijn vacht na dan. "Force, het is fijn je weer eens te zien." Shadow wilde nog wat zeggen, maar ze werd afgeleid door nieuwe voetstappen die klonken. Een duister uitziende Pokémon kwam aanlopen. Shadow zag al snel dat deze Pokémon niet echt zo duister was en toen ze eenmaal dichtbij genoeg was, leken de duisterste schaduwen ook te zijn verdwenen. "Goedemiddag!" sprak Houndoom met een ongebruikelijk grote grijns. "Hallo Houndoom." Shadow merkte hoe zinloos het was om iedereen die zich bij haar voegde te begroeten, maar wat deed het er toe? Ze was de leider van de groep en wilde bovendien bevriend blijven met iedereen. Dat zou wat zijn zeg, als ze een lid had waar ze het volledig niet mee kon vinden. Gelukkig was dat niet het geval. Ze keerde zich om, net op tijd om een kleine gele gedaante aan te zien komen trippelen. Shadow herkende meteen wie dit was. "Mama!" klonk het blij. Voor Shadow het wist sprong Hope tegen haar aan. "Hope!" was het enige wat de trotse moeder kon uitbrengen. Shadow grinnikte vrolijk en hield haar even goed vast. Vervolgens zette ze de Pichu weer op de grond neer. Er waren al meer Pokémon gekomen dan ze had verwacht. Nouja, niet meer, maar andere. Shadow luisterde even aandachtig, hoorde geen voetstappen, en richtte zich toen op Force. "Force, je bent flink gegroeid. Volgens mij heb jij geen speciale bescherming of wat dan ook meer nodig. Ik deel je daarom in bij de gewone leden in plaats van de kinderen, tenzij jij daar om een of andere reden bezwaar tegen hebt." Een koele grijns stond op haar gezicht, die toch niet koel genoeg om onvriendelijk te zijn.

Vrolijk trippelend neuriëde Chiara een niet-bestaand lied. Ze had haar ogen gesloten en een brede glimlach op haar gezicht staan. De laatste tijd had ze veel leuke dingen meegemaakt, anders dan het jaar hiervoor. Ze was blij dat ze zoveel vrienden had gemaakt in een korte tijd, en dat ze eindelijk toe was gelaten bij een groep waar ze al zo lang bij wilde. Haar geluk kon niet stuk bij haar, en dat was te merken aan haar humeur. Ondanks de vele veranderingen in haar leven vond ze dit toch de beste keus geweest. Het alleen op pad gaan. Tuurlijk, ze had veel tegenslagen gezien, maar dat hoorde erbij, niet? De Eevee opende haar bruine ogen en keek even naar de grond. Ze zuchtte even licht, en ademde weer diep in. Nee, ze ging niet haar eigen humeur verpesten. Vandaag was ze optimistisch. Op dat moment zag ze een grijze donder de lucht in schieten. Het was hier niet ver vandaan. Ze fronste licht. Wie kon er nou een grijze donder afvuren..? Toen pas viel het haar in. Dat was vast Shadow! Zou ze iets nodig hebben? Misschien was er wel weer zo'n bijeenkomst, ofzo. Uit nieuwsgierigheid begon ze steeds harder te lopen, richting de plek waar de donder vanaf was gekomen.

Hijgend bleef ze op een afstandje van het groepje staan, voordat ze haar blik op hen had gericht. Ze herkende de meeste al. Sowieso Shadow. Angel stond naast haar, die had ze laatst nog gezien, evenals Hope. Wie de Pikachu was wist ze niet, maar ze herkende de Houndoom en Elektrike ook nog. ''Hallo iedereen,'' sprak ze op een vrolijke toon en glimlachte vriendelijk. Ze liep nu op de rest af, in normale looppas, anders dan daarnet. Het was een lange tijd geleden dat ze Douza had gezien, niet? Volgens haar zag ze hem alleen maar op een bijeenkomst. ''Leuk om jullie weer te zien,'' zei ze nu vriendelijk tegen Hope en Angel. Vervolgens keek ze naar Shadow, met nog steeds de glimlach van daarnet op haar gezicht. Ze vroeg zich even af wat de bedoeling va dit was, maar daar zou ze snel genoeg achter komen, niet?

Het speet hem dat hij zijn kinderen niet zo gek veel zag, en daarom was hij ook op zoek gegaan naar ze. Als eerste had hij Purity gevonden, de rest zwierf vast ergens anders rond. Urenlang had hij met zijn zoon gespeeld, en om eerlijk te zijn vond hij het heerlijk om tijd met zijn kinderen door te brengen. Nooit had hij zich ook maar kunnen voorstellen hoe het zou kunnen zijn, maar zijn partner Shadow had al zijn dromen waar gemaakt. Hij kon het eigenlijk nog steeds niet geloven, zelfs niet wanneer ze naast hem liepen. Dat hij kinderen had.. het was ongelofelijk. Tijdens een spelletje tikkertje waarin Purity zijn vader wel heel vaak versloeg - ook al was hij lang niet zo snel met zijn korte pootjes- bleef Purity ineens staan en viel Evening bijna over hem heen. Hij herstelde zich snel voordat hij over zijn eigen zoon zou struikelen, en keek verbaasd naar hem om uit te zoeken waarom hij zo snel stopte. Hij staarde naar de lucht richting het Timerise Forest. Evening draaide ook meteen zijn kop die kant op, en zag nog net de grijze flits van de donder die net afgevuurd was. Een paar seconden later klonk de knal ervan, want de snelheid van het licht was sneller dan die van het geluid. Meteen wist hij wat het betekende. Het was een signaal van Shadow, want alleen zij had een grijze donder. Hij keek weer terug naar Purity. Zo te zien had hij ook door dat het een signaal van zijn moeder was, want wie kon anders zo'n donder afvuren. ''We moeten gaan..'' sprak hij tegen zijn zoon. Purity keek hem bedenkelijk aan. ''Maar.. ik ben moe..'' sprak hij met een zielig toontje in zijn stem. Evening zuchtte even, maar Pure kon er ook niets aan doen. Zijn pootjes waren er niet voor gemaakt om de hele tijd rond te rennen. ''Weet je wat..'' begon Evening terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij liep naar Purity toe, pakte hem op, en zette hem in zijn nek. Purity pakte zijn schouders vast, en om te zorgen dat hij niet viel ondersteunde Evening zijn achterwerk. Op vier poten was hij sneller, maar het moest maar zo, anders kon Pure onmogelijk mee. ''Houd je goed vast, Pure!'' zei hij nog, voor hij zo snel als hij kon weg stormde, richting het Timerise Forest.

--

Ook al liep hij op twee poten, lang duurde het niet voordat ze op de goede plek aankwamen. Er waren meer Pokemon dan Evening had verwacht. Enkelen had hij al een hele tijd niet meer gezien. Shadow stond er, zijn kinderen Hope en Angel waren er ook bij, en verder herkende hij Houndoom, Douza en.. Force was het toch? Langzaam kwam hij dichterbij, terwijl zijn blik viel op de manden gevuld met bessen. Even trok hij een wenkbrauw naar boven. Wat was ze van plan met die dingen? Hij liep langs de Chiave leden, en begroette ze allemaal met een vriendelijk knikje. Want om tegen iedereen hetzelfde te zeggen vond hij te vermoeiend. Een kleine grijns kwam op zijn bek toen hij Shadow naderde. Wanneer hij dichtbij was zette hij Purity zachtjes op de grond neer en gaf Shadow een likje over haar wang. Ze waren dan wel partners, maar veel hadden ze elkaar de laatste tijd niet gezien. Ach, ze was vast erg druk bezig met belangrijkere dingen. En hij was al blij genoeg dat hij haar nu weer weerzag. ''Goed je weer te zien..'' sprak hij zachtjes in een van haar donkergrijze oren, en liet een bescheiden glimlach zien. Purity kroop ondertussen achter zijn moeder, want net als Hope maakten al die Pokemon wel een hele grote indruk op hem. Het waren kleine, maar ook erg grote Pokemon. Vooral Houndoom wekte even angst bij hem op, maar toch leek ze ergens aardig, en mammie was hier, dus het zou wel een vriendin zijn? Langzaam kwam hij weer naar voren, en glimlachte naar zijn zusjes. Weer keek Evening naar de mandjes met bessen. ''.. Err, wat ben je eigenlijk van plan?'' grijnsde hij. Waarom zouden de Chiave leden zich hier moeten verzamelen bij deze manden? Benieuwd bleef hij wachten op een antwoord van zijn partner.

Zoveel Pokémon.. Dit was de kleine Angel niet gewend. Ze moest altijd wachten in het Chiave gebied, want daar was het veilig. Meestal was ze daar alleen. Maar nu was ze niet alleen buiten het Chiave gebied, ze was ook nog omringd door grote Pokémon! Haar blik viel even op haar moeder. Zij leek niet bang te zijn. In tegendeel, ze begroette alle Pokémon vriendelijk. Nou, dan was er niks om bang voor te zijn. Angel zag haar zusje Hope aankomen. Die leek wel geïntimideerd te zijn door alle andere Pokémon. De Cyndaquil keek haar met een dom grijnsje aan. Watje. Achja, niet iedereen kon zo stoer zijn als de oudste. Angel keek rond. De eerste die haar echt opviel, was de donker gekleurde hond. De hond rook een beetje verbrand. Misschien was het een vuur-type, net als zij. Dan konden ze het vast goed vinden! Vrolijk trippelde Angel richting Houndoom. Voor haar bleef ze staan. Haar kop hield ze omhoog, zodat ze de hond goed kon bekijken. "Ik wil op jouw rug!" riep ze plotseling. Ze wachtte niet eens op een reactie van de hond. Ze sprong meteen richting haar enorme poten en klom bij een omhoog. Dat was nog best een klus, want de vacht op de poten was vrij glad. Toch was het niet het moeilijkste dat Angel ooit had gedaan. Het duurde dan ook niet belachelijk lang voor ze haar plek tussen de schouders van de grote hond had ingenomen. Haar armpjes sloeg ze om de grote zwarte nek. "Jij bent lekker warm.." Een tevreden grijnsje verscheen om haar mond. De hond was niet alleen warm, maar voelde ook veilig. Wie voelde zich nou niet veilig op de rug van een enorme zwarte hond? Ze sloot haar spleetoogjes en dommelde bijna weg.
Op dat moment arriveerde haar vader echter. Ze hoorde eerst zijn voetstappen en niet veel later zijn stem. Haar ogen opende ze weer, hoewel ze slaperig was geworden van het liggen. "Papaaaaa!" riep ze vrolijk. Ze ging overeind zitten en zwaaide vrolijk met haar armpjes. Hij was vast trots dat ze op zo'n grote hond zat!

Hope voelde de warme armen van haar moeder, waarna ze weer op de grond werd gezet. De glimlachte breed, maar voelde zich toch wat geïntimideerd door alle nieuwe pokémon. Maar toen kwam er een bekender gezicht tevoorschijn uit het struikgewas. ''Hallo iedereen,'' klonk er vrolijk en Hope richtte haar grote ogen op de zojuist verschenen pokémon. ''Leuk om jullie weer te zien,'' zei de Eevee. "Chiara!" lachte Hope blij. Ze rende naar haar toe en knuffelde Chiara's witte pels, hoger kwam ze nu eenmaal niet. Haar oog viel op Angel, die haar een nogal neerbuigende blik had geschonken. Hope fronste, wat was haar zus nu weer van plan? Vastberaden liep de Cyndaquil naar de grote, zwarte hond die Hope juist het engst had gevonden en klom zonder pardon op diens rug. De Pichu keek haar zus nogal onder de indruk aan. Zo, die durfde!

Toen verscheen ook haar vader. "Hoi papa!" riep ze blij, bijna tegelijkertijd met Angel. Hope zag dat Pure ook een beetje geïntimideerd was door alle nieuwe pokémon. Ze mocht haar broer graag, eigenlijk vond ze hem zelfs het aardigst van al haar broers en zussen. "Kom maar Pure, Chiara is niet eng! Zij is ook een vriendin van mij!" zei Hope vrolijk, terwijl ze naar haar broer toe rende en hem mee begon te sleuren naar de Eevee. "Chiara, dit is Purity. Pure, dit is Chiara." Net zoals ze bij Rainbow lake had gedaan, stelde ze haar broer voor aan haar vriendin. Go, ze had nu al twee vriendinnen! Dat deed ze goed.

Opeens klonk er een rommelend geluid. Even keek Hope verbaasd om zich heen, tot ze besefte dat het haar maag was. Nu zag ze ook de manden vol bessen die naast haar moeder stonden en het water liep haar in de mond. Op twee poten liep ze naar haar moeder. "Maaaaam, mag ik een bes?" vroeg ze op haar liefst, terwijl ze grote puppy ogen opzette. Honger!

Geduldig keek Houndoom toe hoe de Chiave leden een voor een aan kwamen lopen. Terwijl de reactie van de Pichu die er bij was gekomen haar enigszins irriteerde, deed ze een poging om er niet al te veel aandacht aan te besteden. Het was niet meer dan logisch. Kort richtte ze haar blik op de Eevee die aan was komen trippelen. Ah, was dat niet..? Dat was die Eevee die ze in Poke City had ontmoet, of niet soms? Houndoom glimlachte zachtjes, alsof ze herinneringen uit een vorig leven ophaalde. Het was fijn om nieuwe pokémon te leren kennen. Wie ze ook waren. Ze snoof lichtjes, en wendde haar blik vervolgens af.
Haar aandacht werd gewekt door een plotseling geschreeuw voor haar, waarin de woorden "Ik wil op jouw rug!" waren te herkennen. Nog net kon Houndoom een glimp opvangen van de Cyndaquil die naar haar poot toe sprong. “Nee, wacht, ik-” Ze kaapte haar zin af, en keek fronsend toe hoe de pokémon een poging deed om haar poot te beklimmen. Was het niet logischer om via een lager punt op haar rug te klimmen? Zoals haar rug? Of gewoon helemaal niet? Ze slaakte een zucht toen de Cyndaquil een plek tussen haar schouders zocht. Er was overduidelijk niets veranderd. Ze was nog steeds het grote, enge hobbelpaard. "Jij bent lekker warm.." klonk de zachte stem van de Cyndaquil. Houndoom opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot deze weer op het moment dat ze besefte dat het geen zin zou hebben. Nee, het was goed zo.
"Papaaaaa!" riep de Cyndaquil, duidelijk zonder te beseffend dat ze in Houndoom’s oren gilde. Haar gezicht vertrok kort, maar ontspande zich weer toen het gegil op was gehouden, en ze alleen nog de vage bewegingen van de enthousiast zwaaiende Cyndaquil kon voelen. Hopelijk zou ze niet doof worden als resultaat van het hobbelpaardje spelen. Haar blik gleed naar de twee pokémon die aan waren gekomen, Evening en een Cyndaquil met een grijsachtige vacht. Ook deze Cyndaquil volgde het voorbeeld van zijn broers en zussen, en verstopte zich achter Shadow. Wel, sommige dingen zouden nou eenmaal niet veranderen. Houndoom liet zich langzaam zakken om te gaan liggen, er op lettend dat ze de Cyndaquil er op deze manier niet af gooide.

'Hmpf.' klonk een chagerijnige stem die door het bos sjokte. Van alle tijden dat de Chiave een boodschap naar Blitzy kon sturen, moest er juist grijze donder die hij maar al te goed kende aan de hemel verschijnen die zo te zien kilometers verder was van het punt waar hij net was wakker geworden. Hij liep nu al een tijdje, en het wanhopige gevoel in zijn borst zei dat hij misschien alles al gemist had. Waar kwam die donder ook alweer vandaan, links, rechts, of hij kon er al voorbij gelopen zijn. Nee, dan zou hij ze al gehoord hebben. De meeste Chiave-leden waren heel.. vrolijk onder elkaar en hij had tot nu toe niets echt iets gehoord wat op een Pokémon leek die eindelijk een oproep had ontvangen van zijn groep... Toch? Blitzy ving een geluid op van iets bekends. Het geluid dat hij net graag had willen horen. En ja! De volgende seconden stond hij eindelijk weer in het midden van zijn groepsgenoten. Ongeveer de helft was er al. Shadow, degene die de aanval had afgeschoten. Evening, Houndoom, een dan zag hij nog twee Cyndaquils en één Pichu die hij nog niet kende en er nog heel jong uitzagen. Hoe langer hij rondkeek hoe meer bekende gezichten hij zag die hij een veel te lange tijd niet meer had gezien. Douza, Force en Chiara. Even hoopte hij dat hij de blauw-witte schijn zag schijnen van een bekende, maar die gedachte viel weg toen hij de beelden zag tevoorschijn zag komen hoe een zwart, vierpotig beest zijn klauwen plantte in iets wat een wit gewaad leek. Een onaangenaam gevoel welde op door zijn hele lichaam, dat hij wist kwijt te spelen door zich op de andere leden te concentreren. 'Ohai!' besloot hij tegen iedereen te zeggen. 'Het is echt veel te lang geleden, ik begon me al af te vragen over er iets gebeurd was.' Blitzy keek naar een Cyndaquil die in het oor van Houndoom schreeuwde en toen naar de Cyndaquil met een vacht die heel lichtgrijs was. Een lichte grijs ontstond op zijn gezicht, eindelijk was de Chiave opnieuw bijeen!

De kleine Riolu sloot haar groene ogen. De lucht werd grijs gekleurd door een vreemde bliksemschicht. Zij herkende deze niet, maar wist van wie deze was. Het was haar vaak genoeg uitgelegd hoe bijzonder de Raichu was. Haar vacht was grijs gekleurd, maar ze had een puur hart. En haar bliksem was ook grijs gekleurd. Evora zuchtte en stond op. Dit was een roep naar de Chiave, waar zij nog steeds deel van uitmaakte. Waarom eigenlijk? Ze was nooit bij de groep, vooral niet nadat haar ouders de groep hadden verlaten. Zij was de laatste dochter van Riolu en Amore in PokéRPG. Ze bevond zich echter meestal bij de grens, omdat ze niet veel voelde voor dit gebied. En toch wilde ze niet echt bij haar geboorteplaats weg.

Ze sprong uit de boom waar ze de hele tijd in har gezeten. Het sjaaltje om haar nek wapperde in de wind. Het was slechts een klein gerafeld stukje stof, maar het betekende veel voor haar. Het had de kleur van haar ogen. Even raakte ze het met haar handje aan, voor ze diep zuchtte en een snelle pas inzette. Ondanks haar weinige interesse in de groep, wilde ze er toch in blijven.

"Uhm.. hallo?" De kleine, groenogige Riolu stapte tussen de Pokémon die zich verzameld hadden door. Ze herkende een aantal. Waarschijnlijk had ze ze eens gezien in het Chiave gebied. Er waren ook wat nieuwe gezichten. Evora stapte als eerste richting de grijze Raichu. Echter kwam ze op haar pad een wel heel bekende tegen. Ze stopte en keek opzij, recht in de groene ogen van haar half-broer. Een verlegen grijnsje verscheen op haar gezicht. Tranen verschenen in haar ogen. Nu pas besefte ze hoeveel ze papa en mama miste. "Force!" Ze riep zijn naam een heel stuk luider dan ze gebruikelijk sprak. Ze sprong op hem af en sloeg haar armpjes om hem heen. Hoewel Riolu groter hoorde te zijn, stak Force een paar centimeter boven haar uit. Een paar tranen vielen op de gele vacht van de Pikachu.

"Force, je bent flink gegroeid. Volgens mij heb jij geen speciale bescherming of wat dan ook meer nodig. Ik deel je daarom in bij de gewone leden in plaats van de kinderen, tenzij jij daar om een of andere reden bezwaar tegen hebt." Trots stak Force zijn borst naar voren. Toevallig wou hij het daar er ook over hebben, maar de laatste tijd had hij geen lid van de Chiave gezien. ''Graag!'' Aan de grote glimlach op zijn gezicht kon je zien dat hij zijn blijheid inhield. ''Dus nu ben ik officieel een normaal lid? En mag ik aan elk gevecht die er in de toekomst komt deelnemen?'' Het had zo lang geduurd voordat hij zijn vraag had kunnen stellen. Steeds als hij het wou zeggen dan kwam er iemand blij. Hij begroette ze allemaal met een kort knikte aangezien hij geen zin had om om de minuut hallo te roepen. Hij keek naar de groep Pokémon. Zijn blik stopte bij de Houndoom, ooit had ze hoog gezeten in de slechte groep. Iedereen had haar vergeven omdat ze ooit vrienden waren. Hij zou haar niet zo makkelijk vergeven, ze had echt tegen hun gevochten in de oorlog en toen ze merkte dat de Guerra bijna uit elkaar viel kwam ze hun joinen. Om het nog erger te maken was ze een hogere rang. Hij zou op haar letten, wie weet wanneer ze hun onverwacht zou aanvallen en roepen dat het haar plan vanaf het begin was? Hun vriendschap terug winnen en daarna toeslaan.. Hij keek haar met een kwaad aan, waarschijnlijk zou ze het zien, maar dit maakte hem niet uit.

"Uhm.. hallo?" Nog een Pokémon kwam erbij staan, hij keek raar op. Was Evora nog in Prpg? Aangezien Riolu en Amore het niet waren, zover hij wist, verwachtte hij dat de 3 kinderen dat ook niet waren. "Force!" riep de groenogige Riolu bij het zien van de Pikachu. Ze sprong op hem af en knuffelde hem. Hij knuffelde zijn kleine half-zusje natuurlijk terug. Hij stopte met het geknuffel toen hij merkte dat er tranen tegen zijn vacht aan kwamen. Hij strekte zijn armen, die niet heel lang waren, met haar ertussen. Hij keek naar haar betraande gezicht. ''Waarom huil je?'' Hij veegde de traantjes van haar gezicht af. ''Is er iets gebeurd?'' Als iemand iets had gedaan met zijn half zusje zou hij deze pkm nooit vergeven.

Alletwee zijn zusjes riepen vrolijk naar zijn vader. Purity keek naar boven en zag zijn vader gelukzalig glimlachen door deze enthousiaste begroeting van zijn twee dochters. Purity kon het niet laten ook te glimlachen. Het was leuk om zijn vader of moeder blij te zien. Purity zag zijn zusjes niet zo gek veel, maar vond ze wel allebei heel aardig. Beiden hadden ze een volkomen ander karakter, en toch vond Purity ze allebei superlief. Eerst ging zijn blik naar Hope, want die begon tegen hem te praten. Ze probeerde hem gerust te stellen. "Kom maar Pure, Chiara is niet eng! Zij is ook een vriendin van mij!" schreeuwde zijn zusje vrolijk. Purity kwam langzaam een paar stappen vooruit, achter zijn moeder vandaan, en werd toen verbaasd meegesleurd door de kleine blije Pichu. "Chiara, dit is Purity. Pure, dit is Chiara." Purity keek ietsjes naar boven. Eevee's waren niet zo gek groot, toch leek ze boven hem uit te torenen. Eevee's hadden van nature vriendelijke gezichten, en Pure liet dan ook geen twijfel zien. Hij keek zijn zusje even aan, en keek toen weer terug naar de bruine vos. Een kleine grijns kwam op zijn mond. ''Ehh.. leuk je te ontmoeten?'' sprak hij tegen deze, want verder wist hij niks te zeggen tegen de Pokemon die nog een vreemde voor hem was. Purity had echter een beetje last van een concentratieprobleem, want toen hij Houndoom neer hoorde ploffen op de grond, draaide hij snel zijn kop om, en zag zijn andere zusje op het grote hondenbeest zitten. Pff. Hij baalde. Hij was bang achter zijn moeder gekropen, terwijl zijn zusje op het beest zat! Hij moest wel stoer lijken voor zijn zusjes, geen bangerik. Snel liep hij op zijn korte pootjes naar de Houndoom toe, en klom op haar rug. Het ging een stuk makkelijker dan Angel net, maar Houndoom lag dan nu ook. Dat was niet stoer! Zij was er opgeklommen terwijl het heel moeilijk was, hij hopte er zo op. Hij moest er iets bovenop doen. Zijn ogen flitsten naar de kop van de Houndoom. Letterlijk. Snel ging hij er naartoe, klom over zijn zusje heen, en kroop naar boven over de nek van de Houndoom. Nu stond de kleine dreumes bovenop Houndoom haar hoofd. Met een stomme glimlach keek hij naar de horens die op dit beest haar kop zaten. Cool. Hij sprong in de lucht en greep zich vast een een hoorn, terwijl hij dom naar haar zusje keek. Hope had blijkbaar meer aandacht voor de bessen, maar zijn vader keek naar hem. Purity stak dom zijn tongetje uit, terwijl hij keek naar de Pokemon die net aangekomen waren. Een grote vuuraap ding, en een blauwe aaphond achtig geval. [Wat aardig xD] De aaphond leek de jonge Pikachu te kennen, en vloog in zijn armen. Purity begreep het niet, wat was hier aan de hand? Die aaphond huilde, maar waarom? Hij liet de hoorn los, ging neerzitten op de kop van Houndoom en hield het tafereel nauwlettend in de gaten.

Force leek heel blij met zijn 'promotie'. Zijn hele houding veranderde meteen en hij straalde van geluk. ''Dus nu ben ik officieel een normaal lid? En mag ik aan elk gevecht die er in de toekomst komt deelnemen?'' Shadow knikte, en maakte een 'uhu' geluidje. Ze was een tikkeltje bezorgd over zijn vraag over de gevechten, maar ging er niet verder op in. Hij zag er immers flink sterk uit en hij was geen baby meer. Zonder Amore voelde Shadow zich vrij verantwoordelijk voor de Pikachu, maar ze zou hem niet jonger behandelen dan hij was. Oké, hij was nog wel jong, maar.. Niet te jong om te vechten. Zeker niet omdat hij blijkbaar al die tijd in zijn eentje getraind had.

Een warm en nat iets gleed plotseling over haar gele wang. Ze hoefde niet om te kijken om te zien van wie het was. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. ''Goed je weer te zien..'' Nu keek Shadow wel om, diep in zijn rode ogen. haar eigen ogen waren gevuld met een vrolijke schittering. Voor haar gevoel was de Chiave nu compleet. Echter wist ze dat dit niet waar was. Er misten nog een aantal Pokémon. ''.. Err, wat ben je eigenlijk van plan?'' Shadow grinnikte zachtjes. Misschien had ze de boel eerst met hem moeten bespreken. Ach, daar was het nu te laat voor. "Ik leg het zo voor iedereen uit. Oké?" Ze drukte haar neusje liefkozend tegen hem aan waarna ze koppen ging tellen.

"Hmmn.." Shadow fronste. Ze miste nog.. 3 Pokémon? Twee hele nieuwe leden en Levy. Hem had ze al een tijd niet gezien. Zou hij nog wel in PokéRPG zijn? Een bezorgde zucht verliet haar mond. Wat moest ze doen? Wachten, terwijl de kans bestond dat ze helemaal niet kwamen, of beginnen? Ze wierp kort een blik op Evening en nam toen een besluit. De meeste Pokémon waren er, dus waarom niet? Ze knikte als antwoord op zichzelf, en ging redelijk apart staan van de rest. Daar liet ze een nieuwe donder de lucht in gaan. Een tweede oproep naar iedereen van de Chiave, maar vooral naar Levy, Azure en Acoustic. Hiermee hoopte ze ook de aandacht te trekken van de aanwezigen. "Goed, laten we alvast beginnen!" Shadow telde nogmaals wie er allemaal waren. Ze hoopte dat het net uitkwam, en anders zou zij wel achter blijven.. "We gaan vandaag onze behendigheid testen. Dat houdt in: hoe snel je kan ontwijken. Ik hoop niet dat iemand hier net de enige goede vachtdag van zijn leven heeft want je wordt gegarandeerd smerig." Je kon zien dat Shadow hier plezier in had: de boel uitleggen zonder duidelijk te zijn. Helaas moest ze het ook normaal uitleggen, omdat dit nou niet echt duidelijk was. "We vormen groepjes van twee. Het liefste de kids bij de oudere leden en Pokémon met handen bij Pokémon zonder handen. Heb je een tweetal gevormd met iemand, dan mag je bij een van de manden met fruit gaan staan." Shadow wees richting de manden, ondanks dat ze verwachtte dat ze iedereen al waren opgevallen. "Daarna zullen we kijken of de tweetallen nog beter kunnen. Als iedereen een goede partner heeft, zal ik het laatste deel uitleggen. Klaar? Kies maar!" Eindelijk, eindelijk ging de training van start. Nouja, nog niet helemaal, maar wel gedeeltelijk, en dat was al heel goed, toch?

Een bliksemflits schoot door de lucht, dit was het teken dat de leden van de Chiave bij elkaar moesten komen, Shadow had al eerder verteld over een soort training, maar echt zeker dat die er kwam wist ze nog niet. Ze ging er toch maar op af, wie weet was het een Pokémon die hulp nodig had. Ze zag Shadow en bijna alle andere leden van de groep. Ze verzamelden zich in groepjes van twee. Ook zag ze dat de Pokémon zonder handen bij elkaar waren en die met handen. Was dit nou de training waar Shadow het over had? Het leek een soort behendigheids training. Ze liep op de anderen af. Ze vond het leuk om bij de Chiave te zitten, eindelijk Pokémon die naar haar luisterden en haar begrepen nadat Lombrero was verdwenen, de enige die ze niet zag waren Azure en Levy, maar die zouden wel komen, ze ging bij de groep zonder handen staan, en luisterde naar wat Shadow te vertellen had over de behendigheids-training van de Chiave. Het leek best moeilijk, maar ze wist dat ze het aan kon, ook al was ze nog zo jong.

Chiara keek raar op toen Hope er vandoor ging en weer terugkwam met een Cyndaquil. Deze had echter een andere kleur dan normale Cyndaquils. "Chiara, dit is Purity. Pure, dit is Chiara." De Eevee knikte licht, doorhebbend dat dit vast een broertje was van Hope. Dat zou waarschijnlijk ook zijn kleur verklaren, aangezien Shadow ook geen normale Raichu-kleuren had. Een scheef glimlachje vormde zich op haar gezicht. ''Ehh.. leuk je te ontmoeten?'' sprak Purity, niet wetend wat hij nou eigenlijk moest zeggen. ''Van hetzelfde,'' sprak ze vriendelijk. Niet veel later was ze de aandacht van Purity al weer kwijt, die nu richting Houndoom scheen te rennen. Chiara besteedde er verder geen aandacht aan, hij was niet verplicht om hier te blijven. Ook Hopes aandacht was ze kwijt, die honger scheen te hebben en aan het bedelen was voor een bes. Ze werd echter genegeerd door haar moeder, die opnieuw een grijze donder de lucht in liet schieten. De Eevee keek vragend op. Waarom zou ze dat doen? Was nog niet iedereen er, of..? Ze zuchtte even. Ze moest zich schamen. Ze was lid van een groep, maar kende bijna niemand. Misschien was dit wel een buitenkans om pokémon beter te leren kennen. Ze liet haar bruine ogen vlug over het gebied glijden, maar haar aandacht werd weer door de Raichu getrokken.

"We gaan vandaag onze behendigheid testen. Dat houdt in: hoe snel je kan ontwijken. Ik hoop niet dat iemand hier net de enige goede vachtdag van zijn leven heeft want je wordt gegarandeerd smerig." Chiara grinnikte zacht. Zulke dagen had ze nooit, dus vandaag ook niet. Daarbij werd haar vacht altijd op een of andere manier vies, dus voor haar zou het niet uitmaken. "We vormen groepjes van twee. Het liefste de kids bij de oudere leden en Pokémon met handen bij Pokémon zonder handen. Heb je een tweetal gevormd met iemand, dan mag je bij een van de manden met fruit gaan staan. Daarna zullen we kijken of de tweetallen nog beter kunnen. Als iedereen een goede partner heeft, zal ik het laatste deel uitleggen. Klaar? Kies maar!" Wacht, wat? Meteen liet ze haar blik weer rondglijden over het groepje pokémon. Het liefst de pokémon met handen met zonder handen, huh? Zij had vier poten, waar ze ook alle vier op moest staan. Dat telde als geen handen, toch? In dat geval vielen er al een paar af. Toch vond ze het moeilijk om zomaar iemand uit te moeten kiezen. Echt goed kende ze de rest nieteens. Dus zo voelde een buitenbeentje zich? Het voelde niet geweldig. De Eevee zuchtte nogmaals, maar bleef zitten. Wie weet, misschien had ze geluk en kwam al iemand naar haar toe gelopen.

''Waarom huil je?'' Evora voelde dat Force haar bij zich weg duwde. Ze keek weg, bng om weer in tranen uit te barsten, terwijl hij haar natte gezichtje droogveegde. ''Is er iets gebeurd?'' Evora bleef stil. Wat moest ze zeggen? Ja, er was iets gebeurd: Haar ouders en zusjes waren weg. Eerder had ze hier nog niet om getreurd, maar toen ze Force zag kon ze haar verdriet niet meer inhouden. Ze zuchtte. "Mama is weg.." sprak ze zo zacht, dat alleen Force het kon horen. Ze merkte dat ze was opgelucht nadat ze een klein deel van haar verdriet los had kunnen laten. Ze hief haar kop op, keek Force recht in zijn ogen en glimlachte verlegen. "Tis goed.." Ze keek om toen ze een donderend geluid hoorde, en een soort grijs licht van achter zich. Shadow had opnieuw een roep gedaan, deze keer naar de Pokémon die er nog niet waren. Het was duidelijk dat ze hiermee ook de aandacht van alle aanwezige Pokémon wilde trekken.

De grijs gekleurde Pokémon legde uit wat ze gingen doen. Gedeeltelijk dan. Ze moesten teams van twee maken, zo verschillend mogelijk. Daarna moest ieder team een mand met bessen kiezen. Evora knikte, en keek rond. Eigenlijk kende ze niemand goed genoeg om een team mee te vormen. Behalve één. Force. Maar.. Beide Pokémon hadden handen en waren nou niet echt groot. Misschien was het niet zo'n goed idee om samen te werken. Maar met wie moest ze anders een team vormen? Ze keek de Pikachu met de groene ogen aan. Wat zou hij gaan doen?

Een zachte glimlach trok over Houndoom’s gezicht heen toen ze Blitzy zag arriveren. Ze zou bijna vergeten dat hij inmiddels een Infernape was. Het was inmiddels al een tijdje geleden dat hij was geëvolueerd, of niet soms? De laatste keer dat ze hem als Monferno had gezien was… Wel, daar ging het niet om. Haar blik bleef kort hangen op de Riolu die kwam lopen, die vervolgens op Force af liep. Ze kreeg nog net de kans om de kwade blik die hij op haar wierp te kunnen zien. Had ze eigenlijk haar excuses aangeboden? Ze beet zachtjes op haar onderlip. Haar aandacht werd afgeleid door een Cyndaquil met een lichtgrijze vacht, die zich eerder nog achter Shadow had verstopt. Deze Cyndaquil volgde het voorbeeld van haar zusje, en klom ook op haar rug. Houndoom fronste. Fijn. Ze was deze keer geen hobbelpaard, maar een klimrek. Met enige moeite hield ze haar hoofd recht terwijl de Cyndaquil haar nek en hoorns beklom. “Shadow…?” begon ze zachtjes te jammeren. Een beest dat haar rug beklom was niet erg. Maar twee? Het leek wel een invasie te zijn. Als een van de twee Levy was geweest, had ze hem er allang af getrapt. Helaas was ze er vrijwel zeker van dat zowel Shadow als Evening haar niet zou vergeven als ze ook maar probeerde om zoiets te doen.
"Goed, laten we alvast beginnen!" klonk de stem van Shadow. Kort keek Houndoom om zich heen, terwijl ze een poging deed om haar hoofd daarbij niet al te veel te bewegen. Ze zou de dag eindigen met nekpijn als de Cyndaquil de hele dag op haar hoofd bleef zitten. "We gaan vandaag onze behendigheid testen. Dat houdt in: hoe snel je kan ontwijken. Ik hoop niet dat iemand hier net de enige goede vachtdag van zijn leven heeft want je wordt gegarandeerd smerig." Houndoom trok een gezicht. Smerig. Wat ze ook deed, het zou haar nooit lukken om een hele dag schoon te blijven, of wel soms? Waarom maakte ze haar vacht eigenlijk nog schoon als hij toch weer vies zou worden? Het feit dat Shadow het idee van smerig worden leuk scheen te vinden, irriteerde haar alleen maar meer. "We vormen groepjes van twee. Het liefste de kids bij de oudere leden en Pokémon met handen bij Pokémon zonder handen. Heb je een tweetal gevormd met iemand, dan mag je bij een van de manden met fruit gaan staan." Dus als ze het goed begreep, moest ze een groepje vormen met een van de kids. Eentje die armen had, wel te verstaan. "Daarna zullen we kijken of de tweetallen nog beter kunnen. Als iedereen een goede partner heeft, zal ik het laatste deel uitleggen. Klaar? Kies maar!" Tweetallen dus. “Ik ga lopen,” waarschuwde Houndoom de twee Cyndaquil. Ze wachtte kort om ze een kans te geven om van haar af te springen, voordat ze overeind kwam en naar een van de manden met fruit toe liep. Deze zou goed moeten zijn, of niet? Ze liet haar achterwerk zakken, en ging netjes naast de mand zitten. Dit zou nog wat worden.

Ranke, witte poten verplaatsten zich langzaam over het gras. Haar amberkleurige ogen gleden over de bomen. Timerise Forest. Hoe lang was ze hier al niet meer geweest? Zeven jaar? Misschien zelfs acht. In die tijd was ze veel veranderd. Ze voelde zich volwassener, verstandiger. Ze wist nog hoe volwassen ze zich had gevoeld toen ze geëvolueerd was. Nu kon de Ninetales er alleen maar smadelijk om lachen. Volwassen werd je geestelijk, niet lichamelijk. Teresiá stopte even en snoof de lucht op. Het rook naar gras, bast, bladeren en aarde, vermengt met tientallen geuren van pokémon. Je kon ze misschien niet zien, maar ze waren overal. De Nintales zette zich weer in beweging. Ze liep langzaam, om geen detail van het bos te hoeven missen. Ze realiseerde zich dat ze het gebied gemist had, dat dit haar echte thuis was. Die gedachte zette een glimlach op haar gezicht.

Plots werd de hemel verlicht door een donder en niet zomaar één. Het was grijs geweest en was omhoog geschoten, wat alleen maar kon betekenen dat het van een pokémon afkomstig was geweest. Maar welke pokémon produceerde nou een grijze donder? De meeste elektrische pokémon hadden gele donders en enkelen blauwe. Ze had zelfs gehoord over rode donders, maar grijs? Onmiddellijk was Teresiá’s nieuwsgierigheid gewekt. Vroeger zou ze er domweg op af zijn gestormt, nu naderde ze in een behoedzaam drafje.

Er klonken stemmen en ze rook nieuwe geuren. In de schaduw van de struiken bleef ze staan en zag ze een hele verzameling pokémon. Sommigen groot, sterk en geëvolueerd, maar ook hele jonge pokémon."Goed, laten we alvast beginnen!" klonk er vastbesloten. Het was afkomstig van een Raichu met een vreemde, grijze kleur en een rood merkteken over haar linker oog. Teresiá hield haar kop verbaasd een beetje scheef. Zo’n pokémon had ze nog nooit gezien! Het was overduidelijk de leider van de groep, want ze begon een plan uiteen te zetten. Of was het een training? In ieder geval leek het geen slecht gezelschap, daarvoor was de sfeer veel te ontspannen.

Teresiá nam een besluit en liep naar voren. Ze stapte de open plek op, haar staarten dansten achter haar aan. “Hallo,” zei ze vriendelijk. “Mijn naam is Teresiá. Ik hoop dat ik niet stoor, maar ik zou zo graag willen weten wat jullie aan het doen zijn.” Ze hield haar kop een beetje scheef, terwijl haar amberkleurige ogen op de grijze Raichu bleven hangen.

OOC: Okee, ik wilde graag een ‘nieuw’ karakter, dus heb ik Teresiá weer leven ingeblazen. Ik zou haar graag bij de Chiave hebben, maar dan moet je haar eerst even uitleggen wat het is xD

OOC: Ik wacht ff tot iemand anders weer post en dan zal ik met Shadow posten. =3

Haar moeder leek haar te negeren, dus trok Hope een zuur gezicht. Nou, dan pakte ze er wel gewoon één. Vliegensvlug plukte zet een Cherry bes uit één van de manden en verschool ze zich achter de manden. Genietend nam ze een hap uit de bes, toen nog één en nog één, totdat de bes op was. Gelukkig was ze nog heel klein en was haar buikje aardig gevuld door deze bes. Snel veegde ze haar mond af, kwam ze weer overeind en liep ze om de manden heen. Een beetje verbaasd keek ze nar de pokémon die er stonden. Er waren opeens wat pokémon bij gekomen! Een hele grote, nogal enge, aap en een vreemde blauw met zwarte pokémon. Ook zat haar broer opeens op de rug van het grote, zwarte hondbeest. Hope keek een beetje jaloers naar de twee. Dat was niet eerlijk!

Plotseling deed haar mama nog een donder en nieuwsgierig keek Hope haar aan. Shadow legde uit wat de bedoeling was en de kleine Pichu glimlachte. Dan werd ze sneller en sterker en kon ze ook echt gaan vechten tegen de slechteriken! Haar goudkleurige ogen gleden over de aanwezige pokémon. Met wie zou ze een team vormen? Meteen schoten haar ogen naar Chiara, maar plotseling stond haar vader voor haar. Hij keek zoekend om zich heen, wilde hij soms met iemand anders een team vormen? Ergens stond die gedachte haar tegen. Dus rende ze op haar vader af en omarmde zijn middel. "Gaan wij samen, papa?" vroeg ze op haar allerliefst. Evening keek haar vertederd aan en stemde in.

Tevreden keek Hope weer om zich heen. Ondertussen was er nog een kleine, blauwe pokémon bijgekomen die nogal nieuw leek. Plotseling kwam er een hele mooie, witte pokémon uit het struikgewas gelopen. Haar ogen waren vriendelijk en amberkleurig. Gehypnotiseerd keek Hope naar de negen, heen en weer wiegende staarten. Wauw, waarom had zij niet zulke mooie staarten! Ze zag dat Angel meteen op deze nieuwkomer afrende en nu op haar rug klom. "Ik ben Angel!" riep haar zus, waarna ze verklaarde dat de pokémon lekker zacht was. De Ninetales lachte even. "Mijn naam is Teresiá, aangenaam kennis te maken! Ik moet zeggen dat jij lekker warm bent Angel," antwoordde ze vriendelijk. Opnieuw voelde Hope zich jaloers, alleen begreep ze niet waarom. "Kom papa, we gaan beginnen!" zei ze daarom resoluut, terwijl ze naar de manden rende.

OOC: Godmode Evening met toestemming, Heb Teresiá ook maar even wat laten zeggen. Kim, jij mag verder zeggen hoe het oefenen gaat

[Inspiloos. Have fun met deze kudpost o3o]

Nadat hij zijn vraag gesteld had klonk er een zachte grinnik uit Shadow's mond. Evening hief een wenkbrauw op. Dat maakte hem nog nieuwsgieriger, maar zijn serieuze uitdrukking verdween al snel. Een glimlach kwam op zijn mond toen Shadow weer begon te praten. "Ik leg het zo voor iedereen uit. Oké?" 'N.. natuurlijk.'' sprak Evening, en stapte langzaam weg van zijn partner. Shadow deed daarna nog meer afstand van alle Chiave leden. Daarna begon ze uit te leggen dat dit een training zou zijn. Je behendigheid zou hierbij van pas komen, en Evening grijnsde licht. Oke, hij had niet heel veel kracht, maar hij was wel behendig. Verder hield Shadow het nog vaag voor de leden, en legde uit dat ze paartjes moesten gaan vormen. Evening knikte, en liet zijn blik nog over de groep Pokemon gaan. Hij moest zijn lachen inhouden wanneer hij twee van zijn kinderen op Houndoom zag klimmen, al vond Houndoom het niet zo vermakelijk als hun. Daarbij kwamen er nog een paar nieuwe Pokemon bij. De Pokemon die Evening het meeste opviel was de vos met negen staarten, die zichzelf vriendelijk voorstelde, en daarna verder sprak. “Mijn naam is Teresiá. Ik hoop dat ik niet stoor, maar ik zou zo graag willen weten wat jullie aan het doen zijn.” Evening bleef even naar haar prachtige lange vacht staren, en had bijna niet gehoord wat ze gevraagd had. Maar omdat de Ninetales haar blik op Shadow gericht had, nam hij maar aan dat ze zich af vroeg wat ze aan het doen waren hier, en daar kon hij toch niet op antwoordden. Ietwat opgelucht krapte hij in zijn nek en zijn blik richtte zich naar beneden wanneer iemand zijn middel omarmde. Wanneer hij zag wie het was kwam er op zijn gezicht een brede vertederde glimlach. "Gaan wij samen, papa?" vroeg ze zoetjes, en Evening kon niets anders doen dan instemmen. Net als Hope keek Evening naar hoe Angel van Houndoom af was gesprongen, en nu op Teresia zat. Evening schudde zijn kop, maar deed er niets aan, de Ninetales leek er geen last van te hebben. Uiteindelijk wendde hij zijn kop af en rende achter zijn dochter aan, die maar al te graag wou beginnen met de oefening en al naar de fruitmanden was gelopen. Nu was het alleen nog wachten tot de anderen ook groepen hadden gevormd, dan konden ze eindelijk beginnen.

Enkele Pokémon stapten naar elkaar toe en vormden groepjes. Anderen bleven zenuwachtig staan kijken, alsof ze niemand durfden te kiezen. Shadow begreep het op zich wel, want de meeste pokémon kenden elkaar niet zo goed en wie elkaar wel goed kenden mochten technisch gezien niet bij elkaar. Shadow schudde scheef grijnzend haar kop. Het kwam wel goed.
De grijze Raichu keek op bij de aankomst van een nieuwe Pokémon. Acoustic, wie Shadow niet zo lang geleden tot de groep had toegelaten. Ze glimlachte vriendelijk en knikte naar de Poliwag, als teken dat ze haar gezien had. Nu moesten alleen Graphic en Levy nog komen.

Acoustic was echter niet de enige Pokémon die nu haar intrede deed. Een Nintales verscheen tussen de Chiave leden. Shadow fronste en hield haar kop licht scheef. Voor zo ver ze wist zat er geen Ninetales in de Chiave. Misschien wilde deze sierlijke Pokémon wel lid worden. Of zou het een buitenstaander zijn die de training wilde verstoren? Shadow kon er niet lang over nadenken, want de Ninetales begaf zich naar haar toe en begon te spreken. “Hallo. Mijn naam is Teresiá. Ik hoop dat ik niet stoor, maar ik zou zo graag willen weten wat jullie aan het doen zijn.” Shadow liet een lichte frons zien. Kon ze deze Pokémon vertrouwen? Ze zag er niet slecht uit. Shadow wilde net haar mond open trekken toen ze een kleine gedaante aan zag komen stormen. Haar donkere ogen werden groot en ze moest zich er van weerhouden om heel hard 'NEE!' te roepen. In plaats daarvan liet ze de Cyndaquil op de rug van de vreemdeling klimmen. Ze schaamde zich rot voor het brutale gedrag van Angel. Ze wilde het kleintje kwaad de les lezen, tot ze Teresiá's reactie hoorde. "Mijn naam is Teresiá, aangenaam kennis te maken! Ik moet zeggen dat jij lekker warm bent Angel." De Ninetales had duidelijk geen kwaad in de zin. Een licht bezorgde blik verscheen in de ogen van Shadow. Ze zou er niks tegen doen, maar een verontschuldiging was wel op zijn plaats. "Mijn oprechte excuses voor het gedrag van mijn dochter. Avontuur zit blijkbaar in haar natuur.." De grijs gekleurde Raichu liet een zucht ontsnappen. "Mijn naam is Shadow, ik leid samen met mijn partner, Evening, de Chiave groep. De Chiave vecht voor de vrede in PokéRPG, zelfs al lijkt er geen gevaar te dreigen.." Shadow liet haar blik even rond glijden. Ze zag dat Evening en Hope een team hadden gevormd. Mooi, nu moest de rest nog. "Wij wilden hier een behendigheids-training houden," sprak Shadow, zodra haar blik weer op Teresiá lag. "Wat mij betreft ben je welkom om mee te doen." Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht.