Een luchtige wind waaide over het strand, het zachte windje deed af en toe wat zand opwaaien en waardoor je heel soms een stukje van een Stunkfish zag die zich verborgen hield onder het zand, waarna hij binnen een paar seconden zichzelf paniekerig bedekte met zand, waarna het leek alsof er nooit iets was gebeurd. Verschillende Water-Pokémon marcheerden over het strand. Je had kleinere Pokémon die zich in groepjes verplaatsten, angstig om alleen te lopen. Maar ook volwassen, sterkere Pokémon die in hun eentje in de avondzon liepen. Maar sommigen waren niet groot... Als ze maar een de perfecte vermomming wisten. Een Krabby maakte zich los uit een grote groep krab-Pokémon, die langzaam naar zee zwerden. De eignaardige Krabby leek echter niet gewend te zijn om zijwaarts te lopen. Hij struikelde over zijn eigen poten en kwam terecht in het zand. Uit het zand klonk een chagrijnige grom en na een zachte 'poof' lag een zwarte Pokémon. Een verbaasd kleine Pokémon probeerde rechtop te staan en het zand uit zijn vacht te schudden. 'Blah' mompelde hij chagrijnig en na dezelfde poof stond er plots een Pidgeotto in het zand. Die rees de lucht in en liet al het zand dat zich wanhopig in de veren probeerden te kleven lieten los en lieten zich meevoeren met de wind. Toen de Zorua voelde dat al het zand verdwenen was liet hij zichzelf vallen en was opnieuw een Zorua op het moment dat hij het strand aanraakte. Nu lag zijn vacht door elkaar, maar was hij tenminste die irriterende zandkorreltjes kwijt. Met opgeheven hoofd liep hij verder, richting de duinen. De zon ging langzaam onder en het was altijd leuk om te zien hoe de eeuwenoude vuurrode bol onderging en achter de horizon verdwijnen. Om dan een uren later aan de andere kant op te komen. In een paar behendige sprongen stond Zorua bovenaan een heuvel begroeid met helmgras. Zorua's ogen speurden tussen het gras, op zoek naar een lekker plekje. Toen nestelde hij zich tussen het gras. Geen invasie van zand en enkel de uiteindes van het gras zouden steken. Maar iemand die de helft zo klein was als helmgras hoefde zich daar geen zorgen over te maken. Langzaam keek hij hoe de zon lager en lager ging en roder werd.. Zijn ogen staarden gefixeerd naar de zon.. Wat geritsel deed zijn blik losscheuren. Een paar Joltiks die veel kleiner waren dan hem liepen giegelend tussen het zand. 'Ga ergens anders romantisch doen.' blafte hij tegen de minuscule dingen. De twee Joltiks keken hem beledigd aan en verdwenen tussen de miljoenen zandkorrels. Zorua's ogen bleven even op de plek rusten waar ze verdwenen zijn, en zijn hoofd draaide terug naar de gigantische zee.

~Zorro 'n Fraude. o3o

Haar voetkussentjes raakten het zachtje strandzand, terwijl een glimlach op haar gezicht verscheen. Ja, dit liep veel lekkerder dan die harde grond, zeker nu haar poot nog aan het herstellen was van die breuk, al ging het al een stuk beter dan eerst. Haar lopen had eerst slechts op een zielig gestrompel geleken. Nu liep ze bijna normaal, maar het was nog wel duidelijk zichtbaar dat haar poot niet in orde was doordat ze lichtjes kreupel liep. Die sok die ze had aangedaan wekte ook mee. Het was een soort steunsok, gemaakt van steviger materiaal dan normale sokken, zodat ze haar voet een klein beetje ondersteunden, zodat de kans dat ze door haar poten ging zo minimaal mogelijk was. Zou ze al kunnen rennen? Fraude bedacht dat de beste manier om het uit te zoeken was om het gewoon uit te proberen. Haar ogen richtten zich naar de duinen begroeid met helmgras, en ze zette een sprintje in. Een helling oprennen was extra belastend voor haar poot, maar dat was juist de bedoeling. Als ze er nu last van kreeg moest ze zeer rustig aandoen, als ze niks zou voelen, kon ze weer als voorheen rennen. Het zand stoof op door haar grote stappen, de wind liet haar haren heen en weer wapperen. Ze genoot ervan om eindelijk weer vrij te kunnen bewegen. Eenmaal op de berg rustte ze uit. Haar conditie was nogal achteruit gegaan doordat ze een tijd niet had kunnen rennen. Haar borstkas ging op en neer, terwijl ze haar gewonde poot neerzette op de grond, maar ze voelde vrijwel niets. Mooi. Ze liep stug verder over de duinrug. Het zand was hier minder los, maar ook niet hard. Makkelijker maar niet minder comfortabel om over te lopen. Haar grote glazige ogen richtten zich naar de zee, die vanaf de duinen prachtig te zien was. Een blauwe watermassa dat zich leek uit te strekken tot het einde van de wereld. Prachtiger kon hij er niet uit zien dan tijdens de zonondergang. De zon was rood gekleurd, en was bezig met te verdwijnen achter de horizon, waarbij het het water oranje kleurde. Een prachtig en kleurrijk tafereel, elke dag te zien voor de geluksvogels die dit hun thuis mochten noemen. Een tevreden zucht verliet haar mond, terwijl ze verder liep. Het gekrijs van zeevogels lieten haar oplettend op deze avond, waardoor ze een Pokemon merkte die een paar meter voor haar in het helmgras lag. Ze staakte het lopen, en zweeg. Ze bestuurde de Pokemon eerst. Net als haar was het een vosachtige Pokemon, maar echter een die ze nooit eerder had gezien. Een donkergrijze vos met een pluim op zijn hoofd.. kwam deze Pokemon soms uit een andere regio? Langzaam kwam ze dichterbij. Ze draaide haar hoofd schuin en keek de Pokemon aan. ''..Wat ben jij?'' vroeg ze, nonchalant, met een kleine glimlach in een van haar mondhoeken.

Geluid van iemand die kleine pootjes in het zand plantte kwam langzaam op hem af. Waren die irritante Joltiks toch teruggekomen? ‘Als ze hier terug zijn transformeer ik in een Charizard en ik plet ik ze.’ dacht Zorua grijnzend Nee, het klonk veel groter.. Plof plof plof.. Het ding was nog maar een paar meter van hem vandaan, en toen stopte diegene met lopen. 'Wat ben jij?' vroeg een zachte stem. Zorua's hoofd draaide richting de Pokémon. Het was een Vulpix. 'Wat ik ben?' zei hij met een nadruk waarin een beledigde stem klonk op het woord 'wat'. 'Ik ben vele dingen..' zei hij mysterieus terwijl hij zijn lichaam overeind hees. 'Dat brengt ook vele namen mee.' Hij stapte op de Vulpix af. 'Dief. Moordenaar.' Hij liep een rondje om de Vulpix en pas toen hij voor haar neus stond zei hij; 'Maar jij mag het houden bij "Zorua".' Hij gaf de tijd om de Vulpix te luisteren. 'En mag ik vragen wat u hier doet op een uur als deze, zo laat, jungefrau?' vroeg Zorua gemaakt beleefd. 'Het lijkt me niet zo veilig om zo laat in je eentje rond te zwerven…' zei hij terwijl hij nog een rondje liep rond de Vulpix en toen naast haar ging zitten. De zon was nu bijna voor de helft verdwenen achter de horizonlijn, de hemel begon langzaam donkerder te kleuren.. De nacht kon ieder moment beginnen. 'Maar eerst.. Wat is uw naam?' vroeg hij, op zijn gewoonlijke gemaakt, beleefde toon. Hij grijnsde lichtjes naar de Vulpix. En zijn chagrijnige gloed in zijn ogen leek nu helemaal verdwenen.

'Wat ik ben?' vroeg hij, en leek licht beledigd om het feit dat Fraude het woord 'wat' had gebruikt. Ach, wat verwachtte hij anders? Nog nooit had Fraude een wezen als hem gezien, niet in Johto, Kanto, ook niet in PokeRPG. Hij was vast zeldzaam, een dwaalgast of een reiziger van ver weg. En dan was hij beledigd door haar vraag? Fraude zweeg echter, wachtend op wat de Zorua haar nog meer te vertellen had 'Ik ben vele dingen..' sprak de vos, en hees zijn kleine lichaampje op. Hij probeerde mysterieus te klinken. Fraude spitste haar oren, liet haar ogen over de Zorua heen kijken. Weer onderzocht ze hem. Hij was net zo groot als haar, misschien zelfs groter, al was het waarschijnlijk zijn grote oren of pluim die daarvoor zorgden. Fraude haar lichaam stond hoger doordat ze langere en stevige poten had, en haar hoofd was in verhouding met haar lichaam veel kleiner in vergelijking met de Zorua. Even vroeg ze zich af hoe hij dat zware hoofd kon dragen, totdat hij doorging met spreken. 'Dat brengt ook vele namen mee.' Hij stapte nader. Fraude deed een stap achteruit, niet uit angst, maar uit voorzichtigheid. Hij was misschien even groot, maar ze wist zijn kracht niet. Ze kon wel stoer gaan doen, net als de Pokemon voor hem, maar als die haar kon overmeesteren was ze kansloos. Arrogantie was op dit moment geen optie. Alert volgde de roodbruine vos elke voetstap die de Pokemon maakte, liet zelfs een klein grommetje horen wanneer hij voor haar te dicht bij kwam. 'Dief. Moordenaar.' Fraude rolde met haar ogen. Die Zorua had wel een hoog Uberich. Een echte killer hield zijn mond over zijn moorden. Fraude trok haar neus op, draaide mee met de Zorua, omdat ze geleerd had nooit vijanden de rug toe te keren. Of vreemdelingen. De Zorua stopte met lopen, en ging voor haar neus staan. Weer deed ze een stap achteruit. Veels te dichtbij. Waarom deed deze Pokemon zo gevaarlijk? Ook hij kende haar krachten niet. Met zo'n kleine afstand tussen hen hoefde ze maar een kleine flitsende beweging te maken om zijn nek te breken. 'Maar jij mag het houden bij "Zorua".' Fraude prentte deze naam in haar kop. Zorua he? Het klonk inderdaad wat exotisch in haar oren. 'En mag ik vragen wat u hier doet op een uur als deze, zo laat, jungefrau?' ''Hmpf.'' mompelde Fraude. Eerst stoer doen, en nu ineens beleefd tegen haar praten? Dit was toch wel een rare snuiter. 'Het lijkt me niet zo veilig om zo laat in je eentje rond te zwerven…' Weer liep hij een rondje om haar heen, wat haar wel degelijk irriteerde. Ze liet haar tanden zien en liet een diepe grom vanuit haar keel horen. De nacht kon ieder moment beginnen. 'Maar eerst.. Wat is uw naam?' Fraude trok eerst haar neus op, maar besloot toch maar te praten. ''Fraude.'' snauwde ze hem toe, en ging ook nonchalant zitten. Vanuit haar ooghoeken keek ze fel zijn kant op, haar hoofd was echter de andere kant op gedraaid. Haar gedachten gingen naar Zorua's vorige opmerking.''Denk maar niet dat ik een slapjanus ben, alleen maar omdat ik een Vulpix ben..'' gromde ze. Het stond algemeen bekend dat Vulpixes niet echt sterke Pokemon waren, en dat ze beter af waren als ze evolueerden naar Ninetales. Ze snoof. Niets ervan. Ze deed het prima als Vulpix. Het lag aan trainen, oefenen, overleven. Ze schoof de tas die ze altijd om haar schouder had op de grond. ''Maar wie mij durft aan te vallen mag een mooi tijdje op de blaren gaan zitten..'' aan het einde van deze zin kwam er een klein wolkje vuur tussen haar tanden vandaan. Ze draaide haar kop nu richting de Zorua, keek hem verwijtend aan. ''En wat heeft u over uzelf te vertellen, Zorua?'' zei ze, met duidelijke nadrukken in haar zin. Ze kon wel beleefd doen, maar daar had ze bepaald geen zin in.

'Hmpf..' mompelde zij als antwoord. Zorua grijnsde alleen maar. 'Fraude.' zei ze opeens snauwend. 'Ah.. Fraude..' herhaalde hij. 'Piacevole., Fraude..' 'Denk maar niet dat ik een slapjanus ben, alleen omdat ik maar een Vulpix ben.' blafte ze. Was dat een poging om hem bang te maken? Het deed hem niets. De 'Ghehe, ik zei nooit dat jij een slapjanus was.' zei hij lachend. 'Ik weet wat slapjanussen zijn. Idioten die zichzelf heel snel later groeien en evolueren tot hun laatste vorm om te sterk en groot te lijken. Maar als het erop aankomt zijn ze niet meer dan een verzopen Magikarp.' zei hij. 'Maar jij lijkt me geen slappeling. Jij lijkt me veel meer waard dan dat ding dat zichzelf Zoroark noemt. Eerst ging ze alles teisteren en kapotmaken, wat honderden levens heeft gekost en nu verdwenen!, alsof ze nooit bestaan heeft. Gewoon gevlucht!' 'Maar wie mij durft aan te vallen mag een mooi tijdje op de blaren gaan zitten.' zei Fraude. 'Pittig.' mompelde hij zachtjes terwijl zijn ogen de rook volgden totdat hij uit het zicht verdween tussen de schemerende lucht. Ze keek hem aan. 'En wat heeft u over uzelf te vertellen, Zorua?' 'Niet veel..' mompelde hij. Fraude had geen idee van wat hij kon, en hij zou nooit laten zien wat hij kon met zijn speciale gave, maar hij nam de Vulpix in vertrouwen. 'Je vroeg me net wat ik ben.. ik ben..' en toen keek hij Fraude recht in haar ogen aan en toen klonk de bekende 'poef'. '..Iedereen!' zei hij grijnzend en bekeek zijn eigen vuurrode vacht, dat even hard glanste en weerkaatste als die van Fraude in het kleine stukje zon dat er nog zichtbaar was. Hij had het uiterlijk van haar aangenomen, en je kon nog maar aan één ding zien wie er wie was; Fraude's ogen waren diepzwart en katachtig zoals gewoonlijk maar Zorua's ogen waren lichtblauw en hadden dezelfde, chagrijnige vorm. Er klonk opnieuw een poof en Zorua had zijn gewone identiteit aangenomen. 'Dat is wat ik ben. wie ik ben, en hoe ik ben.' zei hij grijnzend. Nadat hij dat had gezegd begonnen de laatste lichtstreepjes langzaam. Miljoenen lichbollen verschenen aan de hemel en één grote lichgevende bol werd zichtbaar voor het blote oog. Hij was volmaakt rond. Zorua voelde zijn hart sneller kloppen van het zien van die bol. Dromerig staarde hij naar de maan, en vergat bijna dat Fraude naast hem stond. 'Ah, de maan.' zei hij op een minder beleefd gemaakte toon.

''ik zei nooit dat jij een slapjanus was.' sprak de Zorua lachend. Fraude zuchtte even. Natuurlijk niet, maar het kwam wel zo over. 'Ik weet wat slapjanussen zijn. Idioten die zichzelf heel snel later groeien en evolueren tot hun laatste vorm om te sterk en groot te lijken. Maar als het erop aankomt zijn ze niet meer dan een verzopen Magikarp.' Had hij nou net haar gedachten gelezen, of leek het maar zo? Fraude keek hem ietwat verbaasd aan. Wel had hij dus gelijk. Evolueren leek de newbies altijd geweldig, maar ze moesten weten dat het niet alles was. Ja, je werd er sterker door, maar het zou je nooit helpen als je er ook zelf niks aan deed. Zijzelf moest daar helemaal mee oppassen, want ze evolueerde niet door een hoog niveau te halen. Zij hoefde maar een vuursteen aan te raken en -poef- ze was ook grote, mooie, gracieuze Ninetales. Fraude volgde de Zorua, want hij ging verder met spreken. Maar het ging grotendeels over iemand die hij 'Zoroark' noemde, wat sterk op de naam Zorua leek. Zou het familie van hem zijn? Nadat Fraude had gevraagd wat hij over zich te vertellen had, gaf hij een vrij kort antwoord. 'Niet veel..' kwam er mompelend uit zijn mond. Fraude liet een kleine glimlach zien. 'Je vroeg me net wat ik ben.. ik ben..' De Zorua keek haar ineens recht in haar ogen aan, en maakte zijn zin af. '..Iedereen!' Ineens klonk er een geluid, en leek er een exacte kopie van Fraude recht tegenover haar te staan. ''FFff!'' proestte ze, en sprong achteruit. Ze schudde haar kop even, en liep weer rustiger naar voren. Haar ogen staarden naar de ogen van de Vulpix tegenover haar. Wat was dit? Een soort ditto, ofzo? Nee, ditto's zouden hun eigen stomme grijns houden, en dit was een exacte kopie. Bijzonder. 'Dat is wat ik ben. wie ik ben, en hoe ik ben.' Fraude glimlachte. ''Een ditto-vos, of iets dergelijks, dus'' sprak ze tegen hem, en keek daarna dezelfde kant op als waar hij ineens naar keek. De lucht was donkerpaars, bijna zwart. Het was helder vanavond, de maan en sterren werden niet verscholen achter de wolken. Het zag er prachtig uit hoe het licht van die ronde bol alles om hun heen een zilver lijntje gaf. Fraude keek zwijgend naar de Zorua. Nog steeds vond ze hem een vreemd type. Waarom zou hij haar in vertrouwen genomen hebben, en hebben laten zien wat zijn krachten zijn? Als hij kon transformeren, had hij haar allang kunnen aanvallen, en haar makkelijk kunnen verslaan. Het was fascinerend dat hij kon transformeren. Je kon praktisch bijna alles doen. De Zorua leek wel heel geboeid naar de maan, en Fraude grinnikte. ''Hey, pluizenbal..'' zei Fraude, terwijl ze opstond en naast de Zorua ging staan. ''Weet jij nog iets leuks om te doen?'' ze keek naar beneden, naar het natte zand en de krabbys die hun avondwandeling maakten, want s'avonds waren er een stuk minder rovers. Ze had zin om naar beneden te springen, gek te doen, maar ze wachtte op antwoord van de vreemde Pokemon.

Tot Zorua's genoegen sprong Fraude verschrikt achteruit bij het zien van zijn transformatie.' 'Een ditto-vos, of iets dergelijks, dus' zei ze toen hij weer zijn normale vorm had aangenomen. Hij deed eerst half beledigd zijn wenkbrauw omhoog, maar schude zijn kop toen en toonde iets wat de idiote grijns van een Ditto moest voorstellen. 'Ik ben veel meer waard dan een hoop paarse pudding.' zei hij. 'Ditto's doen er veel langer over om te transformeren, en kunnen alleen zich maar veranderen in het object dat voor zich staat, ik moet er gewoon aan denken en poof.' legde hij uit. Toen keek hij opnieuw voor zich uit, de zon was helemaal verdwenen, de enige verlichting kwam nu van de volle maan. 'Hey, pluizenbal..' zei Fraude opeens. Zorua draaide langzaam zijn hoofd, opnieuw met een opgeheven wenkbrauw. 'Je bent zelf een pluizenbal, rojo.' zei Zorua terug terwijl de nep-beleefde toon opeens was veranderd in een speelse toon, die hij een hele lange tijd niet meer gebruikt had. 'Weet jij nog iets leuks om te doen?' vervolgde ze. Zorua's felblauwe ogen gleden over het donkere landschap. 'Veel licht is er niet meer.. Duss,' opeens stopte hij met rondstaren en keek hij naar de heuvel die naar beneden liep. 'Laten we van de heuvel afrollen!' zei hij zonder bij na te denken, terwijl zijn mysterieuze manier van doen helemaal verdwenen was sprong hij en landde op zijn zij om verder naar beneden te rollen. De wereld ging op zijn kop, en nog eens, en nog eens, terwijl ontsnapte er een geluid uit zijn mond dat veel leek op: 'Trolololllooo~'. Toen hij beneden was en hij niet meer kon verder rollen keek hij duizelig om zich heen, de sterren leken gewoon door de lucht heen te zweven en zelfs de maan volgde de zelfde beweging, hij luisterde zelfs niet of Fraude hem achterna was gerold en zei; 'Waarom deed ik dit?' met zijn gebruikelijke stem die hij tegen anderen gebruikte. Hij rolde zich om en zelfs toen leek de wereld nog nog rond te draaien. Met een poef veranderde hij in een Voltorb, die hadden een glad, metalen oppervlakte en het zand dat eerst in zijn vacht vastzat, gleed gewoon naar de grond. Na een tweede poef was hij weer zichzelf, maar hij duizelde nog steeds, maar dezelfde adrenaline door zijn aderen stromen, vreemd...

[Concentratie is vandaag kud, dus sorry als het een korte post word. :c]

Fraude had de beledigende opmerkingen van de Zorua genegeerd, en bleef met een lichte arrogante blik naar beneden staren. Alleen haar oren waren gedraaid naar de kant waar de andere Pokemon stond, om in ieder geval hem goed te kunnen verstaan als hij tegen haar sprak. En het duurde niet lang voor dat ook zo was. 'Veel licht is er niet meer.. Duss,' Fraude keek nu vaag naar voren. Neeh, alleen de maan gaf nog licht. Of weerkaatste het licht van de zon, want zelf licht geven kon die koude planeetachtige niet. liep. 'Laten we van de heuvel afrollen!' Fraude hield een wenkbrauw naar boven. De net nog mysterieus klinkende Pokemon was veranderd in een lolbroek. Wat was het toch een raar mannetje.. Al snel rende hij naar voren en rolde de duinen af, En stond beneden weer op. Zand stoof op en zweefde over Fraude weer naar beneden. Ze sloot haar ogen, en niesde van het irriterende zand op haar neus. Ze schudde haar kop, liep naar voren en tuurde over de rand, waar de Zorua iets verward keek 'Waarom deed ik dit?' sprak hij tegen zichzelf. Fraude grijnsde, sprong over de rand heen, maar rolde niet. In plaats daar van gebruikte ze een snelle aanval, en zigzagde ze door het helmgras heen, zodat haar snelheid niet te veel op zou lopen. Op deze manier zou ze niet voorover vallen en verder naar beneden rollen, maar schoon en ongeschonden beneden komen. In de laatste momenten van haar afdaling zag ze de Zorua naar een Voltorb poefen, en weer terug. Ze besloot maar niet te vragen waarom hij dit deed, het had vast een klein voordeel voor hem die Fraude niet kon begrijpen omdat ze alleen beschikking had over een enkel lichaam. Eenmaal naast Zorua aangekomen plantte ze haar voorpoten in het zand, en remde ze zichzelf af. Haar ogen stonden eigenwijs, dezelfde grijns als net stond nog steeds op haar gezicht. ''Omdat je een weirdo bent.'' zei ze daarna, nog als antwoord op de vraag die de Zorua zichzelf net gesteld had. Haar grijns verdween toen ze haar blik richtte op de krabby die zijwaarts over het zand heen kropen, het nattige gedeelte dat dichter bij de zee lag, zodat ze sneller in het water konden vluchten. Hun rare pootjes lieten kleine gaatjes als voetstappen achter in het zand. Fraude glimlachte. De kleine afdrukjes, het geluid van de deinende golven, het water dat leek te glimmen door het heldere maanlicht, het waren altijd de kleine dingen die haar lieten glimlachen. Haar glimlach verdween echter wanneer ze zich weer richtte op Zorua. ''En nu?'' vroeg ze aan hem, ietwat onaardig klinkend. De avond werd wel leuk, maar ze zouden zo wel een schuilplaats moeten vinden. Ze waren beiden klein, en zij was een vuursoort. Ze was in een groot nadeel als ze nu in gevecht raakte met een strandbewoner. Haar glazige ogen keken opdringerig in die van de Zorua, wachtend op een beslissend antwoord.

[Sorry voor de late post ofzo. School begon en ik had geen post-inspi meer. Fuuu o3o]

Fraude kwam naar beneden, bijna sneller dan zijn oog kon volgen.. 'Omdat je een weirdo bent.' zei ze spottend. 'Ook bedankt...' zei Zorua vrolijk. Al had hij niet echt het gevoel dat ze luisterde. Haar ogen stonden gericht op een groep Krabbys die richting de zee liepen. Zorua besloot met tegenzin mee te staren.... Niet echt boeiends eraan, vond hij, het was eerder saai. Ze was toch niet van plan om de hele avond om naar die Krabby's te gaan staren? Zorua keek rond, op zoek of hij iets über kon vinden.. De beste optie die hij vond was dus blijkbaar tegen haar te praten.. 'Wat zit jij nou zo levenloos naar die krabben te staren?' zei hij grijnzend. 'En dan noem je mij een weirdo.' Fraude keek naar hem, niet echt blij kijkend. 'En nu?' klonk er een stem die niet bepaald vriendelijk leek.'Geen idee...' zei hij met een sarcastische ondertoon in zijn stem alsof Fraude het hem gewoon vriendelijk had gevraagd. 'Het begint laat te worden, laten we... Wel wat je het liefst doen, een stukje wandelden of een slaapplaats zoeken.. Wat jij wilt.' Hij stond recht, en draaide zich met een zwiep van zijn staat om. 'Tenzij je liever alleen wilt blijven en riskeert opgegeten te worden door een hongerige Sharpedo, mij best...' Riep hij achter zich. 'Niet dat ik dat niet erg vind. Misschien dat er dan eindelijk iets spannends gebeurd waarvan je een adrenalinekick krijgt. Niets gaat er boven grote vissen ownen!' zong hij vrolijk terwijl hij over het donkere strand liep. Hij grijnsde breed terwijl hij naar de hemel staarde en plots stopte hij met lopen en draaide zich om. 'Je bent toch niet van plan om hier helemaal alleen achter te blijven hoop ik?' riep hij luid naar Fraude die intussen al verder weg stond.

De Zorua antwoordde op haar vraag. 'Het begint laat te worden, laten we... Wel wat je het liefst doen, een stukje wandelden of een slaapplaats zoeken.. Wat jij wilt.' Fraude bleef neutraal, misschien ietwat geïrriteerd kijken. Ze knikte, een slaapplaats zoeken leek haar de beste oplossing voor nu. Ze weet niet wat ze had, maar ze was niet bepaald 'in the mood' voor een avondwandeling langs het strand. De wind was hier vrij streng, ze kreeg het eerlijk gezegd zelfs koud. Dat kwam vooral omdat ze moe was. Haar vermoeidheid koelde haar af, maakte haar langzamer, chagrijniger. 'Tenzij je liever alleen wilt blijven en riskeert opgegeten te worden door een hongerige Sharpedo, mij best...' Fraude hief een wenkbrauw op en opende daarna haar mond. ''En sinds wanneer lopen Sharpedos over het strand?'' merkte ze droogjes op, terwijl ze zichzelf ook omdraaide, en met langzame stapjes achter Zorua aanliep, die zijn zin aan het vervolgen was.'Niet dat ik dat niet erg vind. Misschien dat er dan eindelijk iets spannends gebeurd waarvan je een adrenalinekick krijgt. Niets gaat er boven grote vissen ownen!' Weer werd een wenkbrauw opgehaald. Hmm, had hij een complexe persoonlijkheid, of was hij gewoon raar? Fraude grijnsde. Ze gokte op het laatste. ''Ja.. jazeker.'' zei ze, weer op een droge toon. Ze stopte even, en keek met haar grote rode ogen om zich heen. Hoewel ze hier niet meer wou rondlopen, was het strand s'nachts prachtig. Het landschap bij de zee was open, je kon de hele hemel boven de zee zien, en dus ook de sterren en de maan. Het zand stak in deze donkerheid nog af bij de rest van de omgeving, hierdoor zag je waar je liep. Het mooiste vond ze nog het geluid van de golven die tegen het land afkaatste. 'Je bent toch niet van plan om hier helemaal alleen achter te blijven hoop ik?' ze bewoog haar oortjes, schudde haar gedachten uit haar hoofd en keek naar de Pokemon. Ohja, terwijl zij stilstond was hij verder gelopen. Ze zette een sprintje in om dichterbij te komen. Dit duurde slechts enkele seconden. Ze hield van rennen, en was dan ook snel weer bij. Ze grijnsde droogjes naar de Zorua. ''En, waar gaan we heen, cassanova?'' zei ze, zweeg even, en sprak daarna weer verder. ''Weet jij hier in de buurt een plaats die geschikt is om in te overnachten?'' sprak ze, eerlijk blijkend dat ze de weg hier totaal niet wist. Niet gek ook, want zo lang was ze nog niet in PokeRPG. Het was een enorme vallei, en het zou haar nog lang duren voordat ze zich vrij kon verplaatsen zonder te verdwalen, zonder niet te weten waar ze zich bevond.

Tot Zorua's genoegen hoorde hij lichte voetstappen achter zich komen in een snel tempo. Hij grinnikte. Maar toch keek hij haar niet aan toen ze naast hem liep. 'En, waar gaan we heen, cassanova?' vroeg ze? 'Weet jij in de buurt een plaats die geschikt is om te overnachten?' Zorua deed alsof hij nadacht. 'Jaaaa...-Nope. Nee. Ik ben niet bepaald een wijsheer van dit gebied? Misschien is er wel ergens een veilig hol of een goeie grot in de buurt? Voor de rest zou ik het niet weten.' Zorua liep een duin op en snuffelde rond in het donkere zand. 'Bah,' riep hij terwijl het zand uit zijn neus vloog. 'In het donker kunnen we de hele nacht door zoeken..' Snoof hij kwaad. Daarom besloot hij om terug naar beneden te lopen op het midden van het strand. Maar voor hij echter in het midden stond, keek hij goed rond of er geen pottenkijkers waren en kwam hij los van de grond en in vijf seconden zweefde er een spookachtige lantaarn rond Fraude; een Lampent. 'Je bent toch de enige die in dit land die van m'n Illusie-kracht weet. Laat dat zo houden.' mompelde hij op zijn oude gemaakte toon. terwijl hij zijn innerlijke vlam aanstak en een spookachtig, donkerpaars licht over het strand wierp. 'Zo, hier is je licht. Laten we nu iets zoeken.' Ze moesten niet heel lang zoeken voordat ze eindelijk iets vonden; een kleine grot, of meer een holle hoop stenen. Die nét aan de oever lag. 'Aha,' zei Zorua emotieloos terwijl hij naar de grot toezweefde. 'Wacht hier even, dan kijk ik of hij onder water staat of bewoond is.' Toen hij door de kleine opening kwam leek het duidelijk dat deze grot onbewoond is. Al kwam het misschien omdat ze nu al zo ver hadden gelopen. De meesten kozen meestal een plaats die dichtbij een veilige plaats voor een vloedgolf ofzo. Zorua betwijfelde of die ene nacht een vloedgolf zou komen. En zelfs zou er één komen wist hij zijn manieren om te ontsnappen. Nu richtte hij zijn lantaarn naar beneden om de grond te zien. De helft van de grot zat in het water. Maar een groot deel stak erboven, met een paar mooie platte stenen. 'Mooi zo!' zei Zorua. Hij draaide in een zwierige beweging om en zweefde terug naar Fraude. Halfweg zakte hij naar de grond en wist nog net voor Fraudes neus een geslaagde landing te maken. Enkel was hij terug in zijn originele lichaam. 'Ugh, transformatie neemt een hoop kracht af. Vooral als je moe bent.' zei hij. 'Welja, de grot is onbewoond en slechts een deel staat onder water. Het zand is ook nat, maar de stenen zijn droog. Het lijkt me veilig om daar te overnachten. Kom je mee?' zei hij grijnzend terwijl hij terug naar de kleine grot keek.