Het getik van poten op een harde ondergrond galmde door de donkere grotten. Salvador zuchtte en liet zich door zijn poten zakken. "Hoe ben ik hier eigenlijk terecht gekomen?" vroeg hij zichzelf af. De Corphish klapperde een keer met zijn scharen zodat de waterdruppels eraf vielen. De grot voelde erg koel en vochtig aan. De wanden en vloer waren nat, en aan het plafond hingen waterdruppels die regelmatig naar beneden vielen om op de grond uit elkaar te spatten. "Nou ja, ik zal hier in ieder geval niet uitdrogen." zuchtte de kreeft opnieuw. Hij had gedacht even snel door de grotten te reizen in plaats van door de bergen. Dat viel toch wel tegen. Het gangenstelsel was veel complexer dan Salvador had verwacht en de duisternis maakte het er niet bepaald makkelijker op. "Misschien kan ik beter terug gaan." mompelde de Corphish. "Toen ik hier binnenkwam ben ik twee keer links en één keer rechts gegaan. Of was het twee keer rechts en één keer links?" Salvador schudde zijn hoofd. Hij wist het niet meer, dus was terug gaan ook geen optie. Langzaam stond de rode kreeft op en keek om zich heen. Hij kon niet meer dan een paar meter voor zich uit kijken, daarna was er alleen maar een inktzwarte duisternis. Salvador liep verder het donker in. De grond wisselde af met hobbels, kuilen en plassen water, maar voor en achter de Corphish bleef het donker. "Zo vind ik de uitgang nooit." mompelde hij geïrriteerd. Plotseling bleef Salvador stilstaan. Hij luisterde aandachtig. Het bleef even stil, maar toen klonken er voetstappen. "Zou het een Pokémon zijn?" dacht de kreeft. Hij had hier nog geen Pokémon gezien, behalve een enkele Zubat. Maar dat hij nog geen Pokémon had gezien, betekende niet dat ze er niet waren. Het was al moeilijk om de grond te zien, laat staan andere Pokémon. De voetstappen leken dichterbij te komen. Salvador wist nu zeker dat er iets rondliep in het duister. Maar wat was het? Had het hem al gezien? Had het goede of kwade bedoelingen? Al die gedachten spookten door Salvador's hoofd. Er ging een rilling door zijn lijf. Hopelijk was het geen kwaadaardige Pokémon. Plotseling stopte de voetstappen. Het was dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om te zien. Salvador bleef staan en hield zijn adem in. Hij opende zijn scharen zodat hij de Pokémon meteen kon vastgrijpen, mocht dat nodig zijn. Zo stil mogelijk wachtte hij af totdat de Pokémon uit het duister tevoorschijn zou komen.

Even bleef het stil. Plotseling verscheen er een enorme vuurbal boven Salvador die de grot verlichtte. De Corphish hield zijn scharen voor zijn gezicht en knipperde met zijn ogen tegen het fel brandende licht. Na een paar seconden werd het licht weer minder fel en liet Salvador zijn scharen weer zakken. "Waar kwam dat licht vandaan?" was het eerste wat door zijn hoofd schoot. "Het laatste wat je verwacht midden ik een donkere grot is licht." Een beetje geïrriteerd, maar vooral geschrokken van dat plotselinge vuur, keek de Corphish de grot rond. Vlak voor hem stond een Flareon. "Dat moet de Pokémon zijn die ik heb horen lopen." dacht Salvador. "Maar dat vosachtige wezen probeerde me wel te roosteren met die gigantische vuurbal!" schoot er door zijn hoofd. Bijna was Salvador boos naar de Flareon uitgevallen, maar hij bedacht zich. De Flareon zag er niet erg gevaarlijk uit en als het hem echt wilde roosteren, had die dat al gedaan. Waarschijnlijk was het gewoon bedoeld om licht te maken en had het hem niet gezien. Rustig stapte Salvador op de Flareon af. "Kun je niet wat beter uitkijken met die vuurballen, je had me bijna geroosterd." zei Salvador en probeerde daarbij niet boos over te komen. "Het zal wel niet met opzet zijn geweest en ik ben niet gewond, dus er is niks aan de hand." zei hij en glimlachtte vriendelijk. "Trouwens, ik ben Salvador." zei de Corphish en stelde zich voor. Hij keek de Flareon aan, wachtend op een reactie.

Het getik van de poten van de Corphish klonk en Zira zag hem op haar af komen. Uit automatisme deed ze één pas achteruit. Ze was nog steeds op haar hoede omdat ze niet wist of ze de Pokémon kon vertrouwen. Ze kon zich er nog net van weerhouden om haar vacht overeind te zetten en te grommen. "Kun je niet wat beter uitkijken met die vuurballen, je had me bijna geroosterd." Zira legde haar oren in haar nek. Ze snoof zachtjes en keek hem licht geïrriteerd aan. Ze mocht zijn toon niet. Dacht hij dat ze helemaal niet had uitgekeken ofzo? Zo dicht bij waren de vlammen niet eens. "Het zal wel niet met opzet zijn geweest en ik ben niet gewond, dus er is niks aan de hand." Eén van Zira's wenkbrauwen ging omhoog. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Hij moest blij zijn dat Zira niet zo'n prater was en dus haar mening niet ter sprake bracht. "Trouwens, ik ben Salvador." Zira liet haar kont zakken op een zo droog mogelijk stukje. En nu dacht hij dat ze gewoon vrienden konden worden ofzoiets? Haar oren lagen nog steeds plat. "Zira," sprak ze kortaf. Ze blies een klein vlammetje uit haar bek om wat licht in de duisternis te creëren. Haar ogen flitsten rond. Gelukkig wist ze nog van welke kant ze kwam. En anders.. waren er nog wel meerdere uitgangen, toch? Haar blik viel uiteindelijk weer op de Corphish. Ze merkte dat zijn naam haar zo goed als ontschoten was. S.. Sal.. Sal-nogwat? Veel maakte het niet uit. Als het aan Zira lag, zou ze zo snel mogelijk bij de Corphish weg gaan. Het enige probleem was dat ze zich niet gewoon wilde omdraaien en weglopen. Zo onbeleefd was ze nou ook weer niet.

- Hoop dat je er wat mee kan, anders moet je het gewoon zeggen. x] -

(Ik klaagde helemaal niet op de meeting, ik zei het alleen maar. Daarbij was ik dit topic gewoon even vergeten. Ik had andere dingen om te doen. Trouwens, Zira is wel een vervelend karakter, weet je.)

"Zira" Dat was de enige reactie die Salvador van de Flareon kreeg. De Corphish keek haar een beetje verbaasd aan. Hij had geen heel verhaal verwacht, maar dit was wel heel erg kortaf. Zira blies een klein vlammetje uit haar bek dat de omgeving zwakjes verlichtte.
Salvador keek de grot nogmaals rond. Het licht had niet zo veel nut gehad. Er was nog steeds bijna niks te zien. En wat er wel te zien was, was niet erg interessant. Om hem heen stonden kale rotswanden druipend van het vocht. Voor hem op de plek waar Zira zat splitste de grot in drie gangen. Uit een van die gangen moest zij gekomen zijn. Voorzichtig liep Salvador naar elk van de gangen toe om ze te inspecteren, maar ze leken allemaal hetzelfde.
De Corphish zuchtte diep in gedachten. Hij had wel genoeg van deze grot. Hij wilde eruit en het liefst zo snel mogelijk. Plotseling viel het hem op dat Zira nog steeds op de grond zat. In eerste instantie leek het niet of ze Salvador's gezelschap erg op prijs stelde, maar ze was niet weggegaan. "Misschien weet zij wel waar de uitgang is." dacht Salvador. Langzaam stapte hij op de Flareon af. Dit keer zou hij het anders aanpakken. "Sorry dat ik je nogmaals moet storen." sprak de Corphish op een beleefde toon. "Maar, ik ben hopeloos verdwaald en ik wil heel graag uit deze grot komen. Zou je me alsjeblieft de weg kunnen wijzen?" Salvador keek Zira bijna smekend aan. Hij wilde haar niet boos maken, want de Flareon leek hem niet zo aardig te vinden.

(Flutpost)

(Sorry, ik wilde je niet boos maken ;x 't Was meer bedoeld als grapje, maar dat is blijkbaar niet goed aangekomen.. En Zira is idd een beetje erg arrogant bezig. o.o)

(Ik ben niet boos, ik wilde alleen maar een punt maken. Sorry dat het zo lang duurt, maar ik word begraven onder het huiswerk.)

Zira stond op en opende haar mond. "Ik zou graag helpen, maar ik zelf weet ook niet zo goed hier." Salvador was een beetje teleurgesteld, maar probeerde dat niet te laten merken. Zira kon er ook niks aan dat ze verdwaald waren. "Ik vermoed dat de meeste gangen wel een uitweg hebben, maar er zullen altijd uitzonderingen zijn.." Vervolgde Zira weer. Salvador haalde zijn schouders op, tenminste dat had hij gedaan als hij schouders zou hebben. In plaats daarvan gingen zijn scharen wat omhoog. Intussen inspecteerde Zira dezelfde gangen als die hij zelf net had bekeken. "Daar zal ze niks vinden." dacht Salvador. Bij de de meest rechtse gang bleef ze even stil staan. Salvador keek haar even enthousiast aan. Zou ze toch de uitgang hebben gevonden? "Dit gaat nog een lastige klus worden.." Zuchtte de Flareon. Salvador's enthousiasme verdween weer net zo snel als het gekomen was. Nu waren ze nog steeds nergens. Salvador keek nog eens goed rond, maar er was niks dat hij als aanknopingspunt kon gebruiken. Misschien moesten ze dan toch maar de meest rechtse gang nemen? Zira leek er een goed gevoel bij te hebben, en zelf had hij geen flauw idee welke kant hij op moest. Rustig liep Salvador naar de Flareon toe en ging naast haar staan en keek de grot in. Hoewel Zira licht had gemaakt met een vlammetje, was het na vijf meter weer duister. "Ik denk dat we toch maar beter deze gang kunnen nemen." zie de Corphish tegen Zira. "Of een van de andere, dat maakt niet uit. Als we maar gaan lopen, want als we hier blijven komen we hier nooit weg." Hopelijk dacht Zira er hetzelfde over als hij, anders moest hij alleen die donker tunnel in en zou hij waarschijnlijk weer verdwalen.