Rowan naderde de grot van Sombra Waterfalls. Even twijfelde hij. Moest hij Shade roepen om May in slaap te brengen? Mystique's bergplaats mocht niet verraden worden. Rowan beet op zijn lip en nam toen een beslissing. "May, ik wil dat je je ogen sluit. Als ik merk dat je toch gekeken hebt, zal ik je moeten doden," sprak hij bruusk, terwijl hij achterom keek. De Absol keek hem even verbaasd aan en hij zag twijfel op haar gezicht. De Luxray hield halt, waardoor er een schok door zijn lichaam ging en door de hare. May sloot even getergd haar ogen. "Akkoord," sprak ze zacht. Haar ogen bleven gesloten, terwijl ze haar gezicht in zijn manen verborg. Rowan controleerde haar even en liep toen op een rustiger tempo verder. Hij betrad de Sombra Waterfalls. Het klaterende water vulde de ruimte, terwijl tientallen watervallen zich in de diepte storten. Rowan kauwde nerveus op zijn lip. Eigenlijk kreeg May op deze manier alsnog tientallen aanwijzingen van waar ze zich bevond. Had hij in dit vroege stadium al een allesbepalende fout gemaakt?

Hij droeg de Absol door de grot, nam zelfs een omweg en liep een stukje terug, voordat hij het smalle stuk van het meer overstak. Elke keer als hij op een steen was gesprongen, controleerde hij of May nog goed op zijn rug lag. Haar gezicht was vertrokken van de pijn die ze doorstond en plotseling voelde Rowan een vreemd, warm gevoel door zich stromen. Medelijden. Uiteindelijk hield hij halt op het smalle pad onder de waterval. Hij moest even zoeken, maar vond toen het stuk steen dat mee gaf en in de rotswand verdween. Enkele tellen gebeurde er niks, toen schoof de rotswand open als een schuifdeur.

Een vreemd, paars licht verlichtte de grot. Met langzame, eerbiedige stappen betrad de grote Luxray de grot. Niet ver van de bol verwijderd bleef hij staan. "Je mag je ogen opendoen. Je zult zelf even moeten lopen." Rowan zakte door zijn poten, totdat May vaste grond onder haar voeten had. Daarna trok hij zich terug, weg van de warmte die ze uitstraalde. Hij deed een stap naar voren en gebaarde naar de bol die in de uitholling van een rots lag. "Dit is Mystique. Zij zal je kunnen genezen. Het enige wat je hoeft te doen, is het maar te vragen." Hij zweeg even, terwijl het paarse licht over zijn gezicht danste. Daarna kwam de Luxray weer dichter bij May staan. "Wees niet bang," fluisterde hij, zijn gezicht centimeters verwijderd van het hare. "Het zal pijnloos zijn. Leg je poot op de bol en accepteer de kracht die ze je schenkt." Na dit gezegd te hebben trok hij zich terug en wachtte tot de Absol zelf het initiatief nam.

OOC: Hoop dat je het niet erg vind dat ik je zo godmode.
Mayumi heeft toestemming dit topic te betreden.

[Godmod me maar zoveel als nodig is, maakt me niet uit c:]

Het was een lange trip geweest, al had dat niet zo geleken. De Absol lag de hele reis met haar ogen gesloten, constant proberend haar pijn te negeren, door al haar zintuigen te richtten wat ze om zich heen hoorde. Ze hoorde veel, af en toe de wind die door bomen heen gierde, vogelPokemon die hun lied zongen, of door de lucht krasten terwijl hun stemgeluid wegstierf naarmate ze verder weg vlogen. Het bracht ontzettend veel rust in Mayumi's hoofd, waardoor ze haar verstand bijna op nul kon zetten, haar hachelijke situatie bijna vergetend, wat ervoor zorgde dat voor haar gevoel de reis snel afgelopen was. Wanneer Rowan voor de eerste keer stopte met lopen, opende ze haar ogen. Het weinige licht brandde in haar ogen, omdat ze net de gehele tijd haar oogleden gesloten had, haar ogen beschermend tegen de stralen licht. "May, ik wil dat je je ogen sluit. Als ik merk dat je toch gekeken hebt, zal ik je moeten doden," Ze schrok op, haar ogen strak gericht op de zijne, wanneer hij zijn hoofd naar achteren draaide om haar reactie te kunnen zien. Natuurlijk ontstond er weer twijfel, maar ze kon toch niks doen.


Ze sloot haar ogen en sprak hem zacht toe ''Akkoord.'' Ze liet haar kop weer zakken in de dichte manen van de Luxray. Deze begon weer verder te lopen, en Mayumi nam weer zoveel mogelijk geluiden in haar op. Wat het meeste opviel was natuurlijk het geluid van water dat in groot tempo naar beneden kwam, wat betekende dat ze zich vlak bij een waterval bevonden. Meteen schoten er vragen door haar hoofd. Waar waren ze? Waar waren er watervallen in PokeRPG? Die waren er wel, vlakbij de rivieren, maar dat was in het 'normale' gebied, niet het donkere gedeelte. Haar gezicht vertrok van de pijn wanneer Rowan sprongen maakte, en haar rug in een onaangename houding werd gebonkt. Een geluid van iets dat met een grote kracht open schoof leidde Mayumi weer af van deze gedachten. "Je mag je ogen opendoen. Je zult zelf even moeten lopen." Mayumi opende langzaam haar ogen, en zette zich moeizaam op de grond wanneer de Luxray haar dit mogelijk maakte. Bedenkelijk keek ze om zich heen, naar de grotwanden die door iets een paarse gloed over zich heen kregen. Haar hoofd werd in een snelle ruk naar de Luxray gedraaid toen deze weer begon te spreken.


"Dit is Mystique. Zij zal je kunnen genezen. Het enige wat je hoeft te doen, is het maar te vragen." zei hij, terwijl hij gebaarde naar de paarse bol, die Mayumi nu ook in het zicht kreeg. Wat? Ze had wel gedacht dat de Luxray haar naar een plek zou brengen met een Pokemon die verstand had van medicijnen of geneeskunde, of zo iets. Hoe in gods naam kon een bol haar genezen? Ze schudde haar hoofd, niet wetend wat ze hier wel niet van moest denken. De Luxray stapte nader haar, en fluisterde haar een zin toe. "Wees niet bang," wat er juist voor zorgde dat een gevoel van angst haar borstkas vulde. Haar haren gingen overeind staan, haar ogen staarden gefixeerd naar de rare paarse bol. "Het zal pijnloos zijn. Leg je poot op de bol en accepteer de kracht die ze je schenkt." Mayumi hief een wenkbrauw op, en stapte achteruit. Nee, ze wou hier geen deel van uitmaken.. Een bol die een grotere kracht bevatte dan een Pokemon kon niet goed zijn. Ze schonk snel een blik aan Rowan, maar wist dat die haar niet weg zou laten gaan, hij zou haar waarschijnlijk doden. Ze liet haar kop zakken, en keek naar de grijze grond. Hoe kon ze ook zo stom geweest zijn? Ze had zin om met haar hoofd tegen een muur aan te bonken uit schaamte voor haar stommiteit, maar dat had geen nut.


Ze stapte nog een paar passen achteruit, maar werd tegengehouden door een intense pijn die door haar rug heen schoot. Ze kromde haar rug, en kokhalsde van de pijn, terwijl ze keek naar haar poten die trilden, en er genoeg van hadden haar gewicht te dragen. Ze likte haar lippen af, en richtte haar kop weer omhoog, kijkend naar die ene bol. Mystique. Ze hijgde moeizaam, en stapte toch richting de bol. Ze kon er niet meer tegen. Niets kon vreselijker zijn dan de hele tijd instorten en bijna het bewustzijn verliezen door verwondingen. En hoewel ze angst voor deze bol had, leek het haar op een of andere manier aan te trekken, te lokken. Na nog even te twijfelen ging ze met haar poot door het krachtveld heen, en legde die vervolgens op de bol. De bol was mooi, leek van glas gemaakt te zijn, en in het midden leek een nevel zich langzaam te verplaatsen, en tot slot dansten er twee verschillend gekleurde lichtjes in. Een gevoel van koelte en opluchting ebde een deel van haar pijn weg, waarna er een stem door haar hoofd heen klonk.


''Gegroet, Ik ben Mystique en ik kan je één wens schenken. Maar ik kan je alleen een lichamelijke verbetering bieden'' Even wou Mayumi weer achteruit deinzen, maar dat deed ze niet. Een lichamelijke verbetering, dat was wat ze nodig had. Ze sloot haar grote, met twijfel gevulde ogen en dacht na, waarna ze ze weer opende en een antwoord begon te spreken tegen de stem. Ze besloot het netjes aan te spreken, al was het een bol en voelde het raar om er tegen te lopen spreken. ''Gegroet, Mystique. Mijn naam is May..'' ze stopte even met praten, maar vervolgde haar zinnen snel weer. ''Ik lijd pijn.. Kunt u mij hiervan verlossen?'' sprak ze daarna verder, waarna ze zweeg, en wachtte tot deze mysterieuze kracht haar zou antwoorden.

Hoewel hij zijn woorden niet dreigend had gezegd, leek May zich te bedenken. Haar blik werd angstig en ze deed een pas terug. Rowan's gezicht werd duister, hoewel dit nauwelijks te zien was in de schaduwen waarin hij zich bevond. Het verliep niet zoals hij het had gewild, maar de Absol had nu al geen keus meer. Ze zou zich aan de bol binden, goedschiks of kwaadschiks. May leek ook al tot die conclusie te zijn gekomen. Haar pijn dwong haar deze stap te namen. Rowan betrapte zichzelf op een ingenomen grijns. Wat waren pokémon toch makkelijk te beïnvloeden. Niemand koos de moeilijke weg, wanneer de makkelijke weg zich op een paar passen afstand bevond. De Absol liep moeizaam naar voren, hief maar klauw en legde deze op de bol. In stilte keek de grote Luxray toe, tevreden met het schouwspel dat hij zojuist had aanschouwd. Eigenlijk was er niks mooier dan het zien van iemand die de hoop opgaf en zich overgaf aan de situatie. May begon hardop tegen de bol te praten, ondanks het feit dat het onnodig was. Mystique zou elke gedachte kunnen horen.

De koele stem antwoordde onmiddellijk. "Dat kan ik en dat zal ik doen." Toen de stem zweeg en de bol begon wat van zijn krachten over te hevelen naar de gewonde Absol. Het droop als een warme siroop over haar ruggengraat, hoewel er uiterlijk niks te zien was. Haar wonden leken vanzelf te helen. Toen alle schade hersteld was sprak de stem opnieuw. "Uw lichaam is verlost van de pijnen die u kwelden. Dit is mijn gift aan u."

Rowans gele ogen werden wat groter terwijl hij naar May keek. De wonden op haar rug groeiden dicht, totdat de rafelige randen aaneen smolten en er enkel gedroogd bloed overbleef. De Absol haalde haar poot van de bol af en begon haar poten en spieren te rekken, verwonderd over het wonder wat net gebeurd was. Rowan glimlachte en kwam weer naar haar toe lopen. "En, heb ik ook maar één woord teveel gezegd?" Zijn ogen richten zich op de hare, die ze neersloeg. "Nee. Ik ben je eeuwig dankbaar hiervoor," zei ze zacht. Rowan knikte, alsof het afdoende was. "Je zult je ogen opnieuw even moeten sluiten." Dit keer gehoorzaamde de Absol zonder tegenspreken en zo begon Rowan haar de grotten uit te loodsen.

Rowan en Mayumi hebben de grot verlaten.
OOC: Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik May woorden in de mond heb gelegd.. Als je het er niet mee eens bent (of vind dat er wat anders moet staan) PM dan even. Gelieve niet meer posten.

Niet één, maar twee gedaantes naderden de waterval. Beide raakten de grond niet. Eén werd omhuld door een paarse gloed. De ander had diezelfde gloed in zijn ogen. Shade bracht zonder ook maar enkele moeite te hoeven doen de in slaap gevallen Shime naar de grot waar Mystique in lag verborgen. Het water wat van de watervallen naar beneden stortte hoefden de twee niet aan te raken. Oh, wat hield Shade toch van de mogelijkheid om te zweven.. Niemand kon je aan horen lopen, je hoefde nooit bang te zijn dat je ergens in ging staan.. Ja, heerlijk was het. Zijn krachten konden bovendien voorwerpen bewegen en optillen, zoals hij nu met Shime, een Poliwag, deed. Hij zweefde zonder er ook maar over na te denken over het water heen, tot achter één van de grotere watervallen. Hier drukte hij zijn hand tegen de stenen wand aan die achter de waterval verscholen was geweest. Een luid gerommel klonk, waarna de muur zich opende. Zijn blik gleed weer richting de Poliwag die hij bij zich had. Het slapende lichaam liet hij opnieuw voor zich uit zweven. Ze hadden de grot bereikt, de kust was nu veilig. Shade fronste even. Hoe zou hij Shime wakker maken? Hij grinnikte droogjes. Dat hij daar nog over na moest denken. Hij verbrak zijn psychische kracht, waardoor Shime met een plof op de grond belandde. Shade legde zijn armen over elkaar. "Wakker worden slaapkop, we zijn er." Shade hield zijn blik op de kleine Pokémon gericht. Nu moest alleen Mystique haar werk nog doen..

Shime heeft toestemming om in het topic te komen.

[Wat ben ik laat zeg... ik hoop dat je hier iets mee kan.]


Shade verbrak haar hypnose. ''Wakker worden slaapkop, we zijn er.'' ''Huh, wat?'' Shime werd wakker en keek om haar heen, waar was ze? Het enige wat ze zag was een paarse bol en Shade die er bij stond. Shime probeerde de bol aan raken maar kwam met haar pootje in een soort krachtveld, ze werd nu wel heel nieuwsgierig, ze doorbrak het krachtveld en raakte de bol aan. ''Gegroet, Ik ben Mystique en ik kan je één wens schenken. Maar ik kan je alleen een lichamelijke verbetering bieden.'' Huh? Ze hoorde een stem in haar hoofd. Zou het van de bol komen? Hou zou ze het kunnen beantwoorden? Een lichamelijke verbetering... Shime dacht na, ze wou al jaren evolueren, maar ze kon ook vragen of ze een verbetering in kracht leek haar ook wel leuk, ze koos maar voor het laatste. ''Hallo Mystique, ik wil graag een verbetering in kracht willen, zou dat kunnen?'' Ze besefde dat het nu wel heel snel ging, de ontmoeting met Shade, de hypnose en de bol, maar ze wist zeker dat het wel goed zou komen, toch? Kon ze dit figuur vertrouwen? De vertrouwens gingen over in een groot vraagteken.

(Bwahaha, niet zo laat als ik >:'D )

De Poliwag ontwaakte vrij snel. Mooi, dan konden ze hier snel mee verder en dit afronden. Shade wist niet zeker of hij Shime echt mocht, maar ze leek veel wilskracht te hebben en dat konden hij en Rowan goed gebruiken. Bovendien zou deze kleine Pokemon kunnen uitgroeien tot een hele grote en sterke Pokemon, als ze maar de juiste behandeling kreeg. Shade keek toe hoe Shime richting de bol stapte en haar wens aan Mystique vertelde. Het zou niet lang duren..

Vrijwel direct klonk de stem van Mystique. "Dat kan en zal ik voor je doen." Een soort rook van magie zweefde van de bol af en omhulde de Poliwag. Enkele tellen tolde het gewoon om de water Pokemon heen, waarna het als het ware in haar lichaam getrokken werd. Aan het uiterlijk van Shime veranderde niks, slechts vanbinnen zou ze zich sterker voelen en wanneer ze in een strijd terecht kwam zou ze merken dat ze meer kracht had dan voorheen.

Shade keek tevreden toe. Hij had nog niet eerder dit proces vanuit deze hoek kunnen aanschouwen. Zodra alles weer normaal leek te zijn liet Shade zijn stem weer horen. "En?" Hij hoefde niet perse een antwoord te hebben. Hij wist zelf dat het een gek gevoel gaf als je net in contact was geweest met de bol. "Goed, voor we deze locatie verlaten moet ik je opnieuw in slaap brengen." Hij wachtte niet op een reactie. Hij ging er vanuit dat het proces geslaagd was en dat ze klaar waren in de grot. En zo niet, dan konden ze net zo goed ergens buiten verder praten.

Een grote, groteske gedaante naderde de grot van de Sombra Waterfalls. Pokémon stoven weg, verstopten zich in hun holen. Naarmate de gedaante dichterbij kwam, werd het duidelijk dat het twee pokémon waren. Een grote Luxray droeg een bewusteloze Absol op zijn rug. Rowan minderde vaast toen hij de grot naderde. Zijn borst zwoegde en zijn gezicht stond op onweer. Was dit alle moeite nou echt waard? Meteen beantwoorde hij zijn eigen vraag. Natuurlijk was dit het waard. Het verliep wat gecompliceerd, maar het was het zeker waard. Hij betrad de grot en meteen vulde het geklater van tientallen watervallen zijn oren. Rowan genoot van het geluid, in de weken dat hij hier nu leefde was hij eraan gewend geraakt. Doelbewust liep hij langs het meer, totdat hij bij het smalle stuk was dat hij over kon steken. Voorzichtig sprong hij van steen naar steen over het water, na elke sprong controleerde hij of Satoko niet van zijn rug gleed. Okee, hij mocht onderhand wel eens wakker worden, maar het water was ijskoud en het zou geen prettige manier van wakker worden zijn.

Hij bereikte de overkant zonder al teveel problemen. Rowan liep achter de waterval langs en liet daar de Absol van zijn rug glijden. Hij richtte zijn felle, gele ogen op de muur achter de waterval. Deze was bedekt met eeuwenoude tekens, maar de Luxray wist waar hij moest kijken. Hij drukte op een stuk gesteente en wachtte tot de muren rommelend open gleden. Het paarse licht van Mystique straalde hem tegemoet. Fronsend richtte hij zich nu tot Satoko. Hij haalde zijn poot door de waterval en spetterde wat water in het gezicht van de Absol. Dit herhaalde hij nog twee keer vlug achter elkaar, waarna de pokémon weer tot leven kwam. "We zijn er, mijn vriend," zei Rowan gewichtig, terwijl hij met zijn linker voorpoot naar de grot gebaarde. Het was tijd.

Satoko heeft toestemming om de grot te betreden.

Nadat hij flauw was gevallen had hij niets meer kunnen zeggen of doen. Het enige wat hij nog voelde was dat hij gauw werd opgetild en dat hij werd weggebracht naar een andere plek, de wind streek door zijn vacht maar heel lang voelde hij dat niet. Gauw genoeg waren zijn gevoelszenuwen ook uitgeschakeld en was hij voor kort verloren.
Maar de tijd dat hij bewusteloos was geraakt duurde volgens zijn geheugen niet lang, wat gespetter volgde tegen zijn kop aan en daarna klonk er een mannelijke, bekende stem. Langzaam opende hij zijn ogen, zag alles wazig maar gauw genoeg veranderde die slechte kwaliteit naar een scherp beeld en zag hij Rowan bij hem staan. Satoko herpakte zich gauw genoeg, rolde om van zijn zij en stond rustig op, zodat hij niet zwart voor zijn ogen zou zien doordat hij enorm verzwakt was. Hij keek even dromerig naar de poot van de Luxray die naar de grot gewezen was. Satoko schudde zijn kop en volgde daarna de aanwijzing.
Toen hij zijn kop omdraaide werd hij haast verblind door een fel paars licht, waardoor hij voor kort zijn ogen sloot, maar er wel blindelings heen liep. 'Gegroet, ik ben Mystique en ik kan je één wens schenken. Maar ik kan je alleen een lichamelijke verbetering bieden.' Klonk er een vrouwelijke, prachtige stem. Zou Rowan die ook gehoord hebben? Verward draaide hij zijn kop om, maar geen enkel teken van herkenning leek hij te zien, was het slechts in zijn hoofd geweest? Voordat hij bij de realiteit kwam, keek hij eerst rond. In een steen stond er wat gegraveerd, maar zijn ogen waren te wazig om te kunnen lezen wat er precies stond. Hierna volgde zijn blik naar de paarse, maar felle bol waar ook twee andere bolletjes binnenin cirkelden, niet paars maar die hadden beiden een andere kleur. Rood en geel wel te zien. Hij kon zijn ogen niet geloven, dit had hij nog nooit eerder gezien. Was dit één of andere vage droom? Nogmaals schudde hij met zijn kop, knipperde wat met zijn ogen maar zijn beeld werd er niet duidelijker op. Zou er een stoornis bij zijn hersenen hebben plaatsgevonden door die akelige steken, of was hij gewoon even niet helemaal helder meer doordat hij rust te kort had? De Absol was even helemaal de weg kwijt en besloot te antwoorden op de vrouwelijke stem. ''Hallo..'' Kort beet hij op zijn onderlip, was van plan om zich nog een keer om te draaien, kijken of de Luxray hem nu niet vierkant zat uit te lachen of whatever, of hem in de zeik zat te nemen en dit later allemaal aan zijn vriendjes zou vertellen. Maar hij voelde geen akelig gevoel van prikkende ogen in zijn rug, anders hadden zijn witte haren ook wel omhoog gestaan van zijn vacht. ''Mijn naam is Satoko.'' Volgde zijn stem nogal trillerig. Vervolgens herhaalde de vrouwelijke stem zich weer in zijn kop, noemde allemaal lichamelijke verbeteringen op waar hij allemaal wel aan zou kunnen kiezen. Sterker worden in de aanval of verdediging was altijd een pluspunt, maar daar had hij weinig aan als hij niet voor heling zou kiezen. Dan zou hij binnen de kortste keren sterven. Satoko besloot zich niet als een sukkel te gedragen en liet zijn kop hangen als een net dier. ''Kunt u mij helpen? Ik zou graag van deze akelige pijn verlost worden, zou u dat willen doen?'' Sprak hij edel tegen de paarse bol aan, maar wist niet zeker of die ook de magie had om zijn wens mogelijkheid en waarheid te maken. Hij besloot het rustig af te wachten door zijn kont op de grond te zetten.

Kimheufd;; JA ECHT WOHL!!

Satoko reageerde net zoals May toen hij de stem hoorde. Rowan hoorde die natuurlijk niet, op het moment, maar merkte aan de Absol dat Mystique had gesproken. Hij trok even zijn wenkbrauw op toen Satoko hem verward aankeek. De grote Luxray liep wat verder de grot in, de paarse gloed van de bol speelde over zijn vacht. ''Hallo..'' sprak de Absol twijfelend, terwijl hij zich nogmaals omdraaide om Rowan een blik toe te werpen. Die moest zich inhouden om niet met zijn ogen te rollen. Het was nu wel toch duidelijk dat hij hier niet meer van op keek? Of dacht de Absol dat hij als eerste en enigste de eer had om Mystique te spreken? Rowan snoof zachtjes. Ondertussen had Satoko zich voorgesteld en had hij gevraagd om genezing.

"Dat kan en dat zal ik doen," antwoordde de stem kort, maar vriendelijk in Satoko's hoofd. Mystique hevelde wat van haar krachten over naar de Absol, het spurtte langs zijn ruggengraat en genas de schade die de bliksemschicht had veroorzaakt. Maar daar hield het niet op. Ze genas alle wonden, blauwe plekken en littekens die de Absol ooit had gehad. "Uw bent verlost van al uw pijnen. Dit is mijn gift aan u," zei de stem zwoel, waarna Mystique zich terug trok.

Rowan keek met spiedende ogen naar Satoko. Het was bizar, maar prachtig om te zien hoe al zijn wonden uit zichzelf leken te genezen. Hoe het vlees weer naar elkaar toe groeide en weer werd overgroeid met witte vacht. De Absol leek zichtbaar opgelucht en dankbaar. Rowan grijnsde even en gebaarde toe naar de uitgang van de grot. "Het is tijd om te gaan. Maar eerst wil ik dat je je ogen sluit." Hij wachtte tot Satoko aan zijn bevel had voldaan, waarna hij de Absol de grotten uit loodste.

Rowan en Satoko hebben de grot verlaten.

Twee pokémon liepen naast elkaar door het bos. De één groot, de ander kleiner, maar ze leken veel op elkaar. De Luxio leek niet helemaal op zijn gemak, terwijl de Luxray doelbewust voort stapte. Op een gegeven moment hield de Luxray halt en vroeg hij zijn pre-evolutie de ogen te sluiten. Rowan gebruikte zijn stem om Luxor naar de grot te gidsen. Ze vorderden nu veel langzamer, maar hij had geduld. Ze kwamen de grot van de Sombra Waterfalls binnen en het vertrouwde gekletter overstemde haast zijn zachte aanwijzingen. Bij het deel van het meer dat ze over moesten steken bleef Rowan staan. "Ik neem je nu even op mijn rug, behalve als je graag een nat pak wilt," zei hij vertrouwelijk, waarna hij zijn lichaam onder die van Luxor schoof en de Luxio optilde. Dit ging veel gemakkelijker dan de laatste twee keren dat hij dit gedaan had, want een Luxio was nu eenmaal veel kleiner en lichter dan een Absol. Voorzichtig sprong Rowan van steen naar steen, terwijl Luxor zich aan hem vastklemde. Na enkele sprongen bereikte de Luxray de overkant en liep hij naar de juiste waterval. Het een meter brede pad was nat en smal, dus liet Rowan de Luxio voorzichtig op grond zakken. "Nog even je ogen dicht houden,' zei hij waarschuwend, waarna hij de geheime knop opzocht en deze indrukte. Een paar seconden gebeurde er niets, daarna schoof de wand met veel gerommel open. "Nu mag je kijken, Luxor. Hierbinnen is iemand die je kan helpen met je wens," zei Rowan vriendelijk, veel vriendelijker dan hij normaal was. Ondanks zijn gebreken mocht hij Luxor wel, bovendien moest hij zijn toekomstige opvolger een beetje te vriend houden.

Luxor heeft toestemming de grot te betreden.
OOC: Heb je dus even gegodmode, als je het ergens niet mee eens bent hoor ik het graag, dan pas ik het aan.

Luxor liep een beetje ongemakkelijk naast Rowan op. Het was alweer een tijdje geleden toen hij zich in dit gebied begaf, maar het meeste kwam hem wel bekend voor. Totdat ze uiteindelijk een gebied binnenliepen die hem compleet onbekend was. Het was ergens in de buurt van de Sombra Waterfalls, een plek die hij ooit had willen bezoeken, maar nooit zo ver was gekomen. De Luxray hield plots halt en vroeg aan hem of hij zijn ogen wilde sluiten. Eerst fronste Luxor, zich afvragend waarom hij dat zou moeten doen, maar hij vertrouwde zijn evolutie en sloot ze toch. De stem van Rowan zorgde ervoor dat hij zijn weg kon vinden, hoewel het best moeilijk was om te lopen zonder iets te kunnen zien. Hij moest vaak de neiging onderdrukken om zijn ogen alsnog te openen. Op een gegeven moment was het moeilijk om Rowan te kunnen verstaan. Ze waren blijkbaar in de buurt van een waterval, aangezien hij water hoorde stromen. Dat betekende dat ze bij de Sombra Waterfalls uit waren gekomen. Hoe graag hij ook zijn ogen wilde openen om de waterval te kunnen bewonderen, mocht hij dat niet.

"Ik neem je nu even op mijn rug, behalve als je graag een nat pak wilt," hoorde hij de Luxray mompelen. Luxor knikte, maar schrok toch even toen hij het lichaam van Rowan onder hem voelde. Het voelde raar om geen grond onder je voeten te hebben, maar het zou vast van belang zijn dat hij nu op Rowans rug moest. Toen hij voelde dat ze de lucht in gingen, klampte hij zich vast aan zijn drager. Eenmaal aan de overkant, gleed hij gemakkelijk weer van Rowans rug af. Daar werd hem verteld dat hij nog even zijn ogen gesloten moest houden. Hij gehoorzaamde, ook al wekte meer nieuwsgierigheid bij hem op toen hij de herrie hoorde. "Nu mag je kijken, Luxor. Hierbinnen is iemand die je kan helpen met je wens," sprak Rowan vriendelijk. Luxor opende langzaam zijn gele ogen en keek naar de opening die net was ontstaan. Was het nu de bedoeling.. Dat hij naar binnen moest? Twijfelend keek hij naar de Luxray, maar liep uiteindelijk naar binnen.

Hij keek even droog naar de paarse gloed die de ruimte vulde. Langzaam liep hij iets verder door, waarna hij merkte dat er een bol in een soort kom lag. Hij liep nog korterbij en merkte dat er in het gesteente een woord stond uitgehakt. Mystique? Wat was dat nou in godsnaam? Hij fronste naar de bol die een paarse gloed afgaf. Dat was dus de oorzaak van de paars belichte ruimte. Verbaasd keek hij om zich heen. Waar was die iemand waar Rowan het over had? Zijn blik gleed naar de bol. Was dat soms.. Wat de Luxray bedoelde? Het trok steeds meer zijn aandacht dan hij zelf doorhad, en voor hij het wist, reek hij met zijn poot naar het ronde voorwerp. ''Gegroet, Ik ben Mystique en ik kan je één wens schenken. Maar ik kan je alleen een lichamelijke verbetering bieden.'' Luxor schrok en wilde terugdeinzen, maar zijn poot leek vastgeplakt te zitten aan de paarse bol. Toen hij weer bekomen was, herhaalde hij de woorden in zijn hoofd. ''.. Een lichamelijke verbetering..'' mompelde hij. Toen herinnerde hij zich plots wat hij tegen Rowan gezegd had. Dat was ook een lichamelijke verbetering, als hij zich niet vergiste. ''.. Mijn naam is Luxor,'' sprak hij eerst onzeker, maar vermande zich nogal snel. ''Mijn wens is evolutie. Is dat mogelijk?'' sprak hij erachter aan. Geduldig wachtte hij op het antwoord die Mystique hem zou geven.

"Dat kan en dat zal ik doen," antwoordde Mystique. Direct daarna voelde Luxor de bekende energie die hij ooit eens eerder had gevoeld. Het voelde goed, maar aan de andere kant wilde hij het gevoel niet nog eens voelen. Ergens was het.. Raar. Het duurde niet lang, of hij begon licht af te stoten. Hij sloot langzaam zijn ogen en haalde diep adem, waarna hij rustig afwachtte. De Luxio groeide langzaam. Hij kreeg meer manen, die naar achteren stonden. Zijn staart werd langer, evenals zijn poten. Toen Luxor weer uitademde, verdween de gloed van zijn lijf. Zijn werkelijke kleuren waren nu zichtbaar. De Luxray bekeek zijn voorpoot even, voordat hij die van Mystique afhaalde. Ergens kon hij niet geloven dat hij één van zijn doelen had bereikt. Hij was nu echt een Luxray. Het voelde wel raar, eigenlijk. Hij was al zo lang een Luxio... Luxor snoof lichtjes en draaide zich om, klaar om terug te lopen naar Rowan, dit keer als een volgroeide pokémon.

- Nee hoor, godmode maar zoveel als nodig is xD -

Zoals altijd trok Rowan zich terug in de weinige schaduwen die de paars verlichtte grot te bieden had. Haast instinctief legde Luxor zijn poot op de bol en leek, net als de pokémon die hem voor waren gegaan, te schrikken van de stem die alleen hij kon horen. Rowan vond het eigenlijk wel amusant hoe iedereen vrijwel hetzelfde op deze situatie reageerden. Ook praatten ze allemaal hardop, terwijl de lichtste gedacht voor Mystique genoeg was. Misschien was het maar goed dat ze de volledige omvang van de krachten van de bol niet begrepen. Luxor stelde zijn vraag en met lede ogen bekeek Rowan de evolutie van Luxor. Het was lang, zeer lang geleden dat hij die energie voor het laatst had gevoeld. Hij had er eigenlijk nooit aan terug gedacht, maar nu voelde hij de zuignappen weer op zijn lichaam, de draden langs zijn poten, hij zag het weerspiegelende glas.. Rowan gromde zacht en drukte de herinnering terug op zijn plek, achter de stalen wand die hij om zijn herinneringen aan vroeger had gebouwd.

Hij keek op en zag dat Luxor naar hem toe kwam lopen. Statig, volgroeid. Rowan voelde een vreemd gevoel door zijn lichaam verspreiden. Goedkeuring, bewondering .. Trots? Luxor zag er toch erg anders uit dan hijzelf. Zijn manen stonden meer naar achter, die van Rowan hadden altijd meer rond zijn kop gehangen. Ook was hij groter dan Luxor, wat maar goed was ook. Hij bedacht zich namelijk net dat hij de Luxray nog terug moest dragen. Die gedachte deed hem even grimassen, maar hij trok zijn gezicht snel weer in de plooi. Hij keek neer op Luxor en knikte goedkeurend. "Goed zo jongen," zei hij vaderlijk, waarna hij zich naar de ingang keren. "Kom en sluit je ogen. Het is tijd om naar huis te gaan." Het was tijd om verder te gaan met hun plan. Het werd tijd om de Solaris bijeen te roepen.

Luxor en Rowan hebben de grot verlaten.

Met grote sprongen rende Rowan door het donkere gebied. De bomen wierpen groteske schaduwen over de grond en maakten hem niet meer dan een schim die langs flitste. Achter hem rende nog een groot gestalte met lange, ranke poten en hoorns op zijn kop. Rowan hoorde Keiths ademhaling achter zich, terwijl ze zo door het bos renden. Ondertussen probeerde Rowan een oplossing te bedenken voor zijn ongemakkelijke probleempje. Tot nu toe had hij alle pokémon die hij naar de grot had gebracht vrij gemakkelijk kunnen dragen. Keith was echt net zo groot als hijzelf.. Hij was echter ook veel ranker en waarschijnlijk lichter. De Luxray zuchtte. Hij kon er niet onderuit. Hij zou de Houndoom moeten dragen. Rowan minderde vaart toen hij in de buurt van de toegang van de Sombra Waterfalls kwam. Hij hield halt en Keith kwam met een vragende uitdrukking op zijn gezicht naast hem staan. "Keith, het is van belang dat niemand de locatie kent van de plek waar ik je nu heen breng. Ik zal je dus moeten verblinden en dragen," legde hij rustig uit. De Houndoom keek hem half begrijpend aan, maar Rowan gaf geen verdere uitleg. Zijn ogen lichten geel op en plotseling werd het bos verlicht door een felle flits.

Keith slaakte een kreet toen de Flash hem verblinde. Rowan wachtte even totdat de Pokémon wat gekalmeerd was, waarna hij zijn lichaam onder de zijne schoof. Keiths poten waren zo lang dat ze bijna over de grond sleepten. Het verbaasde hem hoe licht de Houndoom was, lichter dan Satoko was geweest. "Ogen dicht," sprak Rowan waarschuwend, waarna de Luxray weer begon te lopen, hetzij langzamer dan voorheen door het gewicht dat hij mee torste. Hij liep de grotten binnen en meteen omhulde het inmiddels vertrouwde geklater van de watervallen hem. Rowan grijnsde scheef terwijl hij de bekende route naar Mystique's grot volgde. Hij waarschuwde Keith toen hij het smalle stuk van het meer overstak. Na elke sprong wachtte hij even totdat hij zijn evenwicht weer had gevonden. Daarna liep hij naar het smalle pad achter de waterval. Hij zakte door zijn poten zodat Keith weer op zijn eigen benen kon staan. Hij merkte dat Keith zijn ogen open wilde doen. "Ogen dichthouden," waarschuwde hij nogmaals, waarbij zijn stem een grauwende ondertoon had. Toen de Houndoom gehoorzaamde drukte hij met zijn poot op de juiste rots, waarna hij een stapje achteruit deed. Even gebeurde er niets, maar toen schoof de wand rommelend open. Meteen kwam het speelse, paarse licht van Mystique hem weer tegemoet. Rowan leidde Keith naar binnen. "Open je ogen Keith. Leg je poot op de bol en ze zal elke lichamelijke wens vervullen," sprak hij gewichtig, terwijl hij naar de verhoging gebaarde.

OOC: Godmode met toestemming.
Keith heeft toestemming de grot te betreden.

Keith rende zonder zichtbare moeite achter Rowan aan. Dankzij zijn lange, ranke poten kon hij grote sprongen maken en de Luxray met gemak bijhouden. Waar hij heen ging wist hij niet precies, maar dat zou Rowan hem vast en zeker nog wel vertellen. Of niet? Na een hele tijd rennen hield zijn gids opeens halt en begon hij tegen hem te spreken. 'Keith, het is van belang dat niemand de locatie kent van de plek waar ik je nu heen breng. Ik zal je dus moeten verblinden en dragen.' Keith keek even om zich heen. Maar was dat niet een beetje laat? Hij wist toch al waar hij was? Bij de watervallen. Blijkbaar was dit niet hun bestemming. Of hun bestemming lag binnen de watervallen en hij mocht niet precies weten waar. Nog voor Keith in kon stemmen of kon protesteren, verblindde de Luxray hem met Flash. Keith grauwde, gromde en kneep zijn ogen stijf dicht. Hij schudde wild met zijn kop om het felle licht kwijt te raken, maar dit lukte niet. Langzaamaan werd Keith rustiger. Dit was de bedoeling. Rowan zou hem ergens heen brengen en hij mocht niet weten waar het was. Keith voelde hoe Rowan zich onder hem schoof en een stukje van de grond lichtte. Doordat ze praktisch even groot waren kwamen Keiths poten maar een paar centimeter van de grond.

Zodra Keith lag vertrok Rowan. Het voelde heel raar, om daar te liggen op Rowans rug terwijl die hem ergens heen bracht. Ergens vond hij het denigrerend, alsof hij te zwak was om zelf te lopen, maar aan de andere kant was het ook wel cool, want hij werd gedragen en hoefde dus zelf niet te lopen. Al met al wist Keith niet wat hij hier nou van vond, maar goed, het had allemaal vast wel een goede reden. Hoewel de tocht niet heel lang duurde, voelde het voor Keith een eeuwigheid. Hij kon namelijk niet zien waar ze heen gingen en dat vond hij erg vervelend. Het enige wat hij hoorde was het geluid van de watervallen. Na een tijdje waarschuwde Rowan hem dat hij een meer over moest steken via stenen. De Houndoom vond de gedachte aan water niet zo heel leuk, maar gelukkig was Rowan voorzichtig met hem en viel hij niet in het water. Na nog een tijdje gedragen te worden, zonk Rowan eindelijk door zijn poten en mocht Keith zelf weer lopen. Hij wilde ook meteen zijn ogen openen, maar Rowan beval hem die gesloten te houden. Hmmm, blijkbaar waren ze er nog steeds niet. Hij hoorde het geluid als van een muur die open schoof en toen gaf Rowan hem eindelijk toestemming om zijn ogen te openen.

Langzaam opende Keith zijn ogen. Een fel, paars licht kwam hem tegemoet. 'Leg je poot op de bol en ze zal elke lichamelijke wens vervullen,' instrueerde Rowan hem. Keith keek even naar de Luxray en toen naar de bron van de paarse gloed. Langzaam liep hij naar voren, naar de verhoging waar het ding op lag. Nieuwsgierig snuffelde Keith aan de bol, waarna hij even over zijn schouder naar Rowan keek, zijn blik weer op de bol richtte en zijn poot erop legde. Meteen werd hij begroet door een vriendelijke stem waar hij even van leek te schrikken. Hij keek even om zich heen, maar concludeerde toen dat de stem uit de bol moest komen. Hmmm, oké, vreemd. Gegroet, ik ben Mystique en ik kan je één wens schenken, maar ik kan je alleen een lichamelijke verbetering bieden. Keith keek met een schuine kop naar de bol. Hmmm, een lichamelijke verbetering hè? Eigenlijk was dit wel een hele mooie kans om zijn krachten te vergroten. 'Ik wil graag meer kracht,' grijnsde hij tegen de bol. Ha, als hij nog sterker was dan nu dan kon niemand meer van hem winnen, niemand! De stem van de bol klonk weer in zijn oren. Dat kan en dat zal ik doen, sprak de stem. Meteen daarna voelde Keith zijn spieren warmer worden. Hij had het gevoel alsof hij gloeide, alsof hij in brand stond. Zijn spieren groeiden, werden sterker, hij voelde zich beter, sneller en vooral, sterker. U bezit nu meer kracht dan voorheen. Dit is mijn gift aan u, vertelde de stem hem. Keith grijnsde. 'Bedankt paarse bol,' zei hij, waarna hij zijn poot van de bol haalde en zich omdraaide naar Rowan. Terwijl hij naar de Luxray liep voelde hij dat zijn lichaam inderdaad veel meer kracht bevatte dan eerst. Zijn passen waren krachtiger en hij voelde veel meer spieren in zijn lichaam werken dan eerst. Ha, dit was geweldig!

Kalm keek Rowan toe hoe Keith naar de bol toe liep. De Houndoom snuffelde er even aan, wat Rowan een grinnik ontlokte. Zoals gewoonlijk werd er een blik op hem geworpen voordat de Pokémon zijn poot op de bol legde. Keith keek verbaasd om zich heen, waaruit Rowan concludeerde dat Mystique nu tot hem sprak. Afwachtend keek de Luxray naar Keith, de Houndoom stak scherp af bij de paarse gloed van Mystique. "Ik wil graag meer kracht," sprak Keith. Rowan trok zijn wenkbrauwen op. Meer kracht? Voor zover hij wist was Keith al erg sterk. Maargoed, nu had hij echt een powerhouse tot zijn beschikking. Hij wachtte tot Keith terug kwam en knikte hem even toe. "We moeten ook weer terug, dus alvast mijn excuses," zei Rowan rustig, waarna hij de grot verlichtte met zijn Flash. Opnieuw nam hij de Houndoom op zijn rug en begon hij aan zijn weg terug. Het werd tijd om de Solaris bij elkaar te roepen.

OOC: Godmode Keith met toestemming.

Keith en Rowan hebben de grot verlaten.