Alleen Salvador (Inspiloos)


Acoustic keek om haar heen, dit was de Shelp Beach, de perfecte plaats voor Water-Pokémon soorten. Acoustic was hier met een opdracht, een opdracht om Lombrero te vinden, ook al was dat moeilijk omdat ze geen idee had waar hij was, het leek wet maanden geleden toen ze hem voor het laatst zag, slapend naast haar in het gras, de volgende dag was hij weg. Acoustic kwam hier ook om even uit te rusten omdat ze nogal een zware week had gehad, ze dobberde wat in het water, het was heerlijk koud onder haar voeten, de zon scheen brandend op haar kleine blauwe lijfje, de grote roze-achtige schelpen lagen in een cirkel naast haar, dit wou ze nou graag even uitrusten voordat ze haar weer moest inspannen bij een andere opdracht. Acoustic dacht na, ze had hier eigenlijk nog geen water-pokemon gezien. Ze wou het wel, nieuwe vrienden maken was altijd leuk, vooral als je er nog bijna geen een hebt.

Rustig liep Salvador over de zeebodem. Hij had geen haast om aan land te komen, het water beviel namelijk goed. Het was lekker koel en ondanks dat het een zee was er bijna geen stroming. Salvador keek om zich heen. Afgezien van wat zeewier en een paar schelpen was het water compleet verlaten. Er was geen Pokémon te bekennen. Niet dat het Salvador iets kon schelen. Hij verborg zich toch meestal in het bijzijn van andere Pokémon en als hij dat niet deed dan verborgen ze zich wel voor hem. Of ze negeerden hem compleet. Salvador had het geaccepteerd. Corphish werden nu eenmaal beschouwd als gemene, wrede en meedogenloze wezens en er is niks aan te veranderen. Hij had het wel geprobeerd, maar zonder succes. "Yo no necesito ningún amigos. Yo no necesito ningún amor. Yo no necesito que nadie." zong Salvador vrolijk. Toen hij nog bij zijn famillie was sprak hij Spaans, iedereen sprak er Spaans. Nu sprak hij het nog maar af en toe. Op zijn reizen had hij ook Engels en Nederlands geleerd. Vooral dat laatste kwam hem goed van pas aangezien de meeste Pokémon hier Nederlands spraken. Niet dat hij verwachtte veel Pokémon te spreken, maar dan kon hij ze in ieder geval verstaan. Zonder het gemerkt te hebben was de Corphish al bijna bij het strand aangekomen. Plotseling viel hem iets op. Bijna recht boven hem zag Salvador iets dobberen. Hij kon het niet goed zien door het zonlicht dat op het water reflecteerde, maar het was blauw en het had een staart. Meer kon hij er niet van onderscheiden, maar aangezien het in het water dobberde was het waarschijnlijk een water Pokémon. Salvador wendde zijn blik weer naar de grond. "Wat maakt het ook eigenlijk uit?" mompelde hij. Elke Pokémon die hij tot nu toe had gezien walgde van Corphish en deze zou vast niet anders zijn, daar was Salvador van overtuigd. Rustig liep hij tussen de aangespoelde schelpen door het strand op. Het koele water maakte plaats voor de brandende zon. Hij voelde het hete zand om zijn poten en de frisse wind tegen zijn scharen. Het strand was heel anders dan de zee, toch was het ook heel fijn. Salvador liep naar een rots en ging erop liggen. De Corphish kon wel even wat rust gebruiken. Langzaam keek hij om zich heen. Er dobberde nog steeds iets in het water. Nu kon Salvador wel goed zien wat het was: Het was een Poliwag. Verder was het strand verlaten. Salvador rekte zich uit. "Dit is wel een goede plek om een dutje te doen." dacht hij. De Poliwag negeerde hem waarschijnlijk en anders had die hem niet gezien. Met die gedachten deed de Corphish zijn ogen dicht.