[Dit topic speelt zich af na het topic met Satoko, daar is ze nogal erg gewond xD]

~Solaris~

Het water was donker, bijna zwart als je er op een bepaalde manier naar keek. Als het had gekund was ze natuurlijk liever gaan drinken bij het Crystal Lake, maar met haar verwondingen had ze toch maar de keuze gemaakt om naar dit meer te gaan. Uitgeput en met haar borstkas snel op en neer bewegend liet ze zichzelf bij de kant zakken. Eindelijk, rust. Ze keek naar haar vage spiegelbeeld in het water. Ze zag er niet al te best uit. Haar vacht nat van zweet en regen, en af en toe een straaltje bloed langs de wond op haar rug. Ze hoestte schor en schudde haar kop. En dan maar hopen dat ze niet aangevallen werd. Wat was ze ook stom geweest. Jezelf overschatten kon je laatste fout zijn. Ze wou zichzelf dolgraag laten zakken in het water, haar viezige vacht uitspoelen en laten drogen, zodat ze er weer uitzag als haar ijdele zelf. Maar uit informatie van andere Pokemon had ze begrepen dat dit water heel erg diep was. Mayumi was niet de beste zwemmer, en had de vrees naar beneden te zinken in dit duistere water. Dan maar alleen een paar slokjes drinken. Met een zucht liet ze haar kop zakken, en lepelde enkele slokken water naar binnen. Het water was verrassend genoeg verfrissend, lekkerder dan dat het er uit zag. Een lichte bries waaide door haar vacht heen, die haar bijna afleidde. Want tegelijkertijd hoorde ze ook een geluid achter zich. Ze draaide haar kop om en zag daar een Pokemon staan die minstens net zo groot en geïntimideerd was als haar. De Pokemon zag er uit of hij haar een behoorlijk zootje pijn kon bezorgen. Mayumi stond met moeite op, draaide zich naar de Pokemon. Ook al was ze op dit moment zwak, ze mocht dat niet laten zien. Als de Pokemon haar zou aanvliegen zou ze zichzelf verdedigen tot op de dood. Ze liet een kleine grom horen wanneer er een pijnscheut door haar ruggengraat heen trok, en ze bijna door haar poten driegde te zakken. Haar ogen werden dichtgeknepen van de pijn, maar ze probeerde zich snel weer te herstellen, en keek weer naar de Pokemon. Ze hijgde, en schaamde zich over het feit dat ze zo zwak was. Ze zweeg nu, wachtend op wat de Pokemon voor haar zou doen. Voor hetzelfde geld was hij helemaal niet uit op een gevecht.

Langzaam liep Rowan door Skull Forest. Zijn blik ging ontspannen doch waakzaam over de bomen. Het was vreemd hoe makkelijk hij zijn intrek had kunnen nemen in het gebied. Dit donkere gebied dat iedereen af leek te stoten. Daardoor was het makkelijk in te nemen, het gebied leek zich haast vrijwillig bij hem aan te sluiten. Hij vroeg zich af wat er in een ver verleden was gebeurt met dit bos. Toen het nog bloeide en er leven was. Voordat de velden waren vernietigd in een allesverslindende brand en Cursed Lake nog vriendelijke pokémon huisde. De grote Luxray bleef staan aan de bosrand, zijn ogen op op het donkere meer gericht. Niet alleen was het ontzettend diep, de pokémon die er leefden waren zeer vijandig. Carvanha die niet aarzelden om iemand aan stukken te scheuren, Corphish die je in hun scharen sluiten.

Rowan liep een stukje naar het meer toe, toen hij plots een gestalte in zijn ooghoek zag. Het was een Absol en ze was duidelijk gewond. De pokémon werkte zich met moeite overeind, ze wilde zich verdedigen tegenover hem. Hij had er bewondering voor, maar vond het ook onverstandig. Bovendien had hij geen vijandige houding aangenomen, dus waarom deed zij het wel? Misschien was ze niet echt een sociale pokémon. Misschien was ze wel geknipt voor de Solaris, mits ze een stel hersens had tenminste. Rowan moest moeite doen een grijns te onderdrukken. Eigenlijk was dit een buitenkansje. "Misschien kan je beter weer gaan liggen," merkte hij op, terwijl hij naderbij kwam. Hij straalde geen agressie uit, enkel behulpzaamheid. Zijn blik ging over haar rug en hij floot zacht. "Dat ziet er niet best uit.." Hij zweeg, eerst moest de Absol zelf erkennen hoe slecht ze er aan toe was, voordat hij haar zijn diensten aan kon bieden.

[Hnng dit word een kudpost]

De Luxray kwam nader, en sprak haar rustig toe. "Misschien kan je beter weer gaan liggen," Mayumi schudde haar kop, en keek naar de kop van de grote katachtige. Hij leek haar echt geen kwaad te willen doen. Ze moest hem wel geloven, zichzelf verdedigen kon ze nu toch niet. Ze liet zichzelf zakken, verborg haar gezicht met haar poten, en rilde wanneer er weer een pijnscheut door haar lichaam heen trok. Ze hoorde de Luxray bewegen, maar forceerde zichzelf om te kalmeren. Ze hoorde de Pokemon zachtjes fluiten, en keek raar op. Ze zag hooe hij naar haar wonde keek, en weer begon te spreken. "Dat ziet er niet best uit.." zei hij. Mayumi snoof, en probeerde naar achteren te kijken. Ze kon haar kop niet erg ver draaien, dus erg goed had ze haar eigen wond niet kunnen bekijken. Of verzorgen. Ze had de wond wel onder water kunnen houden, maar voor de rest kon ze er niet bij, dus echt schoonmaken was ook onmogelijk. Weer slaakte ze een kleine grom van ongenoegen, maar de vijandige blik in haar rode ogen verdween langzaam. Deze Luxray kon haar misschien helpen ergens te komen waar ze wel aan verzorging toe kwam. Ze legde zich neer bij dit idee, want hoewel ze liever op haar eigen houtje dingen oploste in plaats van geholpen te worden, wist ze nu dat ze hulp moest krijgen, ze moest eens niet zo'n groot ego van zichzelf hebben. Mayumi zuchtte, krabbelde weer op en keek de Luxray neutraal, doch ietwat smekend aan. Ze schraapte haar keel, en opende haar mond om tegen de Pokemon te spreken. ''Kun... kunt u me misschien helpen?..'' vroeg ze, met moeite, en ging wat rechter op staan, al voelde ze nu erg veel druk op haar rug. Ze was gewond en vies, maar wou nooit blijken dat ze zwak was. Al wist ze dat de Luxray de situatie waarschijnlijk al goed genoeg ingeschat had om te weten hoe ze er aan toe was. Mayumi liet een klein twijfelend grijnsje zien, en wachtte.

De Absol schudde haar kop en keek hem uitdagend aan. Rowan hield zijn uitdrukking zacht, zorgzaam, hoewel het de kilte in zijn ogen niet verdreef. Uiteindelijk ging de pokémon tegenover hem toch liggen. Hij zag haar rillen van de pijn en even schoten zijn gedachten terug naar de nasleep van de oorlog, de slag tussen de Guerra en de Chiave. Voor zijn ogen zag hij Houndoom, ze had pijn, ze rilde. Rowan sloot even zijn ogen en drong het beeld terug achter de ijzeren muur die hij om al zijn herinneringen aan Houndoom had gebouwd. Hij mocht zich nu niet af laten leiden, niet nu. De huidige gebeurtenissen hadden zijn aandacht nodig en hij mocht deze kans niet verpesten door sentimenteel te worden. Zijn gele ogen vestigden zich weer op de Absol. Die gromde nogmaals van pijn en ongenoegen, waarna de blik in haar ogen langzaam verdween. Rowan glimlachte zwakjes, het was een blik van overgave.

Langzaam kwam de Absol weer overeind, haar hele houding was nu anders. Ze schraapte haar keel. ''Kun... kunt u me misschien helpen..?" vroeg ze met alle waardigheid die haar nog restte. Rowan keek haar recht aan. Hoewel ze gewond was en het haar gewoonten duidelijk tegen ging, zette ze haar trots opzij om hulp te vragen. Dat bewonderde hij. "Natuurlijk help ik iemand die ondanks zijn verwondingen toch zo waardig om hulp van een vreemdeling kan vragen," sprak Rowan vleiend. "Ik kan je helpen, sterker nog, ik kan je voor een nasleep van weken behouden. Ik kan je naar iemand brengen die je kan genezen, het enige wat ik van je vraag is vertrouwen." Zijn gele ogen boorden zich in de hare, vragend, brandend. Dit was het beslissende moment.

Rowan keek haar enkele seconden recht aan, en glimlachte zwakjes toen ze zichzelf over leek te geven. Mayumi had het nooit zo gewild, maar het was een gelukje geweest dat deze Pokemon langs was gekomen. Rowan was groter dan haar, en had genoeg kracht om haar te tillen, als dit nodig was. Het was de perfecte oplossing. En toch bleef ze terughoudend wanneer ze in zijn fel gele ogen keek. Kon ze deze Pokemon wel vertrouwen? Ze klauwde haar nagels zenuwachtig in de zachte grond, en luisterde aandachtig naar het antwoord die de Luxray haar gaf. "Natuurlijk help ik iemand die ondanks zijn verwondingen toch zo waardig om hulp van een vreemdeling kan vragen," Een gevoel van opluchting ging door haar heen, en de vleiende manier waarop de Luxray het haar vertelde liet haar even vermaakt grinniken.


Eindelijk iemand die haar niet uit schold voor halve gare als ze vijandig deed. Iemand die geduldig was, en wachtte tot haar ware aard naar boven kwam. Bijna elke andere Pokemon die ze voorheen was tegengekomen had haar het liefst laten liggen. Wat maakte het dat deze Luxray ervoor koos om dat niet te doen? Ze schudde haar kop lichtjes en hield zichzelf uit haar gedachten wanneer Rowan weer begon met praten. "Ik kan je helpen, sterker nog, ik kan je voor een nasleep van weken behouden. Ik kan je naar iemand brengen die je kan genezen, het enige wat ik van je vraag is vertrouwen." Mayumi keek verrast. Dat klonk veelbelovend. Misschien iets te veelbelovend? Wanneer ze zag hoe zijn ogen zich vragend op de haren richtte werd ze in twijfel gebracht. Aan de andere kant had ze geen keus, en klonk hetgeen wat de Luxray haar net verteld had mysterieus, avontuurlijk. Hij kon haar een kans geven te genezen, in plaats van dat ze hier bleef creperen in een gebied waarvan ze geen weet had wat voor geheimen het bij zich droeg. Zich ver verplaatsen kon ze niet, en in je eentje overnachten in het duistere gebied klonk nogal suïcidaal. Wat de Luxray ook maar zou doen met haar als ze mee ging, het kon nooit veel erger zijn dan hier verscheurd worden.


Misschien moest ze er maar gewoon mee instemmen, kijken wat het lot haar zou brengen.. Mayumi zuchtte, wendde haar hoofd af van de Luxray om nog even gedachteloos naar het donkere water te staren, maar ze had haar keus gemaakt. Ze draaide haar kop weer terug naar de Pokemon, haar blik gericht op zijn gele irissen. ''Oke..'' gaf ze uiteindelijk toe, en klonk zekerder dan ze eigenlijk was. ''Mijn vertrouwen heb je, Luxray.'' Ik heb toch geen keuze.. vervolgde ze haar zin in gedachten. Ze sloot haar ogen even vermoeid, en probeerde dichter bij Rowan te komen, maar ze kwam echter maar een paar stappen verder, tot ze weer bijna instortte. Damn. haar wond was echt erger geworden na haar avontuur in het Skull Forest. Ze hoopte maar dat het niet ontstoken was, want haar vrees voor bloedvergiftiging was groot nadat ze dat ooit bijna een keer had opgelopen. Ze richtte haar kop naar beneden, en grijnsde. ''Krijg ik een lift?'' grapte ze naar Rowan, al was dit voor haar echter niet om te lachen.

Rowan grijnsde ene beetje ingenomen toen de Absol gevoelig leek te zijn voor vleiende woorden. Toen hij haar genezing, eigenlijk zelfs een toekomst aanbood, reageerde ze verrast. Natuurlijk deed ze dat. Het was ook niet zomaar een aanbod, ze kon zien dat hij het meende. Toch leek ze te twijfelen, zoals elke pokémon met gezond verstand zou doen. Eigenlijk beviel deze Absol hem wel. Ze zou een waardevolle pion kunnen zijn. Rowan bleef geduldig. Geduld was iets wat hij in eindeloze voorraden had. Uiteindelijk draaide ze haar kop en keek hem recht aan. ''Oke.. Mijn vertrouwen heb je, Luxray.'' Rowan glimlachte vriendelijk, een glimlach die zijn ogen niet bereikte. Even keek hij naar zijn pogingen om zich voort te bewegen. Hij zag al snel dat het de Absol nooit zou lukken om helemaal naar Sombra Waterfalls te lopen. Net toen hij zich neerlegde bij het onvermijdelijke, klonk de Absol's stem: "Krijg ik een lift?"

Rowan liep naar haar toe, langzaam, behoedzaam. Zijn gezicht bleef echter vriendelijk. "Natuurlijk. Welke heer laat een dame nou voort kreupelen?" Hij glimlachte speels en kwam dicht bij haar staan, parallel aan haar lichaam. Hij voelde haar warmte, hoorde haar hartslag. Toch bracht het hem niet van slag, dat kon maar één pokémon. Daar wilde hij echter niet aan denken op dit moment. "Men noemt mij Rowan. Dit kan even pijn doen." Zonder verder om toestemming te vragen schoof hij zijn hoofd tussen haar voorbenen door en schoof hij in een vlugge beweging zijn achterhand onder de hare. Toen strekte hij zijn poten en lag de Absol op zijn rug. Haar kop kon op zijn manen rusten, terwijl haar benen nutteloos langs zijn lichaam bungelden. Het was maar goed dat hij zo groot was voor zijn soort. "O, nog één ding. Wat is je naam?" Rowan keek een beetje naar achteren, wachtend op een antwoord.

OOC: Neem aan dat ik Mayumi wel even op zijn rug mocht leggen Als ze zich voor heeft gesteld mag je zeggen dat Rowan iets van 'aangenaam' zegt, waarna hij wegrent. Dan is het topic wel klaar (:

[Ja natuurlijk mag dat. o3o En okies, zal dat doen xD]

Na haar vraag of ze een lift kon krijgen liep de Luxray langzaam haar kant op, met een voorzichtige maar vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Mayumi keek er naar, maar kon er niet achter komen of deze vriendelijkheid echt of gespeeld had. Tijd om na te denken had ze hier echter niet, Rowan kwam naast haar staan, en begon te spreken."Natuurlijk. Welke heer laat een dame nou voort kreupelen?" Mayumi kon een grinnik nog net tegen houden, maar haar glimlach was erna snel verdwenen. Serieus blijven Mayumi, blijf oplettend en scherp. Haar ogen flitsten naar de kop van de grote donkere katachtige toen hij zijn mond weer open trok. "Men noemt mij Rowan. Dit kan even pijn doen." voordat Mayumi hier ook maar op kon reageren handelde Rowan al, en kreeg haar vrij snel op zijn eigen rug. Mayumi kreunde even wanneer ze op zijn rug gelift werd, maar wanneer ze uiteindelijk lag, en de pijn langzaam weg ebde, kwam ze weer tot rust, en liet haar kop uitgeput op zijn ruige manen zakken. Ze waren warm en zacht, waardoor deze rit niet alleen reddend maar ook nog comfortabel was. Ze slaakte een kleine opgeluchte zucht, al wist ze niet wat er in het verschiet lag. Ze voelde Rowan bewegen, hief haar kop weer ietwat op en zag dat hij naar achteren probeerde te kijken. "O, nog één ding. Wat is je naam?" vroeg hij. Mayumi zweeg eerst even. Moest ze Rowan haar naam geven of niet? Ach, alsof hij haar naam zou herkennen. Ze was net zo nutteloos voor de geschiedenis van dit gebied geweest als de Caterpie die zich doelloos voortbewogen over de takken en bladeren. ''Mijn naam is May.'' sprak ze zachtjes, maar ze lag vlak achter zijn kop, dus hij kon het vrij duidelijk horen. Iedereen kende en noemde haar als Mayumi, ze had dan ook geen idee waarom ze haar oorspronkelijke naam had verteld aan deze Rowan. Achja, deze naam was korter en makkelijker te onthouden, daarbij wou ze wel weer eens weten hoe het voelde om bij haar echte naam genoemd te worden. De Luxray glimlachte nog steeds, en begon weer te spreken. ''Aangenaam, May.'' sprak hij op een rustige en gebalanceerde toon, waarna hij zijn kop weer naar voren richtte, en wegsprong in een verbazend tempo, op weg naar de beloofde bestemming.