FrostFlame liep rustig onder de bomen door , een poot hinkend. hij was aangevallen door een andere pokemon een Mightyena. Hij had de Mightyena per ongeluk wakker gemaakt en dat was hem niet goed bevallen. Hij snoof de lucht even op en liep verder rechtdoor. hij was opzoek naar voedsel een water hij had een aantal karkassen en bessen geroken ook hoorde hij in de buurt water stromen , dus dat zat wel goed. even later zag hij een karkas liggen er was al van gegeten maar eer zat nog wel wat op. hij at een tijdje en ging opzoek naar die bessen , maar vinden deed hij ze niet. dan maar dat water zoeken. Al snel vond hij dat. hij dronk wat en ging naar de bomen en ging n de schaduw liggen. zijn kop op zijn poten , zintuigen alert.

Twee ogen tuurden door de struiken. De ene rood, de ander blauw, maar beiden even gefixeerd op alles wat zich maar bewoog door dit oeroude woud. Jarenlang had hij zich in een groep bewogen, waarin je altijd wel iemand naast, voor of achter je had om je te beschermen, maar nu hij alleen rondzwierf was hij nog alerter dan voorheen. Zijn lange kartelige oren bewogen zich voortdurend om de geluiden om zich heen goed op te kunnen vangen. Zijn neus in de lucht, klaar om elk verdacht geurtje te kunnen ruiken, zijn ogen om zich heen turend, klaar om elk klein signaal van leven te kunnen detecteren. Zijn kleine pootjes bewogen zich behendig over de grond, snel maar doordacht werden ze op de grond geplaatst die onder de minste takken en bladeren begraven lag, om zo min mogelijk geluid voort te brengen. Dit bos was beschut, en dus riskeerde hij het om aangevallen te worden. Genoeg planten en dus genoeg plekken voor aanvallers om een hinderlaag te vormen. Toch was het het waard, want de bosjes waren hier rijkelijk begroeid en zaten vol met smakelijke voedzame bessen. Tarquin besloot een korte stop te maken, en rook aan een roze bes die verleidelijk aan een tak hing. Hij rook erg zoet, en dan ook erg lekker. Even keek hij nog om zich heen, voordat hij zijn mond om de bes heen sloot en hem luid smakkend naar binnen werkte. Hmm.. lekker. Een glimlach ontstond op zijn gezicht. Deze verdween echter wanneer hij voetstappen opving, even verderop. Meteen keerde hij zich de andere kant op, en keek om zich heen. Hij kon nog net zien hoe een Arcanine zich onder een boom liet zakken om in de schaduw te gaan liggen. Zijn kop was op zijn poten gelegd, maar Tarquin kon zien dat hij nog steeds alert was, net als hij. Hoewel hij een angst voor vuursoorten had, en deze Arcanine groter was, en dus ook in het voordeel in een gevecht, zorgde er toch iets in hem ervoor dat hij richting de Arcanine stapte, nog steeds zo geruisloos mogelijk, met zijn kop laag. Als de Arcanine hem in het vizier kreeg kon die weten dat Tarquin hem niet bezocht met de bedoeling te gaan vechten. Hoewel hij veel gevechten meegemaakt had, en vele gewonden en doden op zijn kerfstok had, wou hij nooit onnodig een gevecht aangaan. Eenmaal nader gekomen hief hij zijn hoofd weer iets op, en onderzocht de hondachtige met zijn glazige ogen. Hij leek vermoeid, niet in topconditie. Hij keek verder, en ontdekte de verwonde poot. Aha. Een verwonding. Waarschijnlijk aangevallen door een andere Pokemon, en nu was hij kreupel. Tarquin wist wel wat van verzorging af, maar wist niet of de Arcanine dat zou waarderen, dus hield hij zijn mond er over. Toch begon hij even later te spreken tegen de enorme Pokemon, zijn blik rustig en in zijn mondhoeken een kleine grijns. ''Hallo, Arcanine'' sprak hij, zijn beetje angst verbergend. Hij dacht even na, nadat hij zijn volgende zin plaatste. ''Ook aan het foerageren vandaag?'' sprak hij maar, aangezien hij niets anders kon bedenken. Hij gaf een kort knikje als begroeting, en wachtte daarna met groot geduld totdat de Arcanine terug zou spreken.


[Kim hier ]

Voetstappen naderde en FrostFlame hief zijn kop op. Zijn oren gingen heen en weer om het geluid beter te plaatsen. Al snel zag hij aan wie de voetstappen toe behoorde, een Jolteon. Hij keek de Jolteon aandachtig aan en merkte dat deze niet uit was op een gevecht. Daar was hij blij om. De Jolteon nam hem aandachtig op. ''Hallo, Arcanine'' zei hij met een lichte grijns. ''Ook aan het foerageren vandaag?''. FrostFlame rekte zich even uit, waarna hij opstond, zijn zere poot een klein beetje van de grond vandaan. "Inderdaad" sprak hij rustig en zelfverzekerd. Hij bedacht wat hij nou weer zou moeten zeggen, en een kleine paar minuten werd er niets gezegd. "Wat is je naam?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist dat hij met vreemde Pokemon eigenlijk niet snel vriendelijk moest zijn, want schijn kan bedriegen, maar deze Jolteon leek hem aardig en het gevoel naar een vriend in dit vreemde gebied was sterker dan zijn instinct.

De Arcanine rekte zijn lichaam uit, en stond daarna langzaam op, en deed overduidelijk voorzichtig met zijn ene poot. Hij antwoordde kort met 'Inderdaad' met een rustige stem. Tarquin keek hem even in de ogen, en besloot daarna dat er echt geen gevaar dreigde, dus liet hij langzaam zijn kont op de grond zakken, hij was nog steeds moe van het reizen, al was het nu al een tijd geleden. De korte tijden in de nacht dat hij kon slapen zorgden ervoor dat zijn herstel erg lang duurde. Na een vrij lange stilte werd de Jolteon uit zijn gedachten gehaald toen de Arcanine weer begon te spreken tegen hem. "Wat is je naam?" vroeg deze, en Tarquin keek meteen twijfelend. Hij vroeg zich elke keer weer af of het verstandig was om zijn naam zo snel vrij te geven. Maar de rustige blik in zijn ogen, zijn relaxte houding en het feit dat hij niet erg zijn best deed om zijn zwakke plek te verbergen wees er op dat hij echt niks kwaads van plan kon zijn. Tarquin slaakte een klein zuchtje, wiebelde wat met zijn lange oren en gaf daarna toe. ''Mijn naam is Tarquin'' sprak hij, proberend even rustig en kalm te klinken als de Arcanine zelf. Hoewel de kleine Jolteon zich vaak probeerde te ontspannen, lukte het hem de meeste keren niet. Zijn verleden, waarin hij vele Pokemon met kwade bedoelingen was tegengekomen, haast meer dan Pokemon die rust en vrede wenste, had hem nagenoeg veranderd dat hij altijd een beetje oplettend, of eerder gezegd zenuwachtig was bij Pokemon die in staat waren hem te verslaan. Niet uit angst, maar uit instinct. Hij schudde zijn kop bedenkelijk, de rustige uitstraling in zijn ogen teruggebracht. ''En mag ik vragen hoe uw naam luid?'' vroeg hij dan maar, aangezien hij best nieuwsgierig was naar de naam die deze Arcanine droeg.

Frostflame keek de Jolteon aan. hij heette dus Tarqiun. dat is een mooie naam. zijn ogen veranderen. ze werden dof. hij dacht vast ergens over na. Tarqiun schudde zijn kop en zijn ogen werden weer rustig , kalm. "en mag ik vragen hoe uw naam luid?" even keek Frostflame verbaast. wat was hij netjes! "ummh.." hij werd een beetje zenuwachtig. hij was zo een nette uitspraak niet gewend. "ik heet Frostflame. Frostflame de arcanine" nu kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. dat was stom. echt stom! iedereen kon zien dat hij een Arcanine was. hij kreeg er echt de neiging van om naar een boom te lopen en zijn kop ertegen aan te slaan. hij schaamde zich dood. wat zou Tarqiun nu wel niet van hem denken! waarschijnlijk dat hij een dom sulletje , of iets in die richting , was! hij gromde even zacht uit frustratie. deed zijn ogen dicht , schudde zijn kop en lachte even schaapachtig. het was mazzel hebben dat zijn vacht van nature al rood was , anders had je goed kunnen zien dat hij bloosde. bloosde uit schaamte. zulke domme acties waren echt voor hem. hij schraapte zijn keel. " hoe lang leef je hier al in deze gebieden. dit land" hopelijk was zijn kleine ummh misverstand snel vergeten door de stilte te verbreken en iets te vragen. en gelukkig was het ook oprecht , hij was echt nieuwsgierig naar Tarquin. door zijn nette uitspraak deed hij hem denken aan iemand uit vroegre tijden. zijn oude baasje keek altijd naaar die films. naar die mensen met van die rare grote hoektanden net zoals hij heeft.

De Arcanine leek een beetje zenuwachtig. Was dat omdat hij net nieuw was in het gebied, niet veel met Pokemon sprak of was het omdat hij zulke formaliteit niet gewend was? Tarquin moest toegeven dat hij er geen plezier in had, maar Pokemon die groter en sterker waren dan jezelf kon je beter met respect behandelen, zeker als je ze niet kende en niet wist hoe ze reageerden. Dat had Tarquin wel geleerd. Jarenlang was hij koppig geweest, en naïef. In zijn hoofd was hij altijd de slimste, snelste en sterkste. Daar heeft hij nog wel wat pijnlijke herinneringen aan over gehouden. Letterlijk. Hij was blij dat hij een vacht had en niet kaal was als mensen. Zijn huid zou vol krassen staan. Uiteindelijk antwoordde de Arcanine hem wel.

"ik heet Frostflame. Frostflame de arcanine" De Arcanine leek zijn zin nog te overdenken en vond het vast dom klinken. Tarquin kon het niet laten zachtjes te lachen bij het zien van dit schouwspel. Daarna ging zijn blik weer naar serieus, want Frostflame stelde hem een vraag. " hoe lang leef je hier al in deze gebieden. dit land" Tarquin fronste even. Laatst had hij het daar ook al over gehad met een andere Pokemon. Maar goed, het leek Pokemon te interesseren hoe lang je hier al was of waar je vandaan kwam. ''Al een tijdje..'' klonk er uit de mond van de Jolteon. Hij schudde zijn kop even, en richtte zijn felgekleurde ogen naar de grote wolf. ''Enkele jaren zelfs. Al ben ik een tijdje weggeweest. Maar ik ben teruggekomen, dit is een geweldig gebied om in te leven.'' vertelde hij. Hij hield het een keer simpel, voegde niet toe waar hij vandaan kwam, of wat hij gedaan had in het gebied waar hij vandaan kwam. ''En jij, Frostflame? Al lang hier?'' vroeg hij met een kleine glimlach op zijn snuit.

De Jolteon tegenover hem leek na te denken over de vraag."al een tijdje" klonk er. FrostFlame knikte. Hij zag dat de Jolteon zijn kop schudde waarna de felgekleurde ogen op hem werden gericht. ''Enkele jaren zelfs. Al ben ik een tijdje weggeweest. Maar ik ben teruggekomen, dit is een geweldig gebied om in te leven.'' even keek Frostflame hij vond het bos prachtig. De rest van dit land had hij nog niet kunnen onderzoeken. ''En jij, Frostflame? Al lang hier?'' Frostflame keek weer naar Tarquin die lichtjes glimlachte. "ah.. ik ben hier pas net een aantal weken denk ik. Heb nog niet veel gezien van dit land, maar wat ik heb gezien is heel mooi" boven hem ritselde een boom en hij keek op om er een groep Pidgeotto uit te zien vliegen. "het is hier werkelijk heel mooi" waar hij vandaan kwam waren nooit veel Pokemon er waren zelfs heel weinig mensen daar. Als Growlithe had hij bij een paar mensen gewoond. Zijn ouders waren gedood door jagers en zei hadden hem ingenomen. Op een dag werd de man , zijn pleegvader noemde hij hem maar , niet meer wakker en zijn leven was niet meer hetzelfde. De vrouw werd ergens heen gebracht en toen werd hij door vreemde mensen het huis uitgegooid. Sindsdien is hij alleen. Gelukkig had hij nu iemand om mee te praten, dat was echt een stuk gezelliger.

De Arcanine kon al snel antwoord geven op zijn vraag. Tarquin luisterde aandachtig."Ah.. Ik ben hier pas net een aantal weken denk ik. Heb nog niet veel gezien van dit land, maar wat ik heb gezien is heel mooi" Tarquin glimlachte. Ja, daar kon hij het over mee eens zijn. Dit gebied was prachtig. Het was een heel grote vallei, met daarin gebieden met veel verschillende biotopen, waardoor er voor elke soort Pokemon wel een plekje was. Maar ook de sfeer deed het hem bij Tarquin. Want in andere gebieden waar hij doorheen reisde had hij zich elke avond alleen gevoeld, enkel zichzelf bij een brandend vuurtje, met naast de bomen of rotsformaties niets anders om zich heen. Als hij een Pokemon tegenkwam waren die nooit erg gastvrij, wezen hem soms de weg maar de meesten probeerden hem enkel aan te vallen, om hun gebied te verdedigen. Maar wanneer hij dit gebied inkwam kwamen er Pokemon naar hem toe, hij werd begroet en dus voelde hij zich hier meteen thuis. Net als al die jaren geleden wanneer hij hier als eerste kwam. De boomtoppen boven de Arcanine en de Jolteon ritselden, en de twee keken gezamenlijk naar boven. Een paar Pidgeotto's hadden zich van hun takken afgezet en trokken verder. Tarquin keek even om zich heen, maar hij zag niets dat de Pidgeotto's had kunnen wegjagen. Je kon het maar nooit weten, hij bleef altijd alert. "Het is hier werkelijk heel mooi" zei de Arcanine weer, ietwat dromerig misschien. Tarquin gniffelde kort, en begon daarna ook te spreken. ''Vind ik ook.. ik ben echt blij dat ik dit gebied ooit gevonden heb..'' zei hij met glinsterende oogjes. Daarna viel zijn blik weer op de wolf. ''En jij, Frostflame? Waar kom jij vandaan? Een land bijna net zo mooi als hier, of een verdord gebied?'' vroeg hij aan hem uit pure nieuwsgierigheid.

Hij hoorde Tarquin gniffelen waarna hij zei ''Vind ik ook. Ik ben echt blij dat ik dit gebied ooit gevonden heb." zijn ogen glinsterede. Frostflame merkte dat de Jolteon hem aankeek en hij keek terug. ''En jij, Frostflame? Waar kom jij vandaan? Een land bijna net zo mooi als hier, of een verdord gebied?'' Frostflame dacht even na. Het gebied waar hij oorspronkelijk vandaan kwam herinnerde hij zich niet meer zo goed. "ik kan me het gebied niet meer herinneren. Het enige dat ik me nog herinner zijn de bloemen en de rest van de Growlithe en de Arcanine" Frostflame dacht hard na, maar hij wist het echt niet meer. "ik ben bijna gedood door een jager en daarna ingenomen door mijn trainer, maar... hij overleed en zijn vrouw kon het niet meer aan dus werd ik uit huis geplaatst en toen ben ik ontsnapt in het wild. En nu ben ik hier na, ongeveer 2 jaar denk ik" af en toe miste hij zijn trainer maar het wilde leven was ook geweldig en vol gevaren. Hij merkte niet dat de schaduwen achter hem bewogen.