Look how they shine for you...

Met zijn helderblauwe ogen op de donkere maar klaarheldere lucht liep hij richting een plaats waar hij lang niet meer was geweest. Maar een plaats die altijd een plek in zijn hart bezet had. De plaats die erg lang het thuis van zijn partner was geweest, nu verlaten maar nog even mooi als anders, omdat hij -gelukkig- een aantal jaren geleden gerenoveerd was. Hij draaide zijn kop weer terug, en zijn ogen rustten op de enorme toren boven hem. Er waren hier nooit veel Pokemon die langskwamen, ook al was deze toren prachtig. Misschien beschouwden ze het nog steeds als van hun oude beschermer. Het stond er al voor Dustfire hier was gekomen, maar zij had hier haar plaats genomen omdat je vanuit de hoogste etages van deze toren over PokeRPG heen kon kijken, perfect voor haar. Daarbij was de directe omgeving om de toren heen kaal, leeg. Niet echt bepaald gezellig, maar wel overzichtelijk. Als Pokemon haar nodig hadden gehad, konden ze de toren beklimmen, of zelfs naar boven roepen. Al betwijfelde hij of je dat daarboven kon verstaan. Maargoed.. Silverbreeze zette zichzelf van de grond af, en vloog langzaam maar zeker rondjes om de toren heen, cirkelend om steeds hogere etages heen, net als hoe Dustfire dat had gedaan. Zijn blik ging even naar beneden. Hij zag enkele Pokemon, en ze keken allemaal naar hem.

Tja, je zag niet erg vaak een legendarische Pokemon, en zouden enigen van hen Dustfire nog kennen? Hij schudde zijn kop, keek ondertussen af en toe in de kamers, maar de plaatselijke inwoners leken het gebouw goed verzorgd te hebben. Af en toe zag hij gaten die opgevuld waren met gestold lava, iets wat alleen sterke vuurtypes konden doen. Het toverde een grote glimlach op Silverbreeze zijn gezicht. Dat soort dingen verwarmden zijn hart. Eenmaal boven landde hij op het dak, en keek over het gebied. Hij klapte zijn vleugels in en liet een oorverdovende brul horen. Een neutrale brul, maar wel met een boodschap; Hij en Dustfire waren er nog voor de inwoners van het gebied. Silverbreeze sloot zijn bek, slaakte even een zucht. Ja, hij was er nog. En Dustfire? Die kwam terug. Even sterk, misschien zelfs nog sterker dan eerst. Hoewel ze zichzelf en haar personage heel anders had kunnen ontwikkelen als in haar vorige leven, zag Silverbreeze heel erg veel karaktertrekken terug. En hij wist zeker dat ze net zo'n goede beschermer werd als vroeger, dat ze goed opgroeide en opgeleid werd tot vechter. Ja, ze zou het redden. Silverbreeze glimlachte, ging neerzitten op het dak, en ontspande.

Waar Dustfire was? Silverbreeze had een moeilijk besluit genomen, maar was er toch zeker van geweest. Hij had haar op zijn rug genomen en mee genomen naar waar ze vandaan kwam, naar haar ouders, die ook nog steeds leefden. Want feniksen werden wel 500 jaren oud. Het was misschien wel raar geweest voor haar, en ook voor hem, maar het leek hem het beste als ze daar even bleef. Voor de ouders was het minder raar. Als je een feniks was en je kind stierf, dan voedde je die opnieuw op. Ze konden Dustfire alle aanvallen leren die ze nodig had, en hoe ze die het beste kon gebruiken. En natuurlijk hoe ze moest vliegen! Silverbreeze kon ook vliegen, maar toch was er een verschil tussen gladde drakenvleuels en de gevederde vleugels van Dustfire. Vliegen werkte misschien hetzelfde, maar jezelf in de lucht houden was lastiger. Daarbij liep ze in dat gebied geen gevaar, het was verscholen en bewaakt. Ze was er goed terecht, en dus maakte Silverbreeze zich geen zorgen. Het was goed zo, en als ze terug kwam was ze jong volwassen, klaar voor de harde wereld hier. Silverbreeze stond op, hopte het dak af, en stortte zichzelf in een van de hoogste verdiepingen. Op die verdieping liet hij zichzelf weer zakken, gaapte, en sloot langzaam zijn ogen. Hij had een lange dag gehad, en kon niet wachten op wat de morgen hem zou brengen.

-Dustfire is het gebied uit-