Diep ademde de jonge Cyndaquil in. De geuren in de Sunny Garden waren.. indrukwekkend. Het waren er een hele hoop door elkaar, wat samen weer voor nieuwe geuren zorgde. Het was niet het soort.. avontuur, waar Angel van hield, maar het was zeker interessant. Ja, ze had hier eerder rondgelopen, maar dit was de eerste keer dat werkelijk alle bessen rijp waren. Het liet zo’n indruk achter, dat Angel er stil van werd. Ze stapte gewoon in haar eentje langs de vele struiken. Haar blik gleed rond, zoekend naar de bessen die ze als lekker herkende. Zodra ze een zag die ze lustte reikten haar korte armpjes naar de laagst hangende bes. Als ze er bij kon plukte ze hem en peuzelde ze hem onder de struik op. Kon ze er niet bij, dan liet ze hem of hangen, of dan gebruikte ze een kleine Ember om de tak waar de vrucht aan hing te verbranden. Het hing er van af hoe lekker ze hem vond. Zo at ze langzamerhand haar buikje vol. Ze kwam zelfs op een punt dat ze niet meer wilde eten. Gewoon lopen en kijken. Helaas zat dit niet in haar natuur. Angel’s concentratieniveau lag wellicht iets te laag. Ze kon niet alleen blijven lopen. Ze moest iets anders doen. Dus staakte ze haar pas en keek ze eens beter om zich heen. Wat kon je nou doen in een omgeving met enkel struiken en paden? Angel hoefde er eigenlijk niet lang over na te denken. Ze waggelde op haar twee voetjes naar een struik toe, zette zich af en sprong naar de eerste de beste tak waar ze op kon landen. Het kostte haar enkele tellen om haar evenwicht te vinden. Daarna was het echter niet moeilijk om verder omhoog te komen. De takken bogen door onder haar gewicht, maar ze klom stug door. Helaas was het niet een al te groot struikje. Ze snoof, met een klein grijnsje op haar gezicht. Te makkelijk gewoon. Was er dan niks te beleven in deze wereld? Ze sprong behendig uit de struik, landde ietwat pijnlijk op haar vier gevoelige pootjes en schudde zich vervolgens uit. Vervolgens keek ze op, om de blik van een ander wezen te kruisen. Ze bleef stokstijf zitten. Waarom had ze deze ander niet aan zien of horen komen? Nauwelijks bewoog de Cyndaquil terwijl ze wachtte op een actie van de pokemon voor haar.

– Dianta >D -

Onzeker draaide Mente zich af en toe om, om te checken of Colin niet achter haar aan liep. De twee waren zo gehecht dat niets of niemand ze kon scheiden, maar soms had ze er ook wel even schoon genoeg van en wou ze even rust voor zichzelf. Mente zuchtte opgelucht, ze had haar schatje afgepoeierd door hem takjes te laten zoeken voor om 's avonds schattig een vuurtje te maken, om samen bij te zitten en naar de volle maan te kijken en ze had hem juist voorgelegen om besjes te gaan zoeken, om eventueel te roosteren op een takje. Zoals mensen dat deden, maar dan met een raar wit gummetje ofzoiets. Een luid gebrom klonk uit het niets, waardoor ze meteen naar haar buikje greep, ze had honger. Dat rot gevoel van trek kon ze nog steeds maar niet aan wennen, het was zo'n irritant gevoel. Midden in haar gedachten had ze eigenlijk nauwelijks beseft waar ze in godsnaam naar toe liep en was dan ook helemaal vanuit het Timerise Forest hierheen gewandeld, op zoek naar wat te eten. Haar blik was dan ook naar de grond gericht, totdat ze vanuit haar ooghoeken iets opmerkte wat op vrolijke kleurtjes leek. Ze keek dan ook meteen omhoog en er verscheen onmiddellijk een grote grijns op haar gezicht, ze had eindelijk gevonden waar ze naar op zoek was! Alsof haar leven er van af hing, begon ze met haar korte beentjes te rennen en te rennen naar het eerste en de beste struikje die vol hing met roze-kleurige bessen. Gauw genoeg struinde ze verschillende struiken af, zonder echt op te letten of er ook nog andere pokémon bezig waren met deze lekkernijen naar binnen te schrokken. Voor ze het dan ook maar in de gaten had, knalde ze tegen een kleine pokémon aan, ongeveer dezelfde grootte dan dat zij had. Met haar mond vol vloeistof van de bessen, draaide ze zich om en keek de omgevallen Cyndaquil excuserend aan. ''Oh hee, sorry, ik had je niet gezien, liefje.'' Zei ze met een poeslieve stem, die vaak ook wel iets de arrogante kant op kon gaan. Daarbij reikte ze haar korte pootje uit, om haar helpen op te staan.