Mist kroop over de grond en kringelde rond zijn zwarte poten. Rowan keek op naar het waterige zonnetje dat zijn best deed de aarde te verwarmen na een koude nacht. Het was maar enkele graden boven het vriespunt geweest, het voorspelde een koude herfst en een strenge winter. De grote Luxray schudde zijn manen om het ijs van de punten van zijn lange, zwarte haren te krijgen. Zijn harde, gele ogen gleden over de horizon, tot ze op de bergen bleven hangen. De keten omringde heel PokeRPG en sloot het af van de rest van de wereld. Het was de ideale route om verder het land binnen te dringen, zonder meteen ontdekt te worden. Rowan rekte zich even uit en liep naar een makkelijker begaanbaar stuk van de rotswand. Met soepele, krachtige sprongen beklom de Luxray de bergwand, tot hij op een gelijkmatig stuk aan kwam. Hij controleerde even of hij niet zichtbaar zou zijn voor pokémon op de grond, wat niet het geval was, waarna hij begon te rennen.

Zodra hij enige vaart had gemaakt en de wind door zijn manen voelde blazen, was hij opeens volmaakt gelukkig. De koude wind blies zijn hoofd leeg, het geluid van zijn gelijkmatige voetstappen vulde zijn geest en verdrong zorgen en nachtmerries. Hij had ze vaak, die nachtmerries, en ze waren altijd hetzelfde. Hij bevond zich in Groudons Canyon, er was geen spoor van het gevecht dat daar had plaatsgevonden. De kloof was gevuld met mist, maar hij kon een gedaante zien naderen. Rowan wilde er naar toe lopen, maar hij kon zich niet bewegen. De gedaante stapte in zijn gezichtsveld, het was Houndoom. Haar gezicht stond intens verdrietig en toen ze haar bek opende, klonk er een klagelijk gejammer dat door zijn ziel scheurde. “Waarom ben je weggegaan? Je had het me beloofd! Ik was je nodig, maar je ging weg!” Tranen stroomden over haar wangen en hoewel Rowan niks liever wilde dan ze wegvegen, kon hij zich niet bewegen. “Houndoom, ik wilde het niet echt, maar ik moest! Ik..” “Zwijg!” brulde Houndoom. Op dit punt begon de zwarte hond altijd te groeien, tot ze een reus was en hij niet meer dan een muis. Ze hief haar poot, haar gezicht van rancune, waarna de klauw in razend tempo op hem afkwam… Dat was altijd het punt dat hij wakker schrok, vaak badend in het koude zweet en tranen brandend achter zijn ogen. Hij hield zich groot, maar in zijn slaap was zijn geest zwak.

Maar nu was er geen ruimte voor zulke gedachten. Rowan rende door de bergen, springend van rots naar rots, genietend van de inspanning. Waar hij heen ging wist hij niet precies. Wat hij ging doen was des te duidelijker voor hem. Hij moest nieuwe pokémon rekruteren, zijn organisatie doen groeien. Hij en Shade hadden besloten een harde kern op te bouwen, voordat ze meer openlijk strijders zouden gaan werven. Ze konden niet iedereen aan Mystique binden, dat zou te langzaam gaan. Maar een sterke kern was belangrijk. De grote Luxray vertraagde zijn pas en keek om zich heen. Hij zou nu ongeveer in het midden van PokeRPG moeten zijn. Kwetsbaar voor zijn vijand, maar het dichtst in de buurt bij eventuele rekruten. Zijn gele ogen gleden over de omgeving, terwijl zijn hartslag langzaam bedaarde. Rowan liet een zucht ontsnappen en ging op zijn achterwerk zitten, zijn rug naar een rotswand gekeerd. Hij kon geen pokémon aanspreken als hij buiten adem was. Dat zou ongewenste vragen kunnen oproepen. Bedachtzaam keek hij naar de grijze wolken en de vale zon, die steeds meer hoogte won. Het zou nog zeker vier uur duren voordat de gele schijf het hoogste punt aan de hemel zou hebben bereikt.

~Houndoom only~

“Ik heb je gemist.” Zonder daadwerkelijk geïnteresseerd te zijn in waar ze mee bezig was, volgde Houndoom een smalle richel, er vrijwel van verzekerd zijnde dat ze bij een doodlopend einde zou uitkomen. Natuurlijk zou dat betekenen dat ze achteruit terug zou moeten lopen. Terwijl het haar zou moeten interesseren dat het hooguit onverstandig was om achteruit te lopen over een smalle richel, deed het dat niet. Er waren steeds minder dingen die haar tegenwoordig wisten te interesseren. Terwijl ze haar vorige masker had ingeruild voor eentje die weer kon glimlachen, en de stenen muur die haar hart had omringd langzaam leek af te brokkelen, leek het haar allemaal niet meer te kunnen interesseren. Vriendelijkheid en zogenaamde vergeving omringen haar. Ze begon het steeds meer te haten. Langzaam begonnen de kleine irritaties zich steeds meer op te hopen. Het was prima dat ze haar accepteerden, alleen de manier waarop irriteerde haar. Het leek bijna alsof er nooit iets was gebeurd. “Ah..” Een teleurgestelde zucht verliet Houndoom’s mond op het moment dat de richel zich verbreedde. Blijkbaar zou ze niet achteruit terug hoeven te wandelen. Zelfs dat werd haar niet eens gegund.

Wachtend of er iets spectaculairs zou gebeuren, stopte Houndoom met lopen, toekijkend hoe dunne ademwolkjes verschenen, om het volgende moment op te lossen in de lucht. Spectaculaire dingen gebeurden alleen in verhalen. Langzaam zette ze zichzelf in beweging. Haar leven was geen verhaal, maar enkel een opvolging van onbelangrijke gebeurtenissen. De wind draaide, en een vage, maar vreemd genoeg bekende geur drong door tot diep in haar neusgaten. Een geur die ze niet zou moeten ruiken. Een diepe frons verscheen op haar voorhoofd. Sterker nog, ze wilde deze geur niet eens ruiken. Ze schudde afkeurend met haar hoofd, terwijl ze een poging deed om de herinneringen aan de geur uit te bannen. Ze had zich simpelweg vergist. Het kon niet anders.

Nieuwsgierigheid won het van logica. Zelfs al zou hij technisch gezien haar vijand moeten zijn… Zelfs al had hij inmiddels iemand anders… Zou het haar zoveel kwaad doen om hem te begroeten? Hebberig likte Houndoom met haar tong langs haar droge lippen. Zelfs al zou het misschien betekenen dat de begroeting tot iets anders uit zou lopen. Opnieuw was de wind gedraaid, waardoor de geur niet meer ruikbaar was. Zou ze de geur nog kunnen volgen? Haar benen zetten zich in beweging, zonder te weten welke richting ze op moest lopen.
..Wilde ze dat haarzelf serieus weer aandoen? Houndoom dwong zichzelf om stil te blijven staan. Rowan… Zou ze hem eigenlijk nog kunnen zien zonder spontaan de muur om haar heen weer op te bouwen? Ze wilde hem zien. Graag zelfs. Maar was dit het waard? Besluiteloos bleef ze staan, aan de grond genageld door twijfel.

- Slecht.. -

Een stak een briesje op. Rowan sloot zijn ogen en voelde hoe de wind sterker werd en zijn manen naar voren blies. De lange, zwarte lokken streken langs zijn kaken. Hij voelde zich verbazend vredig, ondanks het feit dat hij zich in gevaarlijk gebied bevond. Gevaarlijk voor hem, want termen zoals gevaar, goed en kwaad waren subjectief. Voor hem was het gevaarlijk doordat er pokémon in dit gebied regeerden die het hem kwaad gezind waren. Voor de Geodude die in de schaduw lag of de Spearow die met kalme wiekslagen over kwam vliegen was het hier niet gevaarlijk. Maar nu dreigde er geen gevaar. Er was enkel rust en stilte. De wind draaide even en blies zijn haren naar achteren. Tegelijkertijd namen ze een nieuwe geur mee. Een geur dat zijn hele systeem op stelten zette.

Houndoom.

Rowan sperde zijn ogen open en snoof de geur diep op. Seconden lang zat hij als een standbeeld, niet in staat zich te bewegen. Het was een geur die hem lokte, als een bloem die hongerige Combee lokte met zijn zoete honing. Maar ook een geur die hem angst aanjoeg. Angst om ontdekt te worden, angst voor de gevolgen als Houndoom, nu een volwaardig Chiave lid, hem hier zou vinden. Maar het was vooral geestelijke angst. De geur riep zulke sterke gevoelens en herinneringen op. Ze overvielen hem in dit moment van vrede en rust, zijn barricades braken als glasplaten en lieten overal pijnlijke splinters en wonden achter.

Houndoom.

Moest hij vluchten? Diep in zijn hart wist Rowan dat hij niet tegen haar zou kunnen vechten. Hij had over het scenario nagedacht, zich voorgenomen dat hij haar zou kunnen verwonden wanneer het nodig was, maar nu, met haar geur nog in zijn neusgaten, wist hij dat hij het niet zou kunnen. De Luxray liet zijn kop hangen, zijn manen vielen sluik langs zijn gezicht. Hij kon het niet. Hij kon haar niet aanvallen, maar hij kon ook niet vluchten, niet nu ze zo dichtbij was. Hij hunkerde ernaar om bij haar te zijn, om haar warmte tegen zijn huid te voelen. Rowan slikte moeizaam. Waarom viel deze beslissing hem zo zwaar? Was het alleen omdat de situatie hem zo overviel? Hij kon zich niet eens indenken wat voor geestelijke gevolgen deze ontmoeting zou kunnen hebben. Wanneer deze goed verliep zou het hem net zoveel pijn doen als wanneer deze slecht verliep, want hoe het ook zou gaan, ze konden nooit bij elkaar zijn. Niet zolang ze bij de Chiave hoorde.

Houndoom...

Rowan's ogen vernauwden zich, plotseling vastbesloten. Hij stond op en hief zijn kop. De wind waaide weer van hem af, zijn manen dansten voor hem uit terwijl zijn gele ogen in de richting van de geur keken. Ze moest zich achter de rotsen bevinden, anders had hij haar niet kunnen ruiken. Langzaam, met zware passen, liep Rowan in de richting van de plateau rand. Zijn hoofd was geheven, maar zijn spieren gespannen tot het uiterste, klaar om te vechten of te vluchten. De Luxray bereikte de rotsen, draaide zijn hoofd en zag haar toen staan. Een elegante, zwarte verschijning. Ingetogen, maar toch prachtig. Rowan slikte, deed zijn mond open en toen weer dicht. Hij wist niks te zeggen. Woorden zouden dit moment teniet doen. Het moment waar ze eindelijk weer tegenover elkaar stonden, het moment waarop zijn gele ogen de hare zochten, wachtend op het teken of dit een ontmoeting als vrienden of vijanden zou worden.

OOC: Omg, ik ben best wel blij met deze post!

Het liefst zou ze zich willen omdraaien en weglopen, terwijl ze deed alsof ze nooit zijn geur had geroken. Sterker nog, op het moment wilde ze dat ze Rowan nog nooit had ontmoet. Dat ze zou zijn gesneuveld in een van de vele gevechten waar ze in verzeild was geraakt, in plaats van dat ze op het moment zichzelf er van moest weerhouden om als een idioot naar de oorsprong van de geur te rennen. Het zou prima zijn geweest om dit te doen als ze hem aan stukken had willen scheuren, iets waar ze ergens ook zin in had. Het enige probleem was dat ze zichzelf langer kende dan vandaag. Ze zou nog geen haartje van hem kunnen krenken. En aangezien hij al lang en breed iemand anders zou hebben.. Wel, ze was er vrijwel zeker van dat ze er niet ongeschonden vanaf zou kunnen komen. Zelfs haarzelf verdedigen leek op het moment onmogelijk. Samengevat was het enige wat ze kon doen weglopen, en hopen dat hij haar niet had opgemerkt.

Voordat ze ook maar kon bewegen, gebeurde precies dat waarvan ze had gehoopt dat het niet zou gebeuren. Ze wilde haar blik afwendden, en wegvluchten, maar kon enkel in de gele ogen van de Luxray blijven kijken. Ze spande haar spieren aan, klaar om welke aanval dan ook af te weren, maar wist dat het allang te laat was. Ze had al verloren zonder ook maar iets te doen. Hoe vaak ze zichzelf ook wijs had gemaakt dat ze over hem heen was, nu ze hem ook daadwerkelijk zag was er geen twijfel over mogelijk. Het zou een eeuwigheid duren voordat ze volledig voer hem heen was. Haar rechter mondhoek ging omhoog tot een scheve grijns, niet zeker wetend hoe ze zich moest gedragen. Ze hoorde zijn vijand te zijn. Was het normaal om je bij je vijand te willen zijn, zonder dat er iets gewelddadigs aan te pas kwam? Vast niet.

Langzaam ontstond er een frons op haar voorhoofd. Waarom had hij haar nog niet aangevallen? Er zou niets moeten zijn dat hem daar nog van kon weerhouden. Hij was Rowan. Dé Rowan. Hij had geen enkele reden om haar niet aan te vallen. Terwijl haar ogen hem bestudeerden, draaide ze haar kop automatisch een kwart slag, alsof ze dacht te begrijpen wat er op het moment gebeurde door hem vanuit een ander perspectief te bekijken. Waarom viel hij haar in hemelsnaam niet aan? Zijn lichaamshouding was gespannen, klaar om haar aan te vallen, maar vreemd genoeg gebeurde er niets. Zou er misschien iets aan de hand zijn? Sterker nog, zou hij bang voor haar zijn? Nee, die optie was al helemaal onmogelijk. Het idee alleen al.

Houndoom’s mondhoeken trokken langzaam omhoog, voordat ze begon te grinniken. Ze herstelde zichzelf zoveel mogelijk van haar verbazing als ze maar kon, en ontspande haar spieren weer. Als hij haar had willen aanvallen, zou hij dat allang hebben gedaan. Alleen het ‘waarom’ bleef haar lastigvallen. “Waar blijven de bliksemschichten?” vroeg ze. Ze hield haar kop opnieuw schuin terwijl ze hem aankeek. In haar stem klonk, tot haar verbazing, iets wat nog het beste te omschrijven was als speelsheid. Hoe erg kon het worden. Ze schraapte haar keel, deed haar best om zichzelf niet uit te lachen door haar blunder, en keek Rowan vervolgens recht aan. “Ik had niet verwacht jou hier te zien?” zei ze, de opmerking vervormend tot een vraag.

Het moment leek uren te duren, dat hij daar stond en zijn gele ogen in de hare keken. Langzaam voelde hij zijn spieren ontspannen. Er hing geen dreiging in de lucht. Spanning, ja, maar geen dreiging. Zou Houndoom hem net zo min aan kunnen vallen als hij haar? Of vleide hij zichzelf enkel met dat idee? De kans was veel groter dat ze hem haatte en hem het liefst het strot af wilde bijten. Daar had ze alle reden toe, híj was degene die haar in de steek had gelaten. Toen, als een wonder, ging langzaam haar rechter mondhoek omhoog. Verwonderd keek Rowan naar dit vreemde, haast vriendschappelijke gebaar. Even ontbrandde er hoop in hem. De hoop dat dit een vriendschappelijke ontmoeting zou zijn. Die hoop vervaagde toen de grijns plaats maakte voor een frons. Ook Rowan's gezicht betrok een beetje. Hij haatte die frons. Het stond symbool voor alle zorgen die ze met zich mee droeg, zorgen die hij had geprobeerd te verlichten, waarna hij ze alleen maar ergens had gemaakt. Hij zuchtte licht, zijn gezicht weer uitgestreken. Zijn ogen waren nog altijd op Houndoom gericht en zonder in zijn reflectie te kijken wist hij dat zijn ogen zacht waren. Haar kop draaide een kwartslag en nu was het Rowan's beurt om scheef te grijnzen. Die blik, die houding, was zo vertrouwd dat er zich als vanzelf een warm gevoel door hem begon te stromen.

Langzaam trokken haar mondhoeken omhoog en begon te te grinniken. Rowan lachte zachtjes met haar mee, uit ongemak en nervositeit. Het was een uiterste vreemde en delicate situatie. Ze waren nu vijanden, dat moesten ze zijn. Maar dat waren ze niet. Dat voelde Rowan diep van binnen. Zelfs nu Houndoom zich aan had gesloten bij de Chiave kon hij haar niet haten. Het enige wat hij wilde was dat ze gelukkig zou zijn, met of zonder hem. Het deed hem pijn om Houndoom voor te stellen met een andere partner, maar als dat haar gelukkig zou maken... Dat hield hij zichzelf tenminste voor. Het kon best zijn dat hij het hoofd die desbetreffende nieuwe partner in een opwelling van diens romp zou scheiden. Maar voor nu moest hij geloven dat hij haar alles gunde. Rowan merkte dat zijn blik was afgedwaald. Vlug richtte hij zijn blik weer op Houndoom en ondertussen vervloekte hij zichzelf. Niet omdat hij zijn aandacht had laten verslappen, maar omdat hij niet elk moment koesterde dat hij bij haar in de buurt was. Zijn ogen gleden langs haar kop, haar hoorns, haar slanke poten. Het vergde het uiterste van hem om nu niet naar haar toe te lopen. Misschien zou ze zich bedreigd voelen..

“Waar blijven de bliksemschichten?” Rowan keek vlug weer naar haar kop en zag dat die schuin stond. Hij grijnsde om de nonchalante, speelse vraag. Wat kon hij daar nu op antwoorden? Dat hij haar niet aan wilde vallen? Of dat hij dat niet kon? Nee, dat zou zwak zijn.. Houndoom schraapte haar keel even. “Ik had niet verwacht jou hier te zien?” Rowan keek haar een paar tellen recht aan. "Ik had ook niet verwacht dat ik jou hier tegen zou komen," kaatste hij rustig terug. Nu was het feit dat híj hier was toch wat curieuzer, aangezien dit voor hem vijandig gebied was. Langzaam zette Rowan zijn rechter voorpoot voor zijn linker en kwam stapte voor stapje naar haar toe. Nog zes meter van haar verwijderd bleef hij staan. Hij wilde niet dat ze zich bedreigd voelde, hij wilde alleen niet vanaf zo'n grote afstand een conversatie voeren. Om één of andere reden was Rowan er van overtuigd dat Houndoom hem niet aan zou vallen."Maar je hebt gelijk," zei hij rustig, alsof hij het gesprek niet had onderbroken door naar haar toe te lopen. "Ik ben een onverwachts figuur in dit gebied." Nu was het zijn beurt om zijn kop shceef te houden en haar onderzoekend aan te kijken. "Stoort het je?" Zijn toon was open en oprecht. Zo'n toon die de ander duidelijk maakte dat Rowan zou vertrekken wanneer ze dat nu zou vragen.

"Ik had ook niet verwacht dat ik jou hier tegen zou komen," was het antwoord van Rowan. Ergens nog steeds achterdochtig door de plotselinge verschijning van Rowan, keek Houndoom toe hoe hij dichterbij kwam. "Maar je hebt gelijk. Ik ben een onverwachts figuur in dit gebied." Houndoom snoof zachtjes. Onverwachts? Dat was nog zwak uitgedrukt. Het was eerder alsof iemand haar een klap in haar gezicht had gegeven, of haar in ijskoud water had gegooid, wachtend tot haar ledematen langzaam zouden bevriezen. "Stoort het je?" vroeg hij. Natuurlijk stoorde het haar dat hij hier was. Vooral omdat ze zichzelf voor de zoveelste keer verraadde door hem te tolereren in plaats van hem aan te vallen. Er moest wel iets mis zijn met haar. Als het iemand anders was geweest, wie dan ook, met dezelfde achtergrond als hem… Ze zou dat persoon allang hebben aangevallen. Ze zou hem hebben verscheurd, tot er niets meer van over was. Was er echt zo’n groot verschil tussen Rowan en iemand anders?

“Nee. Het stoort me niet,” zei ze. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. “Het is eerder… dat het me nieuwsgierig maakt.” Houndoom fronste lichtjes. Nieuwsgierig, dat was ze inderdaad. Maar nieuwsgierig naar wat? Waarom hij in dit gebied van Pokerpg was? Waarom hij haar niet aanviel? Of was het misschien die ene brandende vraag die op het puntje van haar tong had gelegen sinds ze hem voor het laatst had ontmoet? Merkend dat ze afdwaalde, liet Houndoom een korte grinnik horen. “Ik vraag het me nu al een tijdje af… ” begon Houndoom. Ze hield haar kop scheef, terwijl ze hem vragend aan keek. Zou ze het hem moeten vragen? Als ze eerlijk was, had ze niets te maken met wat Rowan wel en niet deed. Ze was op het moment geen deel meer van zijn leven. Enkel een miniscull vlekje in zijn verleden, dat zonder enige moeite weggepoetst kon worden. Ze schudde met haar hoofd.

“Ah, laat maar. Het is niet belangrijk,” zei ze uiteindelijk. Ze had het recht niet om zich met zijn leven te bemoeien. Zo simpel was het nou eenmaal. Zonder iets te zeggen bleef ze naar Rowan kijken. Ze wilde iets zeggen. Ze moést iets zeggen, maar kreeg het gevoel dat er alleen maar wartaal uit zou komen als ze haar mond zou openen. Wat haatte ze zichzelf op dit soort momenten. Ze sloeg haar ogen neer. Het zou alleen maar raar over komen als ze als een bezetene naar hem zou blijven kijken. Zou het misschien over gaan als ze opzoek zou gaan naar iemand anders? Iemand die niet Rowan was? Haar kansen bij hem waren allang verlopen. “… Je bent nu gelukkig, niet waar?” vroeg Houndoom, om vervolgens weer voorzichtig op te kijken. Dat was wat telde. Dat hij gelukkig was. Zolang Rowan gelukkig was… Dan was alles goed. Dan hoefde ze zich geen zorgen te maken.

Houndoom snoof zachtjes om zijn opmerking. Goed, onverwachts was nu eenmaal wat zwak uitgedrukt. "Stoort het je?" Zijn vraag bleef in de lucht hangen. Alles hing nu af van Houndooms antwoord. Als hij haar stoorde, enkel en alleen door hier te zijn, zou hij onmiddellijk vertrekken. Als het haar stoorde dat hij bij haar in buurt was, dan zou hij nu omkeren en ervoor zorgen dat ze nooit meer oog in oog kwamen te staan. Zijn hart kromp ineen bij de gedachte en de fysieke pijn deed hem slikken. “Nee. Het stoort me niet,” antwoord Houndoom met een kleine glimlach. Rowans hart begon nu twee keer zo hard te kloppen en joeg een scheut energie door zijn lichaam. Het kostte hem moeite om uiterlijk onaangedaan te blijven, want zijn opluchting was enorm. Ze haat me niet! schoot er door zijn hoofd. Ze haatte hem in elk geval niet genoeg om hem nu weg te sturen, of aan te vallen.

“Het is eerder… dat het me nieuwsgierig maakt,” vervolgde ze. Een lichte frons verscheen op haar gezicht. De Luxray hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar vragend aan. Nieuwsgierig? Naar wat? Waarom hij hier was? Hoe het met hem ging? Of hij haar miste? “Ik vraag het me nu al een tijdje af… ” Houndoom keek hem vragend aan, haar kop een paar graden scheef. Het was een gewoonte die hij zelf van haar had overgenomen en bij hem sterke, tedere gevoelens opriep. Haar rode ogen bleven op hem gericht, maar ze maakte haar zin niet af. Rowan had de neiging om te vragen wat ze zich afvroeg, maar wist zich te bedwingen. Als ze het wilde zeggen, zou ze dat vanzelf doen. “Ah, laat maar. Het is niet belangrijk,” zei de Houndoom uiteindelijk. Honderden vragen en een sterke nieuwsgierigheid raasden door hem heen. Wat maakte haar nieuwsgierig? Hij wilde het zo graag weten dat hij de neiging had naar haar toe te rennen en haar door elkaar te schudden tot het antwoord eruit kwam rollen.

Opeens besefte hij dat dit één van de dingen was wat Houndoom zo interessant maakte voor hem.Ze was een raadsel, een puzzel met duizend stukje die hij dolgraag op wilde lossen. Ze zou hem nooit gaan vervelen, omdat er altijd nog wat nieuws aan haar te ontdekken viel. Dit besef maakte dat hij zich opeens verloren voelde. Zonder Houndoom voelde hij zich ontzettend eenzaam.. Maar hoe kon hij haar dat duidelijk maken? En zou zij het hem wel kunnen vergeven dat hij haar verlaten had? En hoe moest het dan met de Chiave? Ze was nu lid van hun groep.. Houndooms zachte stem haalde hem uit zijn gedachtn. “… Je bent nu gelukkig, niet waar?” Rowan keek langzaam op en vond de glimmende, rode ogen van Houndoom. Hij slikte, twijfelde. hoe eerlijk moest hij hierop antwoorden? Hij keek opzij, het uitzicht over het gebied was schitterend en hielp hem zijn gedachten te ordenen. Rowan slaakte een diepe zucht. "Dat dacht ik wel. Ik dacht dat ik alles had wat ik wilde en hard op weg was mijn dromen te verwezenlijken.. Maar ik besefte me net iets.."

Rowan keek op naar Houndoom. Langzaam liep hij twee passen dichterbij, terwijl hij zei: "Het is niets waard zonder jou, Houndoom. Wat heb je aan geluk als je het niet met iemand kan delen?" Rowan kneep zijn ogen dicht en wende zijn kop af waarbij zijn lange, zwarte manen langs zijn gezicht hingen. "Ik kan je niet dwingen met me mee te gaan en ik heb er alle begrip voor als je me nu haat. Ik heb je verlaten, iets wat ik gezworen had nooit te doen. Ik begrijp zelfs dat je je bij de Chiave aan hebt gesloten, je oude vrienden hebt opgezocht.." Hij ademde diep uit en keek op, zijn ogen ongewoon zacht. "Maar je moet me één ding eerlijk vertellen. Ben je gelukkig? Als jij je meer op je plaats voelt in de Chiave dan je je hebt gevoelt aan mijn zijde, dan zal ik daar vrede mee hebben." Rowan merkte dat zijn ademhaling zwaarder ging. Hij had net zijn hele hart uitgestort, zoals altijd was hij ongewoon eerlijk tegen Houndoom. Nu moest hij maar afwachten of ze het wist te waarderen.

"Dat dacht ik wel. Ik dacht dat ik alles had wat ik wilde en hard op weg was mijn dromen te verwezenlijken.. Maar ik besefte me net iets.." sprak Rowan. Dacht? Dat was verleden tijd, niet waar? Wat was er gebeurd dat hij niet meer gelukkig was? Nauwlettend hield ze elke beweging van hem in de gaten. Het was haar schuld dat hij ongelukkig was, of niet soms? Dat soort dingen waren altijd haar schuld. Het was niet iets waar ook maar iemand iets aan kon doen, het was enkel een feit. Een feitje waar ze de afgelopen jaren mee had leren leven, als het al mogelijk was geweest. Maar deze keer? Nee. Ze wilde niet dat Rowan ongelukkig was. Dat verdiende hij niet. Niet na alles wat hij voor haar had gedaan. Als hij er niet was geweest… Wel, waarschijnlijk was ze zichzelf niet meer geweest. Ze zou een of ander monster zijn geworden dat nergens meer om gaf. Een monster dat niet meer lief kon hebben. En als er iets was wat ze op het moment niet kwijt wilde, dan was het dat.

"Het is niets waard zonder jou, Houndoom. Wat heb je aan geluk als je het niet met iemand kan delen?" Houndoom bevroor op het moment dat Rowan zijn kop wegdraaide. Ze wist het wel. Het was haar schuld dat hij nu ongelukkig was. Als zij iets meer haar best had gedaan... Rowan zou dan niet ongelukkig zijn geweest. Sterker nog, het zou zelfs verstandiger zijn geweest als ze hem nooit had ontmoet. Dan had ze zijn geluk nooit weg kunnen nemen. "Ik kan je niet dwingen met me mee te gaan en ik heb er alle begrip voor als je me nu haat. Ik heb je verlaten, iets wat ik gezworen had nooit te doen. Ik begrijp zelfs dat je je bij de Chiave aan hebt gesloten, je oude vrienden hebt opgezocht.." Niet begrijpend luisterde ze naar wat Rowan zei. Dacht hij dat ze hem haatte? Het zou juist tegenovergesteld moeten zijn. In al die tijd dat ze met hem samen was geweest… had ze hem ook maar een keer verteld wat hij voor haar betekende? Hij zou haar juist moeten haten.

"Maar je moet me één ding eerlijk vertellen. Ben je gelukkig? Als jij je meer op je plaats voelt in de Chiave dan je je hebt gevoelt aan mijn zijde, dan zal ik daar vrede mee hebben." Houndoom’s frons werd dieper. Alles wat net nog duidelijk was geweest, was veranderd in een brei van woorden die ze niet wist te begrijpen. Of ze gelukkig was bij de Chiave? Ze vond het fantastisch om weer contact met Shadow te hebben. Ze had zelfs nieuwe vrienden gemaakt, als je ze al zo kon noemen. Vrienden die ze niet kwijt wilde raken. Waarom was het dan in hemelsnaam dat Rowan zo tegen haar sprak? Hij zou haar aan moeten vallen. In stukken moeten scheuren. Haar vernietigen. Waarom deed hij haar niets? Waarom… zei hij iets wat nooit kon kloppen?

“Ik… ik begrijp het niet…” zei Houndoom. Haar stem sloeg half over tijdens het praten. Ze schraapte haar keel, en hervatte haar zin. “Waarom zou ik jou haten? Ik ben het juist die gehaat zou moeten worden.” Deze keer wendde ze haar blik niet af, maar bleef ze Rowan aankijken. Alles wat hij zojuist gezegd had. Ze wilde dat het oprecht was. Dat hij het meende. Ze wilde op hem afstormen, bewijzen dat ze hem nooit had gehaat. Dat ze nog steeds van hem hield. Het liefst wilde ze zich gedragen als de grootste egoïst van de wereld, door hem enkel en alleen voor zichzelf te houden. “Ik ben gelukkig,” begon ze. Houndoom haalde diep adem, voordat ze haar zin afmaakte. “Bij jou… en de Chiave.” Houndoom beet zachtjes op haar onderlip. Ze wilde geen keuze maken tussen Rowan en de Chiave. Ze had iedereen al te vaak verraden.

Met langzame passen liep ze op Rowan af, tot ze enkele meter van hem was verwijderd. Ze had hem nooit los willen laten. Elk moment dat ze bij hem was, was een kostbaar moment van haar. Het was een van de momenten waarop ze dat verschrikkelijke masker af kon zetten, en ze eindelijk volledig zichzelf kon zijn. Maar als ze met Rowan mee zou gaan… Kon ze zichzelf dan beloven om hem geen tweede keer los te laten? “Ik heb je veel pijn gedaan, of niet soms?” fluisterde Houndoom. Ze wilde het rechtzetten. Alles wat ze verkeerd had gedaan. Maar was terug gaan naar Rowan de juiste manier om dit te bereiken? Het leek onmogelijk om hem geen tweede keer in de steek te laten.

Zijn woorden veroorzaakten een diepe fronst op Houndooms gezicht. Die gehate frons die hij ooit had weten weg te poetsen. “Ik… ik begrijp het niet…” stamelde ze, haar stem sloeg over. Houndoom schraapte haar keel en vervolgde: “Waarom zou ik jou haten? Ik ben het juist die gehaat zou moeten worden.” Rowan keek haar stomverbaasd aan. Waarom zou hij haar haten? Okee, hij had haar gehaat, omdat ze naar de Chiave was overgelopen, maar dat begreep hij nu. Hij had er vrede mee. Had hij haar dat net niet duidelijk gemaakt? Zijn gele ogen keken afwachtend naar Houndoom, het had geen nut om nu tegen haar in te gaan. Zijn uitdrukking zei genoeg, bovendien wachtte hij nog op haar antwoord. “Ik ben gelukkig,” zei de zwarte pokémon toen. Rowan voelde een ijzeren vuist zich om zijn hart klemmen, zijn ademhaling bemoeilijkte.. “Bij jou… en de Chiave,” vervolgde Houndoom toen. De ijzeren vuist gaf zijn getergde hart wat meer ruimte. Ze was gelukkig bij hem! Maar ook bij de Chiave.. Hij kneep zijn ogen getergd dicht. Waarom moest alles zo moeilijk zijn? Hij wilde haar niet dwingen om een keuze te maken, dat zou egoïstisch zijn. Maar aan de andere kant wilde hij niets liever dan haar voor zichzelf te houden.

Het geluid van naderende voetstappen drong door in zijn oren. Rowan opende zijn ogen en keek op. Houndoom stond vlakbij hem, wanneer hij zijn nek uitstrekte zou hij haar fluwelen snuit aan kunnen raken. Maar dat deed hij niet, hij was nog altijd verscheurd door het verlangen om haar voor altijd bij zich te hebben en het verlangen om Houndoom gelukkig te maken. “Ik heb je veel pijn gedaan, of niet soms?” fluisterde ze zachtjes. Rowan keek haar aan, zijn ogen zacht als vloeibaar goud. "Volgens mij niet zoveel als ik jou. Ik had nooit weg mogen gaan.. Ik heb alles verpest," zei hij net zo zacht en hij kneep zijn ogen dicht van het verdriet dat hem overstelpte. Als hij niet was weggegaan dan was Houndoom nooit naar de Chiave gegaan.. Toch? Een knagend gevoel ontstond in zijn maag. Was dat wel zo? Was ze misschien hoe dan ook weggegaan?

Rowan zette het van zich af. Het deed er niet toe. Niets deed er nog toe, behalve dit moment. Hij keek haar in de ogen, deed een klein stapje dichtbij en streek met zijn neus langs haar snuit. "Het spijt me zo, Houndoom," fluisterde hij. "Het spijt me dat ik wegging, het spijt me dat ik je nog altijd verdriet doe en het spijt me dat ik je voor deze keuze stel." Hij bracht zijn hoofd een stukje terug om haar aan te kunnen kijken. Zoekend keek hij naar haar gelaatstrekking, zoekend naar een oplossing voor deze situatie waar ze zich in bevonden. "Houndoom, ik wil je niet nog een keer kwijtraken, maar ik wil je ook niet van je vrienden scheiden.. De keus in aan jou, behalve als jij een andere oplossing weet." Rowan snoof even, hoewel het meer een snik werd. Hij slikte en keek Houndoom afwachtend aan.

"Volgens mij niet zoveel als ik jou. Ik had nooit weg mogen gaan.. Ik heb alles verpest," zei Rowan. Houndoom opende haar mond om hem tegen te spreken, maar sloot hem weer op het moment dat ze besefte dat de eindeloze keten van zelfbeschuldiging daar mee niet zou eindigen. Ze hadden elkaar pijn gedaan, of ze het nou wilden of niet. En door dat de doen was het niet de ander die ze het meeste pijn hadden gedaan, maar hadden ze juist zichzelf gemarteld. "Het spijt me zo, Houndoom," fluisterde Rowan. "Het spijt me dat ik wegging, het spijt me dat ik je nog altijd verdriet doe en het spijt me dat ik je voor deze keuze stel." Houndoom keek hem vragend aan. Het speet hem? Hij zou geen spijt hoeven hebben. Hij zou tegen zichzelf moeten zeggen dat het hem speet. Hij had zichzelf meer pijn gedaan dan haar. Zwijgend bleef ze in zijn gele ogen kijken. "Houndoom, ik wil je niet nog een keer kwijtraken, maar ik wil je ook niet van je vrienden scheiden.. De keus in aan jou, behalve als jij een andere oplossing weet." Ze moest een keuze maken. Was dat de enige oplossing? Kiezen tussen Rowan en de Chiave? Kiezen tussen alles waar ze van hield? Alles waar ze nog voor durfde te vechten? Was dat de enige oplossing?

Houndoom sloeg haar ogen neer. Ze wilde geen keuze hoeven te maken. Al helemaal niet zo'n keuze als deze. Ze kon leven zonder zowel Rowan als de Chiave. Ze wilde alleen niet leven zonder. Het liefst zou ze wegrennen van de keuze die ze moest maken. Ze wilde zich afzonderen van alles, zodat de keuze simpelweg niet meer bestond. Het enige wat er zeker was, was dat ze iemand pijn zou doen met de keuze, welke het ook zou zijn. Ze zou iemand teleurstellen. Ze zou het hart van Rowan breken, of het nieuwe vertrouwen dat Shadow haar had gegeven weggooien. Welke keuze ze ook zou maken, de gevolgen zouden verschrikkelijk zijn. Wat was ze toch een egoïst.

Houndoom haalde diep adem. "Het zou dwaas zijn om te denken dat jij bij de Chiave zou willen, of niet soms?" vroeg Houndoom. Ze glimlachte zachtjes. Nee, zoiets zou nooit gebeuren. "Kunnen we het niet... zo laten...?" vroeg Houndoom zachtjes. Nee, natuurlijk kon dat niet. Ze strekte haar hoofd wat verder naar voren, zodat haar hoofd tegen Rowan's gespierde borstkas aan leunde. Ze snoof zijn vertrouwde geur op. Ze zou de geur koesteren, alsof het haar dierbaarste schat was. Dichterbij hem zou ze waarschijnlijk nooit kunnen komen. Dat was ze niet waard. "Ik wou dat ik voor altijd zo kon blijven staan," mompelde Houndoom. Gewoon bij hem zijn. Meer had ze niet nodig. Ze wilde alles voor hem opgeven. Alles dat ze bezat. Alles... behalve haar plaats bij de Chiave. "Ik.. hou van je," flapte Houndoom er uit. Voordat ze er een tweede keer over na kon denken, waren de woorden er al uit geschoten. Ze wilde haar longen er uit gillen. Rowan zat niet te wachten op zulke simpele woorden. Hij wilde weten waar ze voor zou kiezen.

OOC: Laat laat laat, veeel te laat. Maar.. dit topic moet ooit afgesloten worden, right? :U

Rowan wist dat het een moeilijke keuze was voor Houndoom, maar toch stak het dat ze niet zonder meer voor hem koos. Maar aan de andere kant, hij had haar verlaten. Hij had haar vertrouwen geschonden. Waarschijnlijk haar hart gebroken en nu probeerde hij het weer te lijmen met woorden en beloftes waarvan hij alleen maar kon hopen dat hij ze waar zou maken. Rowan sloot even zijn ogen. Waarom was alles zo verdomde moeilijk? Zo vreselijk pijnlijk en en ingewikkeld? Misschien was het voorbestemd, zijn hele leven was pijnlijk en ingewikkeld geweest, dus waarom niet de liefde? Hij had nooit meer van iemand gehouden sinds zijn trainer hem had verraden, zo veel jaren geleden. En toen was Houndoom verschenen. Beide waren ze gesloten geweest, maar bij elkaar konden ze zich eindelijk tonen zoals ze werkelijk waren. "Het zou dwaas zijn om te denken dat jij bij de Chiave zou willen, of niet soms?" vroeg Houndoom zacht, waarna ze zachtjes grinnikte. Rowan grinnikte ook, zijn gezicht verwrongen tot een grimas. Ja, dat zou wat worden. 'Dag Shadow, Houndoom en ik zijn weer bij elkaar, dus kom ik nu gezellig hier wonen.' Juist, dat werd hem dus niet. Op het moment was hij waarschijnlijk de voornaamste reden dat de Chiave nog bestond. En zelfs al zou hij zijn leven hebben gebeterd, ze zouden hem nooit toelaten tot de groep. Hij was Akira's rechterhand geweest, hij had één van hun leden gedood. Rowan grimaste even bij de herinnering aan Melodie. Hij had zo het gevoel dat voornamelijk Blitzy hem niet met open armen zou verwelkomen. "Kunnen we het niet... zo laten...?" klonk Houndooms zachte stem, terwijl ze haar kop tegen zijn borstkas aan duwde. Rowan zuchtte diepe en legde zijn kin op de bovenkant van haar hoofd. Het zo laten. Hij aan de ene kant, zij aan de andere en toch.. samen zijn?

Terwijl ze daar stonden vormde zich er een plan in Rowans hoofd. Wat als ze het zo lieten? Dat Rowan verder ging met de Solaris, dat Houndoom terugkeerde naar de Chiave en dat ze elkaar toch regelmatig zouden zien? Het zou Houndoom gelukkig maken. Ze zou deel blijven uitmaken van de Chiave, ondanks het feit dat ze hun feitelijk zou bedonderen omdat ze omging met de vijand. Nee, niet alleen omging, omdat ze hield van de vijand. Houndoom zou hem kunnen helpen door informatie door te spelen, maar zou zij dan niet hetzelfde doen naar Shadow? Ze zou een rol van dubbelspion moeten spelen als het uitkwam. Ze zou moeten liegen en zeggen dat ze het deed om informatie te winnen. Rowan beet even op zijn lip. Kon hij Houndoom dat wel aandoen? Een andere oplossing lag niet echt voor het oprapen.. "Ik wou dat ik voor altijd zo kon blijven staan," mompelde Houndoom tegen zijn borst. Rowan glimlachte terwijl een warm gevoel zich door zijn lichaam verspreide. "Ik ook," zei hij liefdevol. Hij streek met zijn kin over haar hoofd. "Ik.. hou van je," zei Houndoom plotseling. Het warme gevoel explodeerde in zijn borstkas, zijn hart versnelde. "Ik ook van jou," zei Rowan, terwijl hij haar met zijn kop tegen zich aan drukte. "Daarom kan ik je niet laten kiezen." Hij liet haar langzaam los, zodat hij Houndoom in de ogen kon kijken. "Ik heb nagedacht over wat je zei. Het zo laten. Het zou kunnen." Hij keek haar hoopvol aan, zijn ogen gloeiden. "Jij keert terug naar de Chiave, ik naar waar ik thuis hoor. Vertel Shadow niks over onze ontmoeting. Laten we afspreken in Sulfur Caves, waar we toen geschuild hebben voor de storm. Kom bij de volgende volle maan." De maan zou over 5 dagen weer vol zijn, dus dan zou hij haar gauw weer zien. Zijn hele wezen verlangde naar meer tijd met Houndoom, maar meer was hun gewoonweg niet gegund. Als ze hard genoeg hun best deden zouden ze deze relatie kunnen laten werken.

OOC: Geschreven op dit nummer. Het gaf me de inspiratie die ik zo lang niet had, sorry daarvoor.