Wat kon maanlicht toch heerlijk verfrissend zijn! Samen met het gras van de Peaceful Plains, wat vochtig begon te worden van de dauw, gaf het de Delcatty nieuwe energie. Op volle vaart raasde Julia over de grasvelden. Ze had Inciala nooit verlaten, maar was wel op zoek gegaan naar zichzelf. Toen de gebieden leegstroomden en zij ook eens te maken kreeg met de Solaris besefte ze zich dat ze veel meer uit het leven kon halen dan ze tot nu toe had gedaan. Ze gedroeg zich als een trut. Die tijd was nu over. De nieuwe, verbeterde Julia zou natuurlijk nog wel van zich af kunnen bijten, maar ze zou anderen met een veel positievere houding benaderen.

Daarom lachte ze ook vrolijk bij het rennen. Zelfs toen ze over haar poten struikelde en een eind rolde, lachte ze. Man, wat was het leven heerlijk soms. ’s Nachts was het nog rustiger in Inciala dan overdag. De Solaris had haar waarschijnlijk aangesproken als ze haar nu vonden, maar dat deerde haar niet. Die stijve harken zouden vast wel begrijpen dat sommige Pokémon wél van lol hielden.

Ze schrok wel een beetje toen ze haar ogen opende van een lachbui en een andere Pokémon vlak bij haar zag staan. Ze lag op haar rug, met haar poten hoog de lucht in. Totaal geen charmante houding. Ze vergat echter anders te gaan liggen, omdat ze te vrolijk was om iemand te zien. Was het iemand van Solaris die haar de les kwam lezen, of was het iemand die met haar mee zou willen spelen?