Een Butterfree zat bewegingsloos op een van de laatste bloemen die nog niet verwelkt waren, gulzig slurpend naar het nectar, voor ze weg zou vliegen, op weg naar een plek om te schuilen voor de koudere seizoenen. Ineens schrok ze op toen er een vlam recht voor haar gezicht langs kwam, waarna ze opvloog en in grote paniek wegvloog. Purity gniffelde. De kleine Cyndaquil stond onderaan de steel van de bloem, en grijnsde. Het was leuk om insecten te pesten met zijn ember-aanval. Hij was heel blij dat hij eindelijk een vuuraanval kon doen! Het was zo cool. Voldaan ging de Cyndaquil neerzitten. Hij wou het zijn ouders dolgraag vertellen, maar die zouden vast boos worden als ze erachter kwamen dat hij in zijn eentje rond liep in PokeRPG. Hij wist eigenlijk niet of dat mocht. Hij had geen zin gehad om het te vragen, dus was hij gewoon weggerend. Hij slaakte een zucht. Stomme pappa en mamma.. ze mochten bijna niks. Hij wou op avontuur, dingen meemaken! Maar dat was lang niet zo leuk in zijn eentje.. Purity kreeg een boze frons op zijn gezicht, en vuurde een ember af op de steel van de bloem, wat lang genoeg duurde om de al vrij droge steel in de hens te zetten. De vlam vrat zich door de stengel heen, die doorboog waardoor de bloem zielig tegen de grond aankwam. Het was herfst en het regende meer en meer, maar op deze droge dag met veel wind ging het vuur opeens wel erg snel. Purity zijn pupillen verwijdden wanneer hij zag dat de vlam de kop van de bloem al aan het verzwelgen was. Heel snel had hij al een plan klaar, en sprong bovenop het beginnende vuurtje, waarna hij erover begon te rollen, en de vlam door gebrek aan zuurstof al snel weer uit ging, want zo groot was hij nou ook weer niet. Purity stond op, en liet een opgeluchte zucht horen. Gelukkig was hij een vuurpokemon, en deden de kleine vlammen hem geen pijn als hij ze aanraakte. Wel zat de schrik er bij hem goed in. Als het vuur groter was geworden had hij zeker straf gekregen van zijn ouders. Snel schopte hij er met zijn kleine achterpootjes nog wat prut en gras over de plek heen, zodat niemand er ooit achter zou komen. Tenzij iemand meegekeken had. Meteen keek Purity haastig om zich heen. Zou er iemand in de buurt zijn?

[Korte post, heb koppijn maar MOEST iets posten o3o]

Langzaam liep Teresiá over de grasvlakte. De bomen hadden hun groene bladeren verruild voor een prachtig dak van oranje, geel en rood. Een gure wind joeg langs haar en deed haar staarten heen en weer dansen. De Ninetales snoof de zware, kruidige lucht op. Het rook ook echt al naar de herfst. Ze vond elk seizoen wel zijn charme hebben. In de herfst had je prachtige bladeren en paddenstoelen, in de winter kreeg je fantastische sneeuwlandschappen, waarna alles in de lente weer ontdooide en begon te bloeien totdat alles in de zomer weer op zijn hoogtepunt was. Haar bruine ogen gleden over de aanwezige pokémon. Jumpluff werden meegedragen op de wind, Stantler scharrelde in de bosrand en wolken Butterfree trokken naar warme plaatsen. Haar oog viel op een eenzaam exemplaar dat zich tegoed deed aan één van de laatste bloemen die nog nectar droegen. Onder de steel zat een jonge Cyndaquil, maar wel een bijzondere. Zijn kleur was lichtgrijs, waardoor ze hem meteen herkende als Purity, één van Shadows kinderen. Ze had hem alleen nog maar gezien bij de training, maar hij was een bijzondere verschijning die je niet snel vergat.

Langzaam liep de vos naderbij, terwijl ze Purity schade sloeg. Hij vuurde een Ember af op de Butterfree, die verschrikt opvloog. De Cyndaquil grijnsde even en deed zijn aanval nogmaals, nu tegen de steel van de bloem. Geamuseerd keek Teresiá toe hoe de jonge pokémon een brandje veroorzaakte en hem snel weer doofde. Gelukkig was het gras eromheen aardig nat door de regenval die bij het seizoen paste. "Dat was niet zo handig, hè?" merkte ze kalm op, terwijl ze naar Purity toeliep. Ze glimlachte en liet zich op haar achterwerk zakken. "Jij bent Purity, toch? De zoon van Shadow en Evening?" vroeg ze vriendelijk. Ze wilde de vraag niet beschuldigend laten klinken, want eigenlijk wist ze niet of de Cyndaquil hier wel mocht zijn, zo helemaal alleen.

OOC: Ook falend (:

[Tss. Jouw post faalt niet. Mijne ook niet, trouwens ]

"Dat was niet zo handig, hè?" klonk een stem erg dichtbij. De opgefokte Cyndaquil veranderde snel de richting van zijn blik en spotte de vrij grote Ninetales, met negen staarten die achter haar lichaam aan bijna hypnotiserend heen en weer zwiepten. Hij merkte dat hij een stukje achteruit deinsde wanneer ze dichterbij kwam, puur omdat ze een stuk groter was dan hem, en een bek vol scherpe tanden bezat. Maar het was niet zo dat ze die zou gebruiken. Een glimlach sierde de vos haar snoet terwijl ze vlak bij hem op de grond ging zitten. Wacht, was dit niet diezelfde Ninetales als op de Chiave oefening? Verder had Purity nog nooit een Ninetales gezien. De Ninetales wou misschien wel bij de Chiave. Pure vond dat wel leuk. Ze leek hem wel aardig, dus dan had hij meteen een nieuw vriendje! "Jij bent Purity, toch? De zoon van Shadow en Evening?" Purity leek even te twijfelen, maar het horen van haar stem bevestigde voor hem dat dit inderdaad diezelfde Pokemon was, en hij kon haar waarschijnlijk vertrouwen. Of niet? Misschien was ze al vriendjes met mamma en pappa, en grote Pokemon waren altijd heel braaf, dus misschien zou ze het hen zeggen! Purity zijn gezichtsuitdrukking veranderde nu hij bedenkelijk naar de Pokemon keek. Maar na een tijdje trok hij toch zijn mond weer open. ''Ja..'' antwoordde hij kortaf op de vraag die Teresia gesteld had. ''Niet doorvertellen, hoor!'' zei hij er nog snel achteraan. Hij keek nog even vluchtig om zich heen, maar zijn vader en moeder waren niet in de buurt, anders had hij ze wel al gezien, gehoord of geroken. Hij richtte zich weer op Teresia. ''En wie ben jij?'' vroeg hij aan haar. Hoewel ze hoogstwaarschijnlijk haar naam al genoemd had op de training, wist Purity het niet. Hij was veel te druk geweest met het beklimmen van die enge Houndoom. een klein grijnsje kwam op zijn kleine bekje te staan, terwijl hij rustig op antwoord wachtte van de grote Ninetales.

De kleine Cyndaquil deinsde achteruit en Teresiá voelde teleurstelling opkomen. Sinds ze was geëvolueerd was ze een stuk groter geworden dan de meeste pokémon en ze vond het dan ook niet vreemd dat ze wat intimiderend leek voor de kleinere pokémon. Toch vond ze het jammer, als kleine Vulpix was ze makkelijker te benaderen geweest en aangezien ze nu eenmaal graag nieuwe vrienden maakten was haar huidige grootte nogal onhandig. Teresiá onderdrukte een zucht en keek met haar warme, bruine ogen naar Purity, die na een lange stilte bevestigde dat dit zijn werkelijke naam was. Niet dat ze daaraan getwijfeld had. ''Niet doorvertellen, hoor!'' voegde hij er snel aan toe, waarna hij schichtig om zich heen keek. "Ik zeg niks," zei ze vriendelijk. Teresiá glimlachte, blijkbaar mocht hij hier niet zijn. Ze vond het wel aandoenlijk, bovendien was zij er nu om hem in de gaten te houden. ''En wie ben jij?'' vroeg de jonge Cyndaquil toen. Ze vond het niet vreemd dat hij haar naam niet had onthouden, misschien had hij hem in eerste instantie niet eens meegekregen. "Ik heet Teresiá. Maar je mag me Terees noemen, als je dat makkelijker vind," zei de Ninetales op vriendelijke toon.

Een bries woei door haar staarten en vacht, het speelde met de lange lokken en liet gekleurde bladeren door de lucht dansen. Een speelde glimlach verscheen rond haar snuit. Snel schoot haar poot naar voren en ze tikte de Cyndaquil zachtjes op zijn buik. "Tikkie, jij bent hem," lachte ze uitdagend, waarna ze wegsprong en op hoge poten weg draafde. Ze liep niet hard, zodat Purity haar makkelijk in zou kunnen halen. "Pak me dan, als je kan," zong ze uitdagend, haar ogen glinsterden. Hier op het open veld kon ze ongestoord met de jonge pokémon spelen, terwijl ze zonder al te veel problemen de omgeving in de gaten kon houden. Bovendien zou een spelletje het ijs wel tussen hun breken.

OOC: Geïnspireerd op What the hell, kreeg opeens de neiging om ze tikkertje te laten spelen (:

"Ik zeg niks," sprak de Ninetales, vriendelijk. Een glimlach sierde haar spitse snoet. ''Hmpf.'' mompelde Purity. Ze leek vriendelijk, maar grote Pokemon waren altijd goed in liegen. Hij sloeg zijn armpjes over elkaar en hoorde het antwoord op zijn vraag aan. "Ik heet Teresiá. Maar je mag me Terees noemen, als je dat makkelijker vind," vertelde de Ninetales. Purity dacht even na, en sprak daarna terug. ''Dan noem ik je Terees.'' zei hij, en een klein grijnsje kwam op zijn gezicht te staan. Ineens strekte de Pokemon voor hem haar poot richting hem uit, en raakte hem daarmee aan. Niet wetend wat te verwachten keek hij haar verbaasd aan, maar al snel begreep hij het. "Tikkie, jij bent hem," lachte de verrassend speelse Ninetales. Nu kwam er toch een glimlachje op het gezicht van de witte Cyndaquil. Ze was volwassen, maar wou toch met hem spelen? Misschien was ze wel leuker dan hij verwacht had. De Ninetales rende niet op haar hardst, waardoor Pure haar zou kunnen inhalen. Maar hijzelf liep ook niet op zijn hardst, en bleef vlak achter haar aan hobbelen, met zijn kleine pootjes in de lucht rijkend naar haar staartpunten. "Pak me dan, als je kan," zong de Ninetales. ''Pff..'' glimlachte Purity, en gebruikte zijn kracht voor een sprong. Nu kon hij net bij een van de lange staarten komen. Hij greep een punt vast en wiegde net boven de grond mee aan haar staart. ''Tikkie!'' riep hij luid en grijnzend richting de kop van de Pokemon, waarna hij haar staart weer losliet, en zich over de grond liet rollen als een balletje. Na even gerold te hebben stond hij snel weer op en maakte dat hij weg kwam. Een speels lachje kwam uit zijn mond wanneer hij achter zich keek en begon te zigzaggen. ''Kom dan, slome!'' riep hij, dit keer hijgend. Hij deed dan wel stoer, maar met die korte pootjes kon hij niet erg lang rennen zonder al zijn energie te gebruiken. Maar hij moest wel! Anders tikte Terees hem weer. Met zijn laatste energie maakte hij nog een sprintje. Maar of dat hielp tegen de eigenlijk veel snellere vos?

De grote vos trippelde over het met bladeren bezaaide gras. Een herfstwind joeg door haar staarten en streek tintelend over haar wangen. Teresiá glimlachte, opeens intens gelukkig. Ze hoorde de kleine Cyndaquil achter haar aan komen. De Ninetales keek over haar schouder en zag Pure een grote sprong maken. Hij greep greep één van haar staarten. Teresiá hield haar pas in en keek glimlachend achterom. Pure wiegde even op en neer aan haar staart en riep luid: "Tikkie!" Het was maar goed dat Pure geen mens was, want wanneer een mens zo aan haar staart had gehangen, was die waarschijnlijk vervloekt geweest voor de komende 1000 jaar. Bij pokémon gold deze regels echter niet en dus mocht de kleine Cyndaquil zoveel aan haar staart hangen als hij wilde. Pure liet los, rolde over het gras en sprintte er vandoor. Lachend galoppeerde Teresiá rustig achter hem aan. Het voelde heerlijk om zo onbezorgd met een jonge pokémon te kunnen spelen! Het herinnerde haar aan haar eigen jeugd, die erg zorgeloos en gelukkig was geweest. Purity begon te zichzaggen en Teresiá sprong hem achterna, telkens aan de tegenovergestelde kant landend dan waar hij zich op dat moment bevond.

''Kom dan, slome!'' riep hij hijgend. Hé, dat liet ze niet op zich zitten! Teresiá grijnsde, zette net als de Cyndaquil een sprintje in en sprong soepel over hem heen. Op haar voorpoten draaide ze zich om en landde met haar gezicht in de richting waar ze gekomen was. In een flits zakte de Ninetales door haar voorpoten en stak haar neus naar voren. Ze raakte Pure's borst. "Tikkie," grijnsde ze. Haar achterwerk stond nog altijd in de lucht, haar staarten zwaaiden speels heen en weer. Ze zag dat de kleine pokémon uitgeput was, dus liet ze haar achterwerk zakken en ging ze voor hem zitten. "Dus Pure, jij bent de kleine prins van de Chiave?" grapte ze. Er ontstond een twinkeling in haar ogen. Teresiá wist heel goed hoe ze met jonge pokémon om moest gaan, ze vond het dan ook hartstikke leuk. Als ze niet oppaste werd ze straks nog benoemd tot de officiële oppas van de Chiave. Teresiá grinnikte even in zichzelf en liet haar blik keurend over de grijze Cyndaquil voor zich gaan. "Zeg, heb je honger? Ik weet nog wel wat bessen te vinden," bood ze vriendelijk aan. Ondanks het feit dat de herfst zijn intrede al had gedaan, waren nog niet alle struiken hun bessen verloren.

Natuurlijk begon de Ninetales harder te rennen na zijn beledigende maar niet kwaad gemeende opmerking. Hij hoorde haar aerodynamische voetstappen, en keek haar bewonderend na terwijl ze boven hem door de lucht leek te zweven. Op zijn snuitje kwam een verwonderde maar blije glimlach te staan. De Ninetales landde probleemloos, draaide zichzelf om en tikte zijn borst aan met haar spitse snuit. "Tikkie," op haar gezicht stond een grote grijns. Purity zette zichzelf tot stilstand en gaf zich daarmee meteen over. Gelukkig had de Ninetales door dat hij erg moe was, en ze ging neerzitten. ''Jij hebt gewonnen..'' zei Pure met een klein twijfelachtig grijnsje, terwijl hij zijn ogen richtte op die prachtige zwaaiende staarten. Eigenlijk was Terees een van de mooiste Pokemon die hij had gezien. Haar ogen hadden een leuke kleur, en straalden echt emotie uit. En hij was helemaal gek op haar lange haren en staarten. Purity grinnikte. "Dus Pure, jij bent de kleine prins van de Chiave?" Purity glimlachte breed. Tja, als je het zo zag was hij inderdaad een soort kroonprinsje. Hij was het enige jongetje die zijn vader en moeder hadden gehad. Aan de ene kant was het wel vervelend, want hij gedroeg zich toch anders dan de meisjes, maar aan de andere kant vond hij het ook wel weer leuk om 'anders' te zijn. Ook al was hij al anders, door zijn andere vachtkleur. Hij vond dat witte wel mooi, ook al moest hij na het spelen in de prut of in vers gras altijd meteen zichzelf wassen. Een kleine frons kwam op zijn gezichtje. Hoe noemde ze het nou, dat hij wit was. Abino? Het klonk raar. Purity schudde zijn hoofdje en keek naar de kop van de vos. Oh ja! Ze had hem een vraag gesteld. ''Ja!'' antwoordde hij uiteindelijk met een beetje trots. Hij zag de Pokemon tegenover hem onderzoekend naar hem kijken, waarna hij weer een vraag kreeg om op te antwoorden. "Zeg, heb je honger? Ik weet nog wel wat bessen te vinden," bood ze hem vriendelijk aan. Purity ging neerzitten en wreef over zijn buikje. Een zacht maar goed voelbaar gerommel ging door zijn buikje, waarna hij Teresia weer aankeek. ''.. Ja. Ik heb best wel honger..'' vertelde hij haar. Zelf eten zoeken vond hij nog erg moeilijk. Hij wist nog niet alle bessen en andere eetbare dingen uit zijn hoofd, en hij wist dan ook niet welke vies of giftig waren. Daarnaast was hij ook nog erg klein, en kon hij vaak niet eens bij vruchten komen. Hij kon dan ook niet wachten tot hij evolueerde. Dan werd hij langer, dus op twee poten kon hij dan veel meer, net als zijn pappa. Zijn hele evolutielijn had korte pootjes, maar de Quilava had in verhouding nog de langste, en kon zich makkelijk op vier poten laten zakken, waardoor rennen ook een stuk sneller ging. Misschien kon hij Terees dan wel verslaan bij een race.

Purity erkende dat hij verslagen was en Teresiá grijnsde. Ze voelde zich weer even als een achtjarige, in plaats van de achttienjarig die ze al geworden was. De wetenschap dat ze wel duizend jaar oud kon worden joeg haar soms angst aan, maar het zou niet zo erg zijn als ze dan langer van dit soort moment in het leven kon genieten. Die zorgeloze, speelse momenten die je kon delen met jongere pokémon. Haar bruine ogen gleden over Pure, terwijl ze nog altijd dop een reactie van hem wachtte. Ze vond zijn vacht kleur heel bijzonder, hoewel hij het van zijn moeder had geërfd. het was ook wel weer bijzonder dat juist één van de Cyndaquil de kleur had gekregen, in plaats van de Pichu. Ach, genetica was zoiets ongrijpbaars, dat Teresiá er verder maar niet over nadacht. Ze kon niet wachten om te zien hoe de kleine Pure zich zou ontwikkelen en uit zou groeien tot een Quilava of zelfs een Typhlosion! ''Ja!'' antwoordde Pure eindelijk, blijkbaar was hij zelf ook een beetje verdwaald geweest in zijn gedachten. Toch was de trots in zijn stem onmiskenbaar. De Ninetales grijnsde breed om die trots.

Toen ze vroeg of hij honger had, liet Purity zich op zijn achterwerk zakken en wreef hij over zijn buik. Een zwak, maar onmiskenbaar gerommel bereikte haar oren. ''.. Ja. Ik heb best wel honger..'' Teresiá knikte, dan gingen ze eten zoeken! Ze keek de pokémon even schattend aan. Misschien had hij de energie niet meer om dat stuk nog te lopen.. Ze legde haar linker voorpoot een stukje naar links en naar voren. "Wil je een lift?" vroeg ze glimlachend, terwijl ze naar haar poot knikte die als loopplank gebruikt kon worden om op haar schouders te klimmen. Als de Cyndaquil eenmaal stevig zat, zou ze op weg gaan naar de Cherrystruik die ze had gezien. Het waren wat pittige besjes, maar daar kreeg je het wel aangenaam warm van op deze frisse dag.

OOC: Juist, als Pure zit, mag je dus zeggen dat Terees naar de struik loopt

[Sorryheid voor de laatheid. Hoofdpijn maakt posten moeilijker. ]

De Ninetales knikte, en poseerde haar poot zo dat die als een soort loopplank fungeerde. "Wil je een lift?" Purity glimlachte breed en stemde toe. Hij hopte richting de Pokémon en klom op haar poot. Het zag er makkelijker uit dan het was, maar met die korte maar sterke pootjes van hem kon hij veel veel kracht zetten en zichzelf naar boven hijsen. Al snel zat hij bovenop de zachte rug van de Ninetales, en hij kon het niet laten haar zachte lange haren even te aaien. Daarna ging hij tevreden neerzitten en keek om zich heen. Wow, hierboven had hij een veel beter uitzicht! Teresiá begon te lopen, en wanneer Purity zijn blik in die richting liet gaan, zag hij al waar ze op doelde. Daar verderop stond een struik met bessen. Ze waren rood en vrij klein. Purity had die in zijn nog korte leventje nog nooit gezien, maar was erg nieuwsgierig naar de smaak ervan. Ze zouden vast lekker zijn, want bessen waren altijd lekkerder als ze iets kouder waren. In de zomer waren ze lauw en werden ze snel snotterig. Bah, Purity had er wel eens een gehad waar hij in zijn gulzigheid zijn hele neus in gestoken had, maar wat had hij daar een spijt van gehad! Het had zijn ouders wel even gekost om die plakkerige smurrie van zijn gezichtje af te krijgen. Maar nee, deze zagen er wel stevig uit. ''Wat zijn dat voor bessen?'' zei hij, ongeduldig,terwijl hij zijn blik focuste op deze dingen. Hij was blij dat het bessen waren die hij nog nooit had gezien, want hij wou ze allemaal uit zijn hoofd leren! Hij liet zich voorover neervallen en streelde door de vacht van de Ninetales. ''Lekker zacht..'' zei hij glimlachend, nog net voor ze de struik hadden bereikt.

De Cyndaquil klom op haar poot en ze voelde hoe hij zich vastklemde met zijn korte pootjes. Al snel zat hij tussen haar schouderbladen en kwam ze voorzichtig overeind. Het laatste wat ze wilde was de kroonprins van de Chiave laten vallen en hem een hersenschudding bezorgen! Ze zette koers naar de Cherry struik. Hij was vlakbij en lag aan de rand van het veld. Teresiá liet haar blik over Peaceful Plains gaan. Ja, dit was zeker haar favoriete plek in PokeRPG. ''Wat zijn dat voor bessen?'' vroeg Purity. Ze hoorde het ongeduld in zijn stem en lachte even. "Het zijn Cherry bessen. Ze zijn makkelijk te herkennen: klein, rood en ze groeien in paren. Elk takje splitst zich op en vormt twee bessen. ze zijn wat pittig en bitter van smaak," legde ze geduldig uit, net zoals haar moeder het haar geleerd had. Plotseling liet Pure zich voorover op haar hals vallen en streek hij door haar lange nekvacht. ''Lekker zacht..'' murmelde hij, net zoals zijn zusje had gedaan. De Ninetales schoot in de lach, waarbij Pure waarschijnlijk heen en weer zou schudde. "Ja, dat hoor ik wel vaker," grinnikte ze. Ze hield halt bij de struik en liet zich weer door haar poten zakken.

Haar amberkleurige ogen gleden over de struik en herinnerde haar aan haar eerste herfst in PokeRPG. Ze hadden vlakbij Peaceful Plains gewoond en de Vulpix was er bijna altijd te vinden geweest. Toen het herfst werd had ze de bladeren bewonderd en erin rond geduikeld. Ze had de nieuwe bessen geproefd die waren gaan groeien. Teresiá had nooit echt van pittig of bitter gehouden, haar eerste kennismaking met deze bessen was dan ook niet echt plezierig geweest. De Ninetales glimlachte even om de herinnering. Haar amberkleurige ogen gingen terug naar Purity. "Dus Pure, helemaal alleen op onderzoek uit," zei ze plagend. "Heb je al veel van het gebied gezien?" Haar toon was nieuwsgierig, maar eigenlijk kon ze zich niet voorstellen dat de kleine pokémon al veel van het gebied had kunnen onderzoeken.

De Ninetales begon het hem zorgvuldig uit te leggen. "Het zijn Cherry bessen. Ze zijn makkelijk te herkennen: klein, rood en ze groeien in paren. Elk takje splitst zich op en vormt twee bessen. ze zijn wat pittig en bitter van smaak," Purity knikte. Aha. Nu wist hij hoe die kleine besjes heetten. Sjerrie bessen! Ze zagen er heel lekker uit, maar wat was bitter ook alweer? Pittig wist hij wel, dat gaf een grappig gevoel aan je mond. Eigenlijk alsof je mond in brand stond, maar dat vond Purity niet erg. Wanneer Terees tot stilstand kwam bij de struik ging Purity eerst op zijn tenen staan, en trok twee van die bessen van de struik af. Daarna sprong hij voorzichtig op de grond en stopte een van de bessen in zijn mond. Gulzig als hij was had hij een hele bes in zijn geheel in zijn mond gepropt en begon hij hem snel kapot te kauwen. Al snel trok hij een vies gezicht. Ugh.. dit smaakte niet bepaald lekker. Kwam vast door die bitterheid waar Terees het over had gehad. Purity spuugde de bes weer uit en keek ietwat zielig naar de Ninetales. ''Sowwy.. Die sjerriebessen zijn niet zo heel lekker..'' zei hij met een klein stemmetje. Gelukkig stelde de Ninetales hem al snel weer een vraag, dus hadden ze iets anders om over te praten. "Dus Pure, helemaal alleen op onderzoek uit," zei ze op een plagende toon. Purity kon het niet laten een grote grijns te laten zien. ''Ghehe. Jup!'' zei hij vermaakt tegen haar. "Heb je al veel van het gebied gezien?" vroeg Terees daarna. Pure dacht even na. ''Jawel..'' zei hij zachtjes. ''Veel van het Chiave gebied! En het bos en nu deze grasvelden!'' riep hij trots tegen haar. Voor zo'n kleine Pokemon als hem was dat kleine stukje PokeRPG wat hij had gezien tot nu toe immens. Daarbij had hij geen idee van wat voor gebieden hier allemaal waren. Met een grote glimlach keek hij de Ninetales aan. ''Goed he?''

xD

Teresiá keek de kleine Cyndaquil afwachtend aan terwijl hij een hele Cherry bes in één keer in zijn mond stopte. Ze grinnikte zachtjes bij het zien van de bolle wangetjes, het nadenkende gezichtje. Zijn uitdrukking veranderde al gauw en hij spuugde de bes weer uit. Teresiá schoot in de lach, ze kon het niet helpen. Dat was precies zoals zij gereageerd had als jonge Vulpix! ''Sowwy.. Die sjerriebessen zijn niet zo heel lekker..'' zei Pure met een klein stemmetje. De Ninetales grinnikte nog even na. "Dus Pure, helemaal alleen op onderzoek uit,"zei ze plagend om de Cyndaquil af te leiden. ''Ghehe. Jup!'' lachte Purity. De lach van de jonge pokémon was aanstekend en Teresiá merkte dat ze al de hele tijd lag te grijnzen. Pure maakte haar vrolijk en blij, alsof de wereld niet zo donker was als hij soms leek. ''Veel van het Chiave gebied! En het bos en nu deze grasvelden!'' vertelde hij nu trots, half schreeuwend terwijl ze vlak naast hem lag. Typisch kinderen. Ze vond het niet zo erg. ''Goed he?'' vroeg Pure breed glimlachend. Teresiá knikte. "Heel indrukwekkend voor zo'n jonge pokémon," zei ze bemoedigend. Ze blies even over Pure kopje en glimlachte. "Ik heb het Chiave gebied nog helemaal niet gezien," merkte ze toen op. Hoewel ze zich nu bij de Chiave had gevoegd was ze nog niet in hun gebied geweest. "Zou jij het me misschien willen laten zien?" Haar grote, bruine ogen stonden vragend.

OOC: Uhm, in je volgende posten mag je ze wel weg trollolololen (: Nieuw topicje in Chiave gebied?