Een vaag geruis van vleugels suisde door de lucht heen. Het was een Pidgey, het wezentje droeg een kleine gele Pokémon op zijn rug die met een vastbesloten blik vooruit staarde. Het was een Pichu, die de naam Koda met zich meedroeg. Haar kleine kuifje danste mee met de wind, diep in gedachte…Koda wist niet meer hoe het haar gelukt was om van haar thuis weg te lopen en vragen of haar kleine vriend de Pidgey haar weg wou brengen naar PokéRpg om haar neefje te zoeken. Die stomme Fearow had het gelukkig wel meteen bekend dat hij Sho ontvoerd had en haar verteld had waar hij was. Koda duwde haar roze sjaaltje naar achteren zodat haar knapzakje tevoorschijn kwam. De kleine Pichu voelde dat de vogel Pokémon vaart geminderd had en alleen nog met zijn vleugels klapperde en met de wind mee zweefde, “is dit de plek waar je wilt landen?” klonk de pieperige stem van de Pidgey terwijl Koda hem bedenkelijk aankeek, “ja, landen maar,” antwoordde Koda met een glimlach en de Pidgey knikte bevestigend..

Pidgey daalde rustig naar beneden terwijl Koda zich stevig had vastgeklampt aan de veren van de Pidgey, landde het piepkleine vogeltje op het gras, “bedankt voor de lift, Pidge,” zei Koda dankbaar terwijl ze van de rug afsprong en naast de Pidgey belandde, “Als je me nodig heb ik ben hier in de buurt!” Koda knikte als antwoord en zag hoe het kleine vogeltje wegvloog. De Pichu keek om zich heen, dit was een aardig groot veld met wat bomen en bosjes waarschijnlijk kwam het door het slechte weer dat het er grauw uit zag. Koda voelde zich nu zo eenzaam zonder Sho of haar pleegouders dat ze somber tegen een boom ging zitten en pakte uit haar knapzakje een Pechabessen tevoorschijn… ze had geen eens trek in haar Pechabes. Koda wierp een blik op de ondergaande zon, ze moest gaan opschieten als ze een slaapplek wilde vinden moest ze opschieten. Ach wat zou het ook ze kon net zo goed hier blijven, even keek Koda om haar heen of ze iets van een tak zag die ze kon gebruiken voor haar slaapplek..

Het vuurtje knapperde lekker warm in de zwoele avondlucht terwijl de kleine Pichu een bedje maakte van bladeren die nog redelijk droog waren en legde tenslotte de laatste blaadjes neer. Koda keek even naar de sterren die fel flikkerde in de pikdonkere lucht, ”Sho, ik zal je vinden. Hoe dan ook,” mompelde Koda tegen de lucht waar ze het hoofd van Sho dacht te zien maar dat was maar een verbeelding. De Pichu wierp nog een blik op de sterren voordat ze op haar bedje van bladeren ging liggen en haar ogen sloot. Maar opeens hoorde ze een geluid vanuit de bosjes en spitste Koda haar driehoekige oren, “Sh-Sho?” bracht Koda er trillend uit en probeerde door de struiken door te turen…


[slecht heid D8
iedereen welkomxD]

Langzaam maar zeker, zo kon je het geluid van haar voetstappen omschrijven. Langzaam, omdat ze nog altijd niet op krachten was gekomen. Het ging natuurlijk wel beter dan eerst, mede dankzij de hulp van een Corphish die haar gered had. Als hij er niet was geweest, was zij er nu waarschijnlijk ook niet meer. Maar haar pas was vooral zeker. Ze wilde op pad. Erop uit. Ze had genoeg stilgezeten, vond ze. Haar wonden hadden lang genoeg de tijd gehad om te helen. Gelukkig waren ze dat onderhand wel. Ze mocht van geluk spreken dat ze er alleen een had ontvangen in haar nek. Natuurlijk, haar poot speelde ook weer een rol, maar dat was nogal normaal, niet? Ze had al eerder iets opgelopen aan die poot, wat betekende dat de een minder kon verdragen dan de andere poot. Ergens was dat verschrikkelijk irritant, maar ze moest er maar mee leren leven. Er was nu niks meer aan te veranderen. Ze kon de tijd niet terugdraaien en het overnieuw doen, hoe graag ze dat ook wilde. De Eevee richtte haar blik op de hemel. Er was bijna nergens een blauw stukje van de lucht te zien, alleen maar een grijze kleur dat aangaf hoe dichtbewolkt het wel niet was. Tenminste, zo tussen de bomen door. Ze had geen idee of de lucht helemaal bedekt was met het grijze goedje.

Chiara snoof de frisse lucht weer op. Ze was nu eindelijk aangekomen op één van haar favoriete plekjes op PokéRPG. De laatste tijd kwam ze er niet meer zo vaak heen, maar daar wilde ze nu verandering in brengen. De Eevee wierp een blik op de pokémon om zich heen. De meeste vertrokken alweer, of zochten een lekker plekje op om te gaan slapen. Ze zuchtte licht. Het was ook al laat, de zon ging alweer onder. Op dat moment realiseerde ze zich dat ze nu naar zonsondergang kon kijken. Meteen richtte ze haar bruine ogen op de ondergaande zon, terwijl ze langzaam haar achterwerk liet zakken, tot het de grond had geraakt. Ze bleef een paar minuten kijken naar de brandende planeet, totdat hij dan echt bijna verdwenen was. Een gaap zorgde ervoor dat ook zij een lekker plekje op wilde zoeken om te gaan slapen, hoewel iets in haar tegen haar zei dat ze niet lang haar ogen dicht zou houden. Nogal logisch als je de hele dag, voor een lange tijd, niks anders had gedaan dan rusten. Chiara zuchtte. Ze mocht dan waarschijnlijk geen oog dicht doen, ze kon net zo goed ergens gaan liggen, nietwaar? Langzaam kwam ze weer recht, en liet haar blik nogmaals over het gebied gaan. Eigenlijk zou ze net zo goed op de plek kunnen liggen waar ze nu stond, maar er was hier geen pokémon in de buurt. Ze wilde natuurlijk wel gezelschap, want dat was een stuk gezelliger. Tenminste, niet als die pokémon wilde slapen...

Chiara keek vragend om zich heen. Ze was al wat dichterbij de pokémon gekomen, langs de grens van het Peaceful Plains. Ze vroeg zich af waarom de meeste pokémon hier lagen, maar haar gedachte was algauw weer op iets anders gericht. Stokstijf bleef ze staan. Daar, de pokémon die net aan kwam gelopen, dat was een Luxio. Die Luxio?! Vlug verdween ze in de struiken, nog voor ze goed naar de pokémon had kunnen kijken. Toen deze dichterbij was gekomen, en zelfs langs was gelopen, zuchtte ze opgelucht. Hoe kon ze nou zo stom zijn? Het was maar een gewone Luxio, en zij sprong al bang het struikgewas in. De Eevee mompelde wat tegen haarzelf, totdat ze een stem hoorde spreken. ”Sho, ik zal je vinden. Hoe dan ook.” Chiara fronste even en hield haar hoofdje een beetje schuin. Zocht die pokémon naar een ander? Waarschijnlijk wel, anders zei die dat niet. Voor ze het wist, was ze richting het geluid gelopen. “Sh-Sho?” Meteen beet Chiara op haar onderlip. Ze had zich niet alleen veraden door het geritsel van de bladeren die vastzaten aan een struik, ze had ook nog eens de pokémon bang gemaakt, waarschijnlijk. Ach, het had nu geen zin meer om verstopt te zitten. Met een lichte zucht stapte ze uit de struiken, terwijl ze een warme glimlach op haar gezicht zette. '"Sorry, liet ik je schrikken?'' vroeg ze, vrijwel meteen nadat ze zichzelf had laten zien. Chiara zag nu welke pokémon het was. Ze wilde zich bijna voor haar voorhoofd slaan, ook al was dat niet eens mogelijk voor haar. Dit was al de zoveelste Pichu die ze tegenkwam. Zou het nog een kind van Shadow zijn? Nee, dit was een totaal andere geur. ''Vind je het erg als ik even bij je kom zitten? Het ziet er gezellig uit,'' sprak ze opnieuw, nog steeds glimlachend naar de Pichu. ''Oh, ik heet Chiara, trouwens,'' stelde ze zich maar meteen voor.

'''Sorry, liet ik je schrikken?'' klonk het vanuit de struiken. Althans Koda dacht dat het van de struiken afkwam omdat ze haar gezichtje in haar pootjes had gestopt. De Pichu haalde een pootje weg om daar een bruin wezentje te zien met lange oren… zoals een Pikachu maar dan een stukje breder en staken ze schuin uit de kop van het wezentje… als Koda zich niet vergistte was het een Eevee, ze had een keer eerder een Eevee gezien bij Sho thuis. Opeens besefte Koda dat ze nog steeds niets had geantwoord op de vraag van de Eevee, “Een klein beetje maar,” Zei Koda wat zacht maar net dat het verstaanbaar was. Koda zag de Eevee even bedenkelijk naar haar kijken… waar dacht ze aan? Of was haar vacht vies? Terwijl Koda haar vacht onderzocht Verbrak de Eevee de stilte,''Vind je het erg als ik even bij je kom zitten? Het ziet er gezellig uit,'' had ze met een glimlach tegen haar gezegd waarbij Koda haar aankeek en met een gerustgestelde glimlach knikte,”kamperen is leuk maar leuker met gezelschap,” besloot Koda maar te zeggen en maakte plek voor de Eevee zodat ze wat gemakkelijk kon zitten terwijl de Eevee haar zin vervolgde,''Oh, ik heet Chiara, trouwens,'' Koda keek haar breed glimlachend aan, “en ik ben Koda, aangenaam om kennis met je te maken,” nu ze gerustgesteld was. Was Koda weer gaan zitten en haalde wat uit haar knapzakje dat verdacht veel leek op een Pechabes… ondanks dat ze net ookal een Pechabes ophad had ze nog steeds wel wat trek.. Koda bedacht zich dat eten terwijl er een gast bij was gekomen toch wel wat onbeleefd was en haalde tenslotte een Oran Bes tevoorschijn en reikte die Chiara aan…

“Een klein beetje maar,” antwoordde de Pichu zacht, maar nog net verstaanbaar. Chiara wist niet of ze nu opgelucht moest zijn, of niet. Het was nooit haar bedoeling geweest het wezentje te laten schrikken. ”kamperen is leuk, maar leuker met gezelschap,” sprak de Pichu vervolgens. Chiara grijnsde lichtjes en liep nu soepel langs de Pichu af, terwijl ze stopte op twee meter afstand en toen erbij ging zitten. Het kampvuur zorgde ervoor dat ze het lekker warm kreeg, terwijl de temperatuur in feite sterk was gedaald, doordat het avond was geworden. Uiteindelijk stelde de Pichu zich voor als 'Koda', waarna ze beleefd haar zin afmaakte, iets wat Chiara liet grinniken. ''Het is ook leuk jou te ontmoeten, Koda,'' antwoordde de Eevee met een glimlach. Koda ging weer zitten en haalde een bes tevoorschijn uit een soort knapzak. Ze hield haar hoofd een tikje scheef bij het zien van de knapzak. ''Jij bent goed voorbereid,'' sprak ze, zonder het eerst zelf door te hebben. Voor zover ze zich kon herinneren, had zij zoiets niet bij zich gehad in het begin van haar reis. Het zou haar alleen maar in de weg zitten, sinds ze geen pootjes met duimen had, en op vier poten moest lopen.

De Eevee zag dat Koda haar een bes wilde geven. In eerste instantie keek ze aandachtig naar de bes. Hij was blauw van kleur, en had een ronde, dikke vorm. Een Oran bes? Chiara nam hem uiteindelijk aan en constateerde dat het echt een Oran bes was. ''Bedankt,'' sprak ze, keek even dankbaar naar Koda en richtte toen haar bruine ogen op de lucht, die inmiddels donkerblauw was gekleurd en talloze sterren aan de hemel had staan. Het maakte niet uit hoe vaak, wanneer, of zelfs waar ze was, maar telkens als ze dit beeld zag, voelde ze zich op haar gemak. Telkens als ze die talloze, fonkelende lichtjes aan de hemel zag staan, voelde ze zich.. Thuis. ''Koda?'' begon de Eevee, nadat ze een hap had doorgeslikt van haar voedsel. Ze voelde meteen het effect ervan. ''Ben je soms nieuw hier in PokéRPG?'' vroeg ze vervolgens. ''Ik bedoel, ik heb je nog niet gezien hier..'' voegde ze eraan toe. Het was nogal onmogelijk dat ze iemand niet tegen was gekomen die hier al langer leefde en vaak hun gezicht liet zien. Zijzelf liep hier al anderhalf jaar rond. Vragend richtte ze haar bruine ogen op de Pichu, wachtend op een antwoord.

Chiara had de Oran bes aangenomen waarna de Eevee haar bedankte waarbij Koda een vaag,”geen dank.” mompelde… De Pichu had ondanks dat ze vaak alleen was vaak naar haar pleegvader geluisterd over wat goed en fout was en dat je in hachelijke situaties niet alleen aan jezelf mocht denken maar ook over dat als je in hachelijke situatie je eten mocht delen,dat nu niet meespeelde. Dat was waarschijnlijk de belangrijkste les ooit die ze geleerd had van haar pleegvader. Koda had een kleine tekening in de dorre aarde gekerfd terwijl ze aan het eten was en luisterde naar het kampvuur dat licht knetterde in dat schijnsel kon je zien dat de tekening een Pichu en een Pikachu bevatte… ze was hier niet zomaar naartoe gekomen. Ze wilde dolgraag haar neefje terugvinden.. nou ja adoptiefachtig neefje die ze zag als haar broer en beste vriend. Echter Koda werd uit haar gedachte gesleurd toen ze de stem van Chiara hoorde..

''Koda?'' De Pichu richtte haar hoofdje op en keek de Eevee aan, “ja,” antwoordde Koda met een kleine glimlach en keek Chiara vragend toen ze weer begon met spreken,''Ben je soms nieuw hier in PokéRPG? Ik bedoel, ik heb je nog niet gezien hier..'' had Chiara gezegd. Koda knikte bevestigend,”ja, ik ben nieuw hier, om eerlijk te zijn ben ik hier net aangekomen om een goeie vriend van me te zoeken,” had Koda geantwoord… ze had niks gelogen en ze vond het ook niet nodig om daarover te liegen tenslotte was het de waarheid die ze sprak, ze was hier ook om Sho te vinden. Koda zag dat het vuurtje die ze had gemaakt kleiner werd, gauw pakte ze wat droge takjes en gooide dat weer op het vuurtje dat bijna uitgebrand was en richtte haar Thundershock op het vuurtje dat nog weinig energie had maar door de lichtstraal zijn energie terug kreeg zodat het lekker warm bleef…

[slechtheid 8D]

Chiara fronste lichtjes toen Koda haar vertelde dat ze hierheen was gekomen om een goede vriend van haar te vinden. Als ze die pokémon dan had gevonden, bleef ze dan nog wel hier, of vertrok ze samen met de ander? Zonder het zelf door te hebben, hield ze haar hoofd een beetje scheef. Toen viel haar blik op de tekening die Koda had gemaakt in het zand. Ze kon er een Pichu en een.. Pikachu uithalen? ''De pokémon die je zoekt.. Is dat soms een Pikachu?'' Chiara keek vragend naar de kleine Pichu. Als dat zo was, misschien kon zij wel helpen. Ze was hier al een paar Pikachu in het gebied tegengekomen, ook al kon ze zich lang niet alle Pikachu herinneren. Om eerlijk te zijn kon ze zich alleen nog Amore herinneren, en een Pikachu die aanwezig was geweest bij de Chiave training. Was de rest dan zó onbelangrijk geweest voor haar? Hoe dan ook, als Koda hulp nodig had, zou ze die aanbieden. Misschien kende ze de pokémon in kwestie dan niet zo goed, maar ze kende het gebied nou onderhand als haar eigen broekzak. Niet dat ze die had, maar bij wijze van.

De Eevee at uiteindelijk het laatste beetje Oran bes op en keek toe hoe Koda ervoor zorgde dat het vuur lekker bleef branden. Chiara richtte haar bruine ogen eens goed op de vlammen. Vuur.. Het zal vol energie, vol leven, het gaf warmte. Maar als je niet goed oplette, of er totaal niet goed mee om kon gaan, konden de vlammen net zo goed iemands leven afnemen. Toch fascineerde het haar ergens. De meesten dachten negatief over vuur, maar beseften niet hoe belangrijk het eigenlijk was om te kunnen overleven. Hoe wilde je anders opwarmen in de winter? Aan de andere kant, water zou dan net zo goed voor je zijn in de zomer, als vuur in de winter. Hoe je het ook bekeek, je had elementen nodig om te overleven. En in haar geval, had ze die zelfs nodig om te evolueren. Chiara keek weer naar Koda en probeerde haar blik te vangen. Als Pikachu had je een dondersteen nodig om te evolueren. Als Pichu had je geluk nodig om te evolueren tot Pikachu. Een Pichu had geen gemakkelijke evolutie-lijn, of wel? De Eevee schudde lichtjes haar hoofd, beseffend dat haar gedachtestroom nu wel heel ver afdwaalde. Algauw wist ze weer waar het gesprek over ging. ''Als je wilt, kan ik je helpen met het zoeken naar je vriend. Ik kan je gemakkelijk de weg wijzen,'' sprak ze weer, met opnieuw een warme glimlach op haar snoet. Natuurlijk zou Koda nee kunnen zeggen, en haar niet vertrouwen. Volkomen logisch. Haar was vroeger geleerd niet met vreemde mee te gaan, alhoewel ze die regel al een paar keer gebroken had. Niet dat het zeer ernstig was. Die vreemdelingen hadden haar immers geholpen. Sommigen zelfs haar leven gered...

- /rant xD -

''De pokémon die je zoekt.. Is dat soms een Pikachu?'' had de Eevee haar gevraagd. Koda constateerde dat ze de tekening had gezien, ”ja, hij is een Pikachu en hem kennende zou hij weleens gewond kunnen zijn,” antwoordde Koda terwijl ze haar tekening probeerde af te maken. Nu voelde Koda de aandrang om in huilen uit te barsten niet omdat ze zich eenzaam voelde maar meer het feit dat ze zich zorgen maakte om Sho. Chiara was weer begonnen met praten,''Als je wilt, kan ik je helpen met het zoeken naar je vriend. Ik kan je gemakkelijk de weg wijzen,'' had ze met een glimlach gezegd… Koda dacht na..haar vader had ooit gezegd dat ze nooit vreemde Pokémon op hun woord moest geloven en nevernooittemin mee moest gaan maar er zat ook een grote maar aan. Ze kon twee dingen doen; nee zeggen en de hulp afslaan die Chiara haar bood of ja zeggen en samen met de Eevee naar haar neefje zoeken. Koda nam een besluit, ze koos voor het tweede waarschijnlijk kon Chiara meer Pokémon dan haar, ”ik vind het goed maar weet je het echt zeker? Sho zal zich zeker niet makkelijk laten vinden en het kán gevaarlijk,” zei Koda terwijl ze de Eevee aankeek… Koda wilde niet dat Chiara door haar gewond zou raken of iets dergelijks. Nu wist Koda al van tevoren dat haar tocht gevaar zou opleveren alleen om Sho op te sporen maar wat was een tocht nou zonder avontuur en spanning. Koda had nog een belangrijke vraag waardoor de Pichu Chiara breed glimlachend Chiara aankeek,”maar waar beginnen we dan met zoeken? Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik moet beginnen met zoeken,” zei Koda en pakte haar kleine zwarte staartje beet terwijl ze de Eevee afwachtend aankeek…

”Ja, hij is een Pikachu en hem kennende zou hij weleens gewond kunnen zijn,” antwoordde Koda op haar eerste vraag. Chiara onderdrukte een korte grinnik. Deze Pikachu zou vast nog jong zijn, zo te horen. Zij zelf was natuurlijk ook nog jong, maar als je een paar keer de dood in de ogen had gekeken, werd je al snel wat meer volwassen. Nee, zij dacht nog wel een tweede keer na voordat ze besloot een spelletje te spelen. ”Ik vind het goed maar weet je het echt zeker? Sho zal zich zeker niet makkelijk laten vinden en het kán gevaarlijk,” sprak de Pichu na enige tijd. Dit keer kon Chiara de neiging niet onderdrukken en begon zacht te lachen. ''Gevaarlijk? Ik heb drie keer de dood in de ogen gekeken. Minstens. Daarbij, ik kan wel wat hebben,'' antwoordde ze. De Eevee keek even terug naar het vuur, en herinnerde zich de drie momenten hier in PokéRPG toen ze wellicht dood had kunnen zijn.

Vrolijk liep de Eevee door het begroeide bos, zigzaggende tussen de bomen door. Haar avontuur was zojuist begonnen! Ze kon niet wachten om nieuwe pokémon te ontmoeten, nieuwe vriendschappen te sluiten, en bovenal nieuwe doelen op te stellen. Natuurlijk was ze nog jong en naïef, maar dat kon haar nu geen moer meer schelen. Haar hartje had er altijd voor geklopt om op avontuur uit te gaan en nu was het zover. Ze stopte even toen ze niet meer verder kon lopen door een rivier. Het water baande zich een weg door het brede pad dat voor hem was uitgelegd, maar je kon zien aan het kolken dat het maar niet snel genoeg ging. De Eevee beet even op haar onderlip. Wat moest ze nou doen? Ze kon moeilijk hier al stoppen. Om de rivier heen reizen zou vast heel lang duren, laat staan dat het mogelijk was. Op dat moment viel haar blik op een boomstam die over het water hing, als een soort brug. Ze dacht geen tweede keer na en liep erop af. Of het goed ging, daar dacht ze niet over na. Toen bleek dat dit eigenlijk niet zo moeilijk was, liep zenog wat harder over de omgevallen boom heen, maar gleed plotseling uit en kwam in het water terecht. Snakkend naar adem kwam ze boven water, maar had moeite met zich boven te houden. Wat had ze nu weer gedaan..?

Haar bruine ogen stonden verwoed op de Luxray gericht. Waarom kon zij hem geen enkel schrammetje geven, terwijl zij al zoveel schade had opgelopen? Ze kon nieteens fatsoenlijk meer staan op haar voorpoot... Al haar woede zette ze plotseling om in energie. Voor ze het wist, had ze haar bek geopend en was er een zwart-paarse bol voor ontstaan. Zonder erbij na te denken vuurde ze hem af. Haar aanval knalde tegen de Luxray's aanval aan. Trots keek ze naar haar eigen poging, maar dat trotse gevoel verging al snel. Meteen voelde ze een klap, die haar van de grond af dwong. Met een knal kwam ze tegen een boom tot stilstand en zakte uiteindelijk op de grond. Ze bleef roerloos liggen, niet wetend wat ze anders moest doen. Maar één ding wist ze zeker. Ze ging het niet opgeven. Haar training hoefde niet verloren te gaan...

Verward, maar vooral haat. Zo voelde ze zich. Wat had ze misdaan? Juist, niets. Hoe durfde die Luxio haar dan te verwijten dat ze iets gedaan had? Ze gromde zacht, maar liet het niet merken. Ze was weer eens in een ruzie verwikkeld, op de plaats waar ze eerst ook verloren had. Zou ze dat recht kunnen zetten, en laten zien dat ze wél kracht in zich had, en niet alleen lef? Helaas mislukte haar pogingen op het winnen van dit gevecht, en werd ze grandioos ingemaakt. Ze was nog wel bewust van wat er om haar heen gebeurde, en dat ze, toen ze in het water terecht was gekomen, zo snel mogelijk naar boven moest. Anders redde ze het niet. Eenmaal boven voelde ze de stevige tanden van haar tegenstander in haar nek. Hij beet door. En hard ook. Moedeloos bleef ze uiteindelijk op de droge grond liggen, die langzaamaan nat werd door haar druipende vacht. Water gemengd met bloed. Had ze alweer verloren? Ze durfde niet op te kijken, er zou toch een einde aan haar leven gemaakt worden. Tenminste.. Chiara opende haar ogen en zag dat de Luxio nu zelf in de problemen zat. Een Corphish had hem blijkbaar aangevallen. Wacht... Had de Corphish haar nu gered..?

Chiara zuchtte. Het leek allemaal zo ver weg, en toch weer niet. De Eevee keek terug naar Koda. Hoewel de beelden misschien in werkelijkheid langer waren, waren ze in haar gedachtestroom maar enkele seconden lang geweest. Hopelijk maakte deze Pichu niet hetzelfde door wat zij had meegemaakt. Natuurlijk was ze lang niet de meest zielige pokémon hier in PokéRPG. Ze had anderen ontmoet. Anderen die ongelukkig geboren waren. Anderen, die moeite hadden met hun plek te vinden. En hoewel ze nog maar jong was, besefte ze hoeveel moeite en wilskracht zoiets kostte om ermee te kunnen leven. De Eevee schudde zacht haar hoofd. Nee, zolang zij er was mocht zoiets niet gebeuren met deze jonge pokémon. Totdat ze Sho hadden gevonden, zou zij zorgen voor Koda. Zorgen dat haar niets overkwam. Koda haalde haar algauw weer uit haar gedachte. ”Maar waar beginnen we dan met zoeken? Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik moet beginnen met zoeken,” vroeg deze. Opnieuw begon ze weer na te denken. Ja, waar? Waar hadden ze een goed overzicht van PokéRPG? Ze had zich de vraag nog niet aan zichzelf gevraagd, of ze kreeg een ingeving. ''Ik stel voor dat we vannacht lekker uitrusten en morgen laat ik je Marble Mountains zien. Dan hebben we een goed overzicht van de gebieden, en kan jij kiezen waar je je vriend waarschijnlijk uit zou hangen,'' sprak ze, en keek even glimlachend naar Koda. Zij kende hun doelwit al lang, niet? Dan wist zij waarschijnlijk voor welke plekken deze Pikachu zou gaan.

- Dit is waarschijnlijk een van de langste posts die ik ooit heb gemaakt. En stiekem was dat nieteens mijn bedoeling, lol. Ik heb een inspibom met Chiaar, volgens mij OTL -

Koda keek de Eevee aan toen ze stond te lachen over de woorden die de Pichu net had uitgesproken,''Gevaarlijk? Ik heb drie keer de dood in de ogen gekeken. Minstens. Daarbij, ik kan wel wat hebben,''had Chiara geantwoord waardoor nu het de beurt was voor om te grinniken. Ze hoorde haast precies Sho alleen wist Koda niet of hij de dood in de ogen had gekeken maar de laatste woorden waren precies de woorden die Sho had gezegd toen ze gingen spelen als avonturiertje in het bos waar Sho woonde.
Koda durfde niet te vragen wat er was gebeurt met Chiara die blijkbaar aan die gebeurtenissen terugdacht ging Koda maar liggen en staarde met een wazige blik naar de dansende vlammen… De Pichu schrok op toen Chiara antwoord gaf op haar vraag, ''Ik stel voor dat we vannacht lekker uitrusten en morgen laat ik je Marble Mountains zien. Dan hebben we een goed overzicht van de gebieden, en kan jij kiezen waar je je vriend waarschijnlijk uit zou hangen,'' had Chiara gesproken. Koda knikte,”lijkt me een goed plan,”zei Koda terwijl ze een geeuw onderdrukte. Ze was doodmoe van de reis met Pidgey, Koda was namelijk erg vroeg opgestaan om vervolgens weg te lopen. Ondanks het vuur rilde Koda een beetje terwijl ze langzaam in dommelde…


[vergeleken met die van jou is de mijne... kortXD]

De Pichu knikte en stemde in. Chiara glimlachte lichtjes, terwijl ze toekeek hoe Koda in slaap viel. Ondanks het feit dat ze zelf gezegd had dat ze goed moesten rusten voor de dag erna, leek het er niet op dat ze snel in slaap kon vallen. Dat was te verwachten, aangezien ze dit al had voorspeld. Ach, wat maakte het ook uit. Nu kon ze wat tijd voor haarzelf nemen, naar de sterren kijken en in gedachten verzinken. Iets wat ze makkelijk deed, zich afsluiten van de wereld. Chiara ging nu zelf ook liggen, maar dan op haar rug, terwijl ze haar ogen op de sterren richtte. De vlammen die afkomstig waren van het kampvuur voelde lekker warm aan. Dat was ook meer dan logisch, gezien het feit dat hitte van vuur afkomstig was. Terwijl ze naar de sterren staarde, bedacht ze zich dat ze dit vroeger vaker had gedaan. Vooral met haar vader, maar soms ook alleen. Haar vader vertelde haar dat sterren planeten waren, miljoenen kilometers van de aarde af. Eigenlijk net zoals de zon en maan waren, maar die stonden dus dichterbij dan de rest.

Algauw waren haar gedachte op iets anders gezet. De Chiave. Ze kon het niet laten om telkens als ze alleen was, of als er een stilte was, erover te denken. Ze moest zich hoe dan ook verbeteren, en zeker qua kracht en doorzettingsvermogen. Dat laatste had ze wel, maar dat ging moeilijk zonder kracht te hebben. Zoals de Luxray haar vertelde had je niets aan lef als je geen kracht had. Zo was dat ook met doorzettingsvermogen. De Eevee wierp even een blik op de Pichu. Ze had wel gedacht dat ze Koda niets liet overkomen, maar kon ze dat wel? Van elk gevecht dat ze gevochten had met een echte rivaal, en niet zomaar een willekeurige pokémon, had ze verloren. Natuurlijk had ze Hope beschermd voor een Geodude, en natuurlijk had ze talloze vriendschappelijke gevechten gewonnen voor haar training, maar.. De meeste van die gevechten waren ook om haar te helpen.. Chiara draaide zich op haar buik, haar oren waren wat omlaag gezakt. Haar blik stond nog steeds op Koda. Hoe was het mogelijk dat Koda haar zo snel vertrouwde? Natuurlijk, de Pichu was jong. En waarschijnlijk ook naïef, net als haar anderhalf jaar terug. Jonge pokémon vertrouwden nogal makkelijk anderen, maar wie zei dat Koda wel op haar kon rekenen? Natuurlijk, ze zou de Pichu helpen met alles wat ze had, maar wat als dat niet genoeg was? Een Eevee was niet zo sterk, dat was wel bewezen. Misschien een Eevee die elke minuut van de dag had getraind, maar zij niet. Een zucht ontsnapte uit haar keel, terwijl haar hoofd langzaam naar de grond toeging, en uiteindelijk op haar voorpoten terechtkwam. Nee, ze wilde niet zo denken. Zij was geen opgever. Ze wilde doorzetten. Misschien kon ze hiermee aan zichzelf bewijzen dat ze iets kon, dat het de juiste keus was geweest zich nu bij de Chiave te voegen. Ze moest er alleen nog maar naar streven om sterker te worden, en dat ging door middel van training. En wie weet, misschien was dit wel een goede training.

Uiteindelijk voelde de Eevee dat haar oogleden zwaar werden. Van sterren kijken was niet veel gekomen, maar ze werd wel moe van haar eigen gedachte. Gunstig? Waarschijnlijk wel. Chiara rolde zich in een fijnere positie en sloot haar ogen. Niet veel later viel ook zij in een diepe slaap.

Koda opende langzaam haar oogjes. Het was nog wat donker maar dat zou niet lang meer duren aangezien er al een oranje streep te zien was. De Pichu ruimde het verbrande hout op door het weg te vegen met haar kleine pootjes. Toen er alleen nog maar aarde te zien was besloot Koda maar een klein ontbijtje bij elkaar te gaan zoeken… Koda vroeg zich af waarover Chiara aan het piekeren was..
Toen Koda lag te ’slapen’ zag ze duidelijk dat de Eevee ergens over aan het piekeren was.. Koda wou dat ze haar kon helpen… maar hoe? De Pichu had het nodige geleerd van Sho en haar pleegvader.. zo kon ze nu gemakkelijk Elektrische aanvallen uitvoeren en rake klappen uitdelen met haar kleine zwarte staartje als het moest. Ze mocht er zwak en hulpeloos uitzien maar dat was Koda absoluut niet…

De Pichu had wat appels weten te vinden en hield ze voorzichtig in haar pootjes beet terwijl ze balancerend terugliep naar Chiara die zo te zien nog lag te slapen. Koda gooide behendig een appel van het stapeltje op haar hoofdje die ze liet balanceren tussen haar oortjes en de tweede roodgele vrucht op de grond zette gooide ze de andere in de lucht door haar hoofdje te gebruiken en de Appel voorzichtig naast het hoopje bruin neer te leggen. Terwijl Koda rustig ging zitten en een hapje uit haar appel nam en wachtte totdat Chiara wakker zou worden…

Chiara luisterde aandachtig naar wat er om haar heen gebeurde. Ze was wakker, maar wilde nog niet haar ogen openen. Dat veranderde al snel toen Koda al op bleek te zijn en een zoete geur haar neus vulde. De Eevee opende langzaam haar bruine oogjes en keek naar het ronde voorwerp dat naast haar lag. Vervolgens ging ze op haar buik liggen en hief haar hoofd op, terwijl ze haar blik op de Pichu richtte. ''Jij bent vroeg op, ik had nieteens door dat je weg was,'' sprak ze ietwat verbaasd. ''Je hebt zelfs iets te eten gehaald.. Dankje,'' voegde ze eraan toe. Op dat moment voelde ze haar maag rammelen. Het was gelukkig niet hoorbaar, maar het was al genoeg om aan te geven dat ze best honger had. Een sappige appel ging er dus wel in. De Eevee nam de appel tussen haar kaken, plaatste hem korterbij en nam er gelijk een hap van, terwijl ze hem tussen haar bruine pootjes klemde. Langzaam at ze hem op, genietend van elke hap die ze nam. Ze at namelijk niet vaak een appel, maar van tijd tot tijd was het wel eens wat anders dan de gebruikelijke bessen.

Chiara ademde eens diep in via haar neus en weer uit via haar mond, waarna ze opstond en Koda vragend aankeek. ''Ben je klaar om te vertekken? We hebben nog een flinke reis voor de boeg,'' sprak ze weer. Een kleine glimlach kwam weer tevoorschijn, terwijl ze nadacht over het gebied waar ze heen moesten, en opties aan het bedenken was over de routes die ze konden nemen. Uiteraard koos ze voor de snelste en gemakkelijkste, maar lang niet alle wegen waren zo. Het duurde even, maar er verscheen toch een route in haar hoofd die haar het beste leek. De Eevee keek even rond, bleef toen met haar gezicht staan naar de plek waar ze het beste heen konden lopen en deed haar mond weer open. ''Deze kant op!''