De kleine Cyndaquil grijnsde breed wanneer hij zich handig manouvreerde door het gebied. De grond was op veel plekken bloedheet, en op sommige plekken rees er zelfs magma uit de grond. Maar Purity had geluk; hij was een vuurPokémon en brandde zijn kleine voetjes er niet aan. vol genoegen had hij aan de rand van het gebied toegekeken hoe volwassen Pokémon van andere typen hadden moeten terugkeren, terwijl hij, een kleine en op het oog hulpeloze Cyndquil. Hij was een tijdje geleden weggevlucht van zijn vader toen ze vlak bij het kasteel bezig waren. Toen hij even niet keek was hij weggeglipt. Onderweg at hij alles wat hij kon vinden en zo was hij al hier aangekomen. Tja, moest papa maar ook niet zo saai zijn. Eigen schuld. Purity sloeg zijn armpjes over elkaar heen en liep met een nogal arrogant hoofd verder. Toen hij een sissend geluid hoorde keek hij toch even geschrokken om zich heen. Uit een gat in de grond rees hete lucht lucht naar boven. Hij sprong achteruit, maar lachte toen om zichzelf. Daarna liep hij weer verder, maar al snel kreeg hij een onbekende Pokémon in het oog. Zijn silhouette was te donker om te zien wat het was. Purity draaide zijn kopje even schuin en bestudeerde de vorm, maar daarna stapte hij moedig verder. Hoe groot en gemeen die Pokémon ook was, hij kon hem wel aan! Hij zette de vlammen op zijn rug aan en trippelde richting de Pokémon, die hoe dichterbij hij kwam toch steeds groter en enger werd. Toch trok Purity zijn mond open. ''Hey, wie ben jij?'' vroeg hij op een ietwat brutale toon, en glimlachte.

'Papa, red me!' Hoorde hij een heldere, maar duidelijke stem die ver vandaan kwam. Hij schoot zijn ogen open en merkte op dat hij in het Timerise Forest lag, wanneer alle wazigheid langzaam wegtrok. Hij was behoorlijk bezweet en nat, hij had een nachtmerrie gehad. Maar de stem die als laatst klonk had vrij echt geklonken, wat hem meteen zijn oren deed spitsen en rechtop deed staan. Kwam het vanaf het Magma Terrain vandaan? ''Nouki...'' Fluisterde hij zachtjes, terwijl hij zijn rechtervoorpoot naar achteren bracht en daarmee wild over de grond schraapte, die zo zacht als boter meeging. Een gedeelte bleef aan zijn poot hangen, maar daar gaf hij niet om. Meteen schoot hij slalommend om de boom heen, rennend naar het hete lava terrein. Zijn hart bonkte als een gek, had haast uit zijn borstkas kunnen ontploffen, zo hard ging het. Niet doordat hij zo schrikwekkend wakker was geworden, maar door het feit dat angst zijn lichaam had gevuld, wat voor adrenaline had gezorgd en dat nu als een gek door zijn gehele lijf heen tierde.
Al een lange tijd had hij zijn dochter niet meer gezocht, ze was niet zijn bloedeigen dochter, maar toch maakte hij zich ongerust. Net zoals Feathers zou doen, dat wist hij gewoon. Maar hij was vannacht op jacht gegaan naar eten, maar moest waarschijnlijk in slaap gevallen zijn. Al kon hij de schram op zijn poot niet meer achterhalen waar hij die vandaan moest hebben, wanneer hij voor kort een pijnscheut er doorheen voelde tijdens het vlugge rennen.
Het duurde niet lang meer voor hij op het lavaterrein zou zijn, omdat hij dit wel al vaker belopen had. Het Timerise Forest was als een soort van tweede thuis voor hem, was daar al zo vaak geweest dat hij zich als een vaste klant voelde, om zo maar even uit te leggen.
Wanneer hij steeds dichterbij de hitte golven in de buurt kwam, voelde hij de warmte al in zijn vacht trekken en zijn witte huid die er onder verborgen zat raken. Hierdoor rende hij ietsje rustiger, om niet straks over bezweet daar aan te komen, al moest hij zeggen dat hij niet zoveel om uiterlijk gaf dit keer.
Zijn dochter was in gevaar, maar vreemd genoeg hoorde hij geen meerdere hulpkreten. Was ze misschien aangevallen, flauwgevallen, of zelfs... de dood tegemoet gekomen? Het deed hem alleen maar meer panikeren, en zodra hij een verschijnsel in de verte zag, zette hij toch zijn snelste pas weer in. Ondertussen ontweek hij behendig de plekken waar magma uit kwam, zodat hij niet zijn vacht zou verbranden of zijn poten zou beschadigen. Bijna verloor hij zijn evenwicht en viel bijna in een gat, maar door middel van een rots waar hij gauw genoeg zijn poten tegenaan kon brengen, wist hij zichzelf te redden. Zodra hij dichterbij de Pokémon in de buurt kwam, hijgde hij meer. Aleran was uitgeput, ging daardoor steeds langzamer lopen en nog enkele passen en hij zou het wezen zijn. Maar wanneer hij zijn kop ophief, omdat hij natuurlijk op de magma gaten moest letten, merkte hij op dat het niet degene was waar hij opgehoopt had. Nee, daarintegen was het een kleine Cyndaquil die hij nog niet eerder had opgemerkt. ''Hee, daar, kleintje. Heb je toevallig een Growlithe gezien, ongeveer zo groot?'' Vroeg hij op een schattige toon, al wist hij dat niet bepaald goed te formuleren door zijn zuurstof tekort op het moment. Bij de woorden die hij had uitgesproken had hij ook voor kort zijn rechter poot opgetild, om aan te wijzen hoe groot ze ongeveer zou kunnen zijn. Inmiddels zou ze natuurlijk wel gegroeid zijn, misschien eventueel al geëvalueerd, dus was het slechts een schatting wat hij maakte.

een machtige poot landde op de warme grond en 3 andere poten volgden. rode vacht danste op-en-neer en magma vloeide langs zijn poten. het kon de Arcanine niets schelen , hij was immers een vuur soort. langzaam liep hij verder , hij had geen haast. zijn achterpoot was helemaal genezen en hij hinkte niet meer. daar had hij toch wel meer last van gehad dan hij eerst gedacht dat. het Magma Terrain was , zover hij kon zien , verlaten. even schudde hij zijn vacht en hij zette het op een drafje. uit zijn ooghoek zag hij iets bewegen. wat was dat? hij bestudeerde de gedaante , het was een rennende Pokemon. vanaf hier kon hij niet zien welke , maar dat maakte niet veel uit. als hij maar niet slecht was , daar draait het om. zijn draf werd alweer een rustig loop tempo. zou hij wat dichterbij gaan? even trok hij zijn grote schouders op , als het op vechten aan kwam moest het maar zo zijn. al lopend kwam hij dichterbij. het was een Mightyena , zag hij nu. en voor de Migthyena stond een Cyndaquil. ''Hee, daar, kleintje. Heb je toevallig een Growlithe gezien, ongeveer zo groot?'' hoorde hij de Mightyena vragen. hij had in dit gebied nog geen Growlithe gezien. nog steeds twijfelde hij , zou hij wat zeggen? hij deed het toch maar. even schraapte hij zijn keel. "Hey , ik ving op wat je net zei. kan ik misschien helpen?"

Nu Purity goed naar de Pokémon keek, leek deze op een enorme leeuw met lange donkerbruine manen die met de lichte briesjes wind, en een gezicht met rare vormen erin in verschillende kleuren. Iets wat vanuit zijn nek kwam en wat over zijn gehele achterkant heen ging ,iets wat een beetje op een wolk leek, danste in de wind. Uit zijn rug staken metalen puntige platen, of in ieder geval leek het zo. De Pokémon was geruisloos en antwoordde niet op de vraag van de kleine brutale Cyndaquil. Wel keek hij hem kort aan met zijn rode doordringende ogen. Purity stapte langzaam achteruit en de Pokémon voor hem staarde even een kant uit, waarna hij zich verder oprichtte en wegsprong. Hij versnelde en was in een mum van tijd uit het gezichtsveld an Purity verdwenen, die daar met een verdwaasde uitdrukking bleef staan. Wat een rare Pokémon..

Over rare Pokémon gesproken, uit de richting waar de leeuwachtige Pokémon zo kort naar gekeken had voor hij vertrokken was kwam een overspannen Mightyena op hem af. Deze begon meteen tegen hem te praten, ook al leek de Pokémon uitgeput. 'Hee, daar, kleintje. Heb je toevallig een Growlithe gezien, ongeveer zo groot?'' Hij hield zijn poot een stuk boven de grond om aan te wijzen hoe groot de Growlithe ongeveer moest zijn. Pff. Purity keek hem raar aan. Waarom praatte die uit de kluiten gewassen poedel zo kinderachtig tegen hem? Hij was al groot en sterk genoeg om hier in zijn eentje rond te kunnen lopen, dus was het stom dat de Mightyena op een babytoontje tegen hem sprak. ''Nee.'' antwoordde de kleine witte Cyndaquil kortaf. Kort daarna klonken er weer voetstappen, en weer was dit een Pokémon die een tiental keren groter was dan hijzelf. Vervelend, als je als kleintje tussen de volwassenen stond. Volwassenen vonden zichzelf altijd beter, en hadden altijd gelijk. Volgens henzelf, dan.

Purity keek een beetje bedrukt en hoorde aan wat de Arcanine zei. "Hey , ik ving op wat je net zei. kan ik misschien helpen?" Geweldig. De Arcanine richtte zich meteen op de Mightyena. Hmm.. wel toevallig, een Arcanine! Net een Growlithe, maar dan een stuk groter en pluiziger. Dus dat moest de evolutie zijn, ofzo. Wanneer de Arcanine aan kwam lopen had het misschien dan nog de ge-evolueerde Growlithe zijn die de Mightyena zocht, maar helaas bleek het na de eerste zin die hij sprak niet zo te mogen zijn. Eigenlijk was Purity wel benieuwd naar waarom de wolf zo koortsachtig op zoek was naar een Growlithe. Aangezien hij toch niks in te brengen had zweeg hij en wachtte hij tot de Pokémon weer zouden spreken zodat hij er meer van snapte.

Lichtelijk geïrriteerd keek hij de kleine pokémon aan. Kwam er nog een antwoord of wat? Hij had geen dagen de tijd om op enig reactie te wachten, Nouki was ergens in de buurt. Tenminste, dat dácht hij. Zekerheid had hij er niet over. Toch wou hij poging wagen om haar te zoeken. Aleran was niet achterlijk, het moest vast een waarschuwing, een noodkreet zijn geweest om hulp. Wanneer hij eindelijk na, voor zijn gevoel, een lange tijd een antwoord kreeg, zuchtte hij ongeduldig en keek al wat norser. Een grom verliet zijn keel. Hoewel het nog een kleintje was, gaf hij er niet veel om, nu enkel en alleen om zijn eigen dochter. Ook al was het niet zijn eigen gebaarde kind, toch gaf hij zielsveel om haar. De tijden die ze samen hadden meegemaakt, het waren mooie herinneringen. Vooral toen ze samen gingen jagen. Het deed hem heel even van de reële wereld afdwalen, maar toen er een andere pokémon bij was gekomen, verdween het als sneeuw voor de zon. ''Als je een vrouwelijke Growlithe heb gezien hier in de buurt, dan wel. Zo nee, rot dan gauw op.'' Stootte hij nog bozer uit dan hij al was en keek de oranje pokémon fronsend aan. Zolang deze maar wel op ging schieten met het antwoord.
Ondertussen keek hij even rond, in de verte. Hoewel hij niet veel zicht had vanwege de spuwende lava plekken en de hittegolven die hier en daar uit de grond vandaan kwamen, kon hij het niet laten om een poging te wagen. Dit was vast en zeker wel een plek voor zijn meisje, ze was vuurbestendig. Iets wat hij duidelijk niet was en nooit zou worden. Inmiddels zweette hij al ontzettend, kon niet tegen die uitermate warmte die hier in dit gebied bevond. Gauw genoeg keerde zijn blik terug naar de twee pokémon. ''Nou?'' Gromde hij vervolgens achter zijn vorige opmerking en hield ze beide strak in de gaten.

Purity
De Pokémon keek hem aan alsof hij hem niet gehoord had. Purity zweeg, afwachtend op wat de Mightyena uit zou brengen. Hij leek duidelijk in de war. Waarom was hij zo haastig opzoek naar een Pokémon in dit gebied? ''Als je een vrouwelijke Growlithe heb gezien hier in de buurt, dan wel. Zo nee, rot dan gauw op.'' zei de Mightyena boos. Purity keek hem onbegrijpend aan. ''Tss, ik zei net toch al dat ik geen Growlithe gezien heb, dove?' zei hij met een lichte boze twist in zijn stem. Waarom deed die poephoofd nou zo gemeen tegen hun? Als hij hem al had kunnen helpen, dan had hij dat na die opmerking van de Mightyena niet meer gedaan. Stomme uit de kluiten gewassen misvormde hond.

Feahers
'Nou?' gromde de maar al te bekende Mightyena tegen de kleine hummel voor hem. Het rustige drafje van de Arcanine veranderde in een gegaloppeer. Enkele tientallen meters voor de Pokémon liet ze haar snelheid weer ietwat zakken, en recht voor de Mightyena's neus bracht ze zichzelf tot stilstand. Hmm.. wel knap dat ze hem gevonden had. Het rook hier altijd zo vreemd. Brandde de geur van vuur en as niet in je neusgaten, dan was er wel de geur van een ongelukkige hummel die in de lava terecht was gekomen. De geur van een verbrand lijk wiste je niet snel uit je geheugen. Gelukkig zwierf ze vaak rond in dit gebied als vuursoort, en was ze er eindelijk aan gewend. En aan de andere geuren ook, anders had ze nooit de geur van haar partner tussen al die ander geuren kunnen herkennen en ruiken. Eerst had ze gekwispeld en wou ze zijn gezicht het liefste een likje geven, want ze had hem al een aardige tijd niet meer gezien. Maar zijn gezicht stond raar. Nu ze er over nadacht was het sowieso raar dat hij zich in dit gebied gewaagd had, want voor een normale Pokémon was het hier al veel te warm, laat staan voor een Pokémon met zo'n bos vacht. Hij zweette dan ook behoorlijk, en zag er niet helemaal gezond uit. Had het iets te maken met het schreeuwen tegen die witte Cyndaquil daarnet? Eerst had ze zich er weinig van aangetrokken, want eigenlijk vond ze het wel schattig als hij boos op iemand was, maar er was nu duidelijk iets aan de hand. ''Aleran?'' probeerde ze voorzichtig, met een klein stemmetje. ''Wat is er aan de hand?'' vroeg ze erna, terwijl haar staart langzaam tussen haar achterpoten zakte.