‘Kom snel!’ hoorde je de Zigzagoon roepen toen hij bij het meertje aan kwam rennen. Het kleine Egel uitziende diertje zat onder de wonden de pokemon die bij het meertje stonden keken verschrikt op en liet het arme kleine beestje naar het meertje lopen . Hopelijk werd hij gevolgd door zijn zusje dat een Sentret was. Hij ging bij de oever staan en liet zich vermoeid door zijn pootjes zakken hij was helemaal op ‘Pff. Dit was een lange reis.’ En opeens dacht hij terug aan de gruwelijke dingen die hij een paar dagen eerder had gezien toen hij hier naar toe vluchtte.
Zijn huis werd aangevallen door een groep gemene pokemon, het waren Houndoom en zijn gemene vrienden, Hij werd opgepakt door Houndoom en werd een paar keer heen en weer gegooid totdat hij met zijn hoofdje op de grond viel. Hij was zo duizelig dat hij er niks aan kon doen dat zijn ouders vermoord werden, toen zijn ouders dood waren gingen Houndoom en zijn vrienden weer weg. Toen hij weer bij kennis kwam zag hij zijn ouders dood op de grond van hun hol liggen. Toen hij keek of zijn zusje er nog was zag hij dat deze nog leefde. Ze zijn daarom hier naar toe gevlucht in de hoop nooit meer last te hebben van Houndoom en zijn vrienden.

Hij stond op en liep de laatste paar stappen naar het water en begon rustig te drinken. Hij nam grote slokken omdat hij weinig gedronken had de laatste paar dagen. Toen draaide hij zich om kijkend naar zijn zus…..

Hun ouders, dood, levenloos op de grond liggend, terwijl bloed uit hun open gapende wonden sijpelt. Ineru rende naar haar moeder en vader. ''Papa! mama! Word wakker, we... we moeten vluchten!'' maar haar ouders reageerden niet. ''Kom nou, alsjeblieft.. we moeten weg.'' Maar nu ze beter keek zag ze dat de glans in de ogen van haar ouders weg was. ''Nee!..'' schreeuwde ze door het hol wanneer de Houndoom vanuit haar ooghoek op haar af zou komen, richtend op zijn volgende doel. ''Nee! laat ons niet alleen!'' gilde ze panisch terwijl ze zich vastklampte aan de bebloede vacht van haar moeder. Maar het mocht niet baten. De Houndoom sloop dichterbij en rukte haar zonder veel moeite van haar moeder af. Ze gilde van de pijn wanneer de tanden van de grote Pokémon door haar vacht drongen. De Houndoom beet diep door en gooide haar daarna tegen een wand van het hol aan. Haar kop klapte hard tegen de grond aan, en de lucht werd uit haar longen geperst. Toch zorgde de adrenaline ervoor dat ze snel weer op kon staan. Ze zag haar broertje uit het hol glippen, en snel rende ze er achter aan. Hun huis en hun ouders achter latend, om ze nooit meer terug te zien..

De beelden bleven onophoudelijk door haar kop heen flitsen, als een film die de hele tijd op één scene bleef steken. Sinds ze weg waren gevlucht kon ze niet stoppen met huilen wanneer ze terug dacht aan deze vreselijke beelden. Ze voelde alleen verdriet en pijn. Stralen bloed waren vanuit haar rug naar beneden gelopen, de plek waar zijn tanden zich in haar hadden geboord. Ook haar poten deden pijn van het grote stuk reizen. Haar kleine pootjes waren daar niet voor gemaakt. ‘Kom snel!’ hoorde ze haar broertje roepen. Ze keek om zich heen, en daarna voor zich, waar haar broertje stopte bij een prachtig meertje. ''Ikele, waar zijn we?'' kreeg ze nog met een vermoeide toon uit haar mond. Haar broertje leek haar echter niet te horen. ‘Pff. Dit was een lange reis.’ sprak hij daarna, en nam een paar slokjes water. Ineru versloomde haar pas wanneer ze bijna bij het meer was, en plofte uitgeput neer op het gras. Ze had veel dorst, maar kracht om verder te lopen leek ze niet meer te hebben. Ze nam eerst de tijd om weer normaal adem te kunnen halen, en sloeg daarna haar poten voor haar ogen, om in een luid snikken uit te barstten.

Ikele zag zijn grote zus huilen aan de oever, dit deed hem heel erg veel verdriet zijn zus is altijd een voorbeeldfunctie voor hem geweest, hij had het gevoel dat hij nu de grote broer zou moeten spelen. Ikele liep langzaam naar een blaadje die aan een boom vast zat, het blaadje was groen en had de vorm van een kommetje het blaadje zat ook nog aan de boom dat vond hij een vreemde verschijning maar hij trok er iets aan met zijn kleine harige pootjes waardoor dit blad los liet en Ikele schoot een stukje achteruit omdat hij zo vermoeid was koste zelf een simpel blaadje van een boom losmaken hem veel kracht, nadat hij het blaadje naar de oever had gebracht zette hij zijn kleine mondje naar het water toe en spuugde het water weer wat uit en het liep in het blaadje waardoor het blaadje iets gevuld werd. Toen hij dit een paar keer herhaald en het blaadje vol zat probeerde hij het blaadje vol met water naar zijn zusje toe te verslepen. Toen hij het blaadje probeerde te pakken lekte het water iets over het randje maar hij slaagde er toch in om het blaadje naar zijn zus te verplaatsen. “Ineru alsjeblieft drink wat dat zal je misschien iets beter later voelen.” Hij keek zijn zus ook aan ze zag er erg moe uit hij was zelf ook erg vermoeid “We kunnen zo beter een schuilplaats gaan zoeken en wat slaap in halen Ineru.” Hij ging naast zijn zus liggen ookal was ze maar een half jaar ouder dan hem hij had het gevoel dat zijn zus nu als een moeder voor hem was geworden.

Het duurde niet lang voor haar broertje het door had dat zijn zus niet verder was gekomen en ingestort was op het gras. Na wat water verzameld te hebben in een blad die komvormig was kwam hij naar haar toe. “Ineru alsjeblieft drink wat dat zal je misschien iets beter later voelen.” Ineru snikte nog wat, nam daarna een flinke hap adem en probeerde rustig uit te ademen. Ze nam het blad met water er in aan van haar broertje en liet een kleine maar dankbare glimlach zien. ''Bedankt, broertje.'' zei ze, licht ontroerd. Ze was blij dat ze zo'n lief broertje had die om haar gaf. Zolang ze elkaar hielpen zouden ze er wel weer bovenop komen, ooit. Daarna luisterde ze naar wat haar broertje nog meer te zeggen had. “We kunnen zo beter een schuilplaats gaan zoeken en wat slaap in halen Ineru.” zei de Zigzagoon, waarna hij naast haar kwam liggen. Hij klonk serieuzer en wijzer dan ooit tevoren. Ineru knikte. '''Je hebt gelijk, Ikele. We kennen dit gebied niet, weten niet wat hier allemaal rondzwerft dus een veilige schuilplaats hebben we zeker nodig.'' Zei ze, terwijl ze wat om zich heen keek. Het was hier erg mooi. Het heldere meer was omringd door het groenste gras wat ze ooit had gezien. Het zonnetje scheen af en toe door de lichte bewolking heen, en gaf wat prettige warmte af. Maar ook het weer kon zomaar omslaan. ''Laten we verderop tussen de bomen kijken of er een verlaten hol te vinden is, of een gat in een boom, of iets in die zin..'' zei ze terwijl ze opstond. Ze ging op haar staart staan om goed rond te kunnen kijken totdat haar broertje zou volgen.