Voorzichtig gluurde de kleine Cyndaquil tussen de kapotte generatoren door. Het was niet de bedoeling geweest om hier terecht te komen. Waarschijnlijk mocht ze hier niet eens zijn. Toestemming was echter nooit een probleem voor de Cyndaquil. Meestal wist ze ongezien weer terug te keren en anders zou haar moeder haar vergeven. Ze was tenslotte nooit echt in de problemen geraakt en dat was ze nu ook niet van plan te doen.
Ze zag geen gevaar. Een Voltorb rolde langzaam voorbij in een ander gangpad, maar hij scheen haar niet door te hebben. Ze rende vlug de hoek om, haastig om haar heen kijkend, zorgend dat niemand haar op zou merken. De fabriek zat vol met Pokemon, voornamelijk elektrisch en ook enkele spook pokemon. Angel was echter niet bang voor ze. Natuurlijk vond ze het spannend om hier te zijn, om te proberen niet gezien te worden zelfs al verwachtte ze dat de enige pokemon die haar echt wat aan zouden doen Voltorb en Electrode zouden zijn. Maar daar hield ze van: Adrenaline. Het kon haar niet spannend genoeg zijn. Ze vond het heerlijk om haar hart in haar keel te voelen kloppen. Ze had vanaf het moment dat ze uit het ei kwam een enorme hoeveelheid energie gehad en maakte daar ook gebruik van.
Angel staakte haar pas. Ze had een gangpad gepasseerd en stond nu naast een generator die er niet eens zo slecht aan toe scheen te zijn. Hij was weliswaar bedekt door stof en spinnenwebben, maar dat was alles. Angel verwachtte zelfs dat hij het nog deed als hij op de juiste manier aangesloten werd.
De Cyndaquil was verward. Ze wist zeker dat ze van deze kant kwam. Waarom was de uitweg hier niet? Ze rende nog wat verder, maar vond niet veel waar ze iets aan had. Er was wel een deur waar mogelijk iets interessants achter lag, maar ze wist zeker dat ze niet door een deur was gekomen om in de ruimte met generatoren te komen. Hoewel ze zich niet bedreigd voelde vond ze het wel zo fijn om te weten hoe ze hier weer weg kwam. Gewoon, voor het geval er iets mis ging. Ze wilde zich omdraaien en de deur achter zich laten, maar haar avontuurlijke instinct hield haar tegen. Ze moest zien wat er achter de deur gebeurde!
Behendig sprong ze bij de deur omhoog en ging ze aan de deurklink hangen. De deuren die mensen maakten waren niet moeilijk te openen. Je moest gewoon logisch nadenken. Ze liet zich weer op de grond vallen en liep op vier poten door de kier die tussen deur en kozijn was ontstaan.
De kamer was niet bijzonder interessant. Er stond een bureau met een vreemd soort computer er op, een kapotte stoel en een lampenpoot. Angel was verward. Ze wist nog net wat een tafel en een stoel waren, maar de lampenpoot, die voor haar gewoon een vreemd uitziende stok was, begreep ze niet. Behendig klom ze op de stoel, om zich hogerop te krijgen, op het bureau. Er lag een raar ding met allemaal stukjes die ze kon indrukken. Het doel er van begreep ze absoluut niet. Haar blik viel net op een raam toen ze een zoemend geluid hoorde. Een Magnemite zweefde langzaam de kamer in en spotte de Cyndaquil op het bureau. Enkele tellen staarden de twee elkaar aan. Toen besloot de Magnemite dat Angel een inbreker was en viel hij aan met een Sonicboom. Angel gilde, sprong nog net op tijd van de tafel af, die versplinterd werd. Ze landde onhandig, maakte er een koprol van, probeerde toen de Magnemite weer in het vizier te krijgen en vuurde een Ember af. Haar moeder had haar verteld dat Magnemite ook staal type was, en daarom niet goed tegen vuur aanvallen kon. Deze Magnemite wist helaas haar aanval te ontwijken en viel opnieuw aan met Sonicboom.
Angel rende zo snel ze kon weg. Langs de op een kier open staande deur, langs de nog redelijk intacte generator en alle kapotte generatoren. Waar ze heen rende wist ze niet, maar ze zou niet stoppen, wetend dat de Magnemite haar dan weer zou aanvallen. Toch zou ze dit niet voor altijd vol kunnen houden. Ze liet zich expres vallen, schoof een stukje over haar buik en draaide zich behendig om, om een tweede Ember op de Magnemite af te vuren. De Pokemon leek niet onder de indruk van haar strakke bewegingen. In tegendeel, hij deed er een Sonicboom tegenin en wist bijna alle kleine vlammetjes te elimineren. Diezelfde Sonicboom wist zelfs Angel uit balans te brengen, zodat ze echt viel. Ze krabbelde op haar rug, klaar om nog een laatste tegenaanval te doen toen ze vanuit haar ooghoek een Voltorb voorbij zag rollen. Meestal hield ze meer van directe aanvallen naar haar tegenstander, maar nu had ze geen keus – ze vuurde Ember af op de Voltorb. Niet alleen zorgde dit voor lichte verwarring bij de Magnemite, de Voltorb werd razend en maakte zich klaar om te ontploffen. In die tijd wist Angel zich om te keren en razendsnel weg te rennen. De Magnemite zag de ontploffing niet aankomen en werd volop geraakt. Angel wist nog net op tijd achter een generator te gaan liggen. De fabriek werd gevuld met rook en vuil van de ontploffing. Angel hijgde heftig. Niet alleen was ze doodop van het harde rennen, ze was nu toch wel een beetje bang. Ze wist dat ze het gehaald had, maar net op het nippertje. Ze kon nu beter terugkeren naar die kamer met het raam en een poging doen naar buiten te glippen. Zolang de rook nog in het gebouw hing kon ze ongezien wegkomen. Ze ademde een maal diep in en uit en verliet toen haar schuilplaats achter de generator. Ze wist waar ze heen moest. Ze kon niet veel zien, maar net genoeg om haar weg te vinden. Ze had het juiste gangpad al bereikt, zette een laatste sprint in en –boem! Rende tegen een andere Pokemon aan. Ze drukte zich plat tegen de grond aan, bereid voor een tweede explosie, die echter op zich scheen te laten wachten..

Note;; Alleen met toestemming C=

Geen explosie. Geen schokken, geen pijn, zelfs geen kwade kreten dat de kleine Cyndaquil beter moest uitkijken waar ze heen ging. Alleen een zacht gemompel wat Angel niet goed kon verstaan. Voorzichtig tilde ze haar kop weer op, om haar blik te richten op een enorme katachtige Pokémon. Ze wist niet zeker of ze zich geïntimideerd moest voelen, of tegen deze Pokémon op moest kijken. Als haar oogjes niet gesloten waren geweest zoals bij elke Cyndaquil, waren ze zeker groot geweest van bewondering. Hoewel de Pokémon voor haar best eng was, straalde hij kracht uit. Ze had geen verstand van Pokémon soorten, maar was er zeker van dat hij al geëvolueerd was. Evolutie was altijd iets wat Angel bewonderde. Ze wilde weten hoe het voelde, hoe het was om groter en sterker te zijn. Bovendien wilde ze op haar vader lijken. Een lang, lenig lichaam en zulke mooie, grote, rode ogen.. Ze had haar reflectie wel eens in water gezien en vroeg zich dan af welke kleur haar ogen waren. Wie weet had ze wel een andere kleur ogen dan haar vader. De ogen van de Pokémon voor haar waren goudgeel. Zou dat normaal zijn voor zijn soort?
Angel besefte zich dat ze enkele tellen de leeuw alleen aan had zitten staren. Ze krabbelde overeind, veegde wat stof van haar vacht en keek hem toen weer aan. "Wa… Wat bent u?" vroeg ze voorzichtig. Ze mocht dan wel roekeloos zijn, ze was wel beleefd opgevoed. Tegen Pokémon die duidelijk groter of ouder waren dan zij moest ze altijd ‘u’ tegen zeggen. Tenzij ze wist dat ze dat niet wilden. Helaas was Angel nog niet zo oud, en vrij klein, dus sprak ze de meeste Pokémon maar aan met ‘u’. Ze vond het zelf te veel gedoe, maar als zij later oud was wilde ze ook met respect behandeld worden, dus deed ze het maar wel. Het kon toch niet veel kwaad, dus waarom niet..
Ze staarde nog steeds naar het wezen voor haar, haar hoofd gevuld met vragen. Zou hij belangrijk zijn in Inciala? Zou hij haar moeder of vader kennen? Was hij hier nieuw? Woonde hij in de fabriek? Angel wist niet waar ze moest beginnen. Ze zou eerst maar kijken wat hij antwoordde op haar eerste vraag. Misschien wilde hij wel helemaal niet over zichzelf praten. Misschien was hij boos en zou hij haar aanvallen! Maar dan wachtte hij daar wel lang mee. Voor de zekerheid deed Angel toch maar een stapje naar achteren. Het maakte vast niet veel uit, hij was sowieso sneller en heel veel sterker dan zij, maar het gaf haar toch een ietwat veiliger gevoel.


Note;; Geeft niet xD

“Ik ben een Luxray. De laatste evolutie van de Shinx evolutielijn.” Angel staarde de Pokemon voor haar aan. Een Luxray dus? Nooit van gehoord. Ook Shinx was haar nog niet bekend, al had ze het gevoel dat ze die naam al wel eens had horen vallen. Haar ouders deden constant pogingen haar dingen bij te brengen over de Pokemon uit de omgeving, maar Angel ging veel liever zelf naar ze op zoek. Dan leerde je toch veel meer dan als je naar zo’n saai verhaal moest luisteren? Dat had Angel nu al wel bewezen: zij was er op uit gegaan, en had nu al geleerd dat de laatste evolutie van Shinx een Luxray was.

“Men noemt mij Rowan en als ik het niet heel erg mis heb ben jij Angel, dochter van Shadow en Evening, erfgenaam van de Chiave.”
Angel kon zich niet inhouden. Haar gezicht straalde met een trotse grijns en ze stond met haar kop opgeheven. Erfgename.. Daar had ze eigenlijk nooit bij stil gestaan. Het was raar om zich voor te stellen dat haar ouders de Chiave op een gegeven moment niet meer zouden leiden, al zag Angel zich zelf wel tegenover een grote groep staan. Bevelen geven, vechten tegen wie er ook maar in haar weg kwam te staan. Ze was inderdaad de erfgename en dat zou ze goed doen ook! Zeker nu ze wist dat ze al iets van bekendheid had.
“Klopt,” sprak ze, Rowan’s woorden bevestigend. Dat ze helemaal nog niet had nagedacht over het erven van de Chiave, zou ze niet laten blijken. Tenslotte was dat een detail dat absoluut geen toevoeging had aan hun gesprek.
Angel’s gedachten raasden nu zo snel als maar mogelijk was door haar kop. Wat moest ze nu zeggen? Ze begreep dat Rowan de Chiave kende, en haar ouders. Door hoe hij over haar ouders sprak, ging ze er vanuit dat hij een oude vriend of iets dergelijks was. Zou hij bij de Chiave hebben gezeten toen het nog geleid werd door Riolu en Amore? Angel had verhalen over die twee gehoord, dat het moedige en sterke leiders waren geweest, maar vonden dat het tijd was om de Chiave te verlaten. Het was Shadow, die op dat moment met Evening de ondergroep leidde, die het initiatief nam om de groep in stand te houden. Dus werd zij de leider van de groep, en sinds dien is dat zo gebleven.
Angel had in elk geval besloten dat Rowan geen kwaad kon. Hij kende haar ouders, dat was genoeg.
“Maar eerst moet ik net zo sterk worden als mijn ouders,” besloot ze te zeggen. Ze had weliswaar een groot ego, ze besefte ook prima dat ze helemaal niet zo sterk was. Van haar ouders kon ze onmogelijk een gevecht winnen. Van Rowan waarschijnlijk ook niet, als hij net zo oud of zelfs ouder was dan haar ouders.. Niet dat leeftijd veel zei over kracht. Angel had nog eigenlijk nooit iemand zien evolueren, maar ze wist zeker dat het geweldig was. Dat het geweldig voelde. Ze kon niet wachten tot ze zelf eindelijk zou evolueren. Daarom was ze ook naar de fabriek toe gegaan. Om te trainen, om eerder te evolueren. Helaas bleken de Pokemon hier iets sterker dan ze had verwacht, en eindigde het als een soort.. Verstoppertje, wat niet helemaal goed geëindigd was. Maar ze leefde nog, en hier stond ze dan, in gesprek met een Luxray, een Pokemon die ze nog nooit eerder had gezien. Dit was zeker een geslaagd uitje geweest.



Note;; Nu ben ik degene met de late reactie >3< Imma sawry ;-;

"Oh, maar dat gaat je ook zeker lukken, kleine prinses." Prinses, herhaalde Angel in gedachten. Ze voelde zich gevleid, maar tegelijkertijd verafschuwde ze dat woord. Het was zo.. Zo.. meisjesachtig. Als Angel iets niet was, was het meisjesachtig. Het kon haar niks schelen of ze er mooi uit zag of niet, of ze dik was, en ze had absoluut geen zin in al dat liefdesgedoe. Op haar leeftijd scheen het normaal te zijn voor meisjes om jongens vies te vinden, maar Angel ging juist liever met ze om dan met meisjes, omdat ze - net als zij - liever op avontuur gingen dan hun vacht lieten wassen of iets dergelijks. Nee, om aangesproken te worden als prinses, zou bijna een belediging zijn voor de avontuurlijke Cyndaquil. Het was echter de manier waarop Rowan het woord gebruikte, en zijn al eerdere erkenning voor Angel’s soort van hoge positie, dat ze besloot zich er niet al te veel van aan te trekken.
"Maar helaas denk ik dat het nog wel een tijdje zal duren," sprak Rowan. Angel snoof terwijl hij om haar heen cirkelde. Natuurlijk was dit waar. Ze was nog jong en had nog veel tijd. Toch vond ze het een gemene opmerking, vooral na al die complimenten die hij eerder gaf. Nu was ze opeens niet meer een waardige erfgename van de Chiave? Als het niet zo waar was geweest, was ze er op in gegaan. "Maar wat nou als ik je vertelde dat ik je kon helpen? Ik ben een groot bewonderaar van je. Het zou me een éér zijn als ik de kleine prinses van de Chiave zou kunnen helpen." Dit veranderde de zaak. Angel keek Rowan aandachtig aan. Ze kon niet geloven dat hij haar bewonderde. Dat klopte gewoon niet.
Aan de andere kant, wat wist zij er nou van? Bij de Chiave was ze altijd al behandeld als een gewoon lid. Een jong lid, dat wel, maar niks bijzonders verder. Leugens, bleek maar, want als het oudste kind van Shadow en Evening zou zij de Chiave krijgen als zij de groep niet meer konden leiden. Zou de rest nog meer dingen voor haar verscholen houden? Vast wel. Met de reden dat ze ‘te jong’ of ‘te onvoorspelbaar’ was. Belachelijk. Ze was nu echt dankbaar dat ze Rowan had ontmoet. Wat zou hij haar nog meer kunnen vertellen? “Dan.. zou ik u vragen om meer te vertellen,” sprak Angel. Er was niks mis met de hulp van een ander als het ging om sterker worden. Zolang hij zelf maar niet tegen haar ging vechten, vond ze alles best. Ze verwachtte dat hij veel te sterk voor haar zou zijn. Nee, dat wist ze zeker. Ze keek hem nog steeds aan, hopend dat hij haar snel meer zou vertellen.



Note;; Niet tevreden met mn post. :I Hoop dat je er wat mee kan!

Angel keek toe hoe Rowan weer voor haar plaats nam. Hoe langer ze in zijn aanwezigheid was, hoe meer ze over hem wilde weten. Hij gedroeg zich zo anders dan de meeste andere pokemon die ze had ontmoet. Meestal werd ze als een klein kind behandeld, maar hij scheen haar, op een vreemde manier, te bewonderen. Het beviel haar eigenlijk wel. Toen hij weer sprak, was Angel’s volle aandacht op Rowan gericht.
"Een vriendin van mij kan je helpen. Ze is erg bijzonder, maar niet zo bijzonder als jij natuurlijk. Zo zouden prinsessen moeten zijn. Avontuurlijk, ondernemend. Ik denk dat je het later erg goed gaan doen als leider van de Chiave." Angel deed geen moeite om haar trots te verbergen. Als ze over zichzelf had gesproken, had ze misschien wel wat.. voorzichtiger gedaan, maar omdat de woorden van een ander kwamen zag ze geen reden om het te ontkennen. Bovendien zou ze, als ze daadwerkelijk leider van de Chiave zou worden, sterk in haar schoenen moeten staan en goed laten merken dat zij de leider was. Wie weet zou ze haar titel nog wel eens moeten verdedigen. Ze had verhalen gehoord van haar ouders van gemene Pokemon die het gebied wilden verpesten. Angel was zichzelf dankbaar voor het feit dat ze nu al goed aan het trainen was en dat ze als ze eenmaal leider was sterker zou zijn dan haar ouders nu waren. Ja, ze zou vast, zoals Rowan ook al verwachtte, een goede leider zijn voor de Chiave. "Ik moet toegeven dat die vriendin hier ver vandaan woont. Durf je zo'n lange reis aan?" Angel paste haar houding aan, zodat ze minder trots leek. Een frons verscheen op haar gezicht. Ze dacht na. Ze wilde niet zwak lijken, maar had eigenlijk niet veel zin om een lang eind te lopen. Rowan had zulke lange poten, hij liep vast veel sneller dan zij, wat voor haar extra uitputtend zou zijn. Bovendien zag zijn vacht er zo lekker zacht uit. En hij had zich zo aardig gedragen.. “Als ik een stuk op uw rug mee mag,” zei ze uiteindelijk. “Niet omdat ik het niet aan kan hoor – Maar ik heb zulke kleine pootjes... en ben hier ook al heen gelopen...” Ze had gehoopt dat haar excuus iets overtuigender over zou komen dan het werkelijk deed. Ach, voor Rowan was het waarschijnlijk toch een eer dat ze op zijn rug wilde.



Note;; yk. Roos en ik gingen The Lion King kijken en toen vonden we dat Rowan precies net zo is als Scar.

Rowan leek niet raar op te kijken van Angel’s keuze om een deel van de reis op zijn rug te maken. In tegendeel, hij scheen er blij mee te zijn. Angel glimlachte tevreden toen hij door zijn poten zakte en zijn zachte manen voor haar beschikbaar stelde. Het viel haar op dat hij, ondanks dat hij door zijn poten was gezakt, hij nog steeds ver boven Angel uit stak. Het maakte haar jaloers: zij wilde ook zo groot en sterk zijn. Als hij haar daadwerkelijk kon helpen om te evolueren, dan zou het niet lang meer duren voor dat zover was. En met die gedachte klom Angel behendig Rowan’s rug op.
Meteen toen ze goed zat, voelde ze zich een stuk machtiger. Wie had dat ooit gedacht? Kleine Angel op de rug van een machtige Luxray. Haar ouders zouden haar nooit geloven. Angel durfde te wedden dat zij nooit op een Luxray zijn rug hadden gezeten. En al helemaal niet eentje die hun bewonderde zoals Rowan haar bewonderde! Ze was nog zo jong, maar had toch al zoveel dingen gedaan die haar ouders nooit zouden kunnen doen. Misschien was ze echt een wonderkind. “Oke, ga maar,” zei ze tegen Rowan, waarna ze zijn manen stevig vastpakte. Ze voelde zijn sterke spieren bewegen bij elke stap die hij zette, eerst de fabriek uit, en vervolgens naar een plek die voor Angel tot voor kort onbekend was geweest.



Note;; Heb toestemming voor godmodden. Topicje is uit!