Een luide, tevreden geeuw vulde de omgeving, waarna een luide kraak vormig geluid te horen was. Een groen met gele strepen bedekte Pokémon zat kalmpjes te pitten op een relatief klein heuveltje ter hoogte van een boom die in de dal stond. De hoogte viel relatief mee, vergeleken met de andere heuvels die verderop plaats hadden genomen. De Electrike trok zijn voorpoten naar zich toe en ademde toen diep uit. Hij was niet boos, moe of iets negatiefs. Het lukte hem meestal om zijn goede humeur erin te houden, maar het zat hem niet altijd écht mee. Hij mistte hen. De Electrike trok zijn voorpoten strakker naar zich toe en plette daarmee nog meer gras sprieten. Hij mistte ze écht en vreemd genoeg leek het voor hem niet erg lang geleden. Zijn dagen waren sinds de laatste bijeenkomst van de Chiave eentonig; hij werd wakker rond dezelfde tijd, zocht voedsel en at. Er was weinig verschil, maar soms moest hij het aanpassen voor slecht weer. Helaas, door al die tijd... had hij daar zelfs een gewoonte op gebouwd. En nu was het tijd om een middagslaapje te doen. Het klonk nogal kinderachtig, maar de middagen waren te heet om zelfs maar ook wat te doen. Hij vond ook wel dat hij vroeger geestelijk in een betere staat was; hij had volop actie. Nu was er volop rust. Dat had het verschil gemaakt, want lichamelijk was hij sterker geworden met nieuwe technieken.
Nogmaals ademde Douza hard uit met nu wel iets negatiefs erin. Hij mistte de Chiave écht en alle leden rondom. Herinneringen schoten zijn kop binnen als pijlen die enkel daarop gericht waren. Die strijd met die ene Leafeon van een slechte groep die niet meer bestond. Kijk, dat was pas actie geweest! Oja, en de bijeenkomsten waarin hij op zich wel faalde. Hij had toen een blauwe cape uitgekozen en had toen Houndoom wantrouwend benaderd. Dat kon hij zich maar al te goed herinneren. Ook kwam er een shiny Gardevoir in zijn herinneringen voor, maar wat was haar nam ook alweer? De Electrike zat nadenkend voor zich uit te staren. M-Melody? Ja, dat was het! Maar hoe snel hij op haar naam kwam, hoe snel hij achter haar dood kwam. Ze was gedood. Dat was pas naar.. Maar buiten dat.. Kon hij een Infernapte herinneren, meerdere Pikachu's, Luxray's, Zwablu en een Raichu en Quilava herinneren. Het was haarscherp, maar het kostte moeite om de juiste namen bij hen te plakken. Hij wist wel dat er een grote Pikachu was die Amore heette en dat was de leidster met Riolu de Riolu. De rest was vaagjes qua naam. Maar ook een Golduck, twee umbreon's en nog enkel;e pokémon wist hij zich te herinneren. Behoorlijk vaag natuurlijk. Maar hij had een vermoeden dat ze nog van de slechte groep waren. Ja, zo was het!
De poten van de Electrike begonnen te slapen, omdat hij de hele er raar bij lag, dus hees hij zich omhoog en probeerde zijn poten letterlijk 'wakker'te schudden. Het voelde niet bepaald prettig aan en het gras was best warm door de zon die er recht op scheen. Het leek eerder op een soort dans dan simpelweg je poten wakker maken, maar pokémon's konden eenmaal niet dansen. Douza maakte de fout door zijn voorpoten langs elkaar te kruizen, waardoor hij struikelde en ter gevolgd daarvan, van de heuvel af rolde. Pas bij de voet ervan stopte hij nog net.

Toen hij eenmaal zijn ogen had geopend en zijn pijnlijke lichaam overeind hees zag hij een bekende gedaante van een pikachu bij een waterbron staan. Deze pikachu.. kende hij deze?Douza trok zijn ogen tot spleetjes en peinsde er lang over, maar nee. Hij boekte geen resultaat, hoewel deze toch op Amore leek. Maar was het haar? Met voorzichtige passen naderde hij de pikachu, die naar haar reflectie in de waterbron keek. 'Hallo,' Verbazing was op zijn gezicht te lezen, nu het werkelijk waar de stem van Amore blek te zijn. Na een hele tijd was hij haar gewoon tegengekomen en bleek ze wel erg dichtbij te zijn. Een glimlach sierde zijn bek, terwijl hij haar benaderde. "Gegroet, Amore,"begroette hij Amore, waarna hij zich naast Amore op de grond vestigde, maar uit respect zijn kop laag hield. Na al die tijd bleef Amore zijn leider. Hij bleef enkel loyaal aan haar en Riolu, én Shadow, Evening. Oja, dat waren hun namen! "Hoe is het?" vroeg hij kort met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. Hoe kon hij nou niet blijven glimlachen bij het zien van zijn leider in tijden?

Na tijden zag hij eindelijk weer eens een schim die hij al relatief lang kende en ook respect voor had; Amore. Ze was in zijn ogen nog de grote leidster die ze vroeger was. Misschien vond ze dat niet zelf nu, maar zijn eigen blik op haar kon moeilijk aangepast worden. Hij vond zich nauwelijks gelijkwaardig met deze Pikachu naast hem. Douza kon genoeg redenen noemen. Amore was een leidster geweest en had zelfs zoveel meer beleefd dan hij had. Dat maakte vooral het verschil, voor hem. Het belangrijkste reden was dat Amore zelfs al een gezin had, terwijl ze jonger was. Niet dat hij per sé een familie wilde, maar dat ze dat al had op die leeftijd. Als hij zichzelf met haar vergeleek toen hij 12 jaar oud was.. Dan was hij écht een kind vergeleken met Amore die al volwassen was. Buiten dat was Amore eens geevolueerd en hij niet. Maar ondanks dit alles bleef zijn zelfvertrouwen en zelfrespect heel. Tijden terug was hij nog o zo twijfelig geweest, maar in wat tijd had hij deze wat verminderd tot een 'beetje'.
Douza richtte zich weer tot Amore die met haar vinger zijn kin iets omhoog duwde. Waarom ineens deze beweging?Al vlug beantwoordde Amore zijn vragen die hij eerder had gesteld. 'Douza, ik zou degene moeten zijn met de onderdanige houding. Ik ben niet langer je leider en je bent ouder,' Misschien had ze gelijk. Hij herstelde zich vlug; Ze had gelijk. Maar hij voelde zich écht niet beter dan Amore. Dat kon hij niet over zijn hart halen. Nooit. 'Maar.. Mij gaat het goed. Ik hoop dat hetzelfde voor jou geldt?' vervolgde Amore. Douza kon haar wel gerustellen met het feit dat het met hem ook wel redelijk ging. Zijn dagen waren eentonig en saai geweest, maar hij was gezond en had niks ergs meegemaakt sindsdien. "Ja, maar het was wel erg eentonig,"antwoordde hij eerlijk. Hij had eenmaal weinig actie hier, dus leken al de dagen op elkaar. Als hij iet ergs op moest noemen, dan waren het die eentonige dagen. Amore keek naar het meertje, alsof ze iets voor haar zelf bevestigde. Beetje vreemd, maar hij kon eenmaal niet gedachten lezen. 'Ik ben blij je weer eens te zien, Douza. Het is altijd fijn om bij je terugkomst een oude bekende te zien,'Zei Amore. Douza was er helemaal mee eens. Hij had de ex-leidster van de Chiave erg gemist in al die tijd die haast snel voorbij vloog. Of had Dialga de tijd aangepast? Douza grinnikte kort en liet nu zijn blik over het meertje glijden dat er zo vredig bij lag. Inciala zag er de laatste tijd té vredig uit, ondanks dat er een slechte groep was. 'Vertel eens, Douza, heb ik nog iets interessants gemist?'vroeg Amore ineens, waardoor hij even verrast naar haar keek na zijn blik van het meer afgewend te hebben. Goede vraag was het eigenlijk, maar ook hij was een korte tijd weggeweest, dus hij zou het niet weten. Hij was naar een gebied grenzend aan Inciala geweest en had daar getraind en kennis opgedaan. Dus moest hij Amore best teleurstellen. "Weinig, volgens mij,"zei hij maar met een kleine glimlach op zijn snoet. Hij wist enkel dat de Chiave nog bestond en er nog een slechte groep was, maar veel wist hij er niet over, dus leek het hem zinloos om dat erbij te vertellen.
Douza liet zijn voorpoot in het water zakken, maar trok deze snel terug. Elektrische pokémons waren niet al te best bestand tegen water. Maar ondanks dat wilde hij zich toch even schoonmaken en zeker nu hij zonet van een heuvel was gevallen en er soms een grasspriet uit zijn vacht stak. Uiteindelijk besloot hij toch maar te wachten met het schoonmaken van zichzelf uit respect voor Amore. Maar buiten dat, hij had nog wat vragen voor haar. Waar was Amore eigenlijk al die tijd geweest? Ze had immers kinderen in Inciala en ze hier achterlaten was sneu en totaal niet Amore. Of de kinderen waren al zelfstandig, wie weet. Kort keek hij haar weer aan. "Waar was jij eigenlijk al die tijd?"vroeg hij aan haar. Hij hief zijn poot op- die net nog in het meer zat- en likte er even aan.