''Hollow.. ik weet dat je niet kan praten, maar mag ik je wat vragen?'' Vroeg de Phanpy wat verlegen en durfde de pokémon haast niet aan te kijken. Toch wist hij zijn kop ietsje te draaien en met waterige oogjes naar de Buizel te kijken. Zijn hart bonkte ongelofelijk tegen zijn borstkas aan, maar hij negeerde het. Wanneer hij een reactie kreeg van zijn vriend glimlachte hij opgelucht. Nu kwam het dan. Ze waren al vrienden voor een paar dagen, hadden elkaar ontmoet bij Crystal Lake en sindsdien ging hij dan met Hollow om. Hoewel zijn vriend niet de mogelijkheid had om heel veel woorden te zeggen, wist hij toch dat ze elkaar begrepen en hun vriendschap werkte. ''Hoe is het voor jou om plotseling.. geen ouders te hebben?'' Nature slikte, keek hem dit keer niet aan maar staarde voor zich uit terwijl ze langzaam door een bos liepen. Het geruis van water overstemde al gauw het gebonk van zijn eigen hart, wat betekende dat ze dicht in de buurt van watervallen moesten zijn. Ze hadden flink wat gelopen vanaf het meer waar ze elkaar ontmoet hadden, dat was zeker. Ze bleven niet bepaald lang op een plek en waren zelfs al langs duistere gebieden gekomen. Toch had hij, ondanks het gevaar wat er loerde, er weinig erg in gehad vanwege het plezier met de andere mannelijke pokémon.
Zijn blik gleed heel even naar hem, merkte op dat er tranen in zijn ogen waren ontstaan en hij stopte met lopen. ''Het spijt me, ik had het niet moeten vragen.'' Zei hij wat zachter, maar hard genoeg om boven het geluid van het water te komen. Het deed hem denken aan zijn eigen leegte. Hij wist niet wat erger was. Dat hij zijn eigen ouders nooit gezien gehad, of dat ze plotseling zouden verdwenen. Ieder zijn eigen verhaal, toch? Nature zuchtte en keek toen op naar Hollow, die enkele passen verderop stil was gaan staan. Het jonge olifantje wist even niet goed wat te doen, naar hem toe lopen en troosten met wat hij ook maar wist te verzinnen of afwachten wat de jongen zou gaan doen. Het gevoel van teleurstelling kroop ontzettend bij hem op en wendde uiteindelijk toch zijn blik af van Hollow, waarna hij die naar de grond richtte en een lichte snik liet ontsnappen uit zijn bek.

[&Hollow&Zakura&Satoko&Mayumi]

De stem van zijn vriend deed hem opkijken, liet zijn gedachten wegvoeren en een wat minder staarderige blik op zijn kop verschijnen. Een waterig glimlachje verscheen, hij wist geen andere emotie te vormen op het moment. De Buizel knikte als antwoord op de Phanpy en wachtte rustig af tot wat die zou gaan vragen. Ze liepen samen al een poos door gebieden heen die hij niet herkende, maar zolang hij samen met zijn vriend was, wist hij dat hij veilig zou zijn. Misschien waren ze dan niet heel oud, maar samen zouden ze verder komen dan ieder gescheiden. Hollow glimlachte bij die gedachte en keek recht vooruit, naar waar het geluid van ruisend water vandaan kwam. Tussen de bomen door was er een lichte glimp te zien van water dat alle kanten op spatte en één richting op stroomde. Die een glijbaan naar beneden zou vormen, maar met alle ernstige gevolgen van dien.
Wanneer de stem van zijn vriend klonk, draaide hij zijn kop naar hem toe en merkte op dat ze oogcontact maakten. Hier schrok hij lichtelijk van en richtte zijn blik even gauw terug naar waar hij zojuist naar keek. Hij vond het niet erg om naar hem te kijken, maar was bang voor wat zijn vraag zou zijn. De Buizel slikte en keek vervolgens naar de grond. Tranen ontstonden in zijn ogen, vielen er bijna uit. Ze waren vermoord, dat wist hij dondersgoed. En hij wist ook dat het een flinke klap in hem was geweest wanneer hij nog zo jong was. Zo jong en toen al ouderloos, enkel sommige pokémon die hem een blik waardig gaven en misschien een woordje hadden geleerd. Maar de meeste waren respectloos en hadden hem uitgelachen. Sinds de dag dat hij zijn ouders kwijt had geraakt, was hij een loner. Langzaam hield hij halt wanneer hij merkte dat Nature dat ook had gedaan, maar de Buizel liep enkel nog een paar passen verder. Hij kon het niet aan om oogcontact te maken. Zachtjes snikte hij, hield zijn poten voor zijn ogen en wou dat het stopte. Warme tranen liepen over zijn poten heen, die gelijk de seconde erna koud aanvoelden. Zijn hart bonkte hard, als teken dat het in ieder geval nog gevoel had. Ondanks zijn traumatische ervaring. Het was misschien dan wel gebroken vanaf dat moment, maar hij was niet veranderd in een ijskoud monster. Na enkele minuten van stilte draaide hij zich om en glimlachte naar zijn vriend. ''Laten verder gaan,'' bracht hij uit en reikte zijn poot uit als teken dat hij naast hem wou komen lopen.

Geluidloos sprong de Pokémon van steen naar steen, zonder enige keer een misstap te maken of sukkelig uit te glijden. Hoewel de stenen met water besmeurd waren, had Satoko zijn evenwicht best in orde en was hij hierin getraind. Verder zou het stromende geluid van de waterval zijn aankomst geluiden wel verhinderen. Al was het nadeel dat lichtelijk zijn eigen gehoor er zou van verminderen. Toch hield hij de omgeving scherp in de gaten op prooien, vijanden en eventuele nieuwe boodschappers die altijd goed konden doen voor Solaris. Terwijl hij de omgeving doorzocht zodra hij aan de kant stond, likte hij aan zijn rechter hoektand. Gewoon even voorbereiden voordat hij ten aanval zou gaan, het gaf hem ook een wat machtiger gevoel. Vreemd genoeg. Een geluid van een takje dat brak trok zijn aandacht en binnen een fractie van een seconde had hij de veroorzaker gevonden. Oftewel, veroorzakers want er liepen twee nog vrije Pokémon bij elkaar. Waarschijnlijk vrienden. Duidelijk geen badass, waardoor hij zijn ogen rolde en langzaam dichterbij kwam. Ze konden toch niet gemakkelijk ontsnappen, dat was overduidelijk.
Stap voor stap kwam hij dichter bij zijn twee prooien, ja had hij ze als het ware al vrijwel gelijk geclaimd. Nu hun beide stil stonden had hij het rare gevoel, voor een seconde, dat dit vast een valstrik zou zijn. Lieten ze zich zo gemakkelijk prijs geven? Het kon niet waar zijn, één van zijn beste dagen. Dit gebeurde niet vaak en geen enkele boosdoener in de buurt die dit allemaal kon verpesten, tenminste niet voor zover hij had gezien. Rustig sloop Satoko laag bij de bosjes, om onopgemerkt te blijven en toch meer in de buurt van de Buizel te komen. Die zag er tenslotte het sappigste uit, die andere kon nog wel even wachten. Aan de leeftijd te zien zou het zich toch niet heel goed kunnen verweren, laat staan zijn grotere vriend beschermen. Het was dan net alsof je een lilliputter tegenhield bij zijn voorhoofd tegen de palm van je hand, terwijl het mannetje keihard zou rennen. Bij die gedachte in Pokémonstijl moest hij even grijnzen, kon het niet helpen om een korte grinnik uit zijn keelgat te laten ontsnappen. Hierna kwam hij ietsje omhoog, kon haast de lichaamswarmte van zijn geeloranje prooi al voelen. Voordat hij het wist had hij zijn hoektanden, als een vampierbeest, in de soepele huid van de jonge Pokémon gezet die geen enkele weerstand bood tegen hem. Binnen een fractie van een seconde, met zijn getrainde snelheid, had hij het wezen in zijn klauwen geklemd en raakte met de punt van zijn tanden de halsslagader die hij moest hebben. Het zou niet lang duren voordat hij nu doodgebloed zou raken en hij een heerlijk avondmaal zou hebben.

Satoko was niet de enige absol die zich in dit gebied bevond. Mayumi, de vrouwelijke absol, hield ervan om rond te hangen in het duistere gebied, genietend van de heerlijke donkere sfeer en de aangename stilte zodat ze rustig na kon denken. Ze wist niet of het toegestaan was om hier rond te hangen, maar ze had de andere leden van de Solaris al een tijdje niet gezien, en niemand was haar weg gaan jagen, dus ze nam aan dat het toegestaan was, of in ieder geval getolereerd werd. Ze slaakte een kleine tevreden zucht. Na die dag dat haar verwondingen op wonderbaardelijke wijze genezen waren voelde ze zich beter en krachtiger dan ooit. Ze voelde zich jong, veerkrachtig. Haar haardos was glanzend en goed onderhouden en in haar ogen stond een gezonde twinkel. Het leek vandaag eerst weer een rustige dag als alle anderen te worden, totdat de absol een vreemde lucht waarnam in de lucht. Ze stak haar neusje wat meer omhoog, en draaide haar kop, om vast te stellen waar de lucht vandaan kwam. Het rook zoet, te zoet om hier te kunnen zijn. Wat zou het zijn, vers vlees ofwel onbekende Pokémon die hier aan het (ver)dwalen waren? Dat moest ze eens uitzoeken. Ze sprong van de steen waar ze op gerust was, en bewoog zich naar beneden, daar waar die vreemdelingen zich bevonden.

Haar sprongen waren alles behalve onhandig, sierlijk zelfs. Ze had het grootste gedeelte van haar leven in de bergen gewoond waar ze zich altijd over de rotsen moest verplaatsen om ergens te komen. Het enige verschil was dat doordat deze stenen vaak nat geslagen werd door de waterval ze onder de algen zaten, wat sommige stenen spekglad maakte. Levensgevaarlijk. Je zou maar uitglijden en met je kop tegen de rotsen terecht komen. Dat zou niet echt een smakelijk uitziend tafereel worden. Maar awel, Mayumi had dit al snel doorgehad met de klim naar boven toe, en zodoende speurde ze met haar bloedrode ogen de rotsen af op die verraderlijke gladde stenen, en ontweek die wanneer dat mogelijk was. Nu ze een stuk lager gesprongen was kon ze de Pokémon beneden zien. Wat ze voor haar te zien kreeg bracht een kleine glimlach op haar lippen. ''Satoko! ~♥'' riep ze naar de andere Absol toe. Hm. Dat had wel heel zoetjes geklonken. Haar glimlach verdween weer een beetje en ze schraapte haar keel. Wat was hij überhaupt aan het doen met die twee anderen? Het waren twee jonge Pokémon, een buizel en een phanphy. Mayumi vroeg zich nogal af wat ze hier aan het doen waren. Zoals ze het zo mocht zien leken het haar geen type's om hier rond te hangen. Waren ze verdwaald, of waren ze hier om 'avonturiertje' te spelen? In dat laatste geval zou met ze afgerekend moeten worden.

Ze had dat maar nog net in haar gedachten, of Satoko bewoog zich richting de twee jonge wezens en greep de Buizel. Hij boorde zijn tanden in zijn zachte vlees, en de buizel waagde het niet eens om tegen te stribbelen. Een beetje jammer. Het was altijd interessant om het leven uit iemand te zien sijpelen. Eerst tegenstrippelen en schoppen, maar langzaam steeds minder verzet, en uiteindelijk zou het lichaam slap gaan hangen, uit bewusteloosheid. Of de dood was ingetreden. Mayumi's ogen richtte zich op het bloed dat net uit de keel gesijpeld was. Ah, hij had de slagader gevonden. Goed voor een hoop helderrood bloed. Het bloeden zou echter snel stoppen, aangezien het hart was gestopt met kloppen. De vrouwelijke absol was ondertussen al een stuk dichterbij gekomen en bevond zich nu niet ver achter Satoko. ''Had je honger?'' vroeg ze hem met een pretgezicht. Net op het moment dat ze dat zei begon ze haar maag te voelen, en enkele seconden later liet het zich horen door te knorren. Mayumi gniffelde. ''Ik lust ook wel iets ~'' zei ze vrolijk, waarna ze om Satoko heen liep en haar blik liet vallen op het olifantje. Misschien zag die er minder zacht en smakelijk uit, maar het zou een goed maal zijn. Er zat in ieder geval een goed pak vlees aan. Wacht, was het de bedoeling dat dit ook een prooi zou zijn? Even keek ze om naar Satoko. Tuurlijk. Het zag er niet uit als iemand die een vriend zou zijn van Satoko. En belangrijk voor iets hoorde er volgens haar ook niet echt uit. Goed dan. De phanphy stond nog stil, in shock door wat er net voor zijn ogen gebeurd was. Zijn beste vriend, de buizel die de naam Hollow droeg, voor zijn ogen gegrepen en vermoord. Wanneer hij Mayumi op zich af zag komen en wist dat hetzelfde lot voor hem zou volgen, raakte hij in paniek, draaide zich om en rende zo hard weg als hij kon.

Ze zette de achtervolging in. Helaas voor het olifantje had hij slechts korte pootjes en een log lichaam, niet gemaakt om op snelheid mee te rennen. De absol haalde hem met groot gemak in, en plukte hem tijdens het rennen van de grond af. Ze had hem niet erg goed vastgepakt, maar bij zijn oor. Nature spartelde fel tegen, uit de uiterste wanhoop. Mayumi liet haar kop zakken tot Nature weer op de grond stond, en zette haar poot op het wezentje zodat hij tegen de stenen gedrukt werd en niet meer weg kon. Hij draaide zijn gezicht naar boven en keek de absol aan in haar ogen die zo neutraal stonden. Wanhopig, smekend. Maar Mayumi had geen reden hem los te laten. Hij betekende niks voor haar, had geen enkele waarde. Een onbekende indringer kreeg van haar geen genade. En zeker niet als hij ook nog kon dienen als een rijk maal. Mayumi keerde zijn blik van hem af, draaide haar kop en gebruikte het zwaard aan haar kop waarvoor hij bedoeld was; doden. Het zwaard sneed moeiteloos door zijn vel en vlees heen, boorde zich tussen zijn ribben door en raakte een paar vitale organen. De ogen van de phanphy verwijdden, de Pokémon liet het laatste geluid uit zijn bekje horen en stierf daarna snel aan de gapende wond. Mayumi lachte, en pakte het lichaampje op. Ze liep terug naar waar Satoko stond met zijn prooi, legde het lichaampje daar op de grond neer om niet met haar mond vol te hoeven praten en plantte haar achterwerk op de stenen. ''Wat hebben we toch een geluk! Twee verse prooien in dít verlaten gebied!'' zei ze vrolijk tegen Satoko.

De geruisloze, heerlijke stilte die vannacht hier had gewoekerd was nu totaal verdwenen. De strijd was losgebarsten en de twee Absols waren dik in de win. Andere pokémon die hier eventueel in de buurt waren zouden geen stap durven zetten om de twee slachtoffers te hulp te schieten noch aan te schuiven bij het diner. Die zouden min of meer hetzelfde lot overkomen. Zodra het verse jonge bloed over zijn tong heen gleed, merkte hij de andere Absol op. Hoewel die al eerder zijn naam over haar tong had laten rollen, was hij toen zo gefocust geweest op zijn prooien dat hij haar voor kort genegeerd had. Maar niet expres natuurlijk. Niets was belangrijker dan een maal, vooral als je honger had.
Al gauw kwam er meer bloed uitgestroomd, zoveel dat hij het niet zo gemakkelijk bij kon houden. Het overstroomde inmiddels, besmeurde zijn vacht rondom zijn bek. Maar de mannelijke Absol genaamd Satoko vond het niet erg, het speet hem geen moment. Dat likte hij later wel schoon of spoelde het weg door in een meer te gaan staan.
Vanuit zijn ooghoeken hield hij ergens in de gaten hoe zijn vrouwtje het andere slachtoffer te grazen nam en binnen de kortste keren het beest door midden spietste. Hierdoor kwam er een grijns op zijn kop te staan, wat er zelfs nog idioter uit zag door al dat bloed geknoeid op zijn tanden.

Een rauwe grom verliet zijn keel zodra Mayumi sexy met het doorboorde lichaampje aan kwam stappen. De show die ze opvoerde was uitermate fantastisch heet. Vanaf dat moment lukte het Satoko niet meer om zijn aandacht er straight bij te houden. Haar lichaam, de manier waarop ze haar heupen wiegde, die charmante stem zodra ze sprak. Hoe lang had hij haar niet meer gezien? Juist ja, te lang.
Daarmee bedacht hij zich iets. Waar waren zijn manieren gebleven? Oke, hij moest toegeven dat zodra de smaak van rauw vlees eenmaal aan zijn tanden kleefde, hij in de ban raakte naar meer en meer. Zodra de vrouwelijkse Absol haar kont had neergezet was het zijn beurt om de volgende zet te maken. Rustig liet hij de Buizel los, liet het vlak naast het andere levenloze lijkje neerzakken. "Dat is lang geleden, dat wij een diner samen hadden." Sprak hij netjes, vrij simpel geswitched van het bloeddorstige monster naar een gentleman. Ook hij volgde haar voorbeeld en zette zijn kont zachtjes neer in de koude aarde. "Tast toe, schat."