Met kleine, voorzichtige passen liep het bruine wezentje stug door. Ondanks dat de eigenares van het twee stel bruine poten al best een lange tijd door het gebied zwierf dat de naam Inciala droeg, wist ze bij Arceus niet waar ze nu terecht was gekomen. Haar bruine ogen keken zowel verbaasd als nieuwsgierig om zich heen, terwijl ze een verklaring in haar hoofd probeerde te vormen. Toch lag het nogal voor de hand dat ze nu niet wist waar ze was. Zelfs al was ze er voorheen op uit getrokken om nieuwe dingen te ontdekken, had ze niet echt de moeite genomen alles meteen te ontdekken in Inciala. Ze had zich in het begin opgesteld als ontdekkingsreiziger, maar faalde enorm nu ze erover nadacht. Niet dat het erg was. Ze had inderdaad veel nieuwe dingen gezien en meer ervaring opgedaan in zowel het leven als vechten. Nu moest ze toegeven dat ze nog altijd niet de beste was als het op vechten aankwam, integendeel, ze was nog maar net begonnen. Haar technieken waren nog niet haarscherp en ze kende nog niet veel aanvallen, maar ze had besloten zich voor de volle honderd procent in te zetten, zelfs voor ze nog in de Chiave zat. Het was niet alleen haar drijfveer geweest om meer te trainen, maar tevens ook een goede manier om wat socialer te worden. Als ze heel eerlijk was, kon ze daar maar beter ook nog mee 'trainen'.

Chiara's blik viel meteen op het water. Er kwam rook vanaf, wat betekende dat het water vrij warm was. Of juist ijskoud. Ze knipperde een aantal keer, voordat ze langzaam een aantal passen zette richting het water. Het leek op een warmwaterbron en dat klonk vrij verleidelijk. Na al die training wilde ze best een keer ontspannen en alles even vergeten. Ze had pokémon zien komen, maar ook pokémon zien gaan. Niet dat ze meteen het zieligste verleden had, daar niet van... Maar het was nooit fijn om oude vrienden te zien vertrekken, of wel? De Eevee schudde lichtjes haar hoofd en besloot om inderdaad maar eventjes het water in te gaan. Toen ze één poot in het water had, begon ze zachtjes te grinniken. Ze herinnerde zich namelijk dat ze ooit een haat had ontwikkeld voor het element, zelfs al was dat van korte duur geweest en ook een beetje haar eigen stomme schuld. Ze was overigens nog jong en naïef. Nu was ze dat nog steeds, maar ze was in ieder geval al een klein beetje vooruit gegaan... Toch? Chiara besloot niet langer te wachten en liet zichzelf verder het water in zakken. De warmte van het water begroette haar hartelijk, waardoor ze haar ogen even sloot en ervan genoot. Misschien was het toch maar goed dat ze deze plek per ongeluk was tegengekomen, zelfs al wist ze de weg terug niet eens meer. Dat maakte echter niks uit. Ze was toch enkel een zwerver die van gebied naar gebied trok. Het enige dat ze ooit deed was trainen. Slechts een enkele keer kwam ze een bekende tegen of iemand die haar wilde leren kennen. Misschien had ze dit keer wel meer geluk en was er nog iemand die erover nadacht even te ontspannen in de Hot Springs?

OOC: Wuuut, mijn post leek langer

Teresiá's bruine ogen gleden over het landschap. Het was rotsachtig, maar er steeg op meerdere plekken stoom op. Water dat verdampt werd door de onderaardse magmastromen. Eigenlijk was het best een eng idee dat er tonnen gesmolten steen onder hun door bewoog, altijd, op elk moment van de dag. Vroeger had Teresiá dat niet geweten, maar ze was onderhand een stuk ouder en wijzer. Toch was ze niet bang voor de magma. Ze was immers een vuursoort, ze hield van de hitte. Zo ook van de hitte van het water. Het feit dat het water zo warm was verdreef haar natuurlijke afschuw ervan. De Ninetales moest haar vacht ook schoon houden en als ze dan echt moest badderen deed ze dat het liefst in de warme bronnen. Rustig liep Teresiá over het terrein, haar negen staarten dansten achter haar aan. Ze was inmiddels gewend aan haar schoonheid en ze moest toegeven dat ze er ook aardig gesteld op was geraakt. Ze zag zichzelf niet als ijdel, maar ze verzorgde zichzelf goed. Teresiá geeuwde even. Ze voelde zich loom, misschien kwam het door de warme dampen. Haar ogen gleden langs de bronnen, op zoek naar een geschikte. Plotseling viel haar oog op een kleine, bruine gedaante. Het was een Eevee en Teresiá herkende haar meteen. De Ninetales glimlachte hartelijk en liep naar de warme bron toe waar de kleine Pokémon in rond dobberde. "Hallo Chiara," begroette ze haar mede-Chiave lid vriendelijk. "Mag ik erbij komen zitten?" Ze keek de Eevee vragend aan, klaar om het water te betreden wanneer Chiara er toestemming voor gaf.

OOC: Niet zo lang, maar hé, het is een post. Je mag Terees wel godmoden en zeggen dat ze het water in gaat (:

"Hallo Chiara." Een bekende stem reek haar oren, waardoor deze in een fractie van een seconde heen en weer bewogen en ze besloot haar ogen weer te openen. De stem klonk bekend, maar ze kon hem niet helemaal plaatsen. Pas toen ze haar bruine ogen op de Ninetales had gericht, wist ze wie ze voor zich had. Het was Teresiá, een lid van de Chiave. Ze had de pokémon al eerder tegen het lijf gelopen, maar ze had nooit echt tijd met enkel en alleen de Ninetales doorgebracht. "Mag ik erbij komen zitten?" Langzaam maar zeker vormde er zich een kleine glimlach op haar snoet. ''Natuurlijk,'' beantwoordde ze de vraag van Teresiá, aangezien ze niets liever had gewild. In je eentje is het slechts ontspannend om in een warmwater bron te zitten en hoewel ze niets liever wilde dan dat op dit moment, was het veel gezelliger om er iemand bij te hebben. En wat was nou beter dan iemand die je kende, zelfs al was het meer van zien dan wat anders. Dit was een perfecte kans om andere leden te leren kennen, niet waar? Teresiá kwam al snel in beweging en betrad soepel het water. Chiara hield haar ogen gericht op de Ninetales, terwijl ze aan het brainstormen was over hoe ze het gesprek levend moest houden. Iets waar ze niet echt een held in was, maar wat ze wel altijd probeerde.

Hoeveel wist ze eigenlijk van Teresiá, de Chiave en de rest van de leden af? De enige die ze nog een beetje kende, was Shadow. Die had de moeite genomen haar Quick Attack te leren, zelfs al was het een standaard aanval die bijna elke pokémon kende. Elke pokémon behalve haar. En dan was er nog Houndoom, waar ze absoluut geen persoonlijk gesprek mee had gehad, maar die haar wel had geholpen om Iron Tail onder de knie te krijgen. De aanval mislukte nog altijd meer dan dat hij lukte, maar ze had in ieder geval een techniek van de pokémon geleerd waardoor ze op eigen houtje verder kon trainen. Nu ze er zo over nadacht, kende ze helemaal niemand persoonlijk genoeg om ze als vrienden te aanschouwen. De leden die ze ooit tegenkwam, hadden haar enkel geholpen met het leren van een aanval. Meelijwekkend. Chiara kon nog net de neiging om te zuchten aan de kant te zetten, terwijl haar blik naar de lucht gleed. Het schemerde al, waardoor de lucht tientallen verschillende kleuren had en hoewel ze het zicht nu wel gewend was, was het nog altijd best mooi om naar te kijken. ''Dus..'' mompelde de Eevee uiteindelijk. Ze was de stilte toch wel even zat. ''Je wilde er ook even tussenuit?''

OOC: Godmode met toestemming.

Chiara glimlachte. "Natuurlijk," antwoordde de Eevee. Teresiá's glimlach werd nog iets breder. Ze mocht Chiara graag. De Pokémon was altijd zo vriendelijk en oprecht. Door haar ervaringen buiten Inciala was Teresiá vriendelijkheid en eerlijkheid alleen maar meer gaan waarderen. Er werd zoveel gelogen en bedrogen in de wereld. Een rilling liep langs haar rug. Okee, daar wilde ze nu even niet aan denken. De Ninetales richtte haar aandacht op het dampende water aan haar voeten. Ze tilde haar poot op en liet hem in het warme water zakken. Het water doorweekte haar vacht en verwarmde haar huid. Teresiá rilde nog even bij het voelen van het water, maar stapte toen snel in het water. Het reikte ongeveer tot aan haar buik, dus ging de Ninetales liggen. Het water sloot zich boven haar rug en ze zuchtte even bij het voelen van het warme, veilige gevoel. Teresiá keek even achterom en liet al haar staarten in het water zakken. De zwierige staarten namen erg veel ruimte in, maar toch was er nog genoeg ruimte voor de kleine Eevee. ''Dus..'' zei Chiara zacht. ''Je wilde er ook even tussenuit?'' Teresiá keek op en glimlachte. "Ach, het werd weer eens tijd voor een bad. Dan vind ik de warme bronnen toch prettiger dan de koude rivier," antwoordde Teresiá, terwijl ze haar staarten door het water liet glijden. "Erg veel is er toch niet te doen. Inciala lijkt erg vredig de laatste tijd." Teresiá liet haar bruine ogen op Chiara hangen en glimlachte. "En jij? Moest je er even tussen uit?" vroeg ze nieuwsgierig.

Direct na het stellen van haar vraag, keek de Ninetales op. "Ach, het werd weer eens tijd voor een bad. Dan vind ik de warme bronnen toch prettiger dan de koude rivier," antwoordde ze. Chiara wilde Teresiá groot gelijk geven in die opmerking, maar hield dat maar voor zich. Lang niet iedereen hoeft te weten dat ze door zichzelf bijna was verdronken in een rivier. Daarbij was ze tot nu toe toch de enige die zoiets ironisch kon noemen. "Erg veel is er toch niet te doen. Inciala lijkt erg vredig de laatste tijd." De Eevee hief haar wenkbrauw op en keek vragend naar de Ninetales. Was het werkelijk zo rustig geweest in Inciala? Altijd als zij weg ging, gebeurde er wel wat. Of ze was gewoon niet aanwezig. Kortom, er gebeurde dus altijd wel wat en daar was zij dan niet bij. Dit keer leek het echter een ander geval te zijn. Niet dat ze het erg vond. Het is alleen maar beter dat Inciala niet meer in een oorlog verzeild zit. Op die manier konden neutrale pokémon ook weer van het leven genieten, niet waar? Toch was dat geen excuus om niks te doen. Ze wist wel beter dan dat. Er zat altijd wel iets duisters op de loer en zelfs al was dat niet het geval, kon ze de tijd nog altijd goed gebruiken om haar vaardigheden te verbeteren.

"En jij? Moest je er even tussen uit?" Chiara kon die vraag terug verwachten. Niet dat het zo erg was. Zo bleef het gesprek tenminste levend. ''Zo kan je het noemen,'' beantwoordde de Eevee uiteindelijk de vraag, waarna ze haar bruine ogen even op het water richtte en de sierlijke staarten van Teresiá er doorheen zag glijden. Was het niet moeilijk om met negen staarten te moeten leven? Het was niet alleen extra gewicht, maar ze konden ook in de weg zitten, toch? Dan mocht ze blij zijn met zo'n kleine staart, die enkel dik leek vanwege haar vacht. Het enige jammere van haar staart, was dat het bij lange na niet zo sierlijk was als die van Teresiá. ''Ik ben een tijdje afwezig geweest in Inciala om wat te trainen, maar...'' Ze staakte haar zin halverwege. De Ninetales hoefde haar niet zo te zien. Ze kwam liever vrolijk over, vooral omdat het een trait was van Eevee's. ''Hier ben ik weer,'' vervolgde ze met een glimlach. ''En blijkbaar heb ik niet veel gemist?''

OOC: SNelle post gemaakt @ school, excuus voor de.. Err.. Derpheid